«Уыцы адӕймаджы хӕдзары баййафын мӕ бон нӕу!»
Дӕуӕн дӕр афтӕ вӕййы, ӕмӕ дӕм уацамынды хорз чи байхъуыста, ахӕм адӕймаджы хӕдзары нал баййафыс? Чи зоны йӕм арӕх фӕцӕуыс, фӕлӕ дын уӕддӕр, цы рӕстдзинады мыггаг байтыдтай, ууыл дон кӕныны фадат нӕй (1 Кор. 3:6). Фӕлтӕрд хъусынгӕнджытӕй иуӕй-иутӕ, хӕдзары кӕй нӕ баййафынц, уыдонмӕ хатт писмо ныффыссынц кӕнӕ та сын гыццыл запискӕ афыссынц ӕмӕ сын ӕй сӕ дуары ныууадзынц. Иуӕй-иу хъусынгӕнджытӕ, адӕймаджы хӕдзары кӕй баййафдзысты, ууыл кӕй фӕдызӕрдыг кӕнынц, уымӕ гӕсгӕ фӕзӕгъынц: «Телефон дӕм ис? Уӕд-ма мын дӕ номыр зӕгъ». Адӕймагмӕ хӕдзармӕ ногӕй куы ’рбацӕуӕм кӕнӕ та йӕм телефонӕй куы бадзурӕм йе та йын писмойы, Интернеты ӕмӕ СМС-ты уылты куы хъусын кӕнӕм, науӕд ын дуары запискӕ куы ныууадзӕм, уӕд уый нӕ бон банымайӕн уыдзӕн дыккаг бацыдыл. Ӕмӕ-иу кӕд хӕдзары алы хатт нӕ разына, уӕддӕр ын нӕ бон уыдзӕн дарддӕр хорз хабар хъусын кӕнын.