តើព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវច្រើនពេកពីយើងឬ?
«តើព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យឯងប្រព្រឹត្តដូចម្ដេច បើមិនមែនឲ្យប្រព្រឹត្តដោយសុចរិត ឲ្យស្រឡាញ់សេចក្ដីសប្បុរស ហើយឲ្យដើរជាមួយនឹងព្រះនៃខ្លួន ដោយសុភាពរាបទាបប៉ុណ្ណោះ»។—មីកា ៦:៨
១. តើប្រហែលជាមានមូលហេតុអ្វី ដែលមនុស្សខ្លះមិនបំរើព្រះយេហូវ៉ានោះ?
ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវអ្វីមួយពីរាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ ក៏ប៉ុន្តែក្រោយពីអានពាក្យខាងលើនេះរបស់ទំនាយនៃលោកមីកា នោះអ្នកប្រហែលជាសន្និដ្ឋានថា តម្រូវការទាំងប៉ុន្មានរបស់ព្រះគឺសមហេតុផល។ យ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សជាច្រើនមិនបំរើព្រះដ៏ជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់យើងទេ ហើយអ្នកខ្លះដែលធ្លាប់បំរើទ្រង់ ក៏បានលែងបំរើទៀតហើយ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះពួកគេគិតថា ព្រះទ្រង់តម្រូវច្រើនពេកពីពួកយើង។ តើទ្រង់ពិតជាតម្រូវច្រើនពីយើងមែនឬ? ឬក៏តើប្រហែលជាមានបញ្ហាជាមួយនឹងអាកប្បកិរិយារបស់បុគ្គលម្នាក់ ស្តីអំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវនោះ? ដំណើររឿងដែលមានក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រនឹងផ្ដល់ឲ្យយល់ធ្លុះជ្រៅនឹងរឿងនេះ។
២. តើលោកណាម៉ាន់ជានរណា ហើយតើព្យាការីរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវឲ្យលោកធ្វើអ្វី?
២ លោកណាម៉ាន់ ដែលជាមេទ័ពដ៏ខ្លាំងពូកែរបស់សាសន៍ស៊ីរី គឺមានរោគឃ្លង់។ ក៏ប៉ុន្តែ គេបានត្រូវឲ្យយោបល់ដល់លោកថា នៅក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលគឺមានព្យាការីម្នាក់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលអាចព្យាបាលគាត់។ ដូច្នេះ លោកណាម៉ាន់និងពួកបរិវាររបស់លោក ក៏បានធ្វើដំណើរទៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល ហើយនៅទីបំផុត ក៏បានមកដល់ផ្ទះរបស់លោកអេលីសេ ដែលជាព្យាការីរបស់ព្រះ។ ជាជាងចេញពីផ្ទះរបស់លោកដើម្បីទៅទទួលភ្ញៀវដ៏ធំដុំនេះ នោះលោកអេលីសេបានចាត់អ្នកបំរើម្នាក់ឲ្យទៅជំរាបលោកណាម៉ាន់ថា៖ «សូមឲ្យលោកទៅមុជទឹកក្នុងទន្លេយ័រដាន់៧ដងទៅ នោះសាច់របស់លោកនឹងបានជា ហើយលោកនឹងបានស្អាតឡើងវិញ»។—ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ៥:១០
៣. នៅដើមដំបូង ហេតុអ្វីក៏លោកណាម៉ាន់បដិសេធនឹងធ្វើអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវនោះ?
៣ ប្រសិនបើលោកណាម៉ាន់ធ្វើតាមតម្រូវការនេះដែលបានថ្លែងដោយព្យាការីរបស់ព្រះ នោះលោកនឹងបានត្រូវប្រោសឲ្យជាពីរោគដែលគួរឲ្យខ្ពើមរអើមនេះ។ ដូច្នេះ តើព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវច្រើនពេកពីលោកឬ? គឺមិនមែនទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកណាម៉ាន់នឹងមិនធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវនោះឡើយ។ លោកបានជំទាស់ថា៖ «ឯទន្លេអាបាណា នឹងទន្លេផើផើរ ជាទន្លេស្រុកដាម៉ាស តើមិនល្អជាងទឹកទាំងឡាយ នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលទេឬអី បើអញមុជទឹកទន្លេនោះ តើមិនបានស្អាតទេឬអី»? រួចមកលោកណាម៉ាន់ក៏ត្រឡប់ចេញពីទីនោះទៅ ទាំងក្រេវក្រោធ។—ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ៥:១២
៤, ៥. (ក) តើអ្វីទៅជារង្វាន់ដោយសារការស្ដាប់បង្គាប់របស់លោកណាម៉ាន់ ហើយតើលោកបានតបឆ្លើយយ៉ាងដូចម្ដេចពេលទទួលរង្វាន់នោះ? (ខ) តើយើងនឹងពិនិត្យមើលអ្វីឥឡូវនេះ?
៤ តើអ្វីទៅដែលពិតជាបញ្ហារបស់លោកណាម៉ាន់នោះ? នេះគឺមិនមែនថាតម្រូវការនោះ គឺពិបាកដល់ម្ល៉េះនឹងបំពេញនោះឡើយ។ អ្នកបំរើរបស់លោកណាម៉ាន់បាននិយាយយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ថា៖ «បើសិនជាហោរានោះបានប្រាប់ឲ្យលោកធ្វើការអ្វីយ៉ាងធំ នោះតើលោកមិនធ្វើតាមទេឬអី ចំណង់បើលោកគ្រាន់តែឲ្យទៅមុជទឹកប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឲ្យបានស្អាត តើនឹងគួរធ្វើតាមជាជាងអំបាលម៉ានទៅទៀត»? (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ៥:១៣) បញ្ហានោះគឺជាអាកប្បកិរិយារបស់លោកណាម៉ាន់។ លោកបានមានអារម្មណ៍ថា គេមិនបានប្រព្រឹត្តមកលើលោកដោយថ្លៃថ្នូរ ដែលលោកសមទទួល ហើយថាលោកបានត្រូវតម្រូវឲ្យធ្វើអ្វីមួយ ដែលលោកចាត់ទុកថាជាអ្វីដែលឥតមានប្រសិទ្ធិភាពនិងគួរឲ្យអាម៉ាស់មុខ។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកណាម៉ាន់បានធ្វើតាមឱវាទដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់អ្នកបំរើលោក ហើយក៏មុជនៅក្នុងទន្លេយ័រដាន់ប្រាំពីរដងទៅ។ ចូរគិតទៅមើល លោកនឹងមានអំណរយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ នៅពេលដែល«សាច់របស់លោកក៏ដុះឡើងជាថ្មី ដូចជាសាច់របស់ក្មេងៗ ហើយលោកបានជាស្អាត»! លោកមានចិត្តពេញដោយកតញ្ញូធម៌ណាស់។ ម្យ៉ាងវិញទៀត លោកណាម៉ាន់បានប្រកាសថា តាំងពីពេលនោះមក លោកនឹងមិនថ្វាយបង្គំព្រះឯណាទៀតឡើយ ក្រៅពីព្រះយេហូវ៉ា។—ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ៥:១៤-១៧
៥ ទូទាំងប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់មនុស្ស នោះព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវឲ្យរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ធ្វើតាមបទបញ្ជាផ្សេងៗ។ យើងសូមអញ្ជើញអ្នករាល់គ្នាឲ្យពិនិត្យមើលនូវបទបញ្ជាមួយចំនួននេះ។ កាលដែលអ្នកធ្វើអ៊ីចឹង សូមសួរខ្លួនអ្នកនូវរបៀបដែលអ្នកនឹងតបឆ្លើយយ៉ាងណា បើព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវឲ្យអ្នកធ្វើរបស់បែបនេះ។ ក្រោយមក យើងនឹងពិនិត្យមើលនូវអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវពីយើងសព្វថ្ងៃនេះ។
អ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវនៅអតីតកាល
៦. តើមនុស្សមួយគូដំបូងបានតម្រូវឲ្យធ្វើអ្វី ហើយបើអ្នកបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យធ្វើអ៊ីចឹង តើអ្នកនឹងធ្វើយ៉ាងណាដែរ?
៦ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់មនុស្សមួយគូដំបូង អ័ដាមនិងអេវ៉ា ឲ្យចិញ្ចឹមអប់រំកូនចៅ និងបង្ក្រាបផែនដី ហើយមានអំណាចលើសត្វទាំងឡាយ។ បុរសនេះនិងភរិយារបស់គាត់ក៏បានទទួលជាប្រសិទ្ធិពរនូវទីលំនៅដ៏ទូលំទូលាយ ដែលមានសភាពដូចសួនមួយ។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៧, ២៨; ២:៩-១៥) ប៉ុន្តែក៏មានលក្ខខ័ណ្ឌមួយដែរ។ ពួកគេមិនត្រូវឲ្យបរិភោគពីដើមឈើមួយ ក្នុងចំណោមដើមឈើជាច្រើនដែលមានផ្លែនៅក្នុងសួនច្បារអេដែន។ (លោកុប្បត្តិ ២:១៦, ១៧) នេះគឺមិនបានតម្រូវច្រើនពេកពីគេទេ មែនទេ? តើអ្នកនឹងពេញចិត្តធ្វើតាមកិច្ចការនេះ ដោយមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅជានិរន្តរ៍ ហើយមានសុខភាពល្អពេញកម្លាំងនោះឬទេ? ទោះជាមានអ្នកល្បួងម្នាក់បានលេចខ្លួនមកនៅក្នុងសួននេះ តើអ្នកនឹងបដិសេធចោលនូវពាក្យសំអាងរបស់វាមែនឬ? ហើយតើអ្នកនឹងមិនយល់ស្របទេឬ ថាព្រះយេហូវ៉ាមានសិទ្ធិក្នុងការដាក់លក្ខខ័ណ្ឌតែមួយដ៏ស្រួលនេះ?—លោកុប្បត្តិ ៣:១-៥
៧. (ក) តើកិច្ចការអ្វីដែលបានផ្ដល់ឲ្យលោកណូអេ ហើយតើលោកបានពិសោធនឹងការជំទាស់យ៉ាងណា? (ខ) តើអ្នកមានទស្សនៈយ៉ាងណាដែរ អំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវពីលោកណូអេនោះ?
៧ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវឲ្យលោកណូអេសាងសង់ទូកធំមួយ ជាខ្សែរយៈដើម្បីការពារពីទឹកជំនន់ដ៏ពេញពិភពលោក។ ដោយដឹងនូវទំហំដ៏សម្បើមនៃទូកនេះ នោះកិច្ចការសង់គឺមិនជាស្រួលធ្វើឡើយ ហើយប្រហែលជាបានធ្វើឡើង ដោយប្រឈមមុខនឹងការចំអកនិងការជំទាស់ជាច្រើនទៀតផង។ ក៏ប៉ុន្តែ គឺមានឯកសិទ្ធិដ៏ល្អយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ ដែលលោកណូអេអាចសង្គ្រោះក្រុមគ្រួសារលោក ហើយបន្ថែមពីលើនេះ គឺអាចសង្គ្រោះសត្វជាច្រើននោះ! (លោកុប្បត្តិ ៦:១-៨, ១៤-១៦; ហេព្រើរ ១១:៧; ពេត្រុសទី២ ២:៥) ប្រសិនបើបានផ្ដល់ឲ្យកិច្ចការបែបនេះ តើអ្នកនឹងខំប្រឹងធ្វើដើម្បីនឹងបំពេញនោះឬទេ? ឬក៏តើអ្នកនឹងសន្និដ្ឋានថា ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវច្រើនពេកពីអ្នកទៅវិញ?
៨. តើលោកអ័ប្រាហាំបានតម្រូវឲ្យធ្វើអ្វី ហើយតើការធ្វើតាមរបស់លោកនោះ បានទុកជាគំរូពីអ្វី?
៨ ព្រះទ្រង់បានតម្រូវឲ្យលោកអ័ប្រាហាំធ្វើអ្វីដ៏ពិបាកមួយ ដោយមានបន្ទូលប្រាប់លោកថា៖ «ចូរយកអ៊ីសាកកូនឯង ដែលជាកូនសំឡាញ់តែ១នោះទៅឥឡូវ នាំគ្នាទៅឯស្រុកម៉ូរីយ៉ា រួចថ្វាយវាជាដង្វាយដុត»។ (លោកុប្បត្តិ ២២:២) ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាថា អ៊ីសាកដែលនៅពេលនោះគាត់គ្មានកូននៅឡើយ តែនឹងមានកូនវិញ នោះជំនឿរបស់លោកអ័ប្រាហាំលើសមត្ថភាពរបស់ព្រះ ដើម្បីធ្វើអ៊ីសាកឲ្យមានជីវិតឡើងវិញបានត្រូវសាកល្បង។ នៅពេលដែលលោកអ័ប្រាហាំបានប៉ុនប៉ងនឹងធ្វើយញ្ញបូជាដល់អ៊ីសាក នោះព្រះបានការពារយុវបុរសនេះ។ ព្រឹត្ដិការណ៍នេះបង្ហាញថាព្រះនឹងថ្វាយរាជបុត្រាផ្ទាល់របស់ទ្រង់សំរាប់មនុស្សលោក ហើយក្រោយមកនឹងប្រោសទ្រង់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។—លោកុប្បត្តិ ១៧:១៩; ២២:៩-១៨; យ៉ូហាន ៣:១៦; កិច្ចការ ២:២៣, ២៤, ២៩-៣២; ហេព្រើរ ១១:១៧-១៩
៩. ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានតម្រូវច្រើនពេកពីលោកអ័ប្រាហាំ?
៩ អ្នកខ្លះប្រហែលជាគិតថាព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវច្រើនណាស់ពីលោកអ័ប្រាហាំ។ ប៉ុន្តែតើទ្រង់តម្រូវច្រើនមែនឬ? តើពិតជាការគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ទេឬ ដែលព្រះដ៏ជាអ្នកបង្កើតរបស់យើង ដែលអាចប្រោសពួកមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ នោះសុំឲ្យយើងស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់ ទោះជានេះនឹងមានលទ្ធផលជាការដេកលក់ជាបណ្ដោះអាសន្នក្នុងសេចក្ដីស្លាប់នោះ? ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនិងពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ពីដើម ឥតបានគិតអ៊ីចឹងឡើយ។ ពួកគេបានសុខចិត្តរងទុក្ខទទួលអំពើហិង្សា ព្រមទាំងស្លាប់ផង ដើម្បីធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ (យ៉ូហាន ១០:១១, ១៧, ១៨; កិច្ចការ ៥:៤០-៤២; ២១:១៣) ប្រសិនបើនៅក្នុងកាលៈទេសៈដែលបានតម្រូវឲ្យធ្វើដូច្នេះ តើអ្នកនឹងសុខចិត្តទទួលទុក្ខស្រដៀងនេះឬទេ? ចូរពិចារណាមើលនូវរបស់ខ្លះៗ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវពីអស់អ្នកដែលសុខចិត្តធ្វើជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។
ក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសំរាប់ប្រទេសអ៊ីស្រាអែល
១០. តើអ្នកណាដែលបានសន្យាថានឹងធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវ ហើយតើទ្រង់ប្រទានអ្វីដល់គេ?
១០ កូនចៅរបស់លោកអ័ប្រាហាំតាមរយៈអ៊ីសាកជាកូនប្រុសរបស់គាត់ និងចៅគាត់ឈ្មោះយ៉ាកុបឬអ៊ីស្រាអែល នោះបានរីកចំរើនក្លាយទៅជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ព្រះយេហូវ៉ាបានរំដោះពួកអ៊ីស្រាអែលចេញពីសេវកភាពក្នុងស្រុកអេស៊ីប។ (លោកុប្បត្តិ ៣២:២៨; ៤៦:១-៣; សាំយូអែលទី២ ៧:២៣, ២៤) មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ពួកគេបានសន្យានឹងធ្វើអ្វីក៏ដោយ ដែលព្រះតម្រូវឲ្យគេធ្វើ។ ពួកគេបាននិយាយថា៖ «យើងខ្ញុំរាល់គ្នានឹងធ្វើតាមគ្រប់សេចក្ដី ដែលព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលមក»។ (និក្ខមនំ ១៩:៨) ក្នុងការបំពេញនូវសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យទ្រង់គ្រប់គ្រងលើគេ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យសាសន៍នេះនូវក្រិត្យវិន័យ៦០០ច្បាប់ រួមបញ្ចូលក្រិត្យវិន័យដប់ប្រការដែរ។ នៅក្រោយមក ក្រិត្យវិន័យទាំងនេះរបស់ព្រះ ដែលបានផ្ដល់មកតាមរយៈលោកម៉ូសេ ក៏បានគេហៅយ៉ាងស្រួលថា ក្រិត្យវិន័យ។—អែសរ៉ា ៧:៦; លូកា ១០:២៥-២៧; យ៉ូហាន ១:១៧
១១. តើគោលបំណងមួយនៃក្រិត្យវិន័យជាអ្វី ហើយតើមានបទបញ្ជាណាខ្លះ ដែលបានជួយសម្រេចការនេះ?
១១ គោលបំណងមួយនៃក្រិត្យវិន័យ នោះគឺដើម្បីការពារពួកអ៊ីស្រាអែល ដោយផ្ដល់នូវបទបញ្ជាត្រឹមត្រូវដែលកាន់កាប់លើរឿងដូចជាកាមសីលធម៌ កិច្ចការជំនួញ និងការមើលថែរក្សាកូនក្មេង។ (និក្ខមនំ ២០:១៤; លេវីវិន័យ ១៨:៦-១៨, ២២-២៤; ១៩:៣៥, ៣៦; ចោទិយកថា ៦:៦-៩) វិន័យបានត្រូវផ្ដល់មកពីរបៀបដែលត្រូវប្រព្រឹត្តលើមនុស្សគ្នីគ្នា ព្រមទាំងរបៀបប្រព្រឹត្តលើសត្វរបស់ខ្លួនផង។ (លេវីវិន័យ ១៩:១៨; ចោទិយកថា ២២:៤, ១០) តម្រូវការខាងបុណ្យប្រចាំឆ្នាំ និងការប្រជុំជាមួយគ្នាសំរាប់ការថ្វាយបង្គំ បានជួយការពារពួកបណ្ដាជនខាងវិញ្ញាណ។—លេវីវិន័យ ២៣:១-៤៣; ចោទិយកថា ៣១:១០-១៣
១២. តើគោលបំណងធំនៃក្រិត្យវិន័យជាអ្វី?
១២ គោលបំណងធំនៃក្រិត្យវិន័យបានត្រូវកត់សម្គាល់ដោយសាវ័កប៉ុល ដែលបានសរសេរថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានវិន័យមកតាមក្រោយ ដើម្បីបង្ហាញអំពើទុច្ចរិតរបស់មនុស្ស ហើយវិន័យនេះមានខ្លឹមសារ រហូតទាល់តែពូជពង្ស[ព្រះគ្រីស្ទ] ដែលត្រូវទទួលមត៌កតាមព្រះបន្ទូលសន្យា យាងមកដល់»។ (កាឡាទី ៣:១៩, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) ក្រិត្យវិន័យនោះបានរំឭកពួកអ៊ីស្រាអែលថាពួកគេគឺឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ ដូច្នេះ ជាការសមហេតុផល ថាពួកគេត្រូវការយញ្ញបូជាដ៏ល្អគ្រប់ល័ក្ខណ៍មួយ ដែលអាចដកបាបរបស់គេចេញទាំងស្រុង។ (ហេព្រើរ ១០:១-៤) ដូច្នេះ ក្រិត្យវិន័យនេះបានមានបំណងដើម្បីរៀបចំមនុស្សឲ្យទទួលព្រះយេស៊ូ ដែលជាព្រះមេស្ស៊ី ឬព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ក្រិត្យវិន័យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំយើងរាល់គ្នាទៅដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យយើងបានរាប់ជាសុចរិត ដោយអាងសេចក្ដីជំនឿ»។—កាឡាទី ៣:២៤
តើក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ឬ?
១៣. (ក) តើមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍បានចាត់ទុកក្រិត្យវិន័យយ៉ាងដូចម្ដេច ហើយហេតុអ្វី? (ខ) តើក្រិត្យវិន័យនេះពិតជាមានបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ឬ?
១៣ ទោះជាក្រិត្យវិន័យជា«បរិសុទ្ធ សុចរិត ល្អដែរ» មនុស្សជាច្រើនបានចាត់ទុកជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់។ (រ៉ូម ៧:១២) ពីព្រោះក្រិត្យវិន័យគឺល្អគ្រប់ល័ក្ខណ៍ នោះពួកអ៊ីស្រាអែលមិនអាចបំពេញតាមខ្នាតតម្រាដ៏ខ្ពស់នោះឡើយ។ (ទំនុកដំកើង ១៩:៧) ហេតុនោះហើយបានជាសាវ័កពេត្រុសបានហៅក្រិត្យវិន័យថាជា«នឹម . . . ដែលទោះទាំងពួកឰយុកោយើង ឬយើងរាល់គ្នាក៏ពុំអាចនឹងទ្រទ្រាំបានផង»។ (កិច្ចការ ១៥:១០) ប្រាកដហើយ ក្រិត្យវិន័យនេះមិនមែនជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់នោះទេ ហើយការគោរពតាមបានមានប្រយោជន៍ដល់ប្រជារាស្ត្រនោះ។
១៤. តើមានឧទាហរណ៍ណាខ្លះដែលបង្ហាញថា ក្រិត្យវិន័យបានមានបំណងប្រទានប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំងឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលនោះ?
១៤ ជាឧទាហរណ៍ នៅក្រោមក្រិត្យវិន័យ ចោរម្នាក់នឹងមិនត្រូវជាប់គុកទេ ក៏ប៉ុន្តែគឺត្រូវតែធ្វើការដើម្បីបង់មួយជាពីរឬច្រើនជាង ដើម្បីសងនូវអ្វីដែលគាត់បានលួច។ ដូច្នេះអ្នករងគ្រោះនឹងឥតមានការបាត់បង់ ហើយក៏គ្មានបន្ទុកដាក់លើមនុស្សដែលខំប្រឹងធ្វើការ ឲ្យគាំទ្រប្រព័ន្ធគុកនោះឡើយ។ (និក្ខមនំ ២២:១, ៣, ៤, ៧) អាហារដែលគ្មានសុវត្ថិភាពបានហាមឃាត់។ សាច់ជ្រូក ប្រសិនបើមិនបានចំអិនល្អទេ អាចមានរោគត្រែឃីណូសិច (trichinosis) ហើយសាច់ទន្សាយក៏អាចមានរោគទូឡារីមា (tularemia)។ (លេវីវិន័យ ១១:៤-១២) ស្រដៀងគ្នានេះ ក្រិត្យវិន័យគឺជាការការពារដោយហាមនូវការប៉ះសាកសពណា។ ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់បានប៉ះសាកសពមួយ នោះគឺតម្រូវឲ្យគាត់សំអាតខ្លួន ព្រមទាំងសំលៀកបំពាក់របស់គាត់ផង។ (លេវីវិន័យ ១១:៣១-៣៦; ជនគណនា ១៩:១១-២២) គេត្រូវកប់ចោលលាមក ដើម្បីការពារប្រជារាស្ត្រពីការឆ្លងរាលដាលនូវមេរោគ ហើយរឿងមេរោគនេះគឺបានត្រូវរកឃើញដោយពួកអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ ទើបតែនៅសតវត្សថ្មីៗនេះទេ។—ចោទិយកថា ២៣:១៣
១៥. តើអ្វីដែលបានសឲ្យឃើញជាបន្ទុកដល់ពួកអ៊ីស្រាអែលទៅវិញ?
១៥ ក្រិត្យវិន័យនេះមិនបានតម្រូវច្រើនពេកពីរាស្ត្រនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែមិនអាចនិយាយអ៊ីចឹងបានឡើយ ស្តីអំពីពួកបុរសដែលបានចាប់មុខនាទីជាអ្នកបកប្រែនូវក្រិត្យវិន័យនោះ។ ស្តីអំពីក្រិត្យដែលគេបានដាក់នោះ វចនានុក្រមនៃព្រះគម្ពីរ ដែលបានពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់ដោយលោក ជេម្ស ហេស្ទីង កត់សម្គាល់ថា៖ «បទបញ្ជាទាំងអស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ បានត្រូវព័ទ្ធជុំវិញដោយប្រព័ន្ធនៃបទបញ្ជាកំប៊ិកកំប៉ុក។ . . . ដូច្នេះមានការប៉ុនប៉ងយកករណីទាំងអស់ដែលអាចគិតឃើញនៅក្នុងវិស័យនៃក្រិត្យវិន័យ ហើយរួមនឹងវិជ្ជាត្រិះរិះដោយគ្មានមេត្ដា ដើម្បីនឹងដាក់កំរិតចរិយារបស់មនុស្ស ដោយការពិសោធន៍ដ៏តឹងរឹង។ . . . សម្លេងពីមនសិការបានត្រូវគាបសង្កត់។ អំណាចដ៏រស់រវើកនៃបន្ទូលរបស់ព្រះបានត្រូវធ្វើឲ្យគ្មានប្រសិទ្ធិភាព ហើយបានត្រូវបង្ក្រាបនៅក្រោមក្រិត្យជាច្រើននៅខាងក្រៅ»។
១៦. តើព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលយ៉ាងណា ស្តីអំពីវិន័យនិងទំនៀមទម្លាប់ដ៏ជាបន្ទុកពីពួកមេដឹកនាំសាសនានោះ?
១៦ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានផ្ដន្ទាទោសពួកមេដឹកនាំសាសនា ដែលបានដាក់ក្រិត្យជាច្រើននេះ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «គេចងបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់ ដាក់លើស្មាមនុស្ស ជាបន្ទុកដែលពិបាកទទួល តែខ្លួនគេមិនព្រមទាំងយកម្រាមដៃឆ្កឹះបន្ទុកនោះផង»។ (ម៉ាថាយ ២៣:២, ៤) ទ្រង់បានចង្អុលប្រាប់ថា វិន័យនិងទំនៀមទម្លាប់របស់គេ ដែលបានបង្កើតដោយមនុស្ស ដែលជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់នេះ ដែលរួមបញ្ចូលការសំអាតដ៏ស្មុគស្មាញ នោះបាន«លើកព្រះបន្ទូលចោល»។ (ម៉ាកុស ៧:១-១៣; ម៉ាថាយ ២៣:១៣, ២៤-២៦) ក៏ប៉ុន្តែ មុនព្រះយេស៊ូបានគង់នៅលើផែនដីនៅឡើយ គ្រូអាចារ្យខាងសាសនានៅក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល ក៏បានបង្ហាញខុសនូវអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាពិតជាតម្រូវនោះដែរ។
អ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាពិតជាតម្រូវនោះ
១៧. ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេហូវ៉ាមិនផ្គាប់ព្រះហឫទ័យ នឹងដង្វាយដុតរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលដ៏ឥតមានជំនឿនោះ?
១៧ តាមរយៈព្យាការីអេសាយ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលថា៖ «អញធុញទ្រាន់ចំពោះចៀមឈ្មោល នឹងខ្លាញ់នៃសត្វបំប៉ន ដែលឯងដុតថ្វាយណាស់ អញក៏មិនចូលចិត្ត ចំពោះឈាមនៃគោឈ្មោល ឬកូនចៀម ឬពពែនោះទេ»។ (អេសាយ ១:១០, ១១) ហេតុអ្វីក៏ព្រះមិនផ្គាប់ព្រះហឫទ័យនឹងតង្វាយ ដែលទ្រង់បានតម្រូវដោយសារក្រិត្យវិន័យនោះ? (លេវីវិន័យ ១:១–៤:៣៥) ពីព្រោះពួកបណ្ដាជនបានប្រព្រឹត្តលើទ្រង់ដោយឥតគោរព។ ដូច្នេះពួកគេបានត្រូវព្រមានថា៖ «ចូរលាងចេញ ចូរជំរះខ្លួនឲ្យស្អាតចុះ ចូរបំបាត់អំពើអាក្រក់ដែលឯងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តពីចំពោះភ្នែកអញចេញ ហើយលែងប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់តទៅ ចូរហាត់រៀនធ្វើការល្អវិញ ចូរស្វែងរកឲ្យបានសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ ចូរជួយការពារចំពោះមនុស្សដែល ត្រូវគេសង្កត់សង្កិន ចូរកាត់ក្ដីដល់ពួកកំព្រា ហើយកាន់ក្ដីជំនួសពួកស្រីមេម៉ាយចុះ»។ (អេសាយ ១:១៦, ១៧) តើនេះមិនជួយយើងឲ្យយល់អំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាចង់បានពីពួកអ្នកបំរើទ្រង់ទេឬ?
១៨. តើព្រះយេហូវ៉ាពិតជាតម្រូវអ្វីពីពួកអ៊ីស្រាអែល?
១៨ ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញនូវអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាពិតជាចង់បាន។ ទ្រង់បានធ្វើដូច្នេះពេលដែលទ្រង់បានត្រូវសួរថា៖ «ក្នុងបណ្ដាក្រិត្យវិន័យ តើបញ្ញត្តណាដែលយ៉ាងសំខាន់បំផុត»? ព្រះយេស៊ូបានតបឆ្លើយថា៖ «‹ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង› នេះជាបញ្ញត្តយ៉ាងសំខាន់ទី១ ហើយបញ្ញត្តទី២ក៏បែបដូចគ្នា គឺថា‹ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង› បណ្ដាក្រិត្យវិន័យ នឹងអស់ទាំងទំនាយហោរាទាំងប៉ុន្មាន ក៏សំរេចនៅបទបញ្ញត្តទាំង២ប្រការនេះឯង›»។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៦-៤០; លេវីវិន័យ ១៩:១៨; ចោទិយកថា ៦:៤-៦) ព្យាការីម៉ូសេបានបញ្ជាក់ចំណុចដូចនេះ ពេលលោកបាននិយាយថា៖ «សេចក្ដីដែលព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ទ្រង់ទារចង់បានពីឯង នោះគឺឲ្យឯងបានកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង នឹងដើរតាមគ្រប់ទាំងផ្លូវរបស់ទ្រង់ ហើយឲ្យស្រឡាញ់ទ្រង់ព្រមទាំងគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង ឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹងឯងផង ហើយឲ្យបានកាន់តាមសេចក្ដីបញ្ញត្តផងព្រះយេហូវ៉ា នឹងច្បាប់ទាំងប៉ុន្មានរបស់ទ្រង់»។—ចោទិយកថា ១០:១២, ១៣; ១៥:៧, ៨
១៩. តើពួកអ៊ីស្រាអែលខំធ្វើឲ្យឃើញជាបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច ប៉ុន្តែតើព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលយ៉ាងណាទៅពួកគេ?
១៩ ទោះជាមានអំពើខុសទំនងក៏ដោយ នោះពួកអ៊ីស្រាអែលបានចង់ធ្វើឲ្យឃើញជាបរិសុទ្ធ។ ទោះជាក្រិត្យវិន័យតម្រូវឲ្យតមអាហារនៅថ្ងៃបុណ្យធួននឹងបាបប៉ុណ្ណោះ តែពួកគេបានចាប់ផ្ដើមតមអាហារជារឿយៗ។ (លេវីវិន័យ ១៦:៣០, ៣១) ក៏ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាបានស្តីបន្ទោសគេ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «តើមិនមែនជាការតមអត់យ៉ាងនេះវិញ ដែលអញពេញចិត្តទេឬអី គឺឲ្យដោះច្រវាក់ដែលឯងដាក់គេដោយអំពើអាក្រក់ ឲ្យស្រាយចំណងដែលឯងបានចងគេ ហើយឲ្យអ្នកដែលឯងបានសង្កត់សង្កិនបានរួចចេញទទេ ព្រមទាំងបំបាក់គ្រប់ទាំងនឹមផង តើមិនមែនឲ្យឯងបានចែកអាហារដល់អ្នកដែលឃ្លាន ហើយនាំមនុស្សក្រដែលត្រូវដេញពីផ្ទះគេមកឯផ្ទះឯងទេឬអី ឬបើកាលណាឯងឃើញមនុស្សឥតមានសំលៀកបំពាក់ នោះតើមិនមែនឲ្យឯងបិទបាំងឲ្យគេ ឥតដែលពួនខ្លួននឹងសាច់ញាតិរបស់ឯងទេឬអី»?—អេសាយ ៥៨:៣-៧
២០. ព្រះយេស៊ូបានស្តីបន្ទោសពួកលាក់ពុតខាងសាសនា ដោយព្រោះរឿងអ្វី?
២០ ពួកអ៊ីស្រាអែលទាំងនោះដែលរាប់ខ្លួនជាសុចរិត មានបញ្ហាមួយស្រដៀងនឹងពួកលាក់ពុតខាងសាសនា ដែលព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលអំពីពួកគេថា៖ «ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាថ្វាយ១ភាគក្នុង១០ ទាំងជីរអង្កាម ជីរលីងលាក់ នឹងល្ងផង តែបានចោលសេចក្ដីសំខាន់ជាង ដែលនៅក្នុងក្រិត្យវិន័យវិញ ដូចជាសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ សេចក្ដីមេត្ដាករុណា នឹងសេចក្ដីជំនឿ គួរតែឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តការទាំងនេះ ហើយការឯទៀតនោះ ក៏មិនត្រូវចោលផង»។ (ម៉ាថាយ ២៣:២៣; លេវីវិន័យ ២៧:៣០) តើបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូមិនជួយយើងឲ្យយល់ អំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាពិតជាចង់បានពីយើងនោះទេឬ?
២១. តើព្យាការីមីកាបានសង្ខេប នូវអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវនិងមិនតម្រូវពីយើងនោះ យ៉ាងណាទៅ?
២១ ដើម្បីបញ្ជាក់នូវអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឬមិនតម្រូវពីយើង នោះព្យាការីរបស់ព្រះ ឈ្មោះមីកាបានសួរថា៖ «តើត្រូវឲ្យខ្ញុំយកអ្វី ដើម្បីចូលទៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយក្រាបថ្វាយបង្គំនៅមុខព្រះដ៏ខ្ពស់ តើត្រូវឲ្យខ្ញុំយកដង្វាយដុត ជាកូនគោអាយុ១ខួប ដើម្បីចូលទៅចំពោះទ្រង់ឬ? តើព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងសព្វព្រះហឫទ័យ ដោយចៀមទាំងពាន់ ឬដោយប្រេងទាំងម៉ឺនទន្លេឬអី តើត្រូវឲ្យខ្ញុំថ្វាយកូនច្បងខ្ញុំ ឲ្យបានធួននឹងអំពើរំលងដែលខ្ញុំប្រព្រឹត្តគឺជាផលនៃរូបកាយខ្ញុំ ឲ្យបានធួននឹងបាបនៃព្រលឹងខ្ញុំឬ? ឱមនុស្សអើយ ព្រះបានបង្ហាញឲ្យឯងស្គាល់សេចក្ដីដែលល្អ តើព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យឯងប្រព្រឹត្តដូចម្ដេច បើមិនមែនឲ្យប្រព្រឹត្តដោយសុចរិត ឲ្យស្រឡាញ់សេចក្ដីសប្បុរស ហើយឲ្យដើរជាមួយនឹងព្រះនៃខ្លួន ដោយសុភាពរាបទាបប៉ុណ្ណោះ»។—មីកា ៦:៦-៨
២២. តើព្រះយេហូវ៉ាពិតជាចង់បានអ្វីពីអស់អ្នកដែលនៅក្រោមក្រិត្យវិន័យនោះ?
២២ បើអ៊ីចឹង តើអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវពីអស់អ្នកដែលបានរស់នៅក្រោមក្រិត្យវិន័យនោះ? ប្រាកដហើយ ពួកគេត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ ម្យ៉ាងទៀត សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដ្បិតក្រិត្យវិន័យទាំងមូល បានសំរេចមកក្នុងពាក្យតែ១ម៉ាត់នេះថា ‹ចូរឯងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង ដូចខ្លួនឯង›»។ (កាឡាទី ៥:១៤) ស្រដៀងគ្នានេះ ប៉ុលក៏បានប្រាប់ពួកគ្រីស្ទាននៅក្នុងក្រុងរ៉ូមថា៖ «ដ្បិតអ្នកដែលស្រឡាញ់ដល់គេ នោះបានធ្វើសំរេចតាមក្រិត្យវិន័យហើយ . . . សេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាកិច្ចសំរេចតាមក្រិត្យវិន័យហើយ»។—រ៉ូម ១៣:៨-១០
គឺមិនមែនច្រើនពេកនោះទេ
២៣, ២៤. (ក) ហេតុអ្វីក៏ការធ្វើអ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវនោះ មិនមែនជាអ្វីច្រើនពេកចំពោះយើង? (ខ) តើយើងនឹងពិនិត្យមើលអ្វីជាបន្ទាប់?
២៣ ដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ប្រកបដោយការពិចារណា និងមេត្ដាករុណា នោះតើយើងត្រេកអរនឹងទ្រង់ទេឬ? រាជបុត្រាតែមួយគត់ដែលព្រះបង្កើតផ្ទាល់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ បានយាងមកផែនដីដើម្បីលើកដំកើងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យមនុស្សដឹងថាគេមានតម្លៃណាស់ដល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ដោយពន្យល់អំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ នោះព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីសត្វចាបដ៏ទន់ខ្សោយនេះថា៖ «តែគ្មានចាបណាមួយធ្លាក់ទៅដី ឥតព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាជ្រាបឡើយ»។ ដូច្នេះទ្រង់បានសន្និដ្ឋានថា៖ «មិនត្រូវឲ្យខ្លាចឡើយ អ្នករាល់គ្នាមានដំឡៃ លើសជាងចាបជាច្រើន»។ (ម៉ាថាយ ១០:២៩-៣១) យ៉ាងប្រាកដហើយ ការធ្វើអ្វីក៏ដោយ ដែលព្រះដ៏ប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់តម្រូវឲ្យយើងធ្វើនោះ គឺមិនមែនច្រើនពេកនោះឡើយ។
២៤ ក៏ប៉ុន្តែ តើព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវអ្វីពីយើងសព្វថ្ងៃនេះ? ហើយហេតុអ្វីក៏អ្នកខ្លះហាក់ដូចជាគិតថា ព្រះតម្រូវច្រើនពេកពីយើងនោះ? ដោយពិនិត្យមើលសំនួរទាំងនេះ នោះយើងនឹងអាចឃើញនូវហេតុដែលជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យមែន ក្នុងការធ្វើអ្វីក៏ដោយដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវនោះ។
តើអ្នកអាចឆ្លើយបានឬទេ?
◻ ហេតុអ្វីក៏អ្នកខ្លះមិនចង់បំរើព្រះយេហូវ៉ា?
◻ នៅគ្រាផ្សេង តើតម្រូវការរបស់ព្រះយេហូវ៉ានោះផ្សេងៗពីគ្នាយ៉ាងណា?
◻ តើគោលបំណងអ្វីដែលបានទុកមកដោយក្រិត្យវិន័យនោះ?
◻ ហេតុអ្វីក៏តម្រូវការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា មិនមែនច្រើនពេកសំរាប់យើងនោះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
វិន័យដែលបង្កើតដោយមនុស្ស ដូចជាការសំអាតខ្លួនដ៏ស្មុគស្មាញ បានធ្វើឲ្យការថ្វាយបង្គំទៅជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់