ជីវប្រវត្ដិ
មេរៀនពេញមួយជីវិតដែលយើងរៀនពីគ្រូបង្រៀនដ៏ឧត្តមបំផុតរបស់យើង
កុងត្រូលត្រួតពិនិត្យដែលមានទាហានប្រដាប់ដោយអាវុធ បារ៉ាសដែលឆាបឆេះ ព្យុះសង្ឃរា សង្គ្រាមស៊ីវិល និងការរត់ភៀសខ្លួន។ អ្វីទាំងនេះគឺជាអ្វីដ៏គ្រោះថ្នាក់ដែលខ្ញុំនិងប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំធ្លាប់ឆ្លងកាត់ ក្នុងកិច្ចបម្រើរបស់យើងជាអ្នកត្រួសត្រាយនិងជាសាសនទូត។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ យើងពេញចិត្តនឹងការសម្រេចចិត្តរបស់យើង! រហូតមកដល់ឥឡូវ ព្រះយេហូវ៉ាបានគាំទ្រនិងឲ្យពរយើង។ ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនដ៏ឧត្ដមបំផុតរបស់យើង លោកក៏បានបង្រៀនយើងអំពីមេរៀនដ៏សំខាន់ដែរ។—យ៉ូប ៣៦:២២; អេ. ៣០:២០
គំរូរបស់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំ
នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានចំណាកស្រុកពីប្រទេសអ៊ីតាលីទៅក្រុងឃីនដឺស្លី ខេត្តសាស្កាតឆេវ៉ាន ប្រទេសកាណាដា។ មិនយូរក្រោយមក ពួកគាត់បានរៀនសេចក្ដីពិត ហើយនោះបានទៅជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ខ្ញុំចាំថាពេលនៅក្មេង ខ្ញុំបានទៅផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំពេញមួយថ្ងៃ។ ដូច្នេះ ជួនកាលខ្ញុំនិយាយលេងថា ខ្ញុំបានត្រួសត្រាយជំនួយពេលខ្ញុំមានអាយុ៨ឆ្នាំ!
ខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ខ្ទង់ឆ្នាំ១៩៦៦
ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំគឺជាអ្នកក្រ ប៉ុន្តែពួកគាត់ទុកគំរូល្អក្នុងការធ្វើការលះបង់ដើម្បីព្រះយេហូវ៉ា។ ជាឧទាហរណ៍ នៅឆ្នាំ១៩៦៣ ពួកគាត់បានលក់របស់របរជាច្រើនដើម្បីយើងមានលុយគ្រប់គ្រាន់ចូលរួមមហាសន្និបាតអន្តរជាតិ នៅក្រុងផាសាតឌិណា រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា សហរដ្ឋអាម៉េរិក។ នៅឆ្នាំ១៩៧២ យើងបានរើទៅក្រុងត្រែល ខេត្តប៊្រីធីសកូឡុំប៊ី ប្រទេសកាណាដា ដែលមានចម្ងាយប្រហែលជា១.០០០គីឡូម៉ែត្រ ដើម្បីជួយផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកដែលនិយាយភាសាអ៊ីតាលីនៅតំបន់នោះ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំមានការងារជាអ្នកសម្អាតនិងថែទាំហាងធំមួយ។ ទោះជាគាត់មានឱកាសទទួលបានការងារដែលមានប្រាក់ខែច្រើនជាងក៏ដោយ គាត់បានបដិសេធដើម្បីគាត់អាចផ្ចង់អារម្មណ៍លើកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។
ខ្ញុំដឹងគុណឪពុកម្ដាយខ្ញុំ ដែលពួកគាត់បានទុកគំរូល្អឲ្យខ្ញុំនិងបងប្អូនបីនាក់របស់ខ្ញុំ។ គំរូរបស់ពួកគាត់ជាការបង្ហាត់បង្រៀនដំបូងគេដែលខ្ញុំបានទទួលក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគាត់បានបង្រៀនខ្ញុំអ្វីមួយដែលខ្ញុំចាំមួយជីវិតគឺថា បើខ្ញុំស្វែងរករាជាណាចក្រព្រះជាមុន នោះព្រះយេហូវ៉ានឹងថែរក្សាខ្ញុំ។—ម៉ាថ. ៦:៣៣
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេល
នៅឆ្នាំ១៩៨០ ខ្ញុំបានរៀបការជាមួយនឹងដេប៊ីដែលជាប្អូនស្រីដ៏ស្រស់ស្អាតនិងដែលមានគោលដៅច្បាស់លាស់ក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ។ យើងចង់ចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេល ដូច្នេះដេប៊ីចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយបីខែក្រោយពីយើងបានរៀបការ។ ក្រោយពីយើងរៀបការបានមួយឆ្នាំ យើងបានរើទៅក្រុមជំនុំតូចមួយដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ ហើយខ្ញុំចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយជាមួយគាត់។
នៅថ្ងៃរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង នាឆ្នាំ១៩៨០
ក្រោយមក យើងបានធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយចង់រើទៅកន្លែងផ្សេង។ ប៉ុន្តែ មុនដែលយើងរើ យើងបាននិយាយជាមួយនឹងអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌល។ គាត់បានប្រាប់យើងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់តែដោយចំៗថា៖ «ប្អូនកំពុងធ្វើឲ្យស្ថានភាពរបស់ខ្លួនកាន់តែពិបាក។ ប្អូនគិតតែអ្វីពិបាកៗ តែបើប្អូនគិតអំពីអ្វីដែលល្អៗ នោះប្អូននឹងឃើញចំណុចល្អក្នុងស្ថានភាពប្អូន»។ នោះជាយោបល់ដែលយើងត្រូវការ។ (ចសព. ១៤១:៥) យើងបានធ្វើតាមយោបល់របស់គាត់ភ្លាមៗ ហើយមិនយូរក្រោយមក យើងបានឃើញថាតាមការពិតមានចំណុចល្អៗជាច្រើន។ បងប្អូនមួយចំនួនក្នុងក្រុមជំនុំ ចង់ធ្វើច្រើនជាងក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ នេះរួមបញ្ចូលប្អូនៗវ័យក្មេងនិងបងប្អូនដែលមានគូដែលមិនមែនជាអ្នកជឿ។ នោះគឺជាមេរៀនដ៏សំខាន់ណាស់សម្រាប់យើង។ យើងរៀនឲ្យសម្គាល់អ្វីល្អ ហើយរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យដោះស្រាយស្ថានភាពដែលមើលទៅពិបាក។ (មីកា ៧:៧) ក្រោយមក យើងមានអំណរឡើងវិញ ហើយស្ថានភាពរបស់យើងក៏ល្អប្រសើរឡើង។
អ្នកបង្រៀននៅសាលាត្រួសត្រាយដំបូងរបស់យើងធ្លាប់បម្រើនៅប្រទេសផ្សេង។ ពួកគេបានបញ្ចាំងរូបភាព ហើយនិយាយអំពីការពិបាកនិងពរដែលពួកគេបានទទួលពេលបម្រើនៅប្រទេសក្រៅ។ នោះជំរុញចិត្តយើងឲ្យចង់បម្រើជាសាសនទូត។ ដូច្នេះ យើងសម្រេចចិត្តកំណត់គោលដៅធ្វើជាសាសនទូត។
នៅសាលប្រជុំនាខេត្តប៊្រីធីសកូឡុំប៊ី នៅឆ្នាំ១៩៨៣
ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនោះ នៅឆ្នាំ១៩៨៤ យើងបានរើទៅខេត្តកេបិក ជាកន្លែងដែលមានមនុស្សនិយាយភាសាបារាំង។ ខេត្តនោះមានចម្ងាយជាង៤.០០០គីឡូម៉ែត្រពីខេត្តប៊្រីធីសកូឡុំប៊ី។ នៅទីនោះ យើងត្រូវរៀនវប្បធម៌និងភាសាថ្មី។ ការពិបាកមួយទៀត គឺយើងច្រើនតែខ្វះខាតលុយ។ អស់មួយរយៈពេលយើងបរិភោគតែដំឡូងបារាំងប៉ុណ្ណោះដែលកសិករម្នាក់បានឲ្យយើងយកពីចម្ការរបស់គាត់។ ដេប៊ីបានយកដំឡូងបារាំងទាំងនោះមកច្នៃធ្វើម្ហូបផ្សេងៗដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់។ ទោះជាមានការពិបាកក៏ដោយ យើងផ្ដោតអារម្មណ៍លើការស៊ូទ្រាំដោយមានអំណរ។ លើសពីនោះទៅទៀត យើងឃើញថាព្រះយេហូវ៉ាកំពុងថែរក្សាយើង។—ចសព. ៦៤:១០
ថ្ងៃមួយយើងបានទទួលទូរស័ព្ទមួយដែលធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង គឺយើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើនៅបេតអែលកាណាដា។ ដោយសារយើងធ្លាប់ដាក់ពាក្យសុំចូលសាលាគីលាត យើងមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់អំពីការបម្រើនៅបេតអែល។ ប៉ុន្តែ យើងបានសម្រេចចិត្តទទួលការអញ្ជើញនោះ។ ពេលយើងបានទៅដល់បេតអែល យើងបានសួរបងខេណិត លីថិលដែលជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាថា៖ «ចុះយ៉ាងណាពាក្យសុំចូលសាលាគីលាតរបស់យើង?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «យើងនឹងគិតអំពីរឿងហ្នឹង បើប្អូនទទួលការអញ្ជើញ»។
មួយសប្ដាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំនិងដេប៊ីបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាត។ ដូច្នេះ យើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តមួយ។ បងលីថិលបានប្រាប់យើងថា៖ «មិនថាប្អូនៗជ្រើសរើសជម្រើសមួយណាក៏ដោយ នៅថ្ងៃខ្លះប្អូនប្រហែលជានឹងស្ដាយក្រោយដែលមិនបានជ្រើសរើសជម្រើសមួយទៀត។ ការសម្រេចចិត្តមួយមិនមែនប្រសើរជាងការសម្រេចចិត្តមួយទៀតទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាអាចឲ្យពរលើការសម្រេចចិត្តទាំងពីរ»។ រួចមក យើងបានសម្រេចចិត្តចូលសាលាគីលាត ហើយយើងបានឃើញថាយោបល់របស់បងលីថិលគឺត្រឹមត្រូវមែន។ យើងច្រើនតែប្រាប់ពាក្យរបស់គាត់ដល់អ្នកឯទៀតដែលត្រូវជ្រើសរើសរវាងភារកិច្ចពីរក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។
ជីវិតជាសាសនទូត
(ឆ្វេង) បងយូលីសេស ក្លាស
(ស្ដាំ) បងចាក រេតហ្វត
យើងអរសប្បាយជាខ្លាំងដែលយើងនៅក្នុងចំណោមសិស្សទាំង២៤នាក់នៃសាលាគីលាតជំនាន់ទី៨៣ ដែលបានធ្វើឡើងនៅតំបន់ប៊្រុគ្លីន រដ្ឋញូវយ៉ក នាខែមេសា ឆ្នាំ១៩៨៧។ យើងមានអ្នកបង្រៀនពីរនាក់ដែលបង្រៀនមេរៀនជាច្រើន គឺបងប្រុសយូលីសេស ក្លាស និងបងប្រុសចាក រេតហ្វត។ ប្រាំខែបានកន្លងទៅយ៉ាងលឿន ហើយយើងបានបញ្ចប់វគ្គសិក្សានៅថ្ងៃទី៦ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៨៧។ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើនៅប្រទេសហៃទីជាមួយនឹងបងប្រុសចន ហ្គូត និងបងស្រីម៉ារី ហ្គូត។
នៅប្រទេសហៃទី នាឆ្នាំ១៩៨៨
សាសនទូតពីសាលាគីលាតមិនបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅប្រទេសហៃទីតាំងពីឆ្នាំ១៩៦២មកម្ល៉េះ។ នោះជាឆ្នាំដែលសាសនទូតចុងក្រោយបានត្រូវបណ្ដេញចេញពីប្រទេសនោះ។ បីសប្ដាហ៍ក្រោយពីយើងបញ្ចប់វគ្គសិក្សាសាលាគីលាត យើងចាប់ផ្ដើមបម្រើនៅប្រទេសហៃទី ក្នុងក្រុមជំនុំតូចមួយដែលមានអ្នកផ្សាយ៣៥នាក់ នៅតំបន់ដាច់ស្រយាលនាតំបន់ភ្នំ។ នៅពេលនោះ យើងមានវ័យក្មេង ហើយមិនមានបទពិសោធន៍។ មួយវិញទៀត យើងនៅតែពីរនាក់ក្នុងផ្ទះសាសនទូត។ មនុស្សនៅតំបន់នោះក្រីក្រ ហើយភាគច្រើនមិនចេះអក្សរទេ។ ក្នុងអំឡុងពេលយើងនៅទីនោះ យើងបានប្រឈមមុខនឹងភាពចលាចល ការធ្វើរដ្ឋប្រហារ ការឆាបឆេះបារ៉ាស និងព្យុះសង្ឃរា។
យើងបានរៀនច្រើនពីបងប្អូននៅប្រទេសហៃទីដែលមានអំណរនិងរឹងមាំ។ ទោះជាពួកគេមានការពិបាកជាច្រើនក្ដី ពួកគេស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានិងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ មានបងស្រីវ័យចាស់ម្នាក់មិនចេះអានអក្សរទេ តែគាត់អាចទន្ទេញចាំបទគម្ពីរប្រហែល១៥០។ បញ្ហានៅតំបន់នោះធ្វើឲ្យយើងកាន់តែចង់ផ្សព្វផ្សាយថា រាជាណាចក្រព្រះគឺជាដំណោះស្រាយតែមួយគត់សម្រាប់បញ្ហារបស់មនុស្សជាតិ។ យើងសប្បាយចិត្តដែលឃើញថានៅពេលក្រោយមក សិស្សគម្ពីរខ្លះរបស់យើងបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយ អ្នកត្រួសត្រាយពិសេស និងជាអ្នកចាស់ទុំ។
ពេលខ្ញុំនៅប្រទេសហៃទី ខ្ញុំបានជួបត្រេវើដែលជាសាសនទូតមរមនវ័យក្មេងម្នាក់។ យើងមានឱកាសនិយាយគ្នាប៉ុន្មានដងអំពីគម្ពីរ។ ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលសំបុត្រពីគាត់ដែលខ្ញុំនឹកស្មានមិនដល់។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំនឹងទទួលការជ្រមុជទឹកនៅសន្និបាតបន្ទាប់! ខ្ញុំចង់ត្រឡប់ទៅប្រទេសហៃទីវិញ ហើយបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅតំបន់ដែលខ្ញុំធ្លាប់បម្រើជាសាសនទូតនៃសាសនាមរមន»។ គាត់បានបម្រើនៅទីនោះជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់គាត់អស់ជាច្រើនឆ្នាំមែន។
ទ្វីបអឺរ៉ុប បន្ទាប់មកទ្វីបអាហ្វ្រិក
ខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនៅប្រទេសស្លូវេនី នាឆ្នាំ១៩៩៤
យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅប្រទេសមួយនាទ្វីបអឺរ៉ុប ដែលកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយលែងសូវមានការដាក់កម្រិត។ នៅឆ្នាំ១៩៩២ យើងបានទៅដល់ក្រុងជូបហ្សាណា ប្រទេសស្លូវេនី ជិតកន្លែងដែលឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានធំឡើង មុនពេលដែលពួកគាត់រើទៅប្រទេសអ៊ីតាលី។ នៅឆ្នាំ១៩៩២នោះ នៅតែមានសង្គ្រាមនៅតំបន់ផ្សេងៗក្នុងអតីតប្រទេសយូហ្គោស្លាវី។ ការិយាល័យសាខានៅក្រុងវីយែន ប្រទេសអូទ្រីស ព្រមទាំងការិយាល័យនៅក្រុងសាគ្រែប សាធារណរដ្ឋក្រូអាស៊ី និងក្រុងបែលក្រាដ សាធារណរដ្ឋស៊ែប៊ី ធ្លាប់មើលការខុសត្រូវកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់នោះ។ ប៉ុន្តែ ចាប់ពីពេលនោះ សាធារណរដ្ឋនីមួយៗដែលធ្លាប់នៅក្នុងទឹកដីប្រទេសយូហ្គោស្លាវីមានបេតអែលរៀងៗខ្លួន។
ដូច្នេះ យើងត្រូវរៀនភាសានិងវប្បធម៌ថ្មីមួយទៀត។ នៅប្រទេសនោះ មនុស្សច្រើនតែនិយាយពាក្យស្លោកមួយដែលមានន័យថា«ភាសាយើងគឺពិបាក» ហើយភាសានោះគឺពិបាកមែន! យើងកោតស្ងើចបងប្អូនដែលសុខចិត្តទទួលយកការផ្លាស់ប្ដូរណាក៏ដោយរបស់អង្គការ ហើយយើងឃើញរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរពួកគេ។ យើងក៏ឃើញថាព្រះយេហូវ៉ាកែតម្រូវរឿងផ្សេងៗដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយលោកធ្វើដូច្នេះនៅពេលត្រឹមត្រូវ។ យើងបានរៀនមេរៀនជាច្រើនពេលដែលយើងបម្រើនៅប្រទេសស្លូវេនី ហើយមេរៀនដែលយើងបានរៀនមុនមកប្រទេសនោះ បានជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងការពិបាកដែលយើងជួបប្រទះនៅទីនោះ។
យើងបន្តមានការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងជីវិត។ នៅឆ្នាំ២០០០ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើនៅប្រទេសកូតឌីវ័រ នាទ្វីបអាហ្វ្រិកខាងលិច។ ក្រោយមក ដោយសារសង្គ្រាមស៊ីវិលនៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០២ យើងបានត្រូវជម្លៀសទៅប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូន ដែលទើបតែបញ្ចប់សង្គ្រាមស៊ីវិលដែលមានរយៈពេល១១ឆ្នាំ។ យើងពិបាកចាកចេញពីប្រទេសកូតឌីវ័រភ្លាមៗបែបនោះ ប៉ុន្តែមេរៀនដែលយើងបានរៀនបានជួយយើងឲ្យរក្សាអំណរ។
យើងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើតំបន់ផ្សាយដែលមានមនុស្សចាប់អារម្មណ៍ច្រើន និងបងប្អូនរបស់យើងដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងសង្គ្រាមអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ពួកគេក្រីក្រ ប៉ុន្តែពួកគេចង់ចែករំលែកអ្វីដែលខ្លួនមាន។ បងស្រីម្នាក់បានស្នើផ្ដល់សម្លៀកបំពាក់ដល់ដេប៊ី។ ពេលដេប៊ីស្ទាក់ស្ទើរទទួលយក បងស្រីនោះនិយាយថា៖ «ក្នុងអំឡុងពេលសង្គ្រាម បងប្អូននៅប្រទេសក្រៅបានជួយយើង។ ឥឡូវ ជាឱកាសដែលយើងអាចជួយបងប្អូនវិញ»។ យើងតាំងចិត្តធ្វើតាមគំរូរបស់ពួកគេ។
ទីបំផុត យើងបានត្រឡប់ទៅប្រទេសកូតឌីវ័រវិញ ប៉ុន្តែបញ្ហានយោបាយនៅប្រទេសនោះនាំឲ្យមានអំពើឃោរឃៅម្ដងទៀត។ ដូច្នេះនៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០៤ យើងបានត្រូវជម្លៀសតាមឧទ្ធម្ភាគចក្រដោយយកតែកាបូបម្នាក់មួយដែលមានទម្ងន់១០គីឡូក្រាមប៉ុណ្ណោះមកតាមខ្លួន។ ក្រោយមក យើងបានទៅដល់ជំរុំទាហានបារាំង។ នៅយប់នោះយើងបានគេងនៅលើឥដ្ឋ ហើយស្អែកឡើងធ្វើដំណើរទៅប្រទេសស្វីស។ ពេលយើងទៅដល់ការិយាល័យសាខានាពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ សមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខា និងអ្នកបង្រៀនសាលាបង្ហាត់ខាងកិច្ចបម្រើព្រមទាំងប្រពន្ធរបស់ពួកគេ បានស្វាគមន៍យើងយ៉ាងកក់ក្ដៅ ដោយឱបយើងច្រើនដង ឲ្យអាហារក្ដៅ និងសូកូឡាជាច្រើនពីប្រទេសស្វីស។ យើងមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅណាស់!
ខ្ញុំថ្លែងសុន្ទរកថាដល់ជនភៀសខ្លួននៅប្រទេសកូតឌីវ័រ នាឆ្នាំ២០០៥។
យើងបានទទួលភារកិច្ចបណ្ដោះអាសន្ននៅប្រទេសហ្គាណា ហើយក្រោយមកយើងត្រឡប់ទៅប្រទេសកូតឌីវ័រវិញ បន្ទាប់ពីភាពចលាចលនៅទីនោះស្ងប់ស្ងាត់ទៅ។ ចិត្តសប្បុរសរបស់បងប្អូន ជួយយើងឲ្យឆ្លងកាត់ស្ថានភាពដ៏តានតឹង ដូចជាការជម្លៀសខ្លួននិងការទទួលភារកិច្ចបណ្ដោះអាសន្នជាដើម។ ខ្ញុំនិងដេប៊ីនិយាយគ្នាថា ទោះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូននៅក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានជាទូទៅក៏ដោយ យើងមិនចាត់ទុកថានោះជាអ្វីដែលធម្មតាទេ។ តាមពិត គ្រាលំបាកទាំងនោះបានទៅជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃការបង្ហាត់បង្រៀនរបស់យើង។
យើងបានទៅមជ្ឈិមបូព៌ា
យើងនៅមជ្ឈិមបូព៌ា នាឆ្នាំ២០០៧
នៅឆ្នាំ២០០៦ យើងបានទទួលសំបុត្រមួយពីមន្ទីរចាត់ការពិភពលោកដែលថាយើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅមជ្ឈិមបូព៌ា។ ម្ដងនេះទៀត យើងមានបទពិសោធន៍ថ្មី ការពិបាកថ្មី ភាសាថ្មី និងវប្បធម៌ថ្មី។ នៅទីនោះ មានបញ្ហាខាងនយោបាយនិងសាសនា។ ដូច្នេះ មានអ្វីជាច្រើនដែលយើងត្រូវរៀន។ យើងចូលចិត្តក្រុមជំនុំដែលមានបងប្អូននិយាយភាសាផ្សេងៗ ហើយឃើញសាមគ្គីភាពដែលមកពីការធ្វើតាមការណែនាំរបស់អង្គការព្រះ។ យើងកោតស្ងើចចំពោះបងប្អូនដោយសារពួកគេស៊ូទ្រាំដោយចិត្តក្លាហានចំពោះការប្រឆាំងពីក្រុមគ្រួសារ សិស្សរួមថ្នាក់ អ្នករួមការងារ និងអ្នកជិតខាង។
នៅឆ្នាំ២០១២ យើងបានចូលរួមមហាសន្និបាតពិសេសនៅក្រុងថិលអាវីវ ប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ នោះជាមហាសន្និបាតលើកដំបូងដែលមានរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើនជួបជុំគ្នាតាំងពីបុណ្យថ្ងៃទី៥០ ឆ្នាំ៣៣ គ.ស.។ នេះគឺជាកម្មវិធីដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន!
ក្នុងអំឡុងប៉ុន្មានឆ្នាំនោះ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យធ្វើទស្សនកិច្ចនៅប្រទេសមួយដែលដាក់កម្រិតលើកិច្ចការរបស់យើង។ នៅពេលនោះ យើងបានយកសៀវភៅខ្លះមកតាមខ្លួន ចូលរួមក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ និងចូលរួមសន្និបាតតូចៗមួយចំនួន។ នៅប្រទេសនោះមានទាហានដែលប្រដាប់ដោយអាវុធ និងកុងត្រូលត្រួតពិនិត្យគ្រប់ទីកន្លែង ប៉ុន្តែយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមានសុវត្ថិភាពកាលដែលយើងធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗដោយប្រុងប្រយ័ត្នជាមួយនឹងបងប្អូនមួយចំនួនដែលនៅទីនោះ។
យើងត្រឡប់ទៅទ្វីបអាហ្វ្រិកវិញ
ខ្ញុំរៀបចំសុន្ទរកថានៅប្រទេសកុងហ្គោ នាឆ្នាំ២០១៤
នៅឆ្នាំ២០១៣ យើងបានទទួលភារកិច្ចផ្សេងមួយទៀតគឺបម្រើនៅការិយាល័យសាខា នាក្រុងគីនស្ហាសា ប្រទេសកុងហ្គោ។ ប្រទេសនោះគឺជាប្រទេសដ៏ធំនិងស្រស់ស្អាត ប៉ុន្តែមានភាពក្រីក្រខ្លាំងនិងមានសង្គ្រាមជាញឹកញយ។ ដំបូងយើងគិតថា «យើងស្គាល់ទ្វីបអាហ្វ្រិករួចហើយ ដូច្នេះយើងមិនពិបាកទៅទីនោះទេ»។ ប៉ុន្តែ យើងនៅតែមានអ្វីជាច្រើនដែលយើងត្រូវរៀន ជាពិសេសអំពីការធ្វើដំណើរនៅតំបន់ដែលមិនសូវមានផ្លូវនិងស្ពាន។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ យើងអាចផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីល្អៗជាច្រើន រួមមានការស៊ូទ្រាំនិងអំណររបស់បងប្អូនដែលមានបញ្ហាខាងសេដ្ឋកិច្ចធ្ងន់ធ្ងរ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះកិច្ចបម្រើផ្សាយ ព្រមទាំងការខំប្រឹងរបស់ពួកគេដើម្បីចូលរួមកិច្ចប្រជុំនិងសន្និបាតផ្សេងៗ។ យើងបានឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែកថា កិច្ចការរាជាណាចក្របានរីកចម្រើនដោយសារតែការគាំទ្រនិងពរពីព្រះយេហូវ៉ា។ កិច្ចបម្រើពេញពេលរបស់យើងអស់ប៉ុន្មានឆ្នាំនៅប្រទេសកុងហ្គោបានបង្រៀនយើងនូវមេរៀនដ៏សំខាន់ ហើយផ្ដល់ឲ្យយើងនូវមិត្តភក្ដិដែលប្រៀបដូចជាក្រុមគ្រួសាររបស់យើង។
កិច្ចផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង នាឆ្នាំ២០២៣
នៅចុងឆ្នាំ២០១៧ យើងបានទៅដល់ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូងដែលជាភារកិច្ចថ្មីរបស់យើង។ នេះគឺជាការិយាល័យសាខាធំជាងគេដែលយើងធ្លាប់នៅ ហើយសូម្បីតែភារកិច្ចថ្មីរបស់យើងនៅបេតអែល ក៏ថ្មីសម្រាប់យើងដែរ។ ម្ដងនេះទៀត មានអ្វីជាច្រើនដែលយើងត្រូវរៀន។ ប៉ុន្តែ មេរៀននៅអតីតកាលបានជួយណែនាំយើង។ យើងស្រឡាញ់បងប្អូនជាច្រើនដែលស៊ូទ្រាំអស់រាប់សិបឆ្នាំ ហើយយើងកោតស្ងើចដែលឃើញក្រុមគ្រួសារបេតអែលរួមកិច្ចការជាមួយគ្នាដោយមានសាមគ្គីភាព ទោះបីជាពួកគេមានពូជសាសន៍ និងវប្បធម៌ខុសៗគ្នាក្ដី។ គឺងាយស្រួលឃើញថា ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ពរដល់រាស្ត្ររបស់លោកឲ្យមានសន្តិភាព កាលដែលរាស្ត្ររបស់លោកបំពាក់ខ្លួនដោយបុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មីនិងធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរ។
អស់ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមក ខ្ញុំនិងដេប៊ីបានទទួលភារកិច្ចដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្ត បានសម្របខ្លួននឹងវប្បធម៌ផ្សេងៗ ហើយបានរៀនភាសាថ្មី។ នោះមិនតែងតែងាយស្រួលទេ។ ប៉ុន្តែ យើងតែងតែមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោកចំពោះយើង តាមរយៈអង្គការរបស់លោកនិងបងប្អូនរួមជំនឿ។ (ចសព. ១៤៤:២) យើងជឿជាក់ថា ការបង្ហាត់បង្រៀនដែលយើងបានទទួលក្នុងកិច្ចបម្រើពេញពេល បានជួយយើងឲ្យទៅជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដ៏ប្រសើរជាង។
ខ្ញុំឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការអប់រំពីឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ការគាំទ្រពីដេប៊ីដែលជាប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ និងគំរូដ៏ល្អនៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររួមជំនឿនៅទូទាំងពិភពលោក។ កាលដែលខ្ញុំនិងប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំគិតអំពីថ្ងៃអនាគត យើងតាំងចិត្តបន្តរៀនមេរៀនពីគ្រូបង្រៀនដ៏ឧត្តមបំផុតរបស់យើង។