ជីវប្រវត្ដិ
កិច្ចបម្រើពេញពេល បាននាំឲ្យខ្ញុំមានជីវិតបែបនេះ
កាលដែលខ្ញុំរំពឹងគិតអំពីកិច្ចបម្រើពេញពេលអស់៦៥ឆ្នាំ ខ្ញុំពិតជាអាចនិយាយថាជីវិតរបស់ខ្ញុំបានពោរពេញទៅដោយថ្ងៃដ៏សប្បាយរីករាយ។ នេះមិនមានន័យថាជីវិតខ្ញុំគ្មានថ្ងៃដែលពិបាកឬពេលធ្លាក់ទឹកចិត្តទេ។ (ទំនុក. ៣៤:១២; ៩៤:១៩) ប៉ុន្តែជាទូទៅ ជីវិតរបស់ខ្ញុំមានគោលបំណងនិងមានពរ!
នៅថ្ងៃទី៧ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៥០ ខ្ញុំបានទៅជាសមាជិកក្រុមគ្រួសារបេតអែលនៅក្រុងប៊្រុគ្លីន។ នៅពេលនោះក្រុមគ្រួសារបេតអែលមានបងប្អូន៣៥៥នាក់ពីប្រទេសផ្សេងៗ ដែលមានអាយុចាប់ពី១៩ទៅ៨០ឆ្នាំ។ ក្នុងចំណោមពួកគាត់មានបងប្អូនជាច្រើននាក់ដែលជាគ្រិស្តសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំង។
អ្វីដែលជួយខ្ញុំចាប់ផ្ដើមបម្រើព្រះយេហូវ៉ា
ខ្ញុំបានរៀនឲ្យចេះបម្រើ«ព្រះដែលមានសេចក្ដីសប្បាយ» ពីម្ដាយរបស់ខ្ញុំ។ (១ធី. ១:១១) គាត់បានចាប់ផ្ដើមបម្រើព្រះយេហូវ៉ាកាលដែលខ្ញុំជាកុមារ។ ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅថ្ងៃទី១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៣៩ កាលដែលខ្ញុំមានអាយុ១០ឆ្នាំ នៅសន្និបាតតាមភូមិភាគ(ដែលឥឡូវហៅថាសន្និបាតប្រចាំមណ្ឌល) នាក្រុងកូឡាំបឺស រដ្ឋណេប្រាស្កា សហរដ្ឋអាម៉េរិក។ យើងមានគ្នាប្រហែលជា១០០នាក់ដែលជួបជុំគ្នាដើម្បីស្ដាប់សុន្ទរកថាថ្លែងដោយបងចូសេហ្វ រ៉ូធើហ្វឺតដែលបានត្រូវថតចម្លង ដែលមានចំណងជើងថា«របបហ្វាស៊ីស ឬសេរីភាព»។ នៅពាក់កណ្ដាលសុន្ទរកថារបស់គាត់ មនុស្សមួយក្រុមបានចាប់ផ្ដើមប្រមូលគ្នាខាងក្រៅសាលតូច ដែលយើងកំពុងប្រជុំគ្នានៅខាងក្នុងនោះ។ ពួកគេបានសម្រុកចូលក្នុងសាល បញ្ឈប់កិច្ចប្រជុំរបស់យើង ហើយបង្ខំយើងឲ្យចេញពីក្រុង។ យើងបានជួបជុំគ្នានៅកសិដ្ឋានរបស់បងប្រុសម្នាក់ ដែលមិននៅឆ្ងាយពីក្រុងនោះ ហើយបានស្ដាប់កម្មវិធីដែលនៅសល់។ ដូចអ្នកអាចគិតស្មាន ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចថ្ងៃខែដែលខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកបានទេ!
ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានខំប្រឹងអប់រំខ្ញុំឲ្យកាន់តាមសេចក្ដីពិត។ ទោះជាឪពុករបស់ខ្ញុំជាមនុស្សល្អនិងជាឪពុកដ៏ល្អក៏ដោយ គាត់មិនសូវចាប់អារម្មណ៍ចំពោះរឿងសាសនា ឬចំណងមិត្តភាពរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងព្រះទេ។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ជាមួយនឹងសាក្សីឯទៀតនៅក្រុមជំនុំអូម៉ាហា បានផ្ដល់ការលើកទឹកចិត្តដែលខ្ញុំត្រូវការ។
អ្វីដែលជួយខ្ញុំសម្រេចចិត្តអំពីគោលបំណងក្នុងជីវិត
ពេលដែលខ្ញុំជិតរៀនចប់វិទ្យាល័យ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តថាតើខ្ញុំមានបំណងអ្វីចំពោះជីវិតរបស់ខ្ញុំ? នៅពេលវិស្សមកាលនារដូវក្ដៅ ខ្ញុំបានបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេលវិស្សមកាល(ឥឡូវយើងហៅថាអ្នកត្រួសត្រាយជំនួយ) ជាមួយបងប្អូនឯទៀតដែលមានអាយុស្រករគ្នា។
បងប្រុសវ័យក្មេងនៅលីវពីរនាក់ ដែលទើបតែបានរៀនចប់សាលាគីលាតជំនាន់ទី៧ បានទទួលភារកិច្ចជាអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យនៅតំបន់របស់យើង។ ពួកគាត់ឈ្មោះ ចន ឈិមិកលិស និងថេត ចារ៉ាស។ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលពេលដឹងថាពួកគាត់មានអាយុតែ២០ឆ្នាំជាងប៉ុណ្ណោះ។ កាលនោះខ្ញុំមានអាយុ១៨ឆ្នាំ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំត្រូវរៀនចប់វិទ្យាល័យ។ ខ្ញុំនៅតែចាំពេលដែលបងឈិមិកលិសបានសួរខ្ញុំថាតើខ្ញុំមានបំណងអ្វីចំពោះជីវិតរបស់ខ្ញុំ? ពេលខ្ញុំប្រាប់គាត់ គាត់បានដាស់តឿនខ្ញុំថា៖«មែន ចូរចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេលភ្លាម។ អ្នកមិនអាចដឹងថានេះនឹងនាំឲ្យអ្នកមានជីវិតបែបណាទេ»។ ឱវាទនោះ និងគំរូរបស់បងប្រុសទាំងពីរនាក់នោះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកលើខ្ញុំ។ ដូច្នេះក្រោយពីខ្ញុំរៀនចប់ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយនៅឆ្នាំ១៩៤៨។
តើខ្ញុំមកបេតអែលយ៉ាងដូចម្ដេច?
នៅខែកក្កដាឆ្នាំ១៩៥០ ខ្ញុំនិងឪពុកម្ដាយបានធ្វើដំណើរទៅមហាសន្និបាតអន្តរជាតិនៅកីឡាដ្ឋានយ៉ាងគីនៅក្រុងញូវយ៉ក។ នៅមហាសន្និបាតនោះ ខ្ញុំបានចូលរួមប្រជុំសម្រាប់អ្នកដែលចង់បម្រើនៅបេតអែល។ ខ្ញុំបានផ្ញើសំបុត្រមួយដែលថាខ្ញុំសប្បាយចិត្តបម្រើនៅទីនោះ។
ទោះបីជាឪពុកខ្ញុំមិនប្រឆាំងកិច្ចបម្រើត្រួសត្រាយរបស់ខ្ញុំនិងការរស់នៅផ្ទះគាត់ក្ដី គាត់ចង់ឲ្យខ្ញុំជួយផ្ដល់លុយកាក់ឲ្យបានសមរម្យចំពោះបន្ទប់និងម្ហូបអាហារ។ ដូច្នេះនៅថ្ងៃមួយនៅដើមខែសីហា កាលដែលខ្ញុំកំពុងចេញទៅរកការងារ ខ្ញុំបានឈប់នៅប្រអប់សំបុត្ររបស់យើងជាមុនសិន។ នៅទីនោះខ្ញុំបានឃើញសំបុត្រមួយសម្រាប់ខ្ញុំមកពីក្រុងប៊្រុគ្លីន។ សំបុត្រនោះមានហត្ថលេខារបស់បងណេថិន ន័រ ដែលបានសរសេរថា៖ «យើងបានទទួលពាក្យស្នើសុំរបស់អ្នកមកបម្រើនៅបេតអែល។ ខ្ញុំយល់ថាអ្នកនឹងព្រមបន្តនៅបេតអែលអស់មួយជីវិតរបស់អ្នក។ ដូច្នេះខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកមកបេតអែលនៅអគារលេខ១២៤ ផ្លូវកូឡាំបៀហាយក្រុងប៊្រុគ្លីនរដ្ឋញូវយ៉ក នៅថ្ងៃទី៧ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៥០»។
ពេលឪពុកខ្ញុំបានត្រឡប់ពីធ្វើការនៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថាខ្ញុំរកបានការងារហើយ។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ល្អ តើកូននឹងធ្វើការនៅកន្លែងណា?»។ ខ្ញុំបានឆ្លើយថា៖ «បេតអែលនៅក្រុងប៊្រុគ្លីន ហើយខ្ញុំនឹងទទួលប្រាក់ឧបត្ថម្ភមួយខែ១០ដុល្លារ»។ នោះបានធ្វើឲ្យគាត់ភ្ញាក់ផ្អើលបន្ដិច ប៉ុន្តែគាត់បាននិយាយថា បើនោះជាអ្វីដែលខ្ញុំសម្រេចចិត្តធ្វើហើយ ខ្ញុំគួរខំប្រឹងដើម្បីមានជោគជ័យក្នុងកិច្ចការនោះ។ មិនយូរក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៥៣នាមហាសន្និបាតនៅកីឡាដ្ឋានយ៉ាងគី គាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹក!
គួរឲ្យសប្បាយណាស់ថា ដៃគូរបស់ខ្ញុំក្នុងកិច្ចបម្រើត្រួសត្រាយ បងអាលហ្វ្រេត ណាស្រាឡា បានទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញមកបេតអែលនៅដំណាលគ្នានោះដែរ ហើយយើងធ្វើដំណើរទៅទីនោះជាមួយគ្នា។ នៅពេលក្រោយមក គាត់បានរៀបការ ហើយគាត់និងប្រពន្ធគាត់ឈ្មោះចូន បានទៅសាលាគីលាត ធ្វើកិច្ចបម្រើជាសាសនទូតនៅប្រទេសលីបង់ ហើយបន្ទាប់មកបានធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។
ភារកិច្ចនៅបេតអែល
ភារកិច្ចដំបូងរបស់ខ្ញុំនៅបេតអែលគឺដេរសៀវភៅនៅកន្លែងចងក្រងសៀវភៅ។ សៀវភៅដំបូងដែលខ្ញុំបានដេរ គឺសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា តើសាសនាបានធ្វើអ្វីខ្លះចំពោះមនុស្សជាតិ? ជាភាសាអង់គ្លេស។ ក្រោយពីខ្ញុំបានបម្រើអស់ប្រហែលជា៨ខែក្នុងកន្លែងចងក្រងសៀវភៅ ខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅការិយាល័យខាងកិច្ចបម្រើ ដែលមានបងថូម៉ាស់ ស៊ូលីវេនជាអ្នកត្រួតពិនិត្យ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តធ្វើការជាមួយគាត់ ហើយទទួលប្រយោជន៍ពីប្រាជ្ញានិងការយល់ធ្លុះជ្រៅរបស់គាត់ខាងគម្ពីរដែលគាត់បានទទួលក្នុងកិច្ចបម្រើអស់ជាយូរឆ្នាំក្នុងអង្គការរបស់ព្រះ។
ក្រោយពីខ្ញុំបានចំណាយពេលជិតបីឆ្នាំនៅការិយាល័យខាងកិច្ចបម្រើ បងម៉ាក់ស៍ ឡាសុនដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យកន្លែងបោះពុម្ព បានប្រាប់ថាបងន័រចង់ជួបខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានឆ្ងល់ថាតើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុសឬ? ខ្ញុំបានធូរចិត្តពេលដែលបងន័រនិយាយថាគាត់ចង់ដឹងថាតើខ្ញុំមានគម្រោងចេញពីបេតអែលនៅពេលអនាគតឬទេ? គាត់ត្រូវការបុគ្គលម្នាក់ដើម្បីធ្វើការក្នុងការិយាល័យរបស់គាត់ជាបណ្ដោះអាសន្ន ហើយចង់ដឹងថាតើខ្ញុំអាចធ្វើកិច្ចការនោះបានឬទេ? ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថាខ្ញុំគ្មានគម្រោងចេញពីបេតអែលទេ។ នៅទីបំផុត ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិធ្វើការក្នុងការិយាល័យរបស់គាត់អស់២០ឆ្នាំក្រោយមក។
ខ្ញុំបាននិយាយច្រើនដងថា ខ្ញុំមិនអាចបង់ថ្លៃនៃការអប់រំដែលខ្ញុំបានទទួលដោយធ្វើការជាមួយបងស៊ូលីវេន និងបងន័រ ហើយអ្នកឯទៀតនៅបេតអែលដូចជាបងមីលថុន ហេនសូល បងខ្លោស ចិនសិន បងម៉ាក់ស៍ ឡាសុន បងហ៊ូហ្គោ រីមើ និងបងគ្រែន ស៊ូថឺឡើយ។a
បងប្រុសៗដែលខ្ញុំបានបម្រើជាមួយ មានរបៀបរៀបរយល្អណាស់ចំពោះកិច្ចការដែលពួកគាត់បានធ្វើដើម្បីអង្គការរបស់ព្រះ។ បងន័រជាអ្នកធ្វើការយ៉ាងខ្នះខ្នែង ដែលចង់ឃើញកិច្ចការរាជាណាចក្រចម្រើនឡើងយ៉ាងច្រើនបំផុត។ អ្នកដែលបម្រើក្នុងការិយាល័យរបស់គាត់ បានឃើញថាគាត់ជាបុគ្គលដែលស្រួលនិយាយជាមួយ។ ទោះជាយើងមានទស្សនៈខុសគ្នាពីគាត់ចំពោះរឿងណាមួយក្ដី យើងអាចនិយាយអំពីមតិរបស់យើងដោយឥតលាក់លៀម ហើយយើងនៅតែទទួលការទុកចិត្តពីគាត់។
មានពេលមួយ បងន័របាននិយាយជាមួយខ្ញុំអំពីសេចក្ដីត្រូវការដើម្បីយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរឿងដែលមនុស្សច្រើនតែគិតថាជារឿងតូចតាច។ ជាឧទាហរណ៍ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលគាត់ជាអ្នកត្រួតពិនិត្យកន្លែងបោះពុម្ព បងរ៉ូធើហ្វឺតបានទូរស័ព្ទទៅគាត់ ហើយនិយាយថា៖ «បងន័រ ពេលបងចេញពីកន្លែងបោះពុម្ពដើម្បីញ៉ាំបាយនៅពេលថ្ងៃត្រង់ សូមយកជ័រលុបខ្លះមកឲ្យខ្ញុំផង។ ខ្ញុំត្រូវការវានៅតុខ្ញុំ»។ បងន័របាននិយាយថា អ្វីដែលគាត់ធ្វើមុនគេបង្អស់គឺទៅបន្ទប់សម្ភារ យកជ័រលុប ហើយដាក់ក្នុងហោប៉ៅរបស់គាត់។ រួចមកនៅពេលថ្ងៃត្រង់គាត់យកវាទៅការិយាល័យរបស់បងរ៉ូធើហ្វឺត។ នេះជារឿងតិចតួច ប៉ុន្តែជាកិច្ចការមួយដែលបានជួយបងរ៉ូធើហ្វឺត។ បន្ទាប់មកបងន័រប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «ខ្ញុំចង់មានខ្មៅដៃស្រួចនៅលើតុខ្ញុំ។ ដូច្នេះសូមសម្រួចវា ហើយដាក់វានៅទីនោះរាល់ព្រឹក»។ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យប្រាកដថាខ្មៅដៃរបស់គាត់បានត្រូវសម្រួច។
បងន័របាននិយាយច្រើនដងអំពីសារៈសំខាន់នៃការស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ នៅពេលគេសុំយើងឲ្យធ្វើអ្វីមួយ។ មានពេលមួយ គាត់បានឲ្យខ្ញុំនូវការណែនាំជាក់លាក់អំពីរបៀបដោះស្រាយបញ្ហាមួយ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ទេ។ ជាលទ្ធផល ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យគាត់អាម៉ាស់មុខយ៉ាងខ្លាំង។ នោះធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកចិត្ត ដូច្នេះខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រខ្លីមួយដែលថាខ្ញុំស្ដាយយ៉ាងខ្លាំងអំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើ ហើយមានអារម្មណ៍ថាជាការល្អឲ្យគាត់ផ្លាស់ខ្ញុំចេញពីការិយាល័យរបស់គាត់ទៅកន្លែងផ្សេង។ ក្រោយមកនៅព្រឹកនោះ បងន័របានមកតុខ្ញុំ។ គាត់បាននិយាយថា៖ «រ៉ូបឺត ខ្ញុំបានទទួលសំបុត្ររបស់ប្អូន។ ប្អូនបានធ្វើខុស។ ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយប្អូនអំពីរឿងនេះ ហើយខ្ញុំដឹងប្រាកដថាលើកក្រោយប្អូននឹងប្រុងប្រយ័ត្នខ្លាំងជាង។ ឥឡូវចូរយើងទាំងពីរនាក់បន្តធ្វើការ»។ ខ្ញុំដឹងគុណខ្លាំងណាស់ចំពោះការយកចិត្តទុកដាក់ដ៏សប្បុរសរបស់គាត់។
ចិត្តប្រាថ្នាចង់រៀបការ
ខ្ញុំបានបម្រើនៅបេតអែលអស់៨ឆ្នាំហើយ ហើយគ្មានគម្រោងក្រៅពីបន្តបម្រើនៅបេតអែលទេ។ ប៉ុន្តែ គំនិតនេះបានផ្លាស់ប្ដូរ។ នៅគ្រាមានមហាសន្និបាតអន្តរជាតិនៅកីឡាដ្ឋានយ៉ាងគីនិងកីឡាដ្ឋានប៉ូឡូនាឆ្នាំ១៩៥៨ ខ្ញុំបានជួបឡារ៉ែន ប៊្រុក ដែលខ្ញុំធ្លាប់ជួបនៅឆ្នាំ១៩៥៥ពេលគាត់ត្រួសត្រាយនៅក្រុងម៉ុងរ៉េអាលប្រទេសកាណាដា។ ខ្ញុំស្ងើចសរសើរចំពោះចិត្តគំនិតរបស់គាត់អំពីកិច្ចបម្រើពេញពេល និងចិត្តគំនិតរបស់គាត់ដែលព្រមទៅកន្លែងណាក៏ដោយដែលអង្គការព្រះយេហូវ៉ាចាត់ឲ្យគាត់ទៅ។ ឡារ៉ែនបានមានគោលដៅទៅសាលាគីលាត។ កាលដែលគាត់មានអាយុ២២ឆ្នាំ គាត់បានទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញឲ្យមកសាលាគីលាតជំនាន់ទី២៧ នៅឆ្នាំ១៩៥៦។ បន្ទាប់ពីរៀនចប់ គាត់បានទទួលភារកិច្ចធ្វើជាសាសនទូតនៅប្រទេសប្រេស៊ីល។ ឡារ៉ែននិងខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមទាក់ទងគ្នានៅឆ្នាំ១៩៥៨ ហើយគាត់បានព្រមរៀបការជាមួយខ្ញុំ។ យើងមានគម្រោងរៀបការនៅឆ្នាំបន្ទាប់ ហើយបានសង្ឃឹមថាអាចចូលបម្រើជាសាសនទូតជាមួយគ្នា។
កាលដែលខ្ញុំប្រាប់បងន័រអំពីគម្រោងនេះ គាត់បានផ្ដល់យោបល់ឲ្យយើងចាំបីឆ្នាំ ក្រោយមករៀបការហើយបម្រើនៅបេតអែលក្រុងប៊្រុគ្លីន។ នៅពេលនោះ ដើម្បីឲ្យគូស្វាមីភរិយាបន្តនៅបេតអែលក្រោយពីរៀបការ គូម្នាក់ត្រូវបម្រើនៅបេតអែលអស់១០ឆ្នាំឬច្រើនជាង ហើយម្នាក់ទៀតត្រូវបម្រើយ៉ាងហោចណាស់អស់បីឆ្នាំ។ ដូច្នេះ ឡារ៉ែនព្រមបម្រើពីរឆ្នាំនៅបេតអែលប្រទេសប្រេស៊ីល រួចមួយឆ្នាំនៅបេតអែលក្រុងប៊្រុគ្លីន មុនយើងរៀបការ។
វិធីទាក់ទងគ្នាក្នុងអំឡុងពីរឆ្នាំដំបូងនៃការភ្ជាប់ពាក្យរបស់យើង គឺតាមរយៈសំបុត្រប៉ុណ្ណោះ។ ប្រើទូរស័ព្ទគឺថ្លៃពេក ហើយគ្មានអ៊ីមែលនៅពេលនោះទេ! កាលដែលយើងរៀបការនៅថ្ងៃទី១៦ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៦១ យើងមានឯកសិទ្ធិមានបងន័រថ្លែងសុន្ទរកថាអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង។ ពិតមែន យើងមានអារម្មណ៍ថាប៉ុន្មានឆ្នាំដែលយើងត្រូវរង់ចាំនោះ ហាក់ដូចជាពេលយូរ។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ កាលដែលយើងរំពឹងគិតដោយស្កប់ចិត្តនិងអំណរអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើងអស់ជាង៥០ឆ្នាំ យើងយល់ស្របគ្នាថាការរង់ចាំរបស់យើងគឺមានប្រយោជន៍មែន!
ឯកសិទ្ធិក្នុងកិច្ចបម្រើ
នៅឆ្នាំ១៩៦៤ ខ្ញុំបានទទួលឯកសិទ្ធិទៅធ្វើទស្សនកិច្ចនៅប្រទេសឯទៀតជាអ្នកត្រួតពិនិត្យតាមការិយាល័យសាខា។ នៅពេលនោះប្រពន្ធមិនបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅជាមួយប្ដីរបស់ពួកគាត់ក្នុងដំណើរទស្សនកិច្ចទាំងនោះទេ។ ការរៀបចំនេះបានកែប្រែនៅឆ្នាំ១៩៧៧ ហើយប្រពន្ធចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរជាមួយនឹងប្ដីរបស់ពួកគាត់។ នៅឆ្នាំនោះឡារ៉ែននិងខ្ញុំបានធ្វើដំណើរជាមួយបងគ្រែននិងអេឌីត ស៊ូថឺ ពេលគាត់ធ្វើទស្សនកិច្ចនៅការិយាល័យសាខានៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ អូទ្រីស ក្រិច កោះស៊ីប ទួរគី និងអ៊ីស្រាអែល។ សរុបទៅ ខ្ញុំបានទៅប្រហែលជា៧០ប្រទេសនៅទូទាំងពិភពលោក។
ក្នុងទស្សនកិច្ចមួយនៅប្រទេសប្រេស៊ីលនៅឆ្នាំ១៩៨០ យើងត្រូវធ្វើដំណើរទៅក្រុងបេឡេម ជាក្រុងមួយដែលនៅលើខ្សែអេក្វាទ័រ ហើយជាកន្លែងដែលឡារ៉ែនបានបម្រើជាសាសនទូត។ យើងក៏បានទៅជួបបងប្អូននៅក្រុងម៉ាណោដែរ។ ពេលមានសុន្ទរកថាដែលបានត្រូវថ្លែងនៅពហុកីឡាដ្ឋានមួយ យើងបានឃើញមនុស្សមួយក្រុមអង្គុយជាមួយគ្នាដែលមិនធ្វើតាមទម្លាប់របស់ជនជាតិប្រេស៊ីលដែលស្ត្រីថើបថ្ពាល់គ្នា ហើយបុរសចាប់ដៃគ្នាឡើយ។ ហេតុអ្វី?
ពួកគេជាបងប្អូនរួមជំនឿជាទីស្រឡាញ់របស់យើងដែលមកពីសហគមន៍មនុស្សកើតរោគឃ្លង់នៅជ្រៅក្នុងព្រៃស្តុកអាម៉ាហ្សូន។ ដើម្បីកុំឲ្យឆ្លងជំងឺ ពួកគេបានជៀសវាងមិនប៉ះពាល់អ្នកឯទៀតដែលនៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែពួកគេពិតជាបានមានឥទ្ធិពលលើចិត្តរបស់យើង ហើយយើងនឹងមិនភ្លេចអំណរដែលនៅលើទឹកមុខរបស់ពួកគេឡើយ! ពាក្យរបស់អេសាយគឺជាពាក្យពិតដែលថា៖ «ពួកអ្នកបំរើអញនឹងច្រៀងដោយមានចិត្តអំណរ»។—អេ. ៦៥:១៤
ជីវិតដែលមានគោលបំណងនិងមានពរ
ឡារ៉ែននិងខ្ញុំរំពឹងគិតជារឿយៗអំពីរយៈពេលជាង៦ទសវត្សរ៍ក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ យើងសប្បាយយ៉ាងខ្លាំងចំពោះរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរដល់យើងដោយសារយើងបានឲ្យព្រះយេហូវ៉ាដឹកនាំយើងតាមរយៈអង្គការរបស់លោក។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនអាចធ្វើដំណើរទៅទូទាំងពិភពលោកដូចខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើពីមុនក្ដី ខ្ញុំនៅតែអាចធ្វើការរាល់ថ្ងៃជាជំនួយការរបស់គណៈអភិបាល ដោយបម្រើជាមួយនឹងគណៈកម្មាធិការខាងការចាត់ចែង និងគណៈកម្មាធិការត្រួតពិនិត្យកិច្ចបម្រើ។ ខ្ញុំដឹងគុណយ៉ាងខ្លាំងចំពោះឯកសិទ្ធិរួមចំណែកតិចតួចក្នុងការគាំទ្របងប្អូនរួមជំនឿទូទាំងពិភពលោក។ យើងតែងតែកោតស្ងើចចំពោះប្អូនប្រុសស្រីវ័យក្មេងជាច្រើននាក់ដែលជ្រើសរើសយកកិច្ចបម្រើពេញពេលដោយមានចិត្តគំនិតដូចអេសាយ ដែលបាននិយាយថា៖ «ទូលបង្គំនៅឯណេះហើយ! សូមចាត់ទូលបង្គំចុះ!»។ (អេ. ៦:៨) បុគ្គលមួយក្រុមធំនេះ លើកបញ្ជាក់នូវការពិតនៃពាក្យរបស់អ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលដែលបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំជាច្រើនឆ្នាំមុនថា៖ «ចូរចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេលភ្លាម។ អ្នកមិនអាចដឹងថានេះនឹងនាំឲ្យអ្នកមានជីវិតបែបណាទេ»។
a ដើម្បីអានជីវប្រវត្ដិរបស់បងប្រុសខ្លះទាំងនេះ សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមជាភាសាអង់គ្លេស: បងថូម៉ាស ស៊ូលីវេន (ថ្ងៃទី១៥ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៦៥) បងខ្លោស ចិនសិន (ថ្ងៃទី១៥ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៦៩) បងម៉ាក់ស៍ ឡាសុន (ថ្ងៃទី១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៨៩) បងហ៊ូហ្គោ រីមើ (ថ្ងៃទី១៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៦៤) និងបងគ្រែន ស៊ូថឺ (ថ្ងៃទី១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៨៣)។