‹ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាជំនួយខ្ញុំ›
១ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបានចាត់ពួកសិស្សដំបូងរបស់ទ្រង់ ទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់គេថា៖ «នែ ខ្ញុំចាត់អ្នករាល់គ្នាឲ្យទៅ ដូចជាចៀមនៅកណ្ដាលហ្វូងស្វាន»។ (ម៉ាថាយ ១០:១៦) តើនេះធ្វើឲ្យគេក្លាយទៅជាភ័យខ្លាច ហើយទប់ពីការផ្សាយឬ? អត់ទេ។ គេបានកាន់អាកប្បកិរិយា ដែលក្រោយមកបានសម្ដែងប្រាប់ដោយសាវ័កប៉ុល នៅពេលដែលលោកប្រាប់ពួកគ្រីស្ទានគ្នាឯងថា៖ «អាចនឹងនិយាយ ដោយក្លាហានថា ‹ខ្ញុំមិនព្រមខ្លាចឡើយ ព្រោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ជាជំនួយខ្ញុំ តើមនុស្សនឹងធ្វើដល់ខ្ញុំជាយ៉ាងណាបាន› »? (ហេព្រើរ ១៣:៦) ពួកគេមានចិត្តរីករាយណាស់ ដោយមនុស្សចាត់ទុកគេជាពួកឥតថ្លៃថ្នូរក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូ ហើយគេបន្តដោយឥតឈប់ឈរក្នុងការបង្រៀននិងប្រកាសដំណឹងល្អ។—កិច្ចការ ៥:៤១, ៤២
២ សព្វថ្ងៃនេះកិច្ចការផ្សាយទូទាំងពិភពលោក គឺមកដល់កំរិតចុងក្រោយហើយ។ ដូចជាព្រះយេស៊ូបានទាយមក គ្រប់សាសន៍គឺបានស្អប់យើងមែន។ (ម៉ាថាយ ២៤:៩) ការផ្សាយរបស់យើងបានត្រូវប្រឆាំងនិងបានគេចំអកដាក់ ហើយក្នុងផ្នែកខ្លះនៃផែនដី ក៏បានត្រូវបំរាមដែរ។ ប្រសិនបើគ្មានជំនឿ យើងប្រហែលជាមានចិត្តភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ ដោយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកជួយយើង ធ្វើឲ្យយើងត្រជាក់ចិត្តហើយពង្រឹងយើងឲ្យខំព្យាយាម។
៣ សេចក្ដីក្លាហានជាគុណសម្បត្ដិនៃការមានកម្លាំង ក្លាហាន។ នេះគឺផ្ទុយនឹងការខ្លាច ភាពខ្មូរមុខ សេចក្ដីកំសាក។ ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូគឺត្រូវការសេចក្ដីក្លាហានជានិច្ចដើម្បីនឹងស៊ូទ្រាំ។ នេះគឺជាការចាំបាច់ណាស់ ប្រសិនបើយើងចង់ជៀសវាងពីការតូចចិត្ត ដោយអាកប្បកិរិយានិងការប្រព្រឹត្តនៃលោកីយ៍ដែលប្រឆាំងជាមួយនឹងព្រះ។ ជាការគួរឲ្យលើកទឹកចិត្តមែនចំពោះយើង ដើម្បីគិតអំពីគំរូដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះយេស៊ូ ជាអ្នកមានជ័យជំនះលើលោកីយ៍! (យ៉ូហាន ១៦:៣៣) សូមចាំដែរថា ពួកសាវ័កដែលប្រឈមនឹងសេចក្ដីទុក្ខលំបាក បានប្រកាសយ៉ាងក្លាហានថា៖ ‹យើងត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះជាជាងមនុស្ស›។—កិច្ចការ ៥:២៩
៤ យើងរាល់គ្នាមិនមែនជាពួកអ្នកដែលថយទៅវិញ: យើងត្រូវខំព្យាយាមរក្សាអាកប្បកិរិយាដ៏វិជ្ជមានចំពោះកិច្ចការរបស់យើង។ (ហេព្រើរ ១០:៣៩) សូមចាំជានិច្ចថា យើងត្រូវបានព្រះយេហូវ៉ាបញ្ជូនមក ជាការសម្ដែងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់និងមេត្ដាករុណារបស់ទ្រង់ ដល់មនុស្សលោកទាំងអស់។ ទ្រង់មិនដែលចង់ឲ្យពួកអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់ធ្វើអ្វីមួយ ដែលគ្មានប្រយោជន៍នោះទេ។ អ្វីៗទាំងអស់ដែលបានត្រូវចាត់ឲ្យយើងធ្វើ នោះនឹងបានជាប្រយោជន៍នៃអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះទ្រង់។—រ៉ូម ៨:២៨
៥ ការមានទស្សនៈវិស័យដ៏សុទិដ្ឋិនិយមនឹងជួយយើងឲ្យខំស្វែងរកពួកមនុស្ស ដែលមានលក្ខណៈដូចចៀមក្នុងតំបន់របស់យើង។ យើងអាចចាត់ទុកការឥតអើពើរបស់មនុស្ស ជាការសម្ដែងនៃការអន្ទះអន្ទែងនិងការគ្មានសង្ឃឹមរបស់គេ។ សូមឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់ជំរុញឲ្យយើងចេះអាណិតអាសូរនិងអត់ធ្មត់ដែរ។ រៀងរាល់ដងដែលផ្ដល់ប្រកាសនវត្ថុ ឬរកឃើញមនុស្សដែលចាប់អារម្មណ៍ នោះគោលបំណងរបស់យើង គឺដើម្បីត្រឡប់ទៅជួបវិញជាប្រញាប់ ហើយធ្វើឲ្យមានការចាប់អារម្មណ៍ថែមទៀត។ យើងមិនត្រូវសង្ស័យអំពីសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការបង្កើតឲ្យមានការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬឲ្យមានប្រសិទ្ធិភាពក្នុងបង្រៀននោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវរកជំនួយនិងការដឹកនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាញឹកញាប់ហើយដោយអធិស្ឋាន ទុកចិត្តថាទ្រង់នឹងជួយយើង។
៦ យើងជឿយ៉ាងមុតមាំថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងធានារ៉ាប់រងឲ្យកិច្ចការនេះនឹងបានសម្រេច។ (ប្រៀបធៀប ភីលីព ១:៦) ការទុកចិត្តលើទ្រង់ទាំងស្រុងរបស់យើង ជាអ្នកជំនួយរបស់យើង នឹងពង្រឹងយើង ដើម្បី«កុំឲ្យយើងណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ»។—កាឡាទី ៦:៩