ពួកគេបានស៊ូទ្រាំនឹងបន្លាដែលមានក្នុងសាច់ឈាមគេ
«មានបន្លា១ចាត់មកក្នុងសាច់ឈាមខ្ញុំ គឺជាទេវតារបស់អារក្សសាតាំង ដែលមកធ្វើទុក្ខខ្ញុំ»។—កូរិនថូសទី២ ១២:៧
១. តើមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះជួបប្រទះនឹងបញ្ហាណាខ្លះ?
តើអ្នកកំពុងតែខំពុះពារនឹងការល្បងលណាមួយដែលធ្វើទុក្ខដល់អ្នកទេ? បើមានមែន នោះអ្នកមិនរងទុក្ខតែម្នាក់ឯងទេ។ ក្នុង«គ្រាលំបាក»នេះ បណ្ដាគ្រីស្ទានដែលស្មោះត្រង់កំពុងតែស៊ូទ្រាំនឹងការប្រឆាំងដ៏ខ្លាំង ព្រមទាំងមានបញ្ហាក្នុងក្រុមគ្រួសារ ជម្ងឺ រឿងលុយកាក់ ការពិបាកចិត្តផ្សេងៗ មានសំឡាញ់ស្លាប់ទៅ និងទុក្ខលំបាកឯទៀតៗដែរ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥) ហើយនៅប្រទេសខ្លះៗក៏មានការគំរាមកំហែងពីសង្គ្រាមនិងការខ្វះម្ហូបអាហារផងដែរ។
២, ៣. តើការជួបប្រទះបញ្ហាដែលប្រៀបដូចជាបន្លា អាចធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តគំនិតប្រកបទៅដោយទុទិដ្ឋិនិយមបែបណា? ហើយតើចិត្តគំនិតបែបនោះអាចបណ្ដាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងណា?
២ បញ្ហាទាំងនេះអាចសង្គ្រុបចិត្តរបស់យើងទាំងស្រុងបាន ជាពិសេសបើមានការពិបាកជាច្រើននោះ។ សូមកត់សម្គាល់នូវអ្វីដែលបានចែងមកនៅសុភាសិត ២៤:១០, ក្នុងសេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មីនៃបទគម្ពីរបរិសុទ្ធចែងថា៖ «តើអ្នកធ្លាក់ទឹកចិត្តនៅថ្ងៃដែលមានទុក្ខលំបាកទេ? អ្នកគង់តែនឹងមានកំឡាំងតិច»។ ការធ្លាក់ទឹកចិត្តដោយព្រោះយើងមានការល្បងល ពិតជាអាចបន្ថយកម្លាំងយើង និងអាចធ្វើឲ្យការប្ដេជ្ញាចង់ស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់របស់យើងទៅជាខ្សោយឡើងៗ។ តើដោយដូចម្ដេចបានជាអាចធ្វើទុក្ខដូច្នេះ?
៣ ការធ្លាក់ទឹកចិត្តអាចរារាំងនូវសមត្ថភាពត្រិះរិះពិចារណា។ ជាឧទាហរណ៍ យើងអាចចាត់ទុកបញ្ហារបស់យើងជាអ្វីដែលធំដ៏ម្ល៉េះ រហូតដល់យើងអង្គុយសោកសៅនឹងបញ្ហានោះ។ មនុស្សខ្លះក៏ប្រហែលជាលាន់មាត់ថា៖ «ម្ដេចក៏ទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំរងទុក្ខដូចនេះ?»។ បើសិនជាចិត្តគំនិតដែលប្រកបទៅដោយទុទិដ្ឋិនិយមបែបនេះចាក់ឫសក្នុងចិត្តយើង នេះអាចធ្វើឲ្យអំណរនិងទំនុកចិត្តយើងអន់ថយទៅ។ អ្នកបំរើព្រះអាចអន់ចិត្តខ្លាំងដល់ម្ល៉េះរហូតដល់លែង‹ខំប្រឹងតស៊ូ ក្នុងការតយ៉ាងល្អសំរាប់ជំនឿ›តទៅទៀត។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:១២
៤, ៥. ក្នុងករណីខ្លះ តើសាតាំងជាប់ទាក់ទងយ៉ាងណានិងបញ្ហារបស់យើង? ប៉ុន្តែ តើយើងអាចទុកចិត្តបានយ៉ាងណា?
៤ ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ជាមិនបង្កឲ្យមានការល្បួងចំពោះយើងឡើយ។ (យ៉ាកុប ១:១៣) ការល្បងលខ្លះៗមានមកលើយើង គឺដោយព្រោះតែយើងខំរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ តាមការពិត អស់អ្នកណាដែលបំរើព្រះយេហូវ៉ា បានតាំងខ្លួនជាអ្នកដែលអារក្សសាតាំងចង់ព្យាបាទ ដោយព្រោះវាជាមេសត្រូវរបស់ព្រះ។ ‹ព្រះដ៏អាក្រក់របស់លោកីយនេះ›ក្នុងកាលដែលវាមានពេលវេលាដ៏ខ្លីនោះ វាខំធ្វើឲ្យអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាឈប់ធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ (កូរិនថូសទី២ ៤:៤) សាតាំងតែងខំអស់ពីសមត្ថភាពរបស់វា ដើម្បីធ្វើទុក្ខដល់បងប្អូនទាំងឡាយរបស់យើងទូទាំងផែនដី។ (ពេត្រុសទី១ ៥:៩) សាតាំងមិនមែនជាអ្នកបង្កើតបញ្ហាទាំងឡាយរបស់យើងតែម្ដងនោះទេ តែវាអាចឆ្លៀតប្រយោជន៍ពីបញ្ហាណាដែលយើងកំពុងតែជួបប្រទះ ដោយធ្វើដូចនេះវាចង់ធ្វើឲ្យយើងចុះខ្សោយថែមទៀត។
៥ មិនថាសាតាំងឬសាស្ដ្រាវុធរបស់វាខ្លាំងពូកែប៉ុនណាក៏ដោយ នោះយើងក៏អាចឈ្នះលើវាបានដែរ! តើហេតុអ្វីបានជាយើងអាចប្រាកដក្នុងចិត្តដូច្នេះ? គឺពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ារមែងតយុទ្ធឲ្យយើង។ ទ្រង់បានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់ ដោយឲ្យពួកគេស្គាល់អស់ទាំងកិច្ចកលរបស់សាតាំង។ (កូរិនថូសទី២ ២:១១) តាមការពិតព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះរៀបរាប់យ៉ាងក្បោះក្បាយអំពីការល្បងលផ្សេងៗដែលធ្វើទុក្ខពួកគ្រីស្ទានពិត។ ក្នុងករណីរបស់សាវ័កប៉ុល នោះព្រះគម្ពីរប្រើឃ្លាដែលថា៖ ‹មានបន្លា១ក្នុងសាច់ឈាម›គាត់។ ហេតុអ្វីបានជាចែងដូចនេះ? សូមឲ្យយើងមើលនូវរបៀបដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះពន្យល់ឃ្លានោះ។ រួចមកយើងនឹងទទួលស្គាល់ថា យើងប្រាកដជាមិននៅម្នាក់ឯងទេ ពេលត្រូវការជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីឈ្នះលើការល្បងលនានានោះ។
មូលហេតុដែលការល្បងលអាចប្រៀបប្រដូចទៅនឹងបន្លា
៦. តើប៉ុលមានន័យអ្វីដោយថា៖ ‹មានបន្លា១ក្នុងសាច់ឈាម›? ហើយតើបន្លានោះប្រហែលជាអ្វីទៅ?
៦ ដោយព្រោះប៉ុលបានរងទុក្ខនឹងការល្បងលច្រើនហើយ វិញ្ញាណរបស់ព្រះបានត្រូវបណ្ដាលឲ្យប៉ុលសរសេរថា៖ ‹មានបន្លា១ក្នុងសាច់ឈាមខ្ញុំ គឺជាទេវតារបស់អារក្សសាតាំង ដែលមកធ្វើទុក្ខខ្ញុំ[«ទះខ្ញុំជានិច្ច», ព.ថ.] ដើម្បីកុំឲ្យខ្ញុំមានចិត្តធំឡើយ›។ (កូរិនថូសទី២ ១២:៧) តើបន្លា១ដែលមានក្នុងសាច់ឈាមរបស់ប៉ុលនោះជាអ្វីទៅ? សូមគិតទៅមើល បន្លាមួយជាប់ក្នុងសាច់គឺច្បាស់ជាឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់! ដូច្នេះ ពាក្យប្រៀបធៀបនេះបានសេចក្ដីថា ជាអ្វីដែលបណ្ដាលឲ្យប៉ុលរងទុក្ខ មិនថាខាងផ្លូវកាយ ឬខាងផ្លូវចិត្តទេ ឬក៏រងទុក្ខទាំងខាងផ្លូវកាយទាំងខាងផ្លូវចិត្តផងដែរ។ ប្រហែលជាប៉ុលមានបញ្ហាឈឺភ្នែក ឬបញ្ហាផ្សេងទៀតខាងសុខភាពដែលធ្វើទុក្ខដល់គាត់ណាស់។ ឬក៏បន្លានោះអាចសំដៅទៅលើបុគ្គលនិមួយៗដែលបានចោទប្រកាន់ទៅលើការអះអាងរបស់គាត់ថាជាសាវ័កម្នាក់ ថែមទាំងមើលងាយកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនិងការបង្រៀនរបស់គាត់ផងដែរ។ (កូរិនថូសទី២ ១០:១០-១២; ១១:៥, ៦, ១៣) មិនថាបន្លានោះជាអ្វីទេ នោះប៉ុលនៅមានបន្លាជាប់នឹងខ្លួនជានិច្ច គឺមិនអាចដកវាចេញបានឡើយ។
៧, ៨. (ក) តើឃ្លាដែលថា«ទះខ្ញុំជានិច្ច» នោះបញ្ជាក់អំពីអ្វី? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាចាំបាច់ឲ្យយើងស៊ូទ្រាំនឹងបន្លាណាដែលធ្វើទុក្ខយើងឥឡូវនេះ?
៧ សូមកត់សម្គាល់ថា បន្លាមួយនោះប្រៀបដូចជាទះប៉ុលជានិច្ច។ អ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍គឺ កិរិយាស័ព្ទភាសាក្រិកដែលប៉ុលបានប្រើនៅទីនេះ គឺមកពីពាក្យភាសាក្រិកដែលបកប្រែថា «ឆ្អឹងកណ្ដាប់ដៃ»។ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើសំដៅទៅអ្វីដែលមែនទែននៅម៉ាថាយ ២៦:៦៧ និងប្រើជាតំណាងនៅកូរិនថូសទី១ ៤:១១។ ក្នុងខទាំងពីរនោះ គឺនាំឲ្យគិតអំពីការដាល់។ ដោយដឹងអំពីសំអប់យ៉ាងខ្លាំងរបស់សាតាំងចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងអ្នកបំរើទ្រង់ នោះយើងអាចជឿជាក់ថា អារក្សមានចិត្តសប្បាយណាស់ពេលមានបន្លា១ដែលប្រៀបដូចជាកំពុងទះប៉ុលជានិច្ច។ ស្រដៀងគ្នាដែរ សព្វថ្ងៃនេះសាតាំងនៅតែសប្បាយចិត្តដដែល ពេលវាឃើញយើងកំពុងតែរងទុក្ខវេទនាដោយបន្លា១ក្នុងសាច់ឈាម។
៨ ហេតុនេះហើយបានជាយើងត្រូវចេះស៊ូទ្រាំនឹងបន្លាបែបនោះ ដូចប៉ុលបានធ្វើដែរ។ ជីវិតរបស់យើងពាក់ព័ន្ធនឹងការធ្វើដូច្នេះ! សូមចងចាំថា ព្រះយេហូវ៉ាចង់ពន្យារជីវិតយើងឲ្យបានរស់ជារៀងរហូតក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ទ្រង់ ជាទីកន្លែងដែលយើងនឹងលែងជួបប្រទះនឹងបញ្ហាដែលប្រៀបដូចនឹងបន្លាទៀតហើយ។ ដើម្បីជួយយើងទទួលរង្វាន់ដ៏អស្ចារ្យនោះបាន ព្រះទ្រង់បានប្រទានគំរូជាច្រើនតាមរយៈព្រះបន្ទូលដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ គឺព្រះគម្ពីរ ដែលបង្ហាញអំពីអ្នកបំរើស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ដែលបានស៊ូទ្រាំទាំងមានជោគជ័យទៅលើបន្លាក្នុងសាច់គេ។ ពួកគេជាមនុស្សធម្មតា គឺមនុស្សមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដូចយើងដែរ។ ការពិចារណាមើលមនុស្សខ្លះក្នុងចំណោម«ស្មរបន្ទាល់១ហ្វូងធំ»នេះ អាចជួយយើង«រត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់»។ (ហេព្រើរ ១២:១) ការរំពឹងគិតអំពីអ្វីដែលគេបានស៊ូទ្រាំនោះ អាចពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់យើង ថាយើងអាចស៊ូទ្រាំនឹងបន្លាណាដែលសាតាំងអាចប្រើទាស់នឹងយើង។
បន្លាផ្សេងៗដែលបានធ្វើទុក្ខលោកមភីបូសែត
៩, ១០. (ក) តើមភីបូសែតបានមានបន្លាមួយក្នុងសាច់ដោយរបៀបណា? (ខ) តើស្តេចដាវីឌបង្ហាញចិត្តសប្បុរសយ៉ាងណាចំពោះមភីបូសែត? ហើយតើយើងអាចយកតម្រាប់តាមដាវីឌដោយដូចម្ដេច?
៩ សូមពិចារណាអំពីលោកមភីបូសែត ជាកូនប្រុសរបស់យ៉ូណាថានជាមិត្តសំឡាញ់របស់ដាវីឌ។ ពេលមភីបូសែតមានអាយុទើបតែប្រាំឆ្នាំនៅឡើយ នោះមានដំណឹងថា យ៉ូណាថានជាបិតានិងជីតាជាស្តេចសូលបានសុគតហើយ។ មេដោះកូនប្រុសនោះមានចិត្តតក់ស្លុតជាខ្លាំង។ នាង«ពរ[វា]រត់ទៅ ហើយដោយព្រោះនាងរត់ទៅប្រញាប់ប្រញាល់ពេក បានជាកុមារភ្លាត់ធ្លាក់ ហើយខ្វិនទៅ»។ (សាំយូអែលទី២ ៤:៤) ភាពពិការនោះច្បាស់ជាបន្លាធំមួយដែលមភីបូសែតត្រូវស៊ូទ្រាំពេលគាត់ធំឡើង។
១០ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ស្តេចដាវីឌបានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះចំពោះមភីបូសែត ដោយព្រោះគាត់ស្រឡាញ់យ៉ូណាថានណាស់។ ដាវីឌបានប្រគល់កម្មសិទ្ធិទាំងឡាយរបស់សូលឲ្យដល់មភីបូសែត និងបានចាត់ចែងឲ្យបាវបំរើរបស់សូលឈ្មោះស៊ីបា ធ្វើជាអ្នកមើលខុសត្រូវដីនោះ។ ដាវីឌក៏បានប្រាប់មភីបូសែតថា៖ ‹អ្នកនឹងបរិភោគនៅតុជាមួយនឹងខ្ញុំជានិច្ច›។ (សាំយូអែលទី២ ៩:៦-១០) សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរបស់ដាវីឌច្បាស់ជាបានជួយរំលែកទុក្ខរបស់មភីបូសែតមែន និងបានបន្ថយនូវការឈឺចាប់ដែលមកពីគាត់ខ្វិននោះហើយ។ នេះជាគំរូដ៏ល្អណាស់ហ្ន៎! យើងគួរនឹងបង្ហាញចិត្តសប្បុរសដែរ ចំពោះអស់អ្នកដែលមានបន្លាមួយក្នុងសាច់គេ។
១១. តើស៊ីបានិយាយបង្កាច់បង្ខូចយ៉ាងណាអំពីមភីបូសែត? ប៉ុន្តែ តើដោយដូចម្ដេចបានជាយើងដឹងថា ការបង្កាច់បង្ខូចនោះមិនពិតទេ? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុ)
១១ ក្រោយៗមក មភីបូសែតត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងបន្លាមួយទៀតក្នុងសាច់គាត់។ ពេលដាវីឌភៀសខ្លួនចេញពីទីក្រុងយេរូសាឡិមដោយព្រោះការបះបោរនៃបុត្រាទ្រង់ឈ្មោះអាប់សាឡំម នោះស៊ីបាដ៏ជាអ្នកបំរើរបស់មភីបូសែត បាននិយាយបង្កាច់បង្ខូចម្ចាស់ខ្លួន។ ស៊ីបានិយាយថា មភីបូសែតគ្មានភក្ដីភាពទេ ក៏បានបន្តនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមដោយព្រោះគាត់សង្ឃឹមចង់បានតំណែងជាស្តេច។a ដាវីឌបានជឿពាក្យបង្កាច់បង្ខូចរបស់ស៊ីបា និងបានប្រគល់កម្មសិទ្ធិទាំងឡាយរបស់មភីបូសែតឲ្យដល់អ្នកភូតកុហកម្នាក់នោះវិញ!—សាំយូអែលទី២ ១៦:១-៤
១២. តើមភីបូសែតបានធ្វើយ៉ាងណាអំពីកាលៈទេសៈរបស់គាត់? ហើយតើគាត់តាំងគំរូដ៏ល្អយ៉ាងណាឲ្យយើង?
១២ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលមភីបូសែតបានជួបជាមួយស្តេចដាវីឌក្រោយមកនោះ គាត់បានពន្យល់ឲ្យទ្រង់ដឹងពីអ្វីដែលពិតជាបានកើតឡើងមែន។ គាត់រៀបរាប់ថាពេលគាត់កំពុងតែត្រៀមខ្លួនដើម្បីទៅនៅជាមួយដាវីឌ ស្រាប់តែស៊ីបាបំភាន់គាត់ដោយសូមទៅជំនួសគាត់វិញ។ តើដាវីឌកែសម្រួលរឿងនេះទេ? មិនបានកែសម្រួលទាំងស្រុងទេ។ ទ្រង់បានបែងចែកកម្មសិទ្ធិទាំងប៉ុន្មាននោះឲ្យទៅជាពីរចំណែកសំរាប់បុរសទាំងពីរនាក់នោះ។ រឿងនេះក៏អាចធ្វើជាបន្លាមួយទៀតដែលមានក្នុងសាច់របស់មភីបូសែត។ តើគាត់អាក់អន់ចិត្តទេ? តើគាត់តវ៉ានឹងការសម្រេចចិត្តរបស់ដាវីឌ ដោយរអ៊ូរទាំថាអយុត្ដិធម៌ណាស់ទេ? មិនមែនទេ! គាត់ក៏យល់ព្រមតាមព្រះហឫទ័យរបស់ស្តេចដោយចិត្តរាបទាប។ គាត់បានផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើលក្ខណៈល្អវិញ គឺគាត់បានត្រេកអរ ដោយឃើញស្តេចដែលមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានត្រឡប់មកវិញដោយមានសុវត្ថិភាព។ មភីបូសែតប្រាកដជាតាំងគំរូដ៏ល្អឲ្យយើង ដោយស៊ូទ្រាំនឹងភាពពិការ ពាក្យបង្កាច់បង្ខូច និងការអាក់អន់ចិត្តផងដែរ។—សាំយូអែលទី២ ១៩:២៤-៣០
លោកនេហេមាបានស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងលរបស់គាត់
១៣, ១៤. តើនេហេមាស៊ូទ្រាំនឹងបន្លាណាខ្លះ ពេលគាត់ត្រឡប់ទៅកសាងកំផែងទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ?
១៣ សូមគិតទៅមើលអំពីអ្វីដែលប្រៀបដូចបន្លាដែលលោកនេហេមាបានស៊ូទ្រាំ ពេលគាត់ត្រឡប់ទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមនៅសតវត្សទីប្រាំ មុនស.យ. ដែលលែងមានកំផែងទៀតហើយនោះ។ គាត់បានឃើញថា គឺសឹងតែគ្មានលទ្ធភាពការពារទីក្រុងនោះបានឡើយ ថែមទាំងប្រជាជនយូដាដែលបានត្រឡប់ទៅនៅទីនោះ គ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់សោះ ព្រមទាំងបានធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ទុកពួកគេមិនស្អាតស្អំទៀតផង។ ទោះជាស្តេចអើថាស៊ើកសេសបានបើកច្បាប់ឲ្យគេកសាងកំផែងទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញក៏ដោយ នេហេមាបានដឹងភ្លាមថា ចៅហ្វាយខេត្តដែលនៅជិតខាងនោះមិនពេញចិត្តសោះនឹងកិច្ចការនេះ។ «សេចក្ដីនោះក៏នាំឲ្យទំនាស់ចិត្តគេជាខ្លាំង ដោយព្រោះមានមនុស្សមក បំរុងឲ្យពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលបានសណ្ឋានល្អឡើង»។—នេហេមា ២:១០
១៤ ពួកសាសន៍ដទៃដែលជាអ្នកប្រឆាំងនោះ បានធ្វើអ្វីៗតាមអំណាចគេដើម្បីបញ្ឈប់កិច្ចការរបស់នេហេមា។ ការគំរាមកំហែង ពាក្យកុហក ពាក្យបង្កាច់បង្ខូច និងការបំភ័យរបស់ពួកគេ ដែលរួមទាំងការចាត់ចារបុរសទៅបង្ខូចទឹកចិត្តនេហេមា នោះច្បាស់ជាប្រៀបដូចនឹងបន្លាដែលមានក្នុងសាច់គាត់ជានិច្ច។ តើគាត់សុខចិត្តចុះចាញ់នឹងកលល្បិចរបស់សត្រូវនោះទេ? មិនទាល់តែសោះ! គាត់បានទុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើព្រះ ហើយមិនចុះខ្សោយទេ។ អាស្រ័យហេតុនេះ នៅពេលបានកសាងកំផែងទីក្រុងយេរូសាឡិមហើយនោះ កំផែងនោះជាទីសំអាងយ៉ាងយូរអង្វែង ស្តីអំពីការគាំទ្រដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលនេហេមាបានទទួលពីព្រះយេហូវ៉ា។—នេហេមា ៤:១-១២; ៦:១-១៩
១៥. តើមានបញ្ហាអ្វីខ្លះរវាងប្រជាជនយូដា ដែលបានបណ្ដាលឲ្យនេហេមាខ្វល់ចិត្តជាខ្លាំងនោះ?
១៥ ដោយមានតំណែងជាចៅហ្វាយ នេហេមាក៏ត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាជាច្រើនក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះដែរ។ ការពិបាកទាំងនោះក៏ប្រៀបដូចនឹងបន្លាដែលធ្វើទុក្ខគាត់ជាខ្លាំងដែរ ពីព្រោះមានអានុភាពទៅលើទំនាក់ទំនងរបស់ប្រជាជនជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកអ្នកមានបានគិតការប្រាក់ច្រើនពេកនឹងបងប្អូនរបស់គេដែលមិនសូវមានប៉ុន្មានទេ ថែមទាំងត្រូវប្រគល់ដីរបស់ខ្លួននិងលក់កូនឲ្យធ្វើជាទាសករ ដើម្បីសងបំណុលនិងបង់ពន្ធឲ្យសាសន៍ពើស៊ីផងដែរ។ (នេហេមា ៥:១-១០) ប្រជាជនយូដាជាច្រើននាក់បានបំពានលើថ្ងៃឈប់សំរាក ហើយក៏ខានជួយគាំទ្រពួកលេវីនិងព្រះវិហារ។ អ្នកខ្លះក៏បានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយ«ស្រីសាសន៍អាសដូឌ អាំម៉ូន នឹងម៉ូអាប់»។ នេះច្បាស់ជាបានធ្វើទុក្ខដល់នេហេមាណាស់! ប៉ុន្តែ គ្មានបន្លាមួយណាសោះ បានបណ្ដាលឲ្យគាត់ឈប់នោះទេ។ ម្ដងហើយម្ដងទៀតគាត់បានប្រឹងប្រែងដោយឧស្សាហ៍កាន់ជំហរតាមក្រិត្យវិន័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ចូរឲ្យយើងធ្វើដូចនេហេមាដែរ ដោយមិនព្រមអនុញ្ញាតឲ្យចរិយាមិនស្មោះត្រង់របស់អ្នកដទៃ មករារាំងការបំរើរបស់យើងថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាដោយភក្ដីភាពឡើយ។—នេហេមា ១៣:១០-១៣, ២៣-២៧
មនុស្សស្មោះត្រង់ជាច្រើនទៀតបានស៊ូទ្រាំដែរ
១៦-១៨. តើអ៊ីសាក រេបិកា ហាណា ដាវីឌ និងហូសេបានជួបប្រទះនឹងរឿងរ៉ាវណាខ្លះក្នុងក្រុមគ្រួសារ?
១៦ មានគំរូជាច្រើនក្នុងព្រះគម្ពីរ អំពីមនុស្សដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងកាលៈទេសៈដ៏គួរឲ្យពិបាកចិត្តដែលប្រៀបប្រដូចនឹងបន្លា។ បញ្ហាក្នុងក្រុមគ្រួសារច្រើនតែជាដើមហេតុនៃបញ្ហាដូចជាបន្លា។ ប្រពន្ធពីរនាក់របស់អេសាវបាន«នាំឲ្យអ៊ីសាកហើយនឹងរេបិកា[ជាមាតាបិតារបស់អេសាវ]ពិបាកចិត្តណាស់»។ រេបិកាក៏បានមានប្រសាសន៍ថា នាងស្អប់ខ្ពើមនូវការរស់នៅជាមួយប្រពន្ធរបស់អេសាវណាស់។ (លោកុប្បត្តិ ២៦:៣៤, ៣៥; ២៧:៤៦) សូមគិតផងដែរអំពីនាងហាណា និងរបៀបដែលពេនីណាដែលជាគូវិវាទរបស់នាងបាន«រុកកួននាងជាខ្លាំង» ដោយព្រោះនាងជាស្រីអារ។ នាងហាណាប្រហែលជាបានរងទុក្ខបែបនេះជារឿយៗពេលនៅក្នុងផ្ទះហើយមើលទៅ។ ពេនីណាក៏បានរុកកួនហាណាពីមុខអ្នកដទៃផងដែរ ប្រហែលជាខាងមុខសាច់ញាតិនិងមិត្តភក្ដិ ពេលក្រុមគ្រួសារនោះបានទៅធ្វើបុណ្យនៅឯស៊ីឡូរ។ នេះប្រៀបដូចជាការមានបន្លាមួយចូលកាន់តែជ្រៅក្នុងសាច់ហាណា។—សាំយូអែលទី១ ១:៤-៧
១៧ សូមរំពឹងគិតអំពីអ្វីដែលដាវីឌបានស៊ូទ្រាំ ដោយព្រោះស្តេចសូលជាបិតាក្មេករបស់គាត់មានចិត្តច្រណែនយ៉ាងខ្លាំងចំពោះគាត់។ ដើម្បីឲ្យបានរួចរស់ជីវិត ដាវីឌត្រូវរស់នៅក្នុងរូងភ្នំនៅទីរហោស្ថានអេន-កេឌី ដ៏ជាទីកន្លែងដែលគាត់ត្រូវឡើងទៅច្រកភ្នំដែលចោទហើយខ្ពស់និងមានគ្រោះថ្នាក់ទៀតផង។ ភាពអយុត្ដិធម៌នោះពិតជាបានធ្វើទុក្ខដល់គាត់ណាស់ ពីព្រោះគាត់មិនធ្លាប់ធ្វើខុសអ្វីសោះចំពោះសូល។ យ៉ាងណាក្ដី ដាវីឌត្រូវភៀសខ្លួនអស់ច្រើនឆ្នាំ គឺដោយព្រោះតែចិត្តច្រណែនរបស់សូល។—សាំយូអែលទី១ ២៤:១៤, ១៥; សុភាសិត ២៧:៤
១៨ សូមនឹកគិតអំពីរឿងរ៉ាវដែលព្យាការីហូសេបានជួបប្រទះក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់។ ភរិយារបស់គាត់បានផិតគាត់។ អំពើអសីលធម៌របស់នាងច្បាស់ជាប្រៀបដូចនឹងបន្លាដែលមានក្នុងចិត្តរបស់ហូសេ។ ហើយគាត់ពិតជាពិបាកចិត្តថែមទៀត ពេលដែលនាងបង្កើតកូនប្រុសពីរនាក់ជាកូនរបស់សហាយនាងនោះ!—ហូសេ ១:២-៩
១៩. តើព្យាការីមីកាយ៉ាបានរងទុក្ខនឹងការបៀតបៀនបែបណា?
១៩ ការបៀតបៀនក៏ប្រៀបដូចជាបន្លាមួយដែលមានក្នុងសាច់ផងដែរ។ សូមពិចារណាមើលនូវបទពិសោធន៍របស់មីកាយ៉ាជាព្យាការីម្នាក់។ មីកាយ៉ាជាមនុស្សសុចរិតម្នាក់ ហើយពិតជាបានឈឺចិត្តមែនពេលគាត់ឃើញស្តេចអាក្រក់មួយអង្គ នាមអ័ហាប់ សំណេះសំណាលនឹងព្យាការីក្លែងក្លាយ ព្រមទាំងជឿទៅលើពាក្យកុហករបស់គេផងដែរ។ រួចមក កាលដែលមីកាយ៉ាបានប្រាប់ស្តេចអ័ហាប់ថា ព្យាការីទាំងប៉ុន្មាននោះនិយាយតាម«វិញ្ញាណភូតកុហក»មួយ តើមេហោរាក្លែងក្លាយទាំងនោះបានធ្វើអ្វី? គាត់ក៏«ទះកំផ្លៀងមីកាយ៉ា»! អ្វីដែលរឹតតែអាក្រក់ទៅទៀតនោះ គឺអ្វីដែលអ័ហាប់បានប្រព្រឹត្តតប ពេលឮការព្រមានពីព្រះយេហូវ៉ា ថាយុទ្ធនាការចង់ដណ្ដើមយកទីក្រុងរ៉ាម៉ូត-កាឡាត នឹងត្រូវបរាជ័យជាមិនខាន។ អ័ហាប់បានបញ្ជាឲ្យគេដាក់មីកាយ៉ាក្នុងគុកទាំងឲ្យម្ហូបតែបន្ដិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ២២:៦, ៩, ១៥-១៧, ២៣-២៨) សូមចងចាំផងដែរអំពីលោកយេរេមា និងមនុស្សដែលធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់លោកដោយមានបំណងចង់សម្លាប់គាត់ចោល។—យេរេមា ២០:១-៩
២០. តើន៉ាអូមីត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងបន្លាណាខ្លះ? ហើយតើគាត់បានទទួលអ្វីជារង្វាន់?
២០ ការមានមិត្តសំឡាញ់ស្លាប់ទៅក៏ជាស្ថានការណ៍ដ៏គួរឲ្យសោកសៅផងដែរ ក៏អាចប្រៀបប្រដូចនឹងបន្លាមួយដែលមានក្នុងសាច់យើង។ ន៉ាអូមីត្រូវស៊ូទ្រាំទាំងឈឺចាប់ ពេលស្វាមីនិងកូនប្រុសពីរនាក់បានស្លាប់ទៅ។ ពេលន៉ាអូមីបានត្រឡប់ទៅភូមិបេថ្លេហិមវិញ គាត់នៅតែសោកសង្រេងនៅឡើយ។ ន៉ាអូមីបានប្រាប់មិត្តគាត់ថា កុំហៅគាត់តាមឈ្មោះនោះទៀត តែត្រូវហៅម៉ារ៉ាវិញ ជាឈ្មោះដែលរំឭកពីការជូរចត់ដែលគាត់បានពិសោធ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុតព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានរង្វាន់ឲ្យគាត់ដោយព្រោះការស៊ូទ្រាំរបស់គាត់នោះ គឺឲ្យន៉ាអូមីមានចៅប្រុសម្នាក់ដែលជាឰយុកោនៃព្រះមេស្ស៊ី។—នាងរស់ ១:៣-៥, ១៩-២១; ៤:១៣-១៧; ម៉ាថាយ ១:១, ៥
២១, ២២. តើដោយដូចម្ដេចបានជាលោកយ៉ូបបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់នោះ? ហើយតើគាត់មានទឹកចិត្តយ៉ាងណា?
២១ សូមគិតអំពីលោកយ៉ូប ថាគាត់បានតក់ស្លុតយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! ពេលឮដំណឹងថាកូនសំឡាញ់ទាំងដប់នាក់របស់គាត់បានស្លាប់តៃហោងក្នុងមួយរំពេចនោះ ទាំងបសុសត្វ អ្នកបំរើទាំងឡាយរបស់លោកត្រូវបាត់បង់ទៅ។ ក្នុងមួយប៉ប្រិចភ្នែកសោះ គឺហាក់ដូចជាជីវភាពរបស់គាត់បានស្រុតចុះទាំងស្រុង! រួចមក ពេលលោកយ៉ូបកំពុងរងគ្រោះនៅឡើយ នោះសាតាំងបានវាយផ្ចាល់គាត់ឲ្យកើតមានជម្ងឺផងដែរ។ យ៉ូបប្រហែលជាបានគិតស្មានថា ជម្ងឺដ៏អាក្រក់នោះនឹងធ្វើទុក្ខគាត់ដល់ស្លាប់ហើយ។ គាត់បានឈឺចាប់ដល់ម្ល៉េះបានជាគិតថា ការស្លាប់នឹងអាចបន្ធូរនូវទុក្ខសោករបស់គាត់បាន។—យ៉ូប ១:១៣-២០; ២:៧, ៨
២២ បន្ថែមទៅលើការរងទុក្ខទាំងប៉ុន្មាននោះ ភរិយារបស់យ៉ូបក៏មកយំសោកពេបជ្រាយដាក់គាត់ទាំងលាន់មាត់ថា៖ «ចូរប្រមាថដល់ព្រះហើយស្លាប់ទៅចុះ!»។ នេះពិតជាបន្លាមួយទៀតដ៏គួរឲ្យឈឺចាប់ដែលមានក្នុងសាច់របស់យ៉ូបដែលកំពុងតែកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង! បន្ទាប់មក ជាជាងមកជួយសម្រាលទុក្ខគាត់ សហការីបីនាក់របស់យ៉ូបបានមករករឿងគាត់ថែមទៀត។ បីនាក់នោះបានគិតវែកញែកហាក់ដូចជាដឹងនូវសេចក្ដីពិត ក៏ថ្កោលទោសយ៉ូបវិញដោយថា គាត់ជាអ្នកធ្វើបាបដោយលួចលាក់។ គេថែមទាំងសន្មតថា ការលាក់ទុកបាបនោះជាហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យគាត់រងទុក្ខយ៉ាងអភ័ព្វដូច្នេះ។ ការចោទដ៏ខុសរបស់គេបានធ្វើទុក្ខដល់គាត់កាន់តែច្រើនទៀត ហាក់ដូចជាមានបន្លាចាក់កាន់តែខ្លាំងទៀត។ សូមចងចាំដែរថា យ៉ូបមិនដឹងអំពីមូលហេតុដែលគាត់រងទុក្ខលំបាកទាំងនោះឡើយ។ គាត់ក៏មិនដឹងថា គាត់ត្រូវរួចរស់ជីវិតផងទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ «ក្នុងគ្រប់សេចក្ដីទាំងនេះយ៉ូបមិនបានធ្វើបាបឡើយ ក៏មិនបានប្រកាន់ទោសដល់ព្រះដែរ»។ (យ៉ូប ១:២២; ២:៩, ១០; ៣:៣; ១៤:១៣; ៣០:១៧) ថ្វីបើមានបន្លាជាច្រើនក្នុងខ្លួនគាត់ក្ដី លោកមិនបានលះចោលភក្ដីភាពរបស់គាត់នោះឡើយ។ នេះជារឿងគួរឲ្យលើកទឹកចិត្តមែន!
២៣. ស្តីអំពីមនុស្សស្មោះត្រង់ប៉ុន្មាននាក់ដែលយើងបានពិគ្រោះហើយ តើពួកគេអាចស៊ូទ្រាំនឹងបន្លាផ្សេងៗនោះដោយរបៀបណា?
២៣ គំរូល្អៗខាងលើនេះ មិនមានត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះទេ។ ព្រះគម្ពីរមានគំរូជាច្រើនថែមទៀត។ អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ទាំងនេះបានតស៊ូនឹងបញ្ហារបស់គេរៀងៗខ្លួនដែលប្រៀបដូចនឹងបន្លា។ ហើយគេបានជួបប្រទះនឹងបញ្ហាច្រើនបែបច្រើនយ៉ាងមែន! តែគេបានឯកភាពត្រង់ចំណុចមួយគឺថា គ្មានអ្នកណាម្នាក់ក្នុងចំណោមគេបានឈប់បំរើព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ ទោះបើមានការល្បងលផ្សេងៗដ៏គួរឲ្យពិបាកចិត្តក្ដី គេក៏បានឈ្នះលើសាតាំងដោយសារកម្លាំងដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យពួកគេ។ តើតាមរបៀបណា? អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងឆ្លើយសំនួរនេះ ហើយនឹងបង្ហាញនូវរបៀបដែលយើងអាចស៊ូទ្រាំនឹងអ្វីៗក៏ដោយដែលប្រៀបដូចទៅនឹងបន្លាដែលមានក្នុងសាច់យើង។
[កំណត់សម្គាល់]
a កលល្បិចដែលពេញទៅដោយមហិច្ឆតានោះ គឺបង្កាច់បង្ខូចខុសទំនងអំពីបុរសម្នាក់ដូចជាមភីបូសែត ដែលគាត់ធ្លាប់តែបង្ហាញចិត្តរាបទាបនិងកតញ្ញូធម៌។ គាត់ច្បាស់ជាដឹងអំពីដំណើរជីវិតស្មោះត្រង់របស់យ៉ូណាថានជាបិតាគាត់។ ទោះជាយ៉ូណាថានជាបុត្រាមួយអង្គរបស់ស្តេចសូលក៏ដោយ គាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ដោយចិត្តរាបទាបថា ព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសដាវីឌឲ្យធ្វើជាស្តេចលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ (សាំយូអែលទី១ ២០:១២-១៧) យ៉ូណាថានជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះនិងជាបិតារបស់មភីបូសែត ព្រមទាំងជាមិត្តសំឡាញ់ស្មោះត្រង់របស់ដាវីឌផងដែរ គាត់ប្រាកដជាមិនបានបង្រៀនកូនប្រុសរបស់គាត់ឲ្យមានមហិច្ឆតាចង់បានអំណាចសោយរាជ្យនោះទេ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• ហេតុដូចម្ដេចបានជាបញ្ហាដែលយើងជួបប្រទះនោះ អាចប្រៀបដូចនឹងបន្លាដែលមានក្នុងសាច់យើង?
• តើលោកមភីបូសែតនិងនេហេមាបានស៊ូទ្រាំនឹងបន្លាបែបណាខ្លះ?
• ក្នុងចំណោមគំរូទាំងប៉ុន្មានក្នុងបទគម្ពីរស្តីពីបុរសនិងស្ត្រីដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងបន្លាផ្សេងៗដែលមានក្នុងសាច់គេ តើមួយណាជាទីលើកទឹកចិត្តចំពោះអ្នកជាងគេ? ហើយហេតុអ្វី?
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
មភីបូសែតត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងភាពពិការ ពាក្យបង្កាច់បង្ខូច និង ការអាក់អន់ចិត្តផងដែរ
[រូបភាពនៅទំព័រ២១]
នេហេមាបានស៊ូទ្រាំទោះជាមានការប្រឆាំងក៏ដោយ