«ព្រះយេហូវ៉ា ដ៏ជាព្រះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណា ហើយទន់សន្ដោស»
«យេហូវ៉ា គឺយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណា ហើយទន់សន្ដោស ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្ដីសប្បុរស នឹងសេចក្ដីទៀងត្រង់ ជាបរិបូរ»។—និក្ខមនំ ៣៤:៦
១. (ក) តើអ្វីជាការសម្រាលទុក្ខដែលព្រះគម្ពីរផ្ដល់ឲ្យ សំរាប់អស់អ្នកដែលមានពួកស្ងួនភ្ងារបស់គេងាកចេញពីការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធ? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សដែលបានប្រព្រឹត្តខុស?
ឪពុកគ្រីស្ទានម្នាក់បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំថា គេមិនចង់ចូលរួមក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានទៀតទេ។ អស់ជាច្រើនថ្ងៃ សប្ដាហ៍ និងប៉ុន្មានខែបន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំបានពិសោធន៍ការឈឺចាប់ក្នុងរាងកាយរបស់ខ្ញុំដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំកើតទុក្ខ។ ការឈឺចាប់នោះគឺអាក្រក់ជាងសេចក្ដីស្លាប់ទៅទៀត»។ ពេលយើងឃើញពួកស្ងួនភ្ងារបស់យើង ងាកចេញពីផ្លូវនៃការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធ នេះពិតជានាំឲ្យមានការទុក្ខព្រួយមែន។ តើអ្នកដែលមានពិសោធន៍បែបនេះឬទេ? បើមានមែន អ្នកអាចទទួលការសម្រាលទុក្ខដោយដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាមានការយល់ចិត្តចំពោះលោកអ្នក។ (និក្ខមនំ ៣:៧; អេសាយ ៦៣:៩) ក៏ប៉ុន្តែ តើទ្រង់មានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះពួកអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តខុសនោះ? ព្រះគម្ពីរបង្ហាញថា ព្រះយេហូវ៉ាអញ្ជើញពួកគេដោយមេត្ដាករុណា ឲ្យវិលត្រឡប់មកវិញ ហើយទទួលការអនុគ្រោះរបស់ទ្រង់វិញ។ ទ្រង់បានអង្វរសុំពួកយូដាដែលបះបោរនៅសម័យលោកម៉ាឡាគីថា៖ «ចូរវិលមកឯអញវិញចុះ នោះអញនឹងត្រឡប់មកឯឯងដែរ»។—ម៉ាឡាគី ៣:៧
២. តើព្រះគម្ពីរបង្ហាញយ៉ាងណាថា សេចក្ដីមេត្ដាករុណាគឺជាគុណសម្បត្ដិដែលជាផ្នែកមួយនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
២ សេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះបានត្រូវបញ្ជាក់ឲ្យឃើញសំរាប់លោកម៉ូសេ នៅលើភ្នំស៊ីណាយ។ នៅទីនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងអង្គទ្រង់ជាព្រះដែល«មានព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណា ហើយទន់សន្ដោស ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្ដីសប្បុរស នឹងសេចក្ដីទៀងត្រង់ ជាបរិបូរ»។ (និក្ខមនំ ៣៤:៦) សេចក្ដីថ្លែងនេះបញ្ជាក់ថា សេចក្ដីមេត្ដាករុណាគឺជាគុណសម្បត្ដិដែលជាផ្នែកមួយនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សាវ័កពេត្រុសបានសរសេរថា ទ្រង់«ចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានប្រែចិត្តវិញ»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:៩) ប្រាកដហើយ សេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះមានកំរិត។ លោកម៉ូសេបានត្រូវប្រាប់ថា៖ «ទ្រង់មិនរាប់មនុស្សមានទោសទុកជាឥតទោសឡើយ»។ (និក្ខមនំ ៣៤:៧; ពេត្រុសទី២ ២:៩) ប៉ុន្តែ «ព្រះទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់» ហើយសេចក្ដីមេត្ដាករុណាគឺជាផ្នែកដ៏ធំនៃគុណសម្បត្ដិនោះ។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៨; យ៉ាកុប ៣:១៧) ព្រះយេហូវ៉ាមិន«ផ្ងំសេចក្ដីខ្ញាល់ទុកជានិច្ចទេ» ហើយទ្រង់«សព្វព្រះហឫទ័យនឹងសេចក្ដីសប្បុរសវិញ»។—មីកា ៧:១៨, ១៩
៣. តើទស្សនៈរបស់ព្រះយេស៊ូចំពោះសេចក្ដីមេត្ដាករុណា គឺផ្ទុយពីពួកផារីស៊ីនិងពួកស្ក្រែបយ៉ាងណា?
៣ ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញដូចនឹងព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌របស់ទ្រង់បេះបិទ។ (យ៉ូហាន ៥:១៩) ការប្រព្រឹត្តដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ទ្រង់ ចំពោះមនុស្សដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ មិនមែនជាការយល់ព្រមនឹងអំពើបាបរបស់ពួកគេនោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាការសម្ដែងភាពស្រទន់ដូចទ្រង់បានសម្ដែងចំពោះមនុស្សដែលមានជម្ងឺដែរ។ (ប្រៀបធៀប ម៉ាកុស ១:៤០, ៤១) ត្រូវហើយ ព្រះយេស៊ូបានទុកសេចក្ដីមេត្ដាករុណាជាមួយ«សេចក្ដីសំខាន់ជាង»ក្នុងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ (ម៉ាថាយ ២៣:២៣) ផ្ទុយទៅវិញ សូមគិតពិចារណាពួកស្ក្រែបនិងពួកផារីស៊ី ដែលធម្មតាបំបាត់ចោលសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដោយគំនិតដ៏តឹងរ៉ឹងរបស់គេអំពីក្រិត្យវិន័យ។ នៅពេលគេឃើញព្រះយេស៊ូទាក់ទងជាមួយមនុស្សមានបាប ពួកគេត្អូញត្អែរថា៖ «អ្នកនេះទទួលមនុស្សបាប ហើយក៏ស៊ីជាមួយនឹងគេផង»។ (លូកា ១៥:១, ២) ព្រះយេស៊ូបានតបឆ្លើយនឹងពួកចោទប្រកាន់នោះ ដោយប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចបី ដែលរឿងនិមួយៗបញ្ជាក់អំពីសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ។
៤. តើរឿងប្រៀបប្រដូចពីរដែលព្រះយេស៊ូបានរៀបរាប់នោះគឺជាអ្វី ហើយអ្វីជាចំណុចនៃរឿងនិមួយៗនោះ?
៤ មុនគេបង្អស់ ព្រះយេស៊ូបានរៀបរាប់អំពីបុរសម្នាក់ដែលបានទុកចៀម៩៩ឲ្យនៅកន្លែងមួយ ហើយទៅតាមរកចៀមមួយដែលបាត់។ តើព្រះយេស៊ូចង់បញ្ជាក់ចំណុចអ្វី? «នៅស្ថានសួគ៌ នឹងមានសេចក្ដីអំណរយ៉ាងនោះដែរ ដោយសារមនុស្សបាបតែ១នាក់ ដែលប្រែចិត្តវិញ ជាជាងមនុស្សសុចរិត៩៩នាក់ ដែលមិនត្រូវការប្រែចិត្តទេ»។ បន្ទាប់ពីនោះ ព្រះយេស៊ូបានរៀបរាប់អំពីស្ត្រីម្នាក់ដែលបានរកប្រាក់ដួងមួយដែលបាត់ ហើយបានអរសប្បាយនៅពេលរកឃើញវិញ។ តើព្រះយេស៊ូបានបកស្រាយនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? «ក៏មានសេចក្ដីអំណរ នៅមុខពួកទេវតានៃព្រះយ៉ាងនោះដែរ ដោយសារមនុស្សបាបតែ១នាក់ ដែលប្រែចិត្តវិញ»។ រឿងប្រៀបប្រដូចទីបីរបស់ព្រះយេស៊ូ គឺជាឧទាហរណ៍និទស្សន៍មួយ។a មនុស្សជាច្រើនចាត់ទុករឿងនោះ ជារឿងប្រសើរបំផុតដែលបានត្រូវនិទានមក។ ការពិនិត្យមើលឧទាហរណ៍និទស្សន៍នេះ នឹងជួយយើងឲ្យអបអរ និងឲ្យយកតម្រាប់តាមសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ។—លូកា ១៥:៣-១០
កូនប្រុសដែលបះបោរម្នាក់ចាកចេញពីផ្ទះ
៥, ៦ តើកូនពៅក្នុងឧទាហរណ៍និទស្សន៍ទីបីរបស់ព្រះយេស៊ូ បានបង្ហាញការខ្វះការអបអរដែលទ្រគោះខ្លាំងយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ «រួចទ្រង់ក៏មានបន្ទូលថា មានបុរសម្នាក់មានកូនប្រុស២ កូនពៅនិយាយទៅឪពុកថា ‹សូមលោកឪពុកប្រគល់ចំណែកមរដក ដែលត្រូវចែកដល់ខ្ញុំនោះមក› គាត់ក៏ចែកទ្រព្យនោះដល់កូន ក្រោយបន្ដិចមក កូនពៅប្រមូលទាំងអស់ ចេញទៅឯស្រុកឆ្ងាយ ហើយក៏បង្ហិនទ្រព្យទៅ ដោយល្បែងដ៏ហួសខ្នាត»។—លូកា ១៥:១១-១៣b
៦ កូនពៅនេះបានបង្ហាញការខ្វះការអបអរដែលទ្រគោះយ៉ាងខ្លាំង។ ជាដំបូង គាត់បានទាមទារមរតករបស់គាត់ ហើយក្រោយនោះបានបង្ហិនទ្រព្យ«ដោយល្បែងដ៏ហួសខ្នាត»។ ឃ្លាដែលថា «ដោយល្បែងដ៏ហួសខ្នាត» បានត្រូវបកប្រែពីពាក្យភាសាក្រិកដែលមានន័យថា «ការរស់នៅដែលគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់»។ អ្នកប្រាជ្ញម្នាក់មានប្រសាសន៍ថា ពាក្យនេះ«សំដៅទៅលើការលះចោលទាំងស្រុងនូវគុណសម្បត្ដិ»។ ដោយហេតុល្អ យុវបុរសក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូបានត្រូវហៅថាកូនបង្ហិនទ្រព្យ ជាឃ្លាមួយដែលមានន័យថា បុគ្គលម្នាក់ដែលខ្ជះខ្ជាយដោយការឥតបើគិតនិងមិនសំច័យ។
៧. សព្វថ្ងៃនេះ តើពួកណាដែលស្រដៀងនឹងអ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះ ហើយហេតុអ្វីបានជាពួកគេជាច្រើនស្វែងរកភាពម្ចាស់ការនៅ«ស្រុកឆ្ងាយ»?
៧ តើមានមនុស្សដែលស្រដៀងនឹងកូនបង្ហិនទ្រព្យនោះសព្វថ្ងៃនេះទេ? គឺមានមែន។ គួរឲ្យស្ដាយមែន ដែលមនុស្សខ្លះបានចាកចេញពី«ដំណាក់»ដែលមានសន្ដិសុខរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដ៏ជាព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌របស់យើង។ (ធីម៉ូថេទី១ ៣:១៥) ពួកគេខ្លះគិតថា សភាពនៃគ្រួសាររបស់ព្រះគឺតឹងរ៉ឹងពេក ហើយការរក្សាមើលដោយយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ព្រះ គឺជាការរារាំងទៅវិញ មិនមែនជាការការពារនោះទេ។ (ប្រៀបធៀប ទំនុកដំកើង ៣២:៨) សូមពិចារណាស្ត្រីគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្តែក្រោយមកបានប្រឡូកប្រឡាក់នឹងការផឹកស្រាហួសប្រមាណ ហើយនិងការប្រើគ្រឿងញៀនទៀត។ ដោយនឹកចាំពីពេលដ៏អាក្រក់នោះ នាងមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំបានចង់បង្ហាញថា ខ្ញុំអាចធ្វើឲ្យការរស់នៅបានល្អប្រសើរសំរាប់ខ្លួនខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានមានចំណង់ធ្វើតាមចិត្តខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នកណាប្រាប់ខ្ញុំធ្វើផ្សេងពីនោះទេ»។ ដូចអ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះ ស្រីក្មេងនេះបានស្វែងរកភាពម្ចាស់ការ។ គួរឲ្យស្ដាយមែន ដែលយុវនារីនេះបានត្រូវបណ្ដេញពីក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ដោយព្រោះការប្រព្រឹត្តរបស់នាងដែលខុសពីព្រះគម្ពីរ។—កូរិនថូសទី១ ៥:១១-១៣
៨. (ក) តើមានជំនួយអ្វីដែលអាចត្រូវផ្ដល់ឲ្យអ្នកដែលចង់រស់នៅផ្ទុយពីខ្នាតគំរូរបស់ព្រះ? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សគួរគិតយ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីជម្រើសរបស់គេចំពោះការថ្វាយបង្គំ?
៨ នេះពិតជារឿងដែលធ្វើឲ្យពិបាកចិត្តណាស់ នៅពេលអ្នកជឿគ្នីគ្នា សម្ដែងសេចក្ដីប្រាថ្នាដើម្បីរស់នៅផ្ទុយពីខ្នាតគំរូរបស់ព្រះនោះ។ (ភីលីព ៣:១៨) នៅពេលរឿងនេះកើតឡើង ពួកចាស់ទុំនិងអ្នកឯទៀតដែលមានគុណវុឌ្ឍិខាងវិញ្ញាណ ខំព្យាយាមកែតម្រង់អ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តខុសនោះ។ (កាឡាទី ៦:១) ក៏ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកណាម្នាក់បានត្រូវបង្ខំឲ្យទទួលនឹមនៃភាពជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូនោះឡើយ។ (ម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០; ១៦:២៤) សូម្បីតែយុវជនក៏ត្រូវតែធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនអំពីការថ្វាយបង្គំ នៅពេលពួកគេពេញវ័យតាមច្បាប់។ នៅទីបំផុត យើងទាំងអស់គ្នាមានសេរីភាពដើម្បីសម្រេចចិត្តខ្លួនឯង ហើយនិងរាប់រៀបទូលថ្វាយព្រះនូវអំពើដែលយើងបានធ្វើ។ (រ៉ូម ១៤:១២) តាមពិត យើងនឹង‹ច្រូតពូជដែលយើងបានព្រោះ›—គឺជាមេរៀនមួយដែលកូនបង្ហិនទ្រព្យនោះបន្ដិចទៀតនឹងរៀន។—កាឡាទី ៦:៧, ៨
ការអស់សង្ឃឹមនៅប្រទេសមួយដ៏ឆ្ងាយ
៩, ១០. (ក) តើអ្វីជាការផ្លាស់ប្ដូរនៃកាលៈទេសៈដែលអ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះបានពិសោធន៍ ហើយតើគាត់បានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាចំពោះកាលៈទេសៈនោះ? (ខ) សូមពន្យល់នូវរបៀបមនុស្សខ្លះដែលលះបង់ចោលការថ្វាយបង្គំពិត មានបទពិសោធន៍ដ៏អវិជ្ជមានស្រដៀងនឹងអ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះ។
៩ «កាលបានចាយអស់រលីងហើយ នោះកើតមានអំណត់ជាខ្លាំងនៅស្រុកនោះ វាក៏មានសេចក្ដីទ័លក្រ រួចទៅបំរើអ្នកស្រុកនោះម្នាក់ ហើយគេប្រើឲ្យទៅឯវាលឃ្វាលហ្វូងជ្រូក វាមានចិត្តចង់ចំអែតពោះ ដោយសំបកដែលជ្រូកស៊ីណាស់ តែគ្មានអ្នកណាឲ្យសោះ»។—លូកា ១៥:១៤-១៦
១០ ទោះបីគាត់ទ័លក្រ អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះមិនទាន់គិតអំពីការត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានជួបអ្នកស្រុកម្នាក់ដែលឲ្យគាត់ធ្វើការឃ្វាលហ្វូងជ្រូក។ ដោយព្រោះក្រិត្យវិន័យនៃម៉ូសេបានចាត់ទុកសត្វជ្រូកជាសត្វដែលមិនស្អាត ការងារបែបនេះប្រហែលជាអ្វីដែលពួកយូដានឹងមិនព្រមទទួលទេ។ (លេវីវិន័យ ១១:៧, ៨) ក៏ប៉ុន្តែ បើអ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះបានមានការពិបាកក្នុងមនសិការរបស់គាត់ គាត់ត្រូវតែបង្ក្រាបការពិបាកនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់មិនអាចសង្ឃឹមថានិយោជករបស់គាត់ដែលជាអ្នកស្រុកនោះ នឹងយកចិត្តទុកដាក់នឹងមនសិការរបស់បរទេសម្នាក់ដែលទ័លក្រ។ ស្ថានភាពដ៏អាក្រក់របស់អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះ គឺស្រដៀងនឹងបទពិសោធន៍របស់មនុស្សជាច្រើនដែលបានលះចោលផ្លូវទៀងត្រង់នៃការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធ។ តាមធម្មតា ពួកបែបនោះចូលរួមក្នុងសកម្មភាពដែលគេធ្លាប់រាប់ជាអំពើដ៏ថោកទាប។ ឧទាហរណ៍ យុវបុរសម្នាក់បានបះបោរនឹងការចិញ្ចឹមអប់រំនៃគ្រីស្ទានរបស់គាត់ កាលគាត់មានអាយុ១៧ឆ្នាំ។ គាត់បានសារភាពថា «អំពើអសីលធម៌និងការប្រើគ្រឿងញៀន បានលុបចោលសេចក្ដីបង្រៀនទាំងប៉ុន្មានពីព្រះគម្ពីរ ដែលបានរៀនជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ»។ ក្រោយមក យុវបុរសនេះបានជាប់គុកដោយសារការលួចប្លន់ដែលប្រើអាវុធនិងឃាតកម្ម។ ទោះបីក្រោយមកគាត់បានទទួលសុខភាពល្អខាងវិញ្ញាណឡើងវិញក៏ដោយ តែផលវិបាកដែលគាត់បានទទួលគឺធ្ងន់ធ្ងរមែនទែនដោយព្រោះ«សេចក្ដីអំណរខាងអំពើបាប ដែលនៅតែ១ភ្លែតនោះវិញ»!—ប្រៀបធៀប ហេព្រើរ ១១:២៤-២៦
១១. តើអ្វីដែលនាំឲ្យបញ្ហារបស់អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះកើនកាន់តែធ្ងន់ឡើង ហើយតើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលមនុស្សខ្លះបានយល់ឃើញថា គ្រឿងទាញចិត្តនៃលោកីយ៍នេះគឺ«ពាក្យបញ្ឆោតជាអសារឥតការ»?
១១ បញ្ហារបស់អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះកើនកាន់តែធ្ងន់ឡើង ដោយសារ«គ្មានអ្នកណាឲ្យសោះ»។ តើមិត្តៗថ្មីរបស់គាត់នៅឯណា? ពេលដែលគាត់គ្មានលុយសោះ នោះគាត់បានទៅជា«ទីស្អប់ខ្ពើម»ចំពោះពួកគេ។ (សុភាសិត ១៤:២០) ដូចគ្នាដែរ សព្វថ្ងៃនេះមនុស្សជាច្រើនដែលបានចាកចេញពីសេចក្ដីជំនឿ បានយល់ឃើញថា គ្រឿងទាញចិត្តនិងទស្សនៈរបស់លោកីយ៍នេះ គឺជា«ពាក្យបញ្ឆោតជាអសារឥតការ»។ (កូល៉ុស ២:៨) យុវនារីម្នាក់ដែលបានចេញពីអង្គការរបស់ព្រះមួយរយៈបាននិយាយថា «ខ្ញុំបានពិសោធន៍ការឈឺចាប់និងការពិបាកចិត្តជាច្រើន ដោយព្រោះគ្មានការណែនាំពីព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំបានខិតខំធ្វើតាមមនុស្សក្នុងលោកីយ៍ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេបានបដិសេធខ្ញុំពីព្រោះខ្ញុំមិនមានចរិតដូចបេះបិទនឹងពួកគេ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចកូនក្មេងម្នាក់ដែលវង្វេង ហើយត្រូវការឪពុកម្នាក់ដើម្បីនាំមុខខ្ញុំ។ នៅពេលនោះខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំត្រូវការព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំមិនចង់រស់នៅដោយមិនពឹងពាក់លើទ្រង់ទៀតទេ»។ អ្នកបង្ហិនទ្រព្យក្នុងឧទាហរណ៍និទស្សន៍របស់ព្រះយេស៊ូ នៅទីបំផុត ក៏បានយល់ដឹងដូច្នេះដែរ។
អ្នកបង្ហិនទ្រព្យភ្ញាក់ដឹងខ្លួន
១២, ១៣. តើកត្ដាអ្វីខ្លះដែលបានជួយមនុស្សខ្លះឲ្យភ្ញាក់ដឹងខ្លួន? (សូមមើលប្រអប់)
១២ «កាលវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន នោះក៏គិតថា ‹ឪពុកអញមានជើងឈ្នួលប៉ុន្មានៗ សុទ្ធតែមានអាហារបរិបូរគ្រប់គ្នា តែនៅទីនេះ អញជិតដាច់ពោះស្លាប់ហើយ! អញនឹងក្រោកឡើង ទៅនិយាយនឹងគាត់ថា «លោកឪពុក ខ្ញុំបានធ្វើបាបនឹងព្រះ ហើយនឹងលោកឪពុកមែន ខ្ញុំនេះមិនគួរឲ្យគេហៅជាកូនលោកឪពុកទៀតទេ សូមទទួលខ្ញុំ ទុកដូចជាជើងឈ្នួលលោកឪពុកវិញចុះ» › នោះវាក៏ក្រោកឡើងដើរទៅ»។—លូកា ១៥:១៧-២០
១៣ អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះបាន«ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន»។ អស់មួយរយៈ អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះបានចូលរួមក្នុងការស្វែងរកគ្រឿងកំសាន្តចិត្ត ដូចនៅក្នុងពិភពស្រមើលស្រមៃ។ ក៏ប៉ុន្តែ ឥឡូវគាត់បានដឹងយ៉ាងច្បាស់លាស់នូវសភាពខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់។ មែនហើយ ទោះបីជាគាត់បានធ្លាក់ពីភាពល្អយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅមានសេចក្ដីសង្ឃឹមសំរាប់យុវបុរសនេះ។ គាត់នៅមានគុណសម្បត្ដិល្អខ្លះៗ។ (សុភាសិត ២៤:១៦; ប្រៀបធៀប របាក្សត្រទី២ ១៩:២, ៣) ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះអ្នកណាដែលចាកចេញពីហ្វូងរបស់ព្រះសព្វថ្ងៃនេះ? តើសមហេតុសមផលទេឬ បើយើងសន្និដ្ឋានថាគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមទាល់តែសោះចំពោះពួកគេទាំងអស់គ្នា ហើយថាក្នុងគ្រប់ករណីនៃការប្រព្រឹត្តដែលបះបោររបស់គេបង្ហាញថាពួកគេបានធ្វើបាបប្រឆាំងវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះនោះ? (ម៉ាថាយ ១២:៣១, ៣២) មិនមែនអញ្ចឹងទេ។ អ្នកខ្លះបានត្រូវផ្លូវដ៏រឹងចចេសរបស់ខ្លួនបានធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួនគេ ហើយក្រោយមកពួកគេជាច្រើនភ្ញាក់ដឹងខ្លួន។ «ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចព្រះយេហូវ៉ាសោះ សូម្បីតែមួយថ្ងៃក៏ដោយ» បងស្រីម្នាក់បាននិយាយដូច្នេះ នៅពេលនាងសញ្ជឹងគិតអំពីរយៈពេលដែលនាងបាននៅក្រៅអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ «ខ្ញុំតែងតែបានអធិស្ឋានថា នៅថ្ងៃណាមួយ ទ្រង់នឹងទទួលខ្ញុំក្នុងសេចក្ដីពិតវិញ»។—ទំនុកដំកើង ១១៩:១៧៦
១៤. តើអ្នកបង្ហិនទ្រព្យបានសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វី ហើយតើគាត់បានបង្ហាញភាពរាបទាបយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ ក៏ប៉ុន្តែ តើមនុស្សដែលបានងាកចេញអាចធ្វើយ៉ាងណាចំពោះស្ថានភាពរបស់គេ? ក្នុងឧទាហរណ៍និទស្សន៍របស់ព្រះយេស៊ូ អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះបានសម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយសូមអង្វរឪពុកគាត់ឲ្យលើកលែងទោស។ អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះបានសម្រេចចិត្តនិយាយថា៖ «សូមទទួលខ្ញុំ ទុកដូចជាជើងឈ្នួលលោកឪពុកវិញចុះ»។ អ្នកស៊ីឈ្នួលបានត្រូវគេឲ្យឈ្នួលតាមថ្ងៃ ហើយអាចត្រូវគេបណ្ដេញចេញដោយមិនប្រាប់មុន។ ឋានៈនេះគឺទាបជាងទាសករ ដែលទាសករនោះគឺដូចជាសមាជិកនៃក្រុមគ្រួសារដែរ។ ដូច្នេះ អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះគ្មានគំនិតសូមឲ្យគេទទួលគាត់ជាកូនប្រុសវិញទេ។ គាត់សុខចិត្តនឹងទទួលឋានៈដែលទាបជាងគេ និងបង្ហាញភក្ដីភាពរបស់គាត់ចំពោះឪពុកគាត់រៀងរាល់ថ្ងៃ។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះនឹងត្រូវភ្ញាក់ផ្អើលជាពុំខាន។
ការទទួលស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្ដៅ
១៥-១៧. (ក) តើឪពុកនោះបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាពេលគាត់ឃើញកូនប្រុសរបស់គាត់? (ខ) តើអាវ ចិញ្ជៀន និងស្បែកជើងដែលឪពុកបានប្រគល់ឲ្យនោះបង្ហាញអ្វី? (គ) តើការរៀបចំជប់លៀងនៃឪពុកនោះបានសម្ដែងអ្វី?
១៥ «នោះវាក៏ក្រោកឡើងដើរទៅ លុះឪពុកឃើញពីចំងាយហើយ ក៏មានចិត្តអាណិតមេត្ដា ហើយរត់ទៅឱបថើបវា ទើបវានិយាយថា ‹លោកឪពុក ខ្ញុំបានធ្វើបាបនឹងព្រះ ហើយនឹងលោកឪពុក ខ្ញុំមិនគួរឲ្យគេហៅជាកូនរបស់លោកឪពុកទៀតទេ› តែឪពុកប្រាប់ទៅពួកបាវគាត់ថា ‹ចូរយកអាវល្អបំផុតចេញមកបំពាក់ឲ្យវា ហើយយកចិញ្ជៀន នឹងស្បែកជើងមកឲ្យផង រួចយកកូនគោដែលបំប៉នមកសំឡាប់ចុះ យើងនឹងបរិភោគឲ្យសប្បាយចិត្ត ដ្បិតកូនអញនេះ បានស្លាប់ ឥឡូវរស់ឡើងវិញ ក៏បាត់ទៅ ហើយបានឃើញមកវិញ នោះគេក៏បរិភោគសប្បាយទាំងអស់គ្នាទៅ»។—លូកា ១៥:២០-២៤
១៦ ឪពុកនិងម្ដាយគ្រប់រូបនឹងចង់ឲ្យកូនរបស់គេទទួលសុខភាពល្អឡើងវិញខាងវិញ្ញាណ។ ដូច្នេះ យើងអាចគិតស្រមៃឃើញឪពុករបស់អ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះចាំមើលផ្លូវចាំមើលផ្លូវកូនរាល់ថ្ងៃ ដោយមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយសង្ឃឹមថាកូនប្រុសរបស់គាត់នឹងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ឥឡូវគាត់ឃើញកូនប្រុសរបស់គាត់ដើរមកតាមផ្លូវនោះ! យុវបុរសនេះប្រាកដជាមានមុខមាត់ខុសពីដើមហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែឪពុកគាត់នៅតែស្គាល់គាត់«ពីចំងាយ»។ គាត់មិនអើពើនឹងសំលៀកបំពាក់ដ៏រហែករយ៉ៃ និងទឹកចិត្តដែលបានធ្លាក់នោះទេ។ គាត់ឃើញកូនប្រុសគាត់ ហើយរត់ទៅទទួលកូន!
១៧ ពេលឪពុកនោះបានមកដល់ជិតកូនប្រុសគាត់ហើយ គាត់បានឱបថើបកូន។ ក្រោយនោះគាត់បានបញ្ជាពួកអ្នកបំរើយកអាវ ចិញ្ជៀន និងស្បែកជើងមកជូនកូន។ អាវនេះមិនមែនជាសំលៀកបំពាក់ធម្មតាទេ ប៉ុន្តែ«ល្អបំផុត»—ប្រហែលជាសំលៀកបំពាក់ផ្លូវការដែលបានត្រូវតុបតែងយ៉ាងល្អិតល្អន់ ដូចជាសំលៀកបំពាក់ដែលគេជូនភ្ញៀវកិត្ដិយស។ ដោយហេតុថា តាមធម្មតាចិញ្ជៀននិងស្បែកជើងមិនមែនជាអ្វីដែលពួកអ្នកបំរើពាក់នោះទេ ឪពុកនោះចង់បញ្ជាក់ថាកូនប្រុសរបស់គាត់កំពុងតែត្រូវទទួលជាសមាជិកគ្រួសារពេញលេញ។ ក៏ប៉ុន្តែឪពុកនោះបានធ្វើលើសពីនេះទៅទៀត។ គាត់បានបញ្ជាឲ្យមានការជប់លៀងមួយ ដើម្បីអបអរនឹងការត្រឡប់មកវិញរបស់កូនប្រុសគាត់។ បុរសនោះច្បាស់ជាមិនបានលើកលែងទោសកូនប្រុសគាត់ដោយចិត្តស្ទាក់ស្ទើរទេ ឬមិនមែនដោយសារតែការត្រឡប់មកវិញរបស់កូនគាត់ បានតម្រូវឲ្យគាត់លើកលែងទោសនោះឡើយ។ គាត់ចង់បង្ហាញការអត់ឱនទោស។ នេះធ្វើឲ្យគាត់ត្រេកអរ។
១៨, ១៩. (ក) តើឧទាហរណ៍និទស្សន៍អំពីកូនប្រុសបង្ហិនទ្រព្យបង្រៀនអ្នកអ្វីអំពីព្រះយេហូវ៉ា? (ខ) តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលព្រះយេហូវ៉ា«ចាំឱកាស»នៃការត្រឡប់មកវិញរបស់អ្នកធ្វើអំពើបាប ដូចបានសម្ដែងដោយការប្រព្រឹត្តរបស់ទ្រង់ជាមួយយូដានិងយេរូសាឡិម?
១៨ មកដល់ត្រឹមនេះ តើអ្វីដែលឧទាហរណ៍និទស្សន៍អំពីកូនបង្ហិនទ្រព្យនោះបង្រៀនយើង អំពីព្រះដែលយើងមានឯកសិទ្ធិថ្វាយបង្គំនោះ? មុនដំបូង ព្រះយេហូវ៉ា«មានព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណា ហើយទន់សន្ដោស ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្ដីសប្បុរស នឹងសេចក្ដីទៀងត្រង់ ជាបរិបូរ»។ (និក្ខមនំ ៣៤:៦) មែនហើយ សេចក្ដីមេត្ដាករុណាគឺជាគុណសម្បត្ដិមួយរបស់ព្រះដែលជាក់ស្តែងណាស់។ គឺជាការប្រព្រឹត្តធម្មតារបស់ទ្រង់ ចំពោះមនុស្សដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ។ បន្ទាប់ពីនេះ ឧទាហរណ៍និទស្សន៍របស់ព្រះយេស៊ូបង្រៀនយើងថា ព្រះយេហូវ៉ា«បំរុងតែនឹងអត់ទោស»។ (ទំនុកដំកើង ៨៦:៥) ទ្រង់រំពៃមើលដើម្បីឃើញការប្រែចិត្តពីមនុស្សដែលបានធ្វើបាប ដែលនឹងផ្ដល់មូលដ្ឋានសំរាប់ការសម្ដែងសេចក្ដីមេត្ដាករុណា។—របាក្សត្រទី២ ១២:១២; ១៦:៩
១៩ ឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាមើលនូវការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះចំពោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ព្យាការីអេសាយបានត្រូវព្រះយេហូវ៉ាបណ្ដាលឲ្យគាត់ពណ៌នាថា យូដានិងយេរូសាឡិមគឺ‹ឈឺពីក្បាលទៅជើង›។ ក៏ប៉ុន្តែ គាត់បាននិយាយថែមទៅទៀតថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់រង់ចាំឱកាស នឹងផ្ដល់ព្រះគុណដល់ឯងរាល់គ្នាដែរ ហើយទោះបើយ៉ាងនោះក៏ដោយ គង់តែទ្រង់នឹងចាំឯងលើកដំកើងទ្រង់ឡើង ដើម្បីឲ្យទ្រង់មានសេចក្ដីអាណិតមេត្ដាដល់ឯង»។ (អេសាយ ១:៥, ៦; ៣០:១៨; ៥៥:៧; អេសេគាល ៣៣:១១) ដូចឪពុកនោះក្នុងឧទាហរណ៍និទស្សន៍របស់ព្រះយេស៊ូ ព្រះយេហូវ៉ា‹ចាំមើលផ្លូវ›។ ទ្រង់ទន្ទឹងចាំយ៉ាងខ្លាំងនូវការត្រឡប់មកវិញនៃមនុស្សដែលបានចាកចេញពីដំណាក់របស់ទ្រង់។ តើនេះមិនមែនជាអ្វីដែលយើងនឹងសង្ឃឹមថាព្រះវរបិតាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងធ្វើឬទេ?—ទំនុកដំកើង ១០៣:១៣
២០, ២១. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលមនុស្សជាច្រើនកំពុងតែត្រូវទាញដោយមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ? (ខ) តើអ្វីនឹងត្រូវពិភាក្សាក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់?
២០ រាល់ឆ្នាំ សេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះយេហូវ៉ាទាញមនុស្សច្រើនឲ្យដឹងខ្លួន ហើយត្រឡប់មកឯការថ្វាយបង្គំពិតវិញ។ នេះនាំឲ្យពួកស្ងួនភ្ងារបស់គេមានអំណរយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! ឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាឪពុកគ្រីស្ទាននោះដែលបានរៀបរាប់ប្រាប់នៅដើមដំបូងនេះ។ គួរឲ្យសប្បាយមែន ដែលកូនស្រីរបស់គាត់បានទទួលសុខភាពល្អឡើងវិញខាងវិញ្ញាណ ហើយឥឡូវនេះបំរើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយពេញពេល។ គាត់និយាយថា «ខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយបំផុតក្នុងរបបចាស់នេះ។ ទឹកភ្នែកនៃទុក្ខសោករបស់ខ្ញុំបានក្លាយទៅជាទឹកភ្នែកនៃអំណរ»។ យ៉ាងប្រាកដហើយ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ពិតជាមានព្រះទ័យត្រេកអរដែរ!—សុភាសិត ២៧:១១
២១ ក៏ប៉ុន្តែ ឧទាហរណ៍និទស្សន៍របស់ព្រះយេស៊ូមិនមានត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះទេ។ ព្រះយេស៊ូបានបន្តរឿងរបស់ទ្រង់ ដើម្បីបង្ហាញភាពផ្ទុយគ្នារវាងសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះយេហូវ៉ា នឹងគំនិតដ៏តឹងរឹង ដ៏វិនិច្ឆ័យរបស់ពួកស្ក្រែបនិងផារីស៊ី។ របៀបដែលទ្រង់បានធ្វើយ៉ាងនេះ—ហើយនេះមានអត្ថន័យអ្វីចំពោះយើង—នឹងត្រូវពិភាក្សាក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
a រឿងប្រៀបប្រដូចនិងឧទាហរណ៍និទស្សន៍ឯទៀតដែលបានត្រូវនិទានក្នុងព្រះគម្ពីរ ប្រហែលមិនកើតឡើងតាមពិតប្រាកដទេ។ ម្យ៉ាងទៀត ពីព្រោះគោលបំណងនៃរឿងទាំងប៉ុន្មាននោះ គឺដើម្បីបង្រៀនគោលការណ៍សីលធម៌ ការស្វែងរកអត្ថន័យជានិមិត្តរូបក្នុងចំណុចនិមួយៗមិនជាចាំបាច់ទេ។
b អត្ថន័យជាបទទំនាយនៃរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ បានត្រូវពិភាក្សាក្នុងប៉មយាម ខែកុម្ភៈ ថ្ងៃទី១៥ ឆ្នាំ១៩៨៩ ទំព័រ១៦, ១៧។
ការពិនិត្យសាឡើងវិញ
◻ តើទស្សនៈរបស់ព្រះយេស៊ូនិងពួកផារីស៊ីចំពោះសេចក្ដីមេត្ដាករុណា មានភាពផ្ទុយពីគ្នាយ៉ាងណា?
◻ សព្វថ្ងៃនេះ តើពួកណាដែលស្រដៀងនឹងអ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះ ហើយពួកគេគឺស្រដៀងគ្នាយ៉ាងណា?
◻ តើកាលៈទេសៈអ្វីដែលបានធ្វើឲ្យអ្នកបង្ហិនទ្រព្យនោះភ្ញាក់ដឹងខ្លួន?
◻ តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលឪពុកនោះបានបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ចំពោះកូនប្រុសរបស់គាត់ដែលបានប្រែចិត្ត?
[ប្រអប់នៅទំព័រ៩]
ពួកគេបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួន
តើអ្វីបានជួយអ្នកខ្លះដែលបានត្រូវបណ្ដេញពីក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ឲ្យភ្ញាក់ដឹងខ្លួនវិញ? អត្ថកថាបន្ទាប់ជួយបំភ្លឺរឿងនេះ។
«ក្នុងចិត្តខ្ញុំ ខ្ញុំបានដឹងថាសេចក្ដីពិតគឺនៅឯកន្លែងណា។ ការសិក្សាព្រះគម្ពីរនិងទៅឯកិច្ចប្រជុំអស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ បានមានអនុភាពដ៏ខ្លាំងក្លាទៅលើខ្ញុំ។ តើខ្ញុំនឹងអាចធ្វើព្រងើយចំពោះព្រះយេហូវ៉ាទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច? ទ្រង់មិនបានបោះបង់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានបោះបង់ទ្រង់វិញ។ នៅទីបំផុត ខ្ញុំបានសារភាពថាខ្ញុំគឺខុសនិងរឹងចចេស ហើយព្រះយេហូវ៉ាគឺបានមានបន្ទូលត្រូវតាំងពីដើមមក—‹អ្នកនឹងច្រូតអ្វីដែលអ្នកបានព្រោះ› »។—ខ.វ.
«កូនង៉ាស្រីរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមនិយាយ ហើយនេះបានមានអនុភាពលើចិត្តខ្ញុំពីព្រោះខ្ញុំបានចង់បង្រៀនវាអ្វីៗ ដូចជាតើព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកណា ហើយរបៀបដែលយើងអធិស្ឋានទូលទ្រង់។ ខ្ញុំដេកមិនលក់ទេ ហើយមួយយប់ជ្រៅខ្ញុំបានបើកឡានទៅសួនមួយហើយយំ។ ខ្ញុំបានយំហើយបានអធិស្ឋានទូលព្រះយេហូវ៉ាលើកទីមួយក្នុងរយៈពេលយូ។ ខ្ញុំបានដឹងតែខ្ញុំត្រូវការព្រះយេហូវ៉ាក្នុងជីវិតខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានសង្ឃឹមថាទ្រង់នឹងអត់ឱនទោសឲ្យខ្ញុំ»។—ក.ហ.
«នៅពេលរឿងសាសនាបានត្រូវលើកឡើង ខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់មនុស្សថាបើសិនជាខ្ញុំត្រូវជ្រើសសាសនាមួយនោះដែលបង្រៀនសេចក្ដីពិត ខ្ញុំត្រូវតែជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រោយនោះ ខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់ថាខ្ញុំធ្លាប់ជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានអាចប្រព្រឹត្តតាម ដូច្នេះខ្ញុំបានចាកចេញ។ ដោយទទួលស្គាល់សេចក្ដីនោះ ខ្ញុំបានមានចិត្តកំសត់ហើយស្ដាយ។ នៅទីបំផុតខ្ញុំបានសារភាពថា ‹ខ្ញុំពិបាកចិត្តខ្លាំង ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើការកែប្រែទាំងស្រុង› »។—ក.ណ.
«សាមសិបប្រាំមឆ្នាំមុន ខ្ញុំនិងប្ដីរបស់ខ្ញុំបានត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាព។ ក្រោយនោះ នៅឆ្នាំ១៩៩១យើងបានទទួលការភ្ញាក់ផ្អើលដ៏ល្អមួយដែលជាការទទួលអ្នកចាស់ទុំពីអ្នកជាភ្ញៀវ ដែលបានប្រាប់យើងអំពីលទ្ធភាពនៃការត្រឡប់ទៅឯព្រះយេហូវ៉ា។ ប្រាំមមួយខែបន្ទាប់ពីនោះ យើងបានអរសប្បាយនៅពេលដែលយើងបានត្រូវទទួលក្នុងមិត្តភាពវិញ។ ខ្ញុំមានអាយុ៦៣ឆ្នាំ ប្ដីខ្ញុំមានអាយុ៧៩ឆ្នាំ»។—ក.អា.