ឥទ្ធិពលដ៏ខ្លោចផ្សានៃសេចក្ដីស្លាប់
«ក្មេងអាយុប្រាំមួយឆ្នាំធ្វើអត្តឃាត»។ ចំណងជើងដែលគួរឲ្យរន្ធត់នេះសំដៅទៅការស្លាប់ដ៏ខ្លោចផ្សានៃក្មេងស្រីម្នាក់ឈ្មោះចាក់គី។ នៅពេលថ្មីៗនេះ ម្ដាយរបស់ក្មេងស្រីនេះទើបតែស្លាប់ដោយសារជំងឺដែលមិនអាចព្យាបាលជា។ មុនចាក់គីលោតសម្លាប់ខ្លួននៅមុខរទេះភ្លើងដែលកំពុងតែធ្វើដំណើរ នោះនាងបានប្រាប់បងប្អូនថានាងចង់‹ក្លាយជាទេវតាមួយរូបដើម្បីនៅជាមួយម្ដាយ›។
អ៊ានអាយុ១៨ឆ្នាំបានអង្វរអ្នកដឹកនាំសាសនាឲ្យពន្យល់នូវមូលហេតុដែលឪពុកគាត់ស្លាប់ដោយរោគមហារីក។ អ្នកដឹកនាំសាសនានោះបានអះអាងថា ដោយសារឪពុកអ៊ានជាមនុស្សល្អ ហើយព្រះចង់ឲ្យគាត់ឡើងទៅស្ថានសួគ៌។ ក្រោយពីបានឮការពន្យល់នោះ អ៊ានសន្និដ្ឋានថា គាត់មិនចង់ស្គាល់ព្រះដ៏ឃោរឃៅបែបនេះឡើយ។ ដោយសារជីវិតគាត់ទំនងដូចជាគ្មានន័យ នោះអ៊ានបានសម្រេចចិត្តដេញតាមតែការកំសាន្តសប្បាយវិញ។ ដោយសារអ៊ានវក់ក្នុងការដេញតាមតែការកំសាន្តសប្បាយ នោះគាត់បានលុងខ្លួនផឹកស្រា ប្រើគ្រឿងញៀន និងប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌។ គាត់លែងជាម្ចាស់លើជីវិតរបស់គាត់បានទៀតហើយ។
«មនុស្សដែលរស់ គេដឹងថាខ្លួននឹងស្លាប់ជាមិនខាន»
ព្រឹត្ដិការណ៍ដែលគួរឲ្យឈឺចាប់ទាំងពីរនេះ បង្ហាញថាសេចក្ដីស្លាប់អាចធ្វើឲ្យមនុស្សភ័យតក់ស្លុត ជាពិសេសបើសេចក្ដីស្លាប់កើតឡើងដោយមិនបានដឹងទុកជាមុន។ មែនហើយ មនុស្សគ្រប់គ្នាដឹងហេតុការណ៍ពិតដែលចែងក្នុងព្រះគម្ពីរថា៖ «មនុស្សដែលរស់ គេដឹងថាខ្លួននឹងស្លាប់ជាមិនខាន»។ (សាស្ដា ៩:៥) ប៉ុន្តែ មនុស្សជាច្រើនមិនអើពើនឹងរឿងនេះទេ។ ចុះអ្នកវិញ? ជីវិតយើងរវល់ដល់ម្ល៉េះដែលយើងគ្មានពេលនឹងគិតអំពីសេចក្ដីស្លាប់ ដោយចាត់ទុកពេលនោះហាក់ដូចជានៅឆ្ងាយ។
សៀវភៅមួយកត់សម្គាល់ថា៖ «មនុស្សភាគច្រើនខ្លាចស្លាប់ ហើយមិនចង់គិតអំពីរឿងនោះ»។ (The World Book Encyclopedia) យ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរឬជំងឺដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត អាចបង្ខំយើងឲ្យប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីស្លាប់។ ឬក៏ប្រហែលពិធីបុណ្យសពនៃមិត្តឬញាតិសន្ដាន ក៏រំឭកយើងនូវលទ្ធផលដ៏ឈឺចាប់ដែលមនុស្សជាតិនឹងទទួល។
យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពិធីបុណ្យសពអ្នកកាន់ទុក្ខជាញឹកញយនិយាយថា«យើងត្រូវតែរស់បន្តទៅទៀត»។ ប្រាកដមែន។ តាមការពិត ជីវិតហាក់ដូចជាកន្លងទៅយ៉ាងលឿនដល់ម្ល៉េះ បានជាយើងត្រូវប្រឈមមុខនឹងបញ្ហានៃជរាភាព។ ខណៈនោះ សេចក្ដីស្លាប់មិនមែនជាអ្វីដែលនៅឆ្ងាយទៀតឡើយ។ មានពិធីបុណ្យសពជាច្រើននៃមិត្តភក្ដិដែលធ្លាប់ស្គាល់ជាយូរហើយដែលយើងត្រូវចូលរួម។ ចំពោះមនុស្សវ័យចំណាស់ជាច្រើន សំនួរដែលធ្វើឲ្យគាត់ខ្វល់ចិត្ត«តើនៅពេលណាដល់វេនខ្ញុំ?»។
អាថ៌កំបាំងដ៏ធំ
ទោះជាគ្មាននរណាម្នាក់អាចបដិសេធសេចក្ដីស្លាប់បាន ប៉ុន្តែអ្វីដែលកើតឡើងក្រោយពីស្លាប់នោះស្ថិតជារឿងអាថ៌កំបាំងដ៏ធំមួយ។ មានការពន្យល់ជាច្រើនដែលខ្វែងគំនិតគ្នា ធ្វើឲ្យអ្នកសង្ស័យជំនឿសាសនាយល់ឃើញថាជាការជជែកវែកញែកឥតប្រយោជន៍អំពីរឿងដែលយើងមិនដឹង។ មនុស្សអនុវត្តនិយមសន្និដ្ឋានថា ដោយយើង«រស់តែម្ដង» យើងគួរសប្បាយឲ្យអស់ពីចិត្តនឹងរបស់ល្អៗក្នុងជីវិត។
ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សឯទៀតបដិសេធជឿថាសេចក្ដីស្លាប់ជាទីបញ្ចប់ចំពោះអ្វីៗទាំងអស់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនយល់ច្បាស់អំពីអ្វីដែលកើតឡើងក្រោយពីស្លាប់នោះទេ។ អ្នកខ្លះសន្មតថា ជីវិតនឹងបន្តរស់នៅស្ថានបរមសុខជារៀងរហូត តែអ្នកឯទៀតគិតថា គេនឹងរស់ម្ដងទៀតនៅពេលអនាគត ប្រហែលជាមនុស្សផ្សេងវិញ។
បងប្អូនញាតិមិត្តដែលកាន់ទុក្ខតែងសួរថា៖ «តើអ្នកស្លាប់នៅឯណា?»។ អស់រយៈប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ក្រុមបាល់ទាត់ធ្វើដំណើរទៅកន្លែងប្រកួតកីឡា ពេលនោះមានឡានធំបានបើកបុកឡានរបស់ពួកគេ ធ្វើឲ្យឡានរបស់ពួកគេក្រឡាប់រមៀលចេញពីថ្នល់។ សមាជិកប្រាំនាក់បានស្លាប់។ តាំងតែពីថ្ងៃដែលកូនបានស្លាប់ក្នុងគ្រោះថ្នាក់នោះ ម្ដាយគាត់សឹងតែពុំអាចធ្វើអ្វីបានទៀត។ គាត់ស្វះស្វែងរកចម្លើយថាតើកូនគាត់នៅទីណា? គាត់ទៅលេងផ្នូររបស់កូនគាត់ជាទៀងទាត់ហើយនិយាយយ៉ាងឮអស់រយៈច្រើនម៉ោង។ គាត់ទួញសោកដោយនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនជឿសោះថាគ្មានអ្វីកើតឡើងក្រោយពីស្លាប់នោះ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនប្រាកដទេ»។
យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ទស្សនៈយើងចំពោះសេចក្ដីស្លាប់អាចមានអានុភាពលើជីវិតយើងឥឡូវនេះ។ ដោយដឹងនូវប្រតិកម្មរបស់មនុស្សចំពោះភាពខ្លោចផ្សានៃសេចក្ដីស្លាប់ នោះមានសំនួរខ្លះដែលត្រូវលើកឡើង។ សូមពិចារណាថាតើអ្នកនឹងមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា? តើយើងគួរឈប់គិតពីសេចក្ដីស្លាប់ ហើយគិតតែពីការរកស៊ីឬ? តើភាពតក់ស្លុតនៃសេចក្ដីស្លាប់អាចបង្ខូចជីវិតយើងឬ? តើសាច់ញាតិដែលកាន់ទុក្ខនឹងត្រូវឆ្ងល់ជារៀងរហូតពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលបានស្លាប់ទៅហើយនោះ គេនៅឯណា? តើសេចក្ដីស្លាប់នឹងស្ថិតជារឿងអាថ៌កំបាំងរហូតឬ?