ការសន្ទនាពីរឿងខាងវិញ្ញាណពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត
«មិនត្រូវឲ្យមានពាក្យអាក្រក់ណាមួយ ចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ចូរបញ្ចេញតែពាក្យណាដែលល្អៗ សំរាប់នឹងស្អាងចិត្ត[ឬ«ពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត», ព.ថ.]តាមត្រូវការ ដើម្បីឲ្យបានផ្ដល់ព្រះគុណដល់អស់អ្នកដែលស្ដាប់»។—អេភេសូរ ៤:២៩
១, ២. (ក) តើសមត្ថភាពនិយាយរបស់មនុស្សជាតិមានតម្លៃប៉ុនណា? (ខ) តើអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចង់ប្រើសមត្ថភាពនិយាយយ៉ាងដូចម្ដេច?
លោកលូដ្វិក ខឺឡឺដែលជាអ្នកនិពន្ធវចនានុក្រម បានសរសេរថា៖ «សមត្ថភាពនិយាយរបស់មនុស្សជាតិ គឺជាអាថ៌កំបាំងមួយ ក៏ជាអំណោយមួយពីព្រះ ហើយក៏ជាអព្ភូតហេតុមួយផងដែរ»។ ប្រហែលជាយើងមើលស្រាលដល់អំណោយថ្លៃវិសេសនេះដែលព្រះប្រទានមក។ (យ៉ាកុប ១:១៧) ប៉ុន្តែ សូមគិតអំពីការបាត់បង់នូវអំណោយថ្លៃថ្លានេះ នៅពេលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលធ្វើឲ្យគាត់គ្មានសមត្ថភាពនិយាយច្បាស់លាស់។ ស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះ ចូន ដែលស្វាមីរបស់គាត់ទើបតែមានគ្រោះថ្នាក់ដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលនៅពេលថ្មីៗនេះពន្យល់ថា៖«យើងធ្លាប់មានការប្រស្រ័យទាក់ទងគ្នាយ៉ាងល្អប្រសើរមែន។ ខ្ញុំស្រណោះការសន្ទនាដែលយើងធ្លាប់មានពេលនោះខ្លាំងណាស់!»។
២ ការសន្ទនាអាចពង្រឹងចំណងមិត្តភាព ផ្សះផ្សាឲ្យជានឹងគ្នាឡើងវិញ លើកទឹកចិត្តអ្នកដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ត ពង្រឹងជំនឿ និងបន្ថែមអត្ថន័យនៃជីវិតទៀតផង។ ប៉ុន្តែ ការសន្ទនាដូចនេះមិនមែនជាការទទួលប្រយោជន៍ដោយស្វ័យប្រវត្ដិនោះទេ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលមានប្រាជ្ញានោះបានកត់សម្គាល់ថា៖ «មានគេដែលពោលពាក្យឥតបើគិត ដូចជាចាក់ដោយដាវ តែសំដីរបស់មនុស្សប្រាជ្ញជាថ្នាំផ្សះវិញ»។ (សុភាសិត ១២:១៨) ក្នុងនាមជាអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ា យើងចង់ឲ្យការសន្ទនារបស់យើងពង្រឹងកម្លាំងចិត្តនិងមានអានុភាពដូចជាថ្នាំផ្សះវិញ មិនមែនធ្វើឲ្យឈឺចិត្តឬធ្លាក់ទឹកចិត្តនោះទេ។ យើងក៏ចង់ប្រើសមត្ថភាពនិយាយរបស់យើងដើម្បីសរសើរព្រះយេហូវ៉ា ទាំងក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយនិងក្នុងការសន្ទនាផ្ទាល់ខ្លួនដែរ។ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានច្រៀងថា៖ «យើងខ្ញុំលើកតម្កើងសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយយើងខ្ញុំនឹងសរសើរតម្កើងព្រះនាមរបស់ព្រះអង្គអស់កល្បជានិច្ច»។—ទំនុកតម្កើង[ទំនុកដំកើង] ៤៤:៩, ខ.ស.
៣, ៤. (ក) តើយើងទាំងអស់គ្នាមានបញ្ហាអ្វី ស្តីអំពីពាក្យសំដីរបស់យើង? (ខ) ហេតុអ្វីពាក្យសំដីរបស់យើងគឺសំខាន់?
៣ យ៉ាកុបបានព្រមានថា៖ «ឯអណ្ដាតវិញ នោះគ្មានអ្នកណាអាចនឹងផ្សាំងបានឡើយ»។ គាត់រំឭកយើងថា៖ «យើងទាំងអស់គ្នាក៏ជំពប់ជាញយៗដែរ។ បើអ្នកណាមិនបានជំពប់ដោយពាក្យសំដី នោះជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ហើយ ដែលអាចនឹងទប់រូបកាយទាំងមូលបានដែរ»។ (យ៉ាកុប ៣:២, ៨) គ្មានយើងណាម្នាក់គ្រប់ល័ក្ខណ៍ទេ។ ដូច្នេះ ទោះជាយើងមានបំណងចិត្តល្អបំផុតក៏ដោយ សំដីរបស់យើងមិនតែងតែពង្រឹងកម្លាំងចិត្តអ្នកឯទៀត ឬលើកសរសើរអ្នកបង្កើតរបស់យើងទេ។ ហេតុនេះហើយ យើងត្រូវតែរៀនឲ្យចេះយកចិត្តទុកដាក់នឹងពាក្យសំដីរបស់យើង។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖«នៅថ្ងៃជំនុំជំរះ នោះមនុស្សលោកនឹងត្រូវរៀបរាប់ប្រាប់ ពីអស់ទាំងហេតុនៃពាក្យឥតប្រយោជន៍ ដែលគេបាននិយាយ ដ្បិតអ្នកនឹងបានរាប់ជាសុចរិត ដោយសារពាក្យសំដីរបស់ខ្លួន ឬនឹងត្រូវទោស ក៏ដោយសារតែពាក្យសំដីនោះដែរ»។ (ម៉ាថាយ ១២:៣៦, ៣៧) ពិតណាស់ យើងត្រូវទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះព្រះពិត ស្តីអំពីពាក្យសំដីរបស់យើង។
៤ វិធីដ៏ល្អបំផុតដែលយើងអាចចៀសវាងពីពាក្យសំដីដែលមិនលើកទឹកចិត្ត គឺដោយទម្លាប់ខ្លួនសន្ទនាពីរឿងខាងវិញ្ញាណ។ អត្ថបទនេះនឹងពន្យល់របៀបដែលយើងអាចសន្ទនាពីរឿងខាងវិញ្ញាណ និងរឿងណាខ្លះដែលយើងអាចនិយាយបាន ថែមទាំងផលប្រយោជន៍ដែលយើងអាចទទួលពីពាក្យសំដីដែលពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត។
ចូរយកចិត្តទុកដាក់នឹងអ្វីដែលមាននៅក្នុងចិត្តយើង
៥. ហេតុអ្វីចិត្តរបស់យើងមាននាទីសំខាន់ក្នុងការបណ្ដុះឲ្យមានការសន្ទនាដែលពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត?
៥ ដើម្បីបណ្ដុះឲ្យមានទម្លាប់សន្ទនាណាដែលពង្រឹងកម្លាំងចិត្តគ្នា មុនដំបូងយើងត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា ពាក្យសំដីរបស់យើងបង្ហាញពីអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្តយើង។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖«មាត់តែងនិយាយ តាមសេចក្ដីបរិបូរដែលនៅក្នុងចិត្ត»។ (ម៉ាថាយ ១២:៣៤) បើនិយាយឲ្យស្រួលយល់វិញ យើងចូលចិត្តនិយាយអំពីអ្វីដែលយើងចាត់ទុកជាសំខាន់។ ដូច្នេះ យើងត្រូវតែសួរខ្លួនថា៖‹តើការសន្ទនារបស់ខ្ញុំបង្ហាញយ៉ាងណាអំពីចិត្តខ្ញុំ? ពេលខ្ញុំនៅជាមួយក្រុមគ្រួសារឬអ្នកជឿគ្នីគ្នា តើខ្ញុំច្រើនតែនិយាយអំពីរឿងខាងវិញ្ញាណ ឬក៏តើខ្ញុំច្រើនតែនិយាយអំពីកីឡា សំលៀកបំពាក់ កុន ម្ហូបអាហារ អ្វីដែលខ្ញុំទើបតែទិញ ឬក៏ រឿងតូចតាចណាផ្សេងទៀត?›។ ប្រហែលជា ដោយមិនដឹងខ្លួន យើងបានចាប់ផ្ដើមយករឿងបន្ទាប់បន្សំមកធ្វើជាអាទិភាពក្នុងជីវិតយើងវិញ។ ការផ្លាស់ប្ដូរអ្វីដែលមានអាទិភាពចំពោះយើង នឹងធ្វើឲ្យការសន្ទនាថែមទាំងជីវិតរបស់យើងកាន់តែប្រសើរថែមទៀត។—ភីលីព ១:១០
៦. តើការរំពឹងគិតមាននាទីអ្វីក្នុងការសន្ទនារបស់យើង?
៦ ការរំពឹងគិតដោយមានគោលដៅច្បាស់លាស់ជាវិធីមួយទៀតដែលធ្វើឲ្យអ្វីដែលយើងនិយាយមានភាពល្អប្រសើរថែមទៀត។ បើយើងព្យាយាមគិតពីរឿងខាងវិញ្ញាណនោះ យើងនឹងឃើញថាការសន្ទនាពីរឿងខាងវិញ្ញាណជាអ្វីដែលយើងនិយាយជាធម្មតា។ ស្តេចដាវីឌបានយល់ឃើញនូវទំនាក់ទំនងរវាងការរំពឹងគិតនិងការនិយាយ។ ដាវីឌបានច្រៀងថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ា! . . . សូមឲ្យពាក្យសំដីដែលចេញមកពីមាត់ទូលបង្គំ នឹងការរំពឹងគិតក្នុងចិត្តរបស់ទូលបង្គំ បានគួរគាប់នៅព្រះនេត្រទ្រង់»។ (ទំនុកដំកើង ១៩:១៤) ហើយអេសាភដែលជាអ្នកតែងបទទំនុកបានពោលថា៖ «ទូលបង្គំនឹងរំពឹងគិតពីគ្រប់ទាំងការរបស់ទ្រង់[ព្រះ] ហើយពិចារណាពីកិច្ចដែលទ្រង់ធ្វើទាំងប៉ុន្មាន»។ (ទំនុកដំកើង ៧៧:១២) ការផ្ដោតចិត្តគំនិតទៅលើសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ នឹងជំរុញឲ្យពោលឡើងនូវពាក្យសំដីជាច្រើនដែលគួរឲ្យសរសើរជាស្វ័យប្រវត្ដិ។ យេរេមាមិនបានបិទមាត់ខាននិយាយអំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្រៀនគាត់នោះទេ។ (យេរេមា ២០:៩) ដូច្នេះ យើងក៏អាចដូចគាត់ដែរ បើយើងរំពឹងគិតជាទៀងទាត់ពីរឿងខាងវិញ្ញាណ។—ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៥
៧, ៨. តើមានរឿងអ្វីខ្លះ ដែលល្អយកមកសន្ទនាដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងចិត្តគ្នា?
៧ បើយើងមានទម្លាប់ល្អសំរាប់អ្វីៗខាងវិញ្ញាណ នេះផ្ដល់ឲ្យយើងនូវរឿងជាច្រើនសំរាប់ការសន្ទនាដែលពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត។ (ភីលីព ៣:១៦) សន្និបាត មហាសន្និបាត កិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំ ប្រកាសនវត្ថុថ្មីៗ បទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃនិងការពន្យល់នោះ ផ្ដល់នូវចំណុចល្អៗប្រៀបដូចជាទ្រព្យថ្លៃវិសេសខាងវិញ្ញាណដែលយើងអាចចែកដល់អ្នកឯទៀត។ (ម៉ាថាយ ១៣:៥២) ហើយបទពិសោធន៍ពីកិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងក៏អាចផ្ដល់ការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងណាស់ដែរ!
៨ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងទៅលើដើមឈើ សត្វ បក្សាបក្សី និងមច្ឆាជាតិជាច្រើនប្រភេទផ្សេងៗពីគ្នាដែលទ្រង់ឃើញនៅទឹកដីអ៊ីស្រាអែល។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៤:៣៣) ទ្រង់ចូលចិត្តមានបន្ទូលសន្ទនាអំពីការបង្កើតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ យើងក៏អាចធ្វើតាមគំរូរបស់ទ្រង់បានដែរ។ អ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចូលចិត្តនិយាយអំពីរឿងជាច្រើនយ៉ាង ប៉ុន្តែ ការសន្ទនារបស់មនុស្សដែលមានភាពទន់ទោរទៅរកអ្វីខាងវិញ្ញាណតែងតែរួមបញ្ចូលរឿងខាងវិញ្ញាណដែរ។—កូរិនថូសទី១ ២:១៣
‹ចូរពិចារណាពីសេចក្ដីទាំងនោះជានិច្ចចុះ!›
៩. តើប៉ុលជូនឱវាទអ្វីដល់បងប្អូននៅទីក្រុងភីលីព?
៩ មិនថាយើងសន្ទនាអំពីរឿងណាក៏ដោយ ការសន្ទនានោះនឹងពង្រឹងកម្លាំងចិត្តអ្នកឯទៀតបើសមស្របតាមឱវាទរបស់សាវ័កប៉ុលដែលត្រូវជូនចំពោះក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព។ គាត់បានសរសេរថា៖«មួយទៀត បងប្អូនអើយ! ឯសេចក្ដីណាដែលពិត សេចក្ដីណាដែលគួររាប់អាន សេចក្ដីណាដែលសុចរិត សេចក្ដីណាដែលបរិសុទ្ធ សេចក្ដីណាដែលគួរស្រឡាញ់ សេចក្ដីណាដែលមានឈ្មោះល្អ បើមានសគុណណា ឬជាសេចក្ដីសរសើរណា នោះចូរពិចារណាពីសេចក្ដីទាំងនោះ[«ជានិច្ច», ព.ថ.]ចុះ!»។ (ភីលីព ៤:៨) អ្វីដែលប៉ុលបានលើកឡើងនោះគឺសំខាន់ដល់ម្ល៉េះដែលគាត់ថា ‹ចូរពិចារណាពីសេចក្ដីទាំងនោះជានិច្ច!›។ យើងគួរធ្វើឲ្យចិត្តនិងគំនិតរបស់យើងពោរពេញទៅដោយឱវាទទាំងនេះ។ សូមយើងពិចារណានូវរបៀបដែលការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើលក្ខណៈទាំងប្រាំបីយ៉ាងដែលបានរៀបរាប់ដោយប៉ុល អាចជួយយើងក្នុងការសន្ទនា។
១០. តើការសន្ទនារបស់យើងអាចរួមបញ្ចូលអ្វីដែលពិតយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ អ្វីដែលពិត នេះមិនគ្រាន់តែរួមបញ្ចូលពត៌មានដែលត្រឹមត្រូវ ឬមិនក្លែងបន្លំនោះទេ។ ក៏សំដៅទៅលើអ្វីដែលទៀងត្រង់និងគួរឲ្យទុកចិត្ត ដូចជាសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះ នៅពេលយើងនិយាយអំពីសេចក្ដីពិតណាមួយក្នុងព្រះគម្ពីរដែលបានធ្វើឲ្យយើងស្ងើចចិត្ត ឬសុន្ទរកថាមួយដែលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឬមួយក៏ឱវាទពីបទគម្ពីរដែលបានជួយយើង នេះហើយជាអ្វីដែលយើងកំពុងតែពិចារណាសេចក្ដីដែលពិត។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងបដិសេធនូវ«សេចក្ដីដែលក្លែងហៅថា ចំណេះវិជ្ជា»ដែលគ្រាន់តែមានទំនងដូចជាសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:២០) ហើយយើងក៏មិននិយាយដើមពីអ្នកណា ឬរៀបរាប់បទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យសង្ស័យដែលមកពីប្រភពមិនអាចយកជាការបានទេ។
១១. តើយើងអាចសន្ទនាអំពីអ្វីស្តីពីរឿងដែលគួររាប់អាននោះ?
១១ សេចក្ដីណាដែលគួររាប់អាន សំដៅទៅលើរឿងណាដែលប្រកបដោយភាពថ្លៃថ្នូរនិងក៏មានសារៈសំខាន់ ដែលមិនរួមបញ្ចូលរឿងតូចតាចទេ។ នេះរួមបញ្ចូលរឿងសំខាន់ៗទាក់ទងនឹងកិច្ចបំរើរបស់យើង គ្រាលំបាកដែលយើងកំពុងតែរស់នៅពេលនេះ និងភាពចាំបាច់នៃការរក្សាឲ្យមានកិរិយាដ៏ល្អប្រសើរ។ នៅពេលយើងពិគ្រោះគ្នាអំពីរឿងបែបនេះ យើងពង្រឹងការតាំងចិត្តចំពោះគ្នានិងគ្នាឲ្យនៅចាំយាមខាងវិញ្ញាណ ហើយរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍ និងបន្តផ្សាយដំណឹងល្អ។ បទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពីកិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង និងព្រឹត្ដិការណ៍ថ្មីៗដែលរំឭកយើងថា យើងកំពុងតែរស់ក្នុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់ ក៏ផ្ដល់ពត៌មានល្អៗសំរាប់ការសន្ទនាដែលលើកទឹកចិត្ត។—កិច្ចការ ១៤:២៧; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥
១២. ដោយគិតពីឱវាទរបស់ប៉ុលដែលឲ្យយើងពិចារណានូវអ្វីដ៏សុចរិតនិងបរិសុទ្ធ តើយើងគួរជៀសពីអ្វីខ្លះ?
១២ ពាក្យថា សុចរិត សំដៅទៅលើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវតាមទស្សនៈរបស់ព្រះ និងសមស្របតាមខ្នាតតម្រារបស់ទ្រង់។ បរិសុទ្ធ សំដៅទៅលើវិសុទ្ធភាពខាងគំនិតនិងកិរិយាប្រព្រឹត្ត។ ការនិយាយបង្កាច់បង្ខូចគេ ការប្រាប់រឿងកំប្លែងដ៏អាសអាភាស ឬការនិយាយបញ្ឆិតបញ្ឆៀងអំពីរឿងឥតសីលធម៌ ជាអ្វីដែលមិនសមទាល់តែសោះ។ (អេភេសូរ ៥:៣; កូល៉ុស ៣:៨) នៅកន្លែងធ្វើការឬនៅសាលារៀន ជនគ្រីស្ទាននឹងធ្វើអ្វីដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា គឺពួកគេនឹងដកខ្លួនចេញពីចំណោមមនុស្សដែលចាប់ផ្ដើមនិយាយដូច្នេះ។
១៣. សូមលើកឧទាហរណ៍ខ្លះ អំពីកិច្ចសន្ទនាដែលមានមូលដ្ឋានលើអ្វីដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់និងមានឈ្មោះល្អ។
១៣ នៅពេលដែលប៉ុលជូនឱវាទឲ្យយើងពិចារណានូវសេចក្ដីដែលគួរស្រឡាញ់ គាត់សំដៅទៅលើរឿងណាដែលគួរឲ្យចូលចិត្តនិងដែលបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ មិនមែនរឿងដែលនាំឲ្យស្អប់គ្នា តូចចិត្តឬទាស់ទែងគ្នាឡើយ។ សេចក្ដីណាដែលមានឈ្មោះល្អ សំដៅទៅលើពត៌មានដែលគួរជឿទុកចិត្តបាន ហើយត្រូវគេទទួលស្គាល់ទូទៅថា ល្អត្រឹមត្រូវ។ សេចក្ដីដែលត្រូវធ្វើឲ្យគេទទួលស្គាល់ថា នេះពិតជាអ្វីល្អត្រឹមត្រូវមែន រួមបញ្ចូលជីវប្រវត្ដិបងប្អូនស្មោះភក្ដីដែលមានជាទៀងទាត់ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម និងភ្ញាក់រឭក! អញ្ជើញប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីគំនិតរបស់អ្នក ក្រោយពីអានអត្ថបទដែលពង្រឹងជំនឿទាំងនេះ។ ហើយការស្ដាប់អំពីសមិទ្ធផលខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នកឯទៀតក៏លើកទឹកចិត្តយើងដែរ! ការសន្ទនាបែបនេះនឹងពង្រឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ហើយមានសាមគ្គីភាពក្នុងក្រុមជំនុំផងដែរ។
១៤. (ក) តើការបង្ហាញសគុណ តម្រូវឲ្យយើងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា? (ខ) តើមានរឿងអ្វីខ្លះដ៏គួរឲ្យសរសើរដែលយើងអាចនិយាយបាន?
១៤ ប៉ុលក៏បាននិយាយអំពី «បើមានសគុណ»ដែរ។ សគុណសំដៅទៅលើសេចក្ដីល្អឬភាពប្រសើរខាងសីលធម៌។ យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះពាក្យសំដីរបស់យើងឲ្យត្រឹមត្រូវតាមគោលការណ៍បទគម្ពីរ និងមិនឃ្លាតចាកអ្វីដែលសុចរិត អ្វីដែលបរិសុទ្ធ និងសគុណទេ។ ប៉ុលក៏បានរៀបរាប់អំពីសេចក្ដីសរសើរដែរ។ បើអ្នកស្ដាប់សុន្ទរកថាមួយដ៏ល្អ ឬក៏បានកត់សម្គាល់នូវគំរូរបស់បងប្អូនដ៏ស្មោះភក្ដីក្នុងក្រុមជំនុំ ចូរប្រាប់ឲ្យគេដឹងចុះ! គឺប្រាប់ទាំងអ្នកដែលបានថ្លែងសុន្ទរកថាឬអ្នកដែលទុកជាគំរូដ៏ល្អនោះ និងមនុស្សឯទៀតផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសើរជាញឹកញយអំពីគុណសម្បត្ដិរបស់អ្នកជឿគ្នីគ្នា។ (រ៉ូម ១៦:១២; ភីលីព ២:១៩-២២; ភីលេម៉ូន ៤-៧) ហើយស្នាព្រះហស្តរបស់អ្នកបង្កើតរបស់យើង ក៏ជាអ្វីដែលពិតជាគួរឲ្យសរសើរមែន។ ស្នាព្រះហស្តរបស់អ្នកបង្កើតសំបូរទៅដោយរឿងដែលយើងអាចសន្ទនាពង្រឹងកម្លាំងចិត្តគ្នា។—សុភាសិត ៦:៦-៨; ២០:១២; ២៦:២
ចូរសន្ទនាពង្រឹងកម្លាំងចិត្តគ្នា
១៥. តើបទគម្ពីរមានសេចក្ដីបង្គាប់អ្វីដែលតម្រូវឲ្យមាតាបិតាសន្ទនាយ៉ាងមានខ្លឹមសារជាកូនរបស់ខ្លួន?
១៥ ចោទិយកថា ៦:៦, ៧ ចែងថា៖«សេចក្ដីទាំងនេះដែលអញបង្គាប់ដល់ឯងនៅថ្ងៃនេះ នោះត្រូវនៅជាប់ក្នុងចិត្តឯងចុះ! ត្រូវឲ្យប្រិតប្រៀនសេចក្ដីទាំងនេះដល់កូនចៅឯងព្រមទាំងនិយាយដំណាល ក្នុងកាលដែលអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេក ហើយក្រោកឡើងផង»។ គឺច្បាស់ហើយ សេចក្ដីបង្គាប់នេះតម្រូវឲ្យមាតាបិតាទាំងឡាយសន្ទនាយ៉ាងមានខ្លឹមសារអំពីរឿងខាងវិញ្ញាណជាមួយកូនរបស់ខ្លួន។
១៦, ១៧. តើមាតាបិតាគ្រីស្ទានអាចរៀនអ្វីពីគំរូរបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងអ័ប្រាហាំ?
១៦ យើងអាចគិតក្នុងចិត្តអំពីកិច្ចសន្ទនាដ៏យូរអង្វែងរបស់ព្រះយេស៊ូដែលធ្លាប់មានជាមួយព្រះវរបិតាទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ ពេលនោះទ្រង់បានពិភាក្សាពីកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់សិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «ព្រះវរបិតាដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក ទ្រង់បានបង្គាប់ខ្ញុំ ពីសេចក្ដីដែលខ្ញុំត្រូវនិយាយ ហើយពីពាក្យដែលខ្ញុំត្រូវប្រាប់វិញ»។ (យ៉ូហាន ១២:៤៩; ចោទិយកថា ១៨:១៨) លោកអ័ប្រាហាំច្បាស់ជាបានចំណាយរាប់ម៉ោងក្នុងការនិយាយជាមួយអ៊ីសាកជាកូនប្រុសរបស់គាត់ អំពីរបៀបព្រះយេហូវ៉ាប្រទានពរទៅលើពួកគេនិងបុព្វបុរសរបស់ពួកគេ។ ការសន្ទនាទាំងនេះច្បាស់ជាបានជួយទាំងព្រះយេស៊ូនិងអ៊ីសាកឲ្យចុះចូលតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។—លោកុប្បត្តិ ២២:៧-៩; ម៉ាថាយ ២៦:៣៩
១៧ កូនរបស់យើងក៏ត្រូវការនូវការសន្ទនាពង្រឹងកម្លាំងចិត្តដែរ។ ទោះជាមាតាបិតារវល់ក៏ដោយ ពួកគាត់ត្រូវតែឆ្លៀតពេលដើម្បីនិយាយជាមួយកូនខ្លួន។ បើអាចធ្វើទៅបាន សូមឆ្លៀតពេលបរិភោគជាមួយគ្នាយ៉ាងហោចណាស់មួយដងក្នុងមួយថ្ងៃ។ ក្នុងកំឡុងពេលឬក្រោយពេលបរិភោគជាមួយគ្នានោះ មាតាបិតានឹងមានឱកាសដើម្បីសន្ទនាពង្រឹងកម្លាំងចិត្តបង្កើនសុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ក្រុមគ្រួសារ។
១៨. សូមរៀបរាប់បទពិសោធន៍មួយដែលបង្ហាញពីផលប្រយោជន៍ដែលមកពីការប្រស្រ័យទាក់ទងឲ្យបានល្អរវាងមាតាបិតានិងកូន។
១៨ បុរសម្នាក់ឈ្មោះអាឡេហានត្រូ ដែលជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយពេញពេលស្ថិតក្នុងអាយុ២០ឆ្នាំជាង គាត់នឹកចាំពីការសង្ស័យដែលគាត់ធ្លាប់មានពេលអាយុ១៤ឆ្នាំ។ គាត់រៀបរាប់ថា៖«ដោយទទួលអានុភាពពីសិស្សរួមថ្នាក់និងលោកគ្រូអ្នកគ្រូ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានគំនិតសង្ស័យថា តើមានព្រះមែនទេ? ឬតើព្រះគម្ពីរជាសេចក្ដីពិតមែនទេ? មាតាបិតារបស់ខ្ញុំធ្លាប់ចំណាយពេលជាច្រើនក្នុងការវែកញែកយ៉ាងអត់ធ្មត់ជាមួយខ្ញុំ។ ការសន្ទនាទាំងនេះមិនគ្រាន់តែបានជួយខ្ញុំបំបាត់ការសង្ស័យក្នុងគ្រាដ៏ពិបាកនេះ តែក៏បានជួយខ្ញុំធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវក្នុងជីវិត»។ ចុះឥឡូវនេះ? អាឡេហានត្រូនិយាយបន្តថា៖«ខ្ញុំនៅតែរស់នៅផ្ទះជាមួយឪពុកម្ដាយនៅឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការរវល់របស់យើងធ្វើឲ្យពិបាករកពេលនិយាយតែពីរនាក់ឪពុកខ្ញុំ។ ដូច្នេះ មួយសប្ដាហ៍មួយដងយើងបរិភោគជាមួយគ្នានៅកន្លែងគាត់ធ្វើការ។ ការសន្ទនាទាំងនេះមានតម្លៃវិសេសចំពោះខ្ញុំ»។
១៩. ហេតុអ្វីយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការនូវការសន្ទនាពីរឿងខាងវិញ្ញាណ?
១៩ ឱកាសសន្ទនាដែលមានផលប្រយោជន៍អំពីរឿងខាងវិញ្ញាណជាមួយអ្នកជឿគ្នីគ្នាជាអ្វីដែលមានតម្លៃពិសេសចំពោះយើង មែនទេ? យើងមានឱកាសធ្វើដូច្នេះនៅកិច្ចប្រជុំ នៅពេលផ្សព្វផ្សាយ ហើយនៅពេលជប់លៀង និងនៅពេលធ្វើដំណើរ។ ប៉ុលបានរង់ចាំដោយចិត្តរំភើប ចំពោះពេលដែលគាត់អាចនិយាយជាមួយបណ្ដាគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងរ៉ូម។ គាត់បានសរសេរថា៖«ដោយព្រោះខ្ញុំរឭកចង់ឃើញអ្នករាល់គ្នា ដើម្បី . . . យើងបានសេចក្ដីកំសាន្តចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ដោយសារសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងនិមួយៗ គឺរបស់អ្នករាល់គ្នា នឹងរបស់ខ្ញុំផង»។ (រ៉ូម ១:១១, ១២) បងប្រុសយ៉ូហានេសជាអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានមួយ បានកត់សម្គាល់ថា៖«ការសន្ទនាពីរឿងខាងវិញ្ញាណជាមួយគ្រីស្ទានគ្នីគ្នា បំពេញសេចក្ដីត្រូវការដ៏ចាំបាច់មួយ។ នោះធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅនិងធ្វើឲ្យបន្ទុកដែលយើងមានប្រចាំថ្ងៃហាក់ដូចជាស្រាលជាង។ ជាញឹកញយខ្ញុំសុំអ្នកវ័យចាស់ប្រាប់ខ្ញុំអំពីជីវប្រវត្ដិរបស់ពួកគាត់ និងអ្វីដែលជួយពួកគាត់ឲ្យនៅស្មោះភក្ដី។ ក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយពួកគាត់ជាច្រើននាក់ ហើយពួកគាត់ម្នាក់ៗបានផ្ដល់ប្រាជ្ញាឬការបំភ្លឺដែលបានធ្វើឲ្យជីវិតខ្ញុំមានន័យខ្លឹមសារជ្រាលជ្រៅជាង»។
២០. តើយើងអាចធ្វើអ្វីបើយើងនិយាយជាមួយអ្នកដែលអៀន?
២០ ចុះបើអ្នកណាម្នាក់មិនតបឆ្លើយពេលអ្នកចាប់ផ្ដើមនិយាយពីរឿងខាងវិញ្ញាណ? កុំអស់សង្ឃឹមឡើយ! ប្រហែលជាអ្នកអាចចាំទាល់តែមានឱកាសល្អជាងនៅពេលក្រោយមក។ សាឡូម៉ូនបានកត់សម្គាល់ថា៖«ពាក្យសំដីដែលនិយាយចំពេល នោះធៀបដូចជាផ្លែសារីមាសឆ្លាក់ភ្ជាប់នឹងក្បាច់ប្រាក់»។ (សុភាសិត ២៥:១១) ចូរយោគយល់ចំពោះអ្នកដែលអៀន។ «សេចក្ដីដំបូន្មាននៅក្នុងចិត្តមនុស្ស នោះធៀបដូចជាអណ្ដូងដ៏ជ្រៅ តែមនុស្សដែលមានយោបល់ គេនឹងដងឡើងបាន»។a (សុភាសិត ២០:៥) សំខាន់បំផុត កុំឲ្យចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សឯទៀតរារាំងអ្នកពីការនិយាយអំពីអ្វីដែលបានលើកទឹកចិត្តអ្នក។
ការសន្ទនាពីរឿងខាងវិញ្ញាណផ្ដល់ផលប្រយោជន៍
២១, ២២. តើការសន្ទនាពីរឿងខាងវិញ្ញាណផ្ដល់ផលប្រយោជន៍អ្វីដល់យើង?
២១ ប៉ុលបានជូនយោបល់ថា៖«មិនត្រូវឲ្យមានពាក្យអាក្រក់ណាមួយ ចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ចូរបញ្ចេញតែពាក្យណាដែលល្អៗ សំរាប់នឹងស្អាងចិត្ត[ឬ«ពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត», ព.ថ.]តាមត្រូវការ ដើម្បីឲ្យបានផ្ដល់ព្រះគុណដល់អស់អ្នកដែលស្ដាប់»។ (អេភេសូរ ៤:២៩; រ៉ូម ១០:១០) ប្រហែលជាត្រូវព្យាយាមដើម្បីធ្វើឲ្យការសន្ទនារបស់យើងផ្ដោតលើរឿងខាងវិញ្ញាណ ការធ្វើបែបនេះគឺផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ជាច្រើនមែន។ ការសន្ទនាពីរឿងខាងវិញ្ញាណផ្ដល់ឱកាសប្រាប់អ្នកដទៃពីជំនឿយើង ហើយពង្រឹងចំណងមិត្តភាពក្នុងភាតរភាពយើងផងដែរ។
២២ ដូច្នេះ ចូរយើងប្រើអំណោយជាសមត្ថភាពនិយាយដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកឯទៀតនិងសរសើរព្រះ។ ការសន្ទនាបែបនេះនឹងធ្វើឲ្យយើងពេញចិត្ត ហើយនិងលើកទឹកចិត្តអ្នកឯទៀត។ សំខាន់បំផុត ការសន្ទនាបែបនេះនឹងធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យសប្បាយ ដោយព្រោះទ្រង់ស្ដាប់នូវការសន្ទនារបស់យើង ហើយទ្រង់ក៏រីករាយពេលយើងប្រើសមត្ថភាពនិយាយយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ (ទំនុកដំកើង ១៣៩:៤; សុភាសិត ២៧:១១) នៅពេលយើងសន្ទនាពីរឿងខាងវិញ្ញាណ យើងអាចប្រាកដក្នុងចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនភ្លេចយើងទេ។ ព្រះគម្ពីរចែងអំពីអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ានៅសម័យយើងនេះថា៖ «គ្រានោះ ពួកអ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ក៏និយាយគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ប្រុងស្ដាប់ ក៏បានឮ រួចមានសៀវភៅរំឭកបានកត់ទុក នៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា សំរាប់ពួកអ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ នឹងពួកអ្នកដែលនឹកដល់ព្រះនាមទ្រង់»។ (ម៉ាឡាគី ៣:១៦; ៤:៥) គឺសំខាន់ណាស់ដែលការសន្ទនារបស់យើងជួយពង្រឹងភាពខាងវិញ្ញាណគ្នាទៅវិញទៅមក!
[កំណត់សម្គាល់]
a អណ្ដូងខ្លះនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលគឺជ្រៅណាស់។ នៅទីក្រុងគីបៀន អ្នកបុរាណវត្ថុវិទ្យាបានរកឃើញនូវស្រះអណ្ដូងមួយដែលមានជំរៅ២៥ម៉ែត្រ។ អណ្ដូងនោះមានជណ្ដើរដើម្បីឲ្យមនុស្សអាចចុះទៅក្រោមដងទឹកបាន។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើកិច្ចសន្ទនារបស់យើងបង្ហាញយ៉ាងណាអំពីយើង?
• តើយើងអាចនិយាយអំពីរឿងអ្វីខ្លះដែលពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត?
• ក្នុងក្រុមគ្រួសារនិងក្នុងក្រុមជំនុំ តើការសន្ទនា មាននាទីសំខាន់អ្វី?
• តើការសន្ទនាដែលពង្រឹងកម្លាំងចិត្តផ្ដល់ផលប្រយោជន៍អ្វី?
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
៣កិច្ចសន្ទនាដែលពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត មានមូលដ្ឋានទៅលើ . . .
«សេចក្ដីណាដែលពិត»
«សេចក្ដីណាដែលគួររាប់អាន»
«សេចក្ដីសរសើរ»
«សេចក្ដីណាដែលមានឈ្មោះល្អ»
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិ]
Video cover, Stalin: U.S. Army photo; Creator book cover, Eagle Nebula: J. Hester and P. Scowen (AZ State Univ.), NASA