ជីវប្រវត្ដិ
ខ្ញុំបានឃើញជំនឿរបស់រាស្ត្រព្រះ
អ្នកទំនងជាអាចនឹកចាំអំពីការសន្ទនាដែលអ្នកធ្លាប់មានដែលសំខាន់ពិសេសចំពោះអ្នក។ ចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំនៅតែចាំអំពីការសន្ទនាមួយប្រហែលជា៥០ឆ្នាំមុន កាលដែលខ្ញុំនិងមិត្តភក្តិម្នាក់អង្គុយនៅមុខភ្នក់ភ្លើង នាប្រទេសកេនយ៉ា។ ស្បែករបស់យើងបានប្រែទៅជាខ្មៅស្រអែម ដោយសារយើងបានធ្វើដំណើរអស់ជាច្រើនខែ។ នៅពេលនោះ យើងបានពិគ្រោះអំពីភាពយន្តមួយដែលជាប់ទាក់ទងនឹងរឿងសាសនា ហើយមិត្តភក្តិខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «ភាពយន្តនោះធ្វើឲ្យមនុស្សភាន់ច្រឡំអំពីគម្ពីរ»។
ខ្ញុំសើច ដោយសារមិត្តភក្តិខ្ញុំមើលទៅមិនមែនជាអ្នកកាន់សាសនាខ្លាំងណាស់ណាទេ។ ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា៖ «តើឯងដឹងអីខ្លះអំពីគម្ពីរ?»។ គាត់មិនបានឆ្លើយភ្លាមៗទេ។ ក្រោយមក គាត់បានប្រាប់ថាម្ដាយរបស់គាត់ជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ ហើយគាត់បានរៀនខ្លះៗពីម្ដាយគាត់។ ដោយចង់ដឹង ខ្ញុំបានសុំគាត់ឲ្យប្រាប់ព័ត៌មានថែមទៀត។
យើងបាននិយាយគ្នារហូតដល់យប់ជ្រៅ។ មិត្តខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំថាគម្ពីរចែងថាសាថានគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោក។ (យ៉ូន. ១៤:៣០) ប្រហែលជាអ្នកបានដឹងអំពីរឿងនេះតាំងពីតូចមក ប៉ុន្តែចំពោះខ្ញុំ គំនិតនេះគឺថ្មី ហើយគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ ខ្ញុំតែងតែឮថាព្រះដែលមានចិត្តសប្បុរសនិងយុត្តិធម៌ជាអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ។ ប៉ុន្តែនោះមិនសមស្របនឹងអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញក្នុងជីវិតទេ។ ទោះជាខ្ញុំមានអាយុត្រឹមតែ២៦ឆ្នាំក្ដី ខ្ញុំបានឃើញអ្វីជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំព្រួយបារម្ភ។
ឪពុកខ្ញុំបានធ្វើជាអ្នកបើកយន្តហោះក្នុងកងទ័ពអាកាស នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ដូច្នេះពេលដែលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំដឹងយ៉ាងច្បាស់ថាសង្គ្រាមនុយក្លេអ៊ែរអាចកើតឡើងមែន ហើយកងទ័ពត្រៀមខ្លួនដើម្បីបាញ់គ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរនៅពេលណាក៏ដោយដែលគេចង់។ សង្គ្រាមនៅប្រទេសវៀតណាមបានផ្ទុះឡើងក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំរៀននៅសកលវិទ្យាល័យ នារដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា។ ខ្ញុំបានចូលរួមបាតុកម្មជាមួយសិស្សឯទៀត។ ប៉ូលិសដែលកាន់ដំបងបានដេញតាមយើង ហើយយើងបានរត់ចេញទាំងឈ្លក់និងមិនអាចមើលឃើញអ្វីច្បាស់ទេ ដោយសារឧស្ម័នបង្ហូរទឹកភ្នែក។ នោះគឺជាគ្រាជ្រួលច្របល់និងមានការបះបោរ។ ពួកអ្នកដឹកនាំនយោបាយបានត្រូវគេធ្វើឃាត ហើយមនុស្សបានធ្វើបាតុកម្មនិងកុបកម្ម។ គ្រប់គ្នាមានទស្សនៈខុសៗគ្នាអំពីអ្វីដែលគួរធ្វើ។ នោះគឺជាគ្រាចលាចលមែន។
ពីក្រុងឡុងដ៍ទៅទ្វីបអាហ្វ្រិកកណ្ដាល
នៅឆ្នាំ១៩៧០ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើការនៅឆ្នេរភាគខាងជើងនៃរដ្ឋអាឡាស្កា ហើយខ្ញុំរកលុយបានច្រើន។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានជិះយន្តហោះទៅក្រុងឡុងដ៍ បានទិញម៉ូតូមួយគ្រឿង ហើយបានជិះទៅភាគខាងត្បូងដោយគ្មានគោលដៅ។ ច្រើនខែក្រោយមក ខ្ញុំបានទៅដល់ទ្វីបអាហ្វ្រិក។ នៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំក៏បានជួបមនុស្សដែលចង់គេចចេញពីបញ្ហាទាំងអស់របស់ពួកគេដែរ។
ដូច្នេះ ដោយសារអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញនិងឮ សេចក្ដីបង្រៀនពីគម្ពីរដែលថាវិញ្ញាណកំណាចមួយរូបកំពុងគ្រប់គ្រងលើផែនដីគឺសមហេតុសមផលចំពោះខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ បើព្រះមិនមែនជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើពិភពលោកនេះ តើលោកកំពុងធ្វើអ្វី? ខ្ញុំចង់ដឹង។
ក្នុងប៉ុន្មានខែបន្ទាប់មក ខ្ញុំបានរកឃើញចម្លើយ។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏ស្គាល់និងស្រឡាញ់បុរសស្ត្រីជាច្រើននាក់ដែលបានបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះពិតតែមួយ ទោះជាពួកគេស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ។
អៀរឡង់ខាងជើងគឺជា«ទឹកដីដែលមានគ្រាប់បែកនិងគ្រាប់កាំភ្លើង»
ពេលខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅក្រុងឡុងដ៍វិញ ខ្ញុំបានទាក់ទងទៅម្ដាយរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ ហើយគាត់បានឲ្យខ្ញុំគម្ពីរមួយក្បាល។ ក្រោយមក ពេលខ្ញុំបានទៅក្រុងអាំស្ទែដាំ ប្រទេសហូឡង់ បុរសម្នាក់ដែលជាសាក្សីបានឃើញខ្ញុំអានគម្ពីរនៅក្រោមពន្លឺអំពូលភ្លើងតាមផ្លូវ ហើយគាត់បានជួយខ្ញុំឲ្យរៀនថែមទៀត។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានទៅក្រុងឌុយប្លាំង ប្រទេសអៀរឡង់ ហើយបានរកឃើញការិយាល័យសាខារបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំបានគោះទ្វារ ហើយបានជួបបងប្រុសម្នាក់ដែលឈ្លាសវៃនិងមានបទពិសោធន៍ឈ្មោះអាថឺ ម៉ាធ្យូ។ ខ្ញុំបានសុំរៀនគម្ពីរ ហើយគាត់យល់ព្រមបង្រៀនខ្ញុំ។
ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមរៀនគម្ពីរដោយចិត្តខ្នះខ្នែង ហើយចង់អានសៀវភៅនិងទស្សនាវដ្ដីដែលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានបោះពុម្ព។ ខ្ញុំក៏បានអានគម្ពីរដែរ។ នេះគួរឲ្យរំភើបចិត្តណាស់! នៅកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំ ខ្ញុំបានឃើញថាសូម្បីតែកូនក្មេង ក៏ស្គាល់ចម្លើយចំពោះសំណួរដែលមនុស្សចេះដឹងបានឆ្ងល់អស់រាប់រយឆ្នាំ ដូចជា‹ហេតុអ្វីមានអំពើអាក្រក់? តើព្រះជាអ្នកណា? តើអ្វីកើតឡើងពេលស្លាប់ទៅ?›។ ខ្ញុំស្រួលសេពគប់តែជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ដោយសារខ្ញុំមិនស្គាល់អ្នកណាទៀតទេក្នុងប្រទេសនោះ។ ពួកគេបានជួយខ្ញុំឲ្យស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយចង់ធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក។
បងណាយជែល បងដេននីស និងខ្ញុំ
ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៧២។ មួយឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ ហើយបានទៅក្រុមជំនុំតូចមួយនាក្រុងញូរី នៅតំបន់អៀរឡង់ខាងជើង។ ខ្ញុំបានជួលផ្ទះថ្មមួយដែលនៅឆ្ងាយពីគេនៅជម្រាលភ្នំ។ មានសត្វគោនៅវាលជិតនោះ ហើយខ្ញុំបានហាត់សុន្ទរកថារបស់ខ្ញុំនៅមុខពួកវា។ មើលទៅពួកវាស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់បណ្ដើរ ទំពាអៀងបណ្ដើរ។ ពួកវាមិនអាចផ្ដល់យោបល់បានទេ។ តែពួកវាបានជួយខ្ញុំឲ្យរៀនអំពីរបៀបមើលទៅអ្នកស្ដាប់ពេលដែលខ្ញុំថ្លែងសុន្ទរកថា។ នៅឆ្នាំ១៩៧៤ ខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស ហើយបានត្រួសត្រាយជាមួយបងណាយជែល ភីតដែលបានទៅជាមិត្តយូរអង្វែងរបស់ខ្ញុំ។
នៅគ្រានោះ មានអំពើហិង្សាជាច្រើននៅតំបន់អៀរឡង់ខាងជើង។ ដូច្នេះ អ្នកខ្លះបានហៅតំបន់នោះថា៖ «ទឹកដីដែលមានគ្រាប់បែកនិងគ្រាប់កាំភ្លើង»។ មានការប្រយុទ្ធតាមផ្លូវ ការបាញ់ និងការបំផ្ទុះឡានកើតឡើងជាច្រើននៅទីនោះ។ បញ្ហាខាងរឿងនយោបាយនិងរឿងសាសនាជាប់ពាក់ព័ន្ធគ្នា។ ប៉ុន្តែទាំងពួកប្រូតេស្តង់ ទាំងពួកកាតូលិកបានទទួលស្គាល់ថា សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមិនគាំទ្រខាងណាមួយក្នុងរឿងនយោបាយទេ។ ដូច្នេះ យើងអាចផ្សព្វផ្សាយដោយសេរីនិងដោយសុវត្ថិភាព។ ម្ចាស់ផ្ទះច្រើនតែដឹងថាពេលណានិងកន្លែងណាដែលអំពើហិង្សានឹងផ្ទុះឡើង ហើយពួកគេបានព្រមានយើងដើម្បីយើងអាចជៀសវាងពីគ្រោះថ្នាក់នោះ។
ប៉ុន្តែ មានស្ថានភាពដែលមានគ្រោះថ្នាក់ផងដែរ។ នៅថ្ងៃមួយ ខ្ញុំនិងបងប្រុសដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់ទៀតឈ្មោះដេននីស ខារីកិន បានផ្សព្វផ្សាយនៅក្រុងតូចមួយដែលនៅជិតផ្ទះខ្ញុំ និងជាកន្លែងដែលយើងធ្លាប់ផ្សព្វផ្សាយពីមុនតែមួយដងប៉ុណ្ណោះ។ នៅទីនោះ ស្ត្រីម្នាក់បានចោទប្រកាន់យើងថាយើងជាជនបង្កប់របស់ទាហានអង់គ្លេស ប្រហែលជាដោយសារយើងទាំងពីរនាក់មិននិយាយតុងសំឡេងអៀរឡង់។ យើងភ័យដោយសារគាត់បានចោទប្រកាន់យើង។ បើអ្នកណាគ្រាន់តែបង្ហាញការរាក់ទាក់ចំពោះពួកទាហាន អ្នកនោះអាចនឹងត្រូវគេបាញ់សម្លាប់ឬបាញ់ជង្គង់។ កាលដែលយើងឈរនៅខាងក្រៅតែពីរនាក់ទាំងរងាដើម្បីរង់ចាំឡានក្រុង យើងបានឃើញឡានមួយបើកមកដល់មុខហាងកាហ្វេ ជាកន្លែងដែលស្ត្រីនោះបានចោទប្រកាន់យើង។ ស្ត្រីនោះបានចេញមកក្រៅ ហើយបាននិយាយទៅកាន់បុរសពីរនាក់នៅក្នុងឡាន ដោយចង្អុលមកយើង។ ក្រោយមក បុរសនោះបានបើកឡានយឺតៗសំដៅមកយើង ហើយបានសួរយើងប៉ុន្មានសំណួរអំពីកាលវិភាគរបស់ឡានក្រុង។ កាលដែលឡានក្រុងមកដល់ ពួកគេបាននិយាយទៅកាន់តៃកុងឡាន។ យើងមិនអាចឮអំពីអ្វីដែលពួកគេនិយាយគ្នានោះទេ។ នៅពេលនោះ គ្មានអ្នកធ្វើដំណើរផ្សេងទៀតឡើយ ដូច្នេះយើងជឿជាក់ថាពួកគេមានគម្រោងធ្វើបាបយើងនៅក្រៅក្រុង។ ប៉ុន្តែនេះមិនកើតឡើងទេ។ ពេលដែលខ្ញុំចុះពីឡានក្រុង ខ្ញុំបានសួរតៃកុងឡានថា៖ «តើបុរសទាំងនោះសួរនាំអំពីយើងទេ?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំដឹងថាអ្នកជាអ្នកណា ហើយខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេហើយ។ សូមកុំខ្វល់អី។ អ្នកមានសុវត្ថិភាពហើយ»។
នៅថ្ងៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើងខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៧
នៅសន្និបាតប្រចាំតំបន់aក្នុងក្រុងឌុយប្លាំង នាឆ្នាំ១៩៧៦ ខ្ញុំបានជួបផលលីន ឡូម៉ាកជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសដែលបានមកលេងពីប្រទេសអង់គ្លេស។ គាត់គឺជាប្អូនស្រីដែលស្មោះត្រង់ មានចិត្តរាបទាប និងគួរឲ្យស្រឡាញ់។ គាត់និងប្អូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះរេបានស្គាល់សេចក្ដីពិតតាំងពីក្មេង។ មួយឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនិងផលលីនបានរៀបការ ហើយយើងបានបន្តកិច្ចការត្រួសត្រាយពិសេសនៅក្រុងបាលីមីណា តំបន់អៀរឡង់ខាងជើង។
យើងបានធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលអស់មួយរយៈពេលនៅក្រុងបែលហ្វាស ក្រុងឡុងដុងដេរី និងនៅតំបន់ផ្សេងទៀតដែលមានគ្រោះថ្នាក់។ យើងបានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីជំនឿរបស់បងប្អូនយើងដែលបានលះចោលជំនឿសាសនាដែលបានចាក់ឫសជ្រៅ ការរើសអើង និងការស្អប់គ្នាដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ លោកពិតជាបានឲ្យពរនិងការពារពួកគេ!
ខ្ញុំបានរស់នៅប្រទេសអៀរឡង់អស់រយៈពេល១០ឆ្នាំ។ ក្រោយមកនៅឆ្នាំ១៩៨១ យើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតជំនាន់ទី៧២។ ក្រោយពីបញ្ចប់វគ្គសិក្សា យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូន ទ្វីបអាហ្វ្រិកខាងលិច។
បងប្អូននៅប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូនក្រីក្រ តែមានជំនឿ
យើងបានរស់នៅក្នុងផ្ទះសាសនទូតមួយជាមួយបងប្អូនដ៏ល្អៗ១១នាក់។ យើងបានប្រើផ្ទះបាយមួយ បន្ទប់ទឹកបី បន្ទប់ងូតទឹកពីរ ទូរស័ព្ទមួយ ម៉ាស៊ីនបោកខោអាវមួយ និងម៉ាស៊ីនសម្ងួតមួយរួមគ្នា។ នៅពេលនោះមានដាច់ភ្លើងជាញឹកញាប់ដោយមិនដឹងមុន។ មានសត្វកណ្ដុរចូលលុកលុយក្នុងដំបូល ហើយមានពស់វែកលូនចូលបន្ទប់ក្រោមដី។
ការឆ្លងទន្លេដើម្បីចូលរួមមហាសន្និបាតនៅប្រទេសជិតខាង ហ្គីណេ
ទោះជាការរស់នៅមិនស្រួលប៉ុន្មានក្ដី កិច្ចបម្រើផ្សាយគឺមានអំណរ។ មនុស្សឲ្យតម្លៃគម្ពីរ ហើយយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់។ មនុស្សជាច្រើនបានសិក្សាគម្ពីរ ហើយទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកអ្នកនៅក្នុងតំបន់ហៅខ្ញុំថា៖ «លោករ៉ូបឺត» ហើយហៅផលលីនថា៖ «អ្នកស្រីរ៉ូបឺត»។ ប៉ុន្តែមួយរយៈពេលក្រោយមក ដោយសារខ្ញុំចំណាយពេលច្រើនជាងក្នុងការធ្វើការនៅការិយាល័យសាខា ហើយផ្សព្វផ្សាយតិចជាង មនុស្សចាប់ផ្ដើមហៅផលលីនថា៖ «អ្នកស្រីផលលីន» ហើយហៅខ្ញុំថា៖ «លោកផលលីន»។ ផលលីនសប្បាយចិត្តដែលគេហៅបែបនេះ។
យើងធ្វើដំណើរទៅផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូន
បងប្អូនជាច្រើននាក់ក្រីក្រ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាតែងតែបានបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេ ជួនកាលតាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ។ (ម៉ាថ. ៦:៣៣) ខ្ញុំនឹកចាំអំពីបងស្រីម្នាក់ដែលមានតែលុយដើម្បីទិញអាហារសម្រាប់ខ្លួនឯងនិងកូនរបស់គាត់នៅថ្ងៃនោះប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែគាត់បានឲ្យលុយទាំងអស់នោះដល់បងប្រុសឈឺម្នាក់ដែលខ្វះលុយទិញថ្នាំព្យាបាលជំងឺគ្រុនចាញ់។ បន្ទាប់មកនៅថ្ងៃនោះ ស្រាប់តែមានស្ត្រីម្នាក់បានមកជួបបងស្រីនោះ ហើយបានបង់លុយឲ្យគាត់សម្រាប់ថ្លៃធ្វើម៉ូតសក់។ មានស្ថានភាពដូចនេះជាច្រើន។
យើងរៀនវប្បធម៌ថ្មីនៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា
យើងបានរស់នៅប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូនអស់រយៈពេល៩ឆ្នាំ។ បន្ទាប់មក យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបេតអែលនីហ្សេរីយ៉ា។ ពេលនោះ យើងបម្រើនៅការិយាល័យសាខាដ៏ធំមួយ។ ខ្ញុំធ្វើកិច្ចការការិយាល័យដូចដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើនៅប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូន ប៉ុន្តែចំពោះផលលីន ការរើទៅទីនោះគឺជាការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំនិងពិបាក។ គាត់ធ្លាប់ផ្សព្វផ្សាយ១៣០ម៉ោងជារៀងរាល់ខែនិងមានសិស្សគម្ពីរដែលរីកចម្រើន។ តែឥឡូវ គាត់បានត្រូវចាត់ឲ្យធ្វើកិច្ចការខាងផ្នែកដេរដើម្បីជួសជុលសម្លៀកបំពាក់ខូចៗ។ គឺត្រូវការពេលមួយរយៈដើម្បីសម្របខ្លួន ប៉ុន្តែគាត់បានទទួលស្គាល់ថាបងប្អូនមានចិត្តកតញ្ញូជាខ្លាំងចំពោះការងារដែលគាត់កំពុងធ្វើ ហើយគាត់បានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីលើកទឹកចិត្តបងប្អូននៅបេតអែល។
វប្បធម៌នីហ្សេរីយ៉ាគឺថ្មីសម្រាប់យើង ហើយមានអ្វីច្រើនដែលយើងត្រូវរៀន។ នៅពេលមួយ បងប្រុសម្នាក់បានមកបន្ទប់ធ្វើការខ្ញុំ ហើយណែនាំប្អូនស្រីម្នាក់ដែលទើបតែបានត្រូវអញ្ជើញមកបេតអែល។ ពេលខ្ញុំលូកដៃប្រុងចាប់ដៃនាង នាងក្រាបមុខនៅជើងខ្ញុំ។ ខ្ញុំភាំងតែម្ដង! ភ្លាមៗ ខ្ញុំនឹកឃើញបទគម្ពីរពីរគឺសកម្មភាព ១០:២៥, ២៦ និងការបើកបង្ហាញ ១៩:១០។ ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្តថា ‹តើខ្ញុំគួរតែប្រាប់នាងថា សូមកុំធ្វើអ៊ីចឹងឬអត់?›។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ ខ្ញុំក៏ទទួលស្គាល់ថាដោយសារនាងបានត្រូវអញ្ជើញមកបេតអែល នាងស្គាល់អ្វីដែលគម្ពីរបង្រៀន។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អៀនខ្មាសក្នុងអំឡុងការសន្ទនានោះ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានធ្វើការស្រាវជ្រាវខ្លះ។ ខ្ញុំបានរៀនថាប្អូនស្រីនោះបានធ្វើតាមទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីដែលនៅពេលនោះគេនៅតែធ្វើក្នុងតំបន់ខ្លះនៃប្រទេសនោះ។ បុរសក្រាបខ្លួនតាមរបៀបដូចនេះដែរ។ នេះជារបៀបមួយដែលពួកគេបង្ហាញការគោរព តែមិនមែនជាការគោរពបូជាទេ។ នេះគឺស្រដៀងគ្នានឹងអ្វីដែលមានក្នុងបទគម្ពីរ។ (១សាំ. ២៤:៨) ខ្ញុំសប្បាយដែលខ្ញុំមិនបាននិយាយអ្វីទាំងខ្លួនមិនដឹងច្បាស់ដែលអាចនាំឲ្យប្អូនស្រីខ្ញុំអៀនខ្មាស។
យើងបានជួបបងប្អូនជនជាតិនីហ្សេរីយ៉ាជាច្រើននាក់ដែលបានបង្ហាញជំនឿដ៏ខ្លាំងអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ជាឧទាហរណ៍ ខ្ញុំសុំលើកឡើងអំពីបងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះអេសាយ អាដាក់បូណូ។ គាត់បានរៀនសេចក្ដីពិតកាលដែលគាត់នៅវ័យក្មេង ប៉ុន្តែក្រោយមកគាត់បានដឹងថាគាត់កើតជំងឺឃ្លង់។ គាត់បានត្រូវគេបញ្ជូនទៅសហគមន៍មនុស្សកើតរោគឃ្លង់។ នៅទីនោះមានតែគាត់ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះជាសាក្សី។ ទោះជាមានការប្រឆាំងក៏ដោយ គាត់បានជួយអ្នកកើតឃ្លង់ជាង៣០នាក់ឲ្យទទួលយកសេចក្ដីពិត ហើយបានបង្កើតក្រុមជំនុំមួយនៅសហគមន៍នោះ។
បងប្អូននៅប្រទេសកេនយ៉ាអត់ធ្មត់នឹងខ្ញុំ
យើងជួបកូនរមាសដែលគ្មានមេនៅប្រទេសកេនយ៉ា
នៅឆ្នាំ១៩៩៦ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅការិយាល័យសាខាកេនយ៉ា។ នោះគឺជាលើកដំបូងដែលខ្ញុំបានត្រឡប់មកប្រទេសនោះវិញចាប់តាំងពីខ្ញុំបានទៅលេងប្រទេសនោះដូចដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់នៅដើមដំបូង។ យើងរស់នៅបេតអែល ហើយមានស្វាជាច្រើននៅទឹកដីនោះ។ ពួកវាបានលួចផ្លែឈើពីបងប្អូនស្រីៗ។ នៅថ្ងៃមួយ ប្អូនស្រីម្នាក់នៅបេតអែលបានបើកបង្អួចចំហចោល។ ពេលគាត់បានមកដល់បន្ទប់វិញ គាត់បានឃើញស្វាមួយគ្រួសារកំពុងស៊ីម្ហូបអាហារដែលពួកវាបានរកឃើញក្នុងបន្ទប់របស់គាត់។ គាត់បានស្រែក ហើយរត់ចេញទៅក្រៅបន្ទប់។ ស្វាទាំងនោះបានស្រែក ហើយក៏លោតចេញពីបង្អួច។
ខ្ញុំនិងផលលីនចូលរួមក្រុមជំនុំភាសាស្វាហ៊ីលី។ មួយរយៈពេលខ្លីក្រោយមក ខ្ញុំបានត្រូវសុំឲ្យដឹកនាំការសិក្សាសៀវភៅតាមក្រុមជំនុំ (ឥឡូវហៅថាការសិក្សាគម្ពីរជាក្រុមជំនុំ)។ ប៉ុន្តែ កម្រិតភាសារបស់ខ្ញុំដូចកូនក្មេង។ ដូច្នេះខ្ញុំបានសិក្សាព័ត៌មានទុកជាមុនដើម្បីខ្ញុំអាចអានសំណួរបាន។ ក៏ប៉ុន្តែ បើបងប្អូនឆ្លើយខុសពីអ្វីដែលបានត្រូវសរសេរ សូម្បីតែតិចតួច ក៏ខ្ញុំមិនយល់ពួកគេដែរ។ នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្រួលសោះ! ខ្ញុំអាណិតបងប្អូន ហើយខ្ញុំកោតស្ងើចចំពោះចិត្តអត់ធ្មត់និងចិត្តរាបទាបរបស់ពួកគេក្នុងការឲ្យខ្ញុំដឹកនាំកិច្ចប្រជុំនោះ។
បងប្អូននៅសហរដ្ឋអាម៉េរិកមានជំនឿទោះជានៅក្នុងប្រទេសជឿនលឿនក្ដី
យើងបាននៅប្រទេសកេនយ៉ាមិនដល់មួយឆ្នាំទេ។ បន្ទាប់មកនៅឆ្នាំ១៩៩៧ យើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យទៅបេតអែលប៊្រុគ្លីន រដ្ឋញូវយ៉ក។ ឥឡូវ យើងនៅប្រទេសដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិស្ដុកស្ដម្ភ តែនោះនៅតែអាចនាំឲ្យមានបញ្ហាផ្សេងៗ។ (សុភ. ៣០:៨, ៩) ប៉ុន្តែសូម្បីតែបងប្អូនរស់នៅក្នុងប្រទេសបែបនេះ ក៏ពួកគេបង្ហាញជំនឿមុតមាំដែរ។ បងប្អូនរបស់យើងប្រើពេលវេលានិងធនធានរបស់ខ្លួនមិនមែនដើម្បីទៅជាអ្នកមានទេ ប៉ុន្តែដើម្បីគាំទ្រកិច្ចការផ្សេងៗក្នុងអង្គការព្រះយេហូវ៉ា។
អស់ជាច្រើនឆ្នាំ យើងបានឃើញរបៀបដែលបងប្អូនសាក្សីបានបង្ហាញជំនឿក្នុងស្ថានភាពផ្សេងៗ។ នៅប្រទេសអៀរឡង់ បងប្អូនបានបង្ហាញជំនឿ ទោះជាមានអំពើឃោរឃៅក្ដី។ នៅទ្វីបអាហ្វ្រិក បងប្អូនបានបង្ហាញជំនឿ ទោះជាមានភាពក្រីក្រនិងនៅដាច់ស្រយាលក៏ដោយ។ នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក បងប្អូនបានបង្ហាញជំនឿ ទោះជានៅប្រទេសអ្នកមានក្ដី។ ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ជាសប្បាយចិត្ត ពេលលោកមើលមកមនុស្សដែលបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះលោកក្នុងគ្រប់ស្ថានភាព!
ខ្ញុំជាមួយផលលីននៅបេតអែលវ័រវិក
ច្រើនឆ្នាំបានកន្លងទៅយ៉ាងលឿនគឺ«លឿនជាងត្រល់របស់ជាងតម្បាញទៅទៀត»។ (យ៉ូប ៧:៦) ឥឡូវ យើងធ្វើកិច្ចការជាមួយបងប្អូនឯទៀតនៅមន្ទីរចាត់ការពិភពលោក នាក្រុងវ័រវិក រដ្ឋញូវយ៉ក ហើយយើងមានអំណរពីការបន្តបម្រើជាមួយមនុស្សដែលពិតជាស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងសប្បាយ ស្កប់ចិត្ត និងមានសុភមង្គលក្នុងការធ្វើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបានដើម្បីគាំទ្រស្ដេចរបស់យើង គឺលោកយេស៊ូគ្រិស្តដែលមិនយូរទៀតនឹងឲ្យរង្វាន់ដល់ពួកអ្នកស្មោះត្រង់ដ៏ច្រើនអនេករបស់លោក។—ម៉ាថ. ២៥:៣៤
a នៅពេលនោះ មហាសន្និបាតតាមភូមិភាគបានត្រូវហៅថាសន្និបាតប្រចាំតំបន់។