Pauselijke eenheid contra het communisme

OP 12 september 1951 deed de paus opnieuw een beroep op de sekten tot eenheid te komen in de strijd tegen het communisme. In een encycliek gaf hij te kennen dat zijn sekte de één-wording tot stand zou brengen, en hij herhaalde het thema van het „Heilige Jaar” 1950 over de „grote terugkeer”. Hij verzekerde dat allen die „lange tijd afgescheiden waren geweest van de Apostolische Zetel”, wederom verwelkomd zouden worden.

Rome gaat prat op haar eenheid, maar in werkelijkheid is ze reeds sedert haar ontstaan verscheurd door tweedracht, van welk feit de Grieks-Orthodoxe afscheiding en de Protestantse Hervorming kunnen getuigen. Haar geschiedenis vloeit over van politieke en religieuze compromissen, die ze heeft gesloten in haar waanzinnige krachtsinspanning te blijven bestaan. Is ze dan tegenwoordig anders tegen het communisme, dat door de paus werd betiteld als „de onstuimige aanvallen van de duivelse vijand”?

Neen, want nauwelijks was de pauselijke encycliek uitgegeven of de „onstuimige aanvallen” van het goddeloze communisme braken de ruggegraat van de Katholieke oppositie achter het IJzeren Gordijn van Oost-Europa aan stukken. De Saturday Evening Post bevatte in zijn uitgave van 22 september 1951 bijzonderheden over de Katholieke ineenstorting in het ene land na het andere, in Polen, Hongarije, Tsjecho-Slowakije, Roemenië, Albanië en Joegoslavië. Herhaaldelijk hebben Katholieke prelaten eden van trouw gezworen aan goddeloze regeringsstelsels, terwijl zij slechts een zwak geestelijk voorbehoud behielden dat weinig betekende en nog minder tot stand bracht. In sommige landen zijn thans actieve organisaties van „afvallige priesters” die openlijk en verbitterd de Rooms-Katholieke religie aanklagen.

Door de Communistische tactiek zijn alle andersdenkenden in de officiële Katholieke hiërarchieën van de verscheidene landen zorgvuldig verwijderd, terwijl alleen degenen die bereid zijn volledig met de Rode „nieuwe orde” samen te werken, zijn overgelaten. Het geval van Polen is kenmerkend, zoals dit in het artikel van de Post nader werd uiteengezet. In april 1950 spreidde de Poolse Katholieke hiërarchie haar idee ten toon een hechte eenheid te hebben die werd aangevallen. Terwijl ze volledig zwichtte voor de druk, veroordeelde ze officieel alle houdingen die ’tegen de regering’ waren gekant en ze beloofde haar kudden loyaliteit in te scherpen en iedere eigenzinnige priester die niet eendrachtig wilde samenwerken, te straffen. Er wordt gezegd dat Rome, toen ze dit voor het eerst hoorde, versteld stond. Daarna trok ze zich terug achter een reeks vage vertragende handelingen. Ze wierp tegen dat ze elke concessie kon dulden zolang er geen dogma of zedelijk beginsel werd opgegeven. Maar indien de onderwerping van iemands vrije aanbidding aan een Rode dictator niet het opgeven van een „zedelijk beginsel” is, mogen wij dan vragen wat dan wel het opgeven van een „zedelijk beginsel” is?

In eenheid is sterkte. Doch eenheid die ten doel heeft een goddeloze aanvaller te weerstaan, moet op Gods Woord en op goddelijke sterkte zijn gegrond. Bood Jezus weerstand aan de Duivel door hem trouw te zweren terwijl hij slechts een „geestelijk voorbehoud” behield? Neen! Hij zeide duidelijk en zonder diplomatiek een slag om de arm te houden of zonder diplomatiek bedrog: „Ga weg, Satan! Want er staat geschreven: ’Jehovah uw God moet gij aanbidden, en voor hem alleen moet gij gewijde dienst verrichten’” (Matth. 4:10, NW). Insgelijks kunnen tegenwoordig ware Christenen alleen door een soortgelijke goddelijke sterkte weerstand bieden aan duivelse onderdrukking, de waarheid en rechtvaardigheid hoog houden en zich Gods goedkeuring verzekeren.