សៀវភៅសាំយូអែលទី១
២០ ក្រោយមក ដាវីឌរត់ចេញពីណាយ៉ូតក្រុងរ៉ាម៉ា។ រួចមក គាត់បានទៅជួបយ៉ូណាថាន ហើយសួរថា៖ «តើខ្ញុំបានធ្វើខុសអ្វី?+ តើខ្ញុំធ្វើអាក្រក់អ្វីខ្លះទៅលើឪពុករបស់អ្នក បានជាគាត់ចង់សម្លាប់ខ្ញុំ*ដូច្នេះ?»។ ២ យ៉ូណាថានឆ្លើយទៅគាត់ថា៖ «មិនអាចទៅរួចឡើយ+ដែលឪពុកខ្ញុំចង់សម្លាប់អ្នក! មុននឹងគាត់ធ្វើអ្វីមួយ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំទាំងអស់ ទោះរឿងនោះតូចឬធំក្ដី។ គាត់គ្មានមូលហេតុលាក់មិនឲ្យខ្ញុំដឹងទេ។ បើគាត់ចង់សម្លាប់អ្នកមែន គាត់ច្បាស់ជាប្រាប់ខ្ញុំ»។ ៣ តែដាវីឌនិយាយថា៖ «ឪពុករបស់អ្នកដឹងថាអ្នកស្រឡាញ់ពេញចិត្តខ្ញុំ។+ ដូច្នេះ គាត់ប្រហែលជាគិតថា‹បើឲ្យយ៉ូណាថានដឹងអំពីរឿងនេះ គាត់នឹងពិបាកចិត្ត›។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្វីដែលខ្ញុំនិយាយនៅមុខអ្នកនិងនៅមុខព្រះយេហូវ៉ាគឺជាការពិត។ មិនយូរទៀត ខ្ញុំប្រាកដជាត្រូវគេសម្លាប់ជាមិនខាន!»។+
៤ រួចមក យ៉ូណាថានតបទៅដាវីឌថា៖ «ប្រាប់ខ្ញុំមក អ្នកចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វី នោះខ្ញុំនឹងធ្វើតាមអ្នក»។ ៥ ដាវីឌប្រាប់យ៉ូណាថានថា៖ «ថ្ងៃស្អែកនេះគឺជាថ្ងៃចូលខែថ្មី*+ ហើយខ្ញុំត្រូវអង្គុយបរិភោគជាមួយនឹងឪពុករបស់អ្នក។ ដូច្នេះ សូមឲ្យខ្ញុំទៅលាក់ខ្លួននៅក្រៅក្រុងរហូតដល់ល្ងាចខានស្អែក។ ៦ បើឪពុករបស់អ្នកសួររកខ្ញុំ សូមប្រាប់គាត់ថា៖ ‹ដាវីឌបានសុំការអនុញ្ញាតពីខ្ញុំ ប្រញាប់ទៅផ្ទះរបស់គាត់នៅក្រុងបេថ្លេហិម+ ព្រោះនៅទីនោះក្រុមគ្រួសារគាត់ទាំងមូលត្រូវជូនគ្រឿងបូជាប្រចាំឆ្នាំ›។+ ៧ បើឪពុកអ្នកឆ្លើយថា‹មិនអីទេ› នោះមានន័យថាគាត់មិនមានបំណងអាក្រក់មកលើខ្ញុំទេ។ ប៉ុន្តែ បើគាត់ខឹង អ្នកអាចដឹងច្បាស់ថាគាត់តាំងចិត្តធ្វើអាក្រក់មកលើខ្ញុំហើយ។ ៨ សូមអ្នកបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះខ្ញុំ+ ព្រោះយើងទាំងពីរបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយគ្នានៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ា។+ តែបើខ្ញុំបានធ្វើខុសមែន+ សូមអ្នកសម្លាប់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់ដៃចុះ មិនចាំបាច់ប្រគល់ខ្ញុំឲ្យឪពុកអ្នកទេ»។
៩ ឮដូចនោះ យ៉ូណាថាននិយាយថា៖ «គ្មានថ្ងៃដែលខ្ញុំធ្វើបែបនោះចំពោះអ្នកឡើយ! បើខ្ញុំដឹងថាឪពុកខ្ញុំតាំងចិត្តធ្វើអាក្រក់ចំពោះអ្នក ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកជាមិនខាន»។+ ១០ រួចដាវីឌសួរយ៉ូណាថានថា៖ «បើឪពុកអ្នកខឹងខ្ញុំ តើអ្នកណានឹងប្រាប់ខ្ញុំ?»។ ១១ យ៉ូណាថាននិយាយទៅកាន់ដាវីឌថា៖ «តោះ! សូមយើងចេញទៅក្រៅក្រុង»។ ដូច្នេះ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់ក៏ចេញទៅក្រៅក្រុង។ ១២ យ៉ូណាថាននិយាយទៅដាវីឌថែមទៀតថា៖ «សូមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលធ្វើជាសាក្សីថា ថ្ងៃស្អែកឬខានស្អែកនាវេលាថ្មើរនេះ ខ្ញុំនឹងស្ទាបស្ទង់គំនិតរបស់ឪពុកខ្ញុំឲ្យដឹងថាគាត់គិតយ៉ាងណាចំពោះអ្នក។ បើគាត់អនុគ្រោះឲ្យអ្នក នោះខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកឲ្យដឹង។ ១៣ ផ្ទុយទៅវិញ បើឪពុកខ្ញុំប៉ុនប៉ងធ្វើអាក្រក់មកលើអ្នក ខ្ញុំច្បាស់ជាប្រាប់អ្នកឲ្យដឹង ហើយនឹងជួយអ្នកឲ្យគេចខ្លួនដោយសុវត្ថិភាព។ តែបើខ្ញុំមិនធ្វើតាមពាក្យរបស់ខ្ញុំទេ សូមព្រះយេហូវ៉ាដាក់ទោសខ្ញុំឲ្យធ្ងន់ចុះ! សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងអ្នក+ ដូចលោកធ្លាប់នៅជាមួយនឹងឪពុកខ្ញុំដែរ។+ ១៤ ទោះជាខ្ញុំស្លាប់ឬរស់ក្ដី សូមដាវីឌបន្តបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះខ្ញុំ ដូចសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។+ ១៥ សូមអ្នកបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះកូនចៅរបស់ខ្ញុំជានិច្ចតទៅ+ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបំផ្លាញសត្រូវរបស់ដាវីឌអស់ពីផែនដីក៏ដោយ»។ ១៦ ដូច្នេះ យ៉ូណាថានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងដាវីឌ* ហើយនិយាយថា៖ «សូមព្រះយេហូវ៉ាដាក់ទោសសត្រូវរបស់ដាវីឌ»។ ១៧ ម្ល៉ោះហើយ យ៉ូណាថានបានឲ្យដាវីឌស្បថម្ដងទៀតដោយអាងលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះយ៉ូណាថាន ព្រោះយ៉ូណាថានស្រឡាញ់ដាវីឌដូចស្រឡាញ់ខ្លួនគាត់។+
១៨ បន្ទាប់មក យ៉ូណាថាននិយាយទៅដាវីឌថា៖ «ថ្ងៃស្អែកនេះគឺជាថ្ងៃចូលខែថ្មី+ ហើយគេនឹងសួររកអ្នក ដោយសារកៅអីរបស់អ្នកនៅទំនេរ។ ១៩ ដល់ខានស្អែក គេច្បាស់ជាសួររកអ្នកទៀត។ ហេតុនេះ អ្នកត្រូវមកពួននៅកន្លែងនេះដូចថ្ងៃមុន ហើយលាក់ខ្លួនក្បែរថ្មនៅទីនេះ។ ២០ ក្រោយមក ខ្ញុំនឹងបាញ់ព្រួញបីដើមទៅចំហៀងថ្មនេះដូចជាកំពុងបាញ់អ្វីមួយ។ ២១ ដូច្នេះ ពេលខ្ញុំចាត់អ្នកបម្រើឲ្យទៅយកព្រួញ ខ្ញុំនឹងនិយាយថា៖ ‹ចូរទៅរើសព្រួញទាំងនោះ›។ បើខ្ញុំនិយាយទៅអ្នកបម្រើថា៖ ‹នុ៎ះន៏! ព្រួញនៅជិតអ្នក ចូរទៅយកមក› នោះអ្នកអាចត្រឡប់មកវិញបាន ព្រោះខ្ញុំស្បថដោយនូវនាមព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏មានជីវិតរស់នៅថា អ្នកនឹងមានសុវត្ថិភាព ហើយគ្មានគ្រោះថ្នាក់អ្វីឡើយ។ ២២ ប៉ុន្តែ បើខ្ញុំប្រាប់អ្នកបម្រើថា៖ ‹នុ៎ះន៏! ព្រួញនៅឆ្ងាយពីអ្នក› នោះសូមដាវីឌទៅចុះ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអ្នកចេញទៅ។ ២៣ សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាធ្វើជាសាក្សីរហូតតទៅ+ ចំពោះពាក្យដែលយើងបានសន្យាជាមួយគ្នា»។+
២៤ ដូច្នេះ ដាវីឌបានទៅលាក់ខ្លួននៅក្រៅក្រុង។ ពេលដល់ថ្ងៃចូលខែថ្មី ស្ដេចបរិភោគអាហារនៅកន្លែងអង្គុយរបស់គាត់។+ ២៥ ដូចសព្វដង ស្ដេចអង្គុយកៅអីជាប់ជញ្ជាំង។ រីឯយ៉ូណាថានអង្គុយទល់មុខគាត់ ហើយអាប់ណឺ+អង្គុយនៅចំហៀងសុល តែកន្លែងរបស់ដាវីឌនៅទំនេរ។ ២៦ នៅថ្ងៃនោះ សុលមិនបាននិយាយអ្វីទេ ព្រោះគាត់គិតក្នុងចិត្តថា៖ ‹ដាវីឌមិនមក ប្រហែលជាដោយសារមានអ្វីកើតឡើងដែលនាំឲ្យគាត់មិនស្អាតបរិសុទ្ធ។*+ ច្បាស់ជាគាត់មិនស្អាតបរិសុទ្ធមែនហើយ›។ ២៧ នៅថ្ងៃទី២ កន្លែងអង្គុយរបស់ដាវីឌនៅទំនេរម្ដងទៀត។ ហេតុនេះ សុលសួរយ៉ូណាថានថា៖ «ហេតុអ្វីមិនឃើញកូនរបស់អ៊ីសាយ+មកបរិភោគអាហារ? ម្សិលមិញក៏មិនឃើញ ថ្ងៃនេះក៏មិនឃើញ»។ ២៨ យ៉ូណាថានឆ្លើយទៅសុលថា៖ «ដាវីឌសុំការអនុញ្ញាតពីខ្ញុំទៅក្រុងបេថ្លេហិម។+ ២៩ ដាវីឌសុំខ្ញុំថា៖ ‹សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំទៅក្រុងរបស់ខ្ញុំ ព្រោះក្រុមគ្រួសារយើងត្រូវជូនគ្រឿងបូជានៅទីនោះ ហើយបងៗខ្ញុំហៅខ្ញុំឲ្យទៅ។ បើអ្នកមេត្តា សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំទៅចូលរួមជាមួយនឹងពួកគាត់ផង›។ ហេតុនេះហើយបានជាដាវីឌមិនអាចមកបរិភោគជាមួយនឹងលោកឪពុកបាន»។ ៣០ ភ្លាមនោះ សុលផ្ទុះកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង ស្រែកឲ្យយ៉ូណាថានថា៖ «ឯងនេះ ជាកូនរឹងទទឹង! តើឯងគិតថាពុកមិនដឹងថាឯងរើសយកខាងកូនអ៊ីសាយឬ? ឯងមុខជាធ្វើឲ្យខ្លួនឯងនិងម្ដាយឯងត្រូវអាម៉ាស់មុខហើយ។ ៣១ ដរាបណាកូនអ៊ីសាយនៅរស់ នោះឯងនិងរាជ្យរបស់ឯងមិនអាចរឹងមាំស្ថិតស្ថេរបានឡើយ។+ ដូច្នេះ ចូរចាត់អ្នកណាម្នាក់ឲ្យទៅនាំដាវីឌមកឲ្យពុកឥឡូវភ្លាម ព្រោះវាសមតែស្លាប់»។+
៣២ ប៉ុន្តែ យ៉ូណាថាននិយាយទៅសុលថា៖ «ហេតុអ្វីដាវីឌត្រូវស្លាប់?+ តើគាត់បានធ្វើអ្វីខុស?»។ ៣៣ រំពេចនោះ សុលពួយលំពែងសំដៅទៅយ៉ូណាថាន។+ ពេលនោះហើយដែលយ៉ូណាថានដឹងប្រាកដថា ឪពុករបស់គាត់តាំងចិត្តសម្លាប់ដាវីឌឲ្យទាល់តែបាន។+ ៣៤ យ៉ូណាថានក៏ស្ទុះក្រោកឡើងចេញពីតុ ដោយសារគាត់ខឹងជាខ្លាំង។ គាត់មិនបរិភោគអ្វីសោះនៅថ្ងៃទី២នោះ ព្រោះគាត់ពិបាកចិត្តអំពីដាវីឌ+ និងអំពីរឿងដែលឪពុករបស់គាត់បានប្រមាថមើលងាយគាត់។
៣៥ លុះព្រឹកឡើង យ៉ូណាថានចេញទៅក្រៅក្រុងតាមពាក្យសន្យាជាមួយនឹងដាវីឌ ថែមទាំងមានអ្នកបម្រើវ័យក្មេងម្នាក់ទៅជាមួយដែរ។+ ៣៦ រួចយ៉ូណាថានប្រាប់អ្នកបម្រើថា៖ «ចូររត់ទៅចាំរើសព្រួញមកឲ្យខ្ញុំ»។ អ្នកបម្រើក៏រត់ទៅ ហើយយ៉ូណាថានបាញ់ព្រួញហួសអ្នកបម្រើនោះ។ ៣៧ ពេលអ្នកបម្រើទៅដល់កន្លែងដែលព្រួញធ្លាក់ យ៉ូណាថានស្រែកសួរអ្នកបម្រើថា៖ «ព្រួញនៅឆ្ងាយពីអ្នកទៀត មែនទេ?»។ ៣៨ យ៉ូណាថានស្រែកប្រាប់អ្នកបម្រើនោះទៀតថា៖ «ប្រញាប់ឡើង! ចូរទៅឲ្យលឿន! កុំបង្អង់ឡើយ!»។ ដូច្នេះ អ្នកបម្រើរើសព្រួញទាំងនោះមកឲ្យម្ចាស់វិញ។ ៣៩ អ្នកបម្រើមិនយល់អត្ថន័យនៃពាក្យទាំងនោះទេ មានតែយ៉ូណាថាននិងដាវីឌប៉ុណ្ណោះដែលដឹងថាពាក្យទាំងនោះមានន័យយ៉ាងណា។ ៤០ រួចមក យ៉ូណាថានឲ្យធ្នូនិងព្រួញទៅអ្នកបម្រើ ហើយបង្គាប់ថា៖ «ចូរយកទៅក្រុងវិញ»។
៤១ ពេលអ្នកបម្រើចេញផុតទៅ ដាវីឌក៏ចេញពីកន្លែងលាក់ខ្លួនជិតនោះ នៅប៉ែកខាងត្បូង។ ដាវីឌក្រាបគោរពយ៉ូណាថានបីដង។ រួចមក ពួកគាត់ទាំងពីរថើបលាគ្នា ហើយយំ តែដាវីឌយំខ្លាំងជាង។ ៤២ យ៉ូណាថាននិយាយទៅដាវីឌថា៖ «សូមអ្នកចេញទៅឲ្យបានសេចក្ដីសុខ ដោយសារយើងទាំងពីរបានស្បថ+ក្នុងនាមព្រះយេហូវ៉ារួចហើយថា៖ ‹សូមព្រះយេហូវ៉ាធ្វើជាសាក្សីឲ្យអ្នកនិងខ្ញុំ ព្រមទាំងកូនចៅ*របស់អ្នកនិងកូនចៅ*របស់ខ្ញុំជារៀងរហូត›»។+
បន្ទាប់មក ដាវីឌធ្វើដំណើរចាកចេញទៅ។ ចំណែកយ៉ូណាថាន គាត់ត្រឡប់ទៅក្រុងវិញ។