ជីវប្រវត្ដិ
ពរដែលខ្ញុំបានទទួលពីព្រះយេហូវ៉ាគឺហួសពីការនឹកស្មាន
ខ្ញុំធ្លាប់គិតថា ‹ខ្ញុំគួរធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ›។ តែខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ដែរថា ‹តើការត្រួសត្រាយពិតជាអ្វីដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្តមែនឬ?›។ ខ្ញុំចូលចិត្តការងាររបស់ខ្ញុំនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ ការងារខ្ញុំគឺខាងនាំចេញម្ហូបអាហារទៅក្រុងផ្សេងៗនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក ដូចជាដាអេសសាឡឹម អេលីសាបិតវីល និងអាស្មារ៉ា។ ខ្ញុំមិនដែលគិតថាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនឹងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាពេញពេលនៅក្រុងទាំងនោះ និងនៅកន្លែងជាច្រើនទៀតនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកទេ!
ពេលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានជីវិតដ៏ល្អប្រសើរ ហើយនោះគឺហួសពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំបាននឹកស្មាន។ (អេភ. ៣:២០) ប៉ុន្តែ អ្នកប្រហែលជាឆ្ងល់ថាតើនោះបានកើតឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច? សូមឲ្យខ្ញុំពន្យល់ពីដើមដំបូង។
ខ្ញុំបានកើតនៅឆ្នាំ១៩៣៩នាក្រុងបែរឡាំង ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ប៉ុន្មានខែក្រោយពីសង្គ្រាមលោកលើកទី២បានចាប់ផ្ដើម។ កាលដែលសង្គ្រាមនោះជិតចប់នៅឆ្នាំ១៩៤៥ គេបានទម្លាក់គ្រាប់បែកជាច្រើននៅក្រុងបែរឡាំង។ នៅថ្ងៃមួយ មានការទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅលើផ្លូវដែលយើងរស់នៅ តែខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានរត់ចូលក្នុងត្រង់សេ (រណ្ដៅពួនខ្លួន) ដើម្បីគេចពីគ្រាប់បែកទាំងនោះ។ ក្រោយមកដើម្បីសុវត្ថិភាព យើងបានរត់ទៅក្រុងអ៊ែកហ្វើត ដែលជាស្រុកកំណើតរបស់ម្ដាយខ្ញុំ។
ខ្ញុំជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយនិងប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ប្រហែលជាឆ្នាំ១៩៥០
ម្ដាយខ្ញុំស្វែងរកសេចក្ដីពិតយ៉ាងខ្នះខ្នែង។ គាត់បានអានសៀវភៅផ្សេងៗរបស់ទស្សនវិទូ ហើយបានពិនិត្យមើលសាសនាផ្សេងៗ តែគាត់មិនពេញចិត្តនឹងសាសនាទាំងនោះទេ។ ប្រហែលជានៅឆ្នាំ១៩៤៨ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាពីរនាក់បានមកផ្ទះរបស់យើង។ ម្ដាយខ្ញុំបានអញ្ជើញពួកគេឲ្យចូលក្នុងផ្ទះ ហើយបានសួរសំណួរជាច្រើន។ មិនដល់មួយម៉ោងផង គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំនិងប្អូនស្រីខ្ញុំថា៖ «ម៉ាក់បានរកឃើញសេចក្ដីពិតហើយ!»។ មិនយូរក្រោយពីនោះ ខ្ញុំ ម្ដាយខ្ញុំ និងប្អូនស្រីខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចូលរួមកិច្ចប្រជុំនៅក្រុងអ៊ែកហ្វើត។
នៅឆ្នាំ១៩៥០ យើងបានត្រឡប់ទៅក្រុងបែរឡាំងវិញ ហើយទៅក្រុមជំនុំបែរឡាំង ខ្រូតស្បឺក។ បន្ទាប់ពីយើងរើផ្ទះម្ដងទៀតនៅក្រុងនោះ យើងទៅក្រុមជំនុំបែរឡាំង ថេមផលហុស។ មួយរយៈក្រោយមក ម្ដាយខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹក តែខ្ញុំបានស្ទាក់ស្ទើរ។ ហេតុអ្វី?
របៀបដែលខ្ញុំបានយកឈ្នះការអៀនខ្មាស
ខ្ញុំមិនសូវបានរីកចម្រើនទេ ដោយសារខ្ញុំអៀនខ្មាសពេក។ ទោះជាខ្ញុំទៅផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងបងប្អូនឯទៀតក្ដី អស់ពីរឆ្នាំ ខ្ញុំមិនបានផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកណាម្នាក់ដោយផ្ទាល់ទេ។ នេះបានផ្លាស់ប្ដូរក្រោយពីខ្ញុំចំណាយពេលជាមួយនឹងបងប្អូនដែលបានបង្ហាញចិត្តក្លាហាននិងភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ បងប្អូនខ្លះធ្លាប់នៅក្នុងជំរុំឃុំឃាំងរបស់ពួកណាត្ស៊ី ឬបានជាប់គុកនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ខាងកើត។ បងប្អូនខ្លះទៀត បានយកសៀវភៅរបស់យើងចូលប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ខាងកើតដោយសម្ងាត់ ទោះជានេះអាចនាំឲ្យពួកគេត្រូវចាប់ខ្លួនឬជាប់គុកក្ដី។ ខ្ញុំកោតស្ងើចចំពោះពួកគេ។ ខ្ញុំបានគិតថា បើពួកគេបានប្រថុយជីវិតនិងសេរីភាពរបស់ពួកគេដើម្បីព្រះយេហូវ៉ានិងបងប្អូនរួមជំនឿ ចុះខ្ញុំវិញ? យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំគួរតែព្យាយាមយកឈ្នះការអៀនខ្មាស។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមយកឈ្នះការអៀនខ្មាស ពេលខ្ញុំចូលរួមក្នុងសកម្មភាពពិសេសនៅឆ្នាំ១៩៥៥។ ក្នុងសំបុត្រមួយដែលបានត្រូវបោះពុម្ពក្នុងឯកសារដែលមានចំណងជើងថា អ្នកផ្ដល់ព័ត៌មាន(Informant)a បងប្រុសណេថិន ន័របានប្រាប់ថាសកម្មភាពនោះជាសកម្មភាពធំបំផុតមួយដែលអង្គការយើងបានរៀបចំឡើង។ គាត់និយាយថា បើអ្នកផ្សាយទាំងអស់ចូលរួម «ខែនោះនឹងជាខែដ៏អស្ចារ្យបំផុតក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយដែលធ្លាប់មាននៅលើផែនដី» ហើយនេះជាអ្វីដែលបានកើតឡើងមែន! មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំបានប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ា ហើយនៅឆ្នាំ១៩៥៦ ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកជាមួយនឹងឪពុកនិងប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែមិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់មួយទៀត។
អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំគួរចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ តែខ្ញុំបានបង្អែបង្អង់។ មុនដំបូងនៅក្រុងបែរឡាំង ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទទួលការបណ្ដុះបណ្ដាលក្នុងការលក់ដុំនិងការនាំចេញនាំចូល។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំចង់ធ្វើការអស់មួយរយៈពេលដើម្បីខ្ញុំអាចមានបទពិសោធន៍និងជំនាញជាមុនសិន មុនខ្ញុំចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ។ ដូច្នេះនៅឆ្នាំ១៩៦១ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើការនៅក្រុងហាមបឺក ដែលជាក្រុងដែលមានកំពង់ផែធំជាងគេនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តការងារនោះណាស់ ដូច្នេះខ្ញុំបន្តបង្អែបង្អង់ក្នុងការចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេល។ តើខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វី?
ខ្ញុំអរគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលលោកបានប្រើបងប្រុសៗដើម្បីជួយខ្ញុំឲ្យយល់ថាការបម្រើលោកគឺជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុត។ មិត្តភក្ដិខ្លះរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ ហើយបានទុកគំរូដ៏ល្អឲ្យខ្ញុំ។ ក្រៅពីនេះ បងប្រុសអេរិច មុន្ត ដែលជាបុគ្គលម្នាក់ដែលបានរួចជីវិតពីជំរុំឃុំឃាំង បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បាននិយាយថា នៅក្នុងជំរុំឃុំឃាំង បងប្អូនដែលពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង បានទៅជាខ្សោយនៅពេលក្រោយមក។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកដែលបានទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាទាំងស្រុង បានរក្សាភាពស្មោះត្រង់ ហើយបានទៅជាសសរក្នុងក្រុមជំនុំ។
ពេលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយនៅឆ្នាំ១៩៦៣
ម្យ៉ាងទៀត បងប្រុសម៉ាធិន ផូស៊ីងហ្គើ ដែលក្រោយមកបានទៅជាសមាជិកគណៈអភិបាល បានលើកទឹកចិត្តបងប្អូនម្ដងហើយម្ដងទៀតថា៖ «ចិត្តក្លាហានគឺជាទ្រព្យដ៏វិសេសបំផុតដែលអ្នកអាចមាន!»។ ខ្ញុំបានរំពឹងគិតអំពីពាក្យសម្ដីរបស់គាត់ ហើយក្រោយមកខ្ញុំបានលាលែងពីការងារនិងចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយនៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៦៣។ នោះជាការសម្រេចចិត្តដ៏ល្អបំផុត! ពីរខែក្រោយមក មុនដែលខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមស្វែងរកការងារថ្មី ខ្ញុំបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអ្វីដែលហួសពីការនឹកស្មានរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតជំនាន់ទី៤៤។
ខ្ញុំបានរៀនអ្វីមួយដ៏មានតម្លៃនៅសាលាគីលាត
អ្វីដ៏សំខាន់បំផុតមួយដែលខ្ញុំបានរៀន ជាពិសេសពីបងប្រុសណេថិន ន័រ និងបងប្រុសឡាយមិន ស្វីនហ្គល គឺថា«កុំឆាប់បោះបង់ឯកសិទ្ធិរបស់អ្នក»។ ពួកគាត់បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យបន្តនៅជាប់នឹងឯកសិទ្ធិរបស់យើង ទោះជានោះពិបាកក្ដី។ បងន័របាននិយាយថា៖ «តើអ្នកនឹងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វី? ទៅលើអ្វីៗដែលកខ្វក់ សត្វល្អិត ឬភាពក្រីក្រ? ឬតើអ្នកនឹងកត់សម្គាល់ដើមឈើ ផ្កា និងស្នាមញញឹមរបស់មនុស្ស? ចូរស្រឡាញ់មនុស្សនៅទីនោះ!»។ នៅថ្ងៃមួយ បងស្វីនហ្គលបានពន្យល់អំពីមូលហេតុដែលបងប្អូនខ្លះបានឆាប់បោះបង់ឯកសិទ្ធិក្នុងកិច្ចបម្រើ ហើយគាត់រំជួលចិត្តជាខ្លាំងរហូតដល់គាត់ចាប់ផ្ដើមរលីងរលោងទឹកភ្នែក។ គាត់ត្រូវផ្អាកមួយភ្លែត ដើម្បីគាត់អាចមានអារម្មណ៍នឹងនរឡើងវិញ។ ខ្ញុំរំជួលចិត្តជាខ្លាំង ហើយតាំងចិត្តមិនធ្វើឲ្យគ្រិស្តនិងបងប្អូនរបស់លោកខកចិត្តឡើយ។—ម៉ាថ. ២៥:៤០
ខ្ញុំ បងខ្លូត និងបងហែនរិច ពេលយើងជាសាសនទូតនៅក្រុងលូបំបាហ្ស៊ី នាប្រទេសកុងហ្គោ ឆ្នាំ១៩៦៧
ពេលយើងទទួលភារកិច្ចរបស់យើង សមាជិកបេតអែលខ្លះចង់ដឹងថា យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅប្រទេសណាខ្លះ។ ពួកគេបាននិយាយល្អអំពីភារកិច្ចនីមួយៗរបស់បងប្អូនផ្សេងៗ រហូតដល់វេនខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំនិយាយថា៖ «ប្រទេសកុងហ្គោ (គីនស្ហាសា)» ពួកគេឈប់មួយភ្លែត រួចនិយាយថា៖ «អូ កុងហ្គោ! សូមព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងអ្នក!»។ នៅគ្រានោះ គេផ្សាយព័ត៌មានជាច្រើនអំពីសង្គ្រាមនិងការកាប់សម្លាប់គ្នានៅប្រទេសកុងហ្គោ (គីនស្ហាសា)។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបន្តគិតអំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀន។ មិនយូរក្រោយពីយើងបានបញ្ចប់វគ្គសិក្សាសាលាគីលាតនៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៦៧ ខ្ញុំ បងប្រុសហែនរិច ដេនបូសថុល និងបងប្រុសខ្លូត លីនហ្ស៊ី បានធ្វើដំណើរទៅក្រុងគីនស្ហាសា ដែលជារដ្ឋធានីនៃប្រទេសកុងហ្គោ។
អ្វីដែលបានជួយបង្ហាត់បង្រៀនយើង ឲ្យធ្វើជាសាសនាទូត
ក្រោយពីយើងបានទៅដល់ក្រុងគីនស្ហាសា យើងបានរៀនភាសាបារាំងអស់បីខែ។ ក្រោយមក យើងបានជិះយន្តហោះទៅក្រុងលូបំបាហ្ស៊ី ដែលជាអតីតក្រុងអេលីសាបិតវីល ជិតព្រំប្រទល់ប្រទេសសំប៊ី នៅខាងត្បូងប្រទេសកុងហ្គោ។ រួចមកយើងបានរើទៅផ្ទះសាសនទូតនៅកណ្ដាលក្រុងនោះ។
នៅពេលនោះ តំបន់ផ្សាយជាច្រើននៅក្រុងលូបំបាហ្ស៊ីមិនទាន់មានអ្នកណាទៅផ្សព្វផ្សាយនៅឡើយទេ ដូច្នេះយើងរំភើបចិត្តដែលយើងជាមនុស្សដំបូងដែលបានផ្សព្វផ្សាយសេចក្ដីពិតដល់មនុស្សជាច្រើននៅទីនោះ។ មិនយូរក្រោយមក យើងមានសិស្សគម្ពីរជាច្រើនរហូតដល់យើងមិនអាចដឹកនាំការសិក្សាអស់។ យើងក៏បានផ្សព្វផ្សាយឲ្យមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលនិងប៉ូលិស។ មនុស្សជាច្រើនបានឲ្យតម្លៃចំពោះបណ្ដាំរបស់ព្រះនិងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង។ ខ្ញុំនិងបងខ្លូត លីនហ្ស៊ីចាប់ផ្ដើមរៀនភាសាស្វាហីលី ដោយសារមនុស្សភាគច្រើននិយាយភាសានោះ។ មិនយូរក្រោយពីនោះ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅក្រុមជំនុំភាសាស្វាហីលី។
ទោះជាយើងមានបទពិសោធន៍ល្អជាច្រើនក្ដី យើងក៏មានការពិបាកដែរ។ ច្រើនដង ប៉ូលិស ឬទាហានដែលស្រវឹងស្រានិងដែលមានកាំភ្លើងបានចោទប្រកាន់មិនពិតអំពីយើង។ នៅថ្ងៃមួយ ប៉ូលិសមួយក្រុមដែលមានកាំភ្លើងបានសម្រុកចូលកិច្ចប្រជុំមួយនៅផ្ទះសាសនទូត ហើយបានចាប់យើងទៅប៉ុស្តិ៍ប៉ូលិស។ នៅទីនោះពួកគេឲ្យយើងអង្គុយលើដី រហូតដល់ជិតម៉ោង១០យប់ មុននឹងពួកគេដោះលែងយើង។
នៅឆ្នាំ១៩៦៩ ខ្ញុំបានទទួលភារកិច្ចធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យ។ នៅមណ្ឌលនោះ ខ្ញុំបានត្រួតពិនិត្យតំបន់ស្រុកស្រែ ហើយនេះតម្រូវឲ្យខ្ញុំដើរឆ្ងាយកាត់ផ្លូវដែលមានភក់និងវាលស្មៅខ្ពស់ៗ។ នៅភូមិមួយ មានមេមាន់និងកូនៗរបស់វាដេកនៅក្រោមគ្រែខ្ញុំនៅពេលយប់។ ខ្ញុំចាំមិនភ្លេចអំពីសំឡេងយំឡូឡារបស់វាដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់នៅពេលថ្ងៃមិនទាន់រះនៅឡើយ។ ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗអំពីពេលយើងអង្គុយជុំវិញភ្នក់ភ្លើងនៅពេលយប់ ហើយនិយាយជាមួយនឹងបងប្អូនអំពីសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរ។
ការពិបាកដ៏ធំបំផុតមួយដែលយើងបានជួបប្រទះគឺមានមនុស្សដែលបន្លំខ្លួនធ្វើជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្តែតាមពិតពួកគេជាបក្សពួករបស់ចលនាគីតាវ៉ាឡា។b ពួកគេខ្លះបានទទួលការជ្រមុជទឹក ហើយថែមទាំងបានទៅជាអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំទៀតផង។ ពួកគេជាច្រើននាក់ដែលប្រៀបដូចជា«ផ្ទាំងថ្មនៅក្រោមផ្ទៃទឹក» បានត្រូវបកអាក្រាតដោយបងប្អូនស្មោះត្រង់។ (យូ. ១២) នៅទីបំផុត ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្អាតក្រុមជំនុំ។ ក្រោយមក មនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងៗបានចូលក្នុងសេចក្ដីពិត។
នៅឆ្នាំ១៩៧១ ខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅការិយាល័យសាខានៅក្រុងគីនស្ហាសា។ ខ្ញុំមានភារកិច្ចផ្សេងៗនៅទីនោះដូចជា កិច្ចការទំនាក់ទំនង ការកុម្ម៉ង់សៀវភៅ និងរឿងផ្សេងៗខាងកិច្ចបម្រើ។ នៅបេតអែល ខ្ញុំរៀនអំពីរបៀបរៀបចំកិច្ចការរបស់យើងនៅក្នុងប្រទេសដ៏ធំមួយដែលមានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធមិនសូវល្អ។ ជួនកាល សំបុត្រដែលយើងបានផ្ញើតាមយន្តហោះត្រូវការពេលប៉ុន្មានខែ ទើបទៅដល់ក្រុមជំនុំ។ សំបុត្ររបស់យើងបានត្រូវយកចេញពីយន្តហោះដាក់ចូលក្នុងទូក ហើយទូកនោះជាប់គាំងអស់ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ដោយសារត្រូវឆ្លងកាត់វាលកំប្លោកយ៉ាងក្រាស់។ ប៉ុន្តែ កិច្ចការនោះបានសម្រេច ទោះជាមានបញ្ហាទាំងនេះនិងបញ្ហាផ្សេងទៀតក្ដី។
ខ្ញុំកោតស្ងើចពេលឃើញអំពីរបៀបដែលបងប្អូនរៀបចំមហាសន្និបាតដោយមានប្រាក់តែបន្ដិចបន្តួច។ ពួកគេកែច្នៃដំបូកដើម្បីធ្វើជាវេទិការ ប្រើស្មៅខ្ពស់ៗដើម្បីធ្វើជាជញ្ជាំង ហើយមូរស្មៅនោះសម្រាប់អង្គុយ។ ពួកគេប្រើឫស្សីដើម្បីធ្វើជារោង ហើយយកកន្ទេលដែលធ្វើពីដើមត្រែងធ្វើជាដំបូលឬច្នៃធ្វើជាតុ។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគេច្រៀកសម្បកឈើដើម្បីប្រើជំនួសដែកគោល។ ខ្ញុំកោតស្ងើចចំពោះបងប្អូនទាំងនោះដែលមានភាពឈ្លាសវៃនិងគំនិតច្នៃប្រឌិត ដើម្បីយកឈ្នះការពិបាកផ្សេងៗ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ពួកគេខ្លាំងណាស់។ ពេលខ្ញុំត្រូវចាកចេញដើម្បីបំពេញភារកិច្ចថ្មី ខ្ញុំនឹកពួកគេខ្លាំងណាស់!
ការបម្រើនៅប្រទេសកេនយ៉ា
នៅឆ្នាំ១៩៧៤ ខ្ញុំបានត្រូវចាត់ទៅការិយាល័យសាខានៅក្រុងណៃរ៉ូប៊ី ប្រទេសកេនយ៉ា។ មានកិច្ចការជាច្រើនដែលយើងត្រូវធ្វើ ដោយសារការិយាល័យសាខាកេនយ៉ាគាំទ្រកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសជិតខាង១០។ ប្រទេសខ្លះក្នុងចំណោមប្រទេសទាំងនោះបានត្រូវគេដាក់បម្រាមលើកិច្ចការរបស់យើង។ ច្រើនដង ខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅធ្វើទស្សនកិច្ចនៅប្រទេសទាំងនោះ ជាពិសេសប្រទេសអេត្យូពី ដែលជាកន្លែងដែលបងប្អូនរបស់យើងបានរងការបៀតបៀន និងប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ គេបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងព្រៃផ្សៃចំពោះបងប្អូនជាច្រើននាក់នៅទីនោះ ឬចាប់ដាក់គុក ហើយបងប្អូនខ្លះបានត្រូវគេសម្លាប់ទៀតផង។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានស៊ូទ្រាំយ៉ាងស្មោះត្រង់ ដោយសារពួកគេមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ានិងបងប្អូនឯទៀត។
នៅឆ្នាំ១៩៨០ មានអ្វីដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្តបានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ គឺខ្ញុំបានរៀបការជាមួយគែល ម៉ាត់សិន។ ស្រុកកំណើតរបស់គែលគឺនៅប្រទេសកាណាដា ហើយខ្ញុំនិងគាត់ធ្លាប់ជាសិស្សរួមថ្នាក់នៅសាលាគីលាត។ តាំងពីពេលនោះមក យើងបានបន្តទាក់ទងគ្នាដោយសរសេរសំបុត្រ។ គែលបម្រើជាសាសនទូតនៅប្រទេសបូលីវី។ ដប់ពីរឆ្នាំក្រោយមក យើងបានជួបគ្នាម្ដងទៀតនៅក្រុងញូវយ៉ក។ មិនយូរក្រោយមក យើងបានរៀបការនៅប្រទេសកេនយ៉ា។ ខ្ញុំពិតជាដឹងគុណគែលដោយសារគាត់មានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះរឿងផ្សេងៗ ហើយតែងតែស្កប់ចិត្តនឹងអ្វីដែលគាត់មាន។ គាត់បន្តគាំទ្រខ្ញុំនិងជាដៃគូជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ។
នៅឆ្នាំ១៩៨៦ ខ្ញុំនិងគែលបានត្រូវចាត់ឲ្យធ្វើកិច្ចការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យ ហើយនៅដំណាលគ្នានោះ ខ្ញុំបានបម្រើជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខា។ កិច្ចការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យ តម្រូវឲ្យយើងបម្រើនៅប្រទេសជាច្រើនដែលនៅក្រោមការមើលខុសត្រូវរបស់ការិយាល័យសាខាកេនយ៉ា។
ខ្ញុំថ្លែងសុន្ទរកថានៅមហាសន្និបាត នាក្រុងអាស្មារ៉ា ឆ្នាំ១៩៩២
ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយ៍ល្អអំពីការរៀបចំមហាសន្និបាតនៅក្រុងអាស្មារ៉ា (នៅប្រទេសអេរីត្រេ) នាឆ្នាំ១៩៩២ ពេលដែលកិច្ចការរបស់យើងមិនទាន់បានត្រូវគេដាក់បម្រាម។ ជាឧទាហរណ៍ យើងស្ដាយណាស់ ដែលកន្លែងតែមួយដែលយើងអាចរកឃើញដើម្បីធ្វើមហាសន្និបាត គឺក្រោលសត្វមួយ។ បើមើលពីខាងក្រៅវាអត់ស្អាត ហើយខាងក្នុងគឺកាន់តែអាក្រក់មើលជាងនេះទៅទៀត។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃមហាសន្និបាត ខ្ញុំកោតស្ងើចអំពីរបៀបដែលបងប្អូនបានធ្វើឲ្យខាងក្នុងក្រោលសត្វនោះទៅជាកន្លែងដែលសមនឹងគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រុមគ្រួសារជាច្រើនបានយកផ្ទាំងក្រណាត់មកតុបតែងយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ដើម្បីគ្របបាំងអ្វីដែលមិនស្អាត។ យើងបានចូលរួមមហាសន្និបាតដ៏សប្បាយនិងគួរឲ្យរំភើបចិត្តនៅទីនោះ ដែលមានអ្នកចូលរួមចំនួន១.២៧៩នាក់។
កិច្ចការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យជាការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំសម្រាប់យើង ដោយសារកន្លែងស្នាក់នៅគឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់។ នៅពេលមួយ យើងបានស្នាក់នៅផ្ទះវីឡាដ៏ធំស្កឹមស្កៃ ក្បែរសមុទ្រ ហើយនៅពេលមួយទៀត យើងស្នាក់នៅផ្ទះតូចមួយដែលធ្វើពីស័ង្កសី ដែលមានបន្ទប់ទឹកចម្ងាយ១០០ម៉ែត្រពីផ្ទះ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយើងបម្រើនៅកន្លែងណាក្ដី ថ្ងៃដែលយើងជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយជាមួយនឹងអ្នកត្រួសត្រាយនិងអ្នកផ្សព្វផ្សាយដ៏ខ្នះខ្នែងឯទៀតគឺជាអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់យើង។ ពេលយើងបានទទួលភារកិច្ចថ្មីមួយទៀត យើងត្រូវចាកចេញពីមិត្តភក្ដិជាទីស្រឡាញ់ជាច្រើនដែលយើងនឹកខ្លាំងណាស់។
ពរដែលយើងបានទទួលនៅប្រទេសអេត្យូពី
ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៨៧ដល់ឆ្នាំ១៩៩២ កិច្ចការរបស់យើងបានត្រូវទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់នៅប្រទេសមួយចំនួនដែលនៅក្រោមការមើលខុសត្រូវរបស់ការិយាល័យសាខាកេនយ៉ា។ ជាលទ្ធផល ការិយាល័យសាខាឬការិយាល័យប្រទេសបានត្រូវរៀបចំឡើង។ នៅឆ្នាំ១៩៩៣ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើនៅការិយាល័យអេត្យូពីនាក្រុងអាឌីសអាបេបា។ កិច្ចការរបស់យើងនៅទីនោះបានត្រូវធ្វើដោយសម្ងាត់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែឥឡូវបានត្រូវទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់។
ការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យនៅតំបន់ស្រុកស្រែ នាប្រទេសអេត្យូពី ឆ្នាំ១៩៩៦
ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរលើកិច្ចការនៅប្រទេសអេត្យូពី។ បងប្អូនជាច្រើនបានចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំចាប់ពីឆ្នាំ២០១២ អ្នកផ្សព្វផ្សាយជាង២០ភាគរយបានបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល។ ម្យ៉ាងទៀត បងប្អូនបានទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនដ៏សំខាន់ចាំបាច់ពីសាលាកិច្ចបម្រើ ហើយសាលប្រជុំជាង១២០បានត្រូវសាងសង់ឡើង។ នៅឆ្នាំ២០០៤ ក្រុមគ្រួសារបេតអែលបានរើទៅរស់នៅអគារថ្មី ហើយពរមួយសម្រាប់បងប្អូននៅប្រទេសនោះគឺការមានសាលសន្និបាតនៅក្នុងទឹកដីបេតអែល។
ខ្ញុំនិងគែលមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ជាមួយនឹងបងប្អូននៅប្រទេសអេត្យូពី។ យើងពិតជាស្រឡាញ់ពួកគេដោយសារពួកគេសប្បុរសនិងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ថ្មីៗនេះ យើងមានបញ្ហាសុខភាព ដូច្នេះយើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅការិយាល័យសាខាទ្វីបអឺរ៉ុបកណ្ដាល។ បងប្អូននៅទីនេះ មើលថែយើងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែយើងនៅតែនឹកបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់នៅប្រទេសអេត្យូពី។
ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យដុះលូតលាស់
យើងបានឃើញដោយផ្ទាល់ថាព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យកិច្ចការរបស់លោករីកចម្រើនឡើង។ (១កូ. ៣:៦, ៩) ជាឧទាហរណ៍ ពេលខ្ញុំផ្សព្វផ្សាយជាលើកដំបូងដល់កម្មករជនជាតិរវ៉ាន់ដា ដែលជីករកស្ពាន់នៅប្រទេសកុងហ្គោ គ្មានអ្នកផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសរវ៉ាន់ដានៅពេលនោះទេ។ ឥឡូវនៅប្រទេសរវ៉ាន់ដា មានបងប្អូនជាង៣០.០០០នាក់។ នៅឆ្នាំ១៩៦៧ ប្រទេសកុងហ្គោ(គីនស្ហាសា) មានអ្នកផ្សាយប្រហែលជា៦.០០០នាក់។ ឥឡូវនៅទីនោះ មានអ្នកផ្សព្វផ្សាយប្រហែល២៣០.០០០នាក់ ហើយមានជាងមួយលាននាក់ដែលបានចូលរួមពិធីរំលឹកនៅឆ្នាំ២០១៨។ នៅប្រទេសទាំងអស់ដែលពីមុននៅក្រោមការមើលខុសត្រូវរបស់ការិយាល័យសាខាកេនយ៉ា មានអ្នកផ្សាយកើនឡើងរហូតដល់ឥឡូវមានជាង១០០.០០០នាក់។
ជាង៥០ឆ្នាំមុន ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រើបងប្រុសផ្សេងៗដើម្បីជួយខ្ញុំឲ្យចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេល។ ទោះជាខ្ញុំនៅតែជាមនុស្សអៀនខ្មាសក្ដី ខ្ញុំបានរៀនឲ្យចេះទុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ាទាំងស្រុង។ បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក បានជួយខ្ញុំឲ្យចេះស្កប់ចិត្តនិងមានចិត្តអត់ធ្មត់។ ខ្ញុំនិងគែលស្ងើចសរសើរបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់នៅទីនោះដែលទទួលអ្នកឯទៀតយ៉ាងរាក់ទាក់ ស៊ូទ្រាំទោះជាមានបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរក្ដី និងទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំមានចិត្តកតញ្ញូយ៉ាងខ្លាំងចំពោះគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់លោក។ ពរដែលខ្ញុំបានទទួលពីព្រះយេហូវ៉ាគឺហួសពីការនឹកស្មាន។—ទំនុក. ៣៧:៤
a ក្រោយមកឯកសារនោះបានត្រូវហៅថាកិច្ចបម្រើព្រះ ហើយឥឡូវយើងហៅថាកិច្ចបម្រើនិងជីវិតជាគ្រិស្តសាសនិក កំណត់សម្រាប់កិច្ចប្រជុំ។
b ពាក្យ«គីតាវ៉ាឡា»មកពីពាក្យភាសាស្វាហីលីដែលមានអត្ថន័យថា«ត្រួតត្រា ដឹកនាំ ឬគ្រប់គ្រង»។ គោលដៅរបស់ចលនានោះទាក់ទងនឹងខាងនយោបាយ ពោលគឺពួកគេចង់បានឯករាជ្យភាពពីប្រទេសបែលហ្ស៊ិក។ ក្រុមគីតាវ៉ាឡាទទួល សិក្សា និងចែកចាយសៀវភៅរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ហើយនិយាយបង្ខុសសេចក្ដីបង្រៀនក្នុងគម្ពីរដើម្បីគាំទ្រទស្សនៈនយោបាយរបស់ពួកគេ ទំនៀមទម្លាប់ដែលទាក់ទងនឹងអបិយជំនឿ និងរបៀបរស់នៅរបស់ពួកគេដែលប្រាសចាកសីលធម៌។