របៀបទទួលបានភាពសុខស្រួលនៅឥឡូវនេះនិងមានសេចក្ដីសុខជានិរន្តរ៍
ហេតុដូចម្ដេចបានជាសេចក្ដីសុខច្រើនតែជាអ្វីដែលមនុស្សតាមឈោងចាប់តែចាប់មិនបានដូច្នេះ? ហើយបើចាប់បានហើយ ម្ដេចក៏សេចក្ដីសុខនោះមានតែបណ្ដោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ? តើនេះដោយសារអារម្មណ៍សុខស្រួលរបស់យើងផុសចេញពីមនោគតិរបស់យើងនិងអ្វីដែលយើងសង្ឃឹមថាយើងនឹងទទួល ផ្ទុយពីសច្ចភាពទេដឹង? គំនិតរវើរវាយបែបនេះគឺមិនខុសពីការយល់សប្ដិឬការរស់ក្នុងពិភពសុបិនប៉ុន្មានទេ។
មនោគតិនេះជួយយើងឲ្យបណ្ដែតអារម្មណ៍ឆ្ងាយហួសពីការពិតនិងហួសពីការពិបាកដែលយើងកំពុងតែមាន ហើយស្រមៃគិតដល់ភាពសុខស្រួលវិញ ដោយមិនចាំបាច់គិតពីអ្វីដែលអាចពញ្ញាក់យើងពីពិភពសុបិននោះទេ។ ប៉ុន្តែ តាមធម្មតា បញ្ហាក្នុងជីវិត នឹងទន្ទ្រានចូលពិភពសុបិននេះហើយបំផ្លាញឲ្យសាបសូន្យនូវអារម្មណ៍សុខស្រួលក្នុងមនោគតិរបស់យើងចោល ថែមទាំងដាស់អ្នកដែលកំពុងតែយល់សប្ដិឲ្យមកក្នុងពិភពពិតវិញ។
យើងសូមពិចារណាវិស័យមួយដែលមនុស្សពឹងដើម្បីឲ្យបានសេចក្ដីសុខ ពោលគឺទីអាស្រ័យនៅ។ ជាឧទាហរណ៍ ទីក្រុងមើលទៅដូចជាមានរបស់ទំនើបៗសព្វបែបយ៉ាង ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សនឹកស្រមៃអំពីការសប្បាយ ការមានលុយច្រើន និងផ្ទះសម្បែងស្អាតៗ។ ពិតមែនហើយ នេះមើលទៅដូចជាអាចផ្ដល់សេចក្ដីសុខដែលយើងចង់បានតាំងពីយូរមកហើយ។ ប៉ុន្តែ តើការស្រមើស្រមៃបែបនេះអាចក្លាយជាការពិតបានទេ?
តើជីវភាពក្នុងទីក្រុងអាចផ្ដល់នូវសេចក្ដីសុខឬទេ? ឬក៏ គ្រាន់តែមានក្នុងមនោគតិប៉ុណ្ណោះ?
វិធីមួយដែលធ្វើឲ្យជីវភាពនៅទីក្រុងទាក់ចិត្តទាញអារម្មណ៍មនុស្សនៅប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ គឺតាមរយៈការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មដែលលួងលោមមនោគតិរបស់អ្នកដែលចង់បានសេចក្ដីសុខ។ ក្រុមហ៊ុនដែលផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនេះ មិនសូវចាប់អារម្មណ៍ទៅលើសេចក្ដីសុខរបស់អ្នកទេ តែគេចាប់អារម្មណ៍ទៅលើប្រាក់ចំណេញនៃក្រុមហ៊ុនរបស់គេវិញ។ គេបិទបាំងមិនបង្ហាញឲ្យឃើញនូវបញ្ហានៃជីវិតពិតទេ តែផ្ទុយទៅវិញគេរៀបចំឈុតផ្សាយពាណិជ្ជកម្មដែលបង្ហាញពីជីវភាពសំបូរសប្បាយសុខស្រួល។ ដូច្នេះ សេចក្ដីសុខក្លាយជាអ្វីដែលជាប់ទាក់ទងនឹងជីវភាពទីក្រុងនិងផលិតផលដែលគេកំពុងតែផ្សាយនោះវិញ។
សូមគិតអំពីឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងបន្តបន្ទាប់នេះ។ មន្ត្រីនៅទីក្រុងមួយនៅទ្វីបអាហ្វ្រិចប៉ែកខាងលិច បានដាក់ផ្ទាំងផ្សាយពាណិជ្ជកម្មដែលបង្ហាញពីទិដ្ឋភាពដ៏រស់រវើកថា ការជក់បារីគឺមិនខុសពីការដុតបំផ្លាញលុយដែលអ្នកបានខំរកទាំងនឿយទាំងហត់នោះទេ។ នេះជាផ្នែកមួយរួមប្រតិបត្ដិការដើម្បីព្រមានពលរដ្ឋអំពីការពិសាបារី។ អ្នកផលិតនិងអ្នកលក់បារីបានឆ្លើយតបនឹងប្រតិបត្ដិការនេះដោយតាំងផ្ទាំងផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ដែលបង្ហាញពីអ្នកជក់បារីមានជីវភាពសំបូរសប្បាយដែលពោរពេញទៅដោយភាពជោគជ័យគួរឲ្យចង់ទស្សនា។ មួយវិញទៀត ក្រុមហ៊ុនផលិតបារីបានឲ្យបុគ្គលិកខ្លះស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានហ៊ឺហានិងមួកម៉ូដថ្មីៗ ចែកបារីដល់យុវជននៅតាមផ្លូវ ដោយលើកទឹកចិត្តគេថា «សាកពិសាទៅ»។ ក្នុងចំណោមយុវជនទាំងនេះ មានជាច្រើននាក់ដែលមកពីជនបទ និងដោយភាពឆោតល្ងង់មិនស្គាល់ពីវិធីសាស្ត្រពាណិជ្ជកម្មដ៏ឆ្លៀវឆ្លាតនោះ ពួកគេបានចាញ់បោកគេ។ ជាលទ្ធផលពួកគេក៏ក្លាយជាអ្នកញៀនបារីវិញ។ យុវជនទាំងនោះបានធ្វើដំណើរពីជនបទមករស់នៅក្នុងទីក្រុង ដោយមានបំណងស្វែងរកជីវភាពសុខស្រួលដើម្បីជួយឧបត្ថម្ភក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ ឬក៏ដើម្បីខំរកស៊ីឲ្យបានចំរុងចំរើន។ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេប្រៀបដូចជាយកលុយមកដុតចោល ដែលលុយភាគច្រើនរបស់ពួកគេអាចប្រើសំរាប់អ្វីល្អជាង។
ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មដែលបង្ហាញពីមនុស្សរស់នៅយ៉ាងសុខស្រួលក្នុងទីក្រុង មិនតែងតែមកពីអ្នកលក់ទេ។ ជួនកាល ការផ្សាយនោះចេញពីមាត់អ្នកដែលបានផ្លាស់មករស់នៅទីក្រុងនោះតែម្ដង ដោយព្រោះតែគេអាម៉ាស់មុខមិនចង់ត្រឡប់ទៅស្រុករបស់ខ្លួនវិញ។ គេខំបង្អួតបង្អរអ្នកជនបទដោយអះអាងថា គេមានទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើន និងរកស៊ីធូរធារនៅទីក្រុង ដើម្បីលាក់ការពិតថា គេបរាជ័យទាំងស្រុងវិញ។ ប៉ុន្តែ ការពិនិត្យឲ្យបានដិតដល់នូវសភាពពិតរបស់ពួកគេ បង្ហាញថាជីវភាពរស់នៅរបស់ពួកគេនៅបច្ចុប្បន្ន គឺមិនសូវខុសគ្នាប៉ុន្មានពីជីវភាពនៅជនបទនោះទេ។ ពួកគេនៅតែសង្វាតរកស៊ីខ្វះមុខខ្វះក្រោយដូចជាអ្នកទីក្រុងដែរ។
ជាពិសេស ក្នុងទីក្រុងធំៗ អ្នកថ្មីដែលមកស្វែងរកជីវភាពសុខស្រួលធ្លាក់ខ្លួនជាចំណីរបស់មនុស្សខិលខូច។ ហេតុអ្វី? នេះច្រើនតែដោយសារគេមិនទាន់មានមិត្តភក្ដិណាម្នាក់នៅឡើយ ហើយគេក៏នៅឆ្ងាយពីញាតិមិត្តនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គេដែរ។ ដូច្នេះ គេគ្មានអ្នកណាអាចជូនយោបល់ជួយគេបញ្ចៀសពីអន្ទាក់នៃជីវភាពទីក្រុងដែលនិយមទ្រព្យសម្បត្ដិនោះទេ។
យ៉ូស្វេមិនបានចាប់ផ្ដើមពិសាបារីទេ។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់បានដឹងខ្លួនថា អ្វីដែលគាត់ត្រូវធ្វើដើម្បីរស់នៅក្នុងទីក្រុងគឺហួសពីសមត្ថភាពរបស់គាត់ណាស់។ ក្នុងករណីគាត់ ទីក្រុងមិនអាចធ្វើឲ្យមនោគតិដែលគាត់ធ្លាប់មានក្លាយជាការពិតបានទេ។ គាត់ទទួលស្គាល់ថា គាត់គ្មានជីវភាពសុខស្រួលនៅក្នុងទីក្រុងសោះ ហើយទីក្រុងក៏មិនមែនជាលំនៅពិតរបស់គាត់ឡើយ។ អារម្មណ៍កណ្ដោចកណ្ដែង និងគំនិតថាខ្លួនគឺមិនល្អដូចគេដូចឯង និងគិតថាខ្លួនបានបរាជ័យទាំងស្រុងនោះ បានគ្របដណ្ដប់ទៅលើចិត្តគំនិតយ៉ូស្វេរហូតដល់ទីបំផុត គាត់បានកាត់កេរកាត់ខ្មាសត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ។
គាត់ធ្លាប់ខ្លាចថាអ្នកស្រុកនឹងចំអកឲ្យគាត់។ ផ្ទុយទៅវិញ ក្រុមគ្រួសារនិងមិត្តភក្ដិពិតរបស់គាត់បានទទួលស្វាគមន៍គាត់យ៉ាងកក់ក្ដៅ។ ការស្ថិតក្នុងបរិយាកាសដ៏កក់ក្ដៅក្នុងភូមិដែលគាត់ធ្លាប់ពិសោធ ថែមទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីចំណោមមិត្តភក្ដិរបស់គាត់នៅក្នុងក្រុមជំនុំ ជាហេតុធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍សុខស្រួលជាងនៅទីក្រុងទៅទៀត ពីព្រោះនៅទីក្រុងច្រើនតែយកមនោគតិរបស់មនុស្សកែប្រែឲ្យទៅជាការយល់សប្ដិអាក្រក់ទៅវិញ។ គាត់បានភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងពេលគាត់ឃើញថា តាមពិតការសង្វាតធ្វើការជាមួយឪពុករបស់គាត់នៅវាលស្រែបានបង្កើតប្រាក់ចំណូលច្រើនជាងប្រាក់ចំណូលសរុបដែលគាត់អាចទទួលនៅឯទីក្រុងទៅទៀត។
ចុះលុយវិញ? តើការខ្វះលុយកាក់ពិតជាបញ្ហារបស់អ្នកទេ?
តើលុយអាចផ្ដល់ឲ្យអ្នកនូវសេចក្ដីសុខបានទេ? ស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះលីស ពីប្រទេសកាណាដាមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំធ្លាប់ជឿថាលុយអាចធ្វើឲ្យយើងលែងបារម្ភរឿងសព្វបែបយ៉ាង»។ គាត់បានជាប់ចិត្តស្រឡាញ់បុរសម្នាក់ដែលមានលុយយ៉ាងច្រើន។ មិនយូរក្រោយមក គាត់ក៏បានរៀបការ។ ពេលនោះ តើលីសមានសេចក្ដីសុខទេ? គាត់បានរៀបរាប់តទៅទៀតថា៖ «ពេលខ្ញុំរៀបការ យើងមានផ្ទះស្អាតនិងមានឡានពីរ។ យើងមានប្រាក់ចំណូលល្មមឲ្យយើងអាចទិញអ្វីៗក៏បាន ធ្វើដំណើរទៅកន្លែងណាក៏បាន ថែមទាំងចូលរួមការកំសាន្តប្រភេទណាតាមតែចិត្តយើងចង់។ ប៉ុន្តែ អ្វីដ៏ប្លែកគឺថា ខ្ញុំនៅតែបារម្ភអំពីរឿងលុយដដែល»។ លីសពន្យល់នូវមូលហេតុនេះថា៖ «យើងមានអ្វីៗជាច្រើនដែលយើងអាចបាត់បង់បាន។ មើលទៅដូចជា ពេលយើងមានកាន់តែច្រើន នោះយើងមានសេចក្ដីសុខកាន់តែតិចទៅៗ។ លុយមិនបានធ្វើឲ្យយើងលែងបារម្ភឬលែងខ្វល់ខ្វាយនោះឡើយ»។
បើអ្នកគិតថា អ្នកគ្មានលុយល្មមគ្រប់គ្រាន់ឲ្យមានសេចក្ដីសុខទេ សូមសាកសួរខ្លួនឯងនូវសំនួរថា៖ ‹តាមពិត តើបញ្ហានោះផ្ដើមចេញពីអ្វីទៅ? តើបញ្ហានេះពិតជាកើតចេញពីការខ្វះខាតលុយកាក់ឬ? ឬក៏ផ្ទុយទៅវិញ តើនេះមកពីខ្ញុំមិនចេះបែងចែកមុខចំណាយឲ្យបានត្រឹមត្រូវទេ?»។ លីសនឹកជញ្ជឹងគិតអំពីកុមារភាពរបស់គាត់ហើយពោលថា៖ «ឥឡូវខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា ប្រភពនៃបញ្ហារបស់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ គឺជាការមិនចេះបែងចែកមុខចំណាយឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ យើងតែងតែទិញជឿ ជាហេតុធ្វើឲ្យយើងតែងតែមានបំណុលអន្ទោលតាមយើង។ នេះបានធ្វើឲ្យយើងខ្វល់ខ្វាយជានិច្ច»។
ប៉ុន្តែ សព្វថ្ងៃនេះ លីសនិងស្វាមីរបស់គាត់មានអារម្មណ៍សុខស្រួលជាង ទោះជាពួកគាត់មិនមានលុយច្រើនដូចមុនក៏ដោយ។ ពេលពួកគាត់បានរៀនសេចក្ដីពិតពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ពួកគាត់ឈប់ស្ដាប់តាមការឃោសនាដែលថា លុយអាចផ្ដល់ឲ្យយើងមានសេចក្ដីសុខនោះទៀតហើយ ហើយពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមស្ដាប់តាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះវិញ រួមទាំងព្រះបន្ទូលដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាដែលចែងថា៖ «តែអ្នកណាដែលស្ដាប់តាមអញ នោះនឹងនៅដោយសេចក្ដីសុខពិត ហើយនឹងមានសេចក្ដីសំរាក ឥតភ័យខ្លាចចំពោះការអាក្រក់ឡើយ»។ (សុភាសិត ១:៣៣) លីសនិងស្វាមីចង់ឲ្យជីវិតរបស់ពួកគាត់មានខ្លឹមសារច្រើនជាងអ្វីដែលទ្រព្យសម្បត្ដិអាចផ្ដល់ឲ្យ។ ឥឡូវ លីសនិងស្វាមីរបស់គាត់ជាសាសនទូតនៅប្រទេសឆ្ងាយមួយ ហើយកំពុងតែបង្រៀនទាំងអ្នកមានទាំងអ្នកក្រថា បន្ដិចទៀតព្រះយេហូវ៉ានឹងនាំមកនូវជីវភាពសុខស្រួលមកដល់ផែនដីទាំងមូលយើងនេះ។ កិច្ចការនេះផ្ដល់ភាពស្កប់ស្កល់ចិត្តជានិរន្តរ៍ដែលកើតចេញពីគោលបំណងនិងគោលការណ៍ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ មិនមែនមកពីលុយទេ។
សូមចងចាំជានិច្ចនូវការពិតដ៏បឋមនេះថា៖ ទំនាក់ទំនងដ៏ល្អជាមួយនឹងព្រះមានតម្លៃច្រើនជាងទ្រព្យសម្បត្ដិឆ្ងាយណាស់។ បទគម្ពីរតែងតែសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើទំនាក់ទំនងដ៏ល្អជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា មិនមែនទៅលើទ្រព្យសម្បត្ដិទេ។ នោះជាទំនាក់ទំនងមួយដែលយើងអាចមានជារៀងរហូត បើយើងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះដោយមានជំនឿទៅលើទ្រង់។ ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យ‹ប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិខាងឯព្រះ› ហើយរៀបទុក‹ទ្រព្យនៅឯស្ថានសួគ៌›។—លូកា ១២:២១, ៣៣
ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះឋានៈ តើអ្នកកំពុងតែឡើងឋានៈទេ?
ប្រសិនបើអ្នកចង់គិតថា ការឡើងឋានៈក្នុងសង្គមគឺជាវិធីបានជីវភាពសុខស្រួលដែលនាំឲ្យមានសេចក្ដីសុខនោះ សូមសាកសួរខ្លួនឯងថា៖ ‹តើមានបុគ្គលណាម្នាក់ដែលកំពុងតែឡើងឋានៈក្នុងសង្គម ដែលពិតជាមានជីវភាពសុខស្រួលនិងមានសេចក្ដីសុខហើយឬទេ? តើខ្ញុំត្រូវឡើងដល់ឋានៈណា ទើបបានជីវភាពសុខស្រួលហើយមានសេចក្ដីសុខនោះ?›។ ជោគជ័យក្នុងអាជីពណាមួយប្រហែលជាអាចធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនទទួលបានសេចក្ដីសុខតែតាមពិតនេះជាសេចក្ដីសុខក្លែងក្លាយ និងនាំទៅដល់ការខកចិត្ត ឬក៏អាក្រក់ជាងនោះទៅទៀតនាំទៅដល់ក្ដីអន្តរាយតែម្ដង។
បទពិសោធន៍ពិតប្រាកដសឲ្យឃើញថា ទំនាក់ទំនងដ៏ល្អជាមួយនឹងព្រះរមែងផ្ដល់ឲ្យនូវសេចក្ដីសុខច្រើនជាងមានឈ្មោះល្បីសុសសាយក្នុងសង្គម។ មានតែព្រះយេហូវ៉ាទេ ដែលអាចប្រទានអំណោយជាជីវិតជានិរន្តរ៍ដល់មនុស្សបាន។ នេះមានន័យថា ទ្រង់កត់ឈ្មោះយើងក្នុងបញ្ជីជីវិតរបស់ទ្រង់ មិនមែនបញ្ជីរាយនាមអ្នកល្បីៗទេ។—និក្ខមនំ ៣២:៣២; វិវរណៈ ៣:៥
ពេលអ្នកឈប់គិតពីក្ដីស្រមើស្រមៃដ៏រវើរវាយ ហើយមកគិតអំពីទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែងនៃជីវិតវិញនោះ តើសភាពរបស់ខ្លួននាបច្ចុប្បន្ននេះពិតជាប្រសើរយ៉ាងណាទៅ? ហើយតាមការពិត នាអនាគតតើជីវិតរបស់អ្នកនឹងមានសភាពប្រសើរយ៉ាងណាដែរ? គ្មានអ្នកណាមានអ្វីៗទាំងអស់នោះទេ។ ជនគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលមានប្រាជ្ញាធ្លាប់ពោលថា៖ «ពីមុន ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា ជីវិតរបស់យើងមានសភាពដូចជាបានអ្វីមួយខ្វះអ្វីមួយ មិនដែលបានអ្វីទាំងអស់នៅពេលដំណាលគ្នាទេ»។ សូមឈប់សិនហើយអានក្នុងប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា«រឿងនិទាននៅប្រទេសបេណាំង»។
ឥឡូវសូមសួរខ្លួនអ្នកនូវសំនួរដូចតទៅនេះ: តើអ្វីជាគោលដៅសំខាន់នៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ? តើខ្ញុំអាចសម្រេចគោលដៅនោះយ៉ាងលឿនបំផុតតាមវិធីណា? តើខ្ញុំកំពុងតែខំសម្រេចគោលដៅនេះតាមរបៀបមួយដែលត្រូវការពេលដ៏យូរនិងពិបាកទេ? អ្វីដែលខ្ញុំពិតជាចង់បាននិងអាចទទួលបានតាមជីវភាពជាក់ស្តែងរបស់ខ្លួននោះ តើនេះអាចទទួលបានតាមវិធីមួយដ៏មិនស្មុគស្មាញបានទេ?
ក្រោយពីព្រះយេស៊ូជូនឱវាទអំពីទ្រព្យសម្បត្ដិដែលមានតម្លៃតែបន្ដិចបន្តួចបើប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្វីខាងវិញ្ញាណនោះ ទ្រង់មានបន្ទូលថាយើងត្រូវរក្សាភ្នែកឲ្យ«ល្អ»មានន័យថា«សម្លឹងឲ្យចំនឹងគោលដៅមួយ»។ (ម៉ាថាយ ៦:២២) ទ្រង់បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា អាទិភាពក្នុងជីវិតគួរជាគោលដៅនិងគោលការណ៍ខាងវិញ្ញាណ ដែលមានន័យថាទុកព្រះនាមរបស់ព្រះនិងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់ជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុត។ (ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០) អ្វីផ្សេងទៀតគឺមិនសូវសំខាន់ទេ គឺប្រៀបដូចជាអ្វីដែលយើងមិនសម្លឹងមើលឲ្យចំនោះ។
សព្វថ្ងៃនេះ កញ្ចក់ម៉ាស៊ីនថតអាចពង្រីកនិងបង្រួមរកចំណុចប្រសព្វដោយស្វ័យប្រវត្ដិ ដើម្បីថតអ្វីបានទាំងនៅជិតទាំងនៅឆ្ងាយ។ តើអ្នកដូចម៉ាស៊ីនថតទេ? តើភ្នែកយើងរវល់«ប្រសព្វ»មើលអ្វីៗទាំងអស់ឃើញថាសំខាន់គួរឲ្យចង់បានទេ? តើយើងនឹកក្នុងមនោគតិថា នោះជាអ្វីដែលយើងមានលទ្ធភាពទទួលបានទេ? បើអ្នកកំពុងតែគិតដូច្នេះមែន សូម្បីតែគិតបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ នោះព្រះរាជាណាចក្រដែលជាចំណុចប្រសព្វរបស់ជនគ្រីស្ទាន អាចក្លាយជាអ្វីដែលយើងសម្លឹងឃើញយ៉ាងស្រពិចស្រពិលហើយព្រិលៗវិញ ដោយសារយើងរវល់ប្រសព្វមើលអ្វីៗផ្សេងទៀត។ ព្រះយេស៊ូបានទូន្មានដោយត្រង់ៗថា៖ «ចូរស្វែងរកនគរ នឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះ នឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង»។—ម៉ាថាយ ៦:៣៣
អ្នកអាចមានសេចក្ដីសុខឥឡូវនេះនិងជានិរន្តរ៍
យើងប្រហែលជានឹកស្រមៃទៅដល់ជីវភាពរស់នៅដ៏ល្អជាងនេះ សំរាប់ខ្លួនយើងនិងអ្នកដែលជាទីស្រឡាញ់របស់យើង។ ប៉ុន្តែ ការពិតបង្ហាញថាយើងជាមនុស្សមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ យើងរស់នៅក្នុងរបបលោកីយ៍ដែលមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ហើយយើងមានអាយុកាលមធ្យមខ្លីណាស់។ នេះជាអ្វីដែលដាក់កំហិតទៅលើអ្វីដែលយើងអាចសម្រេចបានតាមភាពពិតជាក់ស្តែង។ រាប់ពាន់ឆ្នាំមុន អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរបានពន្យល់ថា៖ «យើងក៏វិលមកមើលនៅក្រោមថ្ងៃ ឃើញថា ការរត់ប្រណាំងមិនសំរេចនឹងមនុស្សដែលរត់លឿន ការចំបាំងក៏មិនសំរេចនឹងមនុស្សដែលមានកំឡាំងដែរ ឯនំប៉័ង មិនសំរេចនឹងមនុស្សមានប្រាជ្ញា ឬទ្រព្យសម្បត្ដិនឹងមនុស្សមានយោបល់ ឬគុណនឹងមនុស្សស្ទាត់ជំនាញនោះដែរ គ្រប់ទាំងអស់ស្រេចនៅពេលវេលានឹងឱកាសវិញ»។—សាស្ដា ៩:១១
ជួនកាល យើងជាប់រវល់នឹងការរកស៊ីប្រចាំថ្ងៃដល់ម្ល៉េះបានជាយើងភ្លេចគិតអំពីរឿងដ៏សំខាន់ជាង គឺជាអត្តសញ្ញាណរបស់យើង និងអ្វីដែលយើងពិតជាត្រូវការដើម្បីមានសេចក្ដីសុខពិត។ សូមពិចារណាពាក្យដ៏ប្រកបដោយប្រាជ្ញាពីបុរាណថា៖ «អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះនឹងមិនស្កប់ចិត្តដោយប្រាក់ប៉ុណ្ណោះទេ ឬអ្នកណាដែលចូលចិត្តនឹងទ្រព្យដ៏បរិបូរ នោះក៏មិនស្កប់ចិត្តដោយផលចំរើនប៉ុណ្ណោះដែរ។ នេះក៏ជាការឥតប្រយោជន៍ទទេ។ ឯការដេកលក់នៃមនុស្សដែលធ្វើការនឿយហត់ នោះស្រួលឆ្ងាញ់។ ទោះបើបានបរិភោគតិចឬច្រើនក្ដី ប៉ុន្តែការបរិភោគហួសប្រមាណរបស់អ្នកមាន នោះមិនឲ្យគេដេកលក់បានទេ»។ (សាស្ដា ៥:១០, ១២) ដូច្នេះ តើសេចក្ដីសុខរបស់អ្នកពឹងទៅលើអ្វីទៅ?
បើកាលៈទេសៈរបស់អ្នកគឺស្រដៀងនឹងកាលៈទេសៈនិងមនោគតិដ៏មិនប្រាកដប្រជារបស់យ៉ូស្វេ តើអ្នកអាចផ្លាស់ប្ដូរគោលដៅរបស់អ្នកបានទេ? បុគ្គលដែលពិតជាស្រឡាញ់អ្នកនឹងគាំទ្រអ្នក ដូចជាក្រុមគ្រួសារនិងមិត្តភក្ដិរបស់យ៉ូស្វេក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានបានធ្វើដែរ។ អ្នកប្រហែលជានឹងមានសេចក្ដីសុខជាច្រើនដោយរស់នៅកន្លែងដែលសាមញ្ញៗ ជាជាងនៅទីក្រុងជាមួយមនុស្សដែលចង់តែជញ្ជក់យកប្រយោជន៍ពីអ្នកនោះ។
បើអ្នកមានច្រើនស្រាប់ហើយ ដូចជាបងស្រីលីសនិងស្វាមីរបស់គាត់ធ្លាប់មាននោះ តើអ្នកអាចកែប្រែជីវិតរបស់អ្នកបានទេ? ដើម្បីប្រើពេលវេលានិងកម្លាំងច្រើនជាងក្នុងការជួយមនុស្សឯទៀតរៀនអំពីព្រះរាជាណាចក្រដែលជាប្រភពនៃសេចក្ដីសុខពិត មិនថាអ្នកនោះជាអ្នកមានឬអ្នកក្រក៏ដោយ។
បើអ្នកកំពុងតែខិតខំឲ្យបានឋានៈធំជាងក្នុងសង្គមឬក៏នៅកន្លែងធ្វើការ យកល្អសូមអ្នកគិតឲ្យបានជ្រៅជ្រះអំពីអ្វីដែលជំរុញទឹកចិត្តអ្នកឲ្យធ្វើដូច្នេះ។ ប្រហែលជាសំភារៈទំនើបៗខ្លះៗដែលអ្នកមាននោះ អាចធ្វើឲ្យជីវិតរបស់អ្នកសប្បាយជាងមែន។ ប៉ុន្តែ តើអ្នកអាចទុកព្រះរាជាណាចក្រដែលជាប្រភពនៃសេចក្ដីសុខជារៀងរហូតជាអាទិភាពចំបងក្នុងជីវិតរបស់អ្នកបានទេ? សូមនឹកចាំពីបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូថា៖ «ដែលឲ្យ នោះបានពរជាជាងទទួល»។ (កិច្ចការ ២០:៣៥) បើអ្នកចូលរួមកិច្ចការផ្សេងៗក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន នោះអ្នកនឹងមានសេចក្ដីសុខដែលផ្ដល់ឲ្យអំណរមែន។
អ្នកដែលទុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់ អ្នកនោះកំពុងតែរីកចំរើនទាំងមានសេចក្ដីសុខដែលប្រកបទៅដោយភាពកក់ក្ដៅឥឡូវនេះ ហើយទន្ទឹងចាំសេចក្ដីសុខពិតនាពេលអនាគតដែរ។ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានពោលថា៖ «ទូលបង្គំបានតាំងព្រះយេហូវ៉ា នៅមុខទូលបង្គំជាដរាប ហើយដោយព្រោះទ្រង់គង់នៅខាងស្ដាំទូលបង្គំ បានជាទូលបង្គំមិនត្រូវរង្គើឡើយ។ ហេតុនោះចិត្តទូលបង្គំអរសប្បាយ ហើយកិត្ដិយសនៃទូលបង្គំបានរីករាយឡើង។ រូបសាច់នៃទូលបង្គំក៏នឹងនៅដោយសាន្តត្រាណដែរ»។—ទំនុកដំកើង ១៦:៨, ៩
[ប្រអប់នៅទំព័រ៦]
រឿងនិទាននៅប្រទេសបេណាំង
រឿងនេះបានត្រូវគេនិទានរាប់ពាន់ដងពីមាត់មួយទៅមាត់មួយដោយមានការបញ្ចេញបញ្ចូលជាច្រើន។ នៅពេលថ្មីៗនេះ បុរសចំណាស់ម្នាក់ពីភូមិមួយនៅប្រទេសបេណាំង នាទ្វីបអាហ្វ្រិចប៉ែកខាងលិច បាននិទានរឿងនេះដល់ក្មេងៗខ្លះ ដូចតទៅនេះ:
មានអ្នកនេសាទម្នាក់ក្រោយពីនេសាទរួចហើយ គាត់ក៏ជិះទូកនេសាទរបស់គាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញហើយប្រទះអ្នកជំនាញខាងពាណិជ្ជកម្មជនជាតិបរទេសម្នាក់ដែលធ្វើការនៅប្រទេសកំពុងតែអភិវឌ្ឍនេះ។ អ្នកជំនាញក៏សួរអ្នកនេសាទពីមូលហេតុ ដែលគាត់ត្រឡប់មកពីនេសាទលឿនម្ល៉េះ។ អ្នកនេសាទឆ្លើយតបថា គាត់អាចធ្វើការយូរជាងនេះបាន តែគាត់បាននេសាទល្មមនឹងចិញ្ចឹមក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់រួចហើយ។
អ្នកជំនាញសួរថា៖ «បើអ៊ីចឹង តើអ្នកប្រើពេលទំនេរដើម្បីធ្វើអ្វី?»។
អ្នកនេសាទឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំទៅស្ទូចត្រី។ ខ្ញុំលេងជាមួយកូនខ្ញុំ។ យើងសំរាកថ្ងៃត្រង់។ ពេលល្ងាចយើងបរិភោគជាមួយគ្នា។ ក្រោយមកខ្ញុំទៅលេងមិត្តភក្ដិខ្ញុំដើម្បីលេងភ្លេងជាមួយគ្នា»។
អ្នកជំនាញកាត់ប្រសាសន៍អ្នកនេសាទថា៖ «សូមអ្នកស្ដាប់ខ្ញុំសិន ខ្ញុំមានសញ្ញាប័ត្រពីសកលវិទ្យាល័យ ហើយខ្ញុំបានសិក្សាអំពីរឿងនេះ។ ខ្ញុំចង់ជួយអ្នក។ អ្នកត្រូវនេសាទត្រីឲ្យបានច្រើនជាងនេះ។ អ្នកនឹងបានលុយច្រើនជាង ហើយបន្ដិចទៀតអ្នកនឹងអាចទិញទូកធំជាងទូកនេសាទនេះទៅទៀត។ បើអ្នកមានទូកធំជាង អ្នកនឹងអាចរកបានកំរៃកាន់តែច្រើនជាង ហើយក្រោយមកអ្នកនឹងអាចទិញទូកច្រើនទៀត»។
ភ្លាមនោះអ្នកនេសាទសួរថា៖ «ក្រោយនោះម៉េចទៅ?»។
អ្នកជំនាញឆ្លើយថា៖ «ក្រោយនោះ អ្នកអាចលក់ឲ្យរោងចក្រផ្ទាល់ មិនចាំបាច់មានឈ្មួញកណ្ដាលទេ ឬអ្នកក៏អាចរហូតដល់បង្កើតរោងចក្រធ្វើត្រីកំប៉ុងដោយខ្លួនឯងក៏បាន។ អ៊ីចឹងអ្នកនឹងអាចចេញពីភូមិរបស់អ្នកហើយទៅនៅទីក្រុងខតនូ ឬក៏ទីក្រុងប៉ារីស ឬញូវយ៉ក ហើយចាត់ចែងក្រុមហ៊ុនរបស់អ្នកពីនោះមក។ អ្នកប្រហែលជានឹងអាចបញ្ចូលក្រុមហ៊ុនរបស់អ្នកក្នុងផ្សារភាគហ៊ុន និងបានចំណេញរាប់លានដុល្លារថែមទៀត»។
អ្នកនេសាទសួរវិញថា៖ «តើខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលប៉ុន្មាន?»។
អ្នកជំនាញឆ្លើយថា៖ «ប្រហែលជា១៥ដល់២០ឆ្នាំ»។
«ហើយក្រោយនោះម៉េចទៅ?»(អ្នកនេសាទសួរបន្ត)
អ្នកជំនាញពន្យល់ថា៖ «ពេលនោះ ជីវិតអ្នកនឹងសប្បាយមែនទែន។ ពេលនោះអ្នកអាចចូលនិវត្តន៍ និងទៅនៅភូមិមួយនៅឆ្ងាយពីភាពអ៊ូអរនៃទីក្រុង»។
អ្នកនេសាទជជីកសួរទៀតថា៖ «ហើយក្រោយនោះម៉េចទៅ?»។
«ពេលនោះអ្នកនឹងមានពេលស្ទូចត្រី លេងជាមួយកូនអ្នក សំរាកថ្ងៃត្រង់ បរិភោគជាមួយក្រុមគ្រួសារអ្នក ហើយជួបមិត្តភក្ដិដើម្បីលេងភ្លេង»។
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
តើការឡើងឋានៈផ្ដល់នូវសេចក្ដីសុខឬ?
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
គ្រីស្ទានគ្នីគ្នាចាប់អារម្មណ៍ យ៉ាងស្មោះទៅលើ សេចក្ដីសុខរបស់អ្នក