ព្រះសម្ដែងឲ្យយើងឃើញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់លោក
«គុណដ៏វិសេសលើសលប់[នឹង]គ្រប់គ្រងជាស្តេចតាមរយៈសេចក្ដីសុចរិត ដើម្បីឲ្យមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់»។—រ៉ូម ៥:២១
១, ២. ហេតុអ្វីអំណោយពីព្រះពិសេសពិសាលជាងអំណោយឯទៀត?
សាស្ដ្រាចារ្យ ម្នាក់ពីសកលវិទ្យាល័យមែលប៊ននៃប្រទេសអូស្ដ្រាលីបានសរសេរថា ច្បាប់ក្នុងចក្រភពរ៉ូមជាអំណោយមួយដែលមានតម្លៃដ៏ស្ថិតស្ថេរសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ ប៉ុន្តែ គម្ពីរបង្រៀនថាព្រះបានផ្ដល់ឲ្យយើងនូវអំណោយមួយដ៏មានតម្លៃដែលពិសេសពិសាលជាងនេះទៅទៀត។ អំណោយនេះជាការរៀបចំរបស់ព្រះដើម្បីឲ្យយើងទទួលការពេញចិត្តពីលោក និងឲ្យលោកចាត់ទុកយើងជាមនុស្សសុចរិត ថែមទាំងដើម្បីឲ្យយើងអាចទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះនិងជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។
២ ព្រះបានគិតអំពីច្បាប់របស់លោកដើម្បីអាចផ្ដល់អំណោយនេះមកយើង។ ក្នុងសៀវភៅរ៉ូមជំពូកទី៥ សាវ័កប៉ូលមិនបានរៀបរាប់អំពីអំណោយនេះតាមរបៀបដែលសោះកក្រោះនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានចាប់ផ្ដើមរៀបរាប់ដោយធ្វើឲ្យយើងមានទំនុកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «យើងបានត្រូវប្រកាសថាជាមនុស្សសុចរិតដោយសារជំនឿ [ដូច្នេះ]ចូរយើងរក្សាខ្លួនជាអ្នកដែលមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងព្រះ តាមរយៈលោកយេស៊ូគ្រិស្ត ជាម្ចាស់របស់យើង»។ ពួកអ្នកដែលទទួលអំណោយរបស់ព្រះបានត្រូវជំរុញឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះលោកវិញ។ ប៉ូលក៏ជាបុគ្គលម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកអ្នកទាំងនោះដែរ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់ពីព្រះបានត្រូវចាក់មកក្នុងចិត្តរបស់យើងតាមរយៈសកម្មពលបរិសុទ្ធ»។—រ៉ូម ៥:១, ៥
៣. តើមានសំណួរអ្វីខ្លះដែលយើងអាចសួរ?
៣ ក៏ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីព្រះត្រូវផ្ដល់អំណោយដែលបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះ? តើព្រះអាចឲ្យអំណោយនេះដោយយុត្ដិធម៌ និងអាចផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់មនុស្សទាំងអស់បានយ៉ាងដូចម្ដេច? តើមនុស្សត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីអាចទទួលអំណោយនោះ? សូមឲ្យយើងស្វែងរកចម្លើយដែលនាំឲ្យស្កប់ចិត្ត ហើយយល់អំពីរបៀបដែលចម្លើយទាំងនេះដៅបញ្ជាក់អំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះនិងភាពខុសឆ្គង
៤, ៥. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងរបស់លោកតាមរបៀបណា? (ខ) ដើម្បីយល់រ៉ូម ៥:១២ តើយើងត្រូវដឹងអំពីដើមហេតុនៃអ្វី?
៤ ក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះលោកបានចាត់បុត្រតែមួយរបស់លោកដើម្បីជួយមនុស្សជាតិ។ ប៉ូលបានបញ្ជាក់អំពីរឿងនេះថា៖ «ព្រះសម្ដែងឲ្យយើងឃើញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់លោក តាមរបៀបនេះ៖ គ្រិស្តស្លាប់ដើម្បីយើង កាលដែលយើងនៅជាអ្នកធ្វើខុសនៅឡើយ»។ (រ៉ូម ៥:៨) សូមគិតអំពីហេតុការណ៍ពិតមួយដែលបានបញ្ជាក់ក្នុងខនេះថា៖ «យើងនៅជាអ្នកធ្វើខុសនៅឡើយ»។ តើអ្វីជាដើមហេតុដែលនាំឲ្យយើងធ្វើខុស? យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវយល់អំពីរឿងនេះ។
៥ ប៉ូលបានប្រាប់អំពីរឿងនោះ ដោយចាប់ផ្ដើមពីចំណុចនេះថា៖ «ភាពខុសឆ្គងបានចូលក្នុងពិភពលោកតាមរយៈបុរសតែម្នាក់ ហើយសេចក្ដីស្លាប់បានចូលតាមរយៈភាពខុសឆ្គង ដូច្នេះ សេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាលដល់មនុស្សទាំងអស់ ពីព្រោះពួកគេទាំងអស់គ្នាជាអ្នកធ្វើខុស»។ (រ៉ូម ៥:១២) យើងអាចយល់នូវរឿងនេះដោយសារព្រះបានកត់ទុកអំពីដើមកំណើតរបស់មនុស្សជាតិ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតមនុស្សពីរនាក់ដំបូង គឺអាដាមនិងអេវ៉ា។ ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើត លោកល្អឥតខ្ចោះ ហើយមនុស្សពីរនាក់ដំបូងនោះដែលជាជីដូនជីតាយើងក៏ដូច្នេះដែរ។ ព្រះបានហាមពួកគេមិនឲ្យធ្វើអ្វីតែមួយប៉ុណ្ណោះ ហើយប្រាប់ពួកគេថាការមិនស្ដាប់តាមច្បាប់របស់លោកនឹងនាំឲ្យស្លាប់។ (លោ. ២:១៧) ប៉ុន្តែ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តប្រព្រឹត្តល្មើសនឹងបម្រាមដ៏សមហេតុផលរបស់ព្រះ ហើយយ៉ាងនេះពួកគេបានបដិសេធលោកដែលជាអ្នកបង្កើតច្បាប់ និងជាមហាក្សត្រ។—ចោ. ៣២:៤, ៥
៦. (ក) ហេតុអ្វីកូនចៅរបស់អាដាមស្លាប់ទាំងមុននិងក្រោយពេលព្រះឲ្យច្បាប់ដល់លោកម៉ូសេ? (ខ) តើអ្វីអាចប្រៀបដូចជាជំងឺដែលយើងឆ្លងពីឪពុកម្ដាយ?
៦ អាដាមមានកូនក្រោយពេលគាត់ធ្វើខុស ហើយគាត់បានចម្លងភាពខុសឆ្គងនិងឥទ្ធិពលដែលមកពីភាពខុសឆ្គងនេះដល់កូនចៅទាំងអស់របស់គាត់។ ពិតមែន ពួកគេមិនមែនជាអ្នកដែលបំពានច្បាប់របស់ព្រះដូចអាដាមនោះទេ ដូច្នេះពួកគេមិនមានការចោទប្រកាន់ពីទោសកំហុសដូចគាត់ ហើយព្រះក៏មិនទាន់ផ្ដល់ច្បាប់ឲ្យពួកគេដែរ។ (លោ. ២:១៧) ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ កូនចៅរបស់អាដាមឆ្លងភាពខុសឆ្គងពីគាត់។ យ៉ាងនេះ ភាពខុសឆ្គងនិងសេចក្ដីស្លាប់បានគ្រប់គ្រងរហូតមកដល់ពេលដែលព្រះឲ្យច្បាប់ដល់បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែល ដែលច្បាប់នេះបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាពួកគេជាអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង។ (សូមអាន រ៉ូម ៥:១៣, ១៤) ឥទ្ធិពលនៃភាពខុសឆ្គងគឺដូចជំងឺផ្សេងៗដែលយើងឆ្លងពីឪពុកម្ដាយយើង។ ជួនកាលក្នុងក្រុមគ្រួសារ កូនខ្លះឆ្លងជំងឺ តែកូនខ្លះទៀតមិនឆ្លងទេ។ ប៉ុន្តែ ភាពខុសឆ្គងគឺមិនមែនដូច្នេះឡើយ។ មនុស្សទាំងអស់បានឆ្លងភាពខុសឆ្គងពីអាដាម ហើយដោយសារភាពខុសឆ្គងនោះ មនុស្សទាំងអស់នឹងត្រូវស្លាប់។ តើបញ្ហានេះអាចត្រូវដោះស្រាយបានឬទេ?
អ្វីដែលព្រះបានផ្ដល់ឲ្យមនុស្សតាមរយៈលោកយេស៊ូគ្រិស្ត
៧, ៨. តើការប្រព្រឹត្តរបស់បុរសល្អឥតខ្ចោះពីរនាក់នាំឲ្យមានលទ្ធផលផ្សេងពីគ្នាយ៉ាងណា?
៧ ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំវិធានការដើម្បីឲ្យមនុស្សរួចពីភាពខុសឆ្គង។ សាវ័កប៉ូលបានពន្យល់ថានេះអាចកើតឡើងបានតាមរយៈបុរសម្នាក់ទៀតដែលកើតមកក្រោយអាដាម។ បុរសនេះជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះដែលប្រៀបដូចជាអាដាមទី២។ (១កូ. ១៥:៤៥) ប៉ុន្តែ ការប្រព្រឹត្តរបស់បុគ្គលទាំងពីរនេះបាននាំឲ្យមានលទ្ធផលផ្សេងពីគ្នា។ តើមានលទ្ធផលផ្សេងពីគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេច?—សូមអាន រ៉ូម ៥:១៥, ១៦
៨ ប៉ូលបានសរសេរថា៖ «អំណោយនោះ និងកំហុសនោះ មានលទ្ធផលខុសគ្នា»។ អាដាមជាប់ទោសដោយសារគាត់មានកំហុសនោះ ហើយគាត់បានត្រូវកាត់ទោសយ៉ាងត្រឹមត្រូវឲ្យស្លាប់។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនមែនជាមនុស្សតែម្នាក់ដែលត្រូវស្លាប់ទេ។ ប៉ូលបានសរសេរបន្តថា៖ «កំហុសរបស់បុរសម្នាក់[នោះ]បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនស្លាប់»។ យោងទៅតាមខ្នាតតម្រាដ៏យុត្ដិធម៌របស់ព្រះ នោះកូនចៅទាំងអស់របស់អាដាម រួមទាំងយើង សមនឹងទទួលការកាត់ទោសពីលោកឲ្យស្លាប់ដូចអាដាមដែរ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចទទួលការសម្រាលទុក្ខដោយដឹងថាលោកយេស៊ូដែលជាបុរសល្អឥតខ្ចោះ អាចនាំឲ្យយើងទទួលលទ្ធផលផ្ទុយពីនេះ។ តើលទ្ធផលនោះជាអ្វីទៅ? យើងអាចរកឃើញចម្លើយក្នុងពាក្យរបស់ប៉ូលដែលថា៖ «មនុស្សគ្រប់ប្រភេទត្រូវប្រកាសថាជាមនុស្សសុចរិតឲ្យបានជីវិត»។—រ៉ូម ៥:១៨
៩. ដូចបានចែងនៅក្នុងរ៉ូម ៥:១៦, ១៨ តើព្រះបានធ្វើអ្វីក្នុងការប្រកាសថាមនុស្សគឺសុចរិត?
៩ តើពាក្យភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«ប្រកាសថាជាមនុស្សសុចរិត»ចង់បញ្ជាក់អំពីអ្វី? អ្នកបកប្រែគម្ពីរម្នាក់បានសរសេរអំពីគំនិតនេះថា៖ «ពាក្យនេះជាការប្រៀបធៀបមួយដែលបញ្ជាក់ថារឿងនេះទាក់ទងនឹងច្បាប់។ ពាក្យនេះបញ្ជាក់អំពីការផ្លាស់ប្ដូរស្ថានភាពរបស់បុគ្គលម្នាក់នៅចំពោះព្រះ មិនមែនជាការផ្លាស់ប្ដូរដែលមានក្នុងចិត្តនៃបុគ្គលនោះទេ . . . ពាក្យប្រៀបធៀបនេះប្រដូចព្រះទៅនឹងចៅក្រមម្នាក់ ដែលកាត់ក្ដីឲ្យខាងចុងចោទ ដែលបាននាំមកក្នុងតុលាការ ដោយសារគាត់បានត្រូវចោទថាជាមនុស្សមិនសុចរិត។ ប៉ុន្តែព្រះឲ្យចុងចោទរួចពីទោស»។
១០. ក្នុងការធ្វើជាមូលដ្ឋានដើម្បីឲ្យព្រះអាចប្រកាសថាមនុស្សគឺសុចរិត តើលោកយេស៊ូបានធ្វើយ៉ាងណា?
១០ តើ«ចៅក្រម[ដ៏សុចរិត]នៃផែនដីទាំងមូល»ឲ្យមនុស្សដែលមិនសុចរិតរួចពីទោសដោយមានមូលដ្ឋានទៅលើអ្វី? (លោ. ១៨:២៥) មុនដំបូង ព្រះដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់បានចាត់បុត្រតែមួយរបស់លោកឲ្យមកផែនដី។ លោកយេស៊ូបានធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់បិតាលោកយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ទោះជាជួបការល្បួង ការមើលងាយយ៉ាងខ្លាំង និងការបៀតបៀនក៏ដោយ។ លោកបានរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈរហូតដល់ស្លាប់នៅលើបង្គោលទារុណកម្ម។ (ហេ. ២:១០) ដោយលះបង់ជីវិតល្អឥតខ្ចោះរបស់លោកជាគ្រឿងបូជា នោះលោកយេស៊ូបានផ្ដល់ថ្លៃលោះដែលអាចរំដោះកូនចៅរបស់អាដាមឲ្យរួចពីភាពខុសឆ្គងនិងសេចក្ដីស្លាប់។—ម៉ាថ. ២០:២៨; រ៉ូម ៥:៦-៨
១១. តើថ្លៃលោះមានតម្លៃស្មើនឹងអ្វីដែលបានបាត់បង់ក្នុងន័យអ្វី?
១១ ថ្លៃលោះសំដៅទៅ«តម្លៃដែលស្មើនឹងអ្វីដែលបានបាត់បង់»។ (១ធី. ២:៦, កំណត់សម្គាល់) តើថ្លៃលោះមានតម្លៃស្មើនឹងអ្វីដែលបានបាត់បង់ក្នុងន័យអ្វី? អាដាមនាំឲ្យមានភាពមិនល្អឥតខ្ចោះនិងសេចក្ដីស្លាប់ដល់មនុស្សទាំងអស់ដែលជាកូនចៅរបស់គាត់។ លោកយេស៊ូជាបុរសដែលល្អឥតខ្ចោះក៏អាចមានកូនចៅរាប់លាននាក់ជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះដែរ។ អាស្រ័យហេតុនេះ យើងធ្លាប់យល់ថាជីវិតរបស់លោកយេស៊ូគួបផ្សំជាមួយនឹងជីវិតដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់កូនចៅដែលលោកអាចមាន នោះរួមគ្នាធ្វើជាគ្រឿងបូជាមួយដែលស្មើនឹងជីវិតរបស់អាដាមនិងកូនចៅដែលមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ គម្ពីរមិនបានចែងអំពីកូនចៅណាម្នាក់ដែលលោកយេស៊ូអាចមាននឹងរួមចំណែកជាថ្លៃលោះនោះទេ។ រ៉ូម ៥:១៥-១៩បានបញ្ជាក់ថាសេចក្ដីស្លាប់របស់«បុរសតែម្នាក់»បានផ្ដល់ជាថ្លៃលោះ។ ពិតមែនហើយ ជីវិតដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់លោកយេស៊ូស្មើនឹងជីវិតរបស់អាដាម។ ដូច្នេះ យើងគួរប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើលោកយេស៊ូតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលជាអ្នកផ្ដល់អ្វីដែលអាដាមបានបាត់បង់។ ដោយសារ«ការតែមួយដ៏សុចរិត»របស់លោកយេស៊ូ ការចេះស្ដាប់បង្គាប់របស់លោក និងការរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈរហូតដល់ស្លាប់ នោះបាននាំឲ្យមនុស្សគ្រប់ប្រភេទទទួលអំណោយទាននិងជីវិតពីព្រះ។ (២កូ. ៥:១៤, ១៥; ១ពេ. ៣:១៨) តើដោយដូចម្ដេច?
ការលើកលែងទោសដោយផ្អែកលើថ្លៃលោះ
១២, ១៣. ហេតុអ្វីពួកអ្នកដែលព្រះបានប្រកាសថាជាមនុស្សសុចរិត ត្រូវការសេចក្ដីស្រឡាញ់និងសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់លោក?
១២ ព្រះយេហូវ៉ាបានទទួលយកគ្រឿងបូជាដែលជាថ្លៃលោះដែលបុត្ររបស់លោកបានផ្ដល់ឲ្យ។ (ហេ. ៩:២៤; ១០:១០, ១២) ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ រួមទាំងពួកសាវ័កដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោក នៅតែមានភាពមិនល្អឥតខ្ចោះ។ ទោះជាពួកគេព្យាយាមមិនធ្វើខុសក៏ដោយ តែពួកគេនៅតែចេះធ្វើខុស។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះពួកគេមានភាពខុសឆ្គងដែលឆ្លងមកពីអាដាម។ (រ៉ូម ៧:១៨-២០) ប៉ុន្តែ ព្រះអាចធ្វើ ហើយក៏ពិតជាបានធ្វើអ្វីមួយដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានោះដែរ។ លោកទទួលយក«ថ្លៃលោះ»ដែលមានតម្លៃស្មើនឹងអ្វីដែលបានបាត់បង់ ហើយស្ម័គ្រចិត្តប្រើថ្លៃលោះនោះដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ពួកអ្នកបម្រើរបស់លោកនៅផែនដី។
១៣ ព្រះបានប្រើថ្លៃលោះនោះដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ពួកសាវ័កនិងមនុស្សឯទៀត នេះមិនមែនដោយសារព្រះជំពាក់ពួកគេ ឬដោយសារពួកគេបានធ្វើកិច្ចការដ៏ល្អនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះបានធ្វើដូច្នេះដោយសារលោកមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេង និងមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដល់ពួកគេ។ លោកបានសម្រេចចិត្តឲ្យពួកសាវ័កនិងអ្នកឯទៀតរួចពីការចោទប្រកាន់ ដោយចាត់ទុកថាពួកគេគ្មានទោសដែលបានឆ្លងពីអាដាមមកទៀតទេ។ ប៉ូលបានបញ្ជាក់អំពីគំនិតនេះយ៉ាងច្បាស់ដោយប្រាប់ថា៖ «ដោយសារគុណដ៏វិសេសលើសលប់នេះ អ្នករាល់គ្នាបានត្រូវសង្គ្រោះតាមរយៈជំនឿ ហើយនេះមិនមែនដោយសារអ្នករាល់គ្នាទេ តែជាអំណោយពីព្រះ»។—អេភ. ២:៨
១៤, ១៥. តើពួកអ្នកដែលព្រះបានប្រកាសថាជាមនុស្សសុចរិតអាចទទួលរង្វាន់អ្វី? ប៉ុន្តែតើពួកគាត់ត្រូវតែធ្វើអ្វីជានិច្ច?
១៤ សូមគិតក្នុងចិត្តថាអំណោយនេះគឺល្អយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! ដោយសារព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុតអភ័យទោសចំពោះភាពខុសឆ្គងដែលមនុស្សម្នាក់ទទួលពីអាដាម រួមទាំងកំហុសរបស់គាត់នោះ! យើងមិនអាចរាប់អស់នូវកំហុសដែលបុគ្គលម្នាក់ៗបានធ្វើមុនពួកគាត់ក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិកទេ ប៉ុន្តែដោយផ្អែកលើថ្លៃលោះ នោះព្រះអាចអភ័យទោសចំពោះអំពើខុសឆ្គងទាំងនោះបាន។ ប៉ូលបានសរសេរថា៖ «អំណោយដែលមកដោយសារបទរំលងជាច្រើន នាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនបានត្រូវប្រកាសថាជាមនុស្សសុចរិត»។ (រ៉ូម ៥:១៦) ពួកសាវ័កនិងពួកអ្នកដែលទទួលអំណោយដែលព្រះផ្ដល់ឲ្យដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ (ពោលគឺលោកបានប្រកាសថាពួកគេជាមនុស្សសុចរិត) នោះពួកគេត្រូវគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះពិតដោយបង្ហាញជំនឿទៅលើលោកជានិច្ច។ តើពួកគេអាចទទួលរង្វាន់អ្វីនៅពេលអនាគត? «ពួកអ្នកដែលទទួលគុណដ៏វិសេសលើសលប់និងភាពសុចរិតជាអំណោយទានដ៏បរិបូរ នឹងរស់ហើយ[នឹង]គ្រប់គ្រងជាស្តេចដោយសារមនុស្សម្នាក់នេះ គឺលោកយេស៊ូគ្រិស្ត»។ ពិតមែន អំណោយនៃសេចក្ដីសុចរិតនាំឲ្យមានលទ្ធផលផ្ទុយពីភាពខុសឆ្គង ព្រោះអំណោយនេះនាំឲ្យបានជីវិត។—រ៉ូម ៥:១៧; សូមអាន លូកា ២២:២៨-៣០
១៥ ពួកអ្នកដែលទទួលអំណោយនេះគឺពួកអ្នកដែលបានត្រូវប្រកាសជាមនុស្សសុចរិតបានក្លាយទៅជាកូនរបស់ព្រះ។ ក្នុងនាមជាអ្នកទទួលមត៌កជាមួយគ្រិស្ត ពួកគេមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ឡើងវិញនៅស្ថានសួគ៌ជាកូនព្រះដើម្បី«គ្រប់គ្រងជាស្តេច»ជាមួយលោកយេស៊ូគ្រិស្ត។—សូមអាន រ៉ូម ៨:១៥-១៧, ២៣
ព្រះសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់អ្នកឯទៀត
១៦. សូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះ តើពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅលើផែនដីអាចទទួលអំណោយអ្វី?
១៦ មិនមែនមនុស្សទាំងអស់ដែលបង្ហាញជំនឿទៅលើព្រះនិងបម្រើលោកជាគ្រិស្តសាសនិកដោយស្មោះភក្ដី នឹង«គ្រប់គ្រងជាស្តេច»ជាមួយនឹងគ្រិស្តនៅស្ថានសួគ៌នោះទេ។ មនុស្សជាច្រើនមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលផ្អែកលើគម្ពីរ ស្រដៀងនឹងពួកអ្នកបម្រើព្រះមុនសម័យពួកគ្រិស្តសាសនិក។ ពួកគេមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅជារៀងរហូតក្នុងផែនដីដែលជាសួនឧទ្យាន។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ តើពួកគេអាចទទួលអំណោយដែលព្រះផ្ដល់ឲ្យដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ គឺពួកគេបានត្រូវប្រកាសជាមនុស្សសុចរិតដើម្បីទទួលជីវិតនៅលើផែនដីនេះឬទេ? យោងទៅតាមអ្វីដែលប៉ូលបានសរសេរទៅបងប្អូននៅទីក្រុងរ៉ូម នោះចម្លើយដែលពង្រឹងទំនុកចិត្តយើង គឺថាពិតជាអាចមែន!
១៧, ១៨. (ក) ដោយសារជំនឿរបស់អាប្រាហាំ តើព្រះចាត់ទុកគាត់ជាមនុស្សបែបណា? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាអាចចាត់ទុកអាប្រាហាំជាមនុស្សសុចរិតក្នុងន័យអ្វី?
១៧ ប៉ូលបានពិគ្រោះអំពីគំរូដ៏ល្អមួយគឺអាប្រាហាំ គាត់ជាបុរសម្នាក់ដែលមានជំនឿដែលរស់នៅមុនព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ច្បាប់ដល់ពួកអ៊ីស្រាអែលនិងយូរយារមុនគ្រិស្តបើកឱកាសឲ្យមនុស្សមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទៅស្ថានសួគ៌។ (ហេ. ១០:១៩, ២០) ប៉ូលបានសរសេរថា៖ «មិនមែនតាមរយៈច្បាប់ទេ ដែលអាប្រាហាំឬពូជរបស់គាត់បានទទួលសេចក្ដីសន្យាថា គាត់នឹងទទួលពិភពលោកមួយជាមត៌ក ប៉ុន្តែគឺតាមរយៈសេចក្ដីសុចរិតដែលមានដោយសារជំនឿវិញ»។ (រ៉ូម ៤:១៣; យ៉ា. ២:២៣, ២៤) ដូច្នេះ ព្រះបានចាត់ទុកអាប្រាហាំដែលជាមនុស្សស្មោះត្រង់ថាជាមនុស្សសុចរិត។—សូមអាន រ៉ូម ៤:២០-២២
១៨ នេះមិនមានន័យថាក្នុងអំឡុងពេលដែលអាប្រាហាំបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ច្រើនឆ្នាំនោះ គាត់មិនដែលធ្វើខុសសោះនោះទេ។ គាត់មិនមែនសុចរិតក្នុងន័យនេះឡើយ។ (រ៉ូម ៣:១០, ២៣) ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមានប្រាជ្ញាដែលគ្មានកម្រិត នោះលោកបានគិតអំពីជំនឿដ៏អស្ចារ្យរបស់អាប្រាហាំនិងការប្រព្រឹត្តដែលមកពីជំនឿនោះ។ ជាពិសេស អាប្រាហាំបានបង្ហាញជំនឿទៅលើ«ពូជ»ដែលបានត្រូវសន្យាថាមកពីពូជពង្សរបស់គាត់។ ពូជនេះជាមេស្ស៊ីឬគ្រិស្ត។ (លោ. ១៥:៦; ២២:១៥-១៨) ហេតុនេះហើយ ដោយផ្អែកលើ«ថ្លៃលោះដែលគ្រិស្តយេស៊ូបានបង់» ព្រះដែលជាចៅក្រមអាចអភ័យទោសចំពោះអំពើខុសឆ្គងរបស់មនុស្សដែលរស់នៅសម័យមុនបាន។ ដូច្នេះ អាប្រាហាំនិងពួកអ្នកឯទៀតដែលមានជំនឿដែលរស់នៅមុនសម័យនៃពួកគ្រិស្តសាសនិក មានសេចក្ដីសង្ឃឹមថាព្រះនឹងប្រោសពួកគេឲ្យរស់ឡើងវិញ។—សូមអាន រ៉ូម ៣:២៤, ២៥; ទំនុក. ៣២:១, ២
ចូរឲ្យព្រះចាត់ទុកអ្នកជាមនុស្សសុចរិតនៅពេលឥឡូវនេះ
១៩. ហេតុអ្វីទស្សនៈរបស់ព្រះចំពោះអាប្រាហាំ គួរលើកទឹកចិត្តមនុស្សជាច្រើននៅសព្វថ្ងៃនេះ?
១៩ ព្រះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ចាត់ទុកអាប្រាហាំថាជាមនុស្សសុចរិត ហើយនេះគួរលើកទឹកចិត្តពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅសព្វថ្ងៃនេះមែន។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានប្រកាសថាអាប្រាហាំជាមនុស្សសុចរិតក្នុងន័យដូចពួកអ្នកដែលលោកបានរើសតាំងដោយសកម្មពលរបស់លោកឲ្យធ្វើ«ជាអ្នកទទួលមត៌ករួមជាមួយនឹងគ្រិស្ត»នោះទេ។ នេះគឺដោយសារចំនួននៃពួកអ្នកដែលបានត្រូវរើសតាំងនោះមានកំណត់ ហើយពួកគេ«បានត្រូវហៅមកដើម្បីឲ្យទៅជាអ្នកបរិសុទ្ធ» និងទទួលឲ្យធ្វើជា«កូនព្រះ»។ (រ៉ូម ១:៧; ៨:១៤, ១៧, ៣៣) ផ្ទុយទៅវិញ អាប្រាហាំបានក្លាយទៅជា«សម្លាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ា» ហើយនេះបានកើតឡើងមុនមានគ្រឿងបូជាដែលជាថ្លៃលោះបានត្រូវផ្ដល់ឲ្យទៅទៀត។ (យ៉ា. ២:២៣; អេ. ៤១:៨) បើដូច្នេះ ចុះយ៉ាងណាចំពោះពួកគ្រិស្តសាសនិកពិតដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅលើផែនដីជាសួនឧទ្យាន?
២០. សព្វថ្ងៃនេះ ចំពោះពួកអ្នកដែលព្រះចាត់ទុកថាជាមនុស្សសុចរិតដូចអាប្រាហាំ តើលោកចង់ឲ្យពួកគេធ្វើអ្វី?
២០ ពួកអ្នកទាំងនោះមិនបានទទួល«ភាពសុចរិតជាអំណោយទានដ៏បរិបូរ»ដែលជាសេចក្ដីសង្ឃឹមទៅស្ថានសួគ៌ «តាមរយៈការរំដោះដោយថ្លៃលោះដែលគ្រិស្តយេស៊ូបានបង់»នោះទេ។ (រ៉ូម ៣:២៤; ៥:១៥, ១៧) ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ពួកគេបង្ហាញជំនឿយ៉ាងខ្លាំងទៅលើព្រះ និងទៅលើរបៀបរៀបចំរបស់លោក ហើយពួកគេសឲ្យឃើញពីជំនឿរបស់ពួកគេដោយធ្វើកិច្ចការល្អៗ។ កិច្ចការល្អមួយគឺការ«ផ្សព្វផ្សាយ . . . អំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ហើយបង្រៀនអំពីលោកម្ចាស់យេស៊ូគ្រិស្ត»។ (សកម្ម. ២៨:៣១) យ៉ាងនេះ ព្រះយេហូវ៉ាអាចចាត់ទុកពួកគេថាជាមនុស្សសុចរិតដូចអាប្រាហាំដែរ។ អំណោយដែលពួកគេម្នាក់ៗទទួលគឺការមានចំណងមេត្រីភាពជាមួយនឹងព្រះ នេះគឺខុសគ្នាពី«អំណោយទាន»របស់ពួកអ្នកដែលបានត្រូវរើសតាំងទទួល។ ប៉ុន្តែទោះជាខុសគ្នាក៏ដោយ ក៏ពួកគេទទួលអំណោយនោះដោយមានចិត្តកតញ្ញូដ៏ជ្រាលជ្រៅដែរ។
២១. ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងយុត្ដិធម៌ តើនាំឲ្យមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
២១ បើអ្នកមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅលើផែនដី អ្នកគួរទទួលស្គាល់ថាអ្នកមានឱកាសនេះមិនមែនដោយសារអ្នកគ្រប់គ្រងជាមនុស្សណាម្នាក់បានធ្វើឡើងដោយចៃដន្យនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ឱកាសនេះបញ្ជាក់ពីគោលបំណងដែលបង្ហាញពីការឈ្លាសវៃរបស់មហាក្សត្រសកលលោកនេះវិញ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់វិធានការបន្ដិចម្ដងៗដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់លោក។ វិធានការទាំងនេះបានធ្វើឡើងស្របតាមច្បាប់យុត្ដិធម៌របស់ព្រះ។ លើសពីនេះទៅទៀត វិធានការទាំងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងរបស់ព្រះ។ ហេតុនេះប៉ូលអាចនិយាយយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា៖ «ព្រះសម្ដែងឲ្យយើងឃើញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់លោក តាមរបៀបនេះ៖ គ្រិស្តស្លាប់ដើម្បីយើង កាលដែលយើងនៅជាអ្នកធ្វើខុសនៅឡើយ»។—រ៉ូម ៥:៨
តើអ្នកចាំឬទេ?
• តើកូនចៅរបស់អាដាមទទួលអ្វីពីគាត់? ហើយតើនេះនាំឲ្យមានលទ្ធផលអ្វី?
• តើថ្លៃលោះដែលមានតម្លៃស្មើនឹងអ្វីដែលបានបាត់បង់បានត្រូវផ្ដល់ឲ្យយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើក្នុងន័យអ្វី?
• ការដែលព្រះបានប្រកាសថាអ្នកជាមនុស្សសុចរិត នោះជាអំណោយមួយ តើអំណោយនេះបើកឱកាសឲ្យអ្នកទទួលអ្វី?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៧]
បុរសទាំងពីរនេះជាបុរសល្អឥតខ្ចោះ អាដាមបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានផ្ដល់«ថ្លៃលោះ»ដែលមានតម្លៃស្មើនឹងអ្វីដែលបានបាត់បង់
[រូបភាពនៅទំព័រ១៨]
តាមរយៈលោកយេស៊ូ ព្រះអាចប្រកាសថា យើងជាមនុស្សសុចរិត នេះពិតជាដំណឹងល្អមែន!