ការប្រព្រឹត្តតាមការថ្វាយខ្លួនជាគ្រីស្ទានដោយសេរីភាព
«កន្លែងណាដែលមានព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ នោះក៏មានសេរីភាពដែរ»។—កូរិនថូសទី២ ៣:១៧
១. តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាថ្វាយខ្លួនដល់អ្នកណា ហើយហេតុអ្វីក៏គេប្រើភ្នាក់ងារខាងផ្លូវច្បាប់?
ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជឿថា សាសនារបស់គេនឹងនៅគង់វង់ជារៀងរហូត។ ដូច្នេះពួកគេតាំងចិត្តបំរើព្រះ«ដោយវិញ្ញាណ នឹងសេចក្ដីពិត» ដរាបដល់អស់កល្បជានិច្ច។ (យ៉ូហាន ៤:២៣, ២៤) ជាបុគ្គលដែលមានចិត្តសេរី គ្រីស្ទានទាំងនេះបានថ្វាយខ្លួនដ៏ឥតស្ទាក់ស្ទើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយប្ដេជ្ញាចិត្តដើម្បីនឹងប្រព្រឹត្តតាមនេះ។ ដើម្បីសម្រេចបំណងនេះ គេទុកចិត្តលើបន្ទូលរបស់ព្រះនិងវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ កាលដែលគេសម្រេចការថ្វាយខ្លួនជាគ្រីស្ទានដោយអស់ពីចិត្តតាមសេរីភាពដែលព្រះប្រទានឲ្យ នោះស្មរបន្ទាល់បង្ហាញការគោរពដ៏ត្រឹមត្រូវចំពោះ«រាជការ» ហើយប្រើយ៉ាងត្រឹមត្រូវនៃរបស់និងរបៀបខាងច្បាប់។ (រ៉ូម ១៣:១; យ៉ាកុប ១:២៥) ជាឧទាហរណ៍ ស្មរបន្ទាល់ប្រើសមាគមប៉មយាមជាផ្លូវតាមច្បាប់។ ហើយសមាគមប៉មយាម គ្រាន់តែជាសមាគមមួយក្នុងចំណោមសមាគមផ្សេងៗ ដែលគេប្រើនៅប្រទេសឯទៀតដែរ—ដើម្បីជួយគេឲ្យសម្រេចកិច្ចការជួយមនុស្ស ជាពិសេសតាមរបៀបខាងវិញ្ញាណ។ ប៉ុន្តែ ស្មរបន្ទាល់គឺបានថ្វាយខ្លួនជូនព្រះ មិនមែនទៅកាន់ទីភ្នាក់ងារខាងច្បាប់ទេ ហើយការថ្វាយខ្លួនរបស់គេជូនព្រះយេហូវ៉ានឹងមានជារៀងរហូតតទៅ។
២. ហេតុអ្វីក៏ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាអបអរយ៉ាងខ្លាំង ដោយមានសមាគមប៉មយាមនិងសាជីវកម្មត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ស្រដៀងនេះ?
២ ជាអ្នកបំរើដែលបានថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាគឺបានតម្រូវឲ្យធ្វើតាមបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូ ដើម្បី«បញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ ព្រមទាំងធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យ ដោយនូវព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចុះ ហើយបង្រៀន ឲ្យគេកាន់តាម»។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) កិច្ចការនេះនឹងបន្តរហូតដល់ទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះ ដ្បិតព្រះយេស៊ូក៏មានបន្ទូលទៀតថា៖ «ដំណឹងល្អនេះ ដែលសំដែងពីនគរ នឹងត្រូវប្រកាសប្រាប់ទូទៅគ្រប់ក្នុងលោកីយ ទុកជាទីបន្ទាល់ដល់អស់ទាំងសាសន៍ នោះទើបនឹងបានដល់ចុងបំផុត»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣, ១៤) រៀងរាល់ឆ្នាំ រោងចក្របោះពុម្ពនៃសមាគមប៉មយាម និងសាជីវកម្មត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ស្រដៀងនេះ ផ្ដល់ឲ្យស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានូវព្រះគម្ពីរ សៀវភៅ សៀវភៅស្តើង និងទស្សនាវដ្ដីរាប់លានក្បាល សំរាប់ប្រើក្នុងការផ្សាយទូទាំងពិភពលោករបស់គេ។ ដូច្នេះ របស់ដ៏ត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ទាំងនេះ គឺមានតម្លៃណាស់ ក្នុងការជួយពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះដែលបានថ្វាយខ្លួន ឲ្យប្រព្រឹត្តតាមការថ្វាយខ្លួនរបស់គេចំពោះទ្រង់។
៣. ក្នុងន័យយ៉ាងណា ដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាប្រើពាក្យ«សមាគម»នៅពេលមុនៗ?
៣ មនុស្សម្នាក់ប្រហែលជាប្រកែកថា របៀបដែលស្មរបន្ទាល់និយាយអំពីសមាគមប៉មយាម—ដែលញឹកញយហៅតែ«សមាគម»—បង្ហាញថាគេចាត់ទុកនោះជាអ្វីដ៏សំខាន់ មិនគ្រាន់តែជាឧបករណ៍ប្រើប្រាស់តាមច្បាប់ប៉ុណ្ណោះ។ តើគេមិនចាត់ទុកថា នេះជាប្រភពផ្ដាច់ព្រ័ត្រលើរឿងនៃការថ្វាយបង្គំទេឬ? សៀវភៅ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា—ពួកអ្នកប្រកាសនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ បង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ចំណុចនេះ ដោយពន្យល់ថា៖ «នៅពេលដែលប៉មយាម [១ មិថុនា ១៩៣៨] បានសំដៅទៅ‹សមាគម› នេះមិនបានសំដៅទៅលើឧបករណ៍ប្រើប្រាស់តាមច្បាប់ប៉ុណ្ណោះទេ តែបានមានន័យថា ជាគណៈនៃគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំង ដែលបានបង្កើតហើយប្រើរបស់នេះតាមច្បាប់។ ដូច្នេះ ពាក្យនេះគឺបានតំណាង«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ»។a (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥) គឺនៅក្នុងន័យនេះហើយ ដែលស្មរបន្ទាល់ជាធម្មតាប្រើពាក្យ«សមាគម»នោះ។ ប្រាកដហើយ សាជីវកម្មនិង«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ» មិនមែនជាពាក្យដែលអាចប្ដូរគ្នាបាននោះទេ។ ពួកអ្នកដឹកនាំសមាគមប៉មយាមបានត្រូវបោះឆ្នោតរើស រីឯស្មរបន្ទាល់ដែលបង្រួបធ្វើជា‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់› គឺបានចាក់ប្រេងតាំងដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
៤. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលស្មរបន្ទាល់ជាច្រើននិយាយអំពីខ្លួនគេ ដើម្បីជៀសវាងការយល់ច្រឡំ? (ខ) ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវចេះថ្លឹងថ្លែងស្តីអំពីការប្រើពាក្យនោះ?
៤ ដើម្បីជៀសវាងការយល់ច្រឡំ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាខំប្រុងប្រយ័ត្នពីរបៀបដែលគេនិយាយអំពីខ្លួនគេ។ ជាជាងនិយាយថា «សមាគមបង្រៀន» ឬក៏ «ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជឿ» ស្មរបន្ទាល់ជាច្រើនប្រើពាក្យដូចជា «ព្រះគម្ពីរនិយាយថា» ឬ «ខ្ញុំយល់ថាព្រះគម្ពីរបង្រៀន»។ តាមរបៀបនេះ គេបញ្ជាក់អំពីការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន ដែលស្មរបន្ទាល់និមួយៗបានសម្រេច ក្នុងការទទួលយកការបង្រៀនព្រះគម្ពីរ ហើយក៏ជៀសវាងការយល់ច្រឡំថា ស្មរបន្ទាល់គឺនឹងធ្វើតាមបញ្ជានៃនិកាយសាសនាណាមួយ។ ប្រាកដហើយ យោបល់ដែលស្តីអំពីការប្រើពាក្យ មិនគួរជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យជំទាស់គ្នានោះទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រើពាក្យគឺមានសារៈសំខាន់ ដរាបណាវាបង្ការការយល់ច្រឡំ។ ការថ្លឹងថ្លែងខាងគ្រីស្ទានគឺត្រូវការចាំបាច់។ ព្រះគម្ពីរដាស់តឿនយើង«កុំឲ្យជជែកគ្នាពីន័យពាក្យ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:១៤, ១៥) បទគម្ពីរក៏ថ្លែងគោលការណ៍នេះថា៖ «បើសិនជាអណ្ដាតមិនបញ្ចេញចំពោះពាក្យដែលស្ដាប់បាន នោះធ្វើដូចម្ដេចឲ្យគេដឹងជាថាអ្វីៗបាន គឺដូចជានិយាយទៅតាមខ្យល់ទេ»?—កូរិនថូសទី១ ១៤:៩
វិញ្ញាណរបស់ព្រះបន្ថយសេចក្ដីត្រូវការវិន័យ
៥. តើអាចយល់យ៉ាងដូចម្ដេចអំពីកូរិនថូសទី១ ១០:២៣?
៥ សាវ័កប៉ុលកត់សម្គាល់ថា «មានច្បាប់ធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់ តែគ្រប់ទាំងការគ្មានប្រយោជន៍ទេ»។ លោកនិយាយទៀតថា៖ «មានច្បាប់ធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់ តែគ្រប់ទាំងការមិនស្អាងចិត្តឡើងទេ»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:២៣) យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ប៉ុលមិនមែនមានសេចក្ដីថា ជាការត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ដើម្បីធ្វើអ្វីដែលបន្ទូលរបស់ព្រះផ្ដន្ទាយ៉ាងជាក់លាក់នោះទេ។ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងច្បាប់ប្រមាណ៦០០ ដែលបានផ្ដល់ឲ្យអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ នោះគឺមានបញ្ជាដ៏ជាក់លាក់តិចណាស់ ដែលដឹកនាំជីវិតរបស់គ្រីស្ទាននោះ។ ដូច្នេះ រឿងជាច្រើនគឺស្រេចទៅលើមនសិការរបស់បុគ្គលម្នាក់។ មនុស្សម្នាក់ដែលបានថ្វាយខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ា ទទួលបានសេរីភាពដែលមានមកពីការដឹកនាំដោយវិញ្ញាណរបស់ព្រះ។ ក្រោយពីបានទទួលសេចក្ដីពិតធ្វើជារបស់ផងខ្លួន គ្រីស្ទានធ្វើតាមមនសិការដែលបានអប់រំដោយព្រះគម្ពីរ ហើយទុកចិត្តលើការដឹកនាំរបស់ព្រះ ដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ នេះជួយគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួន ឲ្យប្ដេជ្ញាចិត្តនូវអ្វីដែល«ស្អាងចិត្តឡើង» និងឲ្យបាន«ប្រយោជន៍»ចំពោះខ្លួននិងអ្នកផ្សេងទៀត។ គាត់ដឹងថា សេចក្ដីសម្រេចដែលគាត់ធ្វើ នោះនឹងមានឥទ្ធិពលលើទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះ ដែលគាត់បានថ្វាយខ្លួនទៅកាន់នោះ។
៦. នៅឯកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងបានយកសេចក្ដីពិតជារបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
៦ ស្មរបន្ទាល់បង្ហាញថា គាត់បានទទួលសេចក្ដីពិតជារបស់ផងខ្លួន ដោយលើកដៃឆ្លើយនៅឯកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន។ មុនដំបូង គាត់ប្រហែលជាឆ្លើយដោយអានតាមពាក្យដែលបានចែងក្នុងប្រកាសនវត្ថុដែលនឹងសិក្សា។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក នោះគាត់នឹងរីកចំរើនដល់កំរិតដែលអាចថ្លែងការបង្រៀនព្រះគម្ពីរ តាមពាក្យសំដីរបស់គាត់។ ដោយធ្វើដូច្នេះ គាត់បង្ហាញថាគាត់កំពុងចំរើនសមត្ថភាពគិតរបស់គាត់ មិនគ្រាន់តែនិយាយតាមអ្វីដែលអ្នកដទៃបាននិយាយនោះ។ ការលើកគំនិតតាមពាក្យសំដីរបស់ខ្លួន ហើយការពោលពាក្យត្រឹមត្រូវនៃសេចក្ដីពិតដោយអស់ពីចិត្ត នោះនឹងនាំឲ្យគាត់មានចិត្តរីករាយ ហើយបង្ហាញថា គាត់ជឿស៊ប់ក្នុងគំនិតរបស់គាត់។—សាស្ដា ១២:១០; ប្រៀបធៀប រ៉ូម ១៤:៥
៧. តើសេចក្ដីសម្រេចចិត្តអ្វីដែលបានធ្វើឡើងយ៉ាងសេរីដោយអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
៧ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាគឺបានជំរុញចិត្តដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ ហើយចំពោះមនុស្សគ្នីគ្នាដែរ។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៦-៤០) ពិតមែន គេនៅជាប់គ្នាយ៉ាងជិតស្និទ្ធដោយចំណងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចព្រះគ្រីស្ទបានសម្ដែង ជាភាតរភាពទូទាំងពិភពលោក។ (កូល៉ុស ៣:១៤; ពេត្រុសទី១ ៥:៩) ប៉ុន្តែ ជាបុគ្គលដែលមានចិត្តសេរី គេម្នាក់ៗបានសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ដើម្បីរក្សាអព្យាក្រឹតខាងនយោបាយ ជៀសវាងពីឈាម ជៀសវាងពីគ្រឿងកំសាន្តខ្លះៗ ហើយឲ្យរស់នៅតាមខ្នាតតម្រាព្រះគម្ពីរ។ នេះមិនមែនជាសេចក្ដីសម្រេចដែលបានដាក់លើគេនោះឡើយ។ នេះគឺជាសេចក្ដីសម្រេចចិត្តដែលជាផ្នែកនៃការរស់នៅយ៉ាងសុខចិត្ត ដែលបានរើសយកដោយបុគ្គលដែលមិនមែនជាស្មរបន្ទាល់ មុននឹងគេទទួលជំហាននៃការថ្វាយខ្លួនជាគ្រីស្ទាន។
ទទួលខុសត្រូវចំពោះគណៈអភិបាលឬ?
៨. តើសំនួរអ្វីដែលត្រូវពន្យល់ឲ្យជាក់ច្បាស់ ហើយហេតុអ្វី?
៨ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា គ្រីស្ទានពិតមិនមែនបំរើព្រះក្រោមការបង្ខិតបង្ខំនោះទេ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ជាវិញ្ញាណ ហើយកន្លែងណាដែលមានវិញ្ញាណនៃព្រះយេហូវ៉ា នោះក៏មានសេរីភាពដែរ»។ (កូរិនថូសទី២ ៣:១៧, ព.ថ.) ប៉ុន្តែ តើតាមរបៀបណាដែលហេតុការណ៍នេះ ធ្វើឲ្យបានសមស្របនឹងគំនិតនៃ‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ› ព្រមទាំងជាមួយនឹងគណៈអភិបាលនោះ?—ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧
៩, ១០. (ក) តើគោលការណ៍នៃប្រមុខភាពយកមកអនុវត្តក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានដោយដូចម្ដេច? (ខ) តើគោលការណ៍នៃប្រមុខភាពបានតម្រូវអ្វីនៅក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយ?
៩ ដើម្បីនឹងឆ្លើយសំនួរនេះ យើងត្រូវចងចាំអំពីគោលការណ៍នៃប្រមុខភាពក្នុងព្រះគម្ពីរ។ (កូរិនថូសទី១ ១១:៣) នៅអេភេសូរ ៥:២១-២៤ ព្រះគ្រីស្ទត្រូវបានសម្គាល់ជា«សិរសានៃពួកជំនុំ» ជាបុគ្គលដែលក្រុមជំនុំត្រូវ«ចុះចូលចំពោះ»។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាយល់ថា អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ គឺរួមបញ្ចូលដោយបងប្អូនខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ (ហេព្រើរ ២:១០-១៣) គណៈអ្នកបំរើស្មោះត្រង់នេះបានតែងតាំងឲ្យផ្ដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះនូវ‹អាហារខាងវិញ្ញាណតាមពេលវេលាត្រឹមត្រូវ›។ ក្នុងគ្រាចុងបញ្ចប់នេះ ព្រះគ្រីស្ទបានតែងតាំងគណៈអ្នកបំរើនេះ‹ឲ្យត្រួតលើរបស់ទ្រព្យទ្រង់ទាំងអស់›។ ដូច្នេះ ឋានៈនៃគណៈអ្នកបំរើនេះ សមទទួលការគោរពពីមនុស្សណាដែលអះអាងជាគ្រីស្ទាន។
១០ គោលបំណងនៃប្រមុខភាព គឺដើម្បីរក្សានូវសាមគ្គីភាព ហើយធានារ៉ាប់រងឲ្យធ្វើ«ការទាំងអស់តាមបែបគួរសម ហើយដោយលំដាប់លំដោយផង»។ (កូរិនថូសទី១ ១៤:៤០) ដើម្បីសម្រេចការនេះនៅសតវត្សទីមួយ គ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងមួយចំនួនចេញពីអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ បានត្រូវរើសតាំងឲ្យតំណាងក្រុមទាំងមូល។ កាលដែលព្រឹត្ដិការណ៍បន្តបន្ទាប់បង្ហាញឲ្យឃើញ ការត្រួតត្រាដោយគណៈអភិបាលនៅសតវត្សទីមួយ គឺបានទទួលការយល់ព្រមនិងពរពីព្រះយេហូវ៉ា។ គ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយបានទទួលយកការរៀបចំនេះយ៉ាងរីករាយ។ ត្រូវហើយ គេពិតជាបានស្វាគមន៍ ហើយមានចិត្តរីករាយចំពោះលទ្ធផលដ៏ល្អដែលមកពីគណៈនេះ។—កិច្ចការ ១៥:១-៣២
១១. តើត្រូវចាត់ទុកគណៈអភិបាលសព្វថ្ងៃនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ តម្លៃនៃការរៀបចំនេះគឺនៅមាននៅឡើយ។ នៅបច្ចុប្បន្ននេះ គណៈអភិបាលនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា គឺបង្រួបគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងដប់នាក់ ដែលគេទាំងអស់គ្នាមានការពិសោធគ្រីស្ទានជាច្រើនទសវត្ស។ គេផ្ដល់ការដឹកនាំខាងវិញ្ញាណឲ្យស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ដូចគណៈអភិបាលនៅសតវត្សទីមួយដែរ។ (កិច្ចការ ១៦:៤) ដូចគ្រីស្ទាននៅពីបុរាណ ស្មរបន្ទាល់សព្វថ្ងៃនេះបែរទៅរកបងប្អូននៃគណៈអភិបាល ដើម្បីឲ្យបានដឹកនាំនិងការណែនាំដែលសំអាងលើបទគម្ពីរ ដែលស្តីអំពីរឿងនៃការថ្វាយបង្គំ។ ថ្វីបើសមាជិកនៃគណៈអភិបាលជាអ្នកបំរើនៃព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះគ្រីស្ទ ដូចគ្រីស្ទានគ្នីគ្នារបស់គេដែរនោះ ព្រះគម្ពីរបង្គាប់យើងថា៖ «ចូរស្ដាប់តាម ហើយចុះចូលនឹងពួកអ្នក ដែលនាំមុខអ្នករាល់គ្នាចុះ ដើម្បីឲ្យអ្នកទាំងនោះ បានថែរក្សាព្រលឹងអ្នករាល់គ្នាដោយអំណរ មិនមែនដោយស្រែកថ្ងូរទេ ដ្បិតបើត្រូវស្រែកថ្ងូរនោះបង់ប្រយោជន៍ដល់អ្នករាល់គ្នាហើយ ពីព្រោះអ្នកទាំងនោះថែរក្សា ហាក់ដូចជានឹងត្រូវរាប់រៀបទូលដល់ទ្រង់វិញ»។—ហេព្រើរ ១៣:១៧
១២. តើគ្រីស្ទានម្នាក់ៗត្រូវតែទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្នកណាគេ?
១២ តើជំហរនៃការមើលថែរក្សា ដែលបទគម្ពីរចាត់ឲ្យគណៈអភិបាល មានន័យថា ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ៗត្រូវរៀបរាប់អំពីដំណើររឿងនៃកិច្ចការរបស់គាត់ឬ? គឺអត់ដូច្នេះទេ បើស្របតាមពាក្យរបស់ប៉ុលទៅគ្រីស្ទាននៅក្រុងរ៉ូម ដែលចែងថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកនិន្ទាចំពោះបងប្អូនខ្លួន ឬមើលងាយដល់បងប្អូនខ្លួន ពីព្រោះយើងទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវឈរនៅមុខទីជំនុំជំរះរបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ . . . យើងទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវរាប់រៀបទូលថ្វាយព្រះ ពីដំណើររបស់ខ្លួនយើងជាមិនខាន»។—រ៉ូម ១៤:១០-១២
១៣. ហេតុអ្វីក៏ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ារាយការណ៍អំពីសកម្មភាពនៃការផ្សាយរបស់គេ?
១៣ ប៉ុន្តែ តើមិនជាពិតទេឬ ដែលស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ៗ បានតម្រូវឲ្យរាយការណ៍អំពីសកម្មភាពផ្សាយរបស់គេនោះ? ត្រូវហើយ ប៉ុន្តែគោលបំណងក្នុងរឿងនេះ គឺបានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់ក្នុងសៀវភៅស្មរបន្ទាល់ ដែលចែងថា៖ «ពួកសិស្សពីដើមរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទយកចិត្តទុកដាក់ដើម្បីរាយការណ៍អំពីការរីកចំរើននៃការផ្សាយ។ (ម៉ាកុស ៦:៣០) កាលដែលកិច្ចការបានរីកចំរើន សេចក្ដីរាយការណ៍ស្ថិតិលេខបានប្រមូលផ្ដុំ ព្រមទាំងពីដំណើររឿងនៃការពិសោធដ៏អស្ចារ្យ នៃពួកអ្នកដែលមានចំណែកក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អ។ . . . (កិច្ចការ ២:៥-១១, ៤១, ៤៧; ៦:៧; ១:១៥; ៤:៤) . . . ជាការដ៏លើកទឹកចិត្តមែនចំពោះគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ទាំងនោះ ឲ្យឮសេចក្ដីរាយការណ៍ដែលកំពុងបានសម្រេច! . . . តាមរបៀបដូចនេះដែរ អង្គការស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅសព្វថ្ងៃនេះ ខំដើម្បីកត់ទុកក្នុងបញ្ជីឲ្យបានចំៗនូវកិច្ចការដែលបានធ្វើក្នុងការសម្រេចតាមម៉ាថាយ ២៤:១៤»។
១៤, ១៥. (ក) តើកូរិនថូសទី២ ១:២៤ ទាក់ទងគណៈអភិបាលយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើសេចក្ដីសម្រេចផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គ្រីស្ទានម្នាក់ៗត្រូវសំអាងលើអ្វី ហើយដោយទទួលស្គាល់ហេតុការណ៍អ្វី?
១៤ គណៈអភិបាល ជាសំវិធានការដ៏ស្រឡាញ់ ហើយជាគំរូនៃជំនឿដែលសមធ្វើតាម។ (ភីលីព ៣:១៧; ហេព្រើរ ១៣:៧) ដោយគេកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទជាគំរូ គេអាចបន្លឺពាក្យរបស់ប៉ុលដែលថា៖ «មិនមែនថា យើងខ្ញុំធ្វើជាម្ចាស់លើសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាទេ គឺធ្វើជាគូកន ជួយឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសេចក្ដីអំណរវិញ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែឈរហើយ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ»។ (កូរិនថូសទី២ ១:២៤) ដោយធ្វើតាមគំរូនេះ គណៈអភិបាលប្រាប់ឲ្យដឹងអំពីផលប្រយោជន៍នៃការធ្វើតាមឱវាទព្រះគម្ពីរ ដែលផ្ដល់ឲ្យយោបល់អំពីការប្រើច្បាប់និងគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ ព្រមានអំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលមើលមិនឃើញ ហើយផ្ដល់‹អ្នកធ្វើការគ្នីគ្នា›ឲ្យលើកទឹកចិត្តជាចាំបាច់។ ដូច្នេះ គណៈអភិបាលបំពេញការបំរើគ្រីស្ទានជួយគេឲ្យរក្សានូវអំណរ និងលើកទឹកចិត្តឲ្យមានជំនឿ ដើម្បីឲ្យគេអាចឈរយ៉ាងមុតមាំ។—កូរិនថូសទី១ ៤:១, ២; ទីតុស ១:៧-៩
១៥ ប្រសិនបើស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ធ្វើការសម្រេចចិត្តដែលសំអាងលើឱវាទព្រះគម្ពីរ ដែលបានផ្ដល់មកដោយគណៈអភិបាល នោះគាត់ធ្វើអញ្ចឹងដោយខ្លួនឯង ពីព្រោះការសិក្សារបស់គាត់ក្នុងព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ថា នេះជាផ្លូវត្រឹមត្រូវ។ ស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ៗគឺមានឥទ្ធិពលដោយបន្ទូលរបស់ព្រះ ដើម្បីអនុវត្តតាមឱវាទពីព្រះគម្ពីរដែលបានផ្ដល់មកដោយគណៈអភិបាល។ ហើយដោយទទួលស្គាល់ថា សេចក្ដីសម្រេចចិត្តនេះនឹងមានឥទ្ធិពលលើទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួន ជាមួយនឹងព្រះ ដែលគាត់បានថ្វាយខ្លួនជូននោះ។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:១៣
ពួកសិស្សនិងពួកទាហាន
១៦. ទោះជាសេចក្ដីសម្រេចដែលស្តីអំពីចរិយាជារឿងផ្ទាល់ខ្លួន ហេតុអ្វីក៏មានអ្នកខ្លះបានត្រូវគេបណ្ដាច់មិត្តភាព?
១៦ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើសេចក្ដីសម្រេចចិត្តចំពោះចរិយា ជារឿងផ្ទាល់ខ្លួន ហេតុអ្វីក៏ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លះបានត្រូវគេបណ្ដាច់មិត្តភាព? គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចសម្រេចតាមតែចិត្ត ថាការប្រព្រឹត្តបាបណាមួយត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាពនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការបណ្ដាច់មិត្តភាពគឺត្រូវការពីព្រះគម្ពីរ នៅពេលដែលសមាជិកម្នាក់នៃក្រុមជំនុំប្រព្រឹត្តអំពើបានដ៏ធ្ងន់ដោយឥតកែប្រែចិត្ត ដូចបានរៀបរាប់មកនៅកូរិនថូសទី១ ជំពូក ៥។ ដូច្នេះ កាលដែលគ្រីស្ទានម្នាក់ប្រហែលជាត្រូវដាច់មិត្តភាពចំពោះការប្រព្រឹត្តអំពើសហាយស្មន់ នេះនឹងត្រូវធ្វើឡើង បើបុគ្គលនោះបដិសេធមិនព្រមទទួលជំនួយខាងវិញ្ញាណពីគង្វាលដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ មិនមានតែស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទេ ដែលធ្វើការប្រព្រឹត្តគ្រីស្ទានបែបនេះ។ សព្វវចនាធិប្បាយនៃសាសនា កត់ទុកថា៖ «សហគមន៍ណាមួយក៏ដោយ ទាមទាររក្សាសិទ្ធិដើម្បីការពារខ្លួនពីសមាជិកដែលមិនធ្វើតាម ដែលអាចគំរាមកំហែងដល់សុខុមាលភាពគេ។ នៅវិស័យខាងសាសនាវិញ សិទ្ធិនេះបានត្រូវពង្រឹងដោយជំនឿថា ប្រតិកម្មដោយសារអំពើល្មើសនេះមានឥទ្ធិពលលើឋានៈគេចំពោះព្រះ»។
១៧, ១៨. តើតាមរបៀបណាដែលភាពត្រឹមត្រូវនៃការបណ្ដាច់មិត្តភាព អាចពន្យល់នោះ?
១៧ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាសិស្សនៃព្រះគម្ពីរ។ (យ៉ូស្វេ ១:៨; ទំនុកដំកើង ១:២; កិច្ចការ ១៧:១១) កម្មវិធីក្នុងការអប់រំព្រះគម្ពីរ ដែលបានផ្ដល់ដោយគណៈអភិបាល អាចប្រៀបទៅនឹងកម្មវិធីសាលារៀន ដែលបានផ្ដល់ដោយគណៈការអប់រំ។ ថ្វីបើគណៈមិនមែនជាប្រភពពត៌មានដែលយកមកបង្រៀននោះក៏ដោយ តែគណៈនេះបានចាត់ចែងកម្មវិធី ដោយសម្រេចរបៀបធ្វើការបង្រៀន ហើយចេញសេចក្ដីបង្គាប់ដែលត្រូវការ។ ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់បដិសេធមិនព្រមរស់នៅស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវនៃគ្រឹះស្ថាន ហើយបង្កើតឲ្យមានរឿងប៉ះពាល់សិស្សឯទៀត ឬនាំឲ្យខូចកិត្ដិយសដល់សាលា នោះគឺអាចបណ្ដេញគាត់ចោលបាន។ អាជ្ញាធរសាលាគឺមានសិទ្ធិ ដើម្បីចាត់វិធានការសំរាប់ជាប្រយោជន៍នៃសិស្សទាំងឡាយ។
១៨ ក្រៅពីការធ្វើជាសិស្ស ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ជាពួកទាហានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានបង្គាប់ឲ្យ«ខំប្រឹងតស៊ូ ដោយការតយ៉ាងល្អនៃសេចក្ដីជំនឿ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១២; ធីម៉ូថេទី២ ២:៣) ជាធម្មតា ការមិនព្រមលះបង់ចោលចរិយាដែលមិនសមជាទាហានគ្រីស្ទាន អាចធ្វើព្រះមិនសព្វព្រះហឫទ័យ។ ជាបុគ្គលដែលបានផ្ដល់ឲ្យការជ្រើសរើសដោយសេរីភាព ទាហានគ្រីស្ទានម្នាក់អាចសម្រេចអ្វីដែលគាត់ប្រាថ្នា ប៉ុន្តែគាត់ត្រូវតែទទួលកម្មផលនៃសេចក្ដីសម្រេចរបស់គាត់។ ប៉ុលវែកញែកថា៖ «ធម្មតាអ្នកដែលធ្វើទាហាន នោះមិនដែលជាប់ទាក់ទិននឹងការក្នុងជីវិតនេះទៀតទេ គឺដើម្បីឲ្យបានគាប់ចិត្តដល់អ្នក ដែលកេណ្ឌខ្លួនទៅនោះវិញ ហើយបើអ្នកណាប្រយុទ្ធគ្នាក្នុងព្រ័ត្រ នោះមិនបានពាក់ភួងជ័យទេ លើកតែប្រយុទ្ធតាមច្បាប់វិញ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:៤, ៥) គ្រីស្ទានដែលមានគំនិតចាស់ទុំ រួមបញ្ចូលសមាជិកនៃគណៈអភិបាល គឺរក្សាខ្លួនទាំងស្រុងនៅក្រោមមេដឹកនាំរបស់គេ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដោយរក្សាទុក«ច្បាប់» ដើម្បីឲ្យគេអាចទទួលអំណោយជាជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។—យ៉ូហាន ១៧:៣; វិវរណៈ ២:១០
១៩. ដោយបានពិនិត្យមើលហេតុការណ៍អំពីការថ្វាយខ្លួនជាគ្រីស្ទាន តើយើងអាចដឹងពិតប្រាកដអំពីអ្វី?
១៩ តើហេតុការណ៍មិនធ្វើឲ្យឃើញជាក់ថា ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះ ជាជាងអ្នកបំរើរបស់មនុស្សទេឬ? ជាគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួន គេអនុញ្ញាតឲ្យវិញ្ញាណនិងបន្ទូលរបស់ព្រះ ដឹកនាំជីវិតរបស់គេ កាលដែលគេបំរើជាមួយបងប្អូនគេដោយសាមគ្គីភាព ក្នុងក្រុមជំនុំនៃព្រះ។ (ទំនុកដំកើង ១៣៣:១) ទីសំអាងអំពីរឿងនេះ ក៏ត្រូវលុបបំបាត់នៅភាពឥតពិតប្រាកដ អំពីប្រភពនៃកម្លាំងរបស់គេ។ គេអាចច្រៀងជាមួយអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាកម្លាំង ហើយជាខែលនៃខ្ញុំ ចិត្តខ្ញុំបានសង្ឃឹមដល់ទ្រង់ ហើយបានសេចក្ដីជំនួយ ហេតុនោះចិត្តខ្ញុំមានសេចក្ដីរីករាយជាខ្លាំង ខ្ញុំនឹងសរសើរដល់ទ្រង់ ដោយបទចំរៀងរបស់ខ្ញុំ»។—ទំនុកដំកើង ២៨:៧
[កំណត់សម្គាល់]
a បានបោះពុម្ពក្នុងឆ្នាំ១៩៩៣ ដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
◻ តើសមាគមប៉មយាមនិងសាជីវកម្មត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ស្រដៀងនេះ ជួយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
◻ តើគ្រីស្ទានទទួលប្រយោជន៍ពីមុខនាទីនៃគណៈអភិបាល នៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
◻ ហេតុអ្វីក៏រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ារាយការណ៍នូវសកម្មភាពផ្សាយរបស់គេ?
◻ ក្រោមកាលៈទេសៈអ្វីដែលការបណ្ដាច់មិត្តភាពនៃគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួន ជាការត្រឹមត្រូវនោះ?