តើផែនដីនឹងត្រូវទទួលសេចក្ដីវិនាសឬ?
ទីបញ្ចប់នៃសតវត្សទី២០នេះជិតមកដល់ហើយៗសតវត្សទី២១ គឺនឹងជិតរះឡើង។ ក្នុងឆាកនេះ មនុស្សជាច្រើនដែលធម្មតាមិនអើពើឬមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងទំនាយនៃសេចក្ដីវិនាស នោះកំពុងតែគិតថានឹងមានព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏សំខាន់នៅអនាគត។
លោកអ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ឃើញអត្ថបទក្នុងកាសែតនិងទស្សនាវដ្ដីអំពីរឿងនេះ ដែលថែមទាំងមានសៀវភៅអំពីកម្មវត្ថុនេះផង។ ចំពោះអ្វីដែលនឹងបង្កើតនៅដើមនៃសតវត្សទី២១ នោះយើងនឹងរង់ចាំមើល។ មនុស្សខ្លះនិយាយថា ការទៅដល់ចុងឆ្នាំ២០០០ គ្រាន់តែជាការផ្លាស់ប្ដូរពីឆ្នាំមួយទៅមួយទៀតប៉ុណ្ណោះ (ឬក៏ពីមួយនាទី ពីឆ្នាំ២០០០ទៅឆ្នាំ២០០១) ហើយនឹងច្បាស់ជាគ្មានអ្វីដ៏ធំដុំនោះទេ។ អ្វីដ៏គួរឲ្យខ្វល់ខ្វាយនោះគឺអនាគតដ៏វែងឆ្ងាយសំរាប់ផែនដីយើងនេះ។
ទំនាយមួយដែលធ្វើឲ្យចាប់អារម្មណ៍កាន់តែច្រើនឡើងសព្វថ្ងៃនេះ នោះគឺថាដល់កំរិតណាខ្លះ ផែនដីយើងនេះនឹងត្រូវវិនាសអស់រលីង តែមិនថាក្នុងមួយរំពេចភ្លាមឬនៅអនាគតដ៏ឆ្ងាយទេ។ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវការទាយខ្លះៗដែលធ្វើឲ្យស្រពាប់ស្រពោន។
ក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ អវសានកាលនៃពិភពលោក—វិទ្យាសាស្ត្រនិងអភិសមាចារនៃការសាបសូន្យមនុស្ស ដែលបានបោះពុម្ពលើកទីមួយនៅឆ្នាំ១៩៩៦ អ្នកនិពន្ធនិងទស្សនវិទូ ចន លេស្លី បានឲ្យយោបល់បីយ៉ាងពីរបៀបដែលជីវិតរបស់មនុស្សនៅលើផែនដីនឹងត្រូវសាបសូន្យទៅ។ ទីមួយ គាត់សួរថា៖ «តើសង្គ្រាមនុយក្លេអែរអាចធ្វើជាទីបញ្ចប់នៃមនុស្សលោកទេ»? រួចមក គាត់និយាយបន្ថែមថា៖ «ឆាកដែលសមនឹងកើតឡើង . . . គឺការបាត់សូន្យទៅតាមរយៈចំហាយវិទ្យុសកម្ម៖ មហារីក ដែលធ្វើឲ្យប្រព័ន្ធកោសិកាទៅជាខ្សោយ ដែលនាំឲ្យមានរោគរាតត្បាត ឬកំណើតដ៏ពិការជាច្រើន។ ហើយអតិសុខុមកាយក៏អាចស្លាប់ទៅ ដែលជាអ្វីដ៏សារៈសំខាន់ក្នុងបរិយាកាស»។ យោបល់ទីបីដែលលោកលេស្លី ប្រាប់នោះគឺថា ផ្កាយដុះកន្ទុយឬផ្កាយគ្រោះអាចទង្គិចផែនដី៖ «ដោយសារការវិលជុំវិញរបស់ផ្កាយដុះកន្ទុយឬផ្កាយគ្រោះ នោះនៅថ្ងៃណាមួយនឹងទង្គិចផែនដីនេះ។ គឺប្រហែលមានពីរពាន់ផ្កាយដុះកន្ទុយនិងផ្កាយគ្រោះ ដែលមានទំហំពី១ទៅ១០គីឡូម៉ែត្រ។ ហើយមានផ្កាយដុះកន្ទុយនិងផ្កាយគ្រោះដ៏ធំៗទៀត ដែលមានចំនួនតូចៗក៏ច្រើនដែរ»។
ការពិពណ៌នាអំពី‹ការប្រល័យលោក›ដ៏ជាក់ស្តែង
សូមពិចារណាមើលអ្នកវិទ្យសាស្ត្រម្នាក់ទៀត លោកប៉ុល ដេវីស ជាសាស្ដ្រាចារ្យនៅសកលវិទ្យាល័យនៃអាត់ឌីឡែត នៅប្រទេសអូស្ដ្រាលី។ សារពត៌មានវ៉ាស៊ីនតោន ថែម្ស បានពណ៌នាថាលោកជា«អ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីជាងគេទូទាំងពិភពលោក»។ នៅឆ្នាំ១៩៩៤ លោកបានសរសេរសៀវភៅ បីនាទីចុងក្រោយ ដែលបានត្រូវគេហៅជា«សៀវភៅនៃការប្រល័យលោក»។ ជំពូកទីមួយនៃសៀវភៅនេះ បានត្រូវហៅថា «ការប្រល័យលោក» ហើយបានរៀបរាប់អំពីឆាកដែលនឹងអាចកើតឡើង ប្រសិនបើផ្កាយដុះកន្ទុយប៉ះទង្គិចផែនដីនេះ។ សូមអាននូវការពិពណ៌នាដ៏គួរឲ្យរន្ធត់នេះ៖
«ផែនដីនេះរង្គើដោយកម្លាំងនៃកក្រើកផែនដីជាច្រើនពាន់ដង។ ការផ្ទុះនៃខ្យល់ដែលបានខ្ចាត់ខ្ចាយ ដោយកំទេចរចនាសម្ព័ន្តទាំងអស់ ដែលនៅតាមផ្លូវរបស់វា។ ផ្ទៃដ៏រាបនៅកន្លែងប៉ះទង្គិចនោះក៏ឡើងទៅជារង្វង់មូលនៃភ្នំមានថ្មរំលាយ ដែលមានកំពស់បីបួនម៉ីល ដែលធ្វើឲ្យឃើញបាតផ្ទៃដីនៃមាត់ភ្នំភ្លើង ដែលមានប្រហែល១៥០គីឡូម៉ែត្រ។ . . . កំទេចដីក៏បក់វាទៅលើអាកាស ដែលបំបាំងថ្ងៃ។ ឥឡូវនេះជំនួសពីពន្លឺថ្ងៃ គឺអាកាសបាតុភូតជាច្រើនកោដិ ដែលធ្វើឲ្យដីទៅជាក្ដៅយ៉ាងខ្លាំង កាលដែលរបស់ដែលបានខ្ចាត់ខ្ចាយធ្លាក់ពីលំហអាកាសទៅក្នុងបរិយាកាស»។
សាស្ដ្រាចារ្យដេវីសបានភ្ជាប់ឆាកក្នុងមនោគតិនេះ ទៅនឹងការទាយអំពីផ្កាយដុះកន្ទុយ ដែលលោកស្វីស-ថេថុស បានឃើញទង្គិចផែនដីនោះ។ គាត់បានព្រមានថែមទៀតថា ទោះជាព្រឹត្ដិការណ៍នេះមិនទាន់មាននៅអនាគតក៏ដោយ ក្នុងមតិរបស់គាត់«មិនយូរមិនឆាប់របស់ដូចស្វីស-ថេថុស បានឃើញឬវត្ថុដូចនេះ នឹងទង្គិចផែនដីជាមិនខាន»។ ការសន្និដ្ឋានរបស់គាត់មានមូលដ្ឋានទៅលើការស្មានដែលថា វត្ថុ១០,០០០ដុំប្រវែង០.៥គីឡូម៉ែត្រ កំពុងតែធ្វើដំណើរកាត់រង្វង់វិលផែនដី។
តើអ្នកជឿថា ការទន្ទឹងចាំដ៏រន្ធត់បែបនេះជាការពិតបានទេ? មនុស្សមួយចំនួនធំជឿលើរឿងនេះ។ ប៉ុន្តែ គេផាត់ចោលការខ្វល់ខ្វាយ ដោយគិតថា រឿងនេះនឹងមិនកើតឡើងក្នុងកាលដែលគេរស់នៅនោះទេ។ ប៉ុន្តែហេតុអ្វីក៏ត្រូវកំទេចចោលផែនដី—មិនថានៅពេលឆាប់នេះឬជាច្រើនពាន់ឆ្នាំទៅនោះ? ប្រាកដហើយ មិនមែនផែនដីនោះទេ ដែលជាប្រភពនៃបញ្ហារបស់មនុស្សឬសត្វនោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ គឺជាមនុស្សទេដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះបញ្ហាជាច្រើននៃសតវត្សទី២០នេះ រួមបញ្ចូលនឹង‹ការបង្ខូចផែនដី›ទាំងមូលដែរ។—វិវរណៈ ១១:១៨
ការគ្រប់គ្រងខុសរបស់មនុស្សនឹងត្រូវប្ដូរបញ្ច្រាស
ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះមនុស្សដែលអាចធ្វើឲ្យហិនហោចផែនដី ដោយការគ្រប់គ្រងខុសនិងសេចក្ដីលោភនោះ? យើងឃើញច្បាស់ណាស់ថាសេចក្ដីហិនវិនាសដ៏ធំនៃផែនដីនេះ បានកើតឡើងរួចទៅហើយដោយការកាប់ព្រៃយ៉ាងហួសហេតុ ការធ្វើឲ្យកខ្វក់នូវនាអាកាស និងការធ្វើឲ្យខូចដល់ប្រព័ន្ធចែកទឹក។ នេះបានសង្ខេបយ៉ាងត្រឹមត្រូវ២៥ឆ្នាំកន្លងមកហើយ ដោយអ្នកនិពន្ធបាបារ៉ា វូឌ និងរិនណេ ឌូបូស ក្នុងសៀវភៅរបស់គេ មានផែនដីតែមួយ៖ «ផ្នែកបីយ៉ាងដ៏ធំនៃការធ្វើឲ្យកខ្វក់ ដែលយើងត្រូវតែពិនិត្យមើលគឺជាខ្យល់ ទឹក និងដី—ប្រាកដហើយ ទាំងបីនេះជាធាតុដ៏ធំនៃជីវិតនៅលើផែនដី»។ ហើយស្ថានការណ៍នេះឥតបានប្រែប្រួលឲ្យបានល្អសោះតាំងពីនោះមក មែនទេ?
នៅពេលដែលពិចារណាមើលភាពដែលអាចកើតមានឡើង ដោយការបង្ហិនឬការកំទេចចោលផែនដី យើងអាចលើកទឹកចិត្តបានដោយគិតថា ផ្ទៃដីមានអំណាចងើបឡើងវិញយ៉ាងអស្ចារ្យ។ ក្នុងការរៀបរាប់សមត្ថភាពដ៏អស្ចារ្យនេះ រិនណេ ឌូបូសបានថ្លែងអំពីការសង្កេតមើលដ៏លើកទឹកចិត្តនេះ ក្នុងសៀវភៅមួយទៀត ប្រព័ន្ធបរិស្ថានដែលឆាប់ងើបឡើងវិញ៖
«មនុស្សជាច្រើនខ្លាច ថាការដឹងអំពីការអន់ថយនៃបរិយាការ នោះជ្រុលពេលទៅហើយ ពីព្រោះប្រព័ន្ធបរិស្ថានបានហិនហោចជាច្រើនទៅហើយ និងមិនអាចធ្វើឲ្យបានល្អឡើងវិញឡើយ។ ក្នុងមតិរបស់ខ្ញុំ ទស្សនៈដ៏ឥតល្អនេះឥតត្រឹមត្រូវទេ ពីព្រោះប្រព័ន្ធបរិស្ថានមានអំណាចដ៏អស្ចារ្យក្នុងការងើបឡើងវិញ ពីការពិសោធនូវភាពទ្រុឌទ្រមនេះ។
«ប្រព័ន្ធបរិស្ថានមានរបៀបបីបួនយ៉ាងដើម្បីជួសជុលឲ្យបានធម្មតាឡើងវិញ។ . . . របៀបទាំងនេះបណ្ដាលឲ្យប្រព័ន្ធបរិស្ថានមានជ័យជំនះ ដោយកែប្រែបន្ដិចម្ដងៗទៅមានសភាពដើមរបស់វា ដែលសមតាមរបស់ប្រព័ន្ធបរិស្ថាន»។
គឺអាចសម្រេចបាន
គំរូដ៏អស្ចារ្យមួយក្នុងឆ្នាំថ្មីៗនេះ គឺការសំអាតទន្លេដ៏ល្បីមួយនៅក្រុងឡុនដុន ដែលឈ្មោះថេម្ស។ សៀវភៅ ការប្រែប្រួលនៃទន្លេថេម្ស ដោយចេហ្វ្រី ហារ៉ីសិន និង ភិតធើ ក្រែន បានកត់ទុកការសម្រេចដ៏អស្ចារ្យនេះ ដែលបង្ហាញនូវអ្វីដែលអាចធ្វើបាន នៅពេលដែលមនុស្សរួមដៃគ្នាសំរាប់ផលប្រយោជន៍នៃសាធារណៈជន។ ឌុចនៃអ៊ីឌិនបឺក ពីប្រទេសអង់គ្លេស បានសរសេរក្នុងបុព្វកថាជូនសៀវភៅនេះថា៖ «នៅទីបំផុត ជារឿងដ៏ជោគជ័យក្នុងកំរិតដ៏ធំមួយ ដែលសមនឹងបោះពុម្ព ទោះជានេះនឹងលើកទឹកចិត្តមនុស្សខ្លះឲ្យសន្មតថា បញ្ហាជាច្រើននៃអភិរក្ស គឺមិនមែនជាអាក្រក់ដូចគេបាននាំឲ្យជឿនោះទេ។ . . . គេអាចលើកទឹកចិត្តពីអ្វីដែលបានសម្រេចក្នុងទន្លេថេម្ស។ ដំណឹងល្អនោះគឺថា យើងអាចសម្រេចបាន ហើយគ្រោងការណ៍របស់គេក៏អាចសម្រេចជោគជ័យឲ្យបានដែរ»។
ក្នុងជំពូក«ការបោសសំអាតដ៏ធំ» ហារ៉ីសិន និងក្រែន សរសេរអំពីអ្វីដែលបានសម្រេចក្នុងរយៈ៥០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ៖ «ជាលើកដំបូងហើយក្នុងពិភពលោក ដែលទន្លេដ៏កខ្វក់និងដ៏រវល់ខាងឧស្សាហកម្មបានធ្វើឲ្យល្អឡើងវិញ ដល់ទំហំដ៏ល្អម្ល៉េះ ដែលសត្វបានត្រឡប់មកវិញជាច្រើន។ ដែលការប្រែប្រួលនេះបានកើតឡើងដោយល្បឿនយ៉ាងលឿន ក្នុងស្ថានការណ៍ដែលនៅដើមដំបូង មើលទៅដូចជាអស់សង្ឃឹម នោះផ្ដល់ឲ្យការលើកទឹកចិត្ត សូម្បីដល់អ្នកអភិរក្សដែលគិតតែពីស្ថានភាពអាក្រក់នោះដែរ»។
រួចមក ពួកគេពិពណ៌នាអំពីការផ្លាស់ប្ដូរនេះថា៖ «សភាពនៃទន្លេបានអន់ថយទៅបន្ដិចម្ដងៗជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមក ហើយការហិនហោចខ្លាំងគឺនៅកំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ នៅពេលដែលប្រព័ន្ធទឹកសំអុយបានត្រូវខូចឬក៏បានបាក់បែក។ ក្នុងកំឡុងទសវត្ស ១៩៤០ និង ១៩៥០ នោះសភាពនៃទន្លេថេម្សបានចុះខ្លាំងណាស់។ ទន្លេនោះគឺអាចប្រៀបធៀបទៅនឹងទឹកសំអុយ ដែលមានពណ៌ខ្មៅ ឥតមានខ្យល់អុកស៊ីហ្សែន ហើយក្នុងរដូវក្ដៅ ក្លិនស្អុយពីទន្លេថេម្ស អាចធំខ្លិនដល់កន្លែងយ៉ាងឆ្ងាយ។ . . . ដែលពីដើមសំបូរដោយត្រី ឥឡូវឥតមានសោះ លើកលែងតែអន្ទង់ខ្លះៗដែលអាចរស់នៅ ដោយព្រោះវាមានសមត្ថភាពដកខ្យល់ពីលើ។ ជីវិតរបស់សត្វដែលនៅខាងក្នុងរវាងក្រុងឡុនដុននិងវូលវិច នោះគឺមានតែទារព្រៃនិងហង្សតែប៉ុណ្ណោះ ហើយសត្វទាំងនេះមានជីវិតដោយសារការធ្លាក់ស្រូវនៅតាមមាត់ទន្លេ ជាជាងពីស្បៀងតាមធម្មជាតិនោះ។ . . . តើអ្នកណានៅពេលនោះ នឹងជឿអំពីការមានឡើងវិញដ៏អស្ចារ្យ ដែលនឹងត្រូវកើតឡើងនោះ? ក្នុងរយៈដប់ឆ្នាំទន្លេនេះបានផ្លាស់ប្ដូរពីសភាពដ៏សោះកក្រោះ ទៅជាទីជ្រកកោនសំរាប់សត្វទឹកជាច្រើន រួមបញ្ចូលសត្វ១០.០០០ប្រភេទនិងសត្វដែលនៅមាត់ទឹក១២.០០០ប្រភេទដែរ»។
ប្រាកដហើយ នេះគ្រាន់តែជាការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងកន្លែងដ៏តូចមួយប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចមានការលើកទឹកចិត្តពីមេរៀននៃឧទាហរណ៍នេះ។ នេះបង្ហាញថា មិនចាំបាច់គិតថាផែនដីនេះនឹងទៅជាហិនហោច ដោយព្រោះមានការគ្រប់គ្រងខុស សេចក្ដីលោភ និងការឥតចេះបើគិតរបស់មនុស្សនោះឡើយ។ ការអប់រំដ៏ត្រឹមត្រូវនឹងការខំប្រឹងដ៏ឯកភាព សំរាប់ផលប្រយោជន៍នៃមនុស្សលោក អាចជួយឲ្យផ្លាស់ប្ដូរផែនដីនេះ ទោះជាមានការបាក់បែកដល់អេកូឡូស៊ី បរិយាការ និងផ្ទៃដី។ ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាវិញ ចំពោះអ្វីដែលអាចកើតមានឡើងពីកម្លាំងដ៏ហិនហោចខាងក្រៅ ដូចជាផ្កាយដុះកន្ទុយឬផ្កាយគ្រោះនោះ?
តាមរយៈអត្ថបទជាបន្ទាប់យើងអាចទទួលចម្លើយដ៏ល្អនៃសំនួរដ៏ពិបាកមួយនេះ។
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៥]
ការអប់រំនិងការខំប្រឹងដ៏ឯកភាព អាចជួយផែនដីឲ្យផ្លាស់ប្ដូរ ទោះជាមានការហិនហោចជាច្រើនក៏ដោយ