Młodzi ludzie pytają:

Czy warto w coś wierzyć?

„MOI koledzy szkolni nie dowierzają ani polityce, ani czemukolwiek innemu” — powiedziała mieszkanka Kalifornii Anne-Lynne, uczennica dziesiątej klasy. No więc co ich zdaniem się liczy? „Atrakcyjny wygląd — ładna fryzura, modne dżinsy i makijaż”. Z podobnymi wypowiedziami nastolatków można się spotkać w całych Stanach Zjednoczonych. Czy twoi przyjaciele myślą podobnie?

Czy wiesz, że wśród przyczyn zgonu młodych Amerykanów drugie miejsce zajmuje samobójstwo? Dlaczego? Z niedawno przeprowadzonych badań uniwersyteckich wynika, iż wielu amerykańskich uczniów szkół średnich uważa swe życie za puste i bezsensowne. Czy dostrzegasz w tym jakiś związek? Czy chciałbyś, aby twoje życie nabrało sensu?

Podobne wrażenie odnoszą nastolatki w innych krajach. Dziennik Le Monde pisze o „zamykaniu się w sobie i fatalizmie wśród młodzieży” francuskiej. Przeprowadzone w Japonii badania ankietowe ujawniły, że tylko 20 procent młodych Japończyków gotowych jest poświęcić się dla dobra rodaków. Większość ankietowanej młodzieży nie akceptuje już tradycyjnego przekonania Japończyków, że dobro społeczeństwa winno się stawiać ponad swoje własne.

„Łatwo jest poczuć się obco, jak gdyby nikt nie chciał cię słuchać” — wyznała June, młoda dziewczyna z Nowego Jorku, po czym dodała: „Mój ulubiony album płytowy poświęcony jest młodemu człowiekowi, z którym nikt nie utrzymuje kontaktów. On nie potrafi się porozumieć z rodziną, nauczycielami ani z kimkolwiek. Czuje się tak, jakby się wokół niego wznosił niewidzialny mur. Czasami odczuwam to samo”.

Wielu dorosłych krytykuje muzykę rockową. Ale wiadomo, że ta muzyka często wyraża rzeczywiste frustracje i troski młodych ludzi. Pewien nastolatek z Kalifornii ze szczególnym upodobaniem słuchał do niedawna popularnej piosenki, o której powiedział: „Tytuł piosenki, to bezsensowne zestawienie sylab. Jej tekst wyraża myśl, że kazania starszej generacji są dla dzieci potokiem słów bez znaczenia. Nikt im nie wierzy”.

Jak młodzież mogłaby dowierzać polityce, skoro politycy doprowadzili świat na skraj wojny atomowej i w dalszym ciągu każą produkować bomby? A jak przedstawia się sprawa z religią? Według ankiety Instytutu Gallupa 40 procent młodych ludzi ocenia osobistą uczciwość i moralność duchownych jako „zaledwie przeciętną” lub „bardzo niską”. Czy można się zatem dziwić, że młodzi obawiają się dowierzać czemukolwiek?

ODPOWIEDZI NA ZASADNICZE PYTANIA

W burzliwych latach sześćdziesiątych Dawid był jeszcze nastolatkiem. Oto jego wspomnienia: „Jako student college’u czułem się bardzo przygnębiony stosunkami światowymi, a szczególnie wojną. Nie byłem zbyt religijny, ale pamiętam, że gdy pewnej nocy podróżowałem autostopem, modliłem się, żeby Bóg, jeśli tylko istnieje, zechciał mi pomóc poznać przyczynę wszystkich kłopotów na ziemi”.

„Myślę, że tak naprawdę, to nie spodziewałem się odpowiedzi na swoją modlitwę”, opowiadał dalej Dawid, „ale tamtej nocy zabrał mnie kierowca będący mniej więcej w moim wieku i — jak się wkrótce okazało — Świadek Jehowy. Zaczęliśmy rozmawiać o biblijnym poglądzie na wojnę. Chyba zauważył, jak bardzo mnie ten temat interesuje, bo zaprosił mnie do domu i tam rozmawialiśmy aż do świtu.

„Byłem zdumiony, gdy się dowiedziałem, że Biblia dokładnie przepowiedziała problemy światowe, które mnie tak zaniepokoiły. Przeczytałem 24 rozdział Ewangelii według Mateusza, gdzie jest proroctwo Jezusa dotyczące czasu, w którym miał nastąpić nagły wybuch wojny, a potem braki żywności, trzęsienia ziemi i ogólnoświatowy wzrost bezprawia. Z pewnością brzmiało to jak opis XX wieku.

„Byłem zaskoczony, że w Biblii można znaleźć coś takiego. Zawsze uważałem ją po prostu za książkę z opisami obrzędów religijnych, oraz wtrącanymi dla urozmaicenia nielicznymi opowiadaniami i przypowieściami. Tamtej nocy ów Świadek dał mi Biblię i zacząłem ją czytać od deski do deski”.

PODSTAWY DO ZAUFANIA

Księga, którą poznawał ten młodzieniec, zmieniła jego życie. „Byłem pod wrażeniem dynamicznej osobowości Jezusa” — opowiada. „Mój kościół zawsze wzbudzał we mnie takie wyobrażenie o Jezusie, że był on postacią bierną, spędzającą czas na przebaczaniu ludziom grzechów. Biblia ukazała mi go jako energicznego przywódcę nie cofającego się przed bezwzględnym demaskowaniem obłudy religijnej oraz jako męża czynu wypędzającego ze świątyni ludzi, którzy wymieniali pieniądze. To był przywódca, któremu mogłem zaufać!

„Dalszym odkryciem było dla mnie imię i osobowość Boga Jehowy. Mój kościół nie miał jasnego wyobrażenia o Bogu, a cóż dopiero ja. Bóg był dla mnie tak daleki, tak nieokreślony, że nawet nie miał imienia. Jego główną cechą zdawało się być bezkrytyczne akceptowanie wszystkiego — włącznie ze złem. Kościół nazywał to nabożnie Jego wszechogarniającą miłością. Przypominam sobie, jak byłem zdziwiony, gdy podczas czytania proroctwa Izajasza dowiedziałem się, że Bóg może być ironiczny! Uświadomiłem sobie, że Bóg ma bardzo wyrobiony pogląd na wszystko, że ma nawet poczucie humoru i że nie tylko jest Praprzyczyną, lecz realną Osobą mającą imię — Jehowa” (Ps. 83:18 [83:19, Nowy Przekład]).

„Przemyślenie tego wszystkiego wymagało czasu” — przyznaje Dawid. „Jakiż ja byłem skołowany! Gdy Świadkowie pokazali mi obietnice biblijne, że Bóg wkrótce położy kres wszelkiej niegodziwości, nie mogłem w to uwierzyć. Uważałem to za zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe — jakby wzięte z bajki.

„Czytając jednak Księgę Kaznodziei z jej realistycznym poglądem na życie, nabrałem przekonania, że Biblia to nie żadna książka z bajkami. Byłem również pod wrażeniem ludzi, których spotykałem w miejscowym zborze Świadków Jehowy. Naturalnie oni też byli niedoskonali, ale udało im się dokonać w życiu wielkich zmian. Świadkowie nie tylko głosili o miłości braterskiej, lecz także dawali jej wyraz, bo niesamolubnie odwiedzali bliźnich i proponowali im studium biblijne. Zbór dokładał starań, aby mi okazywać chrześcijańską miłość. Przede wszystkim Świadkowie Jehowy mieli coś trwałego, w co wierzyli i co ich życiu nadawało sens — i właśnie tego im zazdrościłem”.

Trzy lata po wspomnianej modlitwie na opustoszałej szosie ten młody mężczyzna również został Świadkiem Jehowy. „Zanim zacząłem studiować Biblię, myślałem, że już nie wierzę w Boga”, wspomina, „ale w gruncie rzeczy wcale nie wiedziałem, czym jest wiara. Wyobrażałem sobie, że otrzymałem gruntowne wykształcenie, gdy tymczasem moja nieznajomość Biblii była zastraszająca”.

A CO Z TOBĄ?

Jeżeli przywódcy polityczni i religijni cię rozczarowali, to nie jesteś w tym wyjątkiem. Nie pozwól, żeby zniechęcenie powstrzymało cię od poszukiwania czegoś, co by zasługiwało na twoje zaufanie i co nadałoby sens twemu życiu. Czy naprawdę chciałbyś zrozumieć, dlaczego na świecie przelewa się tyle krwi i dlaczego jest tyle okrucieństwa i cierpień? Świadkowie Jehowy chętnie ci to wyjaśnią na podstawie Biblii. Czy życie wydaje ci się puste i bez celu? Może ono nabrać głębokiego sensu! Jehowa Bóg pragnie, żebyś znalazł drogę do sensownego życia. Dlaczego nie miałbyś szczerze pomodlić się do Niego o taką pomoc? Postępuj potem zgodnie ze swą modlitwą: Czytaj Biblię i poproś któregoś ze Świadków Jehowy, żeby ci pomógł ją zrozumieć.

Czy warto więc w coś wierzyć? Na pewno tak! Im wcześniej się o tym dowiesz i to poznasz, tym będziesz szczęśliwszy.

[Ilustracja na stronie 18]

‛Moja ulubiona płyta poświęcona jest młodemu człowiekowi, który nie potrafi się porozumieć z rodzicami ani z kimkolwiek. Czasami odczuwam to samo’

[Ilustracja na stronie 19]

Jak młodzi ludzie mogą zaufać systemowi, który doprowadził świat na skraj atomowej zagłady?

[Ilustracja na stronie 20]

Był zdumiony tym, czego się dowiedział z Biblii; to całkiem coś innego niż wyobrażenia, które wzbudzał w nim Kościół