ശിക്ഷണം എന്റെ രക്ഷയാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു

എനിക്കു നാലു വയസ്സാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ എന്നെ ഒരു വ്യായാമ ക്ലാസ്സിൽ ചേർത്തു. അത്‌ പരിശീ​ലനം ആവശ്യ​മാ​ക്കി​ത്തീർത്തു. മറ്റു പെൺകു​ട്ടി​ക​ളോ​ടൊത്ത്‌ ഞാൻ പ്രവർത്തി​ക്ക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ ഒരു നർത്തകി​യാ​കാ​നുള്ള പരിശീ​ലനം ആരംഭി​ച്ചു. ശിക്ഷണം എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി​ത്തീർന്നു.

എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ ശിക്ഷണ​കാ​ര്യ​ത്തിൽ നല്ല നിഷ്‌കർഷ​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. തങ്ങളുടെ കുട്ടികൾ നല്ല പെരു​മാ​റ്റ​വും സൽസ്വ​ഭാ​വ​വും ആദരവു​മു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്കാൻ അവർ പ്രതീ​ക്ഷി​ച്ചു. ചില​പ്പോൾ അവർ കാണി​ക്കു​ന്നത്‌ അന്യാ​യ​മാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി​യി​ട്ടുണ്ട്‌. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ സ്വന്തം മൂന്നു കുട്ടി​കളെ വളർത്തിയ ഞാൻ പിന്തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ ശിക്ഷണ​ത്തി​ന്റെ മൂല്യം മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. വളരെ​യ​ധി​കം കരുതൽ പ്രകട​മാ​ക്കി​യ​തിന്‌ ഞാൻ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്കു തീർച്ച​യാ​യും നന്ദി കൊടു​ക്കു​ന്നു.

ആത്മശി​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ലെ എന്റെ ആദ്യകാല പരിശീ​ല​ന​വും അതു​പോ​ലെ​തന്നെ ഒരു ടീമിന്റെ ഭാഗമാ​യി പ്രവർത്തി​ച്ച​തും പിൽക്കാല ജീവി​ത​ത്തിൽ എന്നെ സഹായി​ച്ചു.

വെല്ലു​വി​ളി​കളെ നേരിടൽ

എട്ടാമത്തെ വയസ്സിൽ എനിക്കു വാതപ്പനി പിടി​പെ​ട്ട​തു​നി​മി​ത്തം ഞാൻ കിടപ്പി​ലാ​യി. രണ്ടു കാൽമു​ട്ടു​ക​ളി​ലും എനിക്കു തീവ്ര​മായ വേദന അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. 12 മാസ​ത്തേക്ക്‌ എനിക്കു നടക്കാൻ അനുവാ​ദ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. സ്‌നേ​ഹ​മുള്ള എന്റെ കുടും​ബം എല്ലായി​ട​ത്തും എന്നെ എടുത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. വീണ്ടു​മെ​നി​ക്കു നൃത്തം ചെയ്യാൻ കഴിയു​മെന്ന്‌ ആരും വിചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. മുഖ്യ​മാ​യി മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളിൽനിന്ന്‌ എനിക്കു ലഭിച്ച ശ്രദ്ധയും അതോ​ടൊ​പ്പം ഞങ്ങളുടെ കുടുംബ ഡോക്ട​റു​ടെ വൈദ​ഗ്‌ധ്യ​വും ക്ഷമയും നിമിത്തം ഞാൻ പൂർണ​മാ​യി സുഖം​പ്രാ​പി​ക്ക​യും ഏറ്റവും മികച്ച നർത്തകി​യാ​യി​ത്തീ​രാ​നുള്ള എന്നത്തേ​തി​ലും ഉറച്ച തീരു​മാ​ന​ത്തോ​ടെ നൃത്തത്തി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​ചെ​ല്ലു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ഒരു നർത്തകി​യാ​യുള്ള ജീവി​ത​വൃ​ത്തി എനിക്കു പിന്തു​ട​രാൻ തക്കവണ്ണം 16 വയസ്സാ​യ​പ്പോൾ പൊതു വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം അവസാ​നി​പ്പി​ക്കാൻ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ എന്നെ അനുവ​ദി​ച്ചു. അതു ഞാൻ ശുഷ്‌കാ​ന്തി​യോ​ടും ഉത്സാഹ​ത്തോ​ടും കൂടി​യാ​ണു ചെയ്‌തത്‌. ക്രമേണ ഞാൻ ശാസ്‌ത്രീയ ബാലേ​യിൽ പരിശീ​ലി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. അത്‌ എന്നത്തേ​തി​ലു​മ​ധി​കം ആത്മശി​ക്ഷണം ആവശ്യ​മാ​ക്കി​ത്തീർത്തു. ആഴ്‌ച​യിൽ ആറു ദിവസം വച്ച്‌ മൂന്നര വർഷം ഞാൻ പഠിക്കു​ക​യും പരിശീ​ലി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

എനിക്കു 19 വയസ്സാ​യ​പ്പോൾ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യൻ ബാലേ സ്‌കൂ​ളി​നു​വേ​ണ്ടി​യുള്ള പരി​ശോ​ധനാ പ്രദർശ​നങ്ങൾ നടന്നു. ഈ പ്രശസ്‌ത സ്‌കൂ​ളി​ലെ പ്രവേ​ശ​ന​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി​യുള്ള മത്സരം ഉഗ്രമാ​യി​രു​ന്നു. മുഴു ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽനി​ന്നും ഏതാനും പേരെ മാത്രമേ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. എന്നെ ആഹ്ലാദി​പ്പി​ക്കു​മാറ്‌ ഞാൻ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രിൽ ഒരാളാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ ഞാൻ 18 മാസത്തെ തീവ്ര പരിശീ​ലനം തുടങ്ങി. സ്‌കൂ​ളിൽ ബാലേ, മൂകനാ​ടകം, നാടകം, കല എന്നിവ​യ്‌ക്കുള്ള ക്ലാസ്സുകൾ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. മനോ​ജ്ഞ​മായ ഒരു നൃത്തരൂ​പ​മാണ്‌ ബാലേ. എന്നാൽ ആയാസ​ര​ഹി​ത​മാ​യി കാണ​പ്പെ​ടാൻ ഇടയാ​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ അതു യഥാർഥ ശക്തി ആവശ്യ​മാ​ക്കി​ത്തീർക്കു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ കാലുകൾ ബലിഷ്‌ഠ​മാ​ക്കി​ത്തീർക്കു​ന്ന​തി​നു ഞങ്ങൾ കായി​കാ​ഭ്യാ​സ​ക്ക​ള​രി​യിൽ ആസൂ​ത്രിത പരിശീ​ലനം നേടി.

ഒടുവിൽ, 1970 ജൂണിൽ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യൻ ബാലേ കമ്പനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യുള്ള പരി​ശോ​ധനാ പ്രദർശ​നങ്ങൾ നടന്നു. വീണ്ടും ഞാൻ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​പ്പെട്ടു, ഒരാഴ്‌ച​ക്കു​ള്ളിൽ ഞാൻ കമ്പനി​യിൽ ചേർന്നു.

ഒരു വ്യത്യസ്‌ത ലോക​ത്തി​ലെ ജീവിതം

എന്താണു സംഭവി​ക്കു​ന്ന​തെന്നു മനസ്സി​ലാ​യി​വ​രും മുമ്പെ ഞാൻ വീട്ടിൽനി​ന്നു പോയി​രു​ന്നു, ജീവി​ത​ത്തിൽ ആദ്യമാ​യിട്ട്‌. വളരെ വ്യത്യ​സ്‌ത​മായ ഒരു ചുറ്റു​പാ​ടി​നോട്‌ ഇണങ്ങി​ച്ചേ​രാൻ ഞാൻ നിർബ​ന്ധി​ത​യാ​യി. ഞങ്ങളുടെ കമ്പനി ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽ പര്യടനം നടത്തി, പിന്നീട്‌ ഏഷ്യയി​ലേക്കു പോകു​ക​യും ചെയ്‌തു. സ്വന്തമായ നിയമ​ങ്ങ​ളും നിലവാ​ര​ങ്ങ​ളു​മുള്ള മറ്റൊരു ലോകത്തു ജീവി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ജോലി​യു​ടെ ആയാസ​ഭ​രി​ത​മായ നീണ്ട ദിനരാ​ത്ര​ങ്ങൾക്കൊ​പ്പം കാലിൽ വ്രണങ്ങ​ളും രക്തവാർച്ച​യും കുമി​ള​ക​ളും ഉണ്ടായി. എന്നാൽ പ്രകട​നങ്ങൾ ആ കഠിന പ്രയത്‌ന​ത്തി​നു തക്ക വിലയു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു. സ്റ്റേജി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ അത്ഭുത​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഞങ്ങൾ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽ തിരി​ച്ചെ​ത്തി​ക്ക​ഴിഞ്ഞ്‌ ഫ്‌ളൂ പകർച്ച​വ്യാ​ധി കമ്പനി​യി​ലാ​ക​മാ​നം പടർന്നു​പി​ടി​ച്ചു. ഞങ്ങളിൽ പലർക്കും ജോലി ചെയ്യാൻ പറ്റാതെ വന്നു. എനിക്കു മൂന്നു മാസ​ത്തേക്കു നൃത്തം ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ബാലേ കമ്പനി​യിൽ തിരി​ച്ചെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഒരു നർത്തകി​യാ​യി ജീവിതം നയിക്കു​ന്ന​തിൽ എനിക്കു പ്രശ്‌നങ്ങൾ ഉണ്ടായി​ത്തു​ടങ്ങി—അതിൽ എപ്പോ​ഴും പൂർണത കൈവ​രി​ക്കാ​നുള്ള കഠിന​പ്ര​യ​ത്‌നം ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു, കൂടാതെ സമയക്കു​റ​വും ക്ഷീണവും സാമൂ​ഹിക ജീവി​ത​ത്തി​നു പ്രതി​ബന്ധം സൃഷ്ടി​ച്ച​തി​നാൽ ബാലേ ഒഴിച്ചുള്ള എല്ലാ സാമൂ​ഹിക പ്രവർത്ത​ന​ത്തെ​യും അതു തടഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഇക്കണ്ട വർഷങ്ങ​ളി​ലെ​യെ​ല്ലാം പരിശീ​ല​ന​ത്തി​നു​ശേഷം ഇത്‌ എന്റെ ജീവി​ത​വൃ​ത്തി​യു​ടെ അവസാ​ന​മാ​യി​രു​ന്നോ?

എനിക്കു ഭ്രാന്ത​മായ, സമ്മി​ശ്ര​മായ, വികാ​രങ്ങൾ ഉണ്ടായി തുടങ്ങി. തീരെ അന്തർമു​ഖി​യാ​യി​ത്തീർന്ന ഞാൻ മറ്റുള്ള​വ​രിൽനിന്ന്‌ എന്നെത്തന്നെ ഒറ്റപ്പെ​ടു​ത്തി. ഒടുവിൽ, ഏതാണ്ട്‌ ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ യുർട്ടി​കേ​റിയ എന്നു പറയുന്ന ഗുരു​ത​ര​വും അലർജി​സം​ബ​ന്ധ​വു​മായ ഒരു ക്രമ​ക്കേട്‌ എന്നെ ബാധിച്ചു. അതിന്റെ ഫലമായി വീർത്ത​തും ചൊറി​ച്ചി​ലോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തു​മായ ചുമന്ന തടിപ്പു​കൾ എന്റെ ശരീര​മാ​ക​മാ​നം വ്യാപി​ച്ചു. അവ പരസ്‌പരം കൂടി​ച്ചേർന്ന്‌ ഞാൻ വലി​യൊ​രു ചുമന്ന ഉരുള​യാ​യി​ത്തീർന്നു. ഇതും​കൂ​ടെ​യാ​യ​പ്പോൾ എനിക്ക്‌ ഒട്ടും സഹിക്കാൻ പറ്റാതാ​യി—ഞാൻ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യൻ ബാലേ കമ്പനി​യിൽനി​ന്നു രാജി​വച്ചു. ഞാൻ സുഖം​പ്രാ​പി​ക്കാൻ മാസങ്ങ​ളെ​ടു​ത്തു. ഒരിക്കൽക്കൂ​ടെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ പരിപാ​ലനം നിമിത്തം എനിക്ക്‌ ആരോ​ഗ്യം തിരി​കെ​ക്കി​ട്ടി.

വിവാ​ഹ​വും കുടും​ബ​വും

1974-ൽ ഞാൻ ഒരു നല്ല ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രനെ കണ്ടുമു​ട്ടി. ഒരു നടനാ​യി​രുന്ന അദ്ദേഹ​ത്തി​നു സ്വന്തമാ​യി ബിസി​നസ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ വിവാ​ഹി​ത​രാ​കു​ക​യും യൂറോ​പ്പി​ലാ​ക​മാ​നം സഞ്ചരി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽ മടങ്ങി​യെ​ത്തി​യ​ശേഷം 1976-ൽ ഞങ്ങളുടെ ആദ്യത്തെ കുട്ടി ജസ്റ്റിൻ ജനിച്ചു. പിന്നീടു ഞങ്ങൾ പടിഞ്ഞാ​റൻ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യു​ടെ തലസ്ഥാ​ന​മായ പെർത്തി​ലേക്കു മാറി​പ്പാർത്തു. അവിടെ ഒരു ഹോട്ടൽ വാങ്ങി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അതു ജീവി​ത​രീ​തി​യിൽ എന്തൊരു മാറ്റമാണ്‌ ഉളവാ​ക്കി​യത്‌!

ഹോട്ടൽ ഞങ്ങൾ സ്വയം നടത്താൻ ശ്രമി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു ജോലി​ഭാ​രം അതിഭീ​മ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ രാവിലെ നാലു​മ​ണിക്ക്‌ എഴു​ന്നേൽക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ചില​പ്പോൾ പിറ്റേന്നു രാവി​ലെ​യാ​ണു ജോലി തീർന്നി​രു​ന്നത്‌. ഈ സമ്മർദം കൂടാതെ ഹോട്ട​ലിൽ ശക്തമായ സാത്താന്യ സ്വാധീ​ന​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ഇതു പതുക്കെ ഞങ്ങളുടെ ജീവി​ത​രീ​തി​യെ ബാധി​ക്കാൻ തുടങ്ങി, പ്രത്യേ​കിച്ച്‌ എന്റെ പ്രിയ​പ്പെട്ട ഭർത്താ​വി​ന്റെ ജീവി​തത്തെ. അതു​കൊണ്ട്‌ മൂന്നു വർഷം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ദാമ്പത്യ​പ​ര​വും പണപര​വു​മായ പ്രശ്‌നങ്ങൾ മൂലം ഞങ്ങൾ ഹോട്ടൽ വിൽക്കാ​നും ഞങ്ങളുടെ വിവാ​ഹത്തെ തകർച്ച​യിൽനി​ന്നു രക്ഷിക്കാൻ കഴിവതു ചെയ്യാ​നും തീരു​മാ​നി​ച്ചു.

ഞങ്ങളുടെ രണ്ടു പെൺകു​ട്ടി​ക​ളായ ബിയാ​ങ്കാ​യു​ടെ​യും വിക്ടോ​റി​യ​യു​ടെ​യും ജനന​ത്തോ​ടെ ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ എണ്ണം അഞ്ചായി​ത്തീർന്നു. ഹോട്ടൽ പെട്ടെന്നു വിൽക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഈ സമയത്താ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ സഹായ​ത്തി​നാ​യി ദൈവ​ത്തി​ലേക്കു നോക്കാൻ തുടങ്ങി​യത്‌. ഒരു കുട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ കാണാ​തെ​പ​ഠിച്ച സ്വർഗ​സ്ഥ​നായ ഞങ്ങളുടെ പിതാവേ എന്ന പ്രാർഥന ഞാൻ ഓർമി​ച്ചു. അത്‌ എല്ലായ്‌പോ​ഴും എന്റെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു, ഞാൻ അത്‌ എപ്പോ​ഴും പറഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു​മി​രു​ന്നു.

ഒടുവിൽ ഹോട്ടൽ വിറ്റു. എന്നാൽ പെർത്തിൽനി​ന്നു മെൽബ​ണി​ലേക്കു ഞങ്ങൾ പോ​കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തിന്‌ വെറും മൂന്നാഴ്‌ച മുമ്പ്‌ ധമനി​വീ​ക്കം മൂലം എന്റെ ഭർത്താവു മരിച്ചു. അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ 32 വയസ്സേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. എനിക്ക്‌ ദുഃഖം അടക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്റെ ഭർത്താ​വി​നു ഭൂതങ്ങ​ളു​ടെ ഉപദ്ര​വ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ അവയുടെ ദുഷിച്ച സ്വാധീ​നം സംശയ​മെ​ന്യേ എന്റെ​മേ​ലും ഉണ്ടെന്ന്‌ മെൽബ​ണി​ലെ ഒരു കത്തോ​ലി​ക്കാ പുരോ​ഹി​തൻ പറഞ്ഞ​പ്പോൾ എന്റെ ദുഃഖം വർധി​ക്കു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യത്‌. അതു​കൊണ്ട്‌ അദ്ദേഹം എന്റെയും കുഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ശരീര​മാ​ക​മാ​ന​വും ഞങ്ങൾ താമസി​ച്ചി​രുന്ന എന്റെ അമ്മയുടെ വീട്ടിലെ മുറി​ക​ളി​ലെ​ല്ലാ​യി​ട​ത്തും “ആനാം​വെള്ളം” തളിക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഇനിയും ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യ​ങ്ങൾ

വർഷങ്ങൾ പലതു കടന്നു​പോ​യി. ഞാൻ ദൈവ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള ചോദ്യ​ങ്ങൾ ചോദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ കത്തോ​ലി​ക്കാ മതത്തിൽനിന്ന്‌ എനിക്കു സംതൃ​പ്‌തി​ക​ര​മായ യാതൊ​രു ഉത്തരവും ലഭിച്ചില്ല. അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ ഞാൻ ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബ​വു​മാ​യി മെൽബ​ണിൽനിന്ന്‌ ചൂടു​കൂ​ടിയ കാലാ​വ​സ്ഥ​യുള്ള ക്വീൻസ്‌ലൻഡി​ലേക്കു പോകാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. അവിടെ ബ്രിസ്‌ബെ​നിൽ ഞങ്ങൾ സഭയുടെ പ്രവർത്ത​ന​ങ്ങ​ളിൽ ആഴമായി ഉൾപ്പെട്ടു. കുട്ടികൾ കത്തോ​ലി​ക്കാ സ്‌കൂ​ളു​ക​ളിൽ പഠിച്ചു, ഞങ്ങളെ​ല്ലാ​വ​രും പതിവാ​യി പള്ളിയിൽ പോയി, ഉപവാ​സ​മെ​ടു​ത്തു, കൊന്ത ചൊല്ലി, അങ്ങനെ ദൈവം ഞങ്ങളിൽനിന്ന്‌ ആവശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​താ​യി ഞാൻ കരുതി​യ​തെ​ല്ലാം ചെയ്‌തു.

എന്റെ ചോദ്യ​ങ്ങൾക്ക്‌ ഉത്തരം ലഭിക്കാ​ഞ്ഞ​തി​നാൽ എനിക്കു സ്വന്തമാ​യി ഉത്തരം കണ്ടുപി​ടി​ക്കാ​മോ​യെന്നു നോക്കു​ന്ന​തിന്‌ എന്നും ബൈബി​ളി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം സ്വകാ​ര്യ​മാ​യി വായി​ക്കാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഒടുവിൽ എന്നെ അത്ഭുത​പ്പെ​ടു​ത്തിയ മത്തായി 7:7 ഞാൻ വായിച്ചു. അതു കേവലം ചോദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാ​നും അന്വേ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാ​നു​മാ​ണു പറഞ്ഞത്‌. ‘അത്‌ എളുപ്പ​മാണ്‌,’ ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ അങ്ങനെ​തന്നെ ചെയ്‌തു. എന്റെ ചോദ്യ​ങ്ങൾക്ക്‌ ഉത്തരം കണ്ടെത്താൻ സഹായ​ത്തി​നാ​യി ഞാൻ ദൈവ​ത്തോ​ടു ചോദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രു​ന്നു.

ഒടുവിൽ ഉത്തരങ്ങൾ നൽക​പ്പെ​ട്ടു

അധികം താമസി​യാ​തെ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ എന്റെ വീടു സന്ദർശി​ച്ചത്‌ ഒരു യാദൃ​ച്ഛിക സംഭവ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെന്നു പിന്തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ എനിക്കു കാണാൻ കഴിയും. അവർ പറഞ്ഞത്‌ അത്ഭുത​ക​ര​മാ​യി തോന്നി. താത്‌പ​ര്യ​ത്തോ​ടെ ശ്രദ്ധി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ഇത്രയും​നാൾ തിരഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നത്‌ ഇതാ​ണെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ ഞാൻ പരാജ​യ​പ്പെട്ടു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഏതാനും സന്ദർശ​നങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഇനി വരേണ്ട​തി​ല്ലെന്ന്‌ എന്നെ സന്ദർശിച്ച സ്‌ത്രീ​ക​ളോ​ടു ഞാൻ പറഞ്ഞു.

അന്ന്‌, അതായത്‌ 1987-ന്റെ ആദ്യം ഞാൻ വളരെ തിരക്കി​ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ വീട്‌ പുതു​ക്കി​പ്പ​ണി​യ​ലി​ന്റെ അവസാന ഘട്ടങ്ങളി​ലാ​യി​രു​ന്നു. പണി പൂർത്തി​യാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഒരു നല്ല പെയി​ന്ററെ ആവശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പീറ്റർ എന്നു പേരുള്ള സൗഹൃദ സ്വഭാ​വ​വും ആദരവും സഹായ​മ​ന​സ്ഥി​തി​യും ഉള്ള ഒരു ചെറു​പ്പ​ക്കാ​ര​നായ പെയി​ന്ററെ കെട്ടിടം പണിക്കാ​രൻ ശുപാർശ ചെയ്‌തു. പീറ്റർ തന്റെ ഭാര്യ​യെ​യും മക്കളെ​യും കുറിച്ച്‌ സ്‌നേ​ഹ​പൂർവം സംസാ​രി​ച്ചു. അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ ആരോ​ഗ്യ​വും വെടി​പ്പു​മുള്ള ഒരു ആകാരം ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അതേ ആകാരം ഉണ്ടായി​രി​ക്കാ​നാ​ണു ഞാനും ആഗ്രഹി​ച്ചത്‌. അതു​കൊണ്ട്‌ ഒരുദി​വസം രാവിലെ അദ്ദേഹം ഒരു പലകത്ത​ട്ടിൽ നിന്ന്‌ ബാലൻസു​പി​ടി​ച്ചു ജോലി​ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു ചോദി​ച്ചു: “താങ്കൾ ഏതു പള്ളിയി​ലാ​ണു പോകു​ന്നത്‌?”

അദ്ദേഹം യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽ ഒരാളാ​ണെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അദ്ദേഹം രാവിലെ ജോലി​ക്കു വരുന്ന​തു​മു​തൽ ഉച്ചകഴിഞ്ഞ്‌ ക്ഷീണി​ച്ച​വ​ശ​നാ​യി തിരികെ പോകു​ന്ന​തു​വരെ ഞാൻ ചോദ്യ​ശ​ര​ങ്ങൾക്കൊണ്ട്‌ അദ്ദേഹത്തെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടി​ച്ചു. അവയ്‌ക്കെ​ല്ലാം ഉത്തരം നൽകാൻ അദ്ദേഹ​ത്തി​നു കഴിഞ്ഞു. ഞാൻ രാപകൽ പഠനം തുടങ്ങി. ബൈബിൾ യാഥാർഥ്യ​മാ​യി തീരാൻ തുടങ്ങി. ആനന്ദാ​ധി​ക്യം നിമിത്തം മുഴു കുടും​ബ​ത്തി​നും വേണ്ടി ഒരു കുടുംബ ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​ന​ത്തി​നു ഞാൻ സമ്മതിച്ചു. ഞങ്ങൾ സത്യം കണ്ടെത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെന്ന്‌ അറിഞ്ഞ​തു​മൂ​ല​മുള്ള സന്തോഷം നിമിത്തം അതായി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ ജീവി​ത​ത്തി​ലെ ഏറ്റവും ആഹ്ലാദ​പൂർണ​മായ സമയം.

ഞങ്ങൾ ചപ്പുച​വ​റു​ക​ളെ​ല്ലാം ദൂരെ​ക്ക​ളഞ്ഞു—ഞങ്ങളുടെ മനസ്സി​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന കാര്യ​ങ്ങ​ളും വിഗ്ര​ഹാ​രാ​ധ​നാ​പ​ര​മായ വസ്‌തു​ക്ക​ളും തന്നെ. ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽനി​ന്നു ബാഗു​കൾനി​റയെ സാധനങ്ങൾ നീക്കം​ചെ​യ്യു​ക​യും ചപ്പുചവർ നിക്ഷേ​പ​സ്ഥ​ല​ത്തേക്ക്‌ അയയ്‌ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അധികം താമസി​യാ​തെ തന്നെ കത്തോ​ലി​ക്കാ സ്‌കൂ​ളു​ക​ളിൽനി​ന്നു വിട്ടു​പോ​കാൻ എന്റെ കുട്ടി​ക​ളോ​ടു മര്യാ​ദ​പൂർവം ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. യഹോ​വ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള അവരുടെ സാക്ഷീ​ക​രണം വിലമ​തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടില്ല.

സത്യാ​രാ​ധ​ന​യിൽ ഏകീകൃ​തർ

ഞങ്ങൾ നാലു​പേ​രും ഇപ്പോൾ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റ സാക്ഷി​ക​ളാണ്‌. ജസ്റ്റിനും ബിയാ​ങ്കാ​യും സ്‌കൂൾ പഠനം കഴിഞ്ഞ്‌ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പയനി​യർമാ​രാ​യി സേവി​ക്കു​ന്നു. വിക്ടോ​റി​യക്ക്‌ 16 വയസ്സുണ്ട്‌. അവൾ ഇപ്പോ​ഴും സ്‌കൂ​ളി​ലാണ്‌. ഞാൻ ആറു വർഷമാ​യി ഒരു പയനി​യ​റാണ്‌.

ഞങ്ങൾ ബ്രിസ്‌ബെൻ സഭയിൽ ആറു വർഷം ചെലവ​ഴി​ച്ചു. അവിടെ പ്രായം​ചെന്ന രണ്ടു പ്രിയ സ്‌ത്രീ​കളെ ഞാൻ സഹായി​ച്ചു. അവർ വേഗം​തന്നെ യഹോ​വ​യാം ദൈവ​ത്തി​നു തങ്ങളുടെ ജീവി​തത്തെ സമർപ്പി​ച്ചു. 1994-ൽ ഞങ്ങൾ രാജ്യ പ്രസം​ഗ​ക​രു​ടെ ആവശ്യം കൂടു​ത​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഒരു പ്രദേ​ശ​ത്തേക്കു മാറി​ത്താ​മ​സി​ച്ചു. തെക്കു​പ​ടി​ഞ്ഞാ​റൻ ക്വീൻസ്‌ലൻഡി​ലെ ചാർലി​വിൽ എന്നു പേരുള്ള ഒരു ചെറിയ ഗ്രാമ പട്ടണത്തി​ലാ​ണു ഞങ്ങളി​പ്പോൾ സേവി​ക്കു​ന്നത്‌. ഞങ്ങളുടെ പ്രസംഗ പ്രദേശം വളരെ വലിയ സ്ഥലമാണ്‌. ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യു​ടെ ദ്വീപ സംസ്ഥാ​ന​മായ ടാസ്‌മേ​നി​യ​യു​ടെ അത്രയും തന്നെ ഏകദേശം വലിപ്പം​വ​രും അതിന്‌!

എന്റെ ബാല്യ​കാ​ല​ത്തെ​യും പരിശീ​ല​ന​ത്തെ​യും കുറിച്ചു തിരി​ഞ്ഞു​ചി​ന്തി​ക്കു​മ്പോൾ ശിക്ഷണ​ത്തിൽനി​ന്നു ഞാൻ എത്രമാ​ത്രം പ്രയോ​ജ​ന​മ​നു​ഭ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. ബൈബിൾ തത്ത്വങ്ങൾ ബാധക​മാ​ക്കാ​നും ജീവി​ത​ത്തിൽ ആവശ്യ​മായ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്താ​നും അതെന്നെ സഹായി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ ഇപ്പോൾ യഹോ​വ​യിൽനി​ന്നു ശിക്ഷണം ലഭിക്കു​ന്നത്‌ എനിക്കും എന്റെ പ്രിയ കുടും​ബ​ത്തി​നും പൂർണ ആനന്ദവും അനന്തമായ അനു​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രത്യാ​ശ​യും കൈവ​രു​ത്തു​ന്നു.—സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 6:23; 15:33.—സൂ ബർക്ക്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം.

[21-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

എന്റെ മൂന്നു മക്കളോ​ടൊ​പ്പം