ប្រភពនៃសេចក្ដីក្លាហានដែលមិនអាចរលត់បាន
«សម្លេងសូរស៊ឺៗបានបណ្ដាលឲ្យយើងឈប់ង៉ក់នៅកណ្ដាលផ្លូវ។ រួចមក ពីគុម្ពោតនៅខាងឆ្វេងដៃយើង មានបក្សី ពីរបានលាតត្រដាងស្លាបរត់ហេមករកយើង។ នៅចំពីមុខយើង មានពងពីរនៅក្នុងក្រហូងតូចមួយ។ បក្សីទាំងនេះបានបង្ការយើងកុំឲ្យជាន់សំបុករបស់វាដោយចៃដន្យ។ ពេលណាដែលយើងចង់ដើរទៅជិត ដើម្បីនឹងថតរូបពងសត្វដែលមានស្នាមអុជៗពណ៌ត្នោតដ៏ល្អនោះ បក្សីទាំងនោះបញ្ចេញការគំរាមកំហែងដល់យើងជារៀងរាល់ដងដែរ។ យើងបានគិតថា៖ ‹ម្ដេចក៏មានសេចក្ដីក្លាហានម្ល៉េះហ្ន៎›»។
នោះជាការពិសោធន៍របស់មនុស្សពេញវ័យបួននាក់ ពេលដែលកំពុងតែដើរទៅជិតសំបុកបក្សីដែលមានស្នាមអុជៗឈ្មោះ ឌីខែប (Burhinus Capensis)។ បក្សីមានពណ៌ខ្មៅតូចជាងគេនោះឈ្មោះ Vanellus armatus។ នៅក្នុងសៀវភៅដែលមានចំណងជើង ការណែនាំមនុស្សគ្រប់រូបចំពោះបក្សីនៅស្រុកអាហ្វ្រិកខាងត្បូង លោកសីនខ្លេនិងលោកម៉ីនឌេលសិនជាអ្នកបក្ខីសាស្ត្រពន្យល់ថា៖ «គូបក្សីដែលកំពុងតែបង្កើតកូននឹងការពារសំបុកហើយកូនរបស់វាយ៉ាងស្វាហាប់ ព្រមទាំងអាចទៅជាឃោរឃៅ នៅពេលដែលមានអ្នកឈ្លានពានដើរមកជិត។ បក្សីទាំងនេះមិនញញើតនឹងមាឌនៃអ្វីដែលដើរកាត់ឡើយ ហើយនឹងហើរឡើងទៅលើដោយស្រែកយ៉ាងខ្លាំង រួចបោះពួយចុះទៅរកអ្វីដែលដើរកាត់នោះ ទោះជាមនុស្សក្ដី ក្នុងការប៉ុនប៉ងព្រមានឲ្យចេញពីកន្លែងរបស់វា»។
អ្នកខ្លះបានឃើញដំរីធំៗដើរឆ្ពោះទៅឯសំបុករបស់បក្សី Vanellus armatus ដោយអចេតនាដែលធ្វើឲ្យបក្សីទាំងនេះបង្ហាញការគំរាមកំហែងរបស់វាតែម្ដង។ ដំរីធម្មតាត្រូវបានបក្សីទាំងនេះប្រដេញឲ្យដើរវាងពីទីនោះទៅ។
តើបក្សីទាំងឡាយមានសេចក្ដីក្លាហានពីណាមក? គឺបានមកពីបុគ្គលដែលបានបង្កើតពួកបក្សីទាំងនោះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់ក្នុងសត្វតូចៗទាំងនេះនូវសភាវគតិ ដើម្បីបង្ការសត្វធំៗពីការធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់សំបុកឬកូនរបស់វា។
មេរៀនសំរាប់ជនគ្រីស្ទាន
ជនគ្រីស្ទានទាំងឡាយអាចរៀនពីមេរៀននេះ ថ្វីបើគេចង់ធ្វើឲ្យហួសពីសេចក្ដីក្លាហានដែលកើតពីសភាវគតិក៏ដោយ។ ពួកគេបានតម្រូវឲ្យត្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាចៅហ្វាយរបស់គេ ដែលបានគោរពតាមបញ្ជារបស់ព្រះដោយគ្មានសេចក្ដីខ្លាច។ (ហេព្រើរ ១២:១-៣) ព្រះគម្ពីរផ្ដន្ទាទោសមនុស្សកំសាកទាំងឡាយណាដែលសុញសាញនឹងបំរើព្រះ។ (ហេព្រើរ ១០:៣៩; វិវរណៈ ២១:៨) នៅពេលដដែលនោះ ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យយោគយល់ដល់សមាសភាពមានខ្ចោះរបស់យើង ហើយក៏ជ្រាបថា ជួនកាលយើងអាចប្រព្រឹត្តអំពើបាប ឬក៏ខ្វះសេចក្ដីក្លាហានចាំបាច់ ក្នុងការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឲ្យបានពេញលេញ។ (ទំនុកដំកើង ១០៣:១២-១៤) តើបុគ្គលម្នាក់អាចធ្វើយ៉ាងណា បើសិនជាសេចក្ដីខ្លាចបានឃាត់គាត់ពីការធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវនោះ?
តាមរយៈអធិស្ឋាន ជនគ្រីស្ទានត្រូវតែបែរទៅរកព្រះឲ្យទ្រង់ប្រទានឲ្យកំឡាំង ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងការសាកល្បង ហើយខំព្យាយាមបន្តធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ព្រះគម្ពីរមានសេចក្ដីសន្យានៃជំនួយរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលអាចទុកចិត្តបាន៖ «ទ្រង់រមែងចំរើនកំឡាំង ដល់អ្នកដែលល្វើយ ហើយចំណែកអ្នកដែលគ្មានកំឡាំងសោះ នោះទ្រង់ក៏ប្រទានឲ្យ។ ទោះទាំងពួកជំទង់ គេនឹងល្វើយហើយនឿយហត់ទៅបាន ពួកកំឡោះក៏នឹងដួលជ្រលាកបានផង។ តែអស់អ្នកណាដែលសង្ឃឹមដល់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ នោះនឹងមានកំឡាំងចំរើនជានិច្ច គេនឹងហើរឡើងទៅលើ ដោយស្លាប ដូចជាឥន្ទ្រី គេនឹងរត់ទៅឥតដែលហត់ ហើយនឹងដើរឥតដែលល្វើយឡើយ»។ (អេសាយ ៤០:២៩-៣១) មនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះជាច្រើនបានពិសោធន៍នូវការជាក់ស្តែងនៃពាក្យទាំងនេះ ហើយក៏«បានមានកំឡាំងក្នុងកាលដែលកំពុងតែខ្សោយ›។ (ហេព្រើរ ១១:៣៤) សាវកប៉ុលជាគំរូដ៏ល្អម្នាក់ គាត់បានសរសេរថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានគង់ជាមួយនឹងខ្ញុំវិញ ព្រមទាំងចំរើនកំឡាំងផង ដើម្បីឲ្យដំណឹងល្អបានផ្សាយទៅសព្វគ្រប់ ឲ្យអស់ទាំងសាសន៍បានដឹងដោយសារខ្ញុំ»។—ធីម៉ូថេទី២ ៤:១៧
សូម្បីតែបុគ្គលចំណូលចិត្តថ្មីៗ ដែលប្រាថ្នាចង់ទៅជាអ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះ ក៏អាចពិសោធជំនួយដែលធ្វើឲ្យមានកំឡាំងនេះដែរ។ សូមពិចារណាអំពីបុរសជាតិអាហ្វ្រិកខាងត្បូងម្នាក់ឈ្មោះ ហិណរី។ គាត់ជាហេរញ្ញិកនៃព្រះវិហារ ហើយបានរស់នៅជិតបព្វជិតរបស់គាត់។ ហិណរីកំពុងតែស្វែងរកសេចក្ដីពិត។ ថ្វីបើគាត់មានការជាប់ទាក់ទងនឹងសាសនាគាត់ក្ដី នៅថ្ងៃមួយគាត់បានយល់ព្រមសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅតាមផ្ទះ។ ក្រោយមក គាត់បានប្រាថ្នាចង់ទៅជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ដែរ ហើយក៏បានសួរតើគាត់ត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីឲ្យបានសម្រេចគោលបំណងនេះ។ គេបានពន្យល់ប្រាប់គាត់ថា ជាមុនដំបូង គាត់ត្រូវតែសុំលាលែងពីព្រះវិហាររបស់គាត់សិន។ (វិវរណៈ ១៨:៤) ដោយព្រោះតែបព្វជិតជាអ្នកជិតខាងនិងជាមិត្តម្នាក់ផង ហិណរីមានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនអាចគ្រាន់តែសរសេរសំបុត្រសុំឈប់ពីតំណែងទេ គឺគាត់គួរតែពន្យល់រឿងនេះទៅបព្វជិតផ្ទាល់ខ្លួនតែម្ដង។ គាត់បានពន្យល់រឿងនេះយ៉ាងក្លាហាន។
បព្វជិតនោះបានធ្លាក់ថ្លើមក្ដុក ហើយក្រោយមកក៏នាំនាយកបព្វជិតនិងសមាជិកឯទៀតនៃព្រះវិហារទៅជួបហិណរី។ ពួកគេចង់ដឹងពីមូលហេតុដែលគាត់បានចាកចេញពីសាសនារបស់គេ ហើយក្លាយទៅជាសមាជិកនៃសាសនាមួយទៀត ដែលយោងទៅតាមពួកគេ គឺឥតមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃព្រះសោះ។ ហិណរីបានពន្យល់ថា៖ «នៅមុនដំបូង ខ្ញុំមានចិត្តខ្លាចក្នុងការតបឆ្លើយនឹងពួកគេណាស់ ពីព្រោះពួកគេមានអានុភាពដ៏សម្បើមមកលើខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយខ្ញុំ ហើយទ្រង់បានជួយខ្ញុំដោះស្រាយដូចតទៅនេះថា៖ ‹ក្នុងចំណោមសាសនាអន្តរជាតិទាំងអស់ តើសាសនាណាមួយដែលប្រើព្រះនាមរបស់ព្រះ យេហូវ៉ា? តើមិនមែនជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទេឬ? តើអ្នកគិតថា ព្រះអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេកាន់ព្រះនាមទ្រង់ តែមិនប្រទានឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ដល់ពួកគេទេឬ?›» ពួកឥស្សរជននៃសាសនានោះមិនអាចបដិសេធនូវការវែកញែកបែបនេះឡើយ។ ដោយមានអំណរគុណដល់ព្រះ ដែលទ្រង់បានប្រទានចំណេះវិជ្ជានិងកំឡាំងឲ្យនោះ ឥឡូវនេះ ហិណរីចូលរួមផ្សាយយ៉ាងក្លាហានជាមួយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាពីទ្វារមួយទៅទ្វារមួយ។
មែនហើយ ជនគ្រីស្ទានពិតត្រូវការសេចក្ដីក្លាហាន។ កាលដែលលោកីយ៍នេះ កំពុងឆ្ពោះទៅជិតទីបញ្ចប់ហើយនោះ ការសាកល្បងជំនឿនឹងរឹតតែមានច្រើនឡើង។ សាតាំងចង់ធ្វើឲ្យអ្នកបំរើព្រះបាត់បង់នូវសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដោយខំព្យាយាមបំបាក់បំបែកចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍នៃពួកគេពីព្រះយេហូវ៉ា។ (ប្រៀបធៀប វិវរណៈ ២:១០) ប៉ុន្តែយើងមិនត្រូវចុះចាញ់ទេ។ ទោះបីជាយើងរងទុក្ខវេទនាបណ្ដោះអាសន្នដោយសារតែសេចក្ដីខ្លាចនោះក្ដី ក៏ព្រះយេហូវ៉ាអាចជួយយើងឲ្យបានជាឡើងវិញដែរ។ ចូរខំព្យាយាមបែរទៅរកទ្រង់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ប្រទានឲ្យកំឡាំងក្នុងការបន្តធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ចូរចងចាំថា បុគ្គលដែលបានបង្កើតបក្សីអង់អាចទាំងឡាយ ជាប្រភពនៃសេចក្ដីក្លាហានដែលមិនអាចរលត់បាន។ ពិតហើយ ជនគ្រីស្ទានត្រូវតែ«និយាយដោយក្លាហានថា៖ ‹ខ្ញុំមិនព្រមខ្លាចឡើយ ព្រោះ[ព្រះយេហូវ៉ា]ទ្រង់ជាជំនួយខ្ញុំ តើមនុស្សនឹងធ្វើដល់ខ្ញុំជាយ៉ាងណាបាន›»។—ហេព្រើរ ១៣:៦