បណ្ណាល័យអ៊ីនធឺណិតរបស់ប៉មយាម

«ផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពល»លើកតម្កើងព្រះ

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១១ | ១ មេសា
- «ផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពល»លើកតម្កើងព្រះ
  
  «បិតារបស់ខ្ញុំទទួលការលើកតម្កើងដោយការនេះឯង ពោលគឺ អ្នករាល់គ្នាមានផលផ្លែជាច្រើនជានិច្ច»។—យ៉ូន. ១៥:៨
  
  ១, ២. (ក) តើយើងមានឱកាសអ្វីដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់បងប្អូនរួមជំនឿ? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យយើងនូវអំណោយអ្វីដែលជួយបង្កើនសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការបម្រើលោក?
  
  សូមពិចារណានូវកាលៈទេសៈពីរយ៉ាងដូចតទៅនេះ។ នៅឯសាលប្រជុំ បងស្រីគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់សង្កេតឃើញថាប្អូនស្រីម្នាក់ខ្វល់ខ្វាយអំពីអ្វីមួយ។ គាត់បានណាត់ប្អូនស្រីនោះដើម្បីផ្សព្វផ្សាយជាមួយគ្នា។ ក្នុងពេលដែលពួកគេដើរពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយទៀត ពួកគេបាននិយាយជាមួយគ្នា ហើយប្អូនស្រីនោះចាប់ផ្ដើមប្រាប់អំពីអ្វីដែលធ្វើឲ្យនាងខ្វល់ខ្វាយ។ ក្រោយមក ពេលដែលនាងអធិដ្ឋាននៅថ្ងៃនោះ នាងអរគុណព្រះយេហូវ៉ាចំពោះការយកចិត្តទុកដាក់ដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់បងស្រីដែលមានភាពចាស់ទុំនោះ ពីព្រោះនេះជាអ្វីដែលនាងពិតជាត្រូវការ។ នៅកន្លែងមួយទៀត ប្ដីប្រពន្ធមួយគូទើបតែត្រឡប់មកពីផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសផ្សេង។ ពេលពួកគាត់ញ៉ាំបាយជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿមួយចំនួន ពួកគាត់និយាយដោយរំភើបចិត្តអំពីបទពិសោធន៍នានាប្រាប់បងប្អូនទាំងនោះ។ នៅពេលនោះមានប្អូនប្រុសម្នាក់បានស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក នៅពេលដែលប្អូនប្រុសនេះកំពុងរៀបចំចាកចេញទៅប្រទេសផ្សេងដើម្បីធ្វើជាសាសនទូត នោះគាត់បានគិតអំពីគូប្ដីប្រពន្ធនេះនិងអំពីការសន្ទនារបស់ពួកគេដែលបានបណ្ដាលចិត្តគាត់ឲ្យចង់ផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសផ្សេង។
  
  ^២ ប្រហែលជាកាលៈទេសៈទាំងនេះរំលឹកអ្នកអំពីបងប្អូនរួមជំនឿណាម្នាក់ដែលមានឥទ្ធិពលល្អទៅលើជីវិតអ្នក។ ពិតមែន បើយើងនិយាយជាមួយអ្នកឯទៀតបានតែមួយដង នោះកម្រធ្វើឲ្យជីវិតរបស់អ្នកនោះផ្លាស់ប្ដូរណាស់។ ប៉ុន្តែ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងនៅតែមានឱកាសដើម្បីលើកទឹកចិត្តនិងពង្រឹងកម្លាំងរបស់អ្នកឯទៀត។ សូមស្រមៃគិតថាមានអ្វីមួយដែលអាចបង្កើនសមត្ថភាពនិងគុណសម្បត្ដិរបស់អ្នក ដើម្បីឲ្យអ្នកអាចជួយច្រើនថែមទៀតដល់បងប្អូនរួមជំនឿ ហើយដើម្បីឲ្យព្រះអាចប្រើអ្នកយ៉ាងពេញលេញបាន។ បើមានអ្វីមួយបែបនោះពិតជាល្អមែន មែនទេ? តាមការពិត ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអំណោយបែបនោះមកយើងមែន ពោលគឺសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់លោក។ (លូក. ១១:១៣) កាលដែលសកម្មពលរបស់ព្រះមានឥទ្ធិពលមកលើជីវិតយើង នោះនឹងបង្កើតឲ្យមានគុណសម្បត្ដិដ៏ថ្លៃថ្លា ដែលនាំឲ្យគ្រប់ផ្នែកនៃកិច្ចបម្រើរបស់យើងកាន់តែប្រសើរឡើង។ នេះពិតជាអំណោយដ៏អស្ចារ្យមែន!—សូមអាន កាឡាទី ៥:២២, ២៣
  
  ៣. (ក) តើការបណ្ដុះឲ្យមានគុណសម្បត្ដិនៃ«ផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពល»លើកតម្កើងព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាសំណួរអ្វីខ្លះ?
  
  ^៣ គុណសម្បត្ដិដែលបង្កើតដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធគឺបង្ហាញពីបុគ្គលិកលក្ខណៈព្រះយេហូវ៉ាដែលជាប្រភពនៃសកម្មពលនោះ។ (កូឡ. ៣:៩, ១០) លោកយេស៊ូបញ្ជាក់អំពីមូលហេតុសំខាន់បំផុតដែលគ្រិស្តសាសនិកត្រូវព្យាយាមយកតម្រាប់តាមព្រះ ពេលលោកប្រាប់ពួកសាវ័កថា៖ «បិតារបស់ខ្ញុំទទួលការលើកតម្កើងដោយការនេះឯង ពោលគឺ អ្នករាល់គ្នាមានផលផ្លែជាច្រើនជានិច្ច»។a (យ៉ូន. ១៥:៨) ពេលដែលយើងបណ្ដុះឲ្យមាន«ផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពល» នោះយើងឃើញលទ្ធផលយ៉ាងជាក់ស្តែងក្នុងរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តនិងនិយាយ ហើយនេះនាំឲ្យគេសរសើរព្រះ។ (ម៉ាថ. ៥:១៦) តើគុណសម្បត្ដិនៃផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះខុសគ្នាយ៉ាងណាពីចរិតលក្ខណៈរបស់មនុស្សក្នុងពិភពលោកសាថាន? តើយើងអាចបណ្ដុះឲ្យមានគុណសម្បត្ដិនៃផលដែលបានបង្កើតដោយសកម្មពលយ៉ាងដូចម្ដេច? ហេតុអ្វីយើងប្រហែលជាពិបាកធ្វើដូច្នេះ? យើងនឹងពិចារណាសំណួរទាំងនេះកាលដែលយើងពិភាក្សាអំពីគុណសម្បត្ដិបីដំបូងនៃផលដែលបានបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះ ពោលគឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ អំណរ និងសេចក្ដីសុខសាន្ត។
  
  សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលឆ្លុះបញ្ចាំង ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ
  
  ៤. តើលោកយេស៊ូបង្រៀនអ្នកកាន់តាមលោកឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបណា?
  
  ^៤ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលបានត្រូវបង្កើតដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធគឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមានជាទូទៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ លោកយេស៊ូបានដៅបញ្ជាក់អំពីភាពខុសគ្នានេះពេលលោកថ្លែងសុន្ទរកថានៅលើភ្នំ។ (សូមអាន ម៉ាថាយ ៥:៤៣-៤៨) ធម្មតាមនុស្សប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកឯទៀតដូចគេប្រព្រឹត្តទៅលើខ្លួន ហើយលោកយេស៊ូបានកត់សម្គាល់ឃើញថា សូម្បីតែអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងក៏ធ្វើដូច្នេះដែរ។ ប៉ុន្តែ «សេចក្ដីស្រឡាញ់»បែបនេះមិនមែនជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនពិតនោះទេ នេះគ្រាន់តែជាការហុតទឹកសម្លឹងកាកតែប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើយើងចង់‹បង្ហាញថាយើងជាកូននៃបិតារបស់យើងដែលនៅស្ថានសួគ៌› នោះយើងមិនត្រូវធ្វើដូច្នេះទេ។ ជាជាងប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកឯទៀតដូចគេប្រព្រឹត្តមកលើយើង នោះយើងត្រូវមានទស្សនៈនិងប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកឯទៀតដូចរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈនិងប្រព្រឹត្តទៅលើពួកគេវិញ។ ប៉ុន្តែ ដូចអ្វីដែលលោកយេស៊ូបង្គាប់យើង តើយើងអាចស្រឡាញ់សត្រូវរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
  
  ៥. តើយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះពួកអ្នកដែលបៀតបៀនយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
  
  ^៥ សូមពិចារណាអំពីគំរូមួយក្នុងគម្ពីរ។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលផ្សព្វផ្សាយនៅក្រុងភីលីព ប៉ូលនិងស៊ីឡាសបានត្រូវគេចាប់ខ្លួន គេវាយធ្វើបាបពួកគាត់យ៉ាងសាហាវ បោះពួកគាត់ចូលក្នុងគុកងងឹត ហើយដាក់ខ្នោះជើង។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះអ្នកយាមគុកក៏ប្រហែលជាធ្វើបាបពួកគាត់ដែរ។ នៅពេលដែលមានរញ្ជួយដីដែលបើកឱកាសឲ្យពួកគាត់អាចរត់ចេញពីគុកបាន តើពួកគាត់រីករាយដោយសារពួកគាត់អាចសងសឹកអ្នកយាមគុកនោះឬទេ? មិនមែនទេ។ ពួកគាត់មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន ដោយពួកគាត់បារម្ភយ៉ាងខ្លាំងចំពោះជីវិតរបស់អ្នកយាមគុកនោះ។ នេះជំរុញពួកគាត់ឲ្យចាត់វិធានការណ៍ភ្លាមៗដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកយាមគុកនោះ ហើយបើកឱកាសឲ្យគាត់និងអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់គាត់ក្លាយទៅជាអ្នកជឿព្រះ។ (សកម្ម. ១៦:១៩-៣៤) ស្រដៀងគ្នាដែរ នៅបច្ចុប្បន្ននេះបងប្អូនជាច្រើនក៏បាន«ឲ្យពរអ្នកដែលបៀតបៀន»ពួកគាត់ដែរ។—រ៉ូម ១២:១៤
  
  ៦. តើយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿតាមវិធីណា? (សូមមើលប្រអប់នៅទំព័រ២២)
  
  ^៦ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿ នោះជ្រាលជ្រៅជាង។ គម្ពីរចែងថា៖ «យើងក៏មានកាតព្វកិច្ចលះបង់ជីវិតដើម្បីបងប្អូនយើងដែរ»។ (សូមអាន យ៉ូហានទី១ ៣:១៦-១៨) ប៉ុន្តែ ជាញឹកញយយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់តាមវិធីឯទៀតដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើយើងនិយាយអ្វីឬប្រព្រឹត្តអ្វីដែលធ្វើឲ្យបងប្អូនណាម្នាក់ទើសចិត្ត នោះយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយទៅរកជានឹងបងប្អូននោះមុន។ (ម៉ាថ. ៥:២៣, ២៤) ចុះយ៉ាងណាបើមានបងប្អូនណាម្នាក់ធ្វើឲ្យយើងទើសចិត្តវិញ? តើយើង«បំរុងតែនឹងអត់ទោស» ឬក៏ជួនកាលយើងបែរជាមានចិត្តចងគំនុំវិញ? (ទំនុក. ៨៦:៥) សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅដែលបង្កើតដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធអាចជួយយើងឲ្យគ្របបាំងនូវកំហុសតូចតាច ហើយអភ័យទោសឲ្យអ្នកឯទៀតដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ ដូច‹ព្រះយេហូវ៉ាបានអភ័យទោសឲ្យយើងដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ›ដែរ។—កូឡ. ៣:១៣, ១៤; ១ពេ. ៤:៨
  
  ៧, ៨. (ក) តើសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះបងប្អូនទាក់ទងគ្នាយ៉ាងណា? (ខ) តើយើងអាចមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច? (សូមមើលរូបភាពនៅទំព័រ២០)
  
  ^៧ តើយើងអាចបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿតាមវិធីណា? គឺដោយមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះ។ (អេភ. ៥:១, ២; ១យ៉ូន. ៤:៩-១១, ២០, ២១) ពេលដែលយើងចំណាយពេលផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងការអានគម្ពីរ រំពឹងគិត និងអធិដ្ឋាន នោះប្រៀបដូចជាយើងចំណាយពេលជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ពេលយើងធ្វើដូច្នេះ នោះនឹងជួយលើកទឹកចិត្តយើង ថែមទាំងជួយយើងឲ្យស្រឡាញ់បិតានៅស្ថានសួគ៌កាន់តែច្រើនឡើងៗ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវលៃទុកពេលក្នុងការធ្វើដូច្នេះដើម្បីចូលទៅជិតលោក។
  
  ^៨ ជាឧទាហរណ៍ សូមស្រមៃគិតថាអ្នកអាចអានគម្ពីរ រំពឹងគិតអំពីអ្វីដែលអ្នកអាន និងអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាក្នុងរយៈពេលមួយតែប៉ុណ្ណោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ អ្នកប្រាកដជាការពារពេលវេលានោះទុកដើម្បីកុំឲ្យអ្វីមករំខានដល់ពេលវេលាដែលអ្នកចំណាយជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា មែនទេ? ពិតមែន គ្មាននរណាម្នាក់អាចដាក់កម្រិតអំពីពេលវេលាដែលយើងអធិដ្ឋានទៅព្រះឡើយ ហើយយើងភាគច្រើនអាចអានគម្ពីរនៅពេលណាដែលយើងចង់អានបាន។ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាត្រូវចាត់វិធានការដើម្បីកុំឲ្យកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃដែលរវល់វក់វីមករំខានដល់ពេលវេលារបស់យើងជាមួយនឹងព្រះ។ ដូច្នេះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ តើអ្នកលៃទុកពេលឲ្យបានច្រើនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើបានដើម្បីចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ាឬទេ?
  
  «អំណរដែលមកពីសកម្មពលបរិសុទ្ធ»
  
  ៩. តើសកម្មពលបរិសុទ្ធអាចជួយយើងឲ្យនៅតែមានអំណរ ទោះជាយើងស្ថិតក្រោមកាលៈទេសៈបែបណា?
  
  ^៩ អំណរគឺជាគុណសម្បត្ដិមួយនៃផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះ។ ទោះជាយើងជួបប្រទះការពិបាកក្នុងជីវិតក៏ដោយ យើងនៅតែអាចមានអំណរបាន។ អំណរប្រៀបដូចជារុក្ខជាតិដែលអាចលូតលាស់បានទោះជាអាកាសធាតុហួតហែងក៏ដោយ។ ទូទាំងផែនដី អ្នកបម្រើព្រះជាច្រើន‹បានទទួលបណ្ដាំរបស់ព្រះដោយអំណរដែលមកពីសកម្មពលបរិសុទ្ធ ទោះបីមានសេចក្ដីវេទនាជាច្រើនក៏ដោយ›។ (១ថែ. ១:៦) បងប្អូនឯទៀតជួបទុក្ខលំបាកនិងភាពខ្វះខាត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់កម្លាំងឲ្យពួកគេតាមរយៈសកម្មពលរបស់លោក‹ដើម្បីឲ្យពួកគេស៊ូទ្រាំនឹងការទាំងអស់ ហើយមានចិត្តធ្ងន់ដោយអំណរ›។ (កូឡ. ១:១១) តើអ្វីជាប្រភពនៃអំណរនេះ?
  
  ១០. តើអ្វីជាប្រភពនៃអំណររបស់យើង?
  
  ^១០ ពរដែលយើងទទួលពីព្រះយេហូវ៉ាដែលប្រៀបដូចជាកំណប់ទ្រព្យ នោះមានតម្លៃជារៀងរហូត មិនដូច«ទ្រព្យដែលមិនទៀង»ក្នុងពិភពលោករបស់សាថានទេ។ (១ធី. ៦:១៧; ម៉ាថ. ៦:១៩, ២០) ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹមអស្ចារ្យមួយឲ្យយើង គឺជាជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ យើងមានអំណរដោយសារយើងរួមចំណែកជាមួយនឹងបងប្អូនរួមជំនឿដែលមានទូទាំងពិភពលោក។ សំខាន់បំផុត អំណររបស់យើងមានមូលដ្ឋានលើចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ យើងក៏មានអារម្មណ៍ដូចដាវីឌដែរ ដែលទោះជាគាត់ត្រូវរស់នៅជាជនភៀសខ្លួនក៏ដោយ គាត់បានច្រៀងសរសើរព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ដ្បិតសេចក្ដីសប្បុរសនៃទ្រង់ នោះវិសេសជាងជីវិត បបូរមាត់ទូលបង្គំនឹងសរសើរដល់ទ្រង់ គឺយ៉ាងនោះ ដែលទូលបង្គំនឹងលើកដំកើងទ្រង់ ក្នុងកាលដែលនៅរស់នៅឡើយ»។ (ទំនុក. ៦៣:៣, ៤) ដូច្នេះ ទោះជាយើងជួបទុក្ខលំបាកក៏ដោយ យើងនៅតែអាចសរសើរព្រះដោយអំណរបាន។
  
  ១១. ហេតុអ្វីជាការសំខាន់ដែលយើងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដោយអំណរ?
  
  ^១១ សាវ័កប៉ូលដាស់តឿនពួកគ្រិស្តសាសនិកថា៖ «ចូរអរសប្បាយដោយសារលោកម្ចាស់ជានិច្ច។ ខ្ញុំសូមនិយាយម្ដងទៀតថា ចូរអរសប្បាយចុះ!»។ (ភី. ៤:៤) ហេតុអ្វីជាការសំខាន់ឲ្យពួកគ្រិស្តសាសនិកបំពេញកិច្ចបម្រើចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដោយអំណរ? ពីព្រោះ សាថានបានចោទអំពីរឿងដែលទាក់ទងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សាថានវាចោទថាគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលស្ម័គ្រចិត្តបម្រើព្រះនោះទេ។ (យ៉ូប ១:៩-១១) ប្រសិនបើយើងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាតាមភារកិច្ច ប៉ុន្តែគ្មានអំណរ នោះគ្រឿងបូជារបស់យើងដែលជាការសរសើរព្រះនឹងមិនពេញលក្ខណៈទេ។ ដូច្នេះ យើងព្យាយាមធ្វើតាមការដាស់តឿនរបស់អ្នកតែងទំនុកតម្កើងដែលថា៖ «ចូរគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះយេហូវ៉ាដោយអរសប្បាយ ឲ្យចូលមកនៅចំពោះទ្រង់ដោយច្រៀងចំរៀងចុះ»។ (ទំនុក. ១០០:២) ដូច្នេះបើយើងស្ម័គ្រចិត្តបម្រើព្រះដោយអំណរ នោះនឹងលើកតម្កើងលោក។
  
  ១២, ១៣. តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីទប់ទល់នឹងអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្ត?
  
  ^១២ ប៉ុន្តែ ជួនកាលសូម្បីតែអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយត្រូវតស៊ូដើម្បីរក្សាឲ្យមានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវដែរ។ (ភី. ២:២៥-៣០) ក្នុងកាលៈទេសៈបែបនោះ តើអ្វីអាចជួយយើងបាន? អេភេសូរ ៥:១៨, ១៩ចែងថា៖ «ចូរឲ្យបានពេញទៅដោយសកម្មពលរបស់ព្រះជានិច្ច និយាយគ្នាដោយបទទំនុកតម្កើង ពាក្យសរសើរព្រះ ចម្រៀងគោរពប្រណិប័តន៍ ហើយច្រៀងនិងលេងភ្លេងបន្ទរតាមជូនព្រះយេហូវ៉ាក្នុងចិត្ត»។ តើយើងអាចអនុវត្តតាមឱវាទនេះយ៉ាងណា?
  
  ^១៣ ពេលមានអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្ត នោះយើងអាចអធិដ្ឋានអង្វរព្រះយេហូវ៉ា និងព្យាយាមរំពឹងគិតអំពីអ្វីៗដែលគួរឲ្យសរសើរ។ (សូមអាន ភីលីព ៤:៦-៩) បងប្អូនខ្លះគ្រហឹមតាមបទភ្លេងនៃចម្រៀងរាជាណាចក្រ ហើយនេះបានជួយលើកទឹកចិត្តពួកគាត់ និងជួយពួកគាត់ឲ្យមានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវ។ បងប្រុសម្នាក់ដែលជួបប្រទះនឹងបញ្ហាដែលច្រើនតែធ្វើឲ្យគាត់មួម៉ៅនិងធ្លាក់ទឹកចិត្ត បាននឹកចាំថា៖ «ក្រៅពីការអធិដ្ឋានអស់ពីចិត្ត ខ្ញុំទន្ទេញឲ្យចាំពាក្យក្នុងចម្រៀងខ្លះពីចម្រៀងនៃរាជាណាចក្រព្រះ។ នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្តដោយច្រៀងពាក្យសរសើរដ៏ពីរោះជូនព្រះយេហូវ៉ាមិនថាជាសំឡេងលឺៗឬខ្សឹបៗក្ដី។ ម្យ៉ាងទៀត នៅពេលនោះសៀវភៅចូរចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ាបានចេញថ្មី។ នៅឆ្នាំក្រោយដែលសៀវភៅនោះចេញមក ខ្ញុំបានអានចប់ពីរដងហើយ។ សៀវភៅនោះប្រៀបដូចជាថ្នាំផ្សះដែលលាបចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរដល់ការខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំមែន»។
  
  «សេចក្ដីសុខសាន្តទុកជាចំណងដែលនាំឲ្យមានឯកភាព»
  
  ១៤. តើសេចក្ដីសុខសាន្តដែលបង្កើតដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធនាំឲ្យមានអ្វី?
  
  ^១៤ ក្នុងមហាសន្និបាតអន្តរជាតិរបស់យើង មានបងប្អូនរួមជំនឿដែលមកពីប្រទេសផ្សេងៗបានមកជួបជុំគ្នាយ៉ាងសប្បាយរីករាយជាមួយនឹងបងប្អូនឯទៀត។ ការជួបជុំគ្នានេះបង្ហាញឲ្យឃើញផ្នែកមួយនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត ដែលមានក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះសព្វថ្ងៃនេះ ពោលគឺឯកភាពទូទាំងពិភពលោករបស់យើង។ ពេលអ្នកឯទៀតឃើញមនុស្សដែលធម្មតាគួរតែស្អប់គ្នា តែបែរជា«ព្យាយាមរក្សាឲ្យមានសាមគ្គីភាពដែលមកពីសកម្មពលរបស់ព្រះ ដោយមានសេចក្ដីសុខសាន្តទុកជាចំណងដែលនាំឲ្យមានឯកភាព»ទៅវិញ នោះធ្វើឲ្យគេភ្ញាក់ផ្អើលមែន។ (អេភ. ៤:៣) បងប្អូនជាច្រើនត្រូវយកឈ្នះឧបសគ្គនានាដើម្បីមានឯកភាពគ្នា។ ហេតុនេះឯកភាពរបស់យើងគឺជាអ្វីដ៏អស្ចារ្យណាស់!
  
  ១៥, ១៦. (ក) តើពេត្រុសជឿយ៉ាងណាតាំងពីតូចមក? ហើយតើនេះធ្វើឲ្យគាត់មានការពិបាកយ៉ាងណា? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាជួយពេត្រុសឲ្យកែប្រែចិត្តគំនិតរបស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
  
  ^១៥ ការបង្រួបបង្រួមមនុស្សដែលមានប្រវត្ដិក្រុមគ្រួសារខុសៗគ្នា នោះជាអ្វីដែលពិបាកមែន។ ដើម្បីជួយយើងឲ្យយល់អំពីអ្វីដែលមនុស្សត្រូវយកឈ្នះដើម្បីមានឯកភាពបែបនេះ សូមឲ្យយើងពិចារណាអំពីគំរូរបស់បុគ្គលម្នាក់នៅសតវត្សរ៍ទី១ គឺសាវ័កពេត្រុស។ យើងអាចឃើញពីចិត្តគំនិតរបស់គាត់ចំពោះជនជាតិដទៃដែលមិនកាត់ចុងស្បែក ពេលគាត់និយាយថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដឹងច្បាស់ថា ជនជាតិយូដាគ្មានច្បាប់ចូលទៅជិតឬទាក់ទងជាមួយនឹងជាតិសាសន៍ដទៃទេ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ព្រះបានបង្ហាញខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនគួរហៅមនុស្សណាម្នាក់មិនស្អាតឬស្មោកគ្រោកឡើយ»។ (សកម្ម. ១០:២៤-២៩; ១១:១-៣) នៅសម័យនោះជនជាតិយូដាជឿថាច្បាប់បង្គាប់ឲ្យស្រឡាញ់តែជនរួមជាតិតែប៉ុណ្ណោះ។ តាមមើលទៅ ពេត្រុសបានជឿដូច្នេះតាំងពីតូចមក ហើយប្រហែលជាការធម្មតាទេដែលគាត់គិតថាជនជាតិដទៃគឺជាសត្រូវដែលគាត់គួរតែស្អប់។b
  
  ^១៦ សូមស្រមៃគិតថាពេត្រុសមានអារម្មណ៍ពិបាកប៉ុណ្ណាពេលដែលគាត់ចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់កូនេលាស។ តើពេត្រុសដែលធ្លាប់តែមានចិត្តគំនិតមិនត្រឹមត្រូវចំពោះជនជាតិដទៃ អាចនៅ«ជាប់គ្នាយ៉ាងល្អ»ជាមួយពួកគេ«ដោយមានសេចក្ដីសុខសាន្តទុកជាចំណងដែលនាំឲ្យមានឯកភាព»បានឬទេ? (អេភ. ៤:៣, ១៦) ពិតជាបានមែន។ ពីព្រោះពីរបីថ្ងៃមុននោះ សកម្មពលរបស់ព្រះបានបើកចិត្តរបស់ពេត្រុសឲ្យគាត់ចាប់ផ្ដើមកែប្រែចិត្តគំនិតរបស់គាត់ ហើយលែងប្រកាន់ពូជសាសន៍ទៀត។ តាមរយៈការឃើញក្នុងគំនិត ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជាក់ឲ្យគាត់យល់ច្បាស់ថាទស្សនៈរបស់លោកចំពោះមនុស្សមិនផ្អែកលើជាតិសាសន៍នោះទេ។ (សកម្ម. ១០:១០-១៥) យ៉ាងនេះ ពេត្រុសអាចប្រាប់ដល់កូនេលាសថា៖ «ខ្ញុំយល់ឃើញច្បាស់ថា ព្រះមិនរើសមុខទេ តែនៅគ្រប់ជាតិសាសន៍ លោកពេញចិត្តនឹងអ្នកណាដែលកោតខ្លាចលោកហើយប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិត»។ (សកម្ម. ១០:៣៤, ៣៥) ពេត្រុសបានកែប្រែចិត្តគំនិតរបស់គាត់ទាំងស្រុង ហើយក្រោយមក គាត់មានឯកភាពយ៉ាងពិតប្រាកដជាមួយនឹង«បងប្អូនរួមជំនឿទាំងអស់គ្នា»មែន។—១ពេ. ២:១៧
  
  ១៧. ហេតុអ្វីឯកភាពដែលមានក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះជាអ្វីដ៏អស្ចារ្យ?
  
  ^១៧ បទពិសោធន៍របស់ពេត្រុសជួយយើងឲ្យមានចិត្តដឹងគុណចំពោះការកែប្រែយ៉ាងអស្ចារ្យដែលមានក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ (សូមអាន អេសាយ ២:៣, ៤) មនុស្សរាប់លាននាក់ដែល«ចេញពីគ្រប់ប្រជាជាតិ គ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់ជាតិសាសន៍ និងគ្រប់ភាសា»បានកែប្រែចិត្តគំនិតរបស់ពួកគាត់ឲ្យសមស្របនឹង«បំណងប្រាថ្នាដ៏ប្រសើរ សមរម្យ និងល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះ»។ (បប. ៧:៩; រ៉ូម ១២:២) បងប្អូនជាច្រើនទាំងនេះធ្លាប់ទទួលឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងពីពិភពលោករបស់សាថានដែលពោរពេញទៅដោយភាពស្អប់គ្នា គំនុំ និងការបែកបាក់គ្នា។ ប៉ុន្តែ ដោយពួកគាត់បានសិក្សាបណ្ដាំរបស់ព្រះនិងទទួលជំនួយពីសកម្មពលបរិសុទ្ធ នោះពួកគាត់បាន«ស្វែងរកអ្វីដែលនាំឲ្យមានសន្ដិភាព»។ (រ៉ូម ១៤:១៩) ដោយធ្វើដូច្នេះពួកគាត់មានឯកភាពគ្នា ហើយនេះនាំឲ្យអ្នកឯទៀតសរសើរព្រះ។
  
  ១៨, ១៩. (ក) តើយើងម្នាក់ៗអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីពង្រឹងសេចក្ដីសុខសាន្តនិងឯកភាពគ្នាដែលមានក្នុងក្រុមជំនុំ? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាអំពីអ្វីនៅអត្ថបទបន្ទាប់?
  
  ^១៨ តើយើងម្នាក់ៗអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីពង្រឹងសេចក្ដីសុខសាន្តនិងឯកភាពគ្នាដែលមានក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះ? ក្រុមជំនុំជាច្រើនមានបងប្អូនប្រុសស្រីដែលមកពីប្រទេសផ្សេងៗ។ បងប្អូនខ្លះប្រហែលជាមានទំនៀមទម្លាប់ខុសៗគ្នា ឬមិនសូវចេះនិយាយភាសាយើងប៉ុន្មានទេ។ តើយើងខំស្គាល់ពួកគាត់ឲ្យបានច្បាស់ឬទេ? បណ្ដាំរបស់ព្រះលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើដូច្នេះ។ ប៉ូលបានសរសេរសំបុត្រទៅក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមដែលមានបងប្អូនរួមជំនឿជនជាតិយូដានិងជនជាតិដទៃ ដោយថា៖ «ចូរទទួលស្វាគមន៍គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចគ្រិស្តបានទទួលស្វាគមន៍យើង ដើម្បីឲ្យព្រះទទួលការសរសើរតម្កើង»។ (រ៉ូម ១៥:៧) តើមានបងប្អូនណាម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំដែលអ្នកអាចស្គាល់គាត់ឲ្យបានច្បាស់ជាងឬទេ?
  
  ^១៩ តើយើងអាចធ្វើអ្វីថែមទៀតដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យសកម្មពលបរិសុទ្ធមានឥទ្ធិពលមកលើជីវិតរបស់យើង? អត្ថបទបន្ទាប់នឹងពិចារណាអំពីសំណួរនេះ ហើយក៏ពិគ្រោះអំពីគុណសម្បត្ដិឯទៀតនៃផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះដែរ។

តើអ្នកឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំអ្នកឬទេ?

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១១ | ១ មេសា
- តើអ្នកឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំអ្នកឬទេ?
  
  «សូមឲ្យព្រះវិញ្ញាណដ៏ល្អរបស់ទ្រង់នាំទូលបង្គំចូលទៅក្នុងស្រុក ដែលប្រកបដោយសេចក្ដីទៀងត្រង់»។—ទំនុក. ១៤៣:១០
  
  ១, ២. (ក) សូមរៀបរាប់អំពីកាលៈទេសៈខ្លះដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រើសកម្មពលបរិសុទ្ធដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកបម្រើរបស់លោក។ (ខ) តើសកម្មពលបរិសុទ្ធបញ្ចេញឥទ្ធិពលតែក្នុងករណីពិសេសឬ? សូមពន្យល់។
  
  តើអ្នកនឹកឃើញអ្វីពេលដែលអ្នកគិតអំពីឥទ្ធិពលនៃសកម្មពលបរិសុទ្ធ? តើអ្នកនឹកឃើញអំពីកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យរបស់គេឌាននិងសាំសុនឬទេ? (ចៅ. ៦:៣៣, ៣៤; ១៥:១៤, ១៥) ឬក៏ប្រហែលអ្នកគិតអំពីចិត្តក្លាហានរបស់គ្រិស្តសាសនិកនៅសម័យដើម ឬភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់ស្ទេផានកាលដែលគាត់ឈរនៅមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ មែនទេ? (សកម្ម. ៤:៣១; ៦:១៥) រីឯនៅបច្ចុប្បន្ននេះ តើអ្នកគិតអំពីអំណរយ៉ាងហូរហៀរដែលយើងមាននៅមហាសន្និបាតអន្តរជាតិ ឬគិតអំពីភាពស្មោះគ្រប់លក្ខណៈរបស់បងប្អូនយើងដែលកាន់អព្យាក្រឹត ឬគិតអំពីការរីកចម្រើនដ៏អស្ចារ្យនៃកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយឬទេ? ឧទាហរណ៍ទាំងអស់នេះបង្ហាញភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់អំពីឥទ្ធិពលនៃសកម្មពលបរិសុទ្ធ។
  
  ^២ តើសកម្មពលបរិសុទ្ធបញ្ចេញឥទ្ធិពលតែក្នុងករណីពិសេសឬក្នុងកាលៈទេសៈដ៏អស្ចារ្យប៉ុណ្ណោះឬ? មិនមែនទេ។ ស្តីអំពីពួកគ្រិស្តសាសនិក បណ្ដាំរបស់ព្រះចែងថា«សកម្មពលរបស់ព្រះកំពុងដឹកនាំ»ពួកគេ ហើយ«សកម្មពលរបស់ព្រះបន្តដឹកនាំ»ពួកគេ ថែមទាំងពួកគេ«កំពុងរស់នៅស្របតាមការដឹកនាំនៃសកម្មពល»នោះ។ (កាឡ. ៥:១៦, ១៨, ២៥) ពាក្យទាំងនេះបង្ហាញថាសកម្មពលបរិសុទ្ធអាចមានឥទ្ធិពលក្នុងជីវិតរបស់យើងជានិច្ច។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងគួរសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយដឹកនាំចិត្តគំនិត ពាក្យសម្ដី និងការប្រព្រឹត្តរបស់យើងតាមរយៈសកម្មពលរបស់លោក។ (សូមអាន ទំនុកតម្កើង ១៤៣:១០) បើយើងឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះមានឥទ្ធិពលមកលើជីវិតយើង នោះយើងនឹងបង្កើតផលដែលអាចពង្រឹងកម្លាំងចិត្តអ្នកឯទៀត ហើយក៏នាំឲ្យគេសរសើរព្រះដែរ។
  
  ៣. (ក) ហេតុអ្វីយើងត្រូវឲ្យសកម្មពលបរិសុទ្ធដឹកនាំយើង? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាអំពីសំណួរអ្វីខ្លះ?
  
  ^៣ ហេតុអ្វីជាការសំខាន់ដែលយើងឲ្យសកម្មពលបរិសុទ្ធដឹកនាំយើង? ពីព្រោះមានអំណាចមួយផ្សេងទៀតដែលចង់កាន់កាប់លើយើង ជាអ្វីដែលប្រឆាំងនឹងឥទ្ធិពលនៃសកម្មពលបរិសុទ្ធ។ អំណាចមួយនោះគឺអ្វីដែលគម្ពីរហៅថា«សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់រូបកាយ»។ នេះសំដៅទៅលើទំនោរចិត្តដែលទោរទន់ទៅធ្វើអំពើខុសឆ្គង ដែលយើងទទួលពីអាដាម។ (សូមអាន កាឡាទី ៥:១៧) បើដូច្នេះ តើការឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំយើងជាប់ទាក់ទងនឹងអ្វីខ្លះ? តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាខ្លះដើម្បីទប់ទល់នឹងទំនោរចិត្តរបស់យើងដែលទោរទន់ទៅធ្វើអំពើខុសឆ្គង? ដើម្បីឆ្លើយសំណួរទាំងនេះ សូមយើងពិចារណាអំពីគុណសម្បត្ដិ៦ទៀតនៃ«ផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពល» ដែលមានដូចជា«ចិត្តធ្ងន់ សេចក្ដីសប្បុរស គុណធម៌ ជំនឿ ចិត្តស្លូតបូត ការចេះទប់ចិត្ត»។—កាឡ. ៥:២២, ២៣
  
  ចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តធ្ងន់នាំឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងក្រុមជំនុំ
  
  ៤. តើចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តធ្ងន់ជួយឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងក្រុមជំនុំយ៉ាងដូចម្ដេច?
  
  ^៤ សូមអាន កូឡុស ៣:១២, ១៣។ ចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តធ្ងន់ជាគុណសម្បត្ដិដែលសហការគ្នាក្នុងការជួយឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងក្រុមជំនុំ។ គុណសម្បត្ដិទាំងពីរនៃផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលនេះជួយយើងឲ្យប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកឯទៀតដោយគួរសម ជួយយើងឲ្យមានចិត្តស្ងប់ពេលដែលមានហេតុដែលនាំឲ្យខឹង និងជួយយើងកុំឲ្យសងសឹកពេលដែលអ្នកឯទៀតនិយាយឬធ្វើអ្វីមិនល្អចំពោះយើង។ បើយើងមានបញ្ហាជាមួយនឹងបងប្អូនឯទៀត ចិត្តធ្ងន់ឬចិត្តអត់ធ្មត់នឹងជួយយើងឲ្យខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហា ជាជាងគិតថាគ្មានវិធីអាចជួយបងប្អូននោះបានទេ។ តើពិតជាត្រូវការចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តធ្ងន់នៅក្នុងក្រុមជំនុំឬទេ? ពិតជាត្រូវការមែន ពីព្រោះយើងទាំងអស់គ្នាមិនល្អឥតខ្ចោះ។
  
  ៥. តើមានអ្វីកើតឡើងរវាងប៉ូលនិងបាណាបាស? ហើយតើនេះបង្ហាញអំពីអ្វី?
  
  ^៥ សូមពិចារណាអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់ប៉ូលនិងបាណាបាស។ ពួកគាត់បានរួមដៃគ្នាអស់ជាច្រើនឆ្នាំក្នុងការពង្រីកកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ។ ពួកគាត់ម្នាក់ៗមានគុណសម្បត្ដិល្អរៀងៗខ្លួន។ ប៉ុន្តែ នៅពេលមួយ «ពួកគាត់ក៏ផ្ទុះកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយចែកផ្លូវគ្នា»។ (សកម្ម. ១៥:៣៦-៣៩) រឿងនេះបង្ហាញថា ជួនកាលអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះក៏នឹងមានការឈ្លោះប្រកែកគ្នាដែរ។ បើគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់មានការយល់ច្រឡំជាមួយនឹងបងប្អូនរួមជំនឿ តើគាត់អាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីកុំឲ្យរឿងនោះក្លាយជារឿងជម្លោះក្ដៅក្រហាយដែលអាចនាំឲ្យចំណងមិត្តភាពរបស់ពួកគាត់ប្រេះឆា?
  
  ៦, ៧. (ក) មុនដែលការសន្ទនាជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿក្លាយទៅជារឿងជម្លោះក្ដៅក្រហាយ តើយើងអាចធ្វើតាមឱវាទពីបទគម្ពីរមួយណា? (ខ) តើការ«រហ័សស្ដាប់ មិនរហ័សនិយាយ មិនរហ័សខឹង»មានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
  
  ^៦ ពាក្យថា«ផ្ទុះកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង» នោះបានបង្ហាញថាជម្លោះរវាងប៉ូលនិងបាណាបាសបានកើតឡើងភ្លាមៗនិងជាជម្លោះដែលខ្លាំងទៀតផង។ ប្រសិនបើគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនចាប់ផ្ដើមខឹង ពេលដែលនិយាយអំពីរឿងមួយជាមួយនឹងបងប្អូនរួមជំនឿ នោះជាការល្អឲ្យគាត់ធ្វើតាមឱវាទដែលមានក្នុងសៀវភៅយ៉ាកុប ១:១៩, ២០ដែលថា៖ «មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវរហ័សស្ដាប់ មិនរហ័សនិយាយ មិនរហ័សខឹង ព្រោះកំហឹងរបស់មនុស្សមិននាំឲ្យបានសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះទេ»។ សមស្របតាមកាលៈទេសៈ គាត់អាចខំផ្លាស់ប្ដូររឿងនិយាយគ្នា លើករឿងនោះទៅនិយាយនៅពេលផ្សេង ឬដកខ្លួនថយមុនដែលការសន្ទនានោះក្លាយទៅជារឿងជម្លោះក្ដៅក្រហាយ។—សុភ. ១២:១៦; ១៧:១៤; ២៩:១១
  
  ^៧ តើការធ្វើតាមឱវាទនេះនាំឲ្យមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ? បើគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ទុកឲ្យខ្លួនត្រជាក់ចិត្តសិន អធិដ្ឋានអំពីរឿងនេះ ហើយពិចារណាអំពីរបៀបដែលល្អបំផុតដើម្បីតបឆ្លើយ នោះគាត់ឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំគាត់។ (សុភ. ១៥:១, ២៨) ដោយស្ថិតក្រោមឥទ្ធិពលនៃសកម្មពលរបស់ព្រះ នោះគាត់អាចសឲ្យឃើញពីចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តធ្ងន់បាន។ យ៉ាងនេះ គាត់អាចធ្វើតាមឱវាទដែលមាននៅអេភេសូរ ៤:២៦, ២៩ដែលថា៖ «ពេលដែលអ្នករាល់គ្នាខឹង កុំធ្វើខុស . . . កុំឲ្យពាក្យអាក្រក់ណាមួយចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាឡើយ តែត្រូវពោលពាក្យណាដែលល្អសម្រាប់ពង្រឹងអ្នកឯទៀតតាមកាលៈទេសៈ ដើម្បីផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់អ្នកស្ដាប់»។ ប្រាកដមែន ពេលដែលយើងបំពាក់ខ្លួនដោយចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តធ្ងន់ នោះយើងជួយឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តនិងឯកភាពគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំ។
  
  ពង្រឹងកម្លាំងចិត្តក្រុមគ្រួសារអ្នក ដោយសេចក្ដីសប្បុរសនិងគុណធម៌
  
  ៨, ៩. តើសេចក្ដីសប្បុរសនិងគុណធម៌ជាអ្វី? ហើយតើគុណសម្បត្ដិនេះនាំឲ្យមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើបរិយាកាសនៃក្រុមគ្រួសារ?
  
  ^៨ សូមអាន អេភេសូរ ៤:៣១, ៣២; ៥:៨, ៩។ សេចក្ដីសប្បុរសនិងគុណធម៌អាចពង្រឹងកម្លាំងចិត្តឡើងវិញ ដែលប្រៀបដូចជាការស្រូបខ្យល់បរិសុទ្ធនិងផឹកភេសជ្ជៈត្រជាក់មួយកែវនៅក្រោមកម្ដៅថ្ងៃដ៏ក្ដៅហែង។ គុណសម្បត្ដិទាំងពីរនេះអាចជួយក្រុមគ្រួសារឲ្យមានបរិយាកាសដែលសប្បាយរីករាយ។ សេចក្ដីសប្បុរសជាគុណសម្បត្ដិដែលទាក់ទាញចិត្តមួយ ដែលផុសចេញពីការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងស្មោះចំពោះអ្នកឯទៀត ហើយការយកចិត្តទុកដាក់នេះបានត្រូវបង្ហាញឲ្យឃើញតាមរយៈការប្រព្រឹត្តនិងពាក្យសម្ដី។ គុណធម៌ក៏ជាគុណសម្បត្ដិដ៏ល្អមួយដែរ ដែលបង្ហាញដោយការប្រព្រឹត្តដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកឯទៀត។ គុណសម្បត្ដិនេះបានត្រូវបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ដោយចិត្តទូលាយរបស់យើង។ (សកម្ម. ៩:៣៦, ៣៩; ១៦:១៤, ១៥) ប៉ុន្តែគុណធម៌រួមបញ្ចូលនូវអ្វីជាច្រើនថែមទៀត។
  
  ^៩ គុណធម៌គឺការមានសីលធម៌បរិសុទ្ធ។ នេះមិនគ្រាន់តែរួមបញ្ចូលនូវអ្វីដែលយើងធ្វើប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសំខាន់ជាងនេះ គុណធម៌គឺជាធាតុពិតរបស់យើងវិញ។ នេះប្រៀបដូចជាផ្លែឈើមួយដែលទុំផ្អែមសព្វសាច់ ហើយទាំងខាងក្នុងនិងខាងក្រៅមិនខូចសោះឡើយ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ គុណធម៌ដែលបានត្រូវបង្កើតដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធជាអ្វីដែលមានក្នុងជីវិតទាំងមូលរបស់យើងជាគ្រិស្តសាសនិក។
  
  ១០. តើមេគ្រួសារអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីជួយសមាជិកម្នាក់ៗក្នុងក្រុមគ្រួសារឲ្យមានគុណសម្បត្ដិនៃផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះ?
  
  ^១០ ក្នុងក្រុមគ្រួសារជាគ្រិស្តសាសនិក តើអ្វីអាចជួយសមាជិកម្នាក់ៗឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកដោយចិត្តសប្បុរសនិងគុណធម៌? ចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីបណ្ដាំរបស់ព្រះមានតួនាទីដ៏សំខាន់ចំពោះរឿងនេះ។ (កូឡ. ៣:៩, ១០) មេគ្រួសារខ្លះសិក្សាអំពីផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលនៅល្ងាចដែលពួកគេគោរពប្រណិប័តន៍ជាក្រុមគ្រួសារ។ ការសិក្សាអំពីផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលមិនមែនជាអ្វីដែលពិបាកនោះទេ។ អ្នកអាចប្រើសៀវភៅផ្សេងៗដែលមានក្នុងភាសារបស់អ្នកដើម្បីស្រាវជ្រាវអំពីគុណសម្បត្ដិនីមួយៗនៃផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះ។ អ្នកអាចពិចារណាពីរបីវគ្គរៀងរាល់សប្ដាហ៍ ហើយចំណាយពេលពីរបីសប្ដាហ៍ដើម្បីពិចារណាគុណសម្បត្ដិនោះម្ដងមួយៗ។ ក្នុងពេលដែលអ្នកធ្វើដូច្នេះ សូមអានបទគម្ពីរដែលមិនបានដកស្រង់ ហើយពិគ្រោះជាមួយគ្នា។ សូមរកវិធីផ្សេងៗដើម្បីអនុវត្តតាមអ្វីដែលអ្នកបានរៀន ហើយអធិដ្ឋានសុំពរពីព្រះយេហូវ៉ាចំពោះការខំប្រឹងរបស់អ្នក។ (១ធី. ៤:១៥; ១យ៉ូន. ៥:១៤, ១៥) តើការសិក្សាបែបនេះអាចជួយឲ្យសមាជិកម្នាក់ៗក្នុងក្រុមគ្រួសារឲ្យប្រព្រឹត្តប្រសើរជាងចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកឬទេ?
  
  ១១, ១២. តើប្ដីប្រពន្ធគ្រិស្តសាសនិកពីរគូទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងណាពីការសិក្សាអំពីសេចក្ដីសប្បុរស?
  
  ^១១ ប្ដីប្រពន្ធវ័យក្មេងមួយគូដែលចង់ឲ្យចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេមានសុភមង្គល បានសម្រេចចិត្តសិក្សាយ៉ាងស៊ីជម្រៅអំពីគុណសម្បត្ដិនៃផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះ។ តើពួកគេបានទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងណា? ប្រពន្ធនោះបាននិយាយថា៖ «ដោយរៀនថាសេចក្ដីសប្បុរសរួមបញ្ចូលភាពស្មោះត្រង់និងភក្ដីភាព នោះបានមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់ទៅលើរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមករហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នេះបានបង្រៀនយើងឲ្យចេះសម្របគ្នា ព្រមទាំងអភ័យទោសឲ្យគ្នា។ នេះក៏បានជួយយើងឲ្យចេះនិយាយ‹អរគុណ›និង‹សុំទោស›ដែរ»។
  
  ^១២ ប្ដីប្រពន្ធមួយគូទៀតដែលធ្លាប់មានបញ្ហាក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍បានទទួលស្គាល់ថាពួកគេគ្មានសេចក្ដីសប្បុរសក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះទេ។ ដូច្នេះ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តសិក្សាអំពីសេចក្ដីសប្បុរសជាមួយគ្នា។ តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? ប្ដីនោះបាននឹកចាំថា៖ «ការសិក្សាអំពីសេចក្ដីសប្បុរសបានជួយយើងឲ្យឃើញថាយើងត្រូវទុកចិត្ត ហើយរកចំណុចល្អរបស់គ្នា ជាជាងសង្ស័យទៅលើបំណងចិត្តរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងចាប់ផ្ដើមយកចិត្តទុកដាក់ច្រើនជាងចំពោះសេចក្ដីត្រូវការរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ការមានចិត្តសប្បុរសរួមបញ្ចូលការឲ្យប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំនិយាយអស់ពីចិត្តអំពីអារម្មណ៍របស់នាងដោយខ្ញុំមិនទើសចិត្តចំពោះអ្វីដែលនាងនិយាយនោះឡើយ។ នេះមានន័យថាខ្ញុំមិនត្រូវមានចិត្តអំណួតទេ។ ពេលដែលយើងចាប់ផ្ដើមប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរសចំពោះគ្នា នោះបន្ដិចម្ដងៗការសង្ស័យទាំងប៉ុន្មានលែងមានទៀតហើយ។ នេះធ្វើឲ្យយើងធូរស្រាលក្នុងចិត្តណាស់»។ តើក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកអាចទទួលប្រយោជន៍ពីការសិក្សាអំពីគុណសម្បត្ដិនៃផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះឬទេ?
  
  បង្ហាញជំនឿពេលដែលអ្នកនៅតែម្នាក់ឯង
  
  ១៣. តើយើងត្រូវការពារចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាឲ្យរួចពីអ្វី?
  
  ^១៣ គ្រិស្តសាសនិកត្រូវតែឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំពួកគេ ពេលនៅមុខអ្នកឯទៀតនិងពេលនៅតែម្នាក់ឯង។ សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងពិភពលោករបស់សាថាន រូបភាពដែលគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមនិងការកម្សាន្តដ៏ថោកទាបកំពុងរីករាលដាលខ្លាំងណាស់។ នេះអាចបង្ខូចចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាបាន។ តើគ្រិស្តសាសនិកត្រូវធ្វើយ៉ាងណា? បណ្ដាំរបស់ព្រះឲ្យឱវាទយើងថា៖ «ចូរលះចោលអ្វីៗទាំងអស់ដែលកខ្វក់ និងអ្វីដែលអសារឥតការ ពោលគឺសេចក្ដីអាក្រក់ ហើយចូរទទួលដោយចិត្តស្លូតបូតនូវការដាំបណ្ដាំរបស់ព្រះក្នុងអ្នករាល់គ្នា ជាបណ្ដាំដែលអាចសង្គ្រោះជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នា»។ (យ៉ា. ១:២១) សូមឲ្យយើងពិចារណាអំពីគុណសម្បត្ដិមួយទៀតនៃផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពល ពោលគឺជំនឿ។ ជាពិសេស យើងចង់ពិនិត្យមើលអំពីរបៀបដែលជំនឿអាចជួយយើងឲ្យរក្សាភាពស្អាតស្អំចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។
  
  ១៤. តើការខ្វះជំនឿអាចនាំឲ្យយើងប្រព្រឹត្តខុសយ៉ាងដូចម្ដេច?
  
  ^១៤ ការមានជំនឿមានន័យថាយើងចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលមួយពិតសម្រាប់យើង។ បើព្រះមិនមែនជាបុគ្គលមួយពិតសម្រាប់យើងទេ នោះយើងអាចប្រព្រឹត្តខុសយ៉ាងងាយ។ សូមពិចារណាអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះនៅសម័យបុរាណ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញឲ្យអេសេគាលដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយឃើញអំពីអ្វីដែលគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមដែលពួកគេធ្វើនៅទីសម្ងាត់ ដោយថា៖ «កូនមនុស្សអើយ តើឃើញអំពើដែលពួកចាស់ទុំសាសន៍អ៊ីស្រាអែលធ្វើដោយសំងាត់នៅក្នុងគំនិតយល់ឃើញនៃគេរៀងខ្លួនឬទេ? ដ្បិតគេថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មិនឃើញយើងទេ ព្រះយេហូវ៉ាបានបោះបង់ចោលស្រុកនេះហើយ›»។ (អេស. ៨:១២) តើអ្នកបានកត់សម្គាល់ទេថា អ្វីជាហេតុដែលនាំឲ្យមានបញ្ហានេះ? ពួកគេមិនជឿថាព្រះយេហូវ៉ាដឹងអំពីអ្វីដែលគេកំពុងធ្វើនោះទេ ពោលគឺពួកគេមិនចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលមួយពិតឡើយ។
  
  ១៥. តើការមានជំនឿខ្លាំងទៅលើព្រះយេហូវ៉ាអាចការពារយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
  
  ^១៥ ផ្ទុយទៅវិញ សូមពិចារណាអំពីគំរូរបស់យ៉ូសែប។ ទោះជាគាត់នៅឆ្ងាយពីក្រុមគ្រួសារនិងជនរួមជាតិរបស់គាត់ក៏ដោយ យ៉ូសែបបានបដិសេធការធ្វើអំពើផិតក្បត់ជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់ប៉ូទីផារ។ ហេតុអ្វី? គាត់បាននិយាយថា៖ «ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យខ្ញុំប្រព្រឹត្តការដែលអាក្រក់យ៉ាងធំនេះទៅបាន ធ្វើយ៉ាងនោះនឹងមានបាបនៅចំពោះព្រះផង»។ (លោ. ៣៩:៧-៩) ពិតមែនហើយ យ៉ូសែបចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលពិតសម្រាប់គាត់។ បើយើងចាត់ទុកព្រះជាបុគ្គលមួយពិត នោះពេលយើងនៅម្នាក់ឯង យើងនឹងជៀសចេញពីការកម្សាន្តដែលស្មោកគ្រោក ឬធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតដែលយើងដឹងថាព្រះមិនពេញចិត្ត។ យើងតាំងចិត្តដូចអ្នកតែងបទទំនុកតម្កើងដែលបានច្រៀងថា៖ «ទូលបង្គំនឹងប្រព្រឹត្តដោយចិត្តទៀងត្រង់នៅក្នុងផ្ទះទូលបង្គំ។ ទូលបង្គំនឹងមិនតាំងរបស់អាក្រក់អ្វីនៅចំពោះភ្នែកទូលបង្គំឡើយ»។—ទំនុក. ១០១:២, ៣
  
  ការពារចិត្តរបស់អ្នកដោយចេះទប់ចិត្ត
  
  ១៦, ១៧. (ក) ដូចបានពណ៌នាក្នុងសៀវភៅសុភាសិត តើ‹កំឡោះម្នាក់ដែលឥតយោបល់›អាចធ្លាក់ខ្លួនប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) នៅសព្វថ្ងៃ ដូចបានបង្ហាញក្នុងរូបភាពនៅទំព័រ២៧ តើមនុស្សគ្រប់វ័យអាចជួបប្រទះបញ្ហាស្រដៀងគ្នានេះយ៉ាងណា?
  
  ^១៦ ការចេះទប់ចិត្តជាគុណសម្បត្ដិចុងក្រោយនៃផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះ ដែលអាចជួយយើងឲ្យចេះបដិសេធចំពោះអ្វីៗដែលព្រះផ្ដន្ទាទោស។ គុណសម្បត្ដិនេះអាចជួយការពារចិត្តរបស់យើង។ (សុភ. ៤:២៣) សូមពិចារណាឧទាហរណ៍មួយក្នុងសុភាសិត ៧:៦-២៣។ ក្នុងនោះពណ៌នាអំពី‹កំឡោះម្នាក់ដែលឥតយោបល់›ដែលចាញ់បញ្ឆោតស្ត្រីពេស្យាម្នាក់។ គាត់បានធ្លាក់ក្នុងអន្ទាក់របស់នាងក្រោយពីគាត់បាន«ដើរទៅតាមជ្រុងផ្លូវ»របស់នាង។ ប្រហែលជាគាត់ទៅតំបន់ដែលនាងរស់នៅដោយសារគាត់ចង់ដឹងចង់ឃើញ។ ភ្លាមៗនោះ គាត់មិនបានដឹងថានាងនាំគាត់ឲ្យប្រព្រឹត្តអ្វីដែលអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់«ជីវិតខ្លួនទេ»។
  
  ^១៧ តើកំលោះម្នាក់នេះអាចជៀសវាងពីកំហុសដែលនាំឲ្យអន្តរាយដល់ខ្លួនគាត់យ៉ាងដូចម្ដេច? គឺដោយស្ដាប់តាមការព្រមានដែលថា៖ ‹កុំឲ្យវង្វេងទៅតាមផ្លូវច្រករបស់នាង›ឡើយ។ (សុភ. ៧:២៥) នេះផ្ដល់មេរៀនសម្រាប់យើងថា បើយើងចង់ឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំយើង នោះយើងមិនត្រូវបណ្ដោយខ្លួនឲ្យស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈដែលនាំឲ្យមានការល្បួងទេ។ វិធីមួយដែលមនុស្សម្នាក់អាចវង្វេងក្នុងការប្រព្រឹត្តអ្វីដែលនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដូច‹កំឡោះម្នាក់ដែលឥតយោបល់›នោះ គឺដោយមនុស្សម្នាក់នោះចុចដូរប៉ុស្តិ៍ក្នុងទូរទស្សន៍ចុះឡើង ឬលេងអ៊ីនធឺណិត។ មិនថាគាត់មានចេតនាឬក៏អត់ គាត់អាចមានឱកាសឃើញរូបភាពស្រើបស្រាល។ បន្ដិចម្ដងៗ គាត់អាចមានទម្លាប់អាក្រក់មួយ គឺជាការមើលរូបអាសអាភាស ហើយនេះអាចបង្ខូចសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់គាត់ និងចំណងមិត្តភាពរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាទៀតផង។ នេះក៏អាចទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់គាត់ដែរ។—សូមអាន រ៉ូម ៨:៥-៨
  
  ១៨. តើគ្រិស្តសាសនិកអាចធ្វើអ្វីដើម្បីការពារចិត្តរបស់ខ្លួន? ហើយហេតុអ្វីនេះទាក់ទងនឹងការចេះទប់ចិត្ត?
  
  ^១៨ ពិតមែន យើងអាចនិងគួរតែចេះទប់ចិត្តដោយចាត់វិធានការភ្លាមៗ បើយើងឃើញរូបភាពដែលនាំឲ្យចិត្តយើងស្រើបស្រាល។ ប៉ុន្តែ ជាការល្អជាង បើយើងជៀសចេញពីស្ថានភាពបែបនោះតាំងពីដំបូងវិញ! (សុភ. ២២:៣) ដើម្បីការពារខ្លួនពីស្ថានភាពបែបនោះ យើងត្រូវចាត់វិធានការ ហើយធ្វើតាមវិធានការនោះ។ ការធ្វើដូច្នេះ ប្រាកដជាត្រូវការការចេះទប់ចិត្ត។ ជាឧទាហរណ៍ ការដាក់កុំព្យូទ័រនៅកន្លែងដែលមនុស្សឯទៀតអាចឃើញ នោះអាចការពារយើងដែរ។ អ្នកខ្លះយល់ថាជាការល្អបំផុត បើប្រើកុំព្យូទ័រឬមើលទូរទស្សន៍នៅពេលដែលមានអ្នកឯទៀតនៅជាមួយតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកខ្លះទៀតសម្រេចចិត្តមិនភ្ជាប់ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតសោះតែម្ដង។ (សូមអាន ម៉ាថាយ ៥:២៧-៣០) សូមឲ្យយើងការពារខ្លួននិងក្រុមគ្រួសាររបស់យើងដោយចាត់វិធានការណាក៏ដោយដែលចាំបាច់ ដើម្បីយើងអាចគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាដោយ«ផុសចេញពីចិត្តបរិសុទ្ធ ផុសចេញពីជំនឿដែលគ្មានពុតត្បុត និងពីសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យដែលមិនផ្ដន្ទាទោស»។—១ធី. ១:៥
  
  ១៩. បើយើងឲ្យសកម្មពលបរិសុទ្ធដឹកនាំយើង តើមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
  
  ^១៩ ផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធនាំឲ្យមានប្រយោជន៍ជាច្រើន។ ចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តធ្ងន់នាំឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងក្រុមជំនុំ។ សេចក្ដីសប្បុរសនិងគុណធម៌ធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារមានសុភមង្គល។ ជំនឿនិងការចេះទប់ចិត្តជួយយើងឲ្យនៅជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយជួយយើងឲ្យរក្សាភាពស្អាតស្អំនៅចំពោះលោក។ បន្ថែមទៅទៀត កាឡាទី ៦:៨ ពង្រឹងទំនុកចិត្តយើងថា៖ «អ្នកណាដែលសាបព្រោះដោយគិតពីសកម្មពលរបស់ព្រះ អ្នកនោះនឹងទទួលផលជាជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ពីសកម្មពលរបស់ព្រះ»។ ពិតមែនហើយ ដោយមានមូលដ្ឋានលើថ្លៃលោះរបស់គ្រិស្ត នោះព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រើសកម្មពលបរិសុទ្ធដើម្បីឲ្យជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ដល់ពួកអ្នកដែលឲ្យសកម្មពលរបស់លោកដឹកនាំពួកគេ។
  
  តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
  
  • តើចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តធ្ងន់នាំឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងក្រុមជំនុំយ៉ាងដូចម្ដេច?
  
  • តើអ្វីអាចជួយគ្រិស្តសាសនិកឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសនិងគុណធម៌នៅក្នុងរង្វង់គ្រួសារ?
  
  • តើជំនឿនិងការចេះទប់ចិត្តជួយគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ឲ្យការពារចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេច?