Благодарен, и покрај трагедиите — како ми помогна Библијата

Раскажал Енрике Каравака Акоста

Беше 15 април 1971 год. Отидов да ги посетам најблиските на нашата мала семејна фарма. Бидејќи подолго време не бев дома, едвај чекав да се видам со сите. Се прашував дали ќе бидат дома и кого ќе го видам прв. Кога стигнав, се стаписав од она што го видов — четворица, меѓу кои и мајка ми, лежеа мртви!

НЕ МОЖЕВ да се соземам од шокот. Што се случило? Што да правам? Немаше никого во близина, а јас бев збунет и беспомошен. Но, пред да ви раскажам што се случи понатаму, треба да ви кажам нешто повеќе за моето минато. Така подобро ќе сфатите како се чувствував по овој настан и откако ме снајдоа и други трагедии во животот.

Ја најдовме вистината

Роден сум во Кириман, во близина на Никоја (Костарика). Во 1953 год., кога имав 37 години, живеев со моите родители на нашата семејна фарма. Иако отсекогаш бевме католици, не ни се допаѓаа некои црковни науки и имавме многу прашања на кои сакавме да добиеме одговор.

Едно утро, еден човек по име Анатолио Алфаро дојде кај нас и нѐ поттикна да ја проучуваме Библијата. Ни прочита многу библиски стихови и ни кажа што учи Библијата. Седевме и слушавме — јас, татко ми, мајка ми, еден од моите браќа, сестра ми и нејзината пријателка што беше дојдена кај нас. Разговорот продолжи цел ден и заврши доцна во ноќта, бидејќи на нашите прашања им немаше крај.

Анатолио преспа кај нас, а остана и следниот ден. Бевме восхитени од она што го чувме. Нашето одушевување беше неизмерно кога ни одговараше на прашањата директно од Библијата. Тој разговор длабоко влијаеше врз нас. Размислувавме за она што го научивме и знаевме дека ја пронајдовме вистината. Анатолио ни остави неколку списанија и книги во кои се обработуваа библиски теми. Навечер ги читавме и ги проучувавме тие публикации заедно како семејство. Тоа не беше баш едноставно бидејќи немавме струја. Пред да проучуваме, секој од нас си ги покриваше нозете со огромна вреќа за компири за да се заштити од комарците.

По шест месеци се крстија пет души од моето семејство, вклучувајќи ме и мене и моите родители. Возбудено почнавме да одиме од куќа до куќа и да им зборуваме на другите за она што го учевме. Одевме пеш околу два часа, а понекогаш јававме на коњ за да стигнеме до градот Кариљо, каде што присуствувавме на состаноците со тамошната група Јеховини сведоци. Анатолио и понатаму доаѓаше кај нас за да ја проучуваме Библијата. Потоа се одржуваа состаноци и во нашиот дом, на кои присуствуваа 8 души. Со текот на времето, сите тие се крстија. Таа група наскоро прерасна во мало собрание од 20 души.

Во полновремена служба за Бог

По некое време, подружницата на Јеховините сведоци во Костарика ги охрабри сите што се во можност да почнат да проповедаат полновремено. Во 1957 год., и јас почнав со полновремената служба. Не можам да опишам колку интересно беше тоа. Честопати одев сам со часови за да ги посетам луѓето во селата. Понекогаш тие не ме примаа срдечно. Се сеќавам најмалку на три ситуации кога мажите ми излегоа со мачети и сакаа да знаат кој сум и што барам таму.

Во 1950-тите, повеќето патишта беа само козји патеки низ пустелијата, и беше тешко да се појде кај другите луѓе. За да стигнеме до некои места, моравме да јаваме на коњ. Прегазувавме реки и понекогаш ја минувавме ноќта под ведро небо. Многу нѐ мачеа роевите комарци. Исто така, моравме да се чуваме и од змии и крокодили. И покрај сите тешкотии, многу се радував што можев да им помогнам на луѓето да го запознаат Јехова Бог. Кога ќе си дојдев дома, бев среќен и задоволен затоа што им зборував на другите за библиската вистина. Додека проповедав и ја проучував Библијата секој ден, мојата љубов кон Јехова Бог растеше и сѐ повеќе се зближував со него.

Со текот на времето, ми беа доверени повеќе одговорности. Подолго од 10 години служев како патувачки надгледник. Секоја недела посетував и охрабрував по едно собрание во одредено подрачје. Иако слабото здравје ме присили да прекинам со оваа почесна служба, продолжив да проповедам за Бог полновремено.

Трагедија

Во 1971 год., додека бев во Никоја, појдов да си го посетам семејството. Кога влегов дома, ја најдов мојата 80-годишна мајка на подот. Некој ја застрелал и ја пробол со нож. Кога се наведнав да ја подигнам, таа сѐ уште дишеше. Но, по неколку мига ми умре на раце. Погледнав наоколу и на подот во кујната ја видов готвачката, која беше во осмиот месец од бременоста. И таа беше мртва. Како тоа да не беше доволно, најдов и една пријателка од собранието мртва на подот во ходникот, а синчето на готвачката лежеше мртво во бањата. Сите биле брутално прободени со нож и застрелани. Кој ли направил такво ужасно злодело, и зошто?

Кога излегов надвор, го најдов татко ми. Беше застрелан во главата, но сѐ уште беше жив! Побрзав кај брат ми, кој живееше на оддалеченост од 15-тина минути, но таму дознав дека уште една жена со нејзинот син биле убиени. Се шокирав кога дознав дека убиецот бил мојот 17-годишен внук, кој не беше Јеховин сведок и беше психички болен. Тој избегал од нашиот крај. Започна најголемата потера во историјата на Костарика.

Овој настан се најде на ударните вести во целата земја. По седум дена, полицијата го пронајде убиецот, кој бил вооружен со голем нож и со пиштол со калибар 22. Некој човек му ги продал, иако знаел дека момчето е психички болно и емоционално нестабилно. Внук ми го застрелале и го убиле додека се обидувале да го фатат.

Додека траеше потерата, многумина ме советуваа да избегам од нашиот крај од страв да не се врати внук ми и да ме убие и мене. Се молев за тоа, затоа што сметав дека треба да бидам со преживеаните роднини и со пријателите од собранието. Така решив да останам.

Трагедија по трагедија

За жал, татко ми живееше само уште една година. Следната година, сестра ми, која верно му служеше на Јехова Бог, беше убиена во една друга несреќа, која немаше никаква врска со првата. И овој пат сите роднини беа во шок поради загубата на уште еден член на семејството. Нема зборови со кои може да се опише чувството на празнина и тага што ги обзеде сите роднини и пријатели. Низ сите тие болни моменти, цврсто се потпирав на Јехова и постојано го молев да ми даде сила.

Во 1985 год., бев на еден тридневен курс за христијански старешини во главниот град, Сан Хозе. На крајот од курсот се чувствував духовно охрабрен. Рано тоа понеделничко утро, тргнав накај автобуската станица за да си одам дома. По патот ме нападнаа разбојници, кои ме давеа и ме ограбија. Сѐ се случи толку брзо што не успеав ни да им ги видам лицата. По таа случка, не можев повеќе да комуницирам како што е обичај во Костарика. Овде, во покраината Гванакасте, мажите викаат гласно кога ќе се сретнат и се поздравуваат или, пак, само за да покажат дека се тука. Јас добро знаев да викам, но по нападот, повеќе не го можев тоа.

Во 1979 год., се оженив со Селија, која беше Јеховин сведок од едно соседно собрание. Селија ја сакаше Библијата. Ја читавме и ја проучувавме заедно секој ден. За жал, таа умре од рак во јули 2001 год. Понекогаш се чувствувам осамен, но ме крепи надежта во воскресението (Јован 5:28, 29).

Радосен, и покрај неволјите

Иако можеби имам доживеано повеќе трагедии во животот отколку многу други луѓе, тие неволји ги сметам за можност да му покажам на Јехова колку сум му верен и лојален (Јаков 1:13). За да задржам урамнотежено гледиште за она што ми се случи во животот, постојано се потсетувам дека „времето и непредвидените настани го снаоѓаат секого“ (Проповедник 9:11). Исто така, се потсетувам дека живееме во „особено тешки времиња“, бидејќи луѓето се сурови, насилни и без самосовладување (2. Тимотеј 3:1-5). Мислам и на примерот на Јов. И покрај сите страдања — го изгубил семејството, здравјето и средствата за живот — Јов одлучно рекол: „Нека биде благословено името Јеховино!“ И Јехова богато го наградил Јов за неговата верност (Јов 1:13-22; 42:12-15). Сите овие мисли од Библијата ми помагаат да останам радосен, и покрај многубројните неволји.

Јехова секогаш ми помагаше на прво место во животот да го ставам него. Секојдневното читање на Библијата ми е извор на голема утеха и ми дава сила да издржам. Со тоа што му се молам на Јехова, го имам „мирот Божји, кој ја надминува секоја мисла“ (Филипјаните 4:6, 7). Така добивам душевен мир. Верата ми се зајакнува и кога присуствувам и учествувам на христијанските состаноци (Евреите 10:24, 25).

Сега сум во длабока старост, но благодарен сум му на Јехова што сѐ уште имам сила да соработувам со сохристијаните, да ја проучувам Библијата со луѓето и да проповедам. Тоа што им служам на другите на ваков начин ми дава сила да се справам со очајот. Од дното на душата сум му благодарен на Јехова, и покрај многуте трагадии што ме снајдоа во животот.a

[Фуснота]

[Истакната мисла на страница 20]

Секојдневното читање на Библијата ми е извор на голема утеха и ми дава сила да издржам

[Слика на страница 19]

Едно од моите први библиски предавања

[Слика на страница 20]

На помлади години, додека проповедав