ពិធីបុណ្យជាព្រឹត្ដិការណ៍សំខាន់នៃប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់អ៊ីស្រាអែល
«ត្រូវឲ្យគ្រប់ទាំងប្រុសៗក្នុងពួកឯង មកនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង៣ដងក្នុង១ឆ្នាំ ត្រង់កន្លែងដែលទ្រង់នឹងរើស . . . ក៏មិនត្រូវមកនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដោយដៃទទេដែរ»។—ចោទិយកថា ១៦:១៦
១. តើអាចនិយាយយ៉ាងណាអំពីគ្រាធ្វើបុណ្យនៅសម័យព្រះគម្ពីរ?
តើអ្វីដែលអ្នកនឹកឃើញ នៅពេលដែលគិតអំពីពិធីបុណ្យ? ពិធីបុណ្យខ្លះនៅសម័យបុរាណ គឺបានសម្គាល់ដោយការវក់វីហួសហេតុនិងអំពើឥតសីលធម៌។ ពិធីបុណ្យសព្វថ្ងៃនេះក៏មានស្រដៀងគ្នាដែរ។ ប៉ុន្តែ ពិធីបុណ្យដែលកត់ទុកក្នុងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះដល់ពួកអ៊ីស្រាអែល គឺមានខុសពីនេះ។ ថ្វីបើជាគ្រាដ៏សប្បាយរីករាយ ពិធីបុណ្យនេះក៏អាចរៀបរាប់ជា«ប្រជុំជំនុំបរិសុទ្ធ»។—លេវីវិន័យ ២៣:២
២. (ក) តើពួកប្រុសៗអ៊ីស្រាអែលតម្រូវឲ្យធ្វើអ្វីបីដងក្នុងមួយឆ្នាំ? (ខ) ដូចពាក្យដែលបានប្រើនៅចោទិយកថា ១៦:១៦ តើអ្វីជា«បុណ្យ»?
២ ពួកបុរសអ៊ីស្រាអែលដ៏ស្មោះត្រង់—ដែលមានគ្រួសាររបស់គេទៅជាមួយ—ចាត់ទុកជាការរីករាយក្នុងការធ្វើដំណើរទៅក្រុងយេរូសាឡិម ‹កន្លែងដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើស› ហើយពួកគេបានផ្ដល់វិភាគទានយ៉ាងសប្បុរសដល់ពិធីបុណ្យបីដ៏ឧត្តមនេះ។ (ចោទិយកថា ១៦:១៦) សៀវភៅ ពាក្យសិក្សាសញ្ញាចាស់ ផ្ដល់អត្ថន័យពាក្យហេព្រើរ ដែលបានបកប្រែ«បុណ្យ» នៅចោទិយកថា ១៦:១៦ ជា«គ្រានៃអំណរដ៏ក្រៃលែង . . . ដែលការទទួលអនុគ្រោះពីព្រះ បានជាហេតុធ្វើបុណ្យដោយធ្វើយញ្ញបូជានិងការជប់លៀងធំ»។a
តម្លៃនៃពិធីបុណ្យខ្លះដ៏ឧត្តម
៣. តើពរអ្វីដែលពិធីបុណ្យបីប្រចាំឆ្នាំ រំឭកយើងនោះ?
៣ ពីព្រោះសង្គមរបស់គេគឺជាខាងកសិកម្ម ពួកអ៊ីស្រាអែលបានពឹងទៅលើពររបស់ព្រះចំពោះភ្លៀង។ ពិធីបុណ្យបីដ៏ធំក្នុងក្រិត្យវិន័យម៉ូសេ កើតឡើងជាមួយនឹងការប្រមូលស្រូវឱកនៅដើមនិទាឃរដូវ និងការច្រូតស្រូវសាលីនៅចុងនិទាឃរដូវ ហើយការប្រមូលច្រូតឯទៀតនៅចុងរដូវក្ដៅ។ នេះជាគ្រាសំរាប់អំណរដ៏ក្រៃលែងនិងអំណរគុណដល់អ្នកទ្រទ្រង់នៃភ្លៀង និងអ្នកបង្កើតនៃស្រុកដែលមានផល។ ប៉ុន្តែពិធីបុណ្យមានទាក់ទងច្រើនជាងនេះទៅទៀត។—ចោទិយកថា ១១:១១-១៤
៤. តើព្រឹត្ដិការណ៍មួយណាក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ ដែលបានរំឭកដោយពិធីបុណ្យទីមួយ?
៤ ពិធីបុណ្យទីមួយបានចាប់ផ្ដើមនៅខែទីមួយនៃប្រក្រតីទិនព្រះគម្ពីរពីបុរាណ ពីថ្ងៃទី១៥ ទៅ ថ្ងៃទី២១ ខែណែសាន ដែលស្មើនឹងចុងខែមីនាឬនៅដើមខែមេសា។ នេះបានត្រូវហៅថាបុណ្យនំប៉័ងឥតដំបែ ហើយពីព្រោះពិធីបុណ្យនេះមានក្រោយពីបុណ្យរំលង នៃថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន នោះក៏បានត្រូវហៅថាជា«បុណ្យរំលង»។ (លូកា ២:៤១; លេវីវិន័យ ២៣:៥, ៦) ពិធីបុណ្យនេះរំឭកពួកអ៊ីស្រាអែលនៃការរំដោះគេ ពីសេចក្ដីសោកទុក្ខនៅប្រទេសអេស៊ីប ដែលនំប៉័ងឥតដំបែបានត្រូវហៅជា«នំប៉័ងនៃសេចក្ដីទុក្ខលំបាក»។ (ចោទិយកថា ១៦:៣) នេះគឺបានរំឭកគេថា ដំណើររបស់គេចេញពីអេស៊ីបគឺបានប្រញាប់ប្រញាល់ដល់ម្ល៉េះ ដែលឥតមានពេលដើម្បីដាក់បន្ថែមដំបែដល់ម្សៅ ហើយចាំឲ្យវាឡើងនោះទេ។ (និក្ខមនំ ១២:៣៤) ក្នុងកំឡុងពិធីបុណ្យនេះ គឺមិនត្រូវឲ្យមាននំប៉័ងមានដំបែក្នុងផ្ទះរបស់អ៊ីស្រាអែលណាមួយឡើយ។ អ្នកធ្វើពិធីបុណ្យណាមួយ រួមបញ្ចូលពួកអ្នកប្រទេសក្រៅ ដែលបានបរិភោគនំប៉័ងមានដំបែ នោះនឹងជាប់ទោសដល់ស្លាប់។—និក្ខមនំ ១២:១៩
៥. តើឯកសិទ្ធអ្វីដែលបាននឹកចាំនៅពិធីបុណ្យទីពីរ ហើយតើអ្នកណាដែលត្រូវរួមបញ្ចូលក្នុងគ្រាអរសប្បាយនេះ?
៥ ពិធីបុណ្យទីពីរបានធ្វើឡើងប្រាំពីរអាទិត្យ (៤៩ថ្ងៃ) ក្រោយថ្ងៃទី១៦ ខែណែសាន ហើយជាប់នៅថ្ងៃទី៦នៃខែទីបី ជាខែសែវ៉ាន់ គឺស្មើនឹងចុងខែឧសភារបស់យើង។ (លេវីវិន័យ ២៣:១៥, ១៦) នេះបានត្រូវហៅជាពិធីបុណ្យនៃសប្ដាហ៍ (នៅសម័យរបស់ព្រះយេស៊ូ បានត្រូវហៅជាបុណ្យភិន្ដាកុស មានន័យថា «ទីហាសិប» ក្នុងភាសាក្រិក) ហើយនេះបានធ្វើឡើងជិតនឹងគ្រាប្រចាំឆ្នាំ ដែលអ៊ីស្រាអែលបានចូលកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យ នៅឯភ្នំស៊ីណាយ។ (និក្ខមនំ ១៩:១, ២) ក្នុងកំឡុងពិធីបុណ្យនេះ ពួកអ៊ីស្រាអែលដ៏ស្មោះត្រង់បាននឹកចាំពីឯកសិទ្ធិរបស់គេ នៃការបានញែករំលែកទុកជាសាសន៍បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ ជារាស្ត្រដ៏ពិសេសរបស់ព្រះ បានតម្រូវឲ្យគេគោរពតាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ ដូចជាគេបានបញ្ជាឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ពួកទុក្ខវេទនា ដើម្បីឲ្យពួកនេះសប្បាយនៅពិធីបុណ្យដែរ។—លេវីវិន័យ ២៣:២២; ចោទិយកថា ១៦:១០-១២
៦. អំពីការពិសោធអ្វីដែលពិធីបុណ្យទីបី បានរំឭករាស្ត្ររបស់ព្រះ?
៦ ពិធីបុណ្យចុងក្រោយនៃបុណ្យបីដ៏ធំប្រចាំឆ្នាំ បានត្រូវហៅជា ពិធីបុណ្យនៃការប្រមូល ឬក៏ បុណ្យបារាំ។ នេះមានឡើងក្នុងខែទីប្រាំពីរ ជាខែធីឆ្រី ឬក៏ជាខែអិថានិម ពីថ្ងៃទី១៥ទៅថ្ងៃទី២១ ដែលស្មើនឹងដើមខែតុលារបស់យើង។ (លេវីវិន័យ ២៣:៣៤) ក្នុងកំឡុងពេលនេះ រាស្ត្ររបស់ព្រះបានស្នាក់នៅខាងក្រៅឬលើដំបូលផ្ទះរបស់គេ ក្នុងទីជ្រកបណ្ដោះអាសន្ន (បារាំ) ដែលធ្វើពីមែកនិងស្លឹកឈើ។ នេះបានរំឭកគេអំពីដំណើរ៤០ឆ្នាំចេញពីប្រទេសអេស៊ីបទៅស្រុកដែលបានសន្យា នៅពេលដែលសាសន៍នេះត្រូវតែរៀនឲ្យចេះទុកចិត្តលើព្រះ ចំពោះសេចក្ដីត្រូវការប្រចាំថ្ងៃរបស់គេ។—លេវីវិន័យ ២៣:៤២, ៤៣; ចោទិយកថា ៨:១៥, ១៦
៧. តើយើងនឹងទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងដូចម្ដេច ពីការពិនិត្យសាឡើងវិញនូវពិធីបុណ្យនៅសម័យបុរាណ?
៧ សូមឲ្យយើងពិនិត្យសាឡើងវិញនូវពិធីបុណ្យខ្លះៗ ដែលបង្ហាញនូវព្រឹត្ដិការណ៍សំខាន់ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅសម័យបុរាណ។ នេះគួរតែជាការលើកទឹកចិត្តដល់យើងសព្វថ្ងៃនេះ ដ្បិតយើងក៏បានត្រូវអញ្ជើញឲ្យមកជួបជុំគ្នារាល់សប្ដាហ៍ ហើយបីដងក្នុងមួយឆ្នាំឲ្យមកជួបជុំនៅឯសន្និបាតនិងមហាសន្និបាតដ៏ធំៗ។—ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥
ពិធីបុណ្យនៅសម័យស្តេចនៃជួរដាវីឌ
៨. (ក) តើពិធីបុណ្យមួយណាក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ ដែលមាននៅសម័យស្តេចសាឡូម៉ូន? (ខ) តើការសម្រេចជាអតិបរិមាណា នៃបុណ្យបារាំដូចគំរូដើម ដែលយើងអាចទន្ទឹងមើលនោះ?
៨ ការធ្វើពិធីសំខាន់មួយក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រនៅគ្រានៃបុណ្យបារាំ បានកើតឡើងក្នុងកំឡុងនៃការសោយរាជ្យដ៏រីកចំរើននៃស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលជាបុត្រារបស់ដាវីឌ។ «ជំនុំយ៉ាងធំ»បានមកជួបជុំពីទីឆ្ងាយនៃស្រុកសន្យាដើម្បីធ្វើបុណ្យបារាំ ហើយការឧទ្ទិសថ្វាយព្រះវិហារ។ (របាក្សត្រទី២ ៧:៨) នៅពេលដែលបានធ្វើបុណ្យចប់ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកធ្វើបុណ្យត្រឡប់ទៅវិញ នោះគេ«ក៏ថ្វាយពរដល់ស្តេច រួចវិលទៅឯទីលំនៅរបស់គេវិញ ដោយចិត្តសប្បាយ ហើយត្រេកអរចំពោះអស់ទាំងសេចក្ដីសប្បុរស ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រោសដល់ដាវីឌ ជាអ្នកបំរើទ្រង់ ហើយដល់ពួកអ៊ីស្រាអែល ជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដែរ»។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៨:៦៦) នេះគឺប្រាកដជាព្រឹត្ដិការណ៍សំខាន់ខាងបុណ្យមែន។ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកបំរើរបស់ព្រះទន្ទឹងមើលទៅទីអតិបរមានៃបុណ្យបារាំដូចគំរូដើម នៅឯចុងបញ្ចប់នៃការសោយរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ជាស្តេចសាឡូម៉ូនដ៏ឧត្តម។ (វិវរណៈ ២០:៣, ៧-១០, ១៤, ១៥) នៅគ្រានោះ មនុស្សដែលរស់នៅគ្រប់ជ្រុងនៃផែនដី រួមបញ្ចូលពួកមនុស្សដែលបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ និងពួករួចរស់ជីវិតពីអើម៉ាគេដូន នឹងបាននៅជាមួយគ្នាក្នុងការថ្វាយបង្គំដោយអំណរដល់ព្រះយេហូវ៉ា។—សាការី ១៤:១៦
៩-១១. (ក) តើព្រឹត្ដិការណ៍អ្វីដែលនាំឲ្យមានពិធីបុណ្យដ៏សំខាន់នៅសម័យនៃស្តេចហេសេគា? (ខ) តើគំរូអ្វីដែលបានទុកដោយមនុស្សជាច្រើននៃព្រះរាជាណាចក្រកុលស័ម្ពន្ធដប់ ហើយតើនេះរំឭកយើងអំពីអ្វី?
៩ ពិធីបុណ្យដ៏អស្ចារ្យជាបន្ទាប់ ដែលបានរាយការណ៍ក្នុងព្រះគម្ពីរ មានឡើងក្រោយពីការគ្រប់គ្រងនៃស្តេចអ័ហាសដ៏កំណាច ដែលបានបិទព្រះវិហារ ហើយបាននាំព្រះរាជាណាចក្រយូដាទៅក្នុងសេចក្ដីក្បត់ជំនឿ។ ឧត្តរាធិការីរបស់ស្តេចអ័ហាស គឺហេសេគាជាស្តេចដ៏ល្អ។ នៅឆ្នាំទីមួយនៃការសោយរាជ្យរបស់ទ្រង់ កាលដែលមានព្រះជន្ម២៥ឆ្នាំ ហេសេគាបានចាប់ផ្ដើមកម្មវិធីដ៏ធំមួយនៃការកសាងវិញនិងកំណែទំរង់។ ភ្លាមនោះ ទ្រង់បានបើកព្រះវិហារ ហើយរៀបចំឲ្យជួសជុលឡើងវិញ។ រួចមក ស្តេចក៏បញ្ជូនលិខិតទៅពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលរស់នៅក្នុងរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលដែលមានកុលសម្ព័ន្ធដប់នៅទិសខាងត្បូងដ៏ជាសត្រូវ អញ្ជើញគេឲ្យមកធ្វើពិធីបុណ្យរំលង និងបុណ្យនំប៉័ងឥតដំបែ។ មនុស្សជាច្រើនបានមក ទោះជាមានការសើចចំអកពីមិត្តរបស់គេក៏ដោយ។—របាក្សត្រទី២ ៣០:១, ១០, ១១, ១៨
១០ តើបុណ្យនោះមានការជោគជ័យទេ? ព្រះគម្ពីររាយការណ៍ថា៖ «ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលដែលបានមកឯក្រុងយេរូសាឡិម គេធ្វើបុណ្យនំប៉័ងឥតដំបែនោះអស់៧ថ្ងៃ ដោយសេចក្ដីរីករាយជាខ្លាំង ហើយពួកលេវីនឹងពួកសង្ឃ ក៏ច្រៀងសរសើរថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា រាល់ៗថ្ងៃ ផ្សំដោយភ្លេងមានសូរយ៉ាងខ្លាំង»។ (របាក្សត្រទី២ ៣០:២១) ពួកអ៊ីស្រាអែលទាំងនោះបានទុកគំរូដ៏ល្អមែន សំរាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះសព្វថ្ងៃនេះ ដែលជាច្រើននាក់បានស៊ូទ្រាំនឹងការប្រឆាំង ហើយបានធ្វើដំណើរយ៉ាងឆ្ងាយដើម្បីទៅមហាសន្និបាត!
១១ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីមហាសន្និបាត ដែលមានចំណងជើង «ការគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ» ដែលបានធ្វើឡើងក្នុងប្រទេសប៉ូឡូញនៅឆ្នាំ១៩៨៩។ ក្នុងចំណោម១៦៦.៥១៨នាក់ដែលបានមក គឺមានក្រុមធំៗពីអតីតប្រទេសសូវៀត និងប្រទេសជាច្រើននៅទ្វីបអ៊ឺរ៉ុបខាងកើត ដែលកិច្ចការផ្សាយរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវបានបំរាមនៅគ្រានោះ។ សៀវភៅ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា—ពួកអ្នកប្រកាសនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ រាយការណ៍ថា «ចំពោះអ្នកខ្លះដែលបានមកឯមហាសន្និបាតទាំងនេះ គឺជាលើកដំបូងហើយ ដែលគេបានមកការប្រជុំដ៏ធំៗ ដែលមានជាង១៥ឬ២០នាក់នៃរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ចិត្តរបស់គេគឺពោរពេញដោយការអបអរ កាលដែលគេមើលមនុស្សរាប់ម៉ឺននាក់ ចូលរួមជាមួយគេក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋាន ហើយរួមសម្លេងច្រៀងសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។—ទំព័រ ២៧៩b
១២. តើព្រឹត្ដិការណ៍អ្វីដែលនាំឲ្យមានពិធីបុណ្យសំខាន់ នៅពេលដែលស្តេចយ៉ូសៀសសោយរាជ្យ?
១២ ក្រោយពីការសោយទិវង្គតនៃស្តេចហេសេគា ពួកយូដាម្ដងនេះទៀតក៏ធ្លាក់ចូលការថ្វាយបង្គំមិនពិត ក្រោមការដឹកនាំនៃស្តេចម៉ាន៉ាសេ និងអាំម៉ូន។ រួចមក ក្រោមការដឹកនាំនៃស្តេចដ៏ល្អមួយអង្គទៀត គឺ យ៉ូសៀស ដែលបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងក្លាហានក្នុងការកសាងការថ្វាយបង្គំពិត។ កាលដែលមានព្រះជន្ម២៥ឆ្នាំ យ៉ូសៀសបានបញ្ជាឲ្យជួសជុលព្រះវិហារ។ (របាក្សត្រទី២ ៣៤:៨) កាលដែលកំពុងជួសជុលព្រះវិហារ ក្រិត្យវិន័យដែលបានសរសេរដោយម៉ូសេ បានរកឃើញក្នុងព្រះវិហារ។ ស្តេចយ៉ូសៀសមានព្រះទ័យយ៉ាងជ្រាលជ្រៅលើអ្វីដែលទ្រង់អានក្នុងបន្ទូលរបស់ព្រះ ហើយក៏បានរៀបចំឲ្យមានការអានជូនមនុស្សស្ដាប់គ្រប់គ្នា។ (របាក្សត្រទី២ ៣៤:១៤, ៣០) រួចមក យោងទៅតាមអ្វីដែលបានសរសេរ ទ្រង់បានរៀបចំឲ្យមានការធ្វើបុណ្យរំលង។ ស្តេចក៏បានទុកគំរូដ៏ល្អ ដោយផ្ដល់វិភាគទានយ៉ាងសប្បុរសសំរាប់បុណ្យនេះ។ ជាលទ្ធផល ព្រះគម្ពីររាយការណ៍ថា៖ «មិនដែលមានបុណ្យរំលងយ៉ាងនោះ នៅក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលឡើយ ចាប់តាំងពីគ្រាហោរាសាំយូអែលរៀងមក»។—របាក្សត្រទី២ ៣៥:៧, ១៧, ១៨
១៣. តើការធ្វើបុណ្យដោយស្តេចហេសេគានិងយ៉ូសៀស រំឭកយើងអំពីអ្វីសព្វថ្ងៃនេះ?
១៣ កំណែទំរង់នៃស្តេចហេសេគានិងយ៉ូសៀស គឺស្មើនឹងការកសាងដ៏អស្ចារ្យឡើងវិញ នៃការថ្វាយបង្គំពិត ដែលបានកើតឡើងក្នុងចំណោមគ្រីស្ទានពិត តាំងពីព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទឡើងសោយរាជ្យនៅឆ្នាំ១៩១៤។ ដូចកំណែទំរង់របស់ស្តេចយ៉ូសៀស ការកសាងឡើងវិញនៅសម័យទំនើបនេះ គឺមានមូលដ្ឋានលើអ្វីដែលបានសរសេរក្នុងបន្ទូលរបស់ព្រះដែរ។ ហើយស្មើនឹងសម័យនៃហេសេគានិងយ៉ូសៀស ការកសាងឡើងវិញនៅសម័យទំនើបនេះ គឺមានដូចជាសន្និបាត មហាសន្និបាត ដែលមានការពន្យល់ដ៏អស្ចារ្យនៃទំនាយព្រះគម្ពីរ និងការអនុវត្តប្រើគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរដ៏ត្រឹមត្រូវ។ បន្ថែមពីលើគ្រាដ៏អរសប្បាយនៃការអប់រំទាំងនេះ គឺមានមនុស្សចំនួនធំដែលធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹក។ ដូចពួកអ៊ីស្រាអែលដែលបានកែប្រែចិត្តក្នុងសម័យស្តេចហេសេគានិងយ៉ូសៀស នោះពួកដែលជ្រមុជទឹកថ្មីនេះក៏បានបោះបង់ចោលការប្រព្រឹត្តដ៏អាក្រក់នៃពិភពគ្រីស្ទសាសនា និងពិភពលោករបស់សាតាំងទាំងមូល។ នៅឆ្នាំ១៩៩៧ មានជាង៣៧៥.០០០នាក់ដែលបានធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹក ជាសញ្ញានៃការថ្វាយខ្លួនរបស់គេដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធ—ដែលជាមធ្យម មាន១.០០០នាក់ក្នុងមួយថ្ងៃ។
ក្រោយពីនិរទេស
១៤. តើព្រឹត្ដិការណ៍អ្វីដែលនាំឲ្យមានពិធីបុណ្យដ៏សំខាន់នៅឆ្នាំ៥៣៧ ម.ស.យ.?
១៤ ក្រោយពីការសោយទិវង្គតរបស់ស្តេចយ៉ូសៀស សាសន៍អ៊ីស្រាអែលក៏ធ្លាក់ចូលក្នុងការថ្វាយបង្គំមិនពិតដ៏ថោកទាបម្ដងទៀត។ នៅទីបំផុត ក្នុងឆ្នាំ៦០៧ ម.ស.យ. ព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់ទណ្ឌកម្មរាស្ត្រទ្រង់ ដោយឲ្យពួកកងទ័ពបាប៊ីឡូនមកប្រឆាំងក្រុងយេរូសាឡិម។ ទីក្រុងនិងព្រះវិហារបានត្រូវកំទេចចោល ហើយស្រុកក៏បានសោះកក្រោះដែរ។ ក្រោយមកពួកយូដាក៏ជាប់ឃុំឃាំងនៅបាប៊ីឡូនអស់រយៈ៧០ឆ្នាំ។ រួចមក ព្រះបានធ្វើឲ្យពួកសំណល់ដែលបានប្រែចិត្តឲ្យមានសកម្មភាព ហើយត្រឡប់ទៅស្រុកសន្យា ដើម្បីកសាងការថ្វាយបង្គំពិត។ គេបានត្រឡប់ទៅដល់ទីក្រុងយេរូសាឡិមដ៏ហិនហោច ក្នុងខែទីប្រាំពីរនៃឆ្នាំ៥៣៧ ម.ស.យ.។ អ្វីដែលគេបានធ្វើដំបូង នោះគឺការតម្លើងអាសនា ដើម្បីថ្វាយយញ្ញបូជាជារឿយៗ ដូចបានរៀបរាប់មកក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យ។ នោះគឺចំពេលសំរាប់ការធ្វើបុណ្យដ៏សំខាន់មួយទៀត។ «គេធ្វើបុណ្យបារាំ ដូចជាបានកត់ទុកហើយ»។—អែសរ៉ា ៣:១-៤
១៥. តើកិច្ចការអ្វីដែលមាននៅខាងមុខពួកសំណល់ដែលបានត្រឡប់មកវិញនៅឆ្នាំ៥៣៧ ម.ស.យ. ហើយតើស្ថានការណ៍ស្រដៀងនេះមាននៅឆ្នាំ១៩១៩យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ គឺមានកិច្ចការដ៏ធំសំរាប់ពួកនិរទេសដែលត្រឡប់ទៅវិញ—ការសង់ព្រះវិហារ ហើយការសង់ក្រុងយេរូសាឡិមនិងកំផែងសាឡើងវិញ។ គឺមានការប្រឆាំងជាច្រើនពីពួកជិតខាងដែលច្រណែននោះ។ នៅពេលដែលព្រះវិហារកំពុងសង់ឡើង នោះគឺ«ថ្ងៃនៃការបន្ដិចបន្តួច»។ (សាការី ៤:១០) ស្ថានការណ៍នោះគឺមានសភាពស្មើនឹងស្ថានភាពនៃពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងនៅឆ្នាំ១៩១៩។ នៅឆ្នាំដែលចាំជាប់ជានិច្ចនោះ គេបានចេញពីការជាប់ឃុំឃាំងខាងវិញ្ញាណដល់បាប៊ីឡូនដ៏ធំ ដែលជាចក្រភពនៃសាសនាមិនពិតក្នុងលោក។ គេមានចំនួនតែបីបួនពាន់នាក់ប៉ុណ្ណោះ ហើយបានប្រឈមលោកីយ៍ដ៏ជាសត្រូវ។ តើសត្រូវរបស់ព្រះនឹងអាចបញ្ឈប់ការជឿនទៅមុខនៃការថ្វាយបង្គំពិតទេ? ចម្លើយដល់សំនួរនោះ រំឭកយើងដល់បុណ្យពីរចុងក្រោយ ដែលបានកត់ទុកក្នុងបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរ។
១៦. តើអ្វីជាសារៈសំខាន់អំពីពិធីបុណ្យនៅឆ្នាំ៥១៥ ម.ស.យ.?
១៦ នៅទីបំផុត ព្រះវិហារបានត្រូវសង់ឡើងវិញនៅខែអាដានៃឆ្នាំ៥១៥ ម.ស.យ. គឺចំពេលដើម្បីធ្វើបុណ្យនិទាឃរដូវនៅខែណែសានក្នុងឆ្នាំនោះដែរ។ ព្រះគម្ពីររាយការណ៍ថា៖ «គេធ្វើបុណ្យនំប៉័ងឥតដំបែអស់៧ថ្ងៃដោយអំណរ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យរីករាយសប្បាយ ដោយបំបែរព្រះទ័យស្តេចស្រុកអាសស៊ើរមកកាន់ខាងគេ ដើម្បីនឹងចំរើនកំឡាំងដៃគេ ក្នុងការរបស់ព្រះវិហារនៃព្រះដ៏ជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»។—អែសរ៉ា ៦:២២
១៧, ១៨. (ក) តើព្រឹត្ដិការណ៍បុណ្យសំខាន់អ្វីដែលមាននៅឆ្នាំ៤៥៥ ម.ស.យ? (ខ) តើយើងមានស្ថានការណ៍ស្រដៀងនេះសព្វថ្ងៃនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ ហុកសិបឆ្នាំក្រោយមក នៅឆ្នាំ៤៥៥ ម.ស.យ. ក៏បានមកដល់ព្រឹត្ដិការណ៍សំខាន់មួយទៀត។ បុណ្យបារាំនៅឆ្នាំនោះ បានសម្គាល់នូវទីបញ្ចប់នៃការសង់កំផែងរបស់ក្រុងយេរូសាឡិម។ ព្រះគម្ពីររាយការណ៍ថា៖ «ពួកជំនុំទាំងអស់ដែលបានវិលពីសណ្ឋានជាឈ្លើយមកវិញ ក៏ធ្វើបារាំទាំងនោះ ដ្បិតចាប់តាំងពីគ្រាយ៉ូស្វេ ជាកូននុន ដរាបដល់វេលានោះ ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលមិនដែលបានធ្វើដូច្នោះឡើយ ដូច្នេះ មានសេចក្ដីរីករាយកើតឡើងជាខ្លាំង»។—នេហេមា ៨:១៧
១៨ នេះជាការកសាងនៃការថ្វាយបង្គំពិតដែលចាំជាប់មិនអាចភ្លេចបាន ក្នុងការប្រឈមការប្រឆាំងដ៏សាហាវ! ស្ថានការណ៍សព្វថ្ងៃនេះក៏ដូចគ្នាដែរ។ ថ្វីបើមានការបៀតបៀននិងការប្រឆាំង កិច្ចការដ៏ធំនៃការផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ បានទៅដល់ចុងផែនដី ហើយសារជំនុំជំរះរបស់ព្រះបានត្រូវប្រកាសពាសពេញ។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) ការបិទត្រាចុងក្រោយបង្អស់នៃពួកសំណល់នៃ១៤៤.០០០នាក់ កាន់តែជិតមកដល់ហើយ។ ជាងប្រាំលាននាក់នៃ«ចៀមឯទៀត» ដែលជាគូកនរបស់គេ បានត្រូវប្រមូលចេញពីគ្រប់សាសន៍ឲ្យចូលជា«ហ្វូងមួយ» ជាមួយពួកសំណល់នៃពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំង។ (យ៉ូហាន ១០:១៦; វិវរណៈ ៧:៣, ៩, ១០) នេះជាការសម្រេចដ៏អស្ចារ្យមែនខាងទំនាយនៃពិធីបុណ្យបារាំ! ហើយកិច្ចការដ៏ធំនេះនៃការប្រមូលនឹងបន្តក្នុងពិភពលោកថ្មី នៅពេលដែលមនុស្សរាប់កោដិនាក់ ដែលបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ នឹងបានអញ្ជើញឲ្យចូលធ្វើពិធីបុណ្យបារាំដ៏ជាគំរូនេះផងដែរ។—សាការី ១៤:១៦-១៩
ពិធីបុណ្យនៅសតវត្សទីមួយ ស.យ.
១៩. តើអ្វីដែលធ្វើឲ្យបុណ្យបារាំនៅឆ្នាំ៣២ ស.យ. ជាអ្វីមួយដ៏អស្ចារ្យ?
១៩ ក្នុងចំណោមពិធីបុណ្យដ៏អស្ចារ្យជាងគេទាំងឡាយ ដែលបានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺច្បាស់ជាពិធីបុណ្យដែលបុត្រារបស់ព្រះ គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានទៅធ្វើហើយ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាមើលវត្តមានរបស់ព្រះយេស៊ូនៅឯបុណ្យបារាំ (ឬបុណ្យលំនៅអចិន្ត្រៃយ៍) នៅឆ្នាំ៣២ ស.យ.។ ទ្រង់បានប្រើគ្រានោះ ដើម្បីបង្រៀនសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់ ហើយគាំទ្រការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ដោយដកស្រង់ចេញបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរ។ (យ៉ូហាន ៧:២, ១៤, ៣៧-៣៩) លក្ខណៈជារឿយៗមួយនៃពិធីបុណ្យនេះ គឺទំនៀមទំលាប់នៃការដុតជើងទៀនបួននៅឯទីធ្លាខាងក្នុងព្រះវិហារ។ នេះនាំឲ្យមានការកំសាន្តដល់សកម្មភាពនៃពិធីបុណ្យ ដែលមានបន្តរហូតដល់យប់។ តាមប្រមើលទៅ ព្រះយេស៊ូបានចង្អុលចំពោះពន្លឺដ៏ធំទាំងនេះ នៅពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ខ្ញុំជាពន្លឺលោកីយ៍ អ្នកណាដែលតាមខ្ញុំ នោះមិនដែលដើរក្នុងសេចក្ដីងងឹតឡើយ គឺនឹងមានពន្លឺនៃជីវិតវិញ»។—យ៉ូហាន ៨:១២
២០. ហេតុអ្វីក៏បុណ្យរំលងនៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ. ជាអ្វីមួយដ៏អស្ចារ្យ?
២០ រួចមក ក៏មានបុណ្យរំលង និងបុណ្យនៃនំប៉័ងឥតដំបែ នៃឆ្នាំដ៏សំខាន់គឺឆ្នាំ៣៣ ស.យ.។ នៅថ្ងៃបុណ្យរំលងនោះ ព្រះយេស៊ូបានត្រូវប្រហារជីវិតដោយពួកសត្រូវរបស់ទ្រង់ ហើយបានក្លាយទៅជាចៀមនៃបុណ្យរំលងតាមគំរូដើម ដែលទ្រង់បានសោយទិវង្គត ដើម្បីដកយកចេញ«បាបមនុស្សលោក»។ (យ៉ូហាន ១:២៩; កូរិនថូសទី១ ៥:៧) បីថ្ងៃក្រោយមក នៅថ្ងៃទី១៦ ខែណែសាន ព្រះបានប្រោសព្រះយេស៊ូឲ្យរស់ឡើងវិញមានរូបវិញ្ញាណអមតៈ។ នេះគឺស្មើនឹងការថ្វាយផលដំបូងនៃការច្រូតស្រូវឱក ដែលបានបញ្ជាដោយក្រិត្យវិន័យ។ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូគ្រីស្ទដែលបានរស់ឡើងវិញ បានក្លាយទៅជា«ផលដំបូងពីពួកអ្នក ដែលបានដេកលក់ទៅហើយ»។—កូរិនថូសទី១ ១៥:២០
២១. តើមានអ្វីកើតឡើងនៅបុណ្យភិន្ដាកុសនៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ.?
២១ ពិធីបុណ្យដ៏អស្ចារ្យមួយ គឺបុណ្យភិន្ដាកុសនៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ.។ នៅថ្ងៃនេះ ពួកយូដានិងពួកចូលសាសនាយូដាជាច្រើន បានប្រមូលគ្នាមកក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ដែលរួមបញ្ចូលសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូ១២០នាក់។ កាលដែលពិធីបុណ្យនេះកំពុងធ្វើ នោះព្រះអម្ចាស់យេស៊ូគ្រីស្ទដែលបានរស់ឡើងវិញ បានចាក់វិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះលើសិស្ស១២០នាក់នោះ។ (កិច្ចការ ១:១៥; ២:១-៤, ៣៣) ដោយហេតុនោះ ពួកគេបានទទួលការចាក់ប្រេងតាំង ហើយក្លាយទៅជាសាសន៍ថ្មីដែលបានតែងតាំង តាមរយៈកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី ដែលមានព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាអ្នកកណ្ដាល។ ក្នុងកំឡុងពិធីបុណ្យនោះ សម្ដេចសង្ឃសាសន៍យូដាបានថ្វាយទៅព្រះនូវនំប៉័ងពីរដែលលាយដំបែ ពីផលដំបូងនៃការច្រូតស្រូវសាលី។ (លេវីវិន័យ ២៣:១៥-១៧) នំប៉័ងដែលលាយដំបែនេះ តំណាង១៤៤.០០០នាក់នៃមនុស្សដែលឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដែលព្រះយេស៊ូ‹បានទិញជូនព្រះ› ដើម្បីឲ្យបំរើជា«នគរ ហើយជាពួកសង្ឃ ថ្វាយដល់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា ឲ្យយើងបានសោយរាជ្យលើផែនដី»។ (វិវរណៈ ៥:៩, ១០; ១៤:១, ៣) ហេតុការណ៍ដែលថាពួកគ្រប់គ្រងនៅស្ថានសួគ៌ ចេញពីមែកពីរនៃមនុស្សដែលមានបាប គឺយូដានិងពួកសាសន៍ដទៃ ក៏អាចតំណាងនំប៉័ងពីរដែលលាយដំបែរដែរ។
២២. (ក) ហេតុអ្វីក៏គ្រីស្ទានមិនធ្វើបុណ្យនៃកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យ? (ខ) តើអ្វីដែលយើងនឹងពិចារណាមើលនៅអត្ថបទជាបន្ទាប់?
២២ នៅពេលដែលកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីបានចាប់អនុវត្តនៅបុណ្យភិន្ដាកុស ៣៣ ស.យ. នេះមានន័យថាកិច្ចព្រមព្រៀងចាស់បានឈប់មានតម្លៃចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះទៀតហើយ។ (កូរិនថូសទី២ ៣:១៤; ហេព្រើរ ៩:១៥; ១០:១៦) នេះឥតមានសេចក្ដីថា គ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងឥតមានក្រិត្យវិន័យនោះឡើយ។ គេគឺនៅក្រោមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ ដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្រៀន ហើយសរសេរលើចិត្តរបស់គេ។ (កាឡាទី ៦:២) ដូច្នេះ ពិធីបុណ្យប្រចាំឆ្នាំបីនេះ ដោយសារជាផ្នែកនៃកិច្ចព្រមព្រៀងចាស់ មិនធ្វើដោយពួកគ្រីស្ទានទេ។ (កូល៉ុស ២:១៦, ១៧) យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចរៀនច្រើនទៀត ពីអាកប្បកិរិយានៃពួកអ្នកបំរើព្រះមុនសម័យគ្រីស្ទាន ចំពោះពិធីបុណ្យរបស់គេ និងកិច្ចប្រជុំផ្សេងទៀតសំរាប់ការថ្វាយបង្គំ។ នៅអត្ថបទជាបន្ទាប់របស់យើង នោះយើងនឹងពិចារណាមើលឧទាហរណ៍ ដែលនឹងច្បាស់ជាជំរុញយើងឲ្យអបអរ ការមកជារឿយៗនៅឯការជួបជុំគ្រីស្ទាន។
[កំណត់សម្គាល់]
a សូមមើល Insight on the Scriptures, ដែរ ដែលបោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក ក្បាលទី១ ទំព័រ ៨២០, ជួរ១ វគ្គ១ និង ៣ ក្រោមចំណងជើង «បុណ្យ»។
b បោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក
សំនួរសាឡើងវិញ
◻ តើអ្វីជាគោលបំណងនៃពិធីបុណ្យបីដ៏ធំរបស់អ៊ីស្រាអែល?
◻ តើអ្វីជាលក្ខណៈនៃពិធីបុណ្យនៅសម័យស្តេចហេសេគា និងស្តេចយ៉ូសៀស?
◻ តើព្រឹត្ដិការណ៍សំខាន់អ្វីដែលបានធ្វើឡើងនៅឆ្នាំ៤៥៥ ម.ស.យ. ហើយហេតុអ្វីក៏ជាការលើកទឹកចិត្តដល់យើង?
◻ តើអ្វីជាសារៈសំខាន់អំពីបុណ្យរំលងនិងបុណ្យភិន្ដាកុសនៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ.?
[ប្រអប់នៅទំព័រ១៤]
មេរៀននៃពិធីបុណ្យសំរាប់យើងសព្វថ្ងៃនេះ
មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលចង់ទទួលផលប្រយោជន៍ពីយញ្ញបូជាលោះបាបរបស់ព្រះយេស៊ូ នោះត្រូវតែរស់នៅស្របតាមអ្វីដែលបានតំណាងដោយពិធីបុណ្យនៃនំប៉័ងឥតដំបែ។ ពិធីបុណ្យដូចគំរូដើមនេះ ដែលពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងធ្វើដោយអំណរ គឺដោយសារការរំដោះរបស់គេចេញពីលោកីយ៍ដ៏អាក្រក់នេះ ហើយការចេញពីការផ្ដន្ទាទោសនៃបាបតាមរយៈការលោះរបស់ព្រះយេស៊ូ។ (កាឡាទី ១:៤; កូល៉ុស ១:១៣, ១៤) ពិធីបុណ្យមែនទែននេះគឺមានអស់រយៈប្រាំពីរថ្ងៃ—ជាលេខដែលបានប្រើក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីតំណាងការបង្គ្រប់ខាងវិញ្ញាណ។ ពិធីបុណ្យជាគំរូដូចនេះនៅមាន អស់រយៈពេលដែលក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងរស់នៅលើផែនដីនៅឡើយ ហើយត្រូវធ្វើឡើងដោយ‹ការស្មោះនិងសេចក្ដីពិត›។ នេះមានសេចក្ដីថា ការប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចចំពោះដំបែដែលជាអត្ថបដិរូប។ ដំបែគឺបានប្រើក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីតំណាងការបង្រៀនដ៏ពុករលួយ ភាពលាក់ពុត និងភាពអាក្រក់។ ពួកអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាត្រូវតែបង្ហាញការស្អប់ដំបែបែបនេះ មិនអនុញ្ញាតឲ្យពុករលួយដល់ជីវិតរបស់គេ ហើយមិនឲ្យធ្វើឲ្យខូចដល់ភាពបរិសុទ្ធនៃក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។—កូរិនថូសទី១ ៥:៦-៨; ម៉ាថាយ ១៦:៦, ១២
[រូបភាពនៅទំព័រ១១]
កណ្ដាប់ស្រូវឱកដែលទើបច្រូតថ្មីបានថ្វាយរៀងរាល់ឆ្នាំនៅថ្ងៃទី១៦ ខែណែសានជាថ្ងៃដែលព្រះយេស៊ូបានរស់ឡើងវិញដែរ
[រូបភាពនៅទំព័រ១២]
ព្រះយេស៊ូប្រហែលជាចង្អុលចំពោះពិធីបុណ្យនៃពន្លឺ ពេលដែលទ្រង់ហៅអង្គទ្រង់ជា«ពន្លឺនៃលោកីយ៍»