ការទាស់ទែងគ្នាដោយពាក្យសំដី ហេតុអ្វីក៏ធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់ម្ល៉េះ?
«ឯសេចក្ដីទាស់ទែង នឹងសេចក្ដីឈ្លោះប្រកែកក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះមកពីណា?»។—យ៉ាកុប ៤:១
យ៉ាកុបដែលជាអ្នកសរសេរសៀវភៅមួយក្នុងព្រះគម្ពីរមិនបានសួរសំនួរនេះទៅកាន់ពួកទាហានរ៉ូមទេ ដែលនៅពេលនោះកំពុងតែច្បាំងដណ្ដើមគ្នាកាន់កាប់ត្រួតត្រាទឹកដី។ ហើយគាត់ក៏មិនបានសួរសំដៅទៅកាន់ពួកឧទ្ទាមជាតិយូដាដែលមានកាំបិតស្នៀតនៅសតវត្សរ៍ទីមួយគ.ស.នោះដែរ។ យ៉ាកុបបានសំដៅទៅការទាស់ទែងគ្នាដែលទាក់ទងនឹងមនុស្សតែពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះសេចក្ដីទាស់ទែងគ្នាក៏អាចធ្វើឲ្យមានការបំផ្លិចបំផ្លាញដូចជាការច្បាំងគ្នាក្នុងសង្គ្រាមនោះដែរ។ ចូរកត់សម្គាល់នូវកំណត់ហេតុទាំងនេះក្នុងព្រះគម្ពីរ។
កូនប្រុសៗរបស់យ៉ាកុបបានស្អប់យ៉ូសែបជាប្អូនដល់ម្ល៉េះ ដែលពួកគេបានលក់យ៉ូសែបជាខ្ញុំកញ្ជះ។ (លោកុប្បត្តិ ៣៧:៤-២៨) ក្នុងករណី របស់ស្តេចសូលជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានខិតខំរកវិធីសម្លាប់ដាវីឌ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះស្តេចសូលមានចិត្តច្រណែននឹងដាវីឌ។ (សាំយូអែលទី១ ១៨:៧-១១; ២៣:១៤, ១៥) នៅសតវត្សរ៍ទីមួយ ស្ត្រីគ្រីស្ទានពីរនាក់ឈ្មោះអ៊ើរ៉ូឌានិងស៊ុនទីចបានធ្វើឲ្យបាត់បង់នូវភាពសុខសាន្តក្នុងក្រុមជំនុំ ដោយសារតែពួកគាត់បានឈ្លោះប្រកែកគ្នា។—ភីលីព ៤:២
នៅសម័យមុនៗ មនុស្សដោះស្រាយជម្លោះរបស់ពួកគេ ដោយប្រើដាវឬកាំភ្លើង។ ហើយជាញឹកញយ គឺមានបុគ្គលម្នាក់ស្លាប់ឬពិការអស់មួយជីវិត។ សព្វថ្ងៃនេះ អស់អ្នកដែលឈ្លោះប្រឆាំងគ្នាធម្មតាប្រើពាក្យគំរោះគំរើយ ដែលបញ្ឈឺចិត្ត ហើយមិនសូវប្រើអាវុធទេ។ ការពាធាដោយពាក្យសំដីធ្វើឲ្យរបួសដល់សន្ទុះចិត្តនិងកេរ្ដិ៍ឈ្មោះ ទោះជាមិនបានបង្ហូរឈាមគ្នាក៏ដោយ។ ជាច្រើនដងមនុស្សដែលគ្មានទោសរងគ្រោះក្នុងជម្លោះទាំងនេះ។
សូមគិតនូវអ្វីដែលបានកើតឡើងប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅនេះ នៅពេលដែលបព្វជិតម្នាក់នៃសាសនាអង់គ្លេកិនបានចោទបព្វជិតម្នាក់ទៀតថាគាត់ប្រើប្រាក់កាក់របស់វិហារយ៉ាងផ្ដេសផ្ដាស។ ជម្លោះនេះត្រូវមនុស្សដឹងឮទូទៅ ហើយក្រុមជំនុំដែលបព្វជិតទាំងពីរនាក់នោះបំរើត្រូវបានបែកបាក់ជាពីរក្រុម។ សមាជិកខ្លះបដិសេធមិនទៅប្រជុំ ប្រសិនបើបព្វជិតណាដែលពួកគេមិនចូលចិត្តដឹកនាំការប្រជុំនៅថ្ងៃនោះ។ បព្វជិតទាំងពីរនាក់នេះស្អប់គ្នាដល់ម្ល៉េះ រហូតដល់ពួកគេមិនខ្ចីនិយាយរកគ្នា នៅពេលដែលពួកគេមកវិហារដើម្បីថ្វាយបង្គំ។ បព្វជិតម្នាក់ដែលបានចោទប្រកាន់គេត្រូវបានគេចោទប្រកាន់គាត់វិញថាជាអ្នកប្រព្រឹត្តយ៉ាងលាមកខាងការរួមភេទ នោះក៏ធ្វើឲ្យមានជម្លោះកាន់តែខ្លាំងឡើង។
មេអេវ៉ែកនៅស្រុកខេនថឺបារីអង្វរបព្វជិតទាំងពីរសុំឲ្យស្ងប់ស្ងាត់ ដោយហៅការឈ្លោះប្រកែករបស់ពួកគេ ប្រៀបដូចជាជំងឺមហារីក និងជា«រឿងអាស្រូវដែលធ្វើឲ្យខូចកិត្ដិនាមនៃព្រះអម្ចាស់»។ នៅឆ្នាំ១៩៩៧ បព្វជិតម្នាក់សុខចិត្តចូលនិវត្តន៍។ ចំណែកបព្វជិតម្នាក់ទៀតកាន់តំណែងរហូតដល់គាត់ត្រូវតែចាកចេញ ពីព្រោះគាត់មានអាយុដែលត្រូវតែចូលនិវត្តន៍។ យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់នៅកាន់តំណែងរហូតដល់គាត់អាយុ៧០ឆ្នាំទើបចូលនិវត្តន៍នៅថ្ងៃទី៧ ខែសីហា ឆ្នាំ២០០១។ កាសែតវិហារប្រទេសអង់គ្លេស បានរៀបរាប់ថានៅថ្ងៃដែលបព្វជិតនោះចូលនិវត្តន៍ នោះជាថ្ងៃជប់លៀងរបស់សន្តវិចទ្រីសៀស។ តើសន្តវិចទ្រីសៀសជានរណា? គាត់ជាអេវ៉ែកនៅសតវត្សរ៍ទីបួនដែលត្រូវគេវាយនឹងខ្សែតី ដោយសារគាត់មិនចូលធ្វើជាទាហាន។ ដោយកត់សម្គាល់នូវចិត្តគំនិតខុសគ្នានេះ កាសែតនេះចែងថា៖ «[បព្វជិតដែលចូលនិវត្តន៍]ទាំងពីរនោះមិនបានបង្ហាញថាគាត់ឈប់ឈ្លោះគ្នានឹងបព្វជិតម្នាក់ទៀតនោះឡើយ»។
បព្វជិតទាំងនេះអាចជៀសវាងពីការធ្វើឲ្យខ្លួននិងអ្នកដទៃមិនឲ្យរបួសផ្លូវចិត្តបាន បើពួកគេបានធ្វើតាមឱវាទនៅរ៉ូម ១២:១៧, ១៨ ដែលចែងថា៖ «កុំឲ្យធ្វើការអាក្រក់ស្នងនឹងការអាក្រក់ឡើយ ត្រូវតែខំសំដែងកិរិយាល្អ នៅចំពោះមុខមនុស្សទាំងអស់វិញ ខាងឯពួកអ្នករាល់គ្នា នោះឲ្យខំនៅជាមេត្រីនឹងមនុស្សទាំងអស់ចុះ បើសិនជាបាន»។
ចុះអ្នកវិញ តើអ្នកនឹងមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា? ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់ធ្វើឲ្យអ្នកអាក់អន់ចិត្ត តើការអន់ចិត្តនោះជំរុញអ្នកឲ្យឈ្លោះប្រកែកគ្នាឬទេ? ឬក៏តើអ្នកនឹងជៀសវាងប្រើពាក្យគំរោះគំរើយ ហើយសុខចិត្តរកផ្លូវដើម្បីស្រុះស្រួលគ្នាវិញ? ប្រសិនបើអ្នកប្រព្រឹត្តខុសនឹងអ្នកណាម្នាក់ តើអ្នកនឹងមិននិយាយរកបុគ្គលនោះ ហើយសង្ឃឹមថាក្រោយមកគេនឹងភ្លេចបញ្ហានោះឬទេ? ឬក៏តើនេះជំរុញឲ្យអ្នកសុំឲ្យគេខន្តីអភ័យទោស? មិនថាយើងនិយាយសុំទោសគេ ឬយើងអត់ឱនទោសឲ្យគេ នោះការខំស្រុះស្រួលគ្នានាំឲ្យយើងមានសុខភាពល្អហើយសប្បាយជាងទៅទៀត។ ឱវាទក្នុងព្រះគម្ពីរអាចជួយយើងឲ្យចេះដោះស្រាយជម្លោះសូម្បីតែមានយូរមកហើយក្ដី។ អត្ថបទជាបន្តបន្ទាប់នឹងពិគ្រោះអំពីរឿងនេះ។