ចូរប្រុងប្រយ័ត្ននឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់អ្នក
«ចូរប្រុងប្រយ័តនឹងខ្លួនអ្នក ហើយនឹងសេចក្ដីបង្រៀន ចូរកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្ដីទាំងនេះ ដ្បិតដែលធ្វើដូច្នោះ នោះអ្នកនឹងសង្គ្រោះខ្លួនអ្នកបាន ព្រមទាំងពួកអ្នកដែលស្ដាប់អ្នកផង»។—ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៦
១, ២. ហេតុអ្វីបានជា ពួកគ្រូបង្រៀនដ៏ឧស្សាហ៍គឺត្រូវការសព្វថ្ងៃនេះ?
«ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ ហើយបង្រៀន ឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នាផង»។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) ដោយសារបង្គាប់នៃព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ពួកគ្រីស្ទានទាំងអស់គួរតែខំប្រឹងឲ្យក្លាយទៅជាគ្រូបង្រៀន។ គ្រូបង្រៀនដ៏ឧស្សាហ៍គឺជាអ្វីដែលត្រូវការជាបន្ទាន់ ដើម្បីជួយពួកអ្នកដែលមានចិត្តស្មោះឲ្យទទួលចំណេះពីព្រះ មុននឹងពេលកន្លងទៅហួស។ (យ៉ូហាន ១៧:៣; រ៉ូម ១៣:១១) សាវ័កប៉ុលបានជំរុញថា៖ «ចូរឲ្យអ្នកផ្សាយព្រះបន្ទូលចុះ ហើយទទូចជំរុញផង ទោះត្រូវពេល ឬខុសក្ដី»។ នេះរួមបញ្ចូលការបង្រៀនក្នុងហើយក្រៅក្រុមជំនុំ។ ត្រូវហើយ កិច្ចផ្សព្វផ្សាយនោះរួមបញ្ចូលច្រើនទៀត មិនមែនគ្រាន់តែការប្រកាសពីសារព្រះនោះទេ។ ការបង្រៀនដែលមានប្រសិទ្ធិភាពគឺត្រូវការចាំបាច់ បើចង់ឲ្យពួកអ្នកចាប់អារម្មណ៍នឹងក្លាយទៅជាពួកសិស្សនោះ។
២ យើងនៅក្នុង «គ្រាលំបាកណាស់»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១) មនុស្សបានត្រូវបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យប្ដូរគំនិត ដោយទស្សនវិជ្ជាខាងលោកីយ៍ និងសេចក្ដីបង្រៀនដ៏មិនពិត។ មនុស្សភាគច្រើន‹គំនិតគេត្រូវបង្អាប់› ហើយ «គេលែងខ្លាចបាប»។ (អេភេសូរ ៤:១៨, ១៩) ពួកគេខ្លះមានរបួសដ៏ឈឺចាប់ខាងចិត្ត។ មែនហើយ មនុស្សពិតជា «ល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល»។ (ម៉ាថាយ ៩:៣៦) យ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយប្រើការប៉ិនប្រសប់ខាងបង្រៀន យើងអាចជួយអ្នកដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ ឲ្យធ្វើការកែប្រែដ៏ចាំបាច់។
គ្រូបង្រៀនក្នុងក្រុមជំនុំ
៣. (ក) តើបញ្ជានៃព្រះយេស៊ូឲ្យផ្សព្វផ្សាយ រួមបញ្ចូលអ្វី? (ខ) តើអ្នកណាជាពិសេសដែលមានភារកិច្ចបង្រៀនក្នុងក្រុមជំនុំ?
៣ ដោយសារកម្មវិធីសំរាប់ការសិក្សាតាមផ្ទះ មនុស្សរាប់លាននាក់កំពុងតែទទួលការណែនាំផ្ទាល់ខ្លួន។ យ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីពិធីជ្រមុជទឹករបស់គេ ពួកអ្នកថ្មីៗនោះត្រូវការជំនួយជាបន្ថែម ដើម្បីឲ្យ«ចាក់ឫស ហើយតាំងមាំមួនលើគ្រឹះនោះ»។ (អេភេសូរ ៣:១៧, ព.ថ.) កាលដែលយើងធ្វើតាមបញ្ជានៃព្រះយេស៊ូ ក្នុងម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០ ហើយនាំពួកអ្នកចាប់អារម្មណ៍ថ្មីទៅឯអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះគេនឹងទទួលប្រយោជន៍ពីការបង្រៀនក្នុងក្រុមជំនុំផ្ទាល់។ យោងទៅតាម អេភេសូរ ៤:១១-១៣ ពួកបុរសបានត្រូវតែងតាំងដើម្បីធ្វើកិច្ចបំរើ «ខ្លះជាគ្រូគង្វាល ហើយខ្លះជាគ្រូបង្រៀន ប្រយោជន៍នឹងនាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធបានគ្រប់ល័ក្ខណ៍ឡើង សំរាប់ធ្វើការជំនួយ ហើយនឹងស្អាងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទឡើង»។ នៅពេលខ្លះ ការប៉ិនប្រសប់ខាងបង្រៀនរបស់គេ ទាក់ទងឲ្យ«ព្រមទាំងបន្ទោស ហើយកំឡាចិត្តគេ ដោយចិត្តអត់ធ្មត់ នឹងការប៉ិនប្រសប់ខាងការបង្រៀនគ្រប់យ៉ាង»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៤:២, ព.ថ.) កិច្ចការនៃពួកគ្រូបង្រៀនគឺសំខាន់ដល់ម្ល៉េះ រហូតដល់ពេលដែលគាត់សរសេរទៅកាន់ពួកកូរិនថូស សាវ័កប៉ុលក៏បានរៀបរាប់បញ្ចូលពួកគ្រូបង្រៀនក្រោយពីពួកសាវ័កនិងព្យាការីដែរ។—កូរិនថូសទី១ ១២:២៨
៤. តើសមត្ថភាពដើម្បីបង្រៀនជួយយើងយ៉ាងណា ក្នុងការប្រព្រឹត្តតាមការដាស់តឿននៃប៉ុល ក្នុងហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥?
៤ ពិតមែន ពួកគ្រីស្ទានទាំងអស់មិនបំរើជាអ្នកចាស់ទុំឬអ្នកត្រួតពិនិត្យទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ទាំងអស់គ្នាគឺត្រូវលើកទឹកចិត្តជួយបណ្ដាលឲ្យមាន «សេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង»។ (ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥) ការធ្វើអ៊ីចឹងនៅឯកិច្ចប្រជុំ គឺរួមបញ្ចូលរៀបចំយ៉ាងល្អអស់ពីដួងចិត្ត អាចណែនាំនិងលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ។ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើន អាច‹បណ្ដាលឲ្យមានការល្អ› ដោយការវិភាគនូវចំណេះនិងបទពិសោធន៍របស់ពួកគាត់ឲ្យអ្នកថ្មី ពេលដែលពួកគាត់ផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងគេ។ នៅគ្រាបែបនេះនិងនៅក្រៅផ្លូវការ ដែលអាចផ្ដល់ឲ្យនូវការណែនាំដ៏មានប្រយោជន៍។ ឧទាហរណ៍ ពួកស្ត្រីដែលមានគំនិតចាស់ទុំនោះ ត្រូវជំរុញឲ្យធ្វើជាអ្នក«បង្រៀនសេចក្ដីត្រឹមត្រូវវិញ»។—ទីតុស ២:៣
បានត្រូវបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យជឿ
៥, ៦. (ក) តើសាសនាគ្រីស្ទានពិតគឺខុសគ្នាពីការថ្វាយបង្គំមិនពិតយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលពួកអ្នកចាស់ទុំជួយអ្នកថ្មីៗធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយប្រាជ្ញា?
៥ ដូច្នេះ សាសនាគ្រីស្ទនៅខុសស្រឡះពីសាសនាមិនពិត ដែលសាសនាជាច្រើននោះបានខិតខំគ្រប់គ្រងលើគំនិតរបស់ពួកសមាជិក។ ពេលព្រះយេស៊ូគង់លើផែនដី ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានខិតខំគ្រប់គ្រងសឹងតែគ្រប់ផ្នែកនៃជីវិតមនុស្ស តាមរយៈប្រពៃណីមនុស្សដ៏ជិះជាន់។ (លូកា ១១:៤៦) បព្វជិតនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនាបានធ្វើដូច្នេះដែរ។
៦ ក៏ប៉ុន្តែ ការថ្វាយបង្គំដ៏ពិត គឺជា «កិច្ចបំរើដ៏បរិសុទ្ធ» ដែលយើងថ្វាយដោយ «សមត្ថភាពនៃការវែកញែក»របស់យើង។ (រ៉ូម ១២:១, ព.ថ.) អ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវ «បញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យជឿ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៤, ព.ថ.) ជួនកាល អ្នកដែលនាំមុខប្រហែលនឹងត្រូវតែផ្ដើមគោលការណ៍ណែនាំនិងទម្រង់ការខ្លះៗ ដើម្បីឲ្យក្រុមជំនុំមានដំណើរការដ៏ស្រួលបួល។ ក៏ប៉ុន្តែ ជាជាងការខិតខំធ្វើការសម្រេចដើម្បីជនគ្រីស្ទានដទៃ ពួកអ្នកចាស់ទុំបង្រៀនគេ «ដើម្បីឲ្យបានដឹងខុសត្រូវ»។ (ហេព្រើរ ៥:១៤) ពួកអ្នកចាស់ទុំធ្វើដូច្នេះ ដោយការចិញ្ចឹមក្រុមជំនុំនឹង«ព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីជំនឿ នឹងសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ល្អ»។—ធីម៉ូថេទី១ ៤:៦
ប្រុងប្រយ័ត្ននឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់អ្នក
៧, ៨. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលមនុស្សដែលមានសមត្ថភាពធម្មតា អាចបំរើជាគ្រូបង្រៀន? (ខ) តើអ្វីដែលបង្ហាញថា ការខិតខំផ្ទាល់ខ្លួនជាចាំបាច់ ដើម្បីទៅជាគ្រូមួយដែលមានប្រសិទ្ធិភាព?
៧ ក៏ប៉ុន្តែ សូមឲ្យយើងពិចារណាឡើងវិញនូវភារកិច្ចរបស់យើងដើម្បីបង្រៀន។ តើនោះត្រូវការជំនាញការ ការអប់រំ ឬសមត្ថភាពដ៏ពិសេសដើម្បីចូលរួមក្នុងកិច្ចការនេះឬទេ? មិនចាំបាច់ត្រូវការសមត្ថភាពទាំងអស់នោះទេ។ ជាទូទៅ កិច្ចការបង្រៀននេះគឺទូទាំងពិភពលោក កំពុងតែត្រូវធ្វើឡើងដោយមនុស្សធម្មតាដែលមានសមត្ថភាពធម្មតាដែរ។ (កូរិនថូសទី១ ១:២៦-២៩) ប៉ុលពន្យល់ថា៖ «យើងមានទ្រព្យសម្បត្ដិនេះ[កិច្ចផ្សព្វផ្សាយ]នៅក្នុងភាជនៈដី[មនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍] ដើម្បីឲ្យឥទ្ធឫទ្ធិដ៏លើសលប់បានមកពីព្រះ មិនមែនពីយើងខ្ញុំទេ»។ (កូរិនថូសទី២ ៤:៧) ជោគជ័យដ៏ល្អប្រសើរដែលកិច្ចផ្សព្វផ្សាយទូទាំងផែនដីពីព្រះរាជាណាចក្រនោះបានទទួល ជាសក្ខីភាពនៃឥទ្ធិពលពីព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេហូវ៉ា!
៨ យ៉ាងណាក៏ដោយ ការព្យាយាមជាចាំបាច់ដើម្បីធ្វើជា«អ្នកធ្វើការ ដែលមិនត្រូវខ្មាសឡើយ ដោយកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីពិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥) ប៉ុលបានជំរុញធីម៉ូថេថា៖ «ចូរប្រុងប្រយ័តនឹងខ្លួនអ្នក ហើយនឹងសេចក្ដីបង្រៀន ចូរកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្ដីទាំងនេះ ដ្បិតដែលធ្វើដូច្នោះ នោះអ្នកនឹងសង្គ្រោះខ្លួនអ្នកបាន ព្រមទាំងពួកអ្នកដែលស្ដាប់អ្នកផង»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៦) តើតាមរបៀបណាទៅ ដែលបុគ្គលម្នាក់អាចប្រុងប្រយ័ត្ននឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ខ្លួន មិនថាក្នុងក្រុមជំនុំឬក្រៅក្រុមជំនុំក្ដី? តើទង្វើដូច្នេះត្រូវតែរួមបញ្ចូលការទៅជាស្ទាត់ជំនាញខាងអ្វីខ្លះ ឬក៏ខាងវិធីបង្រៀនឬទេ?
៩. តើអ្វីដែលសំខាន់ជាងកោសល្យ?
៩ ព្រះយេស៊ូពិតជាបានសម្ដែងការយល់ដឹងដ៏វិសាមញ្ញពីវិធីបង្រៀន ក្នុងធម្មទានដ៏ល្បីល្បាញរបស់ទ្រង់នៅលើភ្នំ។ នៅពេលទ្រង់មានបន្ទូលរួចហើយ «នោះបណ្ដាមនុស្សក៏នឹកប្លែក ពីសេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀន»។ (ម៉ាថាយ ៧:២៨) គឺច្បាស់ហើយ គ្មានយើងណាម្នាក់ដែលអាចបង្រៀនល្អស្មើនឹងព្រះយេស៊ូទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងមិនចាំបាច់មានវោហារកោសល្យដើម្បីជាគ្រូដែលមានប្រសិទ្ធិភាពទេ។ យោងទៅតាមយ៉ូប ១២:៧ សូម្បីតែ «សត្វតិរច្ឆាន» និង «សត្វស្លាប» អាចបង្រៀនដោយសម្ងាត់! ជាមួយនឹងកោសល្យឬការប៉ិនប្រសប់ណាដែលយើងប្រហែលមាន អ្វីដែលសំខាន់ជាពិសេសនោះគឺថាយើងជា‹មនុស្សប្រភេទណា› និងគុណសម្បត្ដិដែលយើងមាន ហើយទំលាប់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដែលបានបណ្ដាលពួកសិស្សអាចធ្វើតម្រាប់តាម។—ពេត្រុសទី២ ៣:១១; លូកា ៦:៤០
ពួកសិស្សនៃបន្ទូលរបស់ព្រះ
១០. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូជាគំរូល្អក្នុងការជាសិស្សនៃបន្ទូលរបស់ព្រះ?
១០ គ្រូដែលមានប្រសិទ្ធិភាពក្នុងការបង្រៀនសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរ ត្រូវតែជាសិស្សនៃបន្ទូលរបស់ព្រះ។ (រ៉ូម ២:២១) ព្រះយេស៊ូបានទុកគំរូមួយដ៏វិសាមញ្ញចំពោះរឿងនេះ។ ក្នុងរយៈពេលនៃកិច្ចបំរើរបស់ព្រះយេស៊ូ ទ្រង់បានសំដៅទៅឬសង្ខេបពត៌មាន ដែលស្របគ្នានឹងវគ្គជាច្រើនក្នុងពាក់កណ្ដាលសៀវភៅបទគម្ពីរជាភាសាហេព្រើរ។a ការស្គាល់នូវបន្ទូលរបស់ព្រះ គឺជាក់ស្តែងនៅពេលទ្រង់មានព្រះជន្មាយុ១២ឆ្នាំ ពេលទ្រង់បានត្រូវឃើញ «នៅក្នុងពួកអាចារ្យក្នុងព្រះវិហារ កំពុងតែស្ដាប់ ហើយនឹងសួរគេ»។ (លូកា ២:៤៦) ជាមនុស្សពេញវ័យ គឺជាទំលាប់របស់ព្រះយេស៊ូចូលសាលាប្រជុំ កន្លែងដែលត្រូវគេអានព្រះបន្ទូល។—លូកា ៤:១៦
១១. តើគ្រូបង្រៀនម្នាក់គួរបណ្ដុះទំលាប់សិក្សាល្អអ្វីខ្លះ?
១១ តើលោកអ្នកឧស្សាហ៍អានព្រះគម្ពីរទេ? ការជីកកកាយក្នុងបន្ទូលនោះ គឺជារបៀបដែលអ្នក «នឹងបានយល់សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយប៉ះប្រទះនឹងសេចក្ដីស្គាល់ដល់ព្រះអង្គ»។ (សុភាសិត ២:៤, ៥) ដូច្នេះ សូមបណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យមានទំលាប់សិក្សាដ៏ល្អ។ ខិតខំអានផ្នែកមួយនៃបន្ទូលរបស់ព្រះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ (ទំនុកដំកើង ១:២) យកធ្វើជាទំលាប់នូវការអានរៀងរាល់ក្បាលនៃទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម និងភ្ញាក់រឭក ពេលអ្នកទទួលនោះមក។ ប្រុងស្មារតីយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់នៅឯកិច្ចប្រជុំ។ រៀនចេះធ្វើការស្រាវជ្រាវដ៏ផ្ចិតផ្ចង់។ ដោយការរៀនចេះ«ពិនិត្យពីរឿងទាំងនោះ តាំងតែពីដើមរៀងមកដោយហ្មត់ចត់ហើយ» នោះអ្នកអាចជៀសផុតពីការនិយាយពន្លើសនិងមិនត្រឹមត្រូវពេលអ្នកបង្រៀន។—លូកា ១:៣
សេចក្ដីស្រឡាញ់និងការគោរពចំពោះអ្នកដែលត្រូវបង្រៀន
១២. តើព្រះយេស៊ូមានអាកប្បកិរិយាអ្វីចំពោះសិស្សរបស់ទ្រង់?
១២ គុណសម្បត្ដិមួយទៀតដ៏សំខាន់ គឺជាអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវចំពោះអ្នកដែលអ្នកបង្រៀន។ ពួកផារីស៊ីបានតូចចិត្តចំពោះអ្នកដែលបានស្ដាប់ព្រះយេស៊ូ។ ពួកគេបានថា៖ «ឯហ្វូងមនុស្សនេះ ដែលមិនស្គាល់ក្រិត្យវិន័យ គេជាមនុស្សត្រូវបណ្ដាសាវិញ»។ (យ៉ូហាន ៧:៤៩) ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ ទ្រង់បានមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅនិងការគោរពសំរាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ខ្ញុំមិនហៅជាអ្នកបំរើទៀត ពីព្រោះអ្នកបំរើគេមិនដឹងជាចៅហ្វាយធ្វើអ្វីទេ គឺខ្ញុំហៅអ្នករាល់គ្នាថាជាសំឡាញ់វិញ ពីព្រោះខ្ញុំបានឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងគ្រប់ការទាំងអស់ ដែលខ្ញុំឮពីព្រះវរបិតាខ្ញុំមក»។ (យ៉ូហាន ១៥:១៥) នេះបានបង្ហាញរបៀបដែលសិស្សរបស់ទ្រង់ ត្រូវតែប្រព្រឹត្តក្នុងសកម្មភាពបង្រៀនរបស់គេផងដែរ។
១៣. តើប៉ុលបានមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះអ្នកដែលគាត់បង្រៀន?
១៣ ឧទាហរណ៍ ប៉ុលមិនមានទំនាក់ទំនងដ៏ឥតកក់ក្ដៅ និងមិនរាក់ទាក់ជាមួយនឹងសិស្សរបស់គាត់ទេ។ គាត់បានប្រាប់ពួកកូរិនថូសថា៖ «ដ្បិតថ្វីបើអ្នករាល់គ្នាមានគ្រូទាំងម៉ឺនក្នុងព្រះគ្រីស្ទ តែគ្មានឪពុកជាច្រើនទេ មានតែខ្ញុំ១ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានបង្កើតអ្នករាល់គ្នាក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយសារដំណឹងល្អ»។ (កូរិនថូសទី១ ៤:១៥) សូម្បីតែប៉ុល ជួនកាលបានស្រក់ទឹកភ្នែក ពេលដាស់តឿនអ្នកដែលគាត់បង្រៀនផង! (កិច្ចការ ២០:៣១) គាត់បានបង្ហាញសេចក្ដីអត់ធ្មត់និងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏វិសាមញ្ញផងដែរ។ ដូច្នេះ គាត់អាចប្រាប់ពួកថែស្សាឡូនីចថា៖ «យើងខ្ញុំបាននៅកណ្ដាលអ្នករាល់គ្នា ដោយស្លូតបូតវិញ ប្រៀបដូចជាម្ដាយថ្នមកូន ដែលកំពុងនៅបៅ»។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:៧
១៤. ហេតុអ្វីបានជាការចាប់អារម្មណ៍លើសិស្សរបស់យើងផ្ទាល់គឺសំខាន់ម្ល៉េះ? សូមពន្យល់។
១៤ តើអ្នកធ្វើតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូនិងប៉ុលឬទេ? សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះចំពោះពួកសិស្សរបស់យើង អាចជំនួសការខ្វះខាតខាងសមត្ថភាពរបស់យើង។ តើសិស្សរបស់យើងឃើញថា យើងមានការយកចិត្តទុកដាក់ដ៏ស្មោះស្ម័គ្រលើគេផ្ទាល់ទេ? តើយើងឆ្លៀតពេលដើម្បីស្និទ្ធស្នាលជាមួយគេទេ? នៅពេលស្ត្រីគ្រីស្ទានម្នាក់មានការពិបាកក្នុងការជួយសិស្សម្នាក់លូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ គាត់បានសួរយ៉ាងសប្បុរសថា៖ «តើមានអ្វីធ្វើឲ្យអ្នកព្រួយចិត្តទេ»? សិស្សនោះបានចាប់ផ្ដើមប្រាប់អ្វីទាំងអស់ក្នុងចិត្ត ដោយរៀបរាប់ពីកង្វល់និងការពិបាកចិត្តជាច្រើន។ ការសន្ទនាដែលបានប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះ បានទៅជាពេលនៃការផ្លាស់ប្ដូរសំរាប់សិស្សស្រីនោះ។ ក្នុងករណីបែបនេះ គឺសមហេតុផលក្នុងការផ្ដល់ឲ្យគំនិតក្នុងបទគម្ពីរ ពាក្យសម្រាលទុក្ខ និងការលើកទឹកចិត្ត។ (រ៉ូម ១៥:៤) ក៏ប៉ុន្តែ ការព្រមានគឺសម៖ សិស្សព្រះគម្ពីរម្នាក់ប្រហែលមានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណដ៏ឆាប់រហ័ស ក៏ប៉ុន្តែប្រហែលនៅមានការប្រព្រឹត្តដែលមិនសមជាគ្រីស្ទានដែលគេត្រូវតែយកឈ្នះ។ ដូច្នេះ ការសេពគប់ដ៏ជិតស្និទ្ធពេកជាមួយគេប្រហែលមិនជាការឈ្លាសវៃទេ។ យើងត្រូវរក្សាកំរិតគ្រីស្ទាន។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៣៣
១៥. តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចបង្ហាញការគោរពចំពោះសិស្សរបស់យើង?
១៥ ការគោរពចំពោះពួកសិស្សរបស់យើង រួមបញ្ចូលថាយើងមិនខំកាន់កាប់ជីវិតផ្ទាល់របស់គេ។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១១) ឧទាហរណ៍ ប្រហែលយើងសិក្សាជាមួយស្ត្រីម្នាក់ ដែលកំពុងតែរស់នៅជាមួយបុរសម្នាក់ដោយមិនទាន់រៀបការ។ ប្រហែលគេមានកូនហើយ។ ដោយបានទទួលចំណេះដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីព្រះ ស្ត្រីនោះចង់តម្រង់ជីវិតរបស់នាងឲ្យផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ា។ (ហេព្រើរ ១៣:៤) តើគាត់គួររៀបការជាមួយបុរសនោះ ឬក៏បែកពីគាត់? ប្រហែលយើងគិតថា ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយបុរសម្នាក់ ដែលមានការចាប់អារម្មណ៍បន្ដិចបន្តួចនឹងអ្វីខាងវិញ្ញាណ ឬក៏គ្មានសោះនោះនឹងបង្អាក់ការលូតលាស់របស់នាងក្នុងអនាគត។ នៅម្ខាងទៀត ប្រហែលយើងខ្លាចពីរឿងសុខុមាលភាពនៃពួកកូនរបស់នាង ហើយយើងគិតថាការរៀបការបុរសនោះគឺល្អជាង។ ទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយ គឺជាអ្វីដ៏ឥតគោរពនិងឥតសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងបញ្ចូលខ្លួនក្នុងជីវិតរបស់សិស្សម្នាក់ ហើយខំប្រឹងបង្ខំទស្សនៈរបស់យើងលើគេពីរឿងបែបនេះ។ បើគិតទៅមើល នាងជាអ្នកដែលនឹងរស់ទាំងមានលទ្ធផលពីការសម្រេចរបស់នាង។ ដូច្នេះ តើមិនល្អជាងបើសិនជាសិស្សបែបនេះត្រូវបង្រៀនឲ្យប្រើ «សមត្ថភាពនៃការវែកញែក» ហើយធ្វើការសម្រេចចិត្តខ្លួនគេពីអ្វីដែលនាងគួរធ្វើទេឬ?—ហេព្រើរ ៥:១៤, ព.ថ.
១៦. តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ្នកចាស់ទុំអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការគោរពចំពោះហ្វូងរបស់ព្រះ?
១៦ ជាពិសេស គឺជាសំខាន់ចំពោះពួកអ្នកចាស់ទុំនៃក្រុមជំនុំ ឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះហ្វូងនោះដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងសេចក្ដីគោរព។ ក្នុងការសរសេរទៅកាន់ភីលេម៉ូន ប៉ុលបាននិយាយថា៖ «ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទផង ខ្ញុំសូមទូន្មានដល់អ្នក ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់វិញ»។ (ភីលេម៉ូន ៨, ៩) ជួនកាល រឿងដ៏ធ្វើឲ្យតឹងទ្រូងអាចកើតមានឡើងក្នុងក្រុមជំនុំ។ សូម្បីតែការម៉ឺងម៉ាត់ប្រហែលត្រូវការជាចាំបាច់។ ប៉ុលបានជំរុញទីតុសថា៖ «ដូច្នេះត្រូវរំឭកឲ្យគេដឹងខ្លួនដោយតឹងរ៉ឹង ដើម្បីឲ្យគេមានសេចក្ដីជំនឿត្រឹមត្រូវវិញ»។ (ទីតុស ១:១៣) ទោះបីគឺដូច្នេះក៏ដោយ ពួកអ្នកត្រួតពិនិត្យត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នដែលគេមិននិយាយតាមរបៀបដែលមិនសប្បុរសទៅកាន់ក្រុមជំនុំ។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ក៏មិនគួរឲ្យបាវបំរើនៃព្រះអម្ចាស់ឈ្លោះប្រកែកគ្នាឡើយ គួរឲ្យបានចិត្តសុភាពរាបសាដល់មនុស្សទាំងអស់វិញ ត្រូវប្រសប់ក្នុងការបង្រៀន ទាំងមានចិត្តអត់ធ្មត់ផង»។—ធីម៉ូថេទី២ ២:២៤; ទំនុកដំកើង ១៤១:៣
១៧. តើម៉ូសេបានមានកំហុសអ្វី ហើយតើពួកអ្នកចាស់ទុំអាចរៀនអ្វីពីនោះ?
១៧ ពួកអ្នកត្រួតពិនិត្យត្រូវតែរំឭកខ្លួនជាញយៗថា គេកំពុងតែទាក់ទងនឹង «ហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ»។ (ពេត្រុសទី១ ៥:២) លោកម៉ូសេ ទោះបីគាត់គឺសុភាពរាបសាក៏ដោយ បានភ្លេចអំពីរឿងនេះសំរាប់មួយរយៈខ្លី។ ពួកអ៊ីស្រាអែល«បានរំអុកដល់ចិត្តលោក ហើយបបូរមាត់លោកបាននិយាយឥតបើគិត»។ (ទំនុកដំកើង ១០៦:៣៣) ព្រះមានព្រះទ័យក្រោធខ្លាំងណាស់ ដោយការប្រព្រឹត្តមិនសមគួរជាមួយនឹងហ្វូងរបស់ទ្រង់នោះ ទោះបីពួកគេនៅឆ្ងាយពីដំណើរគ្មានទោសក្ដី។ (ជនគណនា ២០:២-១២) សព្វថ្ងៃនេះ នៅពេលដែលពួកអ្នកចាស់ទុំប្រឈមនិងការពិបាកដូចគ្នា ពួកគេគួរព្យាយាមបង្រៀននិងណែនាំ ដោយការយល់ធ្លុះនិងសេចក្ដីសប្បុរស។ បងប្អូនរបស់យើងមានប្រតិកម្មល្អប្រសើរ ពេលដែលប្រព្រឹត្តចំពោះគេដោយសេចក្ដីគោរព ជាមនុស្សដែលត្រូវការជំនួយ មិនមែនដូចជាអស់អ្នកដែលជួយលែងកើតនោះឡើយ។ ពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវតែរក្សាទស្សនៈដ៏វិជ្ជមានដែលប៉ុលមាន ពេលគាត់បាននិយាយថា៖ «យើងខ្ញុំក៏ទុកចិត្តនឹងព្រះអម្ចាស់ ពីដំណើរអ្នករាល់គ្នាថា អ្នករាល់គ្នាកំពុងតែប្រព្រឹត្ត ហើយនឹងប្រព្រឹត្តតទៅទៀត តាមអស់ទាំងសេចក្ដីដែលយើងខ្ញុំបានផ្ដាំទុកដែរ»។—ថែស្សាឡូនីចទី២ ៣:៤
យកចិត្តទុកដាក់លើតម្រូវការរបស់គេ
១៨, ១៩. (ក) តើយើងគួរប្រព្រឹត្តយ៉ាងដូចម្ដេច ចំពោះតម្រូវការនៃសិស្សព្រះគម្ពីរដែលមានកង្វះខាងសមត្ថភាព? (ខ) តើតាមរបៀបណាយើងអាចជួយសិស្សណា ដែលមានបញ្ហាចំពោះរឿងជាក់លាក់ផ្សេងៗ?
១៨ គ្រូដែលមានប្រសិទ្ធិភាព គឺសុខចិត្តនឹងប្រែប្រួលតាមសមត្ថភាពនិងកង្វះខាងសមត្ថភាពដែលសិស្សរបស់គាត់មាន។ (ប្រៀបមើល យ៉ូហាន ១៦:១២) ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូអំពីប្រាក់ថាល្លិន ម្ចាស់នោះបានប្រគល់ឯកសិទ្ធិ «តាមដំរិះគេរៀងខ្លួន»។ (ម៉ាថាយ ២៥:១៥) យើងក៏អាចធ្វើស្រដៀងនេះ ពេលដែលដឹកនាំការសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ គឺជាធម្មតា ដែលយើងចង់បញ្ចប់សៀវភៅដែលមានមូលដ្ឋានក្នុងព្រះគម្ពីរមួយក្នុងមួយរយៈដ៏ខ្លីល្មម។ ក៏ប៉ុន្តែ គឺជាអ្វីយើងត្រូវតែទទួលស្គាល់ គឺថាមិនមែនមនុស្សទាំងអស់មានសមត្ថភាពអានយ៉ាងល្អ និងយល់នូវពត៌មានថ្មីៗយ៉ាងលឿនទេ។ ដូច្នេះ គឺត្រូវការចាំបាច់នូវការយល់ធ្លុះ ថាតើនៅពេលណាដែលត្រូវពិនិត្យចំណុចមួយទៅមួយក្នុងការសិក្សា បើអ្នកចង់រៀនមានការពិបាកក្នុងការរៀនឲ្យលឿននោះ។ អ្វីដែលសំខាន់ជាងការរៀនតាមល្បឿនកំណត់មួយ គឺជាការជួយសិស្សយល់នូវអ្វីដែលគេកំពុងតែរៀន។—ម៉ាថាយ ១៣:៥១
១៩ គឺដូចគ្នាដែរចំពោះសិស្សព្រះគម្ពីរណា ដែលមានការពិបាកក្នុងរឿងជាក់លាក់ ដូចជារឿងព្រះត្រីឯកភាពឬបុណ្យសាសនាផ្សេងៗ។ ទោះបីការប្រើនូវសៀវភៅខាងព្រះគម្ពីរគឺមិនចាំបាច់តាមធម្មតាពេលសិក្សានោះ ប្រហែលជួនកាលយើងនឹងប្រើ បើសិនជានេះច្បាស់ជានឹងមានប្រយោជន៍។ ការវិនិច្ឆ័យល្អគួរត្រូវប្រើ ដើម្បីបង្ការការបង្អាក់នូវការលូតលាស់នៃសិស្សម្នាក់។
ចូរឲ្យមានចិត្តសាទរ!
២០. តើប៉ុលបានធ្វើគំរូអ្វីក្នុងការបង្ហាញភាពសាទរ និងសេចក្ដីជំនឿស៊ប់ក្នុងការបង្រៀនរបស់គាត់?
២០ ប៉ុលបាននិយាយថា៖ «ខាងឯវិញ្ញាណ នោះក៏ចូរព្យាយាមចុះ»។ (រ៉ូម ១២:១១) មែនហើយ មិនថាយើងនាំការសិក្សាព្រះគម្ពីរតាមផ្ទះឬក៏រួមចំណែកមួយក្នុងកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំក្ដី យើងគួរធ្វើដូច្នោះដោយភាពឧស្សាហ៍និងចិត្តសាទរ។ ប៉ុលបានប្រាប់ពួកថែស្សាឡូនីចថា៖ «ដ្បិតដំណឹងល្អរបស់យើងខ្ញុំ មិនបានផ្សាយមកដល់អ្នករាល់គ្នា ដោយពាក្យសំដីតែប៉ុណ្ណោះទេ គឺដោយព្រះចេស្ដា នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ ហើយដោយសេចក្ដីជំនឿដ៏មោះមុតជាខ្លាំងថែមទៀតផង»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ១:៥) ដោយធ្វើដូច្នេះ ប៉ុលនិងពួកគូកនរបស់គាត់បាន ឲ្យ«ដំណឹងល្អពីព្រះ . . . មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ក៏ . . . ជីវិតយើងខ្ញុំផង»។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:៨
២១. តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចរក្សាមានអាកប្បកិរិយាដ៏វិជ្ជមាន ពីកិច្ចបង្រៀនរបស់យើង?
២១ សេចក្ដីសាទរដ៏ស្មោះមកពីការជឿជាក់ថា ពួកសិស្សរបស់យើងពិតជាត្រូវការនូវអ្វីដែលយើងនឹងនិយាយ។ កុំឲ្យយើងគិតថាកិច្ចបង្រៀនណាគឺជាធម្មតាទេ។ ជនស្ក្រែបម្នាក់ឈ្មោះអែសរ៉ាពិតជាបានប្រុងប្រយ័ត្ននឹងការបង្រៀនរបស់គាត់ក្នុងរឿងនេះ។ គាត់«បានតាំងចិត្តស្វែងរកក្នុងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីនឹងប្រព្រឹត្តតាមហើយបង្ហាត់បង្រៀនតាមបញ្ញត្ត នឹងសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ក្នុងពួកអ៊ីស្រាអែល»។ (អែសរ៉ា ៧:១០) គឺដូច្នេះដែរដែលយើងគួររៀបចំពេញលេញហើយគិតពីសារៈសំខាន់នៃពត៌មាននោះ។ ចូរឲ្យយើងអធិស្ឋានទូលព្រះយេហូវ៉ា ឲ្យទ្រង់បំពេញយើងនឹងសេចក្ដីជំនឿដ៏ស៊ប់។ (លូកា ១៧:៥) សេចក្ដីសាទររបស់យើងអាចជួយពួកសិស្សព្រះគម្ពីរ បណ្ដុះសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះសំរាប់សេចក្ដីពិត។ ប្រាកដហើយ ការប្រុងប្រយ័ត្ននឹងការបង្រៀនរបស់យើង អាចរួមបញ្ចូលការប្រើវិធីបង្រៀនដ៏ជាក់លាក់។ អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពន្យល់ពីនោះ។
[កំណត់សម្គាល់]
a សូមមើល ការមើលធ្លុះជ្រៅក្នុងបទគម្ពីរ ក្បាលទី២ ទំព័រ ១០៧១ បោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក។ (ភាសាអង់គ្លេស)
តើអ្នកចាំទេ?
◻ ហេតុអ្វីបានជា គ្រូបង្រៀនគ្រីស្ទានដ៏ប៉ិនប្រសប់គឺត្រូវការសព្វថ្ងៃនេះ?
◻ តើទំលាប់សិក្សាល្អអ្វីដែលយើងអាចបណ្ដុះបណ្ដាល?
◻ ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការគោរពចំពោះអ្នកដែលយើងបង្រៀន គឺជាសំខាន់ម្ល៉េះ?
◻ តាមរបៀបណាដែលយើងអាចតបឆ្លើយនឹងតម្រូវការរបស់ពួកសិស្សយើង?
◻ ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីសាទរនិងសេចក្ដីជំនឿស៊ប់គឺជាសំខាន់ ពេលបង្រៀនអ្នកដទៃ?
[រូបភាពនៅទំព័រ២៣]
គ្រូបង្រៀនល្អ គឺខ្លួនគេផ្ទាល់ជាសិស្សនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះផងដែរ