ជីវប្រវត្ដិ
ការធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាសុំឲ្យយើងធ្វើនាំឲ្យយើងទទួលពរ
ខ្ញុំនិងប្ដីខ្ញុំ ព្រមទាំងបងប្រុសរបស់ខ្ញុំនិងប្រពន្ធគាត់ បានត្រូវស្នើសុំឲ្យបំពេញភារកិច្ចពិសេសមួយ។ ភ្លាមៗ យើងបាននិយាយថា៖ «យើងនឹងធ្វើ!»។ ហេតុអ្វីយើងព្រមទទួលភារកិច្ចនោះ ហើយតើព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរអ្វីខ្លះដល់យើង? មុនដំបូង ខ្ញុំសូមរៀបរាប់អំពីជីវប្រវត្ដិរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំបានកើតនៅឆ្នាំ១៩២៣ នាក្រុងហឹមស្វូត ខេត្តយ៉កស៊ីអឺ ប្រទេសអង់គ្លេស។ ខ្ញុំមានបងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះបប។ ពេលខ្ញុំមានអាយុ៩ឆ្នាំ ឪពុករបស់យើងបានទទួលសៀវភៅខ្លះដែលពន្យល់អំពីរបៀបដែលសាសនាមិនពិតបានបោកបញ្ឆោតមនុស្ស។ ឪពុកយើងកោតស្ងើចជាខ្លាំងចំពោះអ្វីដែលគាត់បានអាន។ គាត់មិនចូលចិត្តពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលចេះតែបង្រៀនអ្នកឯទៀតឲ្យធ្វើអ្វីមួយ ប៉ុន្តែពួកគេបែរជាមិនធ្វើតាមទៅវិញ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក បងប្រុសបប អាតឃីនសុនបានមកផ្ទះរបស់យើង ហើយបានចាក់ថាសសំឡេងសុន្ទរកថារបស់បងរ៉ូធើហ្វឺត។ យើងបានយល់ថាសុន្ទរកថានោះមកពីក្រុមដែលបានចែកចាយសៀវភៅដែលឪពុកយើងបានអាន។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានអញ្ជើញបងអាតឃីនសុនឲ្យមកបរិភោគអាហារពេលល្ងាចជាមួយនឹងយើងរាល់យប់ ហើយឆ្លើយសំណួរជាច្រើនរបស់យើងអំពីគម្ពីរ។ គាត់បានអញ្ជើញយើងឲ្យចូលរួមកិច្ចប្រជុំនៅផ្ទះរបស់បងប្អូនដែលមានចម្ងាយប៉ុន្មានគីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះយើង។ យើងបានចាប់ផ្ដើមចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាទៀងទាត់ ហើយក្រុមជំនុំតូចមួយបានត្រូវបង្កើតឡើងនៅក្រុងហឹមស្វូត។ មិនយូរក្រោយមក អ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលផ្សេងៗបានមកស្នាក់នៅផ្ទះរបស់យើង ហើយអ្នកត្រួសត្រាយដែលមកពីក្រុមជំនុំជិតៗបានមកបរិភោគអាហារជាមួយនឹងយើង។ បងប្អូនទាំងនោះមានឥទ្ធិពលល្អមកលើខ្ញុំ។
នៅពេលនោះ ក្រុមគ្រួសាររបស់យើងបានចាប់ផ្ដើមបើកមុខរបររកស៊ីមួយ។ ប៉ុន្តែ ឪពុកយើងបាននិយាយទៅកាន់បងប្រុសរបស់ខ្ញុំថា៖ «បើកូនចង់បម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយ យើងអាចបិទមុខរបរនោះ»។ បងបបបានយល់ព្រម ហើយគាត់បានចាកចេញពីផ្ទះដើម្បីបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេលដែលគាត់មានអាយុ២១ឆ្នាំ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៦ឆ្នាំ ខ្ញុំក៏បានទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយដែរ។ នៅចុងសប្ដាហ៍ ខ្ញុំបានផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងអ្នកឯទៀត ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃផ្សេង ភាគច្រើនខ្ញុំបានផ្សព្វផ្សាយម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំបានប្រើម៉ាស៊ីនចាក់ថាសសំឡេងនិងកាតផ្សព្វផ្សាយដែលជាកាតតូចមួយដែលមានព័ត៌មានខ្លីៗអំពីគម្ពីរ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យខ្ញុំមានសិស្សគម្ពីរដែលរីកចម្រើនយ៉ាងលឿន។ នេះជាពរមួយដែលមកពីលោក។ នៅទីបំផុត សមាជិកក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ជាច្រើននាក់បានចូលមកក្នុងសេចក្ដីពិត។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ ខ្ញុំនិងបងម៉ារៀ ហេនសូលបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសជាមួយគ្នា។ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅតំបន់ដែលគ្មានក្រុមជំនុំផ្សាយនៅខេត្តឈេស៊ីអឺ។
ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ស្ត្រីត្រូវធ្វើកិច្ចការដែលគាំទ្រសង្គ្រាម។ តែពួកអ្នកបង្ហាត់បង្រៀនសាសនាឯទៀតមិនចាំបាច់ចូលរួមធ្វើសង្គ្រាមទេ ដូច្នេះយើងបានគិតថាក្នុងនាមជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស យើងក៏នឹងមិនចាំបាច់ចូលរួមធ្វើសង្គ្រាមដែរ។ ប៉ុន្តែ តុលាការមិនបានយល់ព្រមទេ ហើយខ្ញុំបានត្រូវកាត់ទោសឲ្យជាប់គុកអស់៣១ថ្ងៃ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក ពេលដែលខ្ញុំមានអាយុ១៩ឆ្នាំ ខ្ញុំត្រូវឡើងតុលាការពីរដងទៀត ដោយសារសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់ខ្ញុំនៅតែមិនអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំគាំទ្រសង្គ្រាម។ ប៉ុន្តែទាំងពីរដងនោះ ពួកអាជ្ញាធរបានសម្រេចចិត្តថាខ្ញុំអត់មានទោស។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំដឹងថាសកម្មពលបរិសុទ្ធបានជួយខ្ញុំ ហើយថាព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមាំមួននិងខ្លាំងក្លា។—អេសាយ ៤១:១០, ១៣
ដៃគូថ្មី
ខ្ញុំនិងបងប្រុសអាថឺ ម៉ាធ្យូបានជួបគ្នាលើកដំបូងនៅឆ្នាំ១៩៤៦ បន្ទាប់ពីគាត់បានចេញពីគុក។ ដោយសារគាត់មិនព្រមចូលរួមសង្គ្រាម គាត់ត្រូវជាប់គុកអស់បីខែ។ ភ្លាមៗក្រោយពីគាត់បានត្រូវដោះលែងពីគុក គាត់បានទៅនៅជាមួយនឹងឌែននីសដែលជាប្អូនប្រុសរបស់គាត់ដែលបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅក្រុងហឹមស្វូត។ ឪពុករបស់ពួកគាត់បានបង្រៀនពួកគាត់អំពីព្រះយេហូវ៉ាតាំងពីពួកគាត់នៅក្មេង ហើយពួកគាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹកពេលវ័យជំទង់។ មិនយូរក្រោយពីពួកគាត់បានចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយជាមួយគ្នា ឌែននីសបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅប្រទេសអៀរឡង់។ ដូច្នេះ បងអាថឺលែងមានដៃគូទៀត។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានកោតស្ងើចចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកត្រួសត្រាយដ៏ខ្នះខ្នែងម្នាក់នេះ។ ហេតុនេះហើយ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានអញ្ជើញគាត់ឲ្យមកស្នាក់នៅជាមួយនឹងពួកគាត់។ ពេលខ្ញុំមកលេងផ្ទះ ក្រោយពេលញ៉ាំបាយខ្ញុំនិងបងអាថឺបានលាងចានជាមួយគ្នា។ ទីបំផុត យើងចាប់ផ្ដើមសរសេរសំបុត្រឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។ នៅអំឡុងឆ្នាំ១៩៤៨ បងអាថឺត្រូវជាប់គុកបីខែទៀត។ យើងបានរៀបការនៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៤៩ ហើយគោលដៅរបស់យើងគឺចង់បន្តបម្រើពេញពេលឲ្យបានយូរបំផុតតាមដែលអាចធ្វើបាន។ យើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការចាយវាយរបស់យើង ហើយយើងបានប្រើថ្ងៃវិស្សមកាលដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលខ្លះដោយស៊ីឈ្នួលបេះផ្លែឈើ។ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរ យើងអាចបន្តធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ។
នៅក្រុងហឹមស្វូត មិនយូរក្រោយពីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើងនៅឆ្នាំ១៩៤៩
ជាងមួយឆ្នាំក្រោយមក យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅតំបន់អៀរឡង់ខាងជើង ហើយមុនដំបូងយើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅក្រុងអាម៉ា និងក្រោយមកទៅក្រុងញូរី។ ប្រជាជននៅក្រុងទាំងពីរនេះ ភាគច្រើនកាន់សាសនាកាតូលិក។ នៅទីនោះមានការរើសអើងចំពោះសាសនាជាខ្លាំង ដូច្នេះយើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្ននិងចេះគិតពិចារណាពេលយើងផ្សព្វផ្សាយ។ កិច្ចប្រជុំរបស់យើងធ្វើឡើងនៅផ្ទះរបស់បងប្អូនដែលមានចម្ងាយ១៦គីឡូម៉ែត្រ (១០ម៉ៃល៍) ពីផ្ទះរបស់យើង។ មានអ្នកចូលរួមកិច្ចប្រជុំប្រហែលជា៨នាក់។ ជួនកាល យើងស្នាក់នៅទីនោះមួយយប់ ហើយព្រឹកឡើងយើងញ៉ាំអាហារដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់។ ខ្ញុំមានអំណរខ្លាំងណាស់ដោយដឹងថាសព្វថ្ងៃនេះមានសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើននាក់នៅទីនោះ។
«យើងនឹងធ្វើ!»
នៅពេលនោះ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំនិងឡុធីដែលជាប្រពន្ធរបស់គាត់ បម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសរួចហើយនៅតំបន់អៀរឡង់ខាងជើង ហើយនៅឆ្នាំ១៩៥២ យើងទាំងបួននាក់បានចូលរួមមហាសន្និបាតប្រចាំតំបន់នៅក្រុងបែលហ្វាសជាមួយគ្នា។ បងប្រុសម្នាក់ដែលមានចិត្តសប្បុរស បានឲ្យយើងទាំងបួននាក់ស្នាក់នៅផ្ទះរបស់គាត់ជាមួយនឹងបងប្រុសផ្រាយស៍ ហ្យូសដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យការិយាល័យសាខាអង់គ្លេសនៅពេលនោះ។ នៅយប់មួយ យើងបានពិភាក្សាគ្នាអំពីកូនសៀវភៅថ្មីមួយដែលមានចំណងជើងថា ផ្លូវរបស់ព្រះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ (God’s Way Is Love) ដែលបានត្រូវបោះពុម្ពជាពិសេសសម្រាប់មនុស្សនៅប្រទេសអៀរឡង់។ បងហ្យូសបានពន្យល់ថាការផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកកាន់សាសនាកាតូលិកនៅសាធារណរដ្ឋអៀរឡង់គឺពិបាក។ បងប្អូនយើងបានត្រូវបង្ខំឲ្យចាកចេញពីកន្លែងដែលពួកគេស្នាក់នៅ ហើយពួកបព្វជិតបានញុះញង់មនុស្សឲ្យវាយប្រហារលើបងប្អូនរបស់យើង។ បងផ្រាយស៍ ហ្យូសបាននិយាយថា៖ «យើងត្រូវការគូប្ដីប្រពន្ធដែលមានឡានដើម្បីធ្វើសកម្មភាពពិសេសក្នុងការចែកចាយកូនសៀវភៅនេះទូទាំងប្រទេសនោះ»។ នៅពេលនោះយើងបាននិយាយថា៖ «យើងនឹងធ្វើ!»។
ជាមួយនឹងអ្នកត្រួសត្រាយឯទៀតនៅលើម៉ូតូកង់បី
នៅក្រុងឌុយប្លាំង កន្លែងមួយដែលបងប្អូនត្រួសត្រាសជាច្រើននាក់តែងតែអាចស្នាក់នៅគឺផ្ទះរបស់ម៉ែ រ៉ាត់លិនដែលជាបងស្រីដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់ដែលបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។a (សូមមើលកំណត់សម្គាល់) យើងក៏បានស្នាក់នៅទីនោះអស់មួយរយៈពេលផងដែរ ហើយយើងបានលក់អីវ៉ែអីវ៉ាន់មួយចំនួនរបស់យើង។ ក្រោយមក យើងទាំងបួននាក់បានជិះម៉ូតូកង់បីរបស់បងបប ហើយបានទៅរកទិញឡាន។ យើងរកបានឡានមួយទឹកល្អមួយ ហើយយើងបានសុំឲ្យអ្នកលក់យកវាមកផ្ទះយើងដោយសារយើងទាំងអស់គ្នាមិនចេះបើកឡានទេ។ ពេញមួយល្ងាចនោះ បងអាថឺបានអង្គុយនៅលើគ្រែ ហើយធ្វើជារុញចង្កឹះលេខឡានចុះឡើងៗ។ លុះព្រឹកឡើង ពេលដែលគាត់កំពុងព្យាយាមបើកឡានចេញពីកន្លែងចតឡាន បងស្រីមីលដ្រេត វ៉ីលិតដែលជាសាសនទូតម្នាក់ (ដែលក្រោយមកបានរៀបការជាមួយនឹងបងចន បា) បានមក។ b (សូមមើលកំណត់សម្គាល់) គាត់ចេះបើកឡាន! គាត់ជួយបង្រៀនយើងបើកឡាន ហើយក្រោយមកយើងអាចចេញដំណើរបាន។
ឡាននិងផ្ទះសណ្ដោងរបស់យើង
បន្ទាប់មក យើងត្រូវស្វែងរកកន្លែងស្នាក់នៅ។ បងប្អូនបានប្រាប់យើងមិនគួររស់នៅក្នុងផ្ទះសណ្ដោង ដោយសារអ្នកប្រឆាំងអាចដុតផ្ទះនោះចោលបាន។ ដូច្នេះយើងព្យាយាមស្វែងរកផ្ទះធម្មតា ប៉ុន្តែរកមិនបានសោះ។ នៅយប់នោះយើងទាំងបួននាក់បានគេងនៅក្នុងឡាន។ ថ្ងៃបន្ទាប់ ផ្ទះដែលយើងរកបានគឺជាផ្ទះសណ្ដោងតូចមួយដែលមានគ្រែតូចៗដែលមានពីរជាន់។ នោះបានទៅជាផ្ទះរបស់យើង។ គឺអស្ចារ្យណាស់ដែលយើងគ្មានបញ្ហាពេលយើងចតផ្ទះសណ្ដោងនោះនៅក្នុងដីរបស់កសិករផ្សេងៗដែលរួសរាយរាក់ទាក់។ យើងបានផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ដែលឆ្ងាយពីផ្ទះសណ្ដោងរបស់យើងចម្ងាយ១៦ទៅ២៤គីឡូម៉ែត្រ (១០ទៅ១៥ម៉ៃល៍)។ ក្រោយពីរើទៅតំបន់ថ្មី យើងបានត្រឡប់ទៅផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សនៅតំបន់ដែលយើងធ្លាប់ចតផ្ទះសណ្ដោងរបស់យើងពីមុន។
យើងបានទៅគ្រប់ផ្ទះទាំងអស់ដែលនៅសាធារណរដ្ឋអៀរឡង់ភាគខាងត្បូងឆៀងខាងកើតដោយមិនសូវមានការប្រឆាំង។ យើងបានចែកចាយកូនសៀវភៅជាង២០.០០០ក្បាល ហើយយើងបានផ្ញើឈ្មោះរបស់អ្នកចាប់អារម្មណ៍ទាំងអស់ទៅការិយាល័យសាខាអង់គ្លេស។ សព្វថ្ងៃនេះ នៅតំបន់នោះនាប្រទេសអៀរឡង់មានសាក្សីរាប់រយនាក់ នេះជាពរដ៏អស្ចារ្យមែន!
យើងបានត្រឡប់ទៅប្រទេសអង់គ្លេស ហើយក្រោយមកទៅតំបន់ស្កុតឡែន
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក យើងបានទទួលភារកិច្ចថ្មីទៅក្រុងឡុងដ៍ភាគខាងត្បូង។ ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក បងប្រុសពីការិយាល័យសាខាអង់គ្លេសបានទូរស័ព្ទមកបងអាថឺ ហើយបានសុំគាត់ឲ្យចាប់ផ្ដើមកិច្ចការត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលនៅថ្ងៃបន្ទាប់! យើងបានទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនអស់មួយសប្ដាហ៍ ហើយក្រោយមកយើងបានធ្វើដំណើរទៅមណ្ឌលដែលនៅតំបន់ស្កុតឡែន ដូច្នេះបងអាថឺមិនមានពេលច្រើនដើម្បីរៀបចំសុន្ទរកថាទេ។ ប៉ុន្តែ គាត់តែងតែសុខចិត្តទទួលភារកិច្ចណាក៏ដោយក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ មិនថាពិបាកយ៉ាងណាក្ដី។ គំរូរបស់គាត់ពិតជាបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំជាខ្លាំង។ យើងពិតជាសប្បាយនឹងកិច្ចការត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌល។ ក្រោយពីយើងបានបម្រើនៅតំបន់ដែលគ្មានក្រុមជំនុំផ្សាយអស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ គឺជាពរដ៏អស្ចារ្យដែលយើងអាចបម្រើនៅក្នុងចំណោមបងប្អូនជាច្រើន។
ពេលដែលបងអាថឺបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតនៅឆ្នាំ១៩៦២ យើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់មួយ។ វគ្គសិក្សានោះមានរយៈពេល១០ខែ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចទៅជាមួយនឹងគាត់បានទេ ដោយសារខ្ញុំមិនបានត្រូវអញ្ជើញ។ យើងបានសម្រេចចិត្តថាគឺជាការល្អដែលបងអាថឺទទួលយកការអញ្ជើញនោះ។ ដោយសារខ្ញុំមិនមានដៃគូត្រួសត្រាយ ការិយាល័យសាខាបានចាត់ខ្ញុំឲ្យត្រឡប់ទៅក្រុងហឹមស្វូត ហើយធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសវិញ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក ពេលដែលបងអាថឺបានត្រឡប់មកវិញ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យប្រចាំតំបន់ដែលរួមបញ្ចូលតំបន់ផ្សាយនៅតំបន់ស្កុតឡែន ប្រទេសអង់គ្លេសភាគខាងជើង និងតំបន់អៀរឡង់ខាងជើង។
ភារកិច្ចថ្មីនៅប្រទេសអៀរឡង់
នៅឆ្នាំ១៩៦៤ បងអាថឺបានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យការិយាល័យសាខាសាធារណរដ្ឋអៀរឡង់។ នៅដើមដំបូង ខ្ញុំភ័យបន្ដិចអំពីការរើទៅបេតអែលដោយសារខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តកិច្ចការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យ។ ប៉ុន្តែឥឡូវខ្ញុំពិតជាមានចិត្តកតញ្ញូដែលខ្ញុំមានឯកសិទ្ធបម្រើនៅបេតអែល។ ខ្ញុំជឿជាក់ថាបើយើងសុខចិត្តទទួលភារកិច្ចណាមួយ សូម្បីតែយើងមិនសូវចង់ធ្វើកិច្ចការនោះក្ដី ព្រះយេហូវ៉ានឹងតែងតែឲ្យពរយើង។ នៅបេតអែលខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចការការិយាល័យ វេចខ្ចប់សៀវភៅផ្សេងៗ ធ្វើម្ហូប និងសម្អាត។ អស់មួយរយៈ យើងក៏បានធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យប្រចាំតំបន់ផងដែរ ហើយយើងអាចជួបបងប្អូននៅទូទាំងប្រទេស។ ការជួបបងប្អូនយើងនិងការឃើញសិស្សគម្ពីររបស់យើងរីកចម្រើនក្នុងសេចក្ដីពិត បាននាំឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងបងប្អូនរបស់យើងនៅប្រទេសអៀរឡង់។ នេះពិតជាពរដ៏អស្ចារ្យមែន!
ព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏សំខាន់សម្រាប់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសអៀរឡង់
មហាសន្និបាតអន្តរជាតិលើកទីមួយនៅប្រទេសអៀរឡង់បានត្រូវធ្វើឡើងនៅក្រុងឌុយប្លាំងនាឆ្នាំ១៩៦៥។ មហាសន្និបាតនោះបានទទួលជោគជ័យ ទោះជាមានការប្រឆាំងជាខ្លាំងក៏ដោយ។ ចំនួនអ្នកចូលរួមទាំងអស់គឺ៣.៩៤៨នាក់ ហើយមាន៦៥នាក់ដែលបានទទួលការជ្រមុជទឹក។ អ្នកចូលរួមដែលមកពីប្រទេសផ្សេងៗចំនួន៣.៥០០នាក់បានស្នាក់នៅផ្ទះរបស់ប្រជាជននៅក្រុងឌុយប្លាំង។ ម្ចាស់ផ្ទះនីមួយៗបានទទួលលិខិតថ្លែងអំណរគុណ ហើយម្ចាស់ផ្ទះបានសរសើរចំពោះការប្រព្រឹត្តល្អរបស់បងប្អូនយើងផងដែរ។ នេះជាការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំសម្រាប់ប្រទេសអៀរឡង់។
បងអាថឺទទួលស្វាគមន៍បងណេថិន ន័រពេលដែលបងន័របានមកចូលរួមមហាសន្និបាតនៅឆ្នាំ១៩៦៥
បងអាថឺបង្ហាញសៀវភៅរឿងព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំជាភាសាកេលិចដែលចេញនៅឆ្នាំ១៩៨៣
នៅឆ្នាំ១៩៦៦ ប្រទេសអៀរឡង់ខាងត្បូងនិងតំបន់អៀរឡង់ខាងជើងបានត្រូវបង្រួបបង្រួមឲ្យនៅក្រោមការិយាល័យសាខាឌុយប្លាំង។ សាមគ្គីភាពនេះគឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ពីអ្វីដែលបានកើតឡើងក្នុងចំណោមប្រជាជនអៀរឡង់ដែលបែកខ្ញែកគ្នាដោយសារនយោបាយនិងសាសនា។ យើងរំភើបចិត្តដោយឃើញថាមនុស្សជាច្រើនដែលធ្លាប់កាន់សាសនាកាតូលិកបានចូលក្នុងសេចក្ដីពិត ហើយបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាមួយនឹងបងប្អូនដែលធ្លាប់កាន់សាសនាប្រូតេស្តង់។
ភារកិច្ចរបស់យើងបានត្រូវផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុង
នៅឆ្នាំ២០១១ ជីវិតរបស់យើងបានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុងពេលដែលការិយាល័យសាខាអង់គ្លេសនិងអៀរឡង់បានត្រូវបញ្ចូលគ្នា ហើយយើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅបេតអែលនាក្រុងឡុងដ៍។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមព្រួយបារម្ភអំពីសុខភាពរបស់បងអាថឺ។ គាត់មានជំងឺដែលបង្ខូចប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទ (Parkinson’s disease)។ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ នៅថ្ងៃទី២០ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៥ ប្ដីដែលបានរួមរស់ជាមួយនឹងខ្ញុំអស់៦៦ឆ្នាំបានស្លាប់។
ប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ ខ្ញុំកើតទុក្ខ ឈឺចិត្ត និងធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ កាលពីមុន បងអាថឺតែងតែនៅជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹកគាត់ណាស់! ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងឆ្លងកាត់ស្ថានភាពបែបនេះ យើងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តដោយឃើញថាបងប្អូនឯទៀតស្រឡាញ់បងអាថឺជាខ្លាំង។ ខ្ញុំបានទទួលសំបុត្រពីបងប្អូននៅប្រទេសអៀរឡង់ ប្រទេសអង់គ្លេស និងសហរដ្ឋអាម៉េរិកដែរ។ សំបុត្រទាំងនោះ និងការលើកទឹកចិត្តដែលខ្ញុំបានទទួលពីឌែននីសដែលជាប្អូនប្រុសរបស់បងអាថឺ ម៉ីវីសដែលជាប្រពន្ធរបស់គាត់ ហើយរូថនិងជូឌីដែលជាក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំ បានជួយខ្ញុំច្រើនណាស់រហូតដល់ខ្ញុំមិនអាចរៀបរាប់បាន។
បទគម្ពីរមួយដែលបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំជាខ្លាំងគឺអេសាយ ៣០:១៨។ ខនោះចែងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់រង់ចាំឱកាសនឹងផ្ដល់ព្រះគុណដល់ឯងរាល់គ្នាដែរ ហើយទោះបើយ៉ាងនោះក៏ដោយ គង់តែទ្រង់នឹងចាំឯងលើកដំកើងទ្រង់ឡើង ដើម្បីឲ្យទ្រង់មានសេចក្ដីអាណិតមេត្ដាដល់ឯងពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះដ៏ប្រកបដោយយុត្ដិធម៌។ មានពរហើយ អស់អ្នកណាដែលរង់ចាំទ្រង់»។ ខ្ញុំពិតជាទទួលការសម្រាលទុក្ខដោយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ារង់ចាំដោយចិត្តអត់ធ្មត់ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់របស់យើងនិងដើម្បីផ្ដល់ភារកិច្ចដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្តឲ្យយើងក្នុងពិភពលោកថ្មី។
ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីអតីតកាល ខ្ញុំអាចឃើញរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានណែនាំនិងឲ្យពរលើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសអៀរឡង់! ខ្ញុំមានកិត្ដិយសដែលខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សជាច្រើនដែលបានចូលរួមជួយក្នុងកិច្ចការនេះ។ គឺពិតជាត្រឹមត្រូវមែនដែលការធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាសុំឲ្យយើងធ្វើ តែងតែនាំឲ្យយើងទទួលពរ។
a បងប្អូនជាច្រើនបានហៅគាត់ថាម៉ែ ដោយសារគាត់ដូចជាម្ដាយរបស់ពួកគេ។
b បងចន បាធ្លាប់បម្រើជាសមាជិកគណៈអភិបាល។