ការថ្វាយខ្លួននិងសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើស
‹ចំពោះសេរីភាពបែបនេះ ព្រះគ្រីស្ទបានរំដោះយើង›។—កាឡាទី ៥:១
១. តើពាក្យហេព្រើរនិងពាក្យក្រិក ដែលបានបកប្រែ«ការថ្វាយខ្លួន» «សម្ពោធន៍» ឬក៏«ការឧទ្ទិសថ្វាយ» ជាពិសេសទាក់ទងអ្វី?
អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរបានប្រើពាក្យហេព្រើរនិងក្រិកបីបួន ដើម្បីបង្ហាញគំនិតនៃការបំបែកចេញពីគ្នា ឬ ញែករំលែកចេញ ទុកសំរាប់បំណងដ៏ពិសិដ្ឋមួយ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរភាសាអង់គ្លេស ពាក្យទាំងនេះបានបកប្រែជាពាក្យដូចជា «ការថ្វាយខ្លួន» «សម្ពោធន៍» ឬក៏«ការឧទ្ទិសថ្វាយ»។ នៅពេលខ្លះ ពាក្យទាំងនេះបានត្រូវប្រើភ្ជាប់ជាមួយនឹងរចនាសម្ព័ន្ធ—តាមធម្មតាចំពោះព្រះវិហារនៃព្រះក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមពីបុរាណ និងការថ្វាយបង្គំដែលមាននៅទីនោះ។ ពាក្យទាំងនេះគឺកម្រប្រើ ក្នុងការសំដៅទៅរឿងខាងលោកីយ៍។
ការថ្វាយខ្លួនជូន«ព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»
២. ហេតុអ្វីក៏អាចហៅព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងត្រឹមត្រូវថាជា«ព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»?
២ ក្នុងឆ្នាំ១៥១៣ ម.ស.យ. ព្រះបានរំដោះពួកអ៊ីស្រាអែលចេញពីទេសភាពនៃពួកអេស៊ីប។ មិនយូរបន្ដិចក្រោយមក ទ្រង់បានញែករំលែកគេជារាស្ត្រដ៏ពិសេសរបស់ទ្រង់ ដោយយកគេចូលក្នុងទំនាក់ទំនងជាកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយទ្រង់ផ្ទាល់។ ព្រះមានបន្ទូលប្រាប់គេថា៖ «ដូច្នេះបើឯងរាល់គ្នានឹងស្ដាប់តាមអញឥឡូវ ហើយកាន់តាមសេចក្ដីសញ្ញារបស់អញ នោះឯងរាល់គ្នានឹងបានដាច់ជារបស់ផងអញ លើសជាងអស់ទាំងសាសន៍ ដ្បិតផែនដីទាំងមូលជារបស់ផងអញ»។ (និក្ខមនំ ១៩:៥; ទំនុកដំកើង ១៣៥:៤) ដោយស្ថាបនាពួកអ៊ីស្រាអែលជារបស់ផងទ្រង់ដ៏ពិសេស នោះអាចហៅព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា«ព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»។—យ៉ូស្វេ ២៤:២៣
៣. ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេហូវ៉ាមិនបង្ហាញការរើសមុខ ដោយជ្រើសរើសអ៊ីស្រាអែលជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់?
៣ ក្នុងការធ្វើពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យទៅជារាស្ត្រដែលបានថ្វាយខ្លួន នោះព្រះយេហូវ៉ាមិនមែនប្រកាន់រើសមុខទេ ដ្បិតទ្រង់ក៏មានព្រះទ័យខ្វល់ខ្វាយជាទីស្រឡាញ់ដល់ពួកដែលមិនមែនសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែរ។ ទ្រង់បានបញ្ជារាស្ត្រទ្រង់ថា៖ «បើមានមនុស្សប្រទេសក្រៅណាមកស្នាក់នៅក្នុងស្រុកជាមួយនឹងឯង នោះកុំឲ្យធ្វើបាបគេឡើយ ឯអ្នកប្រទេសក្រៅដែលមកស្នាក់នៅក្នុងពួកឯងរាល់គ្នា នោះត្រូវទុកដូចជាកើតនៅស្រុកឯងវិញ ហើយត្រូវស្រឡាញ់គេដូចជាខ្លួនឯងដែរ ដ្បិតឯងរាល់គ្នាពីដើមក៏ជាអ្នកស្នាក់នៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទដែរ អញនេះគឺព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯងរាល់គ្នា»។ (លេវីវិន័យ ១៩:៣៣, ៣៤) ជាច្រើនសតវត្សក្រោយមក ទស្សនៈរបស់ព្រះបានជាប់លើសាវ័កពេត្រុស ដែលលោកបានទទួលស្គាល់ថា៖ «ប្រាកដមែន ខ្ញុំយល់ឃើញថា ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ គឺនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ អស់អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសុចរិត នោះគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ»។—កិច្ចការ ១០:៣៤, ៣៥
៤. តើអ្វីជាល័ក្ខខ័ណ្ឌនៃទំនាក់ទំនងរវាងព្រះនិងអ៊ីស្រាអែល ហើយតើពួកអ៊ីស្រាអែលធ្វើតាមល័ក្ខខ័ណ្ឌនេះទេ?
៤ សូមកត់សម្គាល់ផងដែរ ថាជារាស្ត្ររបស់ព្រះដែលបានថ្វាយខ្លួន គឺមានល័ក្ខខ័ណ្ឌ។ ពួកគេនឹងជា‹របស់ដ៏ពិសេស›នៃទ្រង់ ប្រសិនបើគេគោរពតាមបន្ទូលរបស់ព្រះ ហើយរក្សាកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ទ្រង់យ៉ាងដិតដល់។ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ ពួកអ៊ីស្រាអែលមិនបានធ្វើតាមសេចក្ដីតម្រូវទាំងនេះឡើយ។ ពួកគេបានបាត់បង់ឋានៈជាឯកសិទ្ធិរបស់គេ ក្រោយពីបានបដិសេធចោលព្រះមេស្ស៊ី ដែលព្រះបានបញ្ជូនមកនៅសតវត្សទីមួយ ស.យ.។ ព្រះយេហូវ៉ាគឺលែងធ្វើជា«ព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»ទៀតឡើយ។ ហើយពួកអ៊ីស្រាអែលក៏លែងជារាស្ត្ររបស់ព្រះដែលបានថ្វាយខ្លួនទៀតដែរ។—ប្រៀបធៀប ម៉ាថាយ ២៣:២៣
ការថ្វាយខ្លួននៃ«សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»
៥, ៦. (ក) តើព្រះយេស៊ូចង់មានសេចក្ដីយ៉ាងណាដោយពាក្យទំនាយរបស់ទ្រង់ នៅម៉ាថាយ ២១:៤២, ៤៣? (ខ) នៅពេលណាហើយនិងដោយដូចម្ដេចដែល«សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»បានកើតមានឡើង?
៥ តើនេះមានសេចក្ដីថា ឥឡូវនេះព្រះយេហូវ៉ាឥតមានរាស្ត្រដែលបានថ្វាយខ្លួននោះឬ? គឺមិនដូច្នេះទេ។ ដោយស្រង់ចេញពាក្យពីអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានទាយប្រាប់ថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាមិនដែលមើលក្នុងគម្ពីរទេឬអី ដែលថា ‹ថ្មដែលពួកជាងសង់ផ្ទះបានចោលចេញ នោះបានត្រឡប់ជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក ការនោះគឺព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានធ្វើ ហើយជាការយ៉ាងអស្ចារ្យនៅភ្នែកយើងខ្ញុំ›? ដូច្នេះ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នគរព្រះនឹងត្រូវហូតចេញពីអ្នករាល់គ្នា ប្រគល់ទៅឲ្យសាសន៍១ទៀត ដែលគេនឹងបង្កើតផលរបស់នគរនោះ»។—ម៉ាថាយ ២១:៤២, ៤៣
៦ ‹សាសន៍មួយដែលនឹងបង្កើតផលរបស់ព្រះរាជាណាចក្រ› នោះជាក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។ ក្នុងកំឡុងអាស្រ័យបណ្ដោះអាសន្ននៅលើផែនដី ព្រះយេស៊ូបានរើសយកមនុស្សដំបូងដែលនឹងក្លាយទៅជាសមាជិកនៃក្រុមជំនុំ។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃបុណ្យភិន្ដាកុសនៃឆ្នាំ៣៣ ស.យ. គឺជាព្រះយេហូវ៉ាដែលបានបង្កើតក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ដោយចាក់វិញ្ញាណបរិសុទ្ធលើពួកសមាជិកដំបូងនៃក្រុមជំនុំ ដែលមានចំនួនប្រហែល១២០នាក់។ (កិច្ចការ ១:១៥; ២:១-៤) ដូចជាសាវ័កពេត្រុសបានសរសេរនៅក្រោយមក ក្រុមជំនុំដែលបានបង្កើតជាថ្មីនេះ រួចមកក៏ក្លាយទៅជា«ពូជជ្រើសរើសជាពួកសង្ឃហ្លួងជាសាសន៍បរិសុទ្ធជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្ដិ៍អាករនៃព្រះ»។ តើបានជ្រើសរើសសំរាប់បំណងអ្វី? គឺថាពួកគេនឹង«បានសំដែងចេញឲ្យឃើញអស់ទាំងលក្ខណៈរបស់ព្រះដែលទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាចេញពីសេចក្ដីងងឹតមកក្នុងពន្លឺអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់»។ (ពេត្រុសទី១ ២:៩) ពួកអ្នកកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានចាក់ប្រេងតាំងដោយវិញ្ញាណរបស់ព្រះ ឥឡូវនេះជាសាសន៍មួយដែលបានថ្វាយខ្លួន គឺជា«សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»។—កាឡាទី ៦:១៦
៧. តើសមាជិកនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះត្រូវអរសប្បាយនឹងអ្វី ហើយដូច្នេះក៏បានត្រូវប្រាប់គេឲ្យជៀសវាងពីអ្វី?
៧ ថ្វីបើសមាជិកនៃសាសន៍ដ៏បរិសុទ្ធនេះជា‹រាស្ត្រដ៏ជារបស់ពិសេស›ក៏ដោយ ពួកគេនឹងមិនជាប់ចំណងជាទាសៈនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេនឹងទទួលសេរីភាពច្រើនជាងអ៊ីស្រាអែលខាងសាច់ឈាម ដែលជាសាសន៍ដែលបានថ្វាយខ្លួននោះ។ ព្រះយេស៊ូបានសន្យាប្រាប់ពួកដែលនឹងក្លាយទៅជាសមាជិកនៃសាសន៍ថ្មីនេះថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់សេចក្ដីពិត ហើយសេចក្ដីពិតនោះនឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច»។ (យ៉ូហាន ៨:៣២) សាវ័កប៉ុលបានចង្អុលប្រាប់ថា គ្រីស្ទានបានដោះលែងឲ្យរួចពីសេចក្ដីតម្រូវនៃកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យ។ ស្តីអំពីរឿងនេះ លោកបានដាស់តឿនពួកអ្នកជឿដូចគ្នាក្នុងកាឡាទីថា៖ «ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសយើងឲ្យរួចហើយ ដូច្នេះចូរអ្នករាល់គ្នាឈរឲ្យមាំមួន ក្នុងសេរីភាពនោះចុះ កុំឲ្យត្រូវជាប់ចំណងជាបាវបំរើទៀតឡើយ»។—កាឡាទី ៥:១
៨. តើតាមបែបណាដែលរបៀបរៀបចំគ្រីស្ទាន ផ្ដល់ឲ្យបុគ្គលម្នាក់នូវសេរីភាពច្រើនជាងកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យ?
៨ មិនដូចពួកអ៊ីស្រាអែលខាងសាច់ឈាមនៅពីដើម នោះពួកអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ បានគោរពយ៉ាងប្រឹតប្រៀងដល់សេចក្ដីតម្រូវនៃការថ្វាយខ្លួនរបស់គេ។ នេះគឺមិនគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេ ពីព្រោះសមាជិកនោះបានសម្រេចស្ម័គ្រពីចិត្តឲ្យគោរពតាម។ ផ្ទុយពីសមាជិកនៃអ៊ីស្រាអែលខាងសាច់ឈាម ដែលបានក្លាយទៅជាសមាជិកដោយសារកំណើតរបស់គេ នោះសមាជិកនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះបានក្លាយទៅជាសមាជិក ដោយការរើសសម្រេចខ្លួនឯង។ ដូច្នេះ របៀបរៀបចំគ្រីស្ទានមានភាពខុសគ្នានឹងកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យនៃយូដា ដែលបង្ខំឲ្យមនុស្សថ្វាយខ្លួន មិនឲ្យគេមានសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើស។
៩, ១០. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលយេរេមាបង្ហាញថាការថ្វាយខ្លួននឹងមានការកែប្រែ? (ខ) ហេតុអ្វីក៏អ្នកនិយាយថា មិនមែនគ្រីស្ទានគ្រប់គ្នាដែលបានថ្វាយខ្លួនសព្វថ្ងៃនេះ ជាសមាជិកនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ?
៩ ព្យាការីយេរេមាបានទាយប្រាប់អំពីការកែប្រែ ដែលស្តីអំពីការថ្វាយខ្លួន ពេលដែលលោកសរសេរថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលថា ‹នឹងមានគ្រាមកដល់ ដែលអញនឹងតាំងសញ្ញាថ្មី នឹងពួកវង្សអ៊ីស្រាអែល ហើយនឹងពួកវង្សយូដា មិនមែនតាមសញ្ញាដែលអញបានតាំងនឹងពួកឰយុកោគេ នៅថ្ងៃដែលអញបានចាប់ដៃដឹកគេ ចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមកនោះទេ› ជាសេចក្ដីសញ្ញាដែលព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលថា ‹គេផ្ដាច់ចេញហើយ ទោះបើអញជាប្ដីដល់គេក៏ដោយ› គឺព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលថា ‹សេចក្ដីសញ្ញាដែលអញនឹងតាំងចំពោះពួកវង្សអ៊ីស្រាអែល ក្នុងពេលក្រោយគ្រានោះ គឺយ៉ាងដូច្នេះ អញនឹងដាក់ក្រិត្យវិន័យរបស់អញ នៅខាងក្នុងខ្លួនគេ ទាំងចារឹកទុកក្នុងចិត្តគេ នោះអញនឹងធ្វើជាព្រះដល់គេ ហើយគេនឹងបានជារាស្ត្ររបស់អញ› »។—យេរេមា ៣១:៣១-៣៣
១០ ការមានក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ«នៅខាងក្នុងខ្លួនគេ» ដែលបានចារឹកទុក បើនិយាយជាប្រៀបធៀប «ក្នុងចិត្តគេ» នោះសមាជិកនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះបានជំរុញឲ្យធ្វើតាមការថ្វាយខ្លួនរបស់គេ។ ការជំរុញចិត្តរបស់គេគឺខ្លាំងជាងពួកអ៊ីស្រាអែលខាងសាច់ឈាម ដែលបានថ្វាយខ្លួនដោយកំណើត មិនមែនដោយការជ្រើសរើស។ សព្វថ្ងៃនេះ ការជំរុញចិត្តដ៏ខ្លាំងដើម្បីធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ដូចបានសម្ដែងមកដោយសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ ក៏បានរួមចំណែកដោយពួកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នាជាងប្រាំលាននាក់ទូទាំងពិភពលោកដែរ។ ពួកគេបានថ្វាយខ្លួនគេចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ថ្វីបើពួកគេឥតមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅខាងស្ថានសួគ៌ ដូចពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ ក៏គេមានអំណរក្នុងការទន្ទឹងចាំរស់នៅជារៀងរហូត នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃព្រះរាជាណាចក្រនៅស្ថានសួគ៌របស់ព្រះ។ គេបង្ហាញការអបអរដល់អ៊ីស្រាអែលខាងវិញ្ញាណ ដោយគាំទ្រយ៉ាងសកម្មដល់ពួកសមាជិកនៃអ៊ីស្រាអែលខាងវិញ្ញាណដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មាន ក្នុងការបំពេញមុខងាររបស់គេ ដើម្បី«សំដែងចេញឲ្យឃើញអស់ទាំងលក្ខណៈរបស់ព្រះដែលទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាចេញពីសេចក្ដីងងឹតមកក្នុងពន្លឺអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់»។
ការប្រើសេរីភាពដោយប្រាជ្ញាដែលព្រះប្រទានឲ្យ
១១. តើព្រះបង្កើតមនុស្សមកឲ្យមានសមត្ថភាពយ៉ាងណា ហើយត្រូវប្រើសមត្ថភាពនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ ព្រះបានបង្កើតមនុស្សឲ្យទុកសេរីភាពជាអ្វីដ៏មានតម្លៃក្រៃលែង។ ទ្រង់បានប្រទានឲ្យគេនូវសមត្ថភាពនៃចិត្តសេរី។ ប្ដីប្រពន្ធដំបូងបានប្រើសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើសរបស់គេ។ ប៉ុន្តែ គេបានធ្វើការជ្រើសរើសដោយឥតប្រាជ្ញា ហើយដែលឥតប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលនាំឲ្យមានការហិនវិនាសដល់គេទាំងពីរ និងកូនៗរបស់គេដែរ។ តែយ៉ាងណាក៏ដោយ នេះសម្ដែងយ៉ាងច្បាស់ថាព្រះយេហូវ៉ាមិនដែលបង្ខំសត្តនិករដ៏មានប្រាជ្ញា ឲ្យរើសផ្លូវដែលផ្ទុយនឹងបំណងចិត្តឬសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់គេនោះឡើយ។ ហើយពីព្រោះ«ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់ដល់អ្នកណាដែលថ្វាយដោយអំណរ» នោះការថ្វាយខ្លួនដែលទ្រង់យល់ព្រម គឺមានមូលដ្ឋានលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលធ្វើឡើងយ៉ាងស្ម័គ្រចិត្តដោយអំណរ ដែលមានគ្រឹះលើសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើស។ (កូរិនថូសទី២ ៩:៧) ទ្រង់ឥតយល់ព្រមឡើយ បើមានប្រភេទឯណាក្រៅពីនេះ។
១២, ១៣. តើធីម៉ូថេធ្វើជាគំរូសំរាប់ការអប់រំកូនយ៉ាងដូចម្ដេច ហើយតើគំរូរបស់គាត់បាននាំក្មេងៗឲ្យធ្វើអ្វី?
១២ ដោយទទួលស្គាល់យ៉ាងពេញលេញនៃសេចក្ដីតម្រូវនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាគាំទ្រការថ្វាយខ្លួនជូនព្រះ ប៉ុន្តែគេមិនដែលបង្ខំអ្នកណាម្នាក់ឲ្យធ្វើការថ្វាយខ្លួនបែបនេះ សូម្បីតែកូនរបស់គេ ក៏គេមិនបង្ខំឡើយ។ ផ្ទុយនឹងសាសនាជាច្រើន ស្មរបន្ទាល់មិនធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកកូនរបស់គេនៅពេលជាទារក ដែលដូចជាបង្ខំគេឲ្យថ្វាយខ្លួន ដោយឥតមានសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើសផ្ទាល់ខ្លួន។ គំរូក្នុងបទគម្ពីរដើម្បីធ្វើតាម នោះគឺដោយយុវបុរសធីម៉ូថេ។ ពេលដែលធីម៉ូថេពេញវ័យហើយ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់គាត់ថា៖ «ចូរឲ្យអ្នកនៅជាប់ក្នុងសេចក្ដីដែលអ្នកបានរៀន ហើយជឿប្រាកដវិញ ដោយដឹងថា អ្នកបានរៀនសេចក្ដីនោះពីអ្នកណា ហើយថា តាំងពីក្មេងតូចមក អ្នកបានស្គាល់បទគម្ពីរទាំងប៉ុន្មាន ដែលអាចនឹងនាំឲ្យអ្នកមានប្រាជ្ញាដល់ទីសង្គ្រោះ ដែលបានដោយសារសេចក្ដីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវផង»។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៤, ១៥
១៣ ជាការគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ដែលធីម៉ូថេបានស្គាល់បទគម្ពីរបរិសុទ្ធ ពីព្រោះគាត់បានត្រូវបង្រៀនតាំងពីក្មេងតូចមក។ គាត់បានត្រូវបញ្ចុះបញ្ចូល—ឲ្យជឿសេចក្ដីបង្រៀនគ្រីស្ទាន ដោយម្ដាយនិងជីដូនរបស់គាត់—មិនមែនដោយបង្ខំឡើយ។ (ធីម៉ូថេទី២ ១:៥) ជាលទ្ធផល ធីម៉ូថេបានឃើញថាមានប្រាជ្ញាក្នុងការធ្វើជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយដូច្នេះក៏បានសម្រេចការជ្រើសរើសផ្ទាល់ខ្លួន ហើយបានធ្វើការថ្វាយខ្លួនគ្រីស្ទាន។ ក្នុងសម័យទំនើបនេះ យុវបុរសនិងយុវនារីរាប់សែននាក់ ដែលមានឪពុកម្ដាយជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ក៏បានធ្វើតាមគំរូនេះដែរ។ (ទំនុកដំកើង ១១០:៣) អ្នកឯទៀតមិនបានធ្វើដូច្នេះទេ។ នេះគឺជារឿងនៃការជ្រើសរើសផ្ទាល់ខ្លួន។
ជ្រើសរើសដើម្បីជាអ្នកបំរើរបស់អ្នកណា?
១៤. តើរ៉ូម ៦:១៦ ប្រាប់យើងអ្វីអំពីសេរីភាពទាំងស្រុង?
១៤ គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលមានសេរីភាពទាំងស្រុងនោះទេ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាគឺបានដាក់កំរិតលើសេរីភាពរបស់គាត់ ដោយច្បាប់រូបនិយម ដូចជាច្បាប់ខាងភូរិពល ដែលមិនអាចធ្វើកន្តើយដោយគ្មានទោសនោះឡើយ។ ហើយក្នុងន័យខាងវិញ្ញាណ ក៏គ្មានអ្នកណាម្នាក់មានសេរីភាពទាំងស្រុងនោះដែរ។ ប៉ុលបានវែកញែកថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអី ថាអ្នករាល់គ្នាប្រគល់ខ្លួនទៅធ្វើជាបាវបំរើ សឹងស្ដាប់តាមចៅហ្វាយណា នោះអ្នកជាបាវបំរើរបស់ចៅហ្វាយនោះឯង ដែលអ្នកស្ដាប់តាម ទោះជារបស់ផងអំពើបាប ឲ្យបានសេចក្ដីស្លាប់ ឬជារបស់ផងសេចក្ដីស្លាប់ ឬជារបស់ផងសេចក្ដីស្ដាប់បង្គាប់ ឲ្យបានសុចរិតក្ដី»?—រ៉ូម ៦:១៦
១៥. (ក) តើមនុស្សមានចិត្តយ៉ាងណាអំពីការធ្វើជាបាវបំរើ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត តើមនុស្សភាគច្រើននឹងធ្វើអ្វី? (ខ) តើសំនួរដ៏សមណាខ្លះ ដែលយើងអាចសួរខ្លួនយើង?
១៥ គំនិតដែលថាយើងនឹងធ្វើជាបាវបំរើរបស់អ្នកណាម្នាក់ ជាអ្វីមួយដែលមិនពេញចិត្តមនុស្សភាគច្រើនទេ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងលោកីយ៍សព្វថ្ងៃនេះ គឺឃើញជាក់ស្តែងថា មនុស្សច្រើនតែបើកខ្លួនឲ្យគេប្រើ និងញ៉ាំងឲ្យនៅក្រោមឥទ្ធិពលគេ ដោយរបៀបដ៏ពិបាកយល់ឃើញ។ ជាលទ្ធផល ក្រោយមកដោយឥតបំណងខ្លួនទេ នោះគេសម្រេចការអ្នកដទៃ។ ជាឧទាហរណ៍ ពាណិជ្ជឃោសនាជំនួញនិងប្រព័ន្ធការកំសាន្ត ខំប្រឹងបង្ខំមនុស្សឲ្យមានគំនិតនិងសកម្មភាពដូចគ្នាទាំងអស់ ដែលស្ថាបនាខ្នាតតម្រាសំរាប់ឲ្យគេធ្វើតាម។ អង្គការខាងនយោបាយនិងសាសនា ធ្វើឲ្យមនុស្សគាំទ្រគំនិតនិងគោលដៅរបស់គេ ដែលមិនធ្វើឡើងដោយការវែកញែកជានិច្ចនោះទេ តែជារឿយៗគឺដោយអំពាវនាវឲ្យមានសាមគ្គីភាពឬភក្ដីភាពចំពោះគេ។ ដោយព្រោះប៉ុលបានកត់សម្គាល់ថា ‹យើងជាបាវបំរើនៃអស់អ្នកដែលយើងគោរពតាម› នោះយើងរាល់គ្នាត្រូវសួរខ្លួនថា ‹តើខ្ញុំជាបាវបំរើរបស់អ្នកណា›? តើអ្នកណាដែលមានឥទ្ធិពលដ៏ធំជាងគេលើសេចក្ដីសម្រេចចិត្តនិងការរស់នៅរបស់ខ្ញុំ? តើបព្វជិត មេដឹកនាំខាងនយោបាយ មហាសេដ្ឋី តួឯកកុនឬកីឡាឬ? តើអ្នកណាដែលខ្ញុំគោរពតាម—ព្រះឬក៏មនុស្ស›?
១៦. ក្នុងន័យយ៉ាងណា ដែលគ្រីស្ទានជាបាវបំរើរបស់ព្រះ ហើយតើអ្វីជាទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះភាពជាទាសៈបែបនេះ?
១៦ គ្រីស្ទានមិនចាត់ទុកការគោរពតាមព្រះ ជាការបំពានដ៏ឥតសមហេតុផលលើសេរីភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេឡើយ។ គេប្រើយ៉ាងស្ម័គ្រចិត្តនូវសេរីភាពរបស់គេ តាមបែបបទនៃអ្នកគំរូរបស់គេ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដោយយកសេចក្ដីប្រាថ្នានិងអាទិភាពផ្ទាល់ខ្លួន ឲ្យស្របតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ (យ៉ូហាន ៥:៣០; ៦:៣៨) គេបណ្ដុះ‹គំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ› ដោយចុះចូលខ្លួនគេចំពោះទ្រង់ ជាមេក្រុមជំនុំ។ (កូរិនថូសទី១ ២:១៤-១៦; កូល៉ុស ១:១៥-១៨) នេះគឺដូចជាស្ត្រីម្នាក់ដែលរៀបការ ហើយសុខចិត្តធ្វើតាមបុរសដែលនាងស្រឡាញ់។ តាមពិត គណៈគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំង បានត្រូវហៅថាជាស្រីក្រមុំដែលមានលក្ខណៈពិសុទ្ធ ដែលបានសន្យាទុកបំរុងរៀបការព្រះគ្រីស្ទ។—កូរិនថូសទី២ ១១:២; អេភេសូរ ៥:២៣, ២៤; វិវរណៈ ១៩:៧, ៨
១៧. តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទាំងអស់បានរើសសម្រេចឲ្យក្លាយទៅជាអ្វី?
១៧ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ៗ មិនថាគាត់មានសេចក្ដីសង្ឃឹមខាងស្ថានសួគ៌ឬផែនដី បានធ្វើការថ្វាយខ្លួនផ្ទាល់ខ្លួនដល់ព្រះ ដើម្បីធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ហើយដើម្បីគោរពតាមទ្រង់ជាអ្នកគ្រប់គ្រង។ ចំពោះស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ៗ ការថ្វាយខ្លួន គឺជាការជ្រើសរើសផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យក្លាយទៅជាបាវបំរើរបស់ព្រះ ជាជាងធ្វើជាបាវបំរើរបស់មនុស្ស។ នេះគឺស្របតាមឱវាទរបស់ប៉ុល ដែលថា៖ «ទ្រង់បានចេញថ្លៃលោះអ្នករាល់គ្នា ហើយ ដូច្នេះ កុំឲ្យត្រឡប់ជាបាវបំរើរបស់មនុស្សទៀតឡើយ»។—កូរិនថូសទី១ ៧:២៣
ការរៀនឲ្យបានប្រយោជន៍ខ្លួនយើង
១៨. តើនៅពេលណាដែលអ្នកមិនមែនជាស្មរបន្ទាល់ មានគុណវុឌ្ឍិដើម្បីរួមពិធីជ្រមុជទឹក?
១៨ មុននឹងបុគ្គលម្នាក់អាចក្លាយទៅជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា គាត់ត្រូវតែបំពេញតាមគុណវុឌ្ឍិខាងបទគម្ពីរ។ អ្នកចាស់ទុំត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការសម្រេចចិត្តថា បុគ្គលនេះដែលនឹងក្លាយទៅជាស្មរបន្ទាល់ យល់ជាពិតអំពីអ្វីដែលបានរួមបញ្ចូលក្នុងការថ្វាយខ្លួនជាគ្រីស្ទានឬក៏អត់។ តើគាត់ពិតជាចង់ធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមែនទេ? តើគាត់នឹងសុខចិត្តប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលបានតម្រូវពីការធ្វើបែបនេះឬ? បើអត់ទេ នោះគាត់មិនអាចធ្វើពិធីជ្រមុជទឹកបានទេ។
១៩. ហេតុអ្វីក៏មិនត្រូវរិះគន់អ្នកណាម្នាក់ដែលសម្រេចចិត្តឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកបំរើព្រះនោះ?
១៩ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់ធ្វើតាមសេចក្ដីតម្រូវទាំងអស់ ហេតុអ្វីក៏ត្រូវរិះគន់គាត់ បើគាត់សុខចិត្តធ្វើសេចក្ដីសម្រេចផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យព្រះនិងបន្ទូលដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់អាចមានឥទ្ធិពលមកលើគាត់នោះ? តើការអនុញ្ញាតឲ្យព្រះមានឥទ្ធិពលមកលើខ្លួនយើងជាជាងឥទ្ធិពលពីមនុស្ស មិនជាការគួរសមទេឬ? ឬក៏តើការធ្វើនេះមិនមានប្រយោជន៍ឬទេ? ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមិនគិតដូច្នេះទេ។ ពួកគេយល់ស្របយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្តនឹងបន្ទូលរបស់ព្រះ ដែលអេសាយបានសរសេរថា៖ «អញនេះ គឺយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ជាអ្នកដែលបង្រៀនឲ្យឯងបានទទួលប្រយោជន៍ ហើយក៏នាំឯងទៅក្នុងផ្លូវដែលឯងគួរដើរ»។—អេសាយ ៤៨:១៧
២០. តើសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរអាចដោះលែងមនុស្សឲ្យរួចផុតពីអ្វី?
២០ សេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរ ដោះលែងមនុស្សពីការជឿលទ្ធិក្លែងក្លាយនៃសាសនា ដូចជាទារុណកម្មអស់កល្បជានិច្ចក្នុងភ្លើងនរក។ (សាស្ដា ៩:៥, ១០) ផ្ទុយទៅវិញ ចិត្តរបស់គេគឺពេញទៅដោយកតញ្ញូធម៌អំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមពិតចំពោះមនុស្សស្លាប់—ដំណើររស់ឡើងវិញដែលអាចមានឡើងដោយសារយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (ម៉ាថាយ ២០:២៨; កិច្ចការ ២៤:១៥; រ៉ូម ៦:២៣) សេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីររំដោះមនុស្ស ឲ្យរួចពីការអន្ទះអន្ទែងនៃការទុកចិត្តលើសេចក្ដីសន្យាខាងនយោបាយ ដែលមិនបានសម្រេចជារៀងរាល់ដង។ ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរបណ្ដាលឲ្យចិត្តរបស់គេពេញដោយអំណរ ដោយដឹងថាព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះយេហូវ៉ាបានចាប់គ្រប់គ្រងរួចទៅហើយនៅស្ថានសួគ៌ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានទៀតនឹងចាប់គ្រប់គ្រងទៅលើផែនដីទាំងមូលដែរ។ សេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីររំដោះមនុស្សឲ្យរួចពីការប្រព្រឹត្តដែលធ្វើឲ្យខូចកិត្ដិយសដល់ព្រះ ថ្វីបើទាក់ទាញចិត្តយើងក៏ដោយ ដែលធ្វើឲ្យបាក់បែកទំនាក់ទំនង ជម្ងឺ និងសេចក្ដីស្លាប់មុនបច្ឆិមវ័យ។ ជាសង្ខេប ជាបាវបំរើរបស់ព្រះគឺទទួលបានប្រយោជន៍លើសលុបជាងធ្វើជាបាវបំរើរបស់មនុស្ស។ តាមពិត ការថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ ធានាឲ្យផលប្រយោជន៍«ក្នុងសម័យនេះ . . . ហើយដល់បរលោកនាយ នឹងបានជីវិតរស់អស់កល្បជានិច្ចផង»។—ម៉ាកុស ១០:២៩, ៣០
២១. តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈយ៉ាងណាអំពីការថ្វាយខ្លួនជូនព្រះ ហើយតើអ្វីជាសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់គេ?
២១ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះ មិនបានក្លាយទៅជាផ្នែកនៃសាសន៍ដែលបានថ្វាយខ្លួនដោយកំណើត ដូចពួកអ៊ីស្រាអែលពីដើមនោះឡើយ។ ស្មរបន្ទាល់ជាផ្នែកនៃក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួន។ ស្មរបន្ទាល់ដែលបានធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកម្នាក់ៗបានក្លាយទៅជាអញ្ចឹង ដោយប្រើសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើសផ្ទាល់ខ្លួន ក្នុងការថ្វាយខ្លួន។ ប្រាកដហើយ ចំពោះស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ការថ្វាយខ្លួនជាទំនាក់ទំនងដ៏កក់ក្ដៅជាមួយព្រះដែលសម្គាល់ដោយការសុខចិត្តបំរើទ្រង់។ ទំនាក់ទំនងដ៏អំណរនេះ ជាអ្វីដែលគេមានចិត្តប្រាថ្នារក្សាទុកដ៏ស្មោះពីចិត្ត ដោយកាន់ទុកជារៀងរហូតដល់សេរីភាពដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានដោះលែងគេឲ្យទទួលនោះ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
◻ ហេតុអ្វីក៏ព្រះមិនរើសមុខក្នុងការជ្រើសរើសយកអ៊ីស្រាអែលឲ្យក្លាយទៅជា‹របស់ដ៏ពិសេស›របស់ទ្រង់?
◻ ហេតុអ្វីក៏និយាយថាការថ្វាយខ្លួនជាគ្រីស្ទាន មិនមែនធ្វើឲ្យបាត់បង់នូវសេរីភាពជាច្រើន?
◻ តើអ្វីជាផលប្រយោជន៍ពីការថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះយេហូវ៉ា?
◻ ហេតុអ្វីជាការប្រសើរក្នុងការធ្វើជាអ្នកបំរើនៃព្រះយេហូវ៉ា ជាជាងធ្វើជាបាវបំរើរបស់មនុស្ស?