ចំណុចហាត់រៀនទី៨
ការបញ្ជាក់គោលរឿងនិងគោលចំណុច
១ សុន្ទរកថានិមួយៗត្រូវការគោលរឿងដើម្បីឲ្យមានគោលដៅ និងដើម្បីភ្ជាប់ចំណុចផ្សេងៗតាមរបៀបត្រឹមត្រូវ។ ទោះបីសុន្ទរកថាមានគោលរឿងអ្វីក៏ដោយ គោលរឿងនោះគួរលើកបញ្ជាក់ឲ្យបានច្រើនក្នុងគ្រប់ផ្នែកនៃសុន្ទរកថា។ គោលរឿងគឺជាខ្លឹមសារនៃសុន្ទរកថា។ គោលរឿងប្រហែលជាមានប្រវែងមួយឃ្លាប៉ុណ្ណោះ តែក្នុងឃ្លានោះក៏មានរួមបញ្ចូលគ្រប់ផ្នែកនៃសាច់រឿងដែលយើងថ្លែង។ គោលរឿងគួរលេចធ្លោឲ្យអ្នកស្ដាប់គ្រប់គ្នាចងចាំ។ បើយើងបញ្ជាក់គោលរឿងបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ នោះអ្នកស្ដាប់នឹងយល់អំពីគោលរឿងបានយ៉ាងស្រួល។
២ គោលរឿងនៃសុន្ទរកថាមិនមែនជាប្រធានទូលំទូលាយមួយ ដូចជា«ជំនឿ»នោះទេ។ ប៉ុន្តែ គោលរឿងគឺជាទិដ្ឋភាពមួយដែលត្រូវពិគ្រោះអំពីប្រធាននោះ។ ជាឧទាហរណ៍គោលរឿងអាចមានដូចតទៅនេះ៖ «តើជំនឿរបស់អ្នកមានដល់កំរិតណា?» ឬ «យើងត្រូវការជំនឿដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ» ឬ «គ្រឹះមូលដ្ឋាននៃជំនឿរបស់អ្នក» ឬក៏«ចូរបន្តបណ្ដុះឲ្យមានជំនឿ»។ ទោះជាគោលរឿងទាំងប៉ុន្មាននេះសំដៅទៅលើជំនឿក៏ដោយ តែគោលរឿងនិមួយៗវិភាគលើប្រធានតាមវិធីផ្សេងៗ ហើយត្រូវការនូវការបកស្រាយតាមរបៀបផ្សេងៗដែរ។
៣ ក្នុងករណីខ្លះយើងត្រូវតែប្រមូលពត៌មានសិន មុននឹងយើងជ្រើសរើសគោលរឿង។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវស្ថាបនាគោលរឿងឲ្យបានច្បាស់មុននឹងរៀបចំទម្រង់នៃសុន្ទរកថា ឬមុននឹងជ្រើសរើសគោលចំណុច។ ជាឧទាហរណ៍ បន្ទាប់ពីការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយសិស្ស ជារៀងរាល់ដងយើងប្រហែលជាចង់ពិគ្រោះអំពីអង្គការរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ នេះជាប្រធានទូលំទូលាយមួយ។ ដើម្បីសម្រេចថា យើងនឹងនិយាយអ្វីខ្លះអំពីប្រធាននេះ យើងត្រូវតែគិតអំពីអ្នកស្ដាប់ និងអំពីគោលបំណងនៃការពិគ្រោះនោះ។ ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាននេះ យើងត្រូវជ្រើសរើសគោលរឿងមួយ។ ប្រសិនបើយើងខំជួយអ្នកថ្មីឲ្យចូលរួមកិច្ចបំរើផ្សាយ យើងប្រហែលជាចង់បង្ហាញថា ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដោយផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ នេះគឺជាគោលរឿងរបស់យើង។ អ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងប្រាប់ពេលនោះ គឺដើម្បីពន្យល់គោលរឿងតែមួយដែលទាក់ទងនឹងប្រធានទូលំទូលាយអំពីស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
៤ តើយើងអាចបញ្ជាក់គោលរឿងក្នុងសុន្ទរកថាយ៉ាងដូចម្ដេច? មុនដំបូង យើងត្រូវតែជ្រើសរើសយកគោលរឿងដែលសមស្របនឹងគោលបំណងរបស់យើង។ នេះតម្រូវឲ្យយើងរៀបចំទុកជាមុន។ កាលណាយើងបានជ្រើសរើសគោលរឿង ហើយបានរៀបពន្យល់ចំណុចនានាដែលទាក់ទងនឹងគោលរឿង នោះគោលរឿងត្រូវលេចធ្លោស្រេចតែយើងថ្លែងតាមទម្រង់នៃសុន្ទរកថាដែលយើងបានរៀបចំ។ ប៉ុន្តែ ពេលថ្លែងសុន្ទរកថា យើងគួរបញ្ជាក់ម្ដងម្កាលនូវពាក្យគន្លឹះឬគោលគំនិតនៃគោលរឿង ហើយនេះនឹងជួយឲ្យអ្នកស្ដាប់យល់ច្បាស់នូវគោលរឿងនោះ។
៥ គោលរឿងសមត្រឹមត្រូវ: នៅក្នុងសាលាកិច្ចបំរើព្រះធិបតេយ្យ ធម្មតាគឺគ្មានបញ្ហាទេដើម្បីរកគោលរឿងសមត្រឹមត្រូវ ពីព្រោះក្នុងករណីជាច្រើន យើងទទួលបានគោលរឿងជាស្រេច។ ប៉ុន្តែ មិនមែនសុន្ទរកថាទាំងអស់មានគោលរឿងស្រាប់នោះទេ។ ដូច្នេះ យកល្អឲ្យយើងពិចារណាយ៉ាងដិតដល់អំពីគោលរឿង។
៦ តើយើងអាចដឹងយ៉ាងណា ថាគោលរឿងមួយគឺសមត្រឹមត្រូវ? យើងដឹងបានដោយផ្អែកលើចំណុចខ្លះៗ។ យើងត្រូវតែគិតអំពីអ្នកស្ដាប់ គោលបំណង និងពត៌មានដែលយើងត្រូវថ្លែង។ ប្រសិនបើយើងធ្លាប់ថ្លែងសុន្ទរកថាដោយមិនបញ្ជាក់គោលរឿងទេ គឺប្រហែលជាយើងមិនបានរៀបចំសុន្ទរកថាដោយមានគោលគំនិតជាក់ច្បាស់ណាមួយដែរ។ យើងប្រហែលជារួមបញ្ចូលចំណុចច្រើនពេក ដែលមិនសូវជួយធ្វើឲ្យគោលរឿងលេចធ្លោនោះឡើយ។
៧ ការបញ្ជាក់នូវគំនិតឬពាក្យសំខាន់ៗតាមគោលរឿង: វិធីមួយដែលយើងអាចធ្វើឲ្យផ្នែកផ្សេងៗនៃសុន្ទរកថាលើកបញ្ជាក់ពីគោលរឿងនោះ គឺដោយប្រើពាក្យគន្លឹះម្ដងម្កាល ឬប្រាប់ម្ដងហើយម្ដងទៀតនូវគោលគំនិតពីគោលរឿង។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីចំរៀងស្នេហា។ ក្នុងចំរៀងស្នេហា អ្នកច្រៀងនឹងច្រៀងអំពីគោលរឿង ពោលគឺស្នេហាដែលគាត់មានចំពោះបុគ្គលដែលគាត់ស្រឡាញ់។ គាត់អាចបញ្ជាក់គោលរឿងនេះតាមរបៀបផ្សេងៗ។ គាត់អាចប្រើពាក្យផ្សេងជំនួសពាក្យ«ស្នេហា»។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់អាចប្រើពាក្យសទិសន័យ ពាក្យប្រៀបប្រដូច ពាក្យកំណាព្យ ឬរឿងប្រៀបប្រដូចឯទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែ ចំរៀងនេះនៅតែសំដៅទៅលើគោលរឿងដដែល។
៨ គោលរឿងនៃសុន្ទរកថាក៏គួរដូច្នេះដែរ។ ដូចជាការបញ្ជាក់ម្ដងហើយម្ដងទៀតនូវគំនិតស្នេហាក្នុងបទចំរៀងទាំងមូល នោះយើងក៏អាចប្រើម្ដងម្កាលនូវពាក្យសំខាន់ៗពីគោលរឿងក្នុងកំឡុងការថ្លែងសុន្ទរកថា។ ដើម្បីឲ្យមានទិដ្ឋភាពផ្សេងៗ យើងអាចប្រើពាក្យសទិសន័យនៃពាក្យគន្លឹះនោះ ឬបញ្ជាក់ពីគោលរឿងដោយប្រើពាក្យផ្សេងក៏បាន។ ទង្វើបែបនេះនឹងជួយអ្នកស្ដាប់ឲ្យចងចាំមិនភ្លេចនូវគោលរឿងជាចំណុចសំខាន់។
**********
៩ ក្រោយពីបានជ្រើសរើសគោលរឿងនៃសុន្ទរកថា ជំហានបន្ទាប់គឺការជ្រើសរើសគោលចំណុចដែលយើងចង់ប្រើក្នុងការពន្យល់នូវគោលរឿងនោះ។ ប័ណ្ណឱវាទសំរាប់ការហាត់និយាយហៅចំណុចនេះថា «គោលចំណុចត្រូវបញ្ជាក់ច្បាស់លាស់»។
១០ តើគោលចំណុចក្នុងសុន្ទរកថារួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ? គោលចំណុចមិនមែនជាគំនិតគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ឬចំណុចដែលយើងត្រូវនិយាយយ៉ាងសង្ខេបប៉ុណ្ណោះទេ។ គោលចំណុចគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់ក្នុងសុន្ទរកថា គឺជាគំនិតដែលយើងត្រូវពន្យល់យូរបន្ដិច។ គោលចំណុចអាចប្រៀបប្រដូចនឹងផ្លាកបិទលើធ្នើរនៅក្នុងហាងធំ ដើម្បីជួយយើងសម្គាល់ថា មានវត្ថុណាខ្លះតាមជួរនិមួយៗ ហើយអំពីវត្ថុណាដែលគួរឬមិនគួរដាក់លើធ្នើរនៅជួរនិមួយៗនោះ។ នៅលើធ្នើរដែលមានផ្លាកថា‹ភេសជ្ជៈ› នោះគេមិនគួរដាក់ត្រីខនិងមីកញ្ចប់ទេ ដ្បិតនេះអាចធ្វើឲ្យអ្នកទិញច្រឡំជួរគ្នា។ ក្រោមផ្លាក‹កាហ្វេនិងតែ› នោះមិនគួរដាក់អង្ករទេ។ មួយទៀត បើមានវត្ថុច្រើនពេកហើយបាំងផ្លាកនោះ នេះធ្វើឲ្យពិបាករកវត្ថុផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែ បើអាចមើលឃើញផ្លាកយ៉ាងងាយហើយច្បាស់ទៀត នោះអ្នកទិញអាចឆាប់ដឹងថា វត្ថុណាដែលនៅពីមុខគាត់។ គោលចំណុចក្នុងសុន្ទរកថា ក៏ត្រូវរៀបចំយ៉ាងដូច្នេះដែរ។ បើអ្នកស្ដាប់អាចសម្គាល់និងចាំនូវគោលចំណុចនិមួយៗ នោះពួកគេមិនចាំបាច់សរសេរកំណត់ច្រើនប៉ុន្មាន ដើម្បីយល់សាច់រឿងរហូតដល់យើងថ្លែងចប់។
១១ កត្ដាមួយទៀត។ យើងនឹងជ្រើសរើសហើយប្រើគោលចំណុចខុសៗគ្នា ស្រេចទៅលើអ្នកស្ដាប់និងគោលបំណងនៃសុន្ទរកថា។ អាស្រ័យហេតុនេះ អ្នកត្រួតពិនិត្យសាលាគួរស្ទង់មើលនូវគោលចំណុចដែលសិស្សបានជ្រើសរើស ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានដែលសិស្សប្រើគោលចំណុចនោះ គឺមិនផ្អែកលើគោលចំណុចដែលអ្នកជូនឱវាទបានជ្រើសរើសទុកជាមុននោះទេ។
១២ ពេលជ្រើសរើសគោលចំណុច យើងគួរជ្រើសរើសតែចំណុចណាដែលត្រូវការចាំបាច់។ ដូច្នេះ យើងគួរសួរខ្លួនឯងថា៖ ហេតុអ្វីបានជាចំណុចនេះចាំបាច់? ចំណុចនោះគឺត្រូវការចាំបាច់ បើយើងពុំអាចសម្រេចនូវគោលបំណងនៃសុន្ទរកថាដោយឥតប្រើចំណុចនោះ។ ជាឧទាហរណ៍ បើយើងកំពុងតែពិគ្រោះអំពីតម្លៃលោះជាមួយនឹងមនុស្សដែលមិនដឹងអំពីលទ្ធិនេះ គឺសំខាន់ដែលយើងពន្យល់ជាមុនសិនថា ព្រះយេស៊ូធ្លាប់គង់នៅលើផែនដីជាមនុស្ស។ បើមិនដូច្នេះទេ យើងពុំអាចបង្ហាញថា យញ្ញបូជារបស់ទ្រង់គឺស្មើនឹងជីវិតអ័ដាមនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ យើងចាត់ទុកចំណុចនេះជាគោលចំណុចមួយនៃការពិគ្រោះ។ ប៉ុន្តែ បើយើងបានបង្ហាញគាត់នូវទីសំអាងថាព្រះឯកត្រីអង្គជាលទ្ធិមិនពិត នោះការពិគ្រោះអំពីឋានៈរបស់ព្រះយេស៊ូកាលទ្រង់ជាមនុស្ស គ្រាន់តែជាចំណុចបន្ទាប់បន្សំវិញ ពីព្រោះគេបានទទួលស្គាល់ចំណុចនេះហើយ។ ដោយហេតុនេះ គឺស្រួលឲ្យយើងពន្យល់អំពីតម្លៃលោះរបស់ព្រះយេស៊ូ ថាមានតម្លៃស្មើនឹងជីវិតអ័ដាម។ ក្នុងករណីនេះ ការពន្យល់អំពីព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូជាមនុស្ស គឺមិនចាំបាច់ទេ។
១៣ ដូច្នេះ ចូរសួរខ្លួនថា៖ តើអ្នកស្ដាប់ដឹងអ្វីខ្លះរួចហើយ? តើខ្ញុំត្រូវបង្កើតគ្រឹះមូលដ្ឋានអ្វីដើម្បីសម្រេចគោលបំណង? ប្រសិនបើយើងដឹងចម្លើយចំពោះសំនួរទីមួយ យើងអាចឆ្លើយសំនួរទីពីរដោយប្រមូលហើយទុកដោយឡែកនូវពត៌មានដែលអ្នកស្ដាប់ដឹងរួចហើយ។ បន្ទាប់មក យើងអាចយកចំណុចឯទៀត រៀបទុកជាគោលចំណុចបីបួនប៉ុណ្ណោះ។ គោលចំណុចទាំងនេះប្រៀបដូចជាសញ្ញាឬផ្លាកសម្គាល់ ថាយើងកំពុងតែផ្ដល់អាហារណាខាងវិញ្ញាណជូនអ្នកស្ដាប់។ យើងមិនគួរធ្វើឲ្យពិបាកសម្គាល់គោលចំណុចទាំងប៉ុន្មាន ហាក់ដូចជាមានអ្វីបាំងផ្លាកដែលនៅលើធ្នើរនោះ។ គោលចំណុចរបស់យើងត្រូវលេចធ្លោជាងគេ។
១៤ កុំប្រើគោលចំណុចច្រើនពេក: ប្រធាននិមួយៗមានតែចំណុចចាំបាច់ខ្លះៗប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងករណីភាគច្រើន គោលចំណុចមានចំនួនតិចជាងម្រាមដៃរបស់យើង មិនថាយើងមានពេលវេលាច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងត្រូវប្រើចំណុចតែបីបួនប៉ុណ្ណោះ។ កុំធ្វើខុសពីធម្មតា ដោយលើកគោលចំណុចច្រើនពេក។ ពេលផ្សារកាន់តែធំឡើងៗ ហើយមានតូបច្រើន នោះយើងប្រហែលជាត្រូវសុំគេជួយប្រាប់ផ្លូវ។ អ្នកស្ដាប់អាចយល់បានតែគំនិតបីបួនប៉ុណ្ណោះទេ កាលដែលស្ដាប់សុន្ទរកថាណាមួយ។ បើសុន្ទរកថាមានរយៈពេលយូរ នោះគោលចំណុចត្រូវធ្វើឲ្យស្រួលយល់ ហើយត្រូវបញ្ជាក់កាន់តែច្បាស់ឡើងដែរ។ ដូច្នេះ កុំតម្រូវឲ្យអ្នកស្ដាប់ចាំនូវចំណុចច្រើនពេក។ ចូរជ្រើសរើសចំណុចណាដែលយើងគិតថា ជាចំណុចសំខាន់ជាងគេដែលអ្នកស្ដាប់ត្រូវចាំមិនភ្លេច ហើយរួចមក ចំណាយពេលវេលាក្នុងការពិគ្រោះចំណុចទាំងនោះចុះ។
១៥ តើយើងអាចដឹងបានយ៉ាងណា ថាមានគោលចំណុចច្រើនពេកឬល្មមនោះ? និយាយឲ្យចំ បើយើងអាចសម្រេចគោលបំណងនៃសុន្ទរកថាបាន ដោយមិនលើកបញ្ជាក់ចំណុចណាមួយ នេះបានន័យថា ចំណុចនោះគឺមិនមែនជាគោលចំណុចទេ។ ដើម្បីសង្ខេបសេចក្ដីក្នុងសុន្ទរកថា យើងអាចរួមបញ្ចូលចំណុចនោះជាពាក្យភ្ជាប់ឬជាការរំឭក ប៉ុន្តែចំណុចនោះមិនគួរលេចធ្លោស្មើនឹងគោលចំណុចដែលយើងត្រូវប្រើជាចាំបាច់នោះទេ។
១៦ ម្យ៉ាងទៀត យើងត្រូវមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីពន្យល់ចំណុចនិមួយៗឲ្យបានច្បាស់លាស់។ បើមានសេចក្ដីជាច្រើនដែលយើងត្រូវប្រាប់ក្នុងរយៈខ្លី នោះកុំនិយាយច្រើនអំពីចំណុចដែលអ្នកស្ដាប់ស្គាល់ហើយ។ ចូរដកចេញនូវចំណុចទាំងនោះ លើកលែងតែចំណុចណាដែលអ្នកស្ដាប់មិនស្គាល់ ហើយពន្យល់ចំណុចទាំងនោះឲ្យបានច្បាស់ដល់ម្ល៉េះដែលអ្នកស្ដាប់នឹងចងចាំចំណុចនោះមិនភ្លេចសោះ។
១៧ នៅទីបំផុត សុន្ទរកថារបស់យើងគួរស្ដាប់ទៅស្រួលយល់។ នេះមិនតែងតែអាស្រ័យលើចំនួនពត៌មានដែលត្រូវពន្យល់នោះទេ។ គឺស្រេចទៅលើរបៀបដែលយើងរៀបចំគោលចំណុចនានាវិញ។ ជាឧទាហរណ៍ បើយើងដើរចូលហាងធំមួយ ហើយឃើញមានអីវ៉ាន់ដាក់ជាគំនរនៅកណ្ដាលហាងនោះ នេះពិតជាឥតមានរបៀបរៀបរយសោះ ហើយរញ៉េរញ៉ៃទៀតផង។ យើងពិតជាពិបាករកអ្វីមួយណាស់។ ប៉ុន្តែ បើគេរៀបចំដាក់អីវ៉ាន់ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ហើយរបស់ដូចៗគ្នាត្រូវគេប្រមូលដាក់ម្ដុំ ព្រមទាំងមានផ្លាកសំរាប់សម្គាល់ នោះគួរឲ្យពេញចិត្ត ហើយស្រួលរកអីវ៉ាន់ទៀតផង។ ចូរធ្វើឲ្យសុន្ទរកថារបស់យើងស្រួលយល់ ដោយរៀបចំឲ្យមានគំនិតជាគោលចំណុចសំខាន់ៗបីបួនប៉ុណ្ណោះ។
១៨ ការពន្យល់គោលគំនិតនិមួយៗឲ្យបានច្បាស់: យើងត្រូវពន្យល់គោលគំនិតនិមួយៗដោយឡែកពីគ្នា។ យើងត្រូវពន្យល់គោលគំនិតនិមួយៗឲ្យបានច្បាស់។ ប៉ុន្តែពេលផ្ដើមវាចាឬនៅពេលបញ្ចប់សុន្ទរកថា យើងនៅតែអាចនិយាយជាសង្ខេបនូវគោលចំណុចបាន។ ប៉ុន្តែ ក្នុងតួសេចក្ដី យើងត្រូវពន្យល់គោលគំនិតម្ដងមួយៗ ដោយមិននិយាយឡើងវិញឬពន្យល់មួយសាទៀតទេ លើកលែងតែត្រូវភ្ជាប់គំនិតឬសង្កត់លើចំណុចណាមួយ។ ការរៀនចេះរៀបចំកំណត់តាមគោលគំនិតនិមួយៗនឹងជួយបញ្ជាក់ថា តើគោលចំណុចត្រូវបានពន្យល់ច្បាស់ឬក៏អត់។
១៩ ចំណុចបន្ទាប់បន្សំជួយបញ្ជាក់នូវគោលគំនិត: ភស្តុតាង បទគម្ពីរ ឬពត៌មានឯទៀត គួរទាក់ទាញស្មារតីអ្នកស្ដាប់ពិចារណានូវគោលគំនិត ហើយក៏គួរបញ្ជាក់ពីគោលគំនិតនោះឲ្យបានច្បាស់ទៀត។
២០ ពេលរៀបចំ ចូរវិភាគចំណុចបន្ទាប់បន្សំនិងទុកតែចំណុចណាដែលជួយបញ្ជាក់គោលចំណុចប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីពន្យល់ពីគោលចំណុចឲ្យបានច្បាស់ ឬដើម្បីបញ្ជាក់ភស្តុតាង ឬក៏ដើម្បីធ្វើឲ្យចំណុចនោះលេចធ្លោឡើង។ កុំប្រើចំណុចណាដែលមិនទាក់ទងឲ្យសោះ ដ្បិតនេះគ្រាន់តែធ្វើឲ្យស្មុគស្មាញប៉ុណ្ណោះ។
២១ ចំណុចណាដែលទាក់ទងនឹងគោលចំណុច យើងត្រូវពន្យល់ឲ្យភ្ជាប់នឹងគំនិតនោះ។ កុំទុកឲ្យអ្នកស្ដាប់កាត់ស្រាយនូវទំនាក់ទំនងរវាងចំណុចនិមួយៗដោយខ្លួនគេឡើយ។ ចូរពន្យល់ឲ្យគេឃើញច្បាស់នូវទំនាក់ទំនងនោះ។ ចូរប្រាប់យ៉ាងចំថា ចំណុចទាំងនោះទាក់ទងគ្នាយ៉ាងណា។ បើយើងមិនប្រាប់ចំ នោះធម្មតាគេនឹងមិនយល់ទេ។ យើងអាចប្រាប់ចំៗបាន ដោយនិយាយមួយសាទៀតនូវពាក្យគន្លឹះដែលបង្ហាញពីគោលគំនិត ឬក៏ម្ដងម្កាលយើងអាចប្រាប់សាឡើងវិញនូវគោលចំណុចនោះ។ ពេលដែលយើងចេះធ្វើឲ្យចំណុចបន្ទាប់បន្សំដៅបញ្ជាក់ពីគោលចំណុចនៃសុន្ទរកថា ហើយចេះភ្ជាប់គោលចំណុចនិមួយៗជាមួយនឹងគោលរឿងដែរ នោះសុន្ទរកថារបស់យើងនឹងមានភាពស្រួលយល់ជាទីបំផុតដែលធ្វើឲ្យស្រួលថ្លែង ហើយមិនងាយឲ្យអ្នកស្ដាប់ភ្លេចផងដែរ។
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
១-៤. សូមពន្យល់ថា គោលរឿងនៃសុន្ទរកថាជាអ្វី។
៥, ៦. តើយើងអាចដឹងយ៉ាងណាបាន ថាគោលរឿងគឺសមត្រឹមត្រូវឬក៏អត់នោះ?
៧, ៨. សូមបង្ហាញនូវរបៀបផ្សេងៗដែលយើងអាចបញ្ជាក់នូវគោលរឿង។
៩-១៣. សូមពន្យល់ថា គោលចំណុចក្នុងសុន្ទរកថារួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ។ សូមបង្ហាញ។
១៤-១៧. សូមឲ្យមូលហេតុខ្លះដែលយើងមិនត្រូវប្រើគោលចំណុចច្រើនពេក។
១៨. តើយើងគួរពន្យល់គោលចំណុចនានាតាមរបៀបណា?
១៩-២១. តើយើងគួរប្រើចំណុចបន្ទាប់បន្សំយ៉ាងដូចម្ដេច?