ជីវប្រវត្ដិ
ដំណើរជីវិតដ៏គួរឲ្យរំភើបនិងស្កប់ចិត្តក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា
នៅឆ្នាំ១៩៥១ ខ្ញុំទើបទៅដល់ទីក្រុងរូអិនដែលជាក្រុងតូចមួយក្នុងខេត្តកេបិក ប្រទេសកាណាដា។ ខ្ញុំបានទៅផ្ទះតាមអាសយដ្ឋានដែលខ្ញុំបានទទួល។ ពេលទៅដល់ ខ្ញុំបានគោះទ្វារផ្ទះនោះ ហើយអ្នកបើកទ្វារគឺបងប្រុសជាសាសនទូតឈ្មោះម៉ាសេល ហ្វីលតូដែលបានទទួលការបង្ហាត់បង្រៀននៅសាលាគីលាត។ គាត់មានអាយុ២៣ឆ្នាំ ហើយកម្ពស់ខ្ពស់ រីឯខ្ញុំវិញអាយុ១៦ឆ្នាំ ហើយទាបជាងគាត់។ ខ្ញុំបានបង្ហាញគាត់សំបុត្រអំពីភារកិច្ចថ្មីរបស់ខ្ញុំ។ គាត់អានសំបុត្រនោះ ហើយមើលមកខ្ញុំ រួចនិយាយលេងថា៖ «ក្មេងម្ល៉េះ ហើយមកទីនេះម្ដាយប្អូនដឹងអត់?»។
ខ្ញុំធំឡើងក្នុងគ្រួសារដែលមានជំនឿផ្សេងពីគ្នា
ខ្ញុំកើតនៅឆ្នាំ១៩៣៤។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំជាជនអន្តោប្រវេសន៍មកពីប្រទេសស្វីស។ ក្រុមគ្រួសារយើងរស់នៅក្រុងធីមិន ដែលជាកន្លែងជីករករ៉ែក្នុងខេត្តអនតារីយ៉ូ ប្រទេសកាណាដា។ ប្រហែលនៅឆ្នាំ១៩៣៩ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអានទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម និងចូលរួមកិច្ចប្រជុំរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានយកខ្ញុំនិងបងប្អូនខ្ញុំទាំង៦នាក់ទៅចូលរួមកិច្ចប្រជុំដែរ។ មិនយូរក្រោយមក ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានក្លាយទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
ពេលម្ដាយខ្ញុំទៅជាសាក្សី ឪពុកខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ម្ដាយខ្ញុំនៅតែស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត ហើយតាំងចិត្តស្មោះត្រង់នឹងព្រះយេហូវ៉ា។ សូម្បីតែក្នុងអំឡុងដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៤០ ពេលកិច្ចការរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវដាក់បម្រាមនៅប្រទេសកាណាដា ក៏គាត់បន្តរក្សាភាពស្មោះត្រង់ដែរ។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំតែងតែគោរពនិងប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរសចំពោះឪពុករបស់ខ្ញុំជានិច្ច ទោះបីជាឪពុកប្រើពាក្យសម្ដីគ្រោតគ្រាតទៅកាន់ម្ដាយខ្ញុំក៏ដោយ។ គំរូដ៏ល្អរបស់ម្ដាយខ្ញុំបានជួយខ្ញុំនិងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំឲ្យទទួលយកសេចក្ដីពិត។ យើងសប្បាយចិត្តណាស់ដែលក្រោយមកឪពុករបស់យើងបានកែប្រែការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់ ហើយចាប់ផ្ដើមប្រព្រឹត្តសប្បុរសជាងចំពោះក្រុមគ្រួសារ។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេល
នៅខែសីហា ឆ្នាំ១៩៥០ ខ្ញុំបានចូលរួមសន្និបាតមួយដ៏រំភើបចិត្តដែលធ្វើឡើងនៅក្រុងញូវយ៉ក។ នៅទីនោះ ខ្ញុំបានជួបបងប្អូនប្រុសស្រីដែលមកពីទូទាំងពិភពលោក ព្រមទាំងបានស្ដាប់បទសម្ភាសន៍ដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្តរបស់បងប្អូនដែលបញ្ចប់ការសិក្សាសាលាគីលាត។ អ្វីទាំងនោះបានជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យធ្វើច្រើនជាងក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ហេតុនេះ ខ្ញុំបានតាំងចិត្តខ្លាំងជាងមុនក្នុងការបំពេញកិច្ចបម្រើពេញពេល។ ដូច្នេះ ក្រោយពីខ្ញុំត្រឡប់មកដល់ផ្ទះវិញ ភ្លាមៗខ្ញុំបានដាក់ពាក្យស្នើសុំធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល។ ប៉ុន្តែ ការិយាល័យសាខាកាណាដាបានសរសេរសំបុត្រតបមកខ្ញុំវិញ ដោយលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យទទួលការជ្រមុជទឹកជាមុនសិន។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅថ្ងៃទី១ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៥០។ មួយខែក្រោយមក ខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល ហើយភារកិច្ចដំបូងដែលខ្ញុំបានទទួលគឺនៅក្រុងកាផិសខេស៊ីង។ ទីក្រុងនោះនៅឆ្ងាយពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។
កិច្ចបម្រើរបស់ខ្ញុំនៅខេត្តកេបិក
នៅឆ្នាំ១៩៥១ ការិយាល័យសាខាបានសុំបងប្អូនដែលអាចនិយាយភាសាបារាំងឲ្យគិតអំពីការរើទៅបម្រើនៅខេត្តកេបិកដែលនៅទីនោះមនុស្សនិយាយភាសាបារាំង ហើយត្រូវការអ្នកផ្សព្វផ្សាយច្រើនជាង។ ខ្ញុំចេះនិយាយភាសាបារាំងនិងភាសាអង់គ្លេស ដូច្នេះខ្ញុំបានស្ម័គ្រចិត្តទៅបម្រើនៅទីនោះ ហើយខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើនៅក្រុងរូអិន។ ខ្ញុំមិនស្គាល់អ្នកណានៅទីនោះទេ ខ្ញុំមានតែអាសយដ្ឋានដូចដែលបានរៀបរាប់នៅដើមអត្ថបទនេះ។ ប៉ុន្តែ អ្វីទាំងអស់ដំណើរការយ៉ាងរលូន។ បងម៉ាសេលនិងខ្ញុំបានក្លាយជាមិត្តល្អ។ ខ្ញុំពិតជាសប្បាយបម្រើនៅខេត្តកេបិកអស់រយ:ពេលបួនឆ្នាំ ហើយទីបំផុតបានបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស។
សាលាគីលាតនិងសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលក្រនឹងកើតឡើង
ពេលខ្ញុំនៅខេត្តកេបិក ខ្ញុំពិតជារំភើបចិត្តណាស់ដែលបានទទួលការអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតជំនាន់ទី២៦ នៅក្រុងសោតឡានស៊ីង រដ្ឋញូវយ៉ក។ ខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅថ្ងៃទី១២ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៥៦ ហើយខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅប្រទេសហ្គាណាa ទ្វីបអាហ្វ្រិកភាគខាងលិច។ ប៉ុន្តែ មុនដែលខ្ញុំអាចធ្វើដំណើរទៅប្រទេសនោះបាន ខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅប្រទេសកាណាដាអស់ប៉ុន្មានសប្តាហ៍សិន រហូតដល់ឯកសារធ្វើដំណើរបានរៀបចំរួចរាល់។
ខ្ញុំត្រូវរង់ចាំរហូតដល់៧ខែនៅក្រុងតូរ៉ុនតូដើម្បីទទួលឯកសារទាំងនោះ។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ក្រុមគ្រួសាររបស់បងប្រុសគ្រីបបានឲ្យខ្ញុំស្នាក់នៅផ្ទះរបស់ពួកគេ ហើយនោះជាពេលដែលខ្ញុំស្គាល់ហ្សិឡាដែលជាកូនស្រីរបស់គាត់។ យើងក៏ចាប់ចិត្តស្រឡាញ់គ្នា។ ពេលខ្ញុំហៀបសុំនាងរៀបការ ខ្ញុំស្រាប់តែទទួលទិដ្ឋាការ។ ហ្សិឡានិងខ្ញុំបានអធិដ្ឋានអំពីរឿងនេះ ហើយសម្រេចចិត្តថា ខ្ញុំគួរទៅបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ យើងនៅតែបន្តសរសេរសំបុត្រទាក់ទងគ្នា ដើម្បីគិតថាពេលណាយើងអាចរៀបការបាន។ នោះមិនមែនជាការសម្រេចចិត្តដ៏ងាយស្រួលទេ ប៉ុន្តែក្រោយមកយើងទទួលស្គាល់ថា នោះជាការសម្រេចចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវ។
ក្រោយពីធ្វើដំណើរអស់រយ:ពេលមួយខែតាមរថភ្លើង កប៉ាល់ដឹកទំនិញ និងយន្តហោះ ទីបំផុតខ្ញុំបានមកដល់ក្រុងអាក្រា ប្រទេសហ្គាណា។ នៅទីនោះខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំតំបន់។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរទូទាំងប្រទេសហ្គាណា ហើយនៅប្រទេសជិតខាងដូចជាកូតឌីវ័រនិងតូហ្គោឡេន (ឥឡូវហៅថាតូហ្គោ)។ ភាគច្រើន ខ្ញុំធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងដោយប្រើឡានដែលការិយាល័យសាខាផ្ដល់ឲ្យ។ ខ្ញុំពិតជាត្រេកអរក្រៃលែងដែលបានធ្វើទស្សនៈកិច្ចនៅទីនោះ!
ដោយសារខ្ញុំជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំតំបន់ នៅថ្ងៃសៅរ៍អាទិត្យខ្ញុំតែងតែមានភារកិច្ចនៅសន្និបាតប្រចាំមណ្ឌល។ យើងមិនមានសាលសន្និបាតទេ ដូច្នេះបងប្អូនបានយកដើមឫស្សីនិងស្លឹកឈើមកធ្វើជាដំបូលដើម្បីឲ្យមានម្លប់។ នៅកន្លែងសន្និបាតមិនមានទូរទឹកកកទេ ដូច្នេះបងប្អូនបានយកសត្វដែលនៅរស់មកទុកនៅក្បែរៗនោះ ដើម្បីទុកធ្វើជាម្ហូបសម្រាប់អ្នកចូលរួមសន្និបាត។
ក្នុងកម្មវិធីសន្និបាតទាំងនោះ មានរឿងខ្លះគួរឲ្យចង់សើចបានកើតឡើង។ មានពេលមួយដែលបងហឺប ជិននីងដែលជាសាសនទូតកំពុងថ្លែងសុន្ទរកថា ស្រាប់តែមានសត្វគោស្ទាវមួយក្បាលរួចពីទ្រុង ហើយរត់កាត់មុខវេទិកា។ ពេលនោះបងហឺបបានផ្អាកថ្លែងសុន្ទរកថា ហើយសត្វគោនោះវិញមើលទៅជ្រួលច្របល់ជាខ្លាំង។ ដូច្នេះ បងប្រុសបួននាក់ដែលមានកម្លាំងខ្លាំងក៏បានមកចាប់សត្វគោនោះយកទៅទុកនៅទ្រុងវិញ ហើយពេលឃើញដូច្នេះ បងប្អូនបានទះដៃសាទរ។
ក្នុងអំឡុងថ្ងៃច័ន្ទដល់ថ្ងៃសុក្រ ខ្ញុំបានបង្ហាញភាពយន្តសង្គមពិភពលោកថ្មីដែលកំពុងតែមានដំណើរការ(The New World Society in Action)នៅភូមិដែលជិតកន្លែងសន្និបាត។ ដើម្បីធ្វើដូច្នោះ ខ្ញុំបានព្យួរផ្ទាំងសំពត់សនៅចន្លោះបង្គោលពីរឬដើមឈើពីរ ហើយបញ្ចាំងភាពយន្តលើផ្ទាំងនោះ។ អ្នកភូមិពិតជាចូលចិត្តណាស់! ពួកគេភាគច្រើនមិនធ្លាប់មើលភាពយន្តទេ។ ពេលដល់ឈុតដែលបង្ហាញអំពីមនុស្សទទួលការជ្រមុជទឹក ពួកគេទះដៃយ៉ាងកងរំពង។ ភាពយន្តនោះពិតជាជួយពួកអ្នកដែលទស្សនាឲ្យទទួលស្គាល់ថា យើងជាអង្គការដែលមានសាមគ្គីភាពនៅទូទាំងពិភពលោក។
យើងបានរៀបការនៅប្រទេសហ្គាណានាឆ្នាំ១៩៥៩
ក្រោយពីបម្រើនៅអាហ្វ្រិកអស់រយៈពេលពីរឆ្នាំ ខ្ញុំរំភើបចិត្តចូលរួមមហាសន្និបាតអន្តរជាតិដែលធ្វើឡើងនៅក្រុងញូវយ៉កក្នុងឆ្នាំ១៩៥៨។ ខ្ញុំពិតជារីករាយខ្លាំងណាស់ដែលបានជួបហ្សិឡានៅទីនោះ។ ពេលនោះ នាងបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅខេត្តកេបិក។ អស់មួយរយៈ យើងបានសរសេរសំបុត្រឲ្យគ្នា ប៉ុន្តែឥឡូវយើងបានជួបគ្នា។ ដូច្នេះខ្ញុំក៏សុំនាងរៀបការ ហើយនាងបានយល់ព្រម។ ខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រទៅបងន័រb ហើយសួរគាត់ថាតើហ្សិឡាអាចចូលរួមសាលាគីលាត ហើយបម្រើនៅអាហ្វ្រិកជាមួយខ្ញុំបានទេ? គាត់យល់ព្រម។ ក្រោយមក ហ្សិឡាបានទៅដល់ប្រទេសហ្គាណា។ យើងបានរៀបការជាមួយគ្នានៅថ្ងៃទី៣ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៥៩ នាក្រុងអាក្រា។ យើងមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ពរឲ្យយើងយ៉ាងពិតប្រាកដ ដោយសារយើងចាត់ទុកការគោរពប្រណិប័តន៍លោកថាសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។
យើងបម្រើជាមួយគ្នានៅប្រទេសកាមេរូន
ខ្ញុំធ្វើការនៅការិយាល័យសាខាកាមេរូន
នៅឆ្នាំ១៩៦១ យើងបានទទួលភារកិច្ចបម្រើនៅប្រទេសកាមេរូន។ នៅទីនោះខ្ញុំរវល់ខ្លាំងណាស់ ដោយសារខ្ញុំបានត្រូវសុំឲ្យជួយបង្កើតការិយាល័យសាខាថ្មី។ ក្នុងនាមជាអ្នកត្រួតពិនិត្យការិយាល័យសាខាថ្មី ខ្ញុំមានអ្វីជាច្រើនដែលត្រូវរៀន។ ប៉ុន្តែក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៦៥ ហ្សិឡាក៏មានផ្ទៃពោះ។ ខ្ញុំសារភាពថាយើងពិបាកជឿថាយើងនឹងទៅជាឪពុកម្ដាយ។ តែពេលយើងចាប់ផ្ដើមរំភើបចិត្តនឹងតួនាទីថ្មីជាឪពុកម្ដាយ ហើយរៀបចំគម្រោងត្រឡប់ទៅកាណាដាវិញ យើងស្រាប់តែជួបប្រទះនឹងរឿងដ៏ខ្លោចផ្សាមួយ។
ហ្សិឡាបានរលូតកូន។ គ្រូពេទ្យបានប្រាប់យើងថា កូនរបស់យើងជាកូនប្រុស។ រឿងនោះបានកន្លងទៅជាង៥០ឆ្នាំមកហើយ តែយើងមិនដែលភ្លេចរឿងនោះសោះ។ ទោះជារឿងនោះធ្វើឲ្យយើងក្រៀមក្រំចិត្តខ្លាំងក៏ដោយ យើងមិនបានបោះបង់ភារកិច្ចនៅប្រទេសក្រៅទេ ដោយសារយើងស្រឡាញ់ភារកិច្ចនោះ។
ខ្ញុំនិងហ្សិឡានៅប្រទេសកាមេរូននាឆ្នាំ១៩៦៥
បងប្អូននៅប្រទេសកាមេរូនជួបការបៀតបៀនជាញឹកញយ ដោយសារពួកគាត់កាន់ជំហរអព្យាក្រឹតក្នុងរឿងនយោបាយ។ ស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់ទៅក្នុងអំឡុងការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសប្រធានាធិបតី។ អ្វីដែលយើងខ្លាចបំផុតពិតជាបានកើតឡើងមែន គឺនៅថ្ងៃទី១៣ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧០ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវគេដាក់បម្រាម។ ការិយាល័យសាខាដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់យើងដែលយើងទើបតែរើចូលបានប្រាំខែប៉ុណ្ណោះបានត្រូវរដ្ឋាភិបាលរឹបអូសយក។ មិនដល់មួយសប្ដាហ៍ផង សាសនទូតទាំងអស់ រួមទាំងខ្ញុំនិងហ្សិឡាបានត្រូវគេបណ្ដេញចេញពីប្រទេស។ យើងមិនចង់ចាកចេញពីបងប្អូនទេ ពីព្រោះយើងស្រឡាញ់ពួកគាត់ ហើយបារម្ភពីពួកគាត់ខ្លាំងណាស់។
ក្រោយមកអស់រយៈពេល៦ខែ យើងបានបម្រើនៅការិយាល័យសាខាបារាំង។ នៅទីនោះ ខ្ញុំខំព្យាយាមបន្តផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការរបស់បងប្អូននៅប្រទេសកាមេរូន។ នៅខែធ្នូក្នុងឆ្នាំដដែលនោះ យើងបានទទួលភារកិច្ចបម្រើនៅការិយាល័យសាខានីហ្សេរីយ៉ា ដែលចាប់ផ្ដើមមើលការខុសត្រូវកិច្ចការក្នុងប្រទេសកាមេរូន។ បងប្អូននៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ាបានស្វាគមន៍យើងយ៉ាងកក់ក្ដៅ ហើយយើងសប្បាយបម្រើនៅទីនោះអស់រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំ។
ការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកមួយ
នៅឆ្នាំ១៩៧៣ យើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកណាស់។ ហ្សិឡាបានទ្រាំនឹងបញ្ហាសុខភាពដ៏ធ្ងន់ធ្ងរអស់មួយរយៈពេល។ ពេលយើងចូលរួមមហាសន្និបាតនៅញូវយ៉ក នាងបានយំប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «អូនទៅមុខលែងរួចហើយ។ អូនឈឺច្រើន ហើយអស់កម្លាំងខ្លាំងណាស់»។ នាងបានបម្រើជាមួយខ្ញុំនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកភាគខាងលិចអស់រយៈពេល១៤ឆ្នាំ។ ខ្ញុំពិតជាមានមោទនភាពចំពោះនាង ដោយសារនាងបម្រើយ៉ាងស្មោះត្រង់ តែយើងត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរខ្លះៗ។ ក្រោយពីបានពិភាក្សាគ្នាអំពីស្ថានភាពរបស់យើង និងអធិដ្ឋានយ៉ាងអស់ពីចិត្តអំពីរឿងនេះ យើងបានសម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅប្រទេសកាណាដាវិញ ដើម្បីអាចមើលថែសុខភាពរបស់នាងបានល្អជាង។ ការសម្រេចចិត្តឈប់ធ្វើជាសាសនទូតនិងឈប់បំពេញកិច្ចបម្រើពេញពេល គឺជាការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកបំផុតនិងធ្វើឲ្យឈឺចិត្តបំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។
ក្រោយមកដល់ប្រទេសកាណាដា មិត្តភក្តិម្នាក់ដែលខ្ញុំស្គាល់ជាយូរមកហើយហៅខ្ញុំឲ្យមកធ្វើការជាមួយគាត់។ គាត់ជាអ្នកលក់ឡានក្នុងក្រុងតូចមួយដែលនៅខាងជើងក្រុងតូរ៉ុនតូ។ ខ្ញុំនិងហ្សិឡាបានជួលអាផាតមិនដើម្បីរស់នៅ ព្រមទាំងទិញគ្រឿងសង្ហារិមមួយទឹកដើម្បីយកមកប្រើប្រាស់។ ដោយធ្វើដូច្នេះ យើងមិនចាំបាច់ជំពាក់បំណុលគេឡើយ។ យើងចង់រក្សាជីវិតថ្មីរបស់យើងឲ្យសាមញ្ញដោយសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយយើងអាចត្រឡប់ទៅបំពេញកិច្ចបម្រើពេញពេលម្ដងទៀត។ យើងភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់ ដោយសារសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងបានក្លាយទៅជាការពិតលឿនជាងអ្វីដែលយើងរំពឹងទុក។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមស្ម័គ្រចិត្តជួយនៅការដ្ឋានសាងសង់សាលសន្និបាតថ្មីនៅតំបន់ណូវិលក្នុងខេត្តអនតារីយ៉ូ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលភារកិច្ចជាអ្នកត្រួតពិនិត្យសាលសន្និបាត។ ពេលនោះសុខភាពរបស់ហ្សិឡាគ្រាន់បើជាងមុន ហើយយើងគិតថានាងអាចបំពេញភារកិច្ចថ្មីនោះបាន។ ដូច្នេះ យើងបានរើទៅបន្ទប់ស្នាក់នៅមួយក្នុងសាលសន្និបាត នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៧៤។ យើងរីករាយណាស់ដែលអាចចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេលម្ដងទៀត!
យើងសប្បាយចិត្តណាស់ដែលសុខភាពរបស់ហ្សិឡាកាន់តែធូរទៅៗ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក យើងអាចចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល។ មណ្ឌលរបស់យើងគឺនៅខេត្តម៉ានីថូបា ប្រទេសកាណាដា ហើយខេត្តនោះជាកន្លែងដែលគេស្គាល់ថាត្រជាក់យ៉ាងខ្លាំងនៅរដូវរងារ។ ប៉ុន្តែ បងប្អូននៅទីនោះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងកក់ក្ដៅ។ យើងបានរៀនថាកន្លែងណាក៏ដោយដែលយើងបម្រើគឺមិនសំខាន់ទេ អ្វីដែលសំខាន់គឺយើងបន្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។
ខ្ញុំរៀនមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ
ក្រោយពីបានបំពេញកិច្ចបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យអស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ យើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើនៅបេតអែលកាណាដានាឆ្នាំ១៩៧៨។ មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំបានរៀនមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ តែមិនស្រួលទទួលយកទេ។ ជាឧទាហរណ៍ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានត្រូវសុំឲ្យថ្លែងសុន្ទរកថាមួយម៉ោងកន្លះជាភាសាបារាំង នៅកិច្ចប្រជុំពិសេសមួយនាក្រុងម៉ុងរ៉េអាល។ គួរឲ្យស្ដាយរបៀបដែលខ្ញុំថ្លែង ធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់ពិបាកផ្ចង់អារម្មណ៍លើសុន្ទរកថារបស់ខ្ញុំ។ ក្រោយមក បងប្រុសម្នាក់ពីផ្នែកការិយាល័យខាងកិច្ចបម្រើបានមកជូនយោបល់ខ្ញុំ។ និយាយឲ្យត្រង់ទៅ ខ្ញុំគួរតែទទួលស្គាល់នៅពេលនោះថា ខ្ញុំមិនសូវពូកែថ្លែងសុន្ទរកថាទេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំពិបាកទទួលយកយោបល់នោះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគាត់ឆាប់ចាប់កំហុស ហើយមិនបានសរសើរខ្ញុំសោះ។ ណាមួយទៀត ពីរនាក់យើងមិនសូវត្រូវគ្នាផង។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថាខ្ញុំបានធ្វើខុសដោយសារខ្ញុំគិតហួសហេតុពេកអំពីរបៀបដែលគាត់ឲ្យយោបល់ និងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំចំពោះអ្នកដែលឲ្យយោបល់។
ខ្ញុំរៀនមេរៀនដ៏សំខាន់មួយក្រោយពីថ្លែងសុន្ទរកថាជាភាសាបារាំង
ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក សមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាម្នាក់បានមកជួបខ្ញុំ ហើយនិយាយអំពីរឿងនោះ។ ខ្ញុំបានសារភាពថា ខ្ញុំមិនមានប្រតិកម្មល្អពេលទទួលយោបល់នោះទេ ហើយខ្ញុំពិតជាស្ដាយក្រោយ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយបងប្រុសដែលបានឲ្យយោបល់ខ្ញុំ។ គាត់ព្រមអភ័យទោសឲ្យខ្ញុំ។ បទពិសោធន៍នេះបង្រៀនខ្ញុំថា ការមានចិត្តរាបទាបគឺសំខាន់ណាស់ ហើយខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចអំពីមេរៀននេះទេ។ (សុភ. ១៦:១៨) ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាអស់ជាច្រើនដងអំពីរឿងនេះ ហើយខ្ញុំតាំងចិត្តកុំឲ្យមានទស្សនៈមិនត្រឹមត្រូវពេលទទួលយោបល់ឡើយ។
ឥឡូវខ្ញុំបានបម្រើនៅបេតអែលកាណាដាអស់រយៈពេលជាង៤០ឆ្នាំហើយ ហើយចាប់ពីឆ្នាំ១៩៨៥ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិបម្រើជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខា។ នៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២១ ហ្សិឡាដែលជាប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំបានស្លាប់។ ខ្ញុំមិនគ្រាន់តែត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងអារម្មណ៍ឈឺចិត្តដែលមកពីការបាត់បង់ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ តែខ្ញុំក៏ត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាសុខភាពដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ កិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យខ្ញុំជាប់រវល់និងរីករាយជាខ្លាំងរហូតដល់ខ្ញុំ«មិនគិតច្រើនពេកអំពីបញ្ហាដែលកើតឡើងក្នុងជីវិត»។ (អទ. ៥:២០) ទោះជាខ្ញុំបានជួបការពិបាកជាច្រើនក៏ដោយ មានអ្វីច្រើនជាងដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអំណរយ៉ាងបរិបូរ។ ការចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាថាសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត ហើយបម្រើលោកពេញពេលដោយអំណរអស់៧០ឆ្នាំ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានជីវិតដ៏ស្កប់ចិត្តណាស់។ ខ្ញុំអធិដ្ឋានសុំឲ្យប្អូនៗវ័យក្មេងបន្តចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាថាសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ព្រោះខ្ញុំជឿជាក់ថា មានតែការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលអាចនាំឲ្យពួកគេមានជីវិតស្កប់ចិត្តនិងសប្បាយរីករាយ។
a រហូតមកឆ្នាំ១៩៥៧ តំបន់នៃទ្វីបអាហ្វ្រិកនេះធ្លាប់ជាអាណានិគមរបស់ចក្រភពអង់គ្លេស ដែលបានត្រូវហៅថាហ្គូល ខូស។
b បងណេថិន ន័របាននាំមុខក្នុងកិច្ចការរបស់អង្គការយើងនៅសម័យនោះ។