បណ្ណាល័យអ៊ីនធឺណិតរបស់ប៉មយាម

ទំនាយក្នុងគម្ពីរតែងតែសម្រេច

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១២ | ១ កក្កដា
- ទំនាយក្នុងគម្ពីរតែងតែសម្រេច
  
  «អស់ទាំងសេចក្ដីល្អដែលព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងទ្រង់បាន មានបន្ទូលសន្យាហើយ នោះគ្មានខ្វះណាមួយសោះ ទាំងអស់បាន សំរេចគ្រប់ជំពូក ឥតមានខ្វះណាមួយឡើយ»។—យ៉ូស្វេ ២៣:១៤
  
  លក្ខណៈខុសប្លែកនៃគម្ពីរបរិសុទ្ធ: នៅសម័យបុរាណ មនុស្សបានដឹងជាទូទៅថាគ្រូទាយបានទាយអំពីអ្វីដែលមិនច្បាស់លាស់ និងមិនគួរឲ្យទុកចិត្តទេ ចំណែកឯហោរាសាស្ត្រនៅសព្វថ្ងៃនេះវិញក៏ដូចគ្នាដែរ។ មនុស្សឯទៀតសិក្សាស្រាវជ្រាវអំពីនិន្នាការបច្ចុប្បន្ន ដើម្បីព្យាករនូវអ្វីដែលនឹងកើតឡើងពេលអនាគត ហើយពួកគេកម្រទាយទុកជាមុនអំពីព្រឹត្ដិការណ៍ណាមួយដែលនឹងកើតឡើងរាប់រយឆ្នាំក្រោយមក។ ផ្ទុយទៅវិញ ទំនាយក្នុងគម្ពីរមានព័ត៌មានល្អិតល្អន់ ហើយតែងតែកើតឡើងពិតមែន ទោះជាទំនាយនោះប្រាប់‹តាំងពីចាស់បុរាណពីការដែលមិនទាន់មានមក›ក៏ដោយ។—អេសាយ ៤៦:១០
  
  ឧទាហរណ៍: នៅសតវត្សរ៍ទី៦ មុនគ.ស. ដានីយ៉ែលដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយបានឃើញក្នុងគំនិតថា ប្រទេសក្រិចនឹងវាយឈ្នះចក្រភពមេឌីនិងពើស៊ីក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី។ ទំនាយនោះក៏បានទាយទុកថា កាលស្តេចក្រិច«មានកំឡាំង»ឬមានអំណាចខ្លាំងក្លាហើយ នោះរាជ្យរបស់គាត់នឹងត្រូវ«បាក់»ភ្លាម។ តើអ្នកណានឹងឡើងគ្រប់គ្រងជំនួសគាត់? ដានីយ៉ែលបានសរសេរថា នឹងមាន«នគរ៤ដែលនឹងកើតឡើងពីសាសន៍នោះ តែមិនមែនមានអំណាចដូចស្តេចដើមនោះទេ»។—ដានីយ៉ែល ៨:៥-៨, ២០-២២
  
  កំណត់ត្រាប្រវត្ដិសាស្ត្រ: ជាង២០០ឆ្នាំក្រោយសម័យដានីយ៉ែល អាឡិចសង់ដ៏ឧត្តមបានក្លាយទៅជាស្តេចនៃប្រទេសក្រិច។ គ្រាន់តែក្នុងរយៈពេល១០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ស្តេចអាឡិចសង់បានយកជ័យជម្នះទៅលើចក្រភពមេឌីនិងពើស៊ី ហើយគាត់បានវាទអំណាចរហូតដល់ទន្លេអ៊ីដិស (សព្វថ្ងៃនេះនៅក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថាន)។ ប៉ុន្តែគាត់បានស្លាប់ពេលមានអាយុត្រឹមតែ៣២ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ នៅទីបំផុត ចម្បាំងនៅជិតភូមិអ៊ីបសឺសក្នុងតំបន់អាស៊ី បានធ្វើឲ្យចក្រភពក្រិចរលំរលាយ។ បន្ទាប់មក មេទ័ពទាំងបួនរបស់គាត់ដែលបានធ្វើចម្បាំងនោះ បានចែកគ្នានូវអំណាចនិងទឹកដីដើម្បីគ្រប់គ្រងវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ គ្មានពួកគេណាម្នាក់ដែលមានអំណាចដូចអាឡិចសង់ឡើយ។
  
  តើលោកអ្នកគិតយ៉ាងណា? តើមានសៀវភៅណាដែលមានទំនាយ ដែលតែងតែសម្រេចដូចនេះឬទេ? ឬក៏មានតែគម្ពីរបរិសុទ្ធមួយប៉ុណ្ណោះ?
  
  [ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៤]
  
  «ទំនាយក្នុងគម្ពីរបរិសុទ្ធ . . . មានច្រើនដល់ម្ល៉េះ ដែលទំនាយទាំងនោះមិនអាចកើតឡើងដោយចៃដន្យបានទេ»(A LAWYER EXAMINES THE BIBLE, BY IRWIN H. LINTON)។
  
  [អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យប្រើរូបភាពនៅទំព័រ៤]
  
  © Robert Harding Picture Library/SuperStock

មានប្រវត្ដិសាស្ដ្រពិត មិនមានរឿងព្រេង

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១២ | ១ កក្កដា
- មានប្រវត្ដិសាស្ត្រពិត មិនមានរឿងព្រេង
  
  «ខ្ញុំបានស្រាវជ្រាវយ៉ាងហ្មត់ចត់នូវហេតុការណ៍ទាំងអស់ដែលបានកើតឡើងតាំងពីដើមដំបូង ហើយបានព័ត៌មានត្រឹមត្រូវ»។—លូកា ១:៣
  
  លក្ខណៈខុសប្លែកនៃគម្ពីរបរិសុទ្ធ: ជាធម្មតារឿងនិទាននិងរឿងព្រេងមិនពណ៌នាអំពីពេលវេលា ទីកន្លែង និងឈ្មោះរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗយ៉ាងជាក់លាក់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គម្ពីរបរិសុទ្ធមានព័ត៌មានល្អិតល្អន់ជាច្រើនអំពីប្រវត្ដិសាស្ត្រ ដែលពង្រឹងទំនុកចិត្តអ្នកអានឲ្យជឿជាក់ថា អ្វីដែលមានក្នុងគម្ពីរគឺ‹សុទ្ធតែពិតទាំងអស់› (The Psalms for Today, by R. K. Harrison)។—ទំនុកតម្កើង ១១៩:១៦០
  
  ឧទាហរណ៍: គម្ពីរបានរៀបរាប់ថា «នេប៊ូក្នេសា ជាស្តេចបាប៊ីឡូន . . . ដឹកនាំយ៉ូយ៉ាគីន[ស្តេចយូដា] . . . ទៅឯស្រុកបាប៊ីឡូន»។ បន្ទាប់មក«អេវីល មេរ៉ូដាក ជាស្តេចស្រុកបាប៊ីឡូន ទ្រង់ចាប់តាំងសោយរាជ្យឡើង ហើយក៏ប្រោសមេត្ដាដល់យ៉ូយ៉ាគីនជាស្តេចយូដា ដោះចេញពីគុក» ហើយថែមទាំង«ផ្គត់ផ្គង់ថ្វាយ[យ៉ូយ៉ាគីន]រាល់តែថ្ងៃជានិច្ច ដរាបដល់អស់ព្រះជន្មទ្រង់»។—ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ២៤:១១, ១៥; ២៥:២៧-៣០
  
  កំណត់ត្រារបស់បុរាណវត្ថុវិទូ: ក្នុងសំណង់បាក់បែកក្រុងបាប៊ីឡូនសម័យបុរាណ អ្នកបុរាណវត្ថុវិទ្យាបានជីករកឃើញឯកសាររដ្ឋបាលក្នុងគ្រាសោយរាជ្យរបស់ស្តេចនេប៊ូក្នេសាទី២។ ក្នុងឯកសារនោះមានបញ្ជីស្តីអំពីការចែករបបអាហារដល់ពួកអ្នកទោស និងពួកអ្នកដែលនៅក្នុងរាជវាំង។ បញ្ជីនោះក៏រៀបរាប់អំពី«យ៉ាអ៊ូគីន[យ៉ូយ៉ាគីន]»ដែលជា«ស្តេចនៃស្រុកយ៉ាហ៊ុត(យូដា)»ព្រមទាំងអ្នកផ្ទះរបស់គាត់ដែរ។ ចុះតើអេវីល មេរ៉ូដាកជាអ្នកស្នងរាជ្យពីស្តេចនេប៊ូក្នេសាឬទេ? អ្នកបុរាណវត្ថុវិទូបានរកឃើញអក្សរចារិកនៅលើបំណែកថូនៅជិតទីក្រុងស៊ូសា។ អក្សរចារិកនោះបានសរសេរថា៖ «រាជវាំងនៃអាមីល ម៉ាដឹក[អេវីល មេរ៉ូដាក]ស្តេចបាប៊ីឡូន ជាបុត្ររបស់នេប៊ូក្នេសាជាស្តេចបាប៊ីឡូន»។
  
  តើលោកអ្នកគិតយ៉ាងណា? តើមានគម្ពីរបុរាណរបស់សាសនាផ្សេងទៀតដែលរៀបរាប់ជាក់លាក់និងត្រឹមត្រូវតាមប្រវត្ដិសាស្ត្រដូចនេះឬទេ? ឬក៏មានតែគម្ពីរបរិសុទ្ធមួយប៉ុណ្ណោះ?
  
  [ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៥]
  
  «ការបញ្ជាក់អំពីព្រឹត្ដិការណ៍ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រនិងភូមិសាស្ត្រក្នុងគម្ពីរបរិសុទ្ធ គឺមានភាពត្រឹមត្រូវជាង និងគួរឲ្យទុកចិត្តជាងព័ត៌មានដែលបានផ្ដល់មកពីឯកសារនៅសម័យបុរាណឯទៀតទាំងអស់» (A SCIENTIFIC INVESTIGATION OF THE OLD TESTAMENT, BY ROBERT D. WILSON)។
  
  [រូបភាពនៅទំព័រ៥]
  
  ឯកសាររដ្ឋបាលនៃស្រុកបាប៊ីឡូនដែលរៀបរាប់អំពីយ៉ូយ៉ាគីនជាស្តេចយូដា
  
  [អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យប្រើរូបភាពនៅទំព័រ៥]
  
  © bpk, Berlin/Vorderasiatisches Museum, SMB/Olaf M. Tessmer/Art Resource, NY

ត្រឹមត្រូវខាងវិជ្ជាពេទ្យ

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១២ | ១ កក្កដា
- ត្រឹមត្រូវខាងវិជ្ជាពេទ្យ
  
  ‹ខ្ញុំបានកំណត់ទុកសេចក្ដីដ៏វិសេសសំរាប់អ្នក គឺជាសេចក្ដីទូន្មាន ហើយនឹងដំរិះ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នកបានដឹងថា ពាក្យដ៏ពិតទាំងប៉ុន្មានគួរទុកចិត្តជាប្រាកដហើយ ដើម្បីឲ្យអ្នកបាននាំពាក្យដ៏ពិតនោះ›។—សុភាសិត ២២:២០, ២១
  
  លក្ខណៈខុសប្លែកនៃគម្ពីរបរិសុទ្ធ: សៀវភៅពេទ្យពីសម័យបុរាណច្រើនតែមានព័ត៌មានដែលមិនគួរឲ្យទុកចិត្ត និងនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ហើយវិជ្ជាពេទ្យសម័យទំនើបបានបង្ហាញឲ្យឃើញថា សៀវភៅទាំងនោះគឺខុសទាំងស្រុង។ សូម្បីតែអ្នកនិពន្ធនៅសព្វថ្ងៃនេះ ក៏ត្រូវកែប្រែសៀវភៅរបស់ពួកគេដើម្បីឲ្យសមស្របតាមការរកឃើញថ្មីៗដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គម្ពីរបរិសុទ្ធបានបញ្ជាក់ថា គឺព្រះជាអ្នកនិពន្ធ ហើយថាបណ្ដាំរបស់លោក«ស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត»។—ពេត្រុសទី១ ១:២៥
  
  ឧទាហរណ៍: ច្បាប់របស់ម៉ូសេបានបង្គាប់ឲ្យបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលកប់លាមករបស់ពួកគេនៅ«ខាងក្រៅទីដំឡើងត្រសាល»។ (ចោទិយកថា ២៣:១២, ១៣) បើពួកគេប៉ះពាល់ខ្មោចសត្វឬក៏សាកសពមនុស្ស ពួកគេត្រូវតែបោកសម្លៀកបំពាក់ខ្លួន។ (លេវីវិន័យ ១១:២៧, ២៨; ជនគណនា ១៩:១៤-១៦) បន្ថែមទៅទៀត អ្នកកើតជំងឺឃ្លង់ត្រូវតែរស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគេរហូតដល់ពួកគេបានត្រូវពិនិត្យសុខភាពថា ជំងឺនោះមិនអាចឆ្លងដល់អ្នកឯទៀត។—លេវីវិន័យ ១៣:១-៨
  
  អ្វីដែលវិជ្ជាពេទ្យសម័យទំនើបបញ្ជាក់: ការបន្ទោបង់នៅកន្លែងត្រឹមត្រូវ ការលាងដៃ និងការដាក់ឲ្យរស់នៅដាច់ឡែកពីគេ នៅតែជាវិធីដ៏មានប្រសិទ្ធភាពដើម្បីទប់ស្កាត់ការឆ្លងរាលដាលនៃជំងឺ។ អង្គការមួយរបស់សហរដ្ឋអាម៉េរិកដើម្បីទប់ស្កាត់ការឆ្លងរាលដាលនៃជំងឺបានជូនយោបល់ថា បើគ្មានបង្គន់ត្រឹមត្រូវ ឬប្រព័ន្ធលូទេ «អ្នកគួរទៅបន្ទោបង់ឲ្យឆ្ងាយយ៉ាងហោចណាស់៣០ម៉ែត្រពីប្រភពទឹក ហើយជីកកប់លាមកនោះ»។ (U.S. Centers for Disease Control and Prevention) អង្គការសុខភាពពិភពលោកបានរាយការណ៍ថា កាលដែលសហគមន៍ចេះកប់លាមកឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ពួកគេអាចកាត់បន្ថយជំងឺរាគរូសបាន៣៦ភាគរយ។ តិចជាង២០០ឆ្នាំមុន គ្រូពេទ្យបានរកឃើញថា ពួកគេបានចម្លងជំងឺដល់អ្នកជំងឺជាច្រើននាក់ ដោយសារពួកគេមិនបានលាងដៃក្រោយពេលប៉ះពាល់សាកសព។ អង្គការដើម្បីទប់ស្កាត់ការឆ្លងរាលដាលនៃជំងឺនៅតែបញ្ជាក់ថា ការលាងដៃ«ជាវិធីដ៏មានប្រសិទ្ធភាពបំផុតដើម្បីទប់ស្កាត់ការឆ្លងមេរោគ»។ ចុះយ៉ាងណាចំពោះការឲ្យអ្នកជំងឺឃ្លង់ ឬអ្នកដែលមានជំងឺឆ្លងឯទៀតនៅដាច់ដោយឡែកពីគេ? នៅពេលថ្មីៗនេះ ទស្សនាវដ្ដីមួយអំពីសុខភាពបានសរសេរថា៖ «ក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃជំងឺរាតត្បាត ការនៅឲ្យឆ្ងាយនិងការនៅដាច់ដោយឡែកពីគេ ប្រហែលជាវិធីតែមួយគត់ និងជាវិធីចុងក្រោយដែលអាចទប់ស្កាត់ការឆ្លងរាលដាលនៃជំងឺនោះបាន» (Saudi Medical Journal)។
  
  តើលោកអ្នកគិតយ៉ាងណា? តើលោកអ្នកគិតថាមានសៀវភៅបរិសុទ្ធពីសម័យបុរាណផ្សេងទៀត ដែលបញ្ជាក់ព័ត៌មានត្រឹមត្រូវខាងវិជ្ជាពេទ្យសម័យទំនើបនេះឬទេ? ឬក៏មានតែគម្ពីរបរិសុទ្ធមួយប៉ុណ្ណោះ?
  
  [ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៦]
  
  «គ្មានអ្នកណាម្នាក់ដែលនឹងមិនកោតស្ងើចចំពោះវិធានការរក្សាអនាម័យ នៅសម័យម៉ូសេឡើយ» (MANUAL OF TROPICAL MEDICINE, BY DRS. ALDO CASTELLANI AND ALBERT J. CHALMERS)។

សៀវភៅផ្សេងៗដែលមានសាច់រឿងស្របគ្នា

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១២ | ១ កក្កដា
- សៀវភៅផ្សេងៗដែលមានសាច់រឿងស្របគ្នា
  
  «ទំនាយមិនដែលកើតចេញពីបំណងប្រាថ្នារបស់មនុស្សទេ តែមនុស្សបាននិយាយអ្វីដែលមកពីព្រះ ដោយមានសកម្មពលបរិសុទ្ធដឹកនាំពួកគេ»។—ពេត្រុសទី២ ១:២១
  
  លក្ខណៈខុសប្លែកនៃគម្ពីរបរិសុទ្ធ: ទោះជាកំណត់ហេតុជាច្រើនពីសម័យបុរាណបានត្រូវសរសេរក្នុងពេលដូចគ្នាក៏ដោយ តែកំណត់ហេតុទាំងនោះច្រើនតែមិនស្របគ្នា។ ទម្រាំតែសៀវភៅដែលបានត្រូវសរសេរដោយមនុស្សផ្សេងគ្នា ពេលវេលានិងទីកន្លែងខុសគ្នា នោះកម្រណាស់ដែលព័ត៌មានទាំងនោះស្របគ្នាទាំងស្រុង។ គម្ពីរបរិសុទ្ធគឺជាសៀវភៅចំនួន៦៦ក្បាលចងក្រងរួមគ្នា ក៏ប៉ុន្តែ គម្ពីរចែងថាមានអ្នកនិពន្ធតែម្នាក់ ហើយនោះធ្វើឲ្យគម្ពីរបរិសុទ្ធមានសាច់រឿងតែមួយ និងមានព័ត៌មានស្របគ្នា។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦
  
  ឧទាហរណ៍: ម៉ូសេជាអ្នកគង្វាលម្នាក់ដែលរស់នៅសតវត្សរ៍ទី១៦ មុនគ.ស. គាត់បានសរសេរសៀវភៅទី១ក្នុងគម្ពីរបរិសុទ្ធដោយរៀបរាប់អំពី«ពូជ»មួយដែលនឹងមកសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ។ ក្រោយមកសៀវភៅនេះបានទាយថា ពូជនោះនឹងមកតាមរយៈកូនចៅអាប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១៥; ២២:១៧, ១៨; ២៦:២៤; ២៨:១៤) ប្រហែល៥០០ឆ្នាំក្រោយមក ណាថាន់ដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយបានបញ្ជាក់ថា ពូជនេះនឹងមកតាមរយៈសែស្រឡាយដាវីឌ។ (សាំយូអែលទី២ ៧:១២) មួយពាន់ឆ្នាំក្រោយមកទៀត សាវ័កប៉ូលបានពន្យល់ថា ពូជនោះគឺជាលោកយេស៊ូនិងពួកអ្នកកាន់តាមមួយក្រុមដែលបានត្រូវរើសតាំង។ (រ៉ូម ១:១-៤; កាឡាទី ៣:១៦, ២៩) ទីបំផុត នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១ គ.ស. សៀវភៅចុងក្រោយក្នុងគម្ពីរបរិសុទ្ធបានទាយថា សមាជិកនៃពូជនោះនឹងធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីលោកយេស៊ូនៅផែនដី ហើយពួកគេនឹងត្រូវឡើងទៅស្ថានសួគ៌ដើម្បីគ្រប់គ្រងជាមួយលោកក្នុងរយៈពេល១.០០០ឆ្នាំ។ ពូជនេះនឹងបំផ្លាញមេកំណាច ហើយសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ។—ការបើកបង្ហាញ ១២:១៧; ២០:៦-១០
  
  ការបញ្ជាក់ពីអ្នកវិភាគគម្ពីរ: បន្ទាប់ពីបានស្រាវជ្រាវយ៉ាងហ្មត់ចត់នូវសៀវភៅទាំង៦៦ក្បាលក្នុងគម្ពីរបរិសុទ្ធ លោកលូវីស ហ្គូសេន បានសរសេរថា លោកមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងចំពោះ«ភាពស្របគ្នាយ៉ាងអស្ចារ្យនៃគម្ពីរបរិសុទ្ធ ដែលបានត្រូវសរសេរក្នុងរយៈពេល១.៥០០ឆ្នាំដោយអ្នកនិពន្ធច្រើននាក់ . . . ដែលព្យាយាមសម្រេចគោលដៅតែមួយ ហើយបន្តសម្រេចកិច្ចការនោះ ទោះជាពួកគេមិនយល់ច្បាស់អំពីគោលដៅនោះក៏ដោយ ពោលគឺការលោះពិភពលោកតាមរយៈបុត្ររបស់ព្រះ» (Theopneusty—The Plenary Inspiration of the Holy Scriptures)។
  
  តើលោកអ្នកគិតយ៉ាងណា? តើលោកអ្នកគិតថាមានសៀវភៅផ្សេងទៀតដែលបានសរសេរក្នុងរយៈពេលច្រើនជាង១.៥០០ឆ្នាំដោយមនុស្ស៤០នាក់ ដែលអាចមានសាច់រឿងស្របគ្នាយ៉ាងនេះឬទេ? ឬក៏មានតែគម្ពីរបរិសុទ្ធមួយប៉ុណ្ណោះ?
  
  [ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៧]
  
  «ពេលដែលឯកសារទាំងនេះបញ្ចូលគ្នា នោះទៅជាសៀវភៅមួយ . . . ហើយគ្មានសៀវភៅ មួយណាក្នុងពិភពលោកនេះ អាចប្រៀបផ្ទឹមបានសូម្បីតែ បន្ដិចក៏ដោយ» (THE PROBLEM OF THE OLD TESTAMENT, BY JAMES ORR)។

មានប្រយោជន៍នៅសព្វថ្ងៃនេះ

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១២ | ១ កក្កដា
- មានប្រយោជន៍នៅសព្វថ្ងៃនេះ
  
  «ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ជាចង្កៀងដល់ជើងទូលបង្គំ ហើយជាពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវរបស់ទូលបង្គំផង»។—ទំនុកតម្កើង ១១៩:១០៥
  
  លក្ខណៈខុសប្លែកនៃគម្ពីរបរិសុទ្ធ: មនុស្សបានចាត់ទុកសៀវភៅខ្លះថាជាសៀវភៅរឿងល្អមើល។ ប៉ុន្តែ សៀវភៅទាំងនោះមិនអាចផ្ដល់ការណែនាំដែលមានប្រយោជន៍ចំពោះជីវិតបានឡើយ។ ចំណែកសៀវភៅណែនាំដែលមាននៅសម័យទំនើបនេះវិញតែងតែកែប្រែជានិច្ច។ ផ្ទុយទៅវិញ គម្ពីរបរិសុទ្ធបានចែងថា៖ ‹អ្វីៗដែលបានត្រូវសរសេរទុកជាមុន បានត្រូវសរសេរទុកដើម្បីណែនាំយើង›។—រ៉ូម ១៥:៤
  
  ឧទាហរណ៍: ទោះជាគម្ពីរមិនមែនជាសៀវភៅដែលផ្ដល់ការណែនាំស្តីអំពីការព្យាបាលក្ដី តែគម្ពីរក៏មានយោបល់ដ៏មានប្រយោជន៍ចំពោះសុខភាពផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្តដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ គម្ពីរចែងថា៖ «ជីវិតរបស់សាច់ឈាម នោះគឺជាចិត្តដែលស្ងប់រំងាប់»។ (សុភាសិត ១៤:៣០) ថែមទាំងបានព្រមានថា៖ «អ្នកណាដែលញែកខ្លួនចេញពីអ្នកដទៃ នោះជាអ្នករកបំពេញតែចិត្តខ្លួនឯងទេ ហើយក៏មានចិត្តគ្នាន់ក្នាញ់ទាស់នឹងអស់ទាំងសេចក្ដីដែលមានទំនង»។ (សុភាសិត ១៨:១) ម្យ៉ាងទៀត គម្ពីរក៏បានចែងថា៖ «ការឲ្យគេ នោះនឹងផ្ដល់សុភមង្គលច្រើនជាងការទទួល»។—សកម្មភាព ២០:៣៥
  
  ការបញ្ជាក់ពីអ្នកស្រាវជ្រាវ: ចិត្តស្ងប់ ចំណងមិត្តភាពរឹងមាំ និងចិត្តសប្បុរសអាចធ្វើឲ្យលោកអ្នកមានសុខភាពល្អជាង។ ទស្សនាវដ្ដីមួយបានរាយការណ៍ថា៖ «បុរសដែលឆាប់ផ្ទុះកំហឹងមានលទ្ធភាពកើតជំងឺដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួរក្បាល ពីរដងច្រើនជាងមនុស្សដែលចេះគ្រប់គ្រងកំហឹងរបស់ខ្លួន»។ (The Journal of the American Medical Association) ការសិក្សាស្រាវជ្រាវអស់រយៈពេល១០ឆ្នាំក្នុងប្រទេសអូស្ដ្រាលីបានរកឃើញថា មនុស្សចាស់ដែល«សេពគប់មិត្តភក្ដិច្រើន ឬមានមនុស្សដែលពួកគេអាចនិយាយរឿងផ្ទាល់ខ្លួនបាន»ទំនងជាមានអាយុវែងជាង។ បន្ថែមទៅទៀត ក្នុងឆ្នាំ២០០៨ អ្នកស្រាវជ្រាវពីប្រទេសកាណាដា និងសហរដ្ឋអាម៉េរិកបានយល់ថា «មនុស្សដែលចំណាយលុយដើម្បីអ្នកឯទៀត មានសុភមង្គលច្រើនជាងមនុស្សដែលចំណាយលុយដើម្បីខ្លួនឯង»។
  
  តើលោកអ្នកគិតយ៉ាងណា? ស្តីអំពីបញ្ហាសុខភាព តើលោកអ្នកអាចទុកចិត្តឱវាទដែលមកពីសៀវភៅផ្សេងទៀតដែលបានត្រូវសរសេរចប់ជាង២.០០០ឆ្នាំមុនឬទេ? ឬក៏មានតែគម្ពីរបរិសុទ្ធមួយប៉ុណ្ណោះ?
  
  [ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៨]
  
  «គម្ពីរបរិសុទ្ធធ្វើឲ្យខ្ញុំ ចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង . . . ដោយសារគម្ពីរមានឱវាទ ដ៏ល្អបំផុតស្តីអំពីរឿងសុខភាព» (HOWARD KELLY, M.D., FOUNDING FACULTY MEMBER OF THE JOHNS HOPKINS UNIVERSITY SCHOOL OF MEDICINE)។