ចូររក្សា«សេចក្ដីសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះ»របស់អ្នកឲ្យបានភ្លឺស្វាង!
«យកសេចក្ដីសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះ មកពាក់ធ្វើជាមួកដែក»។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:៨, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
១. តើ«សេចក្ដីសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះ»អាចជួយឲ្យស៊ូទ្រាំយ៉ាងដូចម្ដេច?
សេចក្ដីសង្ឃឹមឲ្យបានសង្គ្រោះ អាចជួយបុគ្គលម្នាក់ឲ្យខំស៊ូទ្រាំ សូម្បីក្នុងកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកបំផុតយ៉ាងណាក៏ដោយ។ អ្នករងគ្រោះនៃការលិចនាវាម្នាក់ ដែលអណ្ដែតលើក្បូនអាចស៊ូទ្រាំបានយូរ បើគាត់ដឹងថា ជំនួយគឺជិតមកដល់ហើយនោះ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ជាច្រើនពាន់ឆ្នាំមកហើយ សេចក្ដីសង្ឃឹមលើ«សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា» បានទ្រទ្រង់មនុស្សប្រុសស្រីដែលមានជំនឿក្នុងកាលមានបញ្ហា ហើយសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះមិនដែលបាននាំឲ្យមានការខកចិត្តនោះទេ។ (និក្ខមនំ ១៤:១៣; ទំនុកដំកើង ៣:៨; រ៉ូម ៥:៥; ៩:៣៣) សាវ័កប៉ុលបានប្រៀបប្រដូច«សេចក្ដីសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះ»ទៅនឹង«មួកដែក»នៃអាវក្រោះខាងវិញ្ញាណរបស់គ្រីស្ទាន។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:៨; អេភេសូរ ៦:១៧) ត្រូវហើយ ដោយយើងមានការទុកចិត្តថាព្រះនឹងសង្គ្រោះយើង និងការពារសតិស្មារតីរបស់យើង នោះជួយយើងឲ្យរក្សាមនោវិញ្ញាណរបស់យើង ទោះជាមានទុក្ខវេទនា ការប្រឆាំង និងការល្បួងយ៉ាងណាក៏ដោយ។
២. តើតាមវិធីណាដែល«សេចក្ដីសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះ»ជាមូលដ្ឋានដ៏សំខាន់ចំពោះការថ្វាយបង្គំពិត?
២ សព្វវចនាធិប្បាយសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរបមាណីយអន្តរជាតិ ចែងថា៖ «សេចក្ដីសង្ឃឹមស្តីអំពីអនាគតមិនមែនជាលក្ខណៈនៃមនុស្សផងទាំងពួងខាងពាហិរជនទេ» ដែលជាពិភពនៅជុំវិញពួកគ្រីស្ទានសតវត្សទីមួយ។ (អេភេសូរ ២:១២; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១៣) ក៏ប៉ុន្តែ «សេចក្ដីសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះ» គឺជាកត្ដាដ៏សំខាន់នៃការថ្វាយបង្គំពិត។ តើយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? ទីមួយ ការសង្គ្រោះពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺភ្ជាប់ជាមួយនឹងព្រះនាមទ្រង់ផ្ទាល់។ អេសាភដ៏ជាអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង បានអធិស្ឋានថា៖ «ឱព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះយើងខ្ញុំអើយ សូមជួយយើងខ្ញុំ ដោយយល់ដល់សិរីល្អនៃព្រះនាមទ្រង់ សូមប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំរួច»។ (ទំនុកដំកើង ៧៩:៩; អេសេគាល ២០:៩) ម្យ៉ាងវិញទៀត ការមានទំនុកចិត្តលើប្រសិទ្ធិពរដែលបានសន្យាមករបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺជាការចាំបាច់ចំពោះការមានទំនាក់ទំនងដ៏ល្អជាមួយនឹងទ្រង់។ ប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ដូចនេះថា៖ «តែបើឥតមានសេចក្ដីជំនឿទេ នោះមិនអាចនឹងគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យព្រះបានឡើយ ដ្បិតអ្នកណាដែលចូលទៅឯព្រះ នោះត្រូវតែជឿថា មានព្រះមែន ហើយថា ទ្រង់ប្រទានរង្វាន់ ដល់អស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់»។ (ហេព្រើរ ១១:៦) ម្យ៉ាងទៀត ប៉ុលបានពន្យល់ថា ការសង្គ្រោះនៃពួកអ្នកដែលកែប្រែចិត្ត ជាមូលហេតុដ៏សំខាន់មួយ ដែលព្រះយេស៊ូបានយាងមកផែនដីនោះ។ គាត់បានប្រកាសថា៖ «ពាក្យនេះគួរជឿ ហើយគួរទទួលគ្រប់យ៉ាង គឺថា ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវទ្រង់បានយាងមកក្នុងលោកីយ ដើម្បីនឹងជួយសង្គ្រោះមនុស្សមានបាប»។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១៥) ហើយសាវ័កពេត្រុសបានសំដៅទៅការសង្គ្រោះជា‹ការទទួលដល់ចុងបំផុតនៃជំនឿរបស់យើង›។ (ពេត្រុសទី១ ១:៩) យ៉ាងច្បាស់ណាស់ គឺជាការត្រឹមត្រូវក្នុងការសង្ឃឹមទៅរកសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្វីទៅដែលពិតជាការសង្គ្រោះនោះ? ហើយតើតម្រូវអ្វីដើម្បីឲ្យទទួលបានការសង្គ្រោះ?
តើអ្វីទៅជាការសង្គ្រោះ?
៣. តើការសង្គ្រោះបែបណា ដែលពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅសម័យដើមបានពិសោធនោះ?
៣ នៅក្នុងបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរ «ការសង្គ្រោះ» ធម្មតាមានន័យថាការជួយឲ្យរួច ឬក៏ការរំដោះពីការជិះជាន់ ឬពីសេចក្ដីស្លាប់ដ៏ឃោរឃៅ ដែលកើតមុនពេល។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងការហៅព្រះយេហូវ៉ាជា«អ្នកជួយទូលបង្គំឲ្យរួច» នោះដាវីឌបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះទ្រង់ជាថ្មដានៃទូលបង្គំ . . . ជាទីជ្រកកោននៃទូលបង្គំ ទ្រង់ជាអ្នកជួយសង្គ្រោះ ដែលសង្គ្រោះទូលបង្គំឲ្យរួចពីអំណាចអាក្រក់ ទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលទ្រង់គាប់គួរសរសើរ យ៉ាងនោះទូលបង្គំនឹងបានសង្គ្រោះ ឲ្យរួចពីពួកខ្មាំងសត្រូវហើយ»។ (សាំយូអែលទី២ ២២:២-៤) ដាវីឌបានដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះសណ្ដាប់ ពេលដែលពួកអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់អំពាវនាវរកជំនួយនោះ។—ទំនុកដំកើង ៣១:២២, ២៣; ១៤៥:១៩
៤. តើពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅមុនសម័យគ្រីស្ទាន មានសេចក្ដីសង្ឃឹមអ្វីអំពីជីវិតនៅនាអនាគតនោះ?
៤ ពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមុនសម័យគ្រីស្ទាន ក៏មានសេចក្ដីសង្ឃឹមអំពីជីវិតនៅនាអនាគតដែរ។ (យ៉ូប ១៤:១៣-១៥; អេសាយ ២៥:៨; ដានីយ៉ែល ១២:១៣) តាមការពិត សេចក្ដីសន្យាជាច្រើនអំពីការជួយឲ្យរួច ដែលមានក្នុងបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរ គឺអំពីការសង្គ្រោះដ៏ធំជាងខាងទំនាយ ដែលនាំទៅដល់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ (អេសាយ ៤៩:៦, ៨; កិច្ចការ ១៣:៤៧; កូរិនថូសទី២ ៦:២) នៅក្នុងសម័យរបស់ព្រះយេស៊ូ ពួកយូដាជាច្រើនបានសង្ឃឹមអំពីជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ក៏ប៉ុន្តែពួកគេបានបដិសេធមិនទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូ ដែលជាវិធីតែមួយគត់ចំពោះការសម្រេចសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់គេ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកមេដឹកនាំសាសនានៅសម័យទ្រង់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាស្ទង់មើលគម្ពីរ ដោយស្មានថា បានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចអំពីគម្ពីរនោះមក គឺជាគម្ពីរនោះឯង ដែលធ្វើបន្ទាល់ពីខ្ញុំ»។—យ៉ូហាន ៥:៣៩
៥. នៅទីបំផុត តើការសង្គ្រោះមានន័យយ៉ាងណា?
៥ តាមរយៈព្រះយេស៊ូ នោះព្រះបានលាតត្រដាងនូវទំហំទាំងមូលនៃអត្ថន័យអំពីការសង្គ្រោះ។ នេះរួមបញ្ចូលការរំដោះចេញពីការគ្រប់គ្រងនៃអំពើបាប ចេញពីសេវកភាពនៃសាសនាមិនពិត ពីលោកីយ៍ក្រោមអំណាចរបស់សាតាំង ពីការខ្លាចមនុស្ស ព្រមទាំងពីការខ្លាចសេចក្ដីស្លាប់ផងដែរ។ (យ៉ូហាន ១៧:១៦; រ៉ូម ៨:២; កូល៉ុស ១:១៣; វិវរណៈ ១៨:២, ៤) នៅទីបំផុត ចំពោះពួកអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះ នោះការសង្គ្រោះដោយព្រះ មិនគ្រាន់តែមានន័យថា ការរំដោះចេញពីការជិះជាន់និងទុក្ខព្រួយប៉ុណ្ណោះទេ ក៏ប៉ុន្តែរួមបញ្ចូលនឹងឱកាសឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចផងដែរ។ (យ៉ូហាន ៦:៤០; ១៧:៣) ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនថា ចំពោះ«ហ្វូងតូច» ការសង្គ្រោះមានន័យថាគេនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ដោយមានជីវិតនៅលើស្ថានសួគ៌ ដើម្បីចូលរួមការគ្រប់គ្រងព្រះរាជាណាចក្រជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ។ (លូកា ១២:៣២) ចំពោះមនុស្សជាតិឯទៀត ការសង្គ្រោះមានន័យថា ការស្ដារឡើងវិញឲ្យបានជីវិតគ្រប់ល័ក្ខណ៍និងការមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះ ដែលអ័ដាមនិងអេវ៉ាធ្លាប់មានក្នុងសួនច្បារអេដែន មុនគេបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបនោះ។ (កិច្ចការ ៣:២១; អេភេសូរ ១:១០)ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចក្រោមស្ថានភាពដូចជាសួនមនោរម្យបែបនេះ គឺជាគោលបំណងដើមរបស់ព្រះសំរាប់មនុស្សជាតិ។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៨; ម៉ាកុស ១០:៣០) ក៏ប៉ុន្តែ តើការស្ដារឡើងវិញឲ្យបានស្ថានភាពបែបនេះ អាចសម្រេចបានយ៉ាងដូចម្ដេច?
មូលដ្ឋានចំពោះការសង្គ្រោះគឺជាតម្លៃលោះ
៦, ៧. តើអ្វីជាមុខនាទីរបស់ព្រះយេស៊ូស្តីអំពីការសង្គ្រោះរបស់យើង?
៦ ការសង្គ្រោះដ៏អស់កល្បជានិច្ចគឺអាចសម្រេចបាន មានតែតាមរយៈយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុអ្វី? ព្រះគម្ពីរពន្យល់ថា នៅពេលដែលអ័ដាមប្រព្រឹត្តអំពើបាប គាត់«លក់»ខ្លួនគាត់និងកូនចៅដែលកើតទាំងប៉ុន្មាននៅអនាគតរបស់គាត់ ដែលរួមបញ្ចូលយើងផងដែរឲ្យស្ថិតក្នុងអំពើបាបនោះ អ៊ីចឹងហើយតម្លៃលោះជាអ្វីដ៏ចាំបាច់ បើមនុស្សជាតិចង់ឲ្យសេចក្ដីសង្ឃឹមមានប្រសិទ្ធភាពនោះ។ (រ៉ូម ៥:១៤, ១៥; ៧:១៤) ហេតុដែលព្រះនឹងផ្ដល់នូវតម្លៃលោះសំរាប់មនុស្សទាំងអស់ បានត្រូវតំណាងជាមុនដោយយញ្ញបូជាសត្វនៅក្រោមក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេ។ (ហេព្រើរ ១០:១-១០; យ៉ូហានទី១ ២:២) ព្រះយេស៊ូជាបុគ្គលដែលជាយញ្ញបូជាបានបំពេញតាមទំនាយទាំងនោះ។ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រកាសមុននឹងកំណើតរបស់ព្រះយេស៊ូថា៖ «បុត្រនោះនឹងជួយសង្គ្រោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប»។—ម៉ាថាយ ១:២១; ហេព្រើរ ២:១០
៧ ដោយអព្ភូតហេតុ ព្រះយេស៊ូបានប្រសូតពីស្រីក្រមុំព្រហ្មចារីគឺនាងម៉ារា ហើយដោយទ្រង់ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ទ្រង់ឥតទទួលសេចក្ដីស្លាប់ជាមរតកពីអ័ដាមនោះទេ។ ហេតុការណ៍ពិតនេះរួមបញ្ចូលនឹងដំណើរនៃសេចក្ដីស្មោះត្រង់ដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍ បានផ្ដល់ជីវិតរបស់ទ្រង់នូវតម្លៃដែលត្រូវការ ដើម្បីទិញមនុស្សជាតិមកវិញពីអំពើបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់។ (យ៉ូហាន ៨:៣៦; កូរិនថូសទី១ ១៥:២២) មិនដូចមនុស្សដទៃទៀត ព្រះយេស៊ូមិនបានត្រូវផ្ដន្ទាទោសឲ្យស្លាប់ដោយព្រោះអំពើបាបនោះឡើយ។ ទ្រង់បានយាងមកផែនដីនេះដោយមានបំណង ដើម្បី«ឲ្យជីវិតខ្លួន ទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង»។ (ម៉ាថាយ ២០:២៨) ដោយបានសម្រេចដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូដែលឥឡូវនេះបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយបានឡើងសោយរាជ្យ គឺអាចផ្ដល់នូវការសង្គ្រោះដល់មនុស្សទាំងអស់ ដែលបំពេញតាមតម្រូវការរបស់ព្រះ។—វិវរណៈ ១២:១០
តើអ្វីដែលត្រូវការដើម្បីទទួលការសង្គ្រោះ?
៨, ៩. (ក) តើព្រះយេស៊ូតបឆ្លើយ នឹងសំនួររបស់យុវអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏មានម្នាក់យ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើព្រះយេស៊ូប្រើគ្រានេះដើម្បីបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ នៅពេលមួយ យុវអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏មានម្នាក់បានទូលសួរព្រះយេស៊ូថា៖ «តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចម្ដេច ប្រយោជន៍ឲ្យបានគ្រងជីវិតរស់អស់កល្បជានិច្ច»? (ម៉ាកុស ១០:១៧) សំនួររបស់គាត់ប្រហែលជាសម្ដែងប្រាប់នូវគំនិតរបស់ពួកយូដានៅសម័យនោះដែលថា ព្រះទ្រង់តម្រូវនូវកិច្ចការល្អជាក់លាក់ខ្លះ ហើយថាដោយការបំពេញនូវកិច្ចការទាំងប៉ុន្មានឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ នោះទើបបុគ្គលម្នាក់អាចបានការសង្គ្រោះពីព្រះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ភក្ដីភាពតាមផ្លូវបែបនោះអាចដុះចេញពីបំណងចិត្តដ៏កំណាញ់។ កិច្ចការបែបនេះមិនបានផ្ដល់នូវសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ប្រាកដចំពោះការសង្គ្រោះនោះទេ ដ្បិតគ្មានមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ណាអាចបំពេញតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ ឲ្យបានពេញលេញបានទេ។
៩ ក្នុងការតបឆ្លើយដល់សំនួររបស់បុរសនេះ នោះព្រះយេស៊ូគ្រាន់តែបានរំឭកគាត់ថា គាត់គួរតែគោរពតាមបទបញ្ជារបស់ព្រះ។ យុវអ្នកគ្រប់គ្រងនេះបានធានាអះអាងយ៉ាងរហ័សប្រាប់ព្រះយេស៊ូថា គាត់បានរក្សានិងធ្វើតាមបញ្ជាទាំងនោះតាំងពីក្មេងមកម្ល៉េះ។ ការតបឆ្លើយរបស់គាត់បានជំរុញឲ្យព្រះយេស៊ូមានអារម្មណ៍ស្រឡាញ់គាត់។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលប្រាប់គាត់ថា៖ «អ្នកនៅខ្វះកិច្ច១ទៀត គឺត្រូវទៅលក់របស់ទ្រព្យអ្នកទាំងប៉ុន្មាន ចែកទានឲ្យដល់ពួកអ្នកក្រទៅ នោះអ្នកនឹងបានទ្រព្យសម្បត្ដិនៅលើស្ថានសួគ៌វិញ រួចឲ្យផ្ទុកឈើឆ្កាងមកតាមខ្ញុំចុះ»។ ប៉ុន្តែ យុវបុរសនេះបានចេញទៅទាំងក្ដីទុក្ខ «ព្រោះគាត់មានសម្បត្ដិច្រើនណាស់»។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់ប្រាប់ពួកសិស្សទ្រង់ថា ការជាប់ចិត្តនឹងទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់លោកីយ៍នេះហួសហេតុ អាចឃាំងពីការទទួលការសង្គ្រោះ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលបន្ថែមថា គ្មានបុគ្គលណាម្នាក់អាចទទួលការសង្គ្រោះ ដោយការខំប្រឹងតែខ្លួនឯងឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលធានារ៉ាប់រងគេថា៖ «ការនោះមនុស្សលោកធ្វើពុំកើតទេ តែព្រះទ្រង់ធ្វើកើត ដ្បិតព្រះទ្រង់អាចនឹងធ្វើកើតទាំងអស់បាន»។ (ម៉ាកុស ១០:១៨-២៧; លូកា ១៨:១៨-២៣) តើការសង្គ្រោះអាចមានឡើងយ៉ាងណាទៅ?
១០. តើយើងត្រូវតែបំពេញតាមល័ក្ខខ័ណ្ឌណាខ្លះ ដើម្បីទទួលការសង្គ្រោះនោះ?
១០ ការសង្គ្រោះជាអំណោយពីព្រះ ក៏ប៉ុន្តែអំណោយនេះមិនមែនមានមកដោយស្វ័យប្រវត្តទេ។ (រ៉ូម ៦:២៣) គឺមានល័ក្ខខ័ណ្ឌដ៏សំខាន់ខ្លះៗ ដែលបុគ្គលម្នាក់ៗត្រូវតែបំពេញ ដើម្បីឲ្យមានសិទ្ធិទទួលអំណោយនោះ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ»។ ហើយសាវ័កយ៉ូហានបាននិយាយបន្ថែមថា៖ «ឯអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រា នោះមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចហើយ តែអ្នកណាដែលមិនព្រមជឿដល់ព្រះរាជបុត្រាវិញ នោះនឹងមិនឃើញជីវិតសោះឡើយ»។ (យ៉ូហាន ៣:១៦, ៣៦) យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ព្រះតម្រូវជំនឿនិងការស្ដាប់បង្គាប់ពីបុគ្គលម្នាក់ៗ ដែលមានសង្ឃឹមចង់ទទួលនូវការសង្គ្រោះដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ បុគ្គលម្នាក់ៗត្រូវតែសម្រេចចិត្តទទួលយកតម្លៃលោះនេះ និងធ្វើតាមលំអានដានរបស់ព្រះយេស៊ូ។
១១. តើមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍អាចទទួលការយល់ព្រមពីព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ ដោយព្រោះយើងជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ នោះយើងមិនមានចិត្តរេទៅរកការគោរពតាមនោះឡើយ ហើយយើងក៏មិនអាចស្ដាប់បង្គាប់ឲ្យបានគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដែរ។ ដូច្នេះហើយនេះជាហេតុដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់នូវតម្លៃលោះ ដើម្បីគ្របបាំងបាបរបស់យើង។ យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវតែខំប្រឹងរស់នៅឲ្យសមស្របតាមផ្លូវរបស់ព្រះជាបន្ត។ ដូចជាព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលប្រាប់យុវអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏មានម្នាក់ នោះយើងត្រូវតែរក្សាទុកបទបញ្ជារបស់ព្រះ។ ការធ្វើអ៊ីចឹងមិនគ្រាន់តែមានការយល់ព្រមពីព្រះ ក៏ប៉ុន្តែនាំឲ្យមានអំណរយ៉ាងខ្លាំង ដ្បិត«បញ្ញត្តទ្រង់នោះមិនមែនជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ទេ» បទបញ្ញត្តទាំងនេះជា«សេចក្ដីសុខស្រួល»វិញ។ (យ៉ូហានទី១ ៥:៣; សុភាសិត ៣:១, ៨) ក៏ប៉ុន្តែ គឺមិនជាការស្រួលនោះទេ ក្នុងការកាន់ឲ្យជាប់នឹងសេចក្ដីសង្ឃឹមទៅលើការសង្គ្រោះនោះ។
«ខំតយុទ្ធ ដើម្បីការពារសេចក្ដីជំនឿ»
១២. តើសេចក្ដីសង្ឃឹមទៅលើការសង្គ្រោះពង្រឹងគ្រីស្ទានម្នាក់ ឲ្យទប់ទល់នឹងសេចក្ដីល្បួងដ៏ឥតសីលធម៌យ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ យូដាសដ៏ជាសិស្សម្នាក់ចង់សរសេរទៅពួកគ្រីស្ទានសម័យដើម អំពី«សេចក្ដីសង្គ្រោះ ដែលសំរាប់យើងទាំងអស់គ្នា»។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយមានស្ថានភាពខាងសីលធម៌ដ៏អាក្រក់ នោះបានតម្រូវឲ្យគាត់ទូន្មានបងប្អូនរបស់គាត់ ឲ្យ«ខំតយុទ្ធ ដើម្បីការពារសេចក្ដីជំនឿ»។ ត្រូវហើយ ដើម្បីទទួលការសង្គ្រោះនោះ បើមានតែជំនឿ ការកាន់តាមជំនឿគ្រីស្ទានដ៏ពិតនិងស្ដាប់បង្គាប់តាម នៅពេលដែលអ្វីៗទាំងអស់មានដំណើរការយ៉ាងស្រួលនោះ គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ភក្ដីភាពរបស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ត្រូវតែមាំមួនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីជួយយើងឲ្យចេះតទល់នឹងការល្បួងហើយនិងអានុភាពដ៏ឥតសីលធម៌។ ក៏ប៉ុន្តែ ការត្រេកត្រអាលខាងកាមដ៏ហួសហេតុនិងអំពើខុសពីប្រក្រតី ការមិនចេះគោរពអាជ្ញាធរ ការបាក់បែកគ្នា និងការសង្ស័យ បានធ្វើឲ្យខូចដល់គតិរបស់ក្រុមជំនុំនៅសតវត្សទីមួយ។ ដើម្បីជួយគេឲ្យតយុទ្ធនឹងការទោរទន់បែបនេះ នោះយូដាសបានដាស់តឿនពួកគ្រីស្ទានគ្នីគ្នា ឲ្យរក្សានូវគោលដៅរបស់គេឲ្យបានជាក់ច្បាស់ដែលថា៖ «ឯអ្នករាល់គ្នាជាពួកស្ងួនភ្ងាអើយ ចូររក្សាខ្លួនក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះចុះ ព្រមទាំងរង់ចាំសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង ឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ ដោយស្អាងចិត្តឡើង ក្នុងសេចក្ដីជំនឿដ៏បរិសុទ្ធបំផុតរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយទាំងអធិស្ឋាន ដោយនូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធផង»។ (យូដាស ៣, ៤, ៨, ១៩-២១) សេចក្ដីសង្ឃឹមនៃការទទួលការសង្គ្រោះអាចពង្រឹងគេឲ្យខំតយុទ្ធ ដើម្បីរក្សាការស្អាតស្អំខាងសីលធម៌។
១៣. តើតាមរបៀបណាដែលយើងបង្ហាញថា យើងមិនបានភ្លេចនូវគោលបំណងនៃព្រះគុណរបស់ព្រះ?
១៣ ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យមានចរិយាខាងសីលធម៌ដ៏គួរយកជាគំរូ នៃអស់អ្នកដែលទ្រង់នឹងប្រទានការសង្គ្រោះនោះ។ (កូរិនថូសទី១ ៦:៩, ១០) ប៉ុន្តែ ការកាន់តាមខ្នាតតម្រាខាងសីលធម៌របស់ព្រះ មិនបានសេចក្ដីថា ក្លាយទៅជាអ្នកវិនិច្ឆ័យអ្នកដទៃឡើយ។ យើងមិនមែនជាបុគ្គល ដែលនឹងសម្រេចនូវវាសនាជាអនន្តរបស់បងប្អូនយើងឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះនឹងធ្វើអ៊ីចឹង ដូចប៉ុលបានប្រាប់ពួកក្រិកនៅទីក្រុងអាថែនថា៖ «ទ្រង់បានដាក់កំណត់ថ្ងៃ ដែលទ្រង់នឹងជំនុំជំរះលោកីយដោយយុត្ដិធម៌ ដោយសារមនុស្សម្នាក់»—ដែលជាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (កិច្ចការ ១៧:៣១; យ៉ូហាន ៥:២២) ប្រសិនបើយើងរស់នៅដោយមានជំនឿលើតម្លៃលោះរបស់ព្រះយេស៊ូ យើងមិនចាំបាច់ខ្លាចថ្ងៃជំនុំជំរះ ដែលមាននៅខាងមុខនេះឡើយ។ (ហេព្រើរ ១០:៣៨, ៣៩) អ្វីដែលសំខាន់គឺថាយើងមិនត្រូវ«ទទួលព្រះគុណរបស់ព្រះ ដោយបែបឥតប្រយោជន៍ឡើយ» ដោយអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនយើងបានត្រូវល្បួង ជាការមានគំនិតនិងចរិយាដ៏ខុស។ (កូរិនថូសទី២ ៦:១) បន្ថែមទៀតនោះ ដោយជួយអ្នកដទៃឲ្យទទួលនូវការសង្គ្រោះ យើងបង្ហាញថា យើងមិនបានភ្លេចនូវគោលបំណងនៃសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះឡើយ។ តើយើងអាចជួយគេយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ?
ការចែកនូវសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃការសង្គ្រោះ
១៤, ១៥. តើព្រះយេស៊ូចាត់ចែងឲ្យអ្នកណា ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អនៃការសង្គ្រោះ?
១៤ ដោយសម្រង់ពាក្យរបស់ព្យាការីយ៉ូអែល នោះប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ហើយគ្រប់គ្នា គឺអស់អ្នកណា ដែលអំពាវនាវដល់ព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ នោះនឹងបានសង្គ្រោះ»។ រួចមក គាត់បាននិយាយទៀតថា៖ «ដូច្នេះ បើគេមិនជឿ ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យគេអំពាវនាវដល់ព្រះបាន ហើយបើគេមិនបានឮនិយាយ នោះធ្វើដូចម្ដេចឲ្យគេជឿដល់ព្រះបាន ហើយធ្វើដូចម្ដេចឲ្យគេឮនិយាយបាន បើគ្មានអ្នកណាប្រាប់សោះ»។ ខពីរបីបន្តបន្ទាប់មកទៀត នោះប៉ុលចង្អុលប្រាប់ថាជំនឿមិនមានដោយឯកឯងឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ជំនឿ«កើតឡើងដោយឮ» នោះគឺ«ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ»គ្រីស្ទ។—រ៉ូម ១០:១៣, ១៤, ១៧; យ៉ូអែល ២:៣២
១៥ តើអ្នកណាដែលនឹងនាំ«ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ»គ្រីស្ទដល់សាសន៍ទាំងឡាយ? ព្រះយេស៊ូបានចាត់ចែងកិច្ចការនោះដល់ពួកសិស្សទ្រង់ គឺដល់អស់អ្នកដែលបានត្រូវបង្រៀនអំពី«ព្រះបន្ទូល»ហើយ។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០; យ៉ូហាន ១៧:២០) នៅពេលដែលយើងធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជាណាចក្រនិងកិច្ចការបង្កើតឲ្យមានសិស្ស នោះយើងកំពុងតែធ្វើអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរមក ដែលលើកនេះបានដកស្រង់ពីអេសាយ ដែលថា៖ «ជើងនៃពួកអ្នក ដែលប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អ ពីសេចក្ដីសុខសាន្ត ហើយថ្លែងប្រាប់ពី សេចក្ដីដែលបណ្ដាលឲ្យរីករាយចិត្ត នោះល្អប្រពៃយ៉ាងណាហ្ន៎!»។ ទោះជាមនុស្សជាច្រើនឥតទទួលដំណឹងល្អដែលយើងនាំទៅក៏ដោយ នោះជើងរបស់យើងក៏នៅតែ«ល្អប្រពៃ»ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដែរ។—រ៉ូម ១០:១៥; អេសាយ ៥២:៧
១៦, ១៧. តើគោលបំណងពីរយ៉ាងណា ដែលកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងនឹងសម្រេចនោះ?
១៦ ការបំពេញតាមមុខងារនេះ គឺសម្រេចបានគោលបំណងដ៏សំខាន់ពីរយ៉ាង។ ទីមួយ ដំណឹងល្អត្រូវតែផ្សព្វផ្សាយដើម្បីឲ្យព្រះនាមរបស់ព្រះបានត្រូវតម្កើងឡើង ហើយអស់អ្នកដែលចង់បានការសង្គ្រោះនឹងដឹងថាត្រូវបែរទៅឯណា។ ប៉ុលបានយល់មុខងារនោះមានលក្ខណៈមួយនេះ។ គាត់បានថ្លែងថា៖ «ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់បានបង្គាប់មកយើងខ្ញុំដូច្នេះថា ‹អញបានតាំងឯងសំរាប់ជាពន្លឺដល់សាសន៍ដទៃ ដើម្បីឲ្យឯងបានសំរាប់ជាសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ចុងផែនដីបំផុត›»។ ដូច្នេះហើយ ជាពួកសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ យើងម្នាក់ៗត្រូវតែចូលរួមក្នុងការយកសារអំពីការសង្គ្រោះនេះ ទៅដល់មនុស្សទាំងឡាយ។—កិច្ចការ ១៣:៤៧; អេសាយ ៤៩:៦
១៧ ទីពីរ ការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ គឺចាក់គ្រឹះចំពោះការជំនុំជំរះដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ។ ស្តីអំពីការជំនុំជំរះនោះ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «តែកាលណាកូនមនុស្សនឹងមក ក្នុងសិរីល្អរបស់លោក មានទាំងពួកទេវតាបរិសុទ្ធទាំងអស់គ្នា មកជាមួយ នោះលោកនឹងឡើងគង់លើបល្ល័ង្ករុងរឿងឧត្តមរបស់លោក រួចគ្រប់ទាំងសាសន៍នឹងត្រូវប្រមូលគ្នា នៅចំពោះលោក ហើយលោកនឹងញែកគេចេញពីគ្នា ដូចជាអ្នកគង្វាល ដែលញែកចៀមចេញពីពពែដែរ»។ ទោះជាការជំនុំជំរះនិងការញែកចេញពីគ្នា នឹងសម្រេច«កាលណាកូនមនុស្សនឹងមក ក្នុងសិរីល្អរបស់លោក» តែកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយកំពុងតែផ្ដល់ឲ្យមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ នូវឱកាសឲ្យទទួលស្គាល់ពួកបងប្អូនខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយធ្វើការដើម្បីគាំទ្រគេ ប្រយោជន៍ជាការសង្គ្រោះដ៏អនន្តរបស់គេ។—ម៉ាថាយ ២៥:៣១-៤៦
រក្សា‹សេចក្ដីជំនឿដ៏ពេញលេញចំពោះសេចក្ដីសង្ឃឹម›
១៨. តើយើងអាចរក្សា«សេចក្ដីសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះ»របស់យើង ឲ្យបានភ្លឺស្វាងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ការចូលរួមដ៏សកម្មរបស់យើងនឹងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ ក៏ជាវិធីដើម្បីជួយយើងឲ្យរក្សាសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងឲ្យបានភ្លឺស្វាងដែរ។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «តែយើងខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នានិមួយៗ បានសំដែងចេញជាចិត្តឧស្សាហ៍ដូចគ្នាទាំងអស់ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសេចក្ដីជំនឿដ៏ពេញលេញរបស់សេចក្ដីសង្ឃឹម ដរាបដល់ចុងបំផុត»។ (ហេព្រើរ ៦:១១) ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងម្នាក់ៗ «យកសេចក្ដីសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះ មកពាក់ធ្វើជាមួកដែក» អ៊ីចឹងហើយក៏ចងចាំថា«ព្រះទ្រង់មិនបានដំរូវយើង ទុកសំរាប់សេចក្ដីក្រោធទេ គឺសំរាប់ឲ្យបានសេចក្ដីសង្គ្រោះវិញ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:៨, ៩ ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) សូមឲ្យយើងធ្វើតាមការដាស់តឿនរបស់ពេត្រុសដែលថា៖ «ចូរក្រវាត់គំនិតអ្នករាល់គ្នាឲ្យមាំមួនចុះ ទាំងដឹងខ្លួន ហើយឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមគ្រប់ជំពូក ដល់ព្រះគុណដែលត្រូវផ្ដល់មកដល់អ្នករាល់គ្នា»។ (ពេត្រុសទី១ ១:១៣) អស់អ្នកដែលធ្វើអ៊ីចឹងនឹងឃើញថា«សេចក្ដីសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះ»របស់គេ នឹងបានសម្រេចយ៉ាងពេញលេញ!
១៩. តើអ្វីដែលយើងនឹងពិនិត្យមើលក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់?
១៩ ក្នុងពេលចន្លោះនោះ តើយើងគួរតែមានទស្សនៈបែបណាអំពីពេលវេលាដែលនៅសល់ ចំពោះរបបនេះ? តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចប្រើពេលវេលា ដើម្បីទទួលការសង្គ្រោះសំរាប់ខ្លួនយើងនិងពួកអ្នកដទៃនោះ? យើងនឹងពិនិត្យមើលនូវសំនួរទាំងនេះ ក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
តើអ្នកអាចពន្យល់បានទេ?
• ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវតែរក្សា«សេចក្ដីសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះ»របស់យើង ឲ្យបានភ្លឺស្វាង?
• តើការសង្គ្រោះរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
• តើយើងត្រូវតែធ្វើអ្វីដើម្បីទទួលអំណោយនៃការសង្គ្រោះ?
• តើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងសម្រេចអ្វីខ្លះ ដែលសមស្របនឹងគោលបំណងរបស់ព្រះនោះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១០]
ការសង្គ្រោះមានន័យច្រើនជាងការរំដោះចេញពីសេចក្ដីហិនវិនាសទៅទៀត