យញ្ញបូជាដែលលើកសរសើរ ហើយផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ា
«[ចូរ]ថ្វាយរូបកាយទុកជាយញ្ញបូជារស់ហើយបរិសុទ្ធ ដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ»។—រ៉ូម ១២:១
១. តើព្រះគម្ពីរចែងយ៉ាងណា អំពីតម្លៃដែលមានកំរិតនៃយញ្ញបូជាក្រោមក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេនោះ?
«ដ្បិតឯក្រិត្យវិន័យ ដែលមានតែស្រមោល ពីសេចក្ដីល្អដែលត្រូវមក មិនមែនជាតួរូបរបស់សេចក្ដីទាំងនោះទេ នោះពុំអាចនឹងធ្វើឲ្យពួកអ្នក ដែលចូលមកថ្វាយយញ្ញបូជាដដែលៗរាល់តែឆ្នាំជានិច្ច បានគ្រប់លក្ខណ៍ឡើយ»។ (ហេព្រើរ ១០:១) នេះជាសេចក្ដីថ្លែងដ៏ជាក់លាក់មួយ ដែលសាវ័កប៉ុលបញ្ជាក់ថា យញ្ញបូជាទាំងអស់ដែលថ្វាយនៅក្រោមក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេ ឥតមានតម្លៃជាស្ថាពរទេ បើស្តីអំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់មនុស្សជាតិនោះ។—កូល៉ុស ២:១៦, ១៧
២. ហេតុអ្វីក៏មានប្រយោជន៍ពីការខំប្រឹងឲ្យយល់នូវពត៌មានទាំងអស់ក្នុងព្រះគម្ពីរ អំពីដង្វាយនិងយញ្ញបូជាក្នុងក្រិត្យវិន័យនោះ?
២ តើនេះបានសេចក្ដីថា ពត៌មានក្នុងសៀវភៅប្រាំដំបូងក្នុងព្រះគម្ពីរ ស្តីអំពីដង្វាយនិងយញ្ញបូជា ឥតមានតម្លៃសោះចំពោះពួកគ្រីស្ទាននៅសព្វថ្ងៃនេះឬ? តាមការពិត ក្នុងកំឡុងតែមួយឆ្នាំជាងបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ បុគ្គលដែលបានចុះឈ្មោះក្នុងសាលាកិច្ចបំរើព្រះធិបតេយ្យ ក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទូទាំងពិភពលោក បានអានសៀវភៅប្រាំដំបូងក្នុងព្រះគម្ពីរក្នុងពេលថ្មីៗនេះ។ អ្នកខ្លះបានខំប្រឹងអាននិងឲ្យយល់នូវពត៌មានដ៏ល្អិតល្អន់ទាំងអស់។ តើការខំប្រឹងរបស់គេឥតបានការឬ? យ៉ាងប្រាកដហើយ នេះមិនអាចជាករណីអ៊ីចឹងទេ ដ្បិត«អស់ទាំងសេចក្ដីដែលបានចែងទុកមកជាមុន នោះបានចែងសំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យយើងបានសេចក្ដីសង្ឃឹម ដោយសេចក្ដីអត់ធន់ នឹងសេចក្ដីកំសាន្តចិត្ត ដោយសារគម្ពីរ»។ (រ៉ូម ១៥:៤) ដូច្នេះហើយ សំនួរគឺថា តើ‹ការបង្រៀន›និង‹ការសម្រាលទុក្ខ›អ្វី ដែលយើងអាចប្រមូលពីបរិមាណពត៌មានក្នុងក្រិត្យវិន័យ ស្តីអំពីដង្វាយនិងយញ្ញបូជានេះ?
សំរាប់ការបង្រៀននិងការសម្រាលទុក្ខដល់យើង
៣. តើសេចក្ដីត្រូវការដ៏សំខាន់អ្វីដែលយើងមាន?
៣ ទោះជាឥតតម្រូវឲ្យថ្វាយយញ្ញបូជាមែនទែន តាមបែបដែលតម្រូវពីក្រិត្យវិន័យនោះ ក៏យើងនៅតែត្រូវការមួយកំរិតនូវអ្វីដែលយញ្ញបូជានោះបានធ្វើចំពោះពួកអ៊ីស្រាអែលដែរ នេះគឺមានដូចជា ការទទួលការអត់ឱនទោសចំពោះបាបរបស់យើង និងទទួលនូវព្រះគុណរបស់ព្រះ។ ដោយសារយើងលែងថ្វាយយញ្ញបូជាមែនទែនទៀត តើតាមរបៀបណាដែលយើងទទួលពរបែបនេះ? ក្រោយពីបានចង្អុលប្រាប់នូវកំរិតនៃយញ្ញបូជាសត្វ នោះសាវ័កប៉ុលប្រកាសថា៖ «កាលទ្រង់[ព្រះយេស៊ូ]យាងមកក្នុងលោកីយ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ‹ព្រះអង្គមិនចង់បានយញ្ញបូជា នឹងដង្វាយទេ តែទ្រង់បានរៀបចំរូបកាយឲ្យទូលបង្គំវិញ ទ្រង់ក៏មិនសព្វព្រះហឫទ័យនឹងដង្វាយដុត ឬនឹងដង្វាយលោះបាបដែរ បានជាទូលបង្គំទូលថា មើល! ឱព្រះអង្គអើយ! ទូលបង្គំមកនឹងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ (សេចក្ដីនេះបានកត់ទុកពីទូលបង្គំ នៅក្នុងគម្ពីរហើយ)›»។—ហេព្រើរ ១០:៥-៧
៤. តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលប៉ុលបញ្ជាក់ពីទំនាក់ទំនងរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទទៅនឹងទំនុកដំកើង ៤០:៦-៨?
៤ ក្នុងការដកស្រង់ចេញពីទំនុកដំកើង ៤០:៦-៨ នោះប៉ុលចង្អុលប្រាប់ថា ព្រះយេស៊ូមិនបានយាងមកដើម្បីធ្វើឲ្យមានជាបន្តនូវ«យញ្ញបូជា នឹងដង្វាយ» «ដង្វាយដុត ឬនឹងដង្វាយលោះបាប» ដែលដង្វាយទាំងនេះ លុះដល់គ្រានៃការសរសេររបស់សាវ័កប៉ុល ក៏លែងផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូបានយាងមកដោយមានរូបកាយ ដែលបានរៀបចំដោយព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលជារូបកាយដែលស្មើក្នុងគ្រប់ប្រការនឹងរូបកាយ ដែលព្រះបានរៀបចំឡើង ពេលដែលទ្រង់បានបង្កើតអ័ដាមនោះ។ (លោកុប្បត្តិ ២:៧; លូកា ១:៣៥; កូរិនថូសទី១ ១៥:២២, ៤៥) ជាបុត្រាដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់ព្រះ នោះព្រះយេស៊ូមានមុខនាទីជា«ពូជ»របស់ស្ត្រី ដូចបានទាយប្រាប់មកនៅលោកុប្បត្តិ ៣:១៥។ ទ្រង់នឹងចាត់វិធានការដើម្បី‹កិនក្បាលសាតាំង› ទោះបីព្រះយេស៊ូអង្គទ្រង់បាន‹គេចឹកកែងជើង›នោះក៏ដោយ។ តាមរបៀបនេះ ព្រះយេស៊ូបានទៅជាខ្សែរយៈដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានមក ចំពោះសេចក្ដីសង្គ្រោះមនុស្សលោក ហើយនេះជាអ្វីដែលមនុស្សមានជំនឿតាំងពីសម័យរបស់អេបិលមក បានស្វែងរកនោះ។
៥, ៦. តើវិធីដ៏ប្រសើរជាងណានៃការទៅឯព្រះ ដែលពួកគ្រីស្ទានមាននោះ?
៥ ក្នុងការនិយាយអំពីមុខនាទីដ៏សំខាន់នេះរបស់ព្រះយេស៊ូ នោះប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដ្បិតឯព្រះអង្គ ដែលមិនបានស្គាល់បាបសោះ នោះព្រះទ្រង់បានធ្វើឲ្យត្រឡប់ជាតួបាប ជំនួសយើងរាល់គ្នាវិញ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានត្រឡប់ទៅជាសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះ ដោយនូវព្រះអង្គនោះឯង»។ (កូរិនថូសទី២ ៥:២១) ឃ្លាដែលថា «បានធ្វើឲ្យត្រឡប់ជាតួបាប» ក៏អាចបកប្រែ‹ជាដង្វាយលោះបាប›។ សាវ័កយ៉ូហានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ទ្រង់ជាដង្វាយធួននឹងបាបយើងរាល់គ្នា មិនត្រឹមតែបាបរបស់យើងរាល់គ្នាតែប៉ុណ្ណោះ គឺនឹងបាបរបស់លោកីយទាំងមូលដែរ»។ (យ៉ូហានទី១ ២:២) ដូច្នោះហើយ កាលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលមានខ្សែរយៈជាបណ្ដោះអាសន្ននៃការមកឯព្រះតាមរយៈយញ្ញបូជារបស់គេ នោះពួកគ្រីស្ទានមានមូលដ្ឋានដ៏ខ្ពស់ជាងចំពោះការមកឯព្រះ នោះគឺតាមរយៈយញ្ញបូជារបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (យ៉ូហាន ១៤:៦; ពេត្រុសទី១ ៣:១៨) ប្រសិនបើយើងអនុវត្តជំនឿលើយញ្ញបូជាលោះ ដែលព្រះបានប្រទានមក ហើយស្ដាប់បង្គាប់តាមទ្រង់ នោះក៏អាចអត់ឱនទោសឲ្យបាបរបស់យើងដែរ និងទទួលនូវព្រះគុណនិងប្រសិទ្ធិពររបស់ព្រះ។ (យ៉ូហាន ៣:១៧, ១៨) តើសេចក្ដីនេះជាដើមហេតុសម្រាលទុក្ខមែនទេ? ក៏ប៉ុន្តែ តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចសម្ដែងថា យើងមានជំនឿលើយញ្ញបូជាលោះនោះ?
៦ ក្រោយពីពន្យល់ថាពួកគ្រីស្ទានមានមូលដ្ឋានដ៏ប្រសើរជាងចំពោះការទៅឯព្រះ នោះសាវ័កប៉ុលក៏ពន្យល់នូវវិធីបីយ៉ាង ដែលយើងអាចសម្ដែងជំនឿនិងការអបអររបស់យើង ចំពោះសំវិធានការដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដូចជាយើងអាននៅឯហេព្រើរ ១០:២២-២៥។ ទោះជាសេចក្ដីដាស់តឿនរបស់ប៉ុលភាគច្រើនបានសំដៅចំពោះអស់អ្នកដែលមានការ«ចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធ» ដែលជាពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំង ដែលមានចំណែកក្នុងការងារស្ថានសួគ៌ក៏ដោយ នោះយ៉ាងប្រាកដណាស់ ដែលមនុស្សទាំងអស់ត្រូវប្រុងស្មារតីនឹងពាក្យរបស់ប៉ុល ប្រសិនបើគេចង់ទទួលប្រយោជន៍ពីយញ្ញបូជាធួនបាបរបស់ព្រះយេស៊ូ។—ហេព្រើរ ១០:១៩
ថ្វាយយញ្ញបូជាដែលស្អាតស្អំនិងឥតសៅហ្មង
៧. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលហេព្រើរ ១០:២២ សម្ដែងឲ្យឃើញនូវអ្វីដែលបានសម្រេចចំពោះយញ្ញបូជាមួយនោះ? (ខ) តើត្រូវតែធ្វើអ្វីដើម្បីធ្វើឲ្យប្រាកដថា យញ្ញបូជាមួយគឺបានផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ?
៧ ទីមួយ ប៉ុលដាស់តឿនពួកគ្រីស្ទានថា៖ «នោះត្រូវឲ្យយើងចូលទៅជិតទាំងមានចិត្តស្មោះត្រង់ នឹងចិត្តដឹងពិតប្រាកដ ហើយសេចក្ដីជំនឿ ព្រមទាំងមានចិត្តប្រោះញែកជាស្អាតរួចពីបញ្ញាចិត្តដែលសៅហ្មងផង ហើយបានលាងរូបកាយនឹងទឹកដ៏ស្អាតដែរ»។ (ហេព្រើរ ១០:២២) ពាក្យដែលបានប្រើនៅទីនេះ បានសម្ដែងឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវអ្វីដែលបានសម្រេចចំពោះយញ្ញបូជាធម្មតា ដែលមានក្រោមក្រិត្យវិន័យនេះ។ នេះគឺសមហេតុផល ពីព្រោះដើម្បីឲ្យយញ្ញបូជាមួយបានផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ នោះគឺត្រូវតែថ្វាយឡើងដោយមានបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវ ហើយត្រូវតែជាអ្វីមួយដែលស្អាតស្អំនិងឥតស្មោកគ្រោក។ សត្វដែលធ្វើជាយញ្ញបូជាបានយកចេញពីហ្វូង ដែលជាពពួកសត្វស្អាត ហើយ«ឥតខ្ចោះ» ដែលឥតមានភាពពិការឡើយ។ ប្រសិនបើយញ្ញបូជាយកមកពីសត្វស្លាប នោះត្រូវយកលលកឬក៏ជាព្រាបជំទើរ។ ប្រសិនបើបានបំពេញតាមល័ក្ខខ័ណ្ឌទាំងនោះ «ទ្រង់នឹងទទួលដង្វាយនោះស្នងគេ ដើម្បីឲ្យបានធួននឹងខ្លួនគេ»។ (លេវីវិន័យ ១:២-៤, ១០, ១៤; ២២:១៩-២៥) ដង្វាយម្សៅឥតមានមេដំបែទេ ដែលជានិមិត្តរូបនៃការពុករលួយ ហើយក៏ឥតមានទឹកឃ្មុំដែរ ប្រហែលជាសំដៅនឹងទឹកស៊ីរ៉ូប៍ ដែលមានការទោរទន់ធ្វើឲ្យដុះផ្សិត។ នៅពេលដែលយញ្ញបូជា មិនថាជាសត្វឬម្សៅបានថ្វាយលើអាសនៈ នោះអំបិល ដែលបង្ការកុំឲ្យខូចបានត្រូវដាក់ថែម។—លេវីវិន័យ ២:១១-១៣
៨. (ក) តើអ្វីដែលបានតម្រូវពីបុគ្គលដែលឲ្យដង្វាយនោះ? (ខ) តើយើងអាចធ្វើឲ្យប្រាកដយ៉ាងណាបាន ថាការថ្វាយបង្គំរបស់យើងគឺផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ា?
៨ ចុះយ៉ាងណាវិញ ចំពោះបុគ្គលដែលឲ្យដង្វាយនោះ? ក្រិត្យវិន័យបានចែងថា បុគ្គលណាម្នាក់ដែលមកឯព្រះយេហូវ៉ា ត្រូវតែស្អាតស្អំនិងឥតសៅហ្មង។ បុគ្គលណាម្នាក់ដែលបានទៅជាសៅហ្មងចំពោះហេតុណាមួយ នោះមុនដំបូងត្រូវតែថ្វាយដង្វាយលាងបាបឬដង្វាយដោយព្រោះការរំលង ដើម្បីស្ដារឡើងវិញនូវជំហរដ៏ស្អាតស្អំចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ឬដើម្បីឲ្យដង្វាយដុតឬក៏យញ្ញបូជាខាងដង្វាយមេត្រី អាចផ្គាប់ព្រះហឫទ័យដល់ទ្រង់។ (លេវីវិន័យ ៥:១-៦, ១៥,១៧) ដូច្នេះ តើយើងអបអរនូវសារៈសំខាន់នៃការរក្សាឲ្យមានជំហរដ៏ស្អាតស្អំចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ចឬទេ? ប្រសិនបើយើងចង់ឲ្យការថ្វាយបង្គំរបស់យើងផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ នោះយើងត្រូវតែកែតម្រូវឲ្យបានឆាប់នូវការបំពានណាមួយលើក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ យើងគួររហ័សនឹងយកនូវខ្សែរយៈជំនួយដែលព្រះបានប្រទានមកនេះ គឺជា«ពួកចាស់ទុំក្នុងពួកជំនុំ» និង«ដង្វាយធួននឹងបាបយើងរាល់គ្នា» ដែលជាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។—យ៉ាកុប ៥:១៤; យ៉ូហានទី១ ២:១, ២
៩. តើអ្វីជាការខុសប្លែកដ៏សំខាន់រវាងយញ្ញបូជាដែលថ្វាយជូនព្រះយេហូវ៉ា និងយញ្ញបូជាដែលថ្វាយជូនព្រះមិនពិតនោះ?
៩ ភាពខុសគ្នាដ៏សំខាន់រវាងដង្វាយដែលបានត្រូវថ្វាយដល់ព្រះយេហូវ៉ា និងដង្វាយដែលបានថ្វាយជូនព្រះមិនពិតដោយមនុស្សនៃសាសន៍ដែលនៅជុំវិញសាសន៍អ៊ីស្រាអែល នោះគឺជាការប្រកាន់ថាត្រូវរក្សាឲ្យឥតសៅហ្មងជាដាច់ខាត។ ក្នុងការពន្យល់នូវលក្ខណៈប្លែកពីយញ្ញបូជានៅក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេ នោះឯកសារយោងមួយសង្កេតឃើញថា៖ «យើងអាចកត់សម្គាល់ថា ឥតមានការទាក់ទងនឹងការទស្សន៍ទាយ ឬក៏ប្រផ្នូល ឥតមានភាពវីវក់ខាងសាសនា ការធ្វើទុក្ខទោសរូបកាយខ្លួនឯង ឬក៏ស្ត្រីពេស្យាដ៏ពិសិដ្ឋ។ ហើយបានត្រូវហាមឃាត់ជាដាច់ខាតចំពោះក្បួនរីតិ៍ដែលធ្វើឲ្យស្រេកឃ្លានខាងកាមនិងការសេពមេថុនហួសហេតុ។ ឥតមានយកមនុស្សមកធ្វើជាយញ្ញបូជាទេ។ ហើយក៏ឥតមានថ្វាយយញ្ញបូជាចំពោះមនុស្សស្លាប់ឡើយ»។ រឿងទាំងនេះទាញអារម្មណ៍ដល់ហេតុការណ៍ពិតតែមួយ គឺថា៖ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធ ហើយទ្រង់មិនបណ្ដោយឲ្យមានឬយល់ព្រមនឹងអំពើបាបឬការពុករលួយណាមួយនោះឡើយ។ (ហាបាគុក ១:១៣) ការថ្វាយបង្គំនិងយញ្ញបូជាដែលបានថ្វាយជូនទ្រង់ ត្រូវតែឲ្យបានស្អាតស្អំនិងឥតសៅហ្មងខាងរាងកាយ ខាងចិត្ត និងខាងវិញ្ញាណ។—លេវីវិន័យ ១៩:២; ពេត្រុសទី១ ១:១៤-១៦
១០. ដោយស្របនឹងសេចក្ដីដាស់តឿនរបស់ប៉ុល ដែលបានកត់ទុកនៅរ៉ូម ១២:១, ២ តើការពិនិត្យពិច័យផ្ទាល់ខ្លួនអ្វីដែលយើងត្រូវតែធ្វើនោះ?
១០ ដោយដឹងអំពីរឿងនេះ យើងគួរតែពិនិត្យពិច័យខ្លួនក្នុងគ្រប់ប្រការនៃជីវិត ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រាកដថាកិច្ចបំរើរបស់យើងជូនព្រះយេហូវ៉ា ជាការគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ទ្រង់។ យើងមិនគួរគិតថា ឲ្យតែយើងមានចំណែកខ្លះៗក្នុងកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាននិងក្នុងកិច្ចបំរើ នោះមិនជាបញ្ហាទេនឹងអ្វីដែលយើងនឹងធ្វើក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួននោះ។ យើងក៏មិនគួរមានអារម្មណ៍ថា ការចូលរួមក្នុងសកម្មភាពគ្រីស្ទាន អាចរំដោះឲ្យយើងរួចពីតម្រូវការនៃការធ្វើតាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះក្នុងផ្នែកផ្សេងៗក្នុងជីវិតរបស់យើងនោះ។ (រ៉ូម ២:២១, ២២) យើងមិនអាចសង្ឃឹមនឹងបានប្រសិទ្ធិពរនិងព្រះគុណពីព្រះទេ បើយើងអនុញ្ញាតអ្វីមួយដែលឥតស្អាតស្អំឬស្មោកគ្រោកនឹងព្រះនេត្រទ្រង់ មកធ្វើឲ្យខូចដល់គំនិតឬក៏សកម្មភាពរបស់យើងនោះ។ ចូរនឹកចាំនូវពាក្យរបស់ប៉ុលដែលថា៖ «បងប្អូនអើយ! ខ្ញុំទូន្មានអ្នករាល់គ្នា ដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណានៃព្រះ ឲ្យបានថ្វាយរូបកាយទុកជាយញ្ញបូជារស់ ហើយបរិសុទ្ធ ដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ ជាការគោរពនៃអ្នករាល់គ្នា ដែលមានទំនង កុំឲ្យត្រាប់តាមសម័យនេះឡើយ ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានផ្លាស់ប្រែវិញ ដោយគំនិតបានកែជាថ្មីឡើង ដើម្បីនឹងអាចលមើលឲ្យបានស្គាល់បំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះ ដែលល្អ ស្រួលទទួល ហើយគ្រប់លក្ខណ៍ផង»។—រ៉ូម ១២:១, ២
ចូរថ្វាយយញ្ញបូជាដែលលើកសរសើរយ៉ាងអស់ពីចិត្ត
១១. តើអ្វីដែលបានរួមបញ្ចូលនឹងឃ្លាដែលថា«សេចក្ដីបន្ទាល់» ដែលបានរៀបរាប់មកនៅហេព្រើរ ១០:២៣?
១១ ក្នុងការសរសេរទៅពួកហេព្រើរ នោះបន្ទាប់មក ប៉ុលបានសំដៅការប្រុងស្មារតីទៅនឹងលក្ខណៈដ៏សំខាន់មួយនៃការថ្វាយបង្គំពិតដែលថា៖ «ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាកាន់ខ្ជាប់ តាមសេចក្ដីបន្ទាល់របស់សេចក្ដីសង្ឃឹមនោះ ឥតរវើរវាយ ដ្បិតព្រះដែលបានសន្យានោះ ទ្រង់ស្មោះត្រង់»។ (ហេព្រើរ ១០:២៣) ឃ្លាដែលថា«សេចក្ដីបន្ទាល់» នោះន័យចំៗគឺ«ការសារភាព» ហើយប៉ុលក៏និយាយអំពី«ថ្វាយពាក្យសរសើរ»។ (ហេព្រើរ ១៣:១៥) នេះរំឭកយើងនូវយញ្ញបូជាបែបដែលពួកបុរសដូចជាអេបិល ណូអេ និងអ័ប្រាហាំបានថ្វាយនោះ។
១២, ១៣. តើអ្វីដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលម្នាក់ទទួលស្គាល់ ពេលដែលគាត់បានថ្វាយដង្វាយដុតនោះ ហើយតើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីសម្ដែងនូវគតិដូចនេះ?
១២ នៅពេលដែលជនអ៊ីស្រាអែលម្នាក់បានថ្វាយដង្វាយដុត នោះគឺបានធ្វើឡើង«ឲ្យបានជាទីគាប់នៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា»។ (លេវីវិន័យ ១:៣) តាមរយៈយញ្ញបូជាបែបនេះ គាត់បានធ្វើសេចក្ដីបន្ទាល់ជាសាធារណៈឬក៏ការទទួលស្គាល់ដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត អំពីប្រសិទ្ធិពរដ៏សំបូរហូរហៀរ និងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដល់រាស្ត្រទ្រង់។ ចូរនឹកចាំថា លក្ខណៈដ៏ប្លែកនៃដង្វាយដុត គឺថាដង្វាយទាំងមូលបានដុតលើអាសនៈ ដែលជានិមិត្តរូបដ៏សមហេតុផលនៃភក្ដីភាពនិងការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនទាំងស្រុង។ ដូចគ្នាដែរ យើងសម្ដែងជំនឿរបស់យើងលើយញ្ញបូជាលោះ និងអំណរគុណរបស់យើងលើសំវិធានការនោះ ពេលដែលយើងសុខចិត្តហើយដោយអស់ពីចិត្ត ថ្វាយ«ពាក្យសរសើរ . . . ទុកជាគ្រឿងបូជា . . . គឺជាផលនៃបបូរមាត់»ដល់ព្រះយេហូវ៉ា។
១៣ កាលដែលពួកគ្រីស្ទានឥតថ្វាយយញ្ញបូជាមែនទែន ដែលជាសត្វឬក៏បន្លែ ក៏ពួកគេមានភារកិច្ចដើម្បីធ្វើបន្ទាល់អំពីដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្រ ហើយដើម្បីធ្វើឲ្យមានសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០) តើអ្នកឆ្លៀតយកប្រយោជន៍នូវឱកាសដើម្បីចែកប្រកាសប្រាប់ជាសាធារណៈនូវដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យមនុស្សជាច្រើនទៀតដឹងនូវរបស់ដ៏អស្ចារ្យ ដែលព្រះមានសំរាប់មនុស្សជាតិដែលស្ដាប់បង្គាប់នោះឬទេ? តើអ្នកសុខចិត្តចំណាយពេលនិងកម្លាំងរបស់អ្នក ក្នុងការបង្រៀនមនុស្សដែលចាប់អារម្មណ៍ ហើយជួយគេឲ្យបានទៅជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនោះទេ? ការចូលរួមដ៏ខ្នះខ្នែងរបស់យើងក្នុងកិច្ចបំរើ ដែលដូចក្លិនក្រអូបនៃដង្វាយដុត នោះគឺជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យយ៉ាងខ្លាំងដល់ព្រះ។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៨
អរសប្បាយនឹងមិត្តភាពជាមួយព្រះនិងជាមួយមនុស្ស
១៤. តើពាក្យរបស់ប៉ុលនៅហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥ ទាក់ទងនឹងគតិនៃយញ្ញបូជាខាងដង្វាយមេត្រីយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ នៅទីបំផុត ប៉ុលផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅនឹងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងពួកគ្រីស្ទានគ្នីគ្នា កាលដែលយើងថ្វាយបង្គំព្រះ។ «ត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង ឥតលែងប្រជុំគ្នា ដូចជាអ្នកខ្លះធ្លាប់នោះឡើយត្រូវឲ្យកំឡាចិត្តគ្នាវិញ ឲ្យកាន់តែខ្លាំងឡើងផង តាមដែលឃើញថាថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយ»។ (ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥) ឃ្លាដែលថា«ដើម្បីនឹងបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង» ឲ្យ«ប្រជុំគ្នា» និង«ឲ្យកំឡាចិត្តគ្នាវិញ» ទាំងនេះរំឭកយើងនូវអ្វីដែលយញ្ញបូជាខាងដង្វាយមេត្រីដែលសំរាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះគឺពួកអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើ។
១៥. តើការស្របគ្នាអ្វីដែលយើងឃើញរវាងយញ្ញបូជាខាងដង្វាយមេត្រី និងកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន?
១៥ ឃ្លាថា«យញ្ញបូជាខាងដង្វាយមេត្រី» ជួនកាលបានប្រែជា«ដង្វាយខាងសន្ដិភាព»។ ពាក្យភាសាហេព្រើរចំពោះ«សន្ដិភាព»នៅទីនេះ មានសភាពជាពហុវចនៈដែលប្រហែលជាចង្អុលប្រាប់ថា ការចូលរួមក្នុងយញ្ញបូជាបែបនេះ នាំឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយព្រះនិងជាមួយពួកអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នា។ ស្តីអំពីយញ្ញបូជាខាងដង្វាយមេត្រី នោះវិជ្ជាករម្នាក់សង្កេតឃើញថា៖ «ប្រាកដហើយ នេះជាពេលនៃការរាប់រកគ្នាដ៏សប្បាយ ជាមួយនឹងព្រះនៃកិច្ចព្រមព្រៀង ដែលទ្រង់បានព្រមចុះមកដើម្បីទៅជាភ្ញៀវរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល នៅឯអាហារដ៏ជាយញ្ញបូជា ទោះបីទ្រង់តាមពិតជាអ្នកទទួលភ្ញៀវក៏ដោយ»។ នេះរំឭកយើងនូវសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «ដ្បិតកន្លែងណាដែលមាន២ឬ៣នាក់ ប្រជុំជាមួយគ្នា ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះខ្ញុំក៏នៅកណ្ដាលចំណោមអ្នកទាំងនោះដែរ»។ (ម៉ាថាយ ១៨:២០) គ្រប់ពេលវេលាដែលយើងទៅកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន នោះយើងទទួលប្រយោជន៍ពីការសេពគប់ដ៏ស្អាងចិត្ត ពីការបង្ហាត់បង្រៀនដែលលើកទឹកចិត្ត និងពីគំនិតដែលថា ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់របស់យើង គឺមានវត្តមានជាមួយនឹងយើង។ នេះធ្វើឲ្យកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានជាពេលដ៏អរសប្បាយនិងដែលពង្រឹងជំនឿទៀតផង។
១៦. ដោយនឹកចាំពីយញ្ញបូជាខាងដង្វាយមេត្រី តើអ្វីដែលធ្វើឲ្យកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានជាការអរសប្បាយជាទីបំផុតនោះ?
១៦ នៅក្នុងយញ្ញបូជាខាងដង្វាយមេត្រី នោះខ្លាញ់ទាំងអស់ ដែលនៅជុំជិតពោះវៀន តំរងនោម ខ្នែងស្រទាប់នៅលើថ្លើម និងចង្កេះ ព្រមទាំងកន្ទុយចៀមដែលមានខ្លាញ់ បានថ្វាយជូនព្រះយេហូវ៉ាដោយដុត ធ្វើឲ្យទៅជាផ្សែងនៅលើអាសនៈ។ (លេវីវិន័យ ៣:៣-១៦) ខ្លាញ់បានចាត់ទុកជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យធំធាត់និងល្អបំផុតនៃសត្វមួយ។ ការថ្វាយវានៅលើអាសនៈ តំណាងនូវការឲ្យអ្វីដ៏ល្អបំផុតជូនព្រះយេហូវ៉ា។ អ្វីដែលធ្វើឲ្យកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានទៅជាមានភាពរីករាយ នោះគឺថាយើងមិនគ្រាន់តែទទួលការបង្ហាត់បង្រៀន ក៏ប៉ុន្តែយើងក៏ថ្វាយពាក្យសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ យើងអាចធ្វើដូច្នេះដោយការចូលរួម តាមរយៈការខំប្រឹងដ៏រាបទាបរបស់យើង ក្នុងការច្រៀងអស់ពីចិត្ត ស្ដាប់តាមដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយលើកដៃឆ្លើយពេលធ្វើទៅបាន។ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានលាន់មាត់ថា៖ «ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ចូរច្រៀងបទ១ថ្មីថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងសេចក្ដីសរសើរពីទ្រង់ នៅក្នុងជំនុំនៃពួកអ្នកបរិសុទ្ធផង»។—ទំនុកដំកើង ១៤៩:១
ប្រសិទ្ធិពរដ៏បរិបូរពីព្រះយេហូវ៉ានៅខាងមុខយើង
១៧, ១៨. (ក) តើស្តេចសាឡូម៉ូនបានធ្វើយញ្ញបូជាដ៏ធំណា នៅឯពិធីសម្ពោធន៍ព្រះវិហារនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម? (ខ) តើប្រសិទ្ធិពរអ្វីដែលមានសំរាប់ប្រជារាស្ត្រ ដោយសារពិធីបុណ្យនៅឯពិធីសម្ពោធន៍ព្រះវិហារនោះ?
១៧ នៅឯពិធីសម្ពោធន៍នៃព្រះវិហារនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម នៅខែទីប្រាំពីរនៃឆ្នាំ១០២៦ ម.ស.យ. នោះស្តេចសាឡូម៉ូនបានថ្វាយ«យញ្ញបូជា នៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា» ដែលមាន«ដង្វាយដុត នឹងដង្វាយម្សៅ ហើយខ្លាញ់នៃដង្វាយមេត្រី»។ បន្ថែមនឹងអ្វីដែលបានថ្វាយក្នុងដង្វាយម្សៅ នោះសរុបមានគោ២២.០០០ក្បាល និងចៀម១២០.០០០ក្បាល បានត្រូវយកមកធ្វើជាយញ្ញបូជានៅគ្រានោះ។—ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៨:៦២-៦៥
១៨ តើអ្នកអាចគិតនូវសោហ៊ុយនិងចំនួនកិច្ចការធ្វើក្នុងបុណ្យដ៏ធំបែបហ្នឹងឬទេ? ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិទ្ធិពរដែលអ៊ីស្រាអែលបានទទួលប្រាកដជាមានច្រើនជាងតម្លៃនោះទៅទៀត។ នៅទីបញ្ចប់នៃពិធីបុណ្យ នោះស្តេចសាឡូម៉ូន«ឲ្យពួករាស្ត្រត្រឡប់ទៅវិញ គេក៏ថ្វាយពរដល់ស្តេច រួចវិលទៅឯទីលំនៅរបស់គេវិញ ដោយមានចិត្តសប្បាយ ហើយត្រេកអរចំពោះអស់ទាំងសេចក្ដីសប្បុរស ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រោសដល់ដាវីឌ ជាអ្នកបំរើទ្រង់ ហើយដល់ពួកអ៊ីស្រាអែល ជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដែរ»។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៨:៦៦) ប្រាកដហើយ ដូចជាសាឡូម៉ូនមានបន្ទូលមក«អំណោយពរនៃព្រះយេហូវ៉ា នោះធ្វើឲ្យទៅជាមាន ហើយទ្រង់មិនបន្ថែមសេចក្ដីទុក្ខព្រួយផងទេ»។—សុភាសិត ១០:២២
១៩. តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីឲ្យទទួលនូវប្រសិទ្ធិពរដ៏ធំ ពីព្រះយេហូវ៉ានៅឥឡូវនេះនិងជារៀងរហូតទៅនោះ?
១៩ យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងកំឡុងពេល«ស្រមោល ពីសេចក្ដីល្អដែលត្រូវមក» បានត្រូវយកជំនួសដោយ«តួរូបរបស់សេចក្ដីទាំងនោះ»។ (ហេព្រើរ ១០:១) ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដែលមានមុខនាទីជាសម្ដេចសង្ឃពីគំរូដើម បានយាងចូលទៅក្នុងស្ថានសួគ៌ហើយៗបានប្រគល់នូវតម្លៃនៃលោហិតរបស់ទ្រង់ ដើម្បីលោះបាបអស់អ្នកដែលអនុវត្តជំនឿលើយញ្ញបូជារបស់ទ្រង់។ (ហេព្រើរ ៩:១០, ១១, ២៤-២៦) ដោយមានមូលដ្ឋានលើយញ្ញបូជាដ៏ធំនេះ និងដោយថ្វាយយញ្ញបូជាដែលលើកសរសើរយ៉ាងអស់ពីចិត្តជូនព្រះ ដែលស្អាតស្អំនិងឥតស្មោកគ្រោក នោះយើងក៏អាចដើរទៅមុខដោយ«មានចិត្តសប្បាយ ហើយត្រេកអរ» ដោយទន្ទឹងចាំយ៉ាងរំភើបចិត្តនូវប្រសិទ្ធិពរយ៉ាងហូរហៀរពីព្រះយេហូវ៉ា។—ម៉ាឡាគី ៣:១០
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើការបង្ហាត់បង្រៀននិងការសម្រាលទុក្ខអ្វី ដែលយើងអាចយកពីពត៌មានក្នុងក្រិត្យវិន័យ ស្តីអំពីយញ្ញបូជានិងដង្វាយនោះ?
• តើអ្វីជាសេចក្ដីតម្រូវទីមួយដើម្បីឲ្យយញ្ញបូជាមួយបានផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ ហើយតើនេះមានអត្ថន័យយ៉ាងណាចំពោះយើង?
• តើអ្វីដែលយើងអាចថ្វាយ ដើម្បីប្រៀបស្មើនឹងដង្វាយដុតដែលធ្វើឡើងដោយស្ម័គ្រចិត្តនោះ?
• តើតាមរបៀបណាដែលកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានអាចប្រៀបស្មើនឹងយញ្ញបូជាខាងដង្វាយមេត្រីនោះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
យញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូបានផ្ដល់មកពីព្រះយេហូវ៉ា ទុកជាសេចក្ដីសង្គ្រោះសំរាប់មនុស្សជាតិ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៧]
ដើម្បីឲ្យកិច្ចបំរើរបស់យើងបានផ្គាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះយេហូវ៉ា យើងត្រូវតែជៀសឲ្យផុតពីអំពើស្មោកគ្រោកបែបណាក៏ដោយ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៨]
យើងទទួលស្គាល់ជាសាធារណៈនូវសេចក្ដីល្អរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ពេលដែលយើងចូលរួមក្នុងកិច្ចបំរើ