តើអ្នកពិតជាចាត់ទុកព្រះគ្រីស្ទជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់អ្នកឬទេ?
«កុំអោយគេហៅអ្នករាល់គ្នាថា ‹មគ្គុទ្ទេសក៍› ឡើយ ដ្បិតមានតែព្រះគ្រីស្តមួយព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ដែលជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់អ្នករាល់គ្នា»។—ម៉ាថាយ ២៣:១០, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
១. តើមានតែអ្នកណាម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់គ្រីស្ទានពិតទាំងឡាយ?
នៅថ្ងៃអង្គារ ទី១១ ខែណែសាន ព្រះយេស៊ូបានចូលវិហារជាលើកចុងក្រោយ។ បីថ្ងៃក្រោយនោះទៀត ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទត្រូវគេធ្វើគុត។ នៅថ្ងៃទី១១នោះ ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនសិស្សរបស់ទ្រង់និងមនុស្សមួយហ្វូងដែលបានប្រមូលគ្នានៅទីនោះនូវសេចក្ដីមួយដ៏សំខាន់។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «ឯអ្នករាល់គ្នាវិញ មិនត្រូវឲ្យអ្នកដទៃហៅខ្លួនជាលោកគ្រូឡើយ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមានសាស្ដាតែ១ ហើយជាបងប្អូននឹងគ្នាទាំងអស់។ ក៏កុំឲ្យហៅអ្នកណាជាឪពុក នៅផែនដីនេះដែរ ដ្បិតមានឪពុកតែ១ប៉ុណ្ណោះ គឺជាព្រះដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ ហើយកុំឲ្យអ្នកណាហៅខ្លួនជាសាស្ដា[«មគ្គុទ្ទេសក៍», ព.ថ.]ឡើយ ដ្បិតមានសាស្ដា[«មគ្គុទ្ទេសក៍», ព.ថ.]តែ១ប៉ុណ្ណោះ គឺជាព្រះគ្រីស្ទ»។ (ម៉ាថាយ ២៣:៨-១០) ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទពិតជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់គ្រីស្ទានពិតទាំងឡាយមែន។
២, ៣. តើការស្ដាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា និងការទទួលស្គាល់មគ្គុទ្ទេសក៍ដែលទ្រង់បានតែងតាំងឡើងនោះ មានអានុភាពយ៉ាងណាមកលើជីវិតយើង?
២ បើយើងព្រមទទួលធ្វើតាមការនាំមុខរបស់ព្រះយេស៊ូក្នុងជីវិតយើង នោះយើងពិតជានឹងទទួលប្រយោជន៍ច្រើនណាស់! ក្នុងការទាយប្រាប់ជាមុនអំពីមគ្គុទ្ទេសក៍មួយអង្គនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលតាមរយៈព្យាការីអេសាយថា៖ «អស់អ្នកដែលស្រេកទឹកអើយ! ចូរនាំគ្នាមករកទឹកឯណេះ! ទោះបើអ្នករាល់គ្នាគ្មានប្រាក់ក៏ដោយ ចូរមក ហើយពិសាទៅ។ ចូរមកយកអាហារបរិភោគ។ ចូរនាំគ្នាមកយកស្រាទំពាំងបាយជូរ និងទឹកដោះគោដោយមិនបាច់ចំណាយប្រាក់ ឬបង់ថ្លៃអ្វីឡើយ! . . . ចូរស្ដាប់យើង នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានបរិភោគអាហារយ៉ាងឆ្ងាញ់ ហើយសប្បាយចិត្តនឹងអាហារដ៏មានឱជារស។ . . . យើងបានតែងតាំង[ទ្រង់]អោយធ្វើជាសាក្សីរបស់យើង នៅមុខកុលសម្ព័ន្ធទាំងអស់ ព្រមទាំងអោយធ្វើជាមគ្គុទ្ទេសក៍ ដឹកនាំប្រជាជាតិទាំងឡាយ»។—អេសាយ ៥៥:១-៤, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
៣ លោកអេសាយបានរៀបរាប់អំពីវត្ថុរាវ ដូចជាទឹកសាប ទឹកដោះគោ និងស្រាទំពាំងបាយជូរ។ ទាំងអស់នេះជានិមិត្តរូបដែលបង្ហាញពីឥទ្ធិពលដែលជីវិតយើងទទួលពីការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា និងពីមគ្គុទ្ទេសក៍ដែលទ្រង់បានតែងតាំងឲ្យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ និងជាមេបញ្ជាការរបស់យើង។ នេះក៏ឲ្យយើងមានកម្លាំងឡើងវិញ ដូចជាការពិសាទឹកត្រជាក់នៅពេលថ្ងៃក្ដៅ។ ការចង់បានសេចក្ដីពិតនិងសេចក្ដីសុចរិតនោះ ត្រូវបានបំពេញរួចទៅហើយ។ ដូចទឹកដោះដែលជួយពង្រឹងកម្លាំងកូនង៉ែត ទាំងជួយគេឲ្យធំលូតលាស់ឡើង នោះ‹ព្រះបន្ទូលដែលដូចនឹងទឹកដោះ›ក៏អាចពង្រឹងកម្លាំងយើង និងជួយយើងលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ស្តីអំពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះដែរ។ (ពេត្រុសទី១ ២:១-៣, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) ហើយស្រាទំពាំងបាយជូរតែងជួយឲ្យមានអំណរពេលជប់លៀង មែនទេ? នេះក៏ដូចគ្នាដែរ ការថ្វាយបង្គំព្រះពិតនិងការយកតម្រាប់តាមមគ្គុទ្ទេសក៍ដែលទ្រង់បានតែងតាំងឡើង នោះធ្វើឲ្យយើង«មានសេចក្ដីអំណរជាមិនខាន»។ (ចោទិយកថា ១៦:១៥) ហេតុនេះហើយបានជាចាំបាច់ឲ្យយើងគ្រប់គ្នា មិនថាក្មេងឬចាស់ ប្រុសឬស្រី ត្រូវបង្ហាញថាយើងពិតជាចាត់ទុកព្រះគ្រីស្ទជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើង។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថា ព្រះមេស្ស៊ីជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើង?
យុវជនទាំងឡាយអើយ! ចូរបន្តធ្វើជាមនុស្សដែល «ប្រកបដោយប្រាជ្ញារឹតតែច្រើនឡើង»
៤. (ក) ពេលដែលព្រះយេស៊ូមានព្រះជន្មាយុតែ១២ឆ្នាំ និងបានទៅធ្វើពិធីបុណ្យរំលងនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមនោះ តើអ្វីបានកើតឡើង? (ខ) ពេលព្រះយេស៊ូមានព្រះជន្មាយុតែ១២ឆ្នាំ តើទ្រង់មានចំណេះដឹងប៉ុនណា?
៤ សូមពិចារណាមើលនូវគំរូដែលមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើងបានទុកឲ្យពួកយុវជនទាំងឡាយ។ ថ្វីបើយើងមិនសូវដឹងច្រើនប៉ុន្មានអំពីពេលដែលព្រះយេស៊ូនៅក្មេងនៅឡើយ ក៏នៅមានដំណើររឿងមួយដែលជួយធ្វើឲ្យយើងស្គាល់ទ្រង់បានកាន់តែច្រើនទៀតដែរ។ ពេលព្រះយេស៊ូមានព្រះជន្មាយុ១២ឆ្នាំ មាតាបិតាទ្រង់បាននាំទ្រង់ទៅជាមួយ ពេលពួកគាត់ទៅធ្វើពិធីបុណ្យរំលងនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមជារៀងរាល់ឆ្នាំនោះ។ នៅគ្រាមួយនោះ ព្រះយេស៊ូបានជាប់រវល់ពិគ្រោះខគម្ពីរ ហើយក្រុមគ្រួសាររបស់ទ្រង់បានចេញដំណើរទៅវិញដោយមិនដឹងខ្លួនថា ព្រះយេស៊ូមិននៅជាមួយនឹងពួកគាត់ទេ។ យ៉ូសែបនិងម៉ារាជាបិតាមាតាទ្រង់បានខ្វល់ខ្វាយអស់បីថ្ងៃដោយសាររកទ្រង់មិនឃើញ តែពួកគាត់បានរកទ្រង់ឃើញ«គង់នៅកណ្ដាលពួកអាចារ្យក្នុងព្រះវិហារ កំពុងតែស្ដាប់ ហើយនឹងសួរគេ»។ ម្យ៉ាងទៀត«ពួកអស់អ្នកដែលឮទ្រង់ក៏អស្ចារ្យក្នុងចិត្តពីប្រាជ្ញា ហើយនឹងពាក្យចំឡើយរបស់ទ្រង់»។ សូមគិតទៅមើល ទោះជាព្រះយេស៊ូទើបតែមានព្រះជន្មាយុតែ១២ឆ្នាំក្ដី ទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានសួរសំនួរដ៏គួរឲ្យត្រិះរិះពិចារណាខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏បានមានបន្ទូលតបឆ្លើយផងដែរ ដែលបង្ហាញពីប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់នោះ! ទ្រង់ប្រាកដជាបានទទួលជំនួយពីការបង្វឹកបង្វឺនពីមាតាបិតារបស់ទ្រង់ហើយ។—លូកា ២:៤១-៥០
៥. តើពួកយុវវ័យអាចប្រមាណមើលអារម្មណ៍របស់ខ្លួនគេយ៉ាងណា ស្តីអំពីការសិក្សាជាក្រុមគ្រួសារ?
៥ បើអ្នកនៅជាយុវវ័យនៅឡើយ ហើយមាតាបិតារបស់អ្នកជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានោះ គឺច្បាស់ជាមានកម្មវិធីសិក្សាព្រះគម្ពីរជាក្រុមគ្រួសារ យ៉ាងទៀងទាត់ក្នុងផ្ទះរបស់អ្នករួចទៅហើយ។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាអំពីការសិក្សាជាក្រុមគ្រួសារនោះ? សូមរំពឹងគិតអំពីសំនួរដូចតទៅនេះ៖ ‹តើខ្ញុំគាំទ្រអស់ពីដួងចិត្ត នូវកម្មវិធីសិក្សាព្រះគម្ពីរក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំខំរួមចំណែក ទាំងមិនធ្វើអ្វីៗដែលអាចបង្អាក់ដល់កម្មវិធីនោះឬទេ?›។ (ភីលីព ៣:១៦) ‹តើខ្ញុំចូលរួមយ៉ាងសកម្មនឹងការសិក្សានោះទេ? បើសមតាមកាលៈទេសៈ តើខ្ញុំសួរសំនួរអំពីសាច់រឿងការសិក្សានោះ ទាំងបញ្ជាក់អំពីការអនុវត្តន៍តាមឬទេ? កាលដែលខ្ញុំលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ តើខ្ញុំកំពុងតែបណ្ដុះឲ្យមានចំណូលចិត្តចង់បាន«អាហាររឹង [ដែល]សំរាប់តែមនុស្សធំ»ដែរទេ?›។—ហេព្រើរ ៥:១៣, ១៤
៦, ៧. តើកម្មវិធីអានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃអាចមានប្រយោជន៍យ៉ាងណាចំពោះពួកយុវវ័យ?
៦ កម្មវិធីអានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃក៏មានតម្លៃដែរ។ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានច្រៀងថា៖ «មានពរហើយ អ្នកណាដែលមិនដើរតាមដំបូន្មានរបស់មនុស្សអាក្រក់ ក៏ . . . ត្រេកអរតែនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ ក៏រំពឹងគិតក្នុងក្រិត្យវិន័យទ្រង់ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដែរ»។ (ទំនុកដំកើង ១:១, ២) លោកយ៉ូស្វេដែលជាអ្នកស្នងតំណែងរបស់លោកម៉ូសេ បាន‹អានគម្ពីរក្រិត្យវិន័យហើយនឹកជញ្ជឹងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ›។ ដោយធ្វើដូច្នេះ គាត់អាចប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញា និងមានជោគជ័យក្នុងការសម្រេចតាមកិច្ចការដែលព្រះបានប្រគល់ឲ្យគាត់។ (យ៉ូស្វេ ១:៨) ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើង បានមានបន្ទូលថា៖ «មានសេចក្ដីចែងទុកមកដូច្នេះ ‹មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ›»។ (ម៉ាថាយ ៤:៤) បើយើងត្រូវការម្ហូបអាហារមែនទែនជារៀងរាល់ថ្ងៃ នោះយើងពិតជាត្រូវការអាហារខាងវិញ្ញាណជាទៀងទាត់លើសជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត!
៧ ប្អូនស្រីនីកូលដែលមានអាយុតែ១៣ឆ្នាំ បានចាប់ផ្ដើមអានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃដោយព្រោះនាងទទួលស្គាល់នូវសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន។a ឥឡូវនាងមានអាយុ១៦ឆ្នាំ បានអានព្រះគម្ពីរទាំងមូលចប់ម្ដងហើយ និងមកទល់ឥឡូវនេះ នាងបានអានម្ដងទៀតដល់ពាក់កណ្ដាល។ នាងមានកម្មវិធីដ៏ស្រួលធ្វើតាមមួយ។ នាងប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំបានតាំងចិត្តអានយ៉ាងហោចណាស់ មួយជំពូកជារៀងរាល់ថ្ងៃ»។ តើការអានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃបានជួយនាងយ៉ាងណា? នាងឆ្លើយថា៖ «សព្វថ្ងៃនេះមានអានុភាពអាក្រក់ជាច្រើនណាស់។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃខ្ញុំជួបប្រទះនឹងការគាបសង្កត់នៅឯសាលារៀននិងកន្លែងផ្សេងៗទៀតដែរ ដែលប្រឆាំងនឹងជំនឿរបស់ខ្ញុំ។ ការអានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃរមែងជួយខ្ញុំនឹកគិតពីបទបញ្ជានិងគោលការណ៍ពីព្រះគម្ពីរ ដែលជួយលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យទប់ទល់នឹងការគាបសង្កត់ទាំងនោះ។ ជាលទ្ធផលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែស្និទ្ធស្នាលឡើងៗជាមួយព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូ»។
៨. ស្តីអំពីសាលាប្រជុំ តើព្រះយេស៊ូមានទំលាប់អ្វី? ហើយតើពួកយុវវ័យអាចយកតម្រាប់តាមទ្រង់ដោយរបៀបណា?
៨ ព្រះយេស៊ូមានទំលាប់ស្ដាប់និងចូលរួមអានខគម្ពីរក្នុងសាលាប្រជុំ។ (លូកា ៤:១៦; កិច្ចការ ១៥:២១) គឺមានប្រយោជន៍ណាស់ហ្ន៎! បើពួកយុវវ័យយកតម្រាប់តាមគំរូនោះដោយចូលរួមកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានជាទៀងទាត់ នៅទីនោះជាកន្លែងដែលមានកម្មវិធីអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ ប្អូនប្រុសរីឆែឌដែលមានអាយុ១៤ឆ្នាំ បានបញ្ជាក់ពីការអបអររបស់គាត់ចំពោះកិច្ចប្រជុំបែបនោះថា៖ «ខ្ញុំចាត់ទុកកិច្ចប្រជុំជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុត។ នៅទីនោះខ្ញុំតែងតែទទួលសេចក្ដីរំឭកអំពីអ្វីដែលអាក្រក់និងអ្វីដែលល្អ ព្រមទាំងរឿងសីលធម៌និងអសីលធម៌ផងដែរ ហើយថែមទៅទៀតអំពីអ្វីដែលសមស្របទៅតាមគំនិតព្រះគ្រីស្ទនិងអ្វីដែលមិនសមស្របតាម។ ខ្ញុំមិនចាំបាច់រៀនដោយឆ្លងកាត់ការពិបាកដោយខ្លួនឯងផ្ទាល់នោះទេ»។ ត្រូវមែន «សេចក្ដីបន្ទាល់នៃព្រះយេហូវ៉ាជាពិត ក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លៅល្ងង់មានប្រាជ្ញា»។ (ទំនុកដំកើង ១៩:៧) ប្អូនស្រីនីកូលក៏មិនដែលអាក់ខានចូលរួមកិច្ចប្រជុំទាំងប្រាំប្រចាំសប្ដាហ៍តាមក្រុមជំនុំឡើយ។ នាងថែមទាំងចំណាយពីរឬបីម៉ោងដើម្បីរៀបចំសំរាប់ប្រជុំទាំងនោះផងដែរ។—អេភេសូរ ៥:១៥, ១៦
៩. តើពួកយុវវ័យអាច«ប្រកបដោយប្រាជ្ញារឹតតែច្រើនឡើង» ដោយរបៀបណា?
៩ កាលនៅជាយុវវ័យនោះយើងអាចមានឱកាសល្អក្នុងការទទួលនូវ‹ចំណេះអំពីព្រះពិតតែ១ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង›។ (យ៉ូហាន ១៧:៣) អ្នកប្រហែលជាស្គាល់អ្នកដែលនៅជាយុវវ័យខ្លះដែលចំណាយពេលច្រើនម៉ោងក្នុងការមើលគំនូរត្លុក និងទូរទស្សន៍ ឬការលេងហ្គេមវីដេអូ និងការមើលលេងៗនូវពត៌មានតាមប្រព័ន្ធអ៊ិនថឺណិត។ ការយកតម្រាប់តាមគំរូដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍នៃមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើង នោះមានប្រយោជន៍ច្រើនជាងធ្វើតាមពួកយុវវ័យទាំងនេះ មែនទេ? ជាយុវជនម្នាក់ ព្រះយេស៊ូបានត្រេកអរក្នុងការរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា។ តើមានលទ្ធផលអ្វី? «ព្រះយេស៊ូវក៏កាន់តែធំ ប្រកបដោយប្រាជ្ញារឹតតែច្រើនឡើង» ដោយព្រោះទ្រង់ស្រឡាញ់អ្វីៗខាងវិញ្ញាណ។ (លូកា ២:៥២) អ្នកក៏អាចធ្វើដូចនេះផងដែរ។
‹ចូរឲ្យចុះចូលចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក›
១០. តើអ្វីអាចជួយឲ្យជីវភាពគ្រួសារធ្វើជាប្រភពនៃសេចក្ដីសុខនិងសុភមង្គល?
១០ ផ្ទះសម្បែងអាចជាទីសុខសាន្តដែលបណ្ដាលឲ្យមានភាពរីករាយក្អាកក្អាយ ឬក៏អាចប្រៀបដូចជាសមរភូមិដែលពោរពេញទៅដោយរឿងរ៉ាវនិងសេចក្ដីវេទនា។ (សុភាសិត ២១:១៩; ២៦:២១) ការព្រមទទួលស្គាល់នូវការនាំមុខរបស់ព្រះយេស៊ូតែងជួយឲ្យមានសេចក្ដីសុខនិងសុភមង្គលក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ តាមការពិត ព្រះយេស៊ូបានតាំងគំរូសំរាប់ទំនាក់ទំនងរវាងគ្នានឹងគ្នាក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ មានបទគម្ពីរចែងថា៖ «[ចូរឲ្យចុះចូលចំពោះ]គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះគ្រីស្ទ។ ស្ត្រីរាល់គ្នាអើយ! ចូរឲ្យចុះចូលចំពោះប្ដីខ្លួន ដូចជាចុះចូលនឹងព្រះអម្ចាស់ដែរ ដ្បិតប្ដីជាក្បាលនៃប្រពន្ធ ដូចជាព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ជាសិរសានៃពួកជំនុំដែរ ក៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់រូបកាយផង។ . . . បុរសរាល់គ្នាអើយ! ចូរស្រឡាញ់ប្រពន្ធខ្លួន ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានស្រឡាញ់ដល់ពួកជំនុំ ហើយបានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសផង»។ (អេភេសូរ ៥:២១-២៥) សាវ័កប៉ុលបានសរសេរចំពោះក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងកូល៉ុសថា៖ «ក្មេងរាល់គ្នាអើយ! ចូរស្ដាប់បង្គាប់ឪពុកម្ដាយ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យយ៉ាងដូច្នោះឯង»។—កូល៉ុស ៣:១៨-២០
១១. តើស្វាមីអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីបង្ហាញថា គាត់ពិតជាចាត់ទុកព្រះគ្រីស្ទជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់គាត់នោះ?
១១ ការធ្វើតាមឱវាទនេះមានន័យថា ស្វាមីតែងនាំមុខគ្រួសារ ហើយភរិយាតែងជួយគាំទ្រស្វាមីយ៉ាងស្មោះ និងកូនៗស្ដាប់បង្គាប់មាតាបិតា។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីឲ្យបានសុភមង្គលពីការនាំមុខរបស់បុរសៗ នោះគឺអាស្រ័យទៅលើបុរសទាំងនោះកាន់តាមអំណាចនាំមុខបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ ស្វាមីដែលមានប្រាជ្ញា ត្រូវរៀនចេះនាំមុខដោយផ្ទាល់ក្នុងការយកតម្រាប់តាមសិរសានិងមគ្គុទ្ទេសក៍របស់គាត់ គឺព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូ។ (កូរិនថូសទី១ ១១:៣) ព្រះយេស៊ូបានយាងចុះមកផែនដី«មិនមែនឲ្យគេបំរើលោកទេ គឺនឹងបំរើគេវិញ» ទោះជាព្រះយេស៊ូជា«សិរសាលើគ្រប់ទាំងអស់ ដល់ពួកជំនុំ»ក៏ដោយ។ (អេភេសូរ ១:២២; ម៉ាថាយ ២០:២៨) ស្រដៀងគ្នានឹងនោះដែរ ស្វាមីគ្រីស្ទាននាំមុខគ្រួសារមិនមែនឲ្យបានប្រយោជន៍ដល់ខ្លួនទេ តែឲ្យបានប្រយោជន៍ដល់ភរិយានិងកូនៗ ពោលគឺក្រុមគ្រួសារទាំងមូលវិញ។ (កូរិនថូសទី១ ១៣:៤, ៥) ស្វាមីខំយកតម្រាប់តាមលក្ខណៈសម្បត្ដិនៃសិរសារបស់គាត់ គឺជាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលទ្រង់បានយកតម្រាប់តាមព្រះ។ ស្វាមីក៏ប្រព្រឹត្តដោយស្លូតបូតនិងមានចិត្តសុភាព ដូចព្រះយេស៊ូដែរ។ (ម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០) បើស្វាមីមានកំហុស គាត់មិនស្ទាក់ស្ទើរនិយាយថា «សូមអត់ទោស!» ឬទទួលស្គាល់ថា «អូននិយាយត្រឹមត្រូវមែន!»។ គំរូដ៏ល្អរបស់ស្វាមីតែងជួយបើកផ្លូវឲ្យភរិយាធ្វើជា ‹អ្នកជំនួយ› ឬ‹អ្នកបង្គ្រប់› ឬក៏ជា‹ដៃគូ›របស់គាត់ ដោយរៀនពីនាងនិងរួមកម្លាំងធ្វើការជាមួយនាងផងដែរ។—លោកុប្បត្តិ ២:២០; ម៉ាឡាគី ២:១៤
១២. តើអ្វីដែលអាចជួយឲ្យភរិយាគោរពតាមគោលការណ៍អំពីអ្នកនាំមុខក្នុងគ្រួសារ?
១២ ចំណែកឯភរិយាវិញ នាងត្រូវចុះចូលចំពោះស្វាមី។ ក៏ប៉ុន្តែ បើនាងអនុញ្ញាតឲ្យចិត្តគំនិតរបស់លោកីយ៍នេះមានអានុភាពលើនាង នេះអាចចាប់ផ្ដើមធ្វើឲ្យអន្តរាយដល់ទស្សនៈរបស់នាងអំពីអ្នកនាំមុខ ហើយនាងនឹងប្រហែលជាមិនពេញចិត្តចុះចូលចំពោះបុរសទៀតទេ។ យោងទៅតាមខគម្ពីរតម្រូវឲ្យភរិយាចុះចូលចំពោះស្វាមីគាត់ តែខគម្ពីរមិនមែនចែងប្រាប់ថា បុរសត្រូវប្រើអំណាចជិះជាន់សង្កត់សង្កិនភរិយានោះទេ។ (អេភេសូរ ៥:២៤) ព្រះគម្ពីរក៏តម្រូវឲ្យស្វាមីនិងបិតាទទួលខុសត្រូវចំពោះក្រុមគ្រួសារ ហើយបើគាត់អនុវត្តតាមឱវាទនេះ នោះអាចជួយឲ្យមានសណ្ដាប់ធ្នាប់និងរបៀបរៀបរយក្នុងក្រុមគ្រួសារដែរ។—ភីលីព ២:៥
១៣. តើព្រះយេស៊ូបានតាំងគំរូអ្វីសំរាប់ពួកក្មេងៗ ស្តីអំពីរឿងចុះចូល?
១៣ ក្មេងៗត្រូវស្ដាប់បង្គាប់មាតាបិតាខ្លួន។ ព្រះយេស៊ូបានតាំងគំរូដ៏ប្រសើរក្នុងការធ្វើដូចនេះ។ បន្ទាប់ពីមាតាបិតាព្រះយេស៊ូបានភ្លេចទ្រង់ចោលនៅព្រះវិហារអស់បីថ្ងៃពេលទ្រង់មានព្រះជន្មាយុ១២ឆ្នាំនោះ ក្រោយមក«ទ្រង់ក៏ចុះទៅឯភូមិណាសារ៉ែត ជាមួយនឹង[មាតាបិតា]វិញ ហើយបាននៅក្នុងឱវាទរបស់គាត់»។ (លូកា ២:៥១) បើកូនក្មេងចុះចូលចំពោះមាតាបិតាខ្លួន នោះជួយឲ្យមានសន្ដិសុខនិងការចុះសម្រុងគ្នាក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ កាលណាគ្រប់គ្នាក្នុងក្រុមគ្រួសារចុះចូលចំពោះព្រះគ្រីស្ទជាមគ្គុទ្ទេសក៍ នោះជាលទ្ធផលគ្រួសារនឹងមានសុភមង្គល។
១៤, ១៥. ពេលយើងជួបប្រទះនឹងការពិបាកក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង តើអ្វីអាចជួយឲ្យយើងមានជោគជ័យ? សូមឲ្យឧទាហរណ៍មួយ។
១៤ សូម្បីតែពេលមានស្ថានការណ៍ពិបាកក្នុងក្រុមគ្រួសារក៏ដោយ អ្វីដែលអាចជួយគ្រួសារឲ្យបានជោគជ័យគឺ ការយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូនិងការព្រមទទួលធ្វើតាមការនាំមុខពីទ្រង់។ ជាឧទាហរណ៍ ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់បងប្រុសឈ្មោះចេរីដែលមានអាយុ៣៥ឆ្នាំ ជាមួយនឹងនាងឡាណា ដែលជាស្រីមេម៉ាយមានកូនស្រីជំទង់ម្នាក់ នោះបានបង្កើតឲ្យមានបញ្ហាដែលអ្នកទាំងពីរនឹកស្មានមិនដល់សោះ។ បងចេរីពន្យល់ថា៖ «ខ្ញុំដឹងហើយ ថាបើខ្ញុំចង់ធ្វើជាមេគ្រួសារល្អម្នាក់ ខ្ញុំត្រូវតែអនុវត្តតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរទាំងប៉ុន្មានដែលបាននាំឲ្យក្រុមគ្រួសារផ្សេងៗទៀតបានជោគជ័យ។ ក៏ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមកខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំត្រូវអនុវត្តតាមគោលការណ៍ទាំងនោះដោយមានប្រាជ្ញានិងការចេះវិនិច្ឆ័យច្រើនជាង»។ កូនស្រីរបស់ភរិយាគាត់បានចាត់ទុកចេរីជាអ្នករំខានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធរវាងមាតានិងកូន ហើយក៏ចងគំនុំយ៉ាងខ្លាំងនឹងចេរី។ ដោយសារការមានគំនិតបែបនេះបាននាំឲ្យមានឥទ្ធិពលទៅលើពាក្យសំដីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់នាង ដូច្នេះហើយចេរីត្រូវតែចេះយោគយល់អំពីរឿងនេះ។ តើចេរីបានធ្វើយ៉ាងណា? គាត់ឆ្លើយថា៖ «ប្រពន្ធខ្ញុំឡាណានិងខ្ញុំបានឯកភាពគ្នាថា មួយរយៈពេលនេះឡាណាត្រូវទទួលខុសត្រូវក្នុងការប្រដៅតម្រង់កូនគាត់ ហើយខ្ញុំនឹងផ្ចង់ចិត្តបង្កើតឲ្យមានទំនាក់ទំនងដ៏ល្អជាមួយកូនស្រីនោះដែរ។ យូរៗទៅឃើញថាមានផលល្អមែន»។
១៥ ពេលយើងជួបប្រទះការពិបាកនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ យើងត្រូវចេះវិនិច្ឆ័យដើម្បីយល់នូវមូលហេតុដែលសមាជិកគ្រួសារនិយាយនិងប្រព្រឹត្ត។ យើងក៏ត្រូវការប្រាជ្ញាដើម្បីអនុវត្តយ៉ាងត្រឹមត្រូវតាមគោលការណ៍ពីព្រះ។ តួយ៉ាងដូចជាព្រះយេស៊ូបានយល់យ៉ាងច្បាស់នូវមូលហេតុដែលស្ត្រីមានជំងឺធ្លាក់ឈាមនោះមកពាល់ទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏បានប្រព្រឹត្តទៅលើនាងដោយប្រាជ្ញានិងដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដែរ។ (លេវីវិន័យ ១៥:២៥-២៧; ម៉ាកុស ៥:៣០-៣៤) មគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើងពិតជាប្រកបទៅដោយប្រាជ្ញានិងការចេះវិនិច្ឆ័យថែមទាំងចេះយោគយល់។ (សុភាសិត ៨:១២) យើងច្បាស់ជាមានសុភមង្គលបើយើងប្រព្រឹត្តដូចទ្រង់ដែរ។
‹ចូរស្វែងរកព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះជាមុនសិន›
១៦. តើអ្វីគួរធ្វើជាអាទិភាពក្នុងជីវិតយើង? ហើយតើព្រះយេស៊ូបានតាំងគំរូដោយធ្វើដូច្នេះតាមរបៀបណា?
១៦ ព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីអ្វីដែលគួរធ្វើជាអាទិភាពក្នុងជីវភាពរស់នៅនៃអស់អ្នកដែលទទួលស្គាល់ទ្រង់ជាមគ្គុទ្ទេសក៍។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «ចូរស្វែងរកនគរ នឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន»។ (ម៉ាថាយ ៦:៣៣) ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញនូវរបៀបធ្វើដូច្នេះ ដោយគំរូរបស់ទ្រង់។ ក្រោយពីព្រះយេស៊ូបានតមអាហារ ទាំងរំពឹងគិតនិងអធិស្ឋានអស់រយៈពេល៤០ថ្ងៃបន្ទាប់ពីបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក នោះទ្រង់បានជួបប្រទះនឹងការល្បងលពីសាតាំង។ អារក្សសាតាំងចង់ប្រគល់ឲ្យព្រះយេស៊ូនូវអំណាចគ្រប់គ្រងលើ«អស់ទាំងនគរក្នុងលោកីយ»។ សូមគិតទៅមើលអំពីជីវិតបែបណាដែលព្រះយេស៊ូអាចមាន បើទ្រង់យល់ព្រមនឹងសំនើររបស់អារក្សនោះ! ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគ្រីស្ទបានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់វិញ។ ទ្រង់ក៏ជ្រាបថា ជីវិតបែបនោះក្នុងលោកីយ៍របស់សាតាំងត្រូវមានរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ។ ភ្លាមៗនោះទ្រង់បានបដិសេធនឹងសំនើររបស់អារក្ស ដោយមានបន្ទូលថា៖ «មានសេចក្ដីចែងទុកមកថា៖ ‹ឯងត្រូវថ្វាយបង្គំដល់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯង ហើយត្រូវគោរពដល់ទ្រង់តែមួយព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ›»។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយនោះមក ព្រះយេស៊ូបាន«ចាប់តាំងប្រកាស ដោយបន្ទូលថា៖ ‹ចូរប្រែចិត្តឡើង ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌ជិតដល់ហើយ›»។ (ម៉ាថាយ ៤:២, ៨-១០, ១៧) បន្ទាប់ពីមានបន្ទូលនោះមក ព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើជាអ្នកផ្សាយប្រកាសពេញពេលអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះរហូតដល់អស់ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី។
១៧. តើដោយរបៀបណាដែលយើងអាចបង្ហាញថា យើងចាត់ទុកអ្វីៗខាងព្រះរាជាណាចក្រជាអាទិភាពក្នុងជីវិតយើង?
១៧ យកល្អសូមឲ្យយើងយកតម្រាប់តាមមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើង ទាំងកុំអនុញ្ញាតឲ្យលោកីយ៍របស់សាតាំងទាក់ទាញចិត្តយើងឲ្យចាត់ទុកអាជីពនិងការមានប្រាក់ខែច្រើនជាគោលដៅសំខាន់បំផុតនោះឡើយ។ (ម៉ាកុស ១:១៧-២១) គឺច្បាស់ជាការល្ងីល្ងើហើយ! បើយើងជាប់រវល់នឹងការដេញតាមរបស់របរខាងលោកីយ៍នេះ រហូតដល់លះចោលអ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដែលចាត់ទុកនោះជាអ្វីមិនសូវសំខាន់ប៉ុន្មានទេ។ ព្រះយេស៊ូបានប្រគល់ឲ្យយើងនូវកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះរាជាណាចក្រ និងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សដែរ។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០) យើងប្រហែលជាមានភារកិច្ចគ្រួសារព្រមទាំងភារកិច្ចផ្សេងៗទៀតដែរ ប៉ុន្តែយើងពេញចិត្តបំពេញភារកិច្ចរបស់យើងជាគ្រីស្ទានក្នុងការផ្សព្វផ្សាយនិងបង្រៀនគេ ដោយចំណាយពេលនៅពេលល្ងាចនិងចុងសប្ដាហ៍ មែនទេ? ហើយជាការលើកទឹកចិត្តណាស់ហ្ន៎! ដែលក្នុងកំឡុងឆ្នាំកិច្ចបំរើនាឆ្នាំ២០០១ មានប្រមាណ៧៨០.០០០នាក់បានបំរើជាអ្នកត្រួសត្រាយឬអ្នកផ្សព្វផ្សាយពេញពេល។
១៨. តើអ្វីដែលអាចជួយយើងឲ្យមានអំណរក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ?
១៨ សៀវភៅដំណឹងល្អនិមួយៗពន្យល់អំពីព្រះយេស៊ូជាបុគ្គលមួយអង្គដែលមានសកម្មភាព និងព្រះទ័យសន្ដោសប្រណីដែរ។ ពេលទ្រង់យល់ដឹងអំពីសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណនៃបណ្ដាមនុស្សជុំវិញទ្រង់ នោះទ្រង់មានព្រះទ័យក្ដួលអាណិតដល់គេ ក៏ខំជួយគេផងដែរ។ (ម៉ាកុស ៦:៣១-៣៤) កិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងក៏នាំឲ្យមានអំណរ បើយើងសម្រេចការនោះដោយព្រោះស្រឡាញ់អ្នកដទៃ និងមានក្ដីប្រាថ្នាដែលស្មោះអស់ពីចិត្តចង់ជួយពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យយើងមានសេចក្ដីប្រាថ្នាបែបនោះ? ប្អូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះចេសិន ស្រដីថា៖ «ពេលខ្ញុំនៅជំទង់នៅឡើយ ខ្ញុំមិនសូវពេញចិត្តធ្វើកិច្ចបំរើផ្សាយប៉ុន្មានទេ»។ តើអ្វីបានជួយគាត់បណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យមានចិត្តស្រឡាញ់កិច្ចការនេះ? ចេសិនឆ្លើយថា៖ «ក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ យើងបានកំណត់ទុកថ្ងៃសៅរ៍ពេលព្រឹកសំរាប់កិច្ចបំរើផ្សាយ។ ការកំណត់ទុកពេលនោះមានប្រយោជន៍សំរាប់ខ្ញុំ ពីព្រោះកាលដែលខ្ញុំទៅផ្សព្វផ្សាយកាន់តែច្រើន ខ្ញុំបានឃើញផលដ៏ល្អដែលមានទាំងប៉ុន្មាននោះ ហើយការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្តនឹងធ្វើកិច្ចការនោះកាន់តែច្រើនជាង»។ យើងក៏គួរនឹងចូលរួមកិច្ចបំរើផ្សាយជាទៀងទាត់ និងដោយខ្នះខ្នែងផងដែរ។
១៩. ស្តីអំពីព្រះគ្រីស្ទជាមគ្គុទ្ទេសក៍ តើយើងគួរប្ដេជ្ញាចិត្តយ៉ាងណា?
១៩ ការទទួលស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទជាមគ្គុទ្ទេសក៍ រមែងផ្ដល់ឲ្យយើងនូវកម្លាំងចិត្តនិងនាំឲ្យមានប្រយោជន៍។ ពេលយើងទទួលស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទជាមគ្គុទ្ទេសក៍ នោះភាពយុវវ័យរបស់យើងបានទៅជាឱកាសដែលអាចពង្រីកចំណេះដឹងនិងប្រាជ្ញាបានរឹតតែច្រើនថែមទៀត។ ហើយគ្រួសារក៏ទៅជាប្រភពនៃសេចក្ដីសុខនិងសុភមង្គល និងកិច្ចបំរើផ្សាយក្លាយជាសកម្មភាពដែលនាំឲ្យមានអំណរនិងស្កប់ស្កល់ចិត្តមែន។ ចូរឲ្យយើងប្ដេជ្ញាចិត្តបង្ហាញថា យើងពិតជាចាត់ទុកព្រះគ្រីស្ទជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើង មិនថាក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ឬក្នុងការសម្រេចចិត្តរបស់យើងក៏ដោយ។ (កូល៉ុស ៣:២៣, ២៤) ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានធ្វើជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើងតាមរបៀបផ្សេងមួយទៀត គឺតាមក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។ អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពិគ្រោះអំពីរបៀបដែលយើងអាចទទួលប្រយោជន៍ពីសំវិធានការមួយនេះ។
[កំណត់សម្គាល់]
a ឈ្មោះខ្លះបានត្រូវប្ដូរ។
តើអ្នកនៅចាំទេ?
• តើការធ្វើតាមមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើងដែលព្រះបានតែងតាំងឡើងនោះ នាំឲ្យមានប្រយោជន៍យ៉ាងណាខ្លះ?
• តើពួកយុវវ័យអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីបង្ហាញថា គេចង់យកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូជាមគ្គុទ្ទេសក៍?
• ស្តីអំពីពួកអ្នកដែលចុះចូលចំពោះព្រះយេស៊ូជាមគ្គុទ្ទេសក៍ តើមានអានុភាពអ្វីលើជីវភាពគ្រួសាររបស់គេ?
• តើកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណា ថាយើងពិតជាចាត់ទុកព្រះគ្រីស្ទជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើង?
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
វ័យនៅជាយុវវ័យជាពេលល្អដើម្បីទទួលបានចំណេះអំពីព្រះនិងអំពីមគ្គុទ្ទេសក៍របស់យើងដែលបានត្រូវតែងតាំងឡើង
[រូបភាពនៅទំព័រ២១]
ការចុះចូលចំពោះព្រះគ្រីស្ទជាមគ្គុទ្ទេសក៍តែង ជួយបណ្ដុះឲ្យមានសុភមង្គលក្នុងក្រុមគ្រួសារ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៣]
ព្រះយេស៊ូបានចាត់ទុកការស្វែងរកព្រះរាជាណាចក្រជាអាទិភាព តើអ្នកបានធ្វើដូច្នេះដែរទេ?