ជីវប្រវត្ដិ
ខ្ញុំចូលចិត្តសេពគប់បងប្អូនចាស់ជាងខ្ញុំដែលមានគំនិតវាងវៃ
រៀបរាប់ដោយ បងស្រីអែលវើ ជើដេ
ប្រហែលជា៧០ឆ្នាំមុន ភ្ញៀវម្នាក់បានមកផ្ទះយើង ហើយបានជូនយោបល់មួយដល់ឪពុកខ្ញុំដែលបានកែប្រែគន្លងជីវិតរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុង។ តាំងពីថ្ងៃដ៏សំខាន់នោះមក មនុស្សមួយចំនួនទៀតក៏បានមានឥទ្ធិពលមកលើជីវិតខ្ញុំដែរ។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំមានមិត្តភាពដ៏ល្អដែលខ្ញុំចាត់ទុកថាមានតម្លៃជាងអ្វីៗឯទៀត។ សូមឲ្យខ្ញុំរៀបរាប់អំពីរឿងនេះ។
ខ្ញុំបានកើតនៅក្រុងស៊ីដនីប្រទេសអូស្ដ្រាលីនៅឆ្នាំ១៩៣២ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំជាអ្នកជឿព្រះប៉ុន្តែមិនទៅវិហារទេ។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបង្រៀនខ្ញុំថា ព្រះកំពុងមើលខ្ញុំជាប់ជានិច្ច ហើយលោកចាំតែដាក់ទោសប្រសិនបើខ្ញុំជាក្មេងរពឹស។ នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្លាចព្រះ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍នឹងគម្ពីរយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលដែលអ៊ំរបស់ខ្ញុំមកលេងយើងនៅចុងសប្ដាហ៍ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំរឿងជាច្រើនក្នុងគម្ពីរដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ ខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំជានិច្ច ពេលគាត់មកលេងម្ដងទៀត។
ពេលដែលខ្ញុំនៅជាក្មេងជំទង់ ឪពុកខ្ញុំបានអានសៀវភៅផ្សេងៗដែលម្ដាយខ្ញុំបានទទួលពីស្ត្រីវ័យចាស់ម្នាក់ដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់អំពីអ្វីដែលគាត់អានក្នុងសៀវភៅរបស់គ្រិស្តសាសនិក បានជាគាត់យល់ព្រមសិក្សាគម្ពីរជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ពេលដែលឪពុកខ្ញុំសិក្សាគម្ពីរនៅល្ងាចមួយ គាត់ដឹងថាខ្ញុំកំពុងលួចស្ដាប់។ គាត់ហៀបនឹងប្រាប់ខ្ញុំឲ្យទៅគេងវិញ ប៉ុន្តែភ្ញៀវរបស់យើងបាននិយាយថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នកមិនឲ្យអែលវើអង្គុយស្ដាប់យើង?»។ សំណើរបស់គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់ផ្ដើមរបៀបរស់នៅថ្មី និងចាប់ផ្ដើមមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះពិត។
មិនយូរក្រោយមក ឪពុកខ្ញុំនិងខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចូលរួមកិច្ចប្រជុំ។ អ្វីដែលគាត់បានរៀនបានជំរុញចិត្តគាត់ឲ្យកែប្រែរបៀបរស់នៅរបស់គាត់។ គាត់ថែមទាំងចេះទប់កំហឹងទៀតផង។ នេះបានជំរុញចិត្តម្ដាយខ្ញុំនិងបងប្រុសខ្ញុំឈ្មោះហ្វ្រាង ឲ្យចាប់ផ្ដើមចូលរួមកិច្ចប្រជុំដែរ។a យើងទាំងបួននាក់បានរីកចម្រើន ហើយទីបំផុតបានទទួលការជ្រមុជទឹកធ្វើជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ តាំងពីពេលនោះមក បងប្អូនវ័យចាស់ជាច្រើននាក់បានមានឥទ្ធិពលល្អក្នុងអំឡុងដំណាក់កាលផ្សេងៗនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ។
ពេលសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសវិជ្ជាជីវៈមួយ
ជាក្មេងជំទង់ម្នាក់ ខ្ញុំចូលចិត្តសេពគប់បងប្អូនវ័យចាស់នៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើង។ បងស្រីម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគាត់គឺបងស្រីអាឡឺស ផ្លេស ជាបងស្រីវ័យចាស់ដែលបានមកលេងក្រុមគ្រួសារយើងលើកដំបូង។ គាត់ដូចជាជីដូនម្នាក់របស់ខ្ញុំ។ បងស្រីអាឡឺសបង្ហាត់ខ្ញុំឲ្យចេះផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈ ហើយគាត់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យព្យាយាមដើម្បីទទួលការជ្រមុជទឹក។ ខ្ញុំបានសម្រេចគោលដៅនេះនៅពេលខ្ញុំអាយុ១៥ឆ្នាំ។
ខ្ញុំក៏បានសេពគប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយប្ដីប្រពន្ធវ័យចាស់មួយគូឈ្មោះភើស៊ីនិងម៉ាត់ជ៍[ឬម៉ាហ្គារែត] ដឹនណឹម។ ការសេពគប់ជាមួយពួកគាត់មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកលើអនាគតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចូលចិត្តគណិតវិទ្យា ហើយខ្ញុំមានគោលដៅចង់បង្រៀនមុខវិជ្ជានេះ។ ភើស៊ីនិងម៉ាត់ជ៍បានបម្រើជាសាសនទូតនៅប្រទេសឡាត់វៀក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០។ ពេលសង្គ្រាមលោកលើកទី២បានផ្ទុះឡើងនៅទ្វីបអឺរ៉ុប ពួកគាត់បានត្រូវអញ្ជើញឲ្យទៅបម្រើនៅបេតអែលប្រទេសអូស្ដ្រាលី ដែលស្ថិតនៅជាយក្រុងស៊ីដនី។ បងប្រុសភើស៊ីនិងបងស្រីម៉ាត់ជ៍យកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងស្មោះចំពោះខ្ញុំ។ ពួកគាត់បានរៀបរាប់ប្រាប់ខ្ញុំអំពីបទពិសោធន៍ជាច្រើនគួរឲ្យរំភើបចិត្តដែលពួកគាត់ធ្លាប់មានក្នុងកិច្ចបម្រើជាសាសនទូត។ ខ្ញុំអាចឃើញច្បាស់ថាការបង្រៀនគម្ពីរនាំឲ្យគាប់ចិត្តជាងបង្រៀនគណិតវិទ្យាឆ្ងាយណាស់។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តធ្វើជាសាសនទូតវិញ។
បងភើស៊ីនិងបងម៉ាត់ជ៍បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យត្រៀមលក្ខណៈសម្រាប់កិច្ចបម្រើជាសាសនទូតដោយធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ។ ហេតុនេះ នៅឆ្នាំ១៩៤៨ ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៦ឆ្នាំ ខ្ញុំបានធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយយ៉ាងសប្បាយរីករាយជាមួយនឹងបងប្អូនវ័យក្មេង១០នាក់ទៀតក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ខ្ញុំ នៅហឹសវីលដែលនៅជាយក្រុងស៊ីដនី។
ក្នុងរយៈពេលបួនឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានត្រួសត្រាយនៅក្រុងបួនផ្សេងទៀតដែលនៅរដ្ឋញូវសោតវេល និងរដ្ឋឃ្វីនស្លែន។ សិស្សគម្ពីរម្នាក់របស់ខ្ញុំក្នុងចំណោមសិស្សដំបូងរបស់ខ្ញុំគឺបេតធី ឡរ (ឥឡូវឈ្មោះរ៉េមណឹន)។ បេតធីជានារីដែលចេះយកចិត្តទុកដាក់នឹងអ្នកឯទៀត គាត់មានអាយុបងខ្ញុំពីរឆ្នាំ។ ក្រោយមក គាត់បានធ្វើជាដៃគូត្រួសត្រាយជាមួយខ្ញុំនៅក្រុងខៅរើ ដែលនៅចម្ងាយប្រហែលជា១៤៥ម៉ៃល៍ (២៣០គីឡូម៉ែត្រ) ខាងលិចក្រុងស៊ីដនី។ ទោះជាយើងបានត្រួសត្រាយជាមួយគ្នាតែមួយរយៈពេលខ្លីក៏ដោយ បេតធីនិងខ្ញុំនៅតែជាមិត្តនឹងគ្នារហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
នៅពេលដែលទទួលភារកិច្ចជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស ខ្ញុំបានរើទៅនៅណារ៉ាន់ដេរ៉ាដែលជាក្រុងមួយមានចម្ងាយ១៣៧ម៉ៃល៍ (២២០គីឡូម៉ែត្រ) ខាងត្បូងឆៀងខាងលិចក្រុងខៅរើ។ ដៃគូថ្មីរបស់ខ្ញុំគឺជយ ឡេនណុកស៍ (ឥឡូវឈ្មោះហាន់ធឺរ) ជាអ្នកត្រួសត្រាយដ៏ខ្នះខ្នែងម្នាក់ដែលមានអាយុបងខ្ញុំពីរឆ្នាំដែរ។ យើងជាសាក្សីតែពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះក្នុងក្រុងនេះ។ បងជយនិងខ្ញុំបានជួលបន្ទប់នៅជាមួយប្ដីប្រពន្ធដ៏រាក់ទាក់មួយគូឈ្មោះរ៉េនិងអេសធើរ អាយអឹនស៍។ ពួកគាត់ព្រមទាំងកូនប្រុសម្នាក់និងកូនស្រីបីនាក់បានចាប់អារម្មណ៍ចំពោះសេចក្ដីពិត។ បងរ៉េនិងកូនប្រុសរបស់គាត់ធ្វើការនៅកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមចៀមនិងដាំស្រូវសាលីខាងក្រៅក្រុងពីថ្ងៃច័ន្ទដល់ថ្ងៃសុក្រ រីឯអេសធើរនិងកូនស្រីទាំងបីនាក់បើកផ្ទះជួលដែលមានបន្ទប់និងអាហារ។ រាល់ថ្ងៃអាទិត្យបងជយនិងខ្ញុំរៀបចំម្ហូបជាច្រើនសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារអាយអឹនស៍ និងសម្រាប់កម្មករធ្វើផ្លូវរថភ្លើងដែលឃ្លានយ៉ាងខ្លាំងប្រហែល១២នាក់ដែលស្នាក់នៅផ្ទះគាត់។ កិច្ចការនេះបានជួយយើងឲ្យរួចថ្លៃជួលបន្ទប់ខ្លះ។ បន្ទាប់ពីយើងសម្អាតរួចរាល់ហើយ យើងបានរៀបចំផ្ដល់អាហារដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ខាងចំណេះរបស់ព្រះ ពោលគឺការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមប្រចាំសប្ដាហ៍។ បងរ៉េ បងអេសធើរនិងកូនទាំងបួននាក់របស់គាត់បានជឿសេចក្ដីពិត ហើយបានក្លាយទៅជាសមាជិកដំបូងនៃក្រុមជំនុំណារ៉ាន់ដេរ៉ា។
នៅឆ្នាំ១៩៥១ ខ្ញុំបានចូលរួមមហាសន្និបាតរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងស៊ីដនី។ នៅទីនោះខ្ញុំបានចូលរួមប្រជុំពិសេសសម្រាប់អ្នកត្រួសត្រាយដែលចាប់អារម្មណ៍នឹងកិច្ចបម្រើជាសាសនទូត។ អ្នកត្រួសត្រាយជាង៣០០នាក់បានចូលរួមកិច្ចប្រជុំនោះដែលបានធ្វើឡើងនៅក្រោមតង់យ៉ាងធំមួយ។ បងប្រុសណេថិន ន័រ មកពីបេតអែលប៊្រុគ្លីនបានថ្លែងសុន្ទរកថា ហើយបាននិយាយអំពីសេចក្ដីត្រូវការយ៉ាងបន្ទាន់ក្នុងការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅគ្រប់ទីកន្លែងនៅផែនដី។ យើងស្ដាប់គ្រប់ពាក្យទាំងអស់របស់គាត់ដោយយកចិត្តទុកដាក់។ ក្រោយមក អ្នកត្រួសត្រាយជាច្រើននាក់ដែលមានវត្តមាននៅកិច្ចប្រជុំនោះបានចាប់ផ្ដើមកិច្ចការរាជាណាចក្រនៅតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិកខាងត្បូងនិងតំបន់ផ្សេងៗទៀត។ ខ្ញុំជាជនជាតិអូស្ដ្រាលីម្នាក់ក្នុងចំណោមជនជាតិអូស្ដ្រាលី១៧នាក់ដែលបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតជំនាន់ទី១៩ នៅឆ្នាំ១៩៥២។ នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំរំភើបចិត្តជាខ្លាំង។ ពេលខ្ញុំមានអាយុតែ២០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ក្ដីស្រមៃរបស់ខ្ញុំចង់បម្រើជាសាសនទូតបានក្លាយជាការពិត!
ពេលត្រូវកែប្រែទស្សនៈ
ការបង្ហាត់បង្រៀននិងការសេពគប់នៅសាលាគីលាត មិនត្រឹមតែបង្កើនចំណេះខាងគម្ពីរនិងពង្រឹងជំនឿរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំនៅក្មេង ហើយមានទំនោរចិត្តចង់ឲ្យខ្លួនខ្ញុំនិងអ្នកឯទៀតប្រព្រឹត្តល្អឥតខ្ចោះដែរ។ ខ្ញុំមានគំនិតខ្ពង់ខ្ពស់ជាច្រើនដែល តាមការពិតមិនអាចអនុវត្តបាន។ ទស្សនៈរបស់ខ្ញុំខ្លះគឺតឹងតែងហួសហេតុពេក។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលដែលខ្ញុំឃើញបងប្រុសណេថិន ន័រលេងបាល់ជាលក្ខណៈមិត្តភាពជាមួយបងប្អូនវ័យក្មេងមួយក្រុមដែលជាសមាជិកបេតអែល ខ្ញុំទាស់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។
អ្នកបង្ហាត់បង្រៀនសាលាគីលាតទាំងអស់ជាបុរសវាងវៃ ដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើនឆ្នាំ ច្បាស់ជាបានឃើញថាខ្ញុំកំពុងតស៊ូទាំងលំបាកនឹងបញ្ហារបស់ខ្ញុំ។ ពួកគាត់បានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ ហើយបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែរបៀបគិតគូររបស់ខ្ញុំ។ បន្ដិចម្ដងៗ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់និងជាព្រះដែលចេះដឹងគុណ លោកមិនមែនជាព្រះដែលតឹងរ៉ឹង ហើយពិបាកផ្គាប់ចិត្តនោះទេ។ បងប្អូនខ្លះដែលរៀនថ្នាក់ជាមួយគ្នាក៏បានជួយខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំនឹកចាំបងស្រីម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគាត់បាននិយាយថា៖ «អែលវើអើយ ព្រះយេហូវ៉ាមិនតម្រូវឲ្យប្អូនបម្រើលោកដូចជាខ្ញុំកញ្ជះទេ កុំតឹងរ៉ឹងចំពោះខ្លួនឯងហួសហេតុពេក!»។ សម្ដីត្រង់ៗរបស់គាត់បានមានឥទ្ធិពលមកលើចិត្តខ្ញុំ។
បន្ទាប់ពីរៀនចប់នៅសាលាគីលាត ខ្ញុំនិងសិស្សរួមថ្នាក់បួននាក់ទៀតបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅប្រទេសណាមីបៀ ទ្វីបអាហ្វ្រិក។ មិនយូរក្រោយមកពួកយើងបានដឹកនាំការសិក្សាគម្ពីរ៨០នាក់។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ប្រទេសណាមីបៀនិងជីវិតជាសាសនទូត ប៉ុន្តែខ្ញុំបានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់សិស្សរួមថ្នាក់នៅសាលាគីលាតម្នាក់ដែលបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅប្រទេសស្វីស។ បន្ទាប់ពីរស់នៅបានមួយឆ្នាំនៅណាមីបៀ ខ្ញុំបានទៅតាមគូដណ្ដឹងរបស់ខ្ញុំនៅប្រទេសស្វីស។ បន្ទាប់ពីយើងបានរៀបការហើយ ខ្ញុំបានទៅតាមប្ដីខ្ញុំដែលបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល។
ពេលប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរមួយ
បន្ទាប់ពីបានបម្រើយ៉ាងសប្បាយរីករាយជាអ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលអស់ប្រាំឆ្នាំមក យើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យទៅបម្រើនៅបេតអែលប្រទេសស្វីស។ នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារបេតអែលនៅទីនោះ ខ្ញុំរំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដោយសារបានរស់នៅជាមួយនឹងបងប្អូនប្រុសស្រីជាច្រើននាក់ដែលមានវ័យចាស់និងមានគំនិតចាស់ទុំក្នុងការបម្រើព្រះ។
មិនយូរក្រោយមក មានរឿងមួយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រយុតចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំបានដឹងថាប្ដីរបស់ខ្ញុំបានក្បត់ខ្ញុំនិងព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រោយមកគាត់បានចាកចោលខ្ញុំទៅ។ ខ្ញុំពិបាកចិត្តខ្លាំងណាស់! ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងស្ថានភាពនេះតាមរបៀបណាទេ បើគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការគាំទ្រពីមិត្តជាទីស្រឡាញ់ដែលចាស់ជាងខ្ញុំនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារបេតអែល។ ពួកគាត់បានស្ដាប់ខ្ញុំពេលដែលខ្ញុំចង់និយាយ ហើយទុកឲ្យខ្ញុំនៅម្នាក់ឯង ពេលដែលខ្ញុំចង់នៅម្នាក់ឯង។ ពាក្យសម្រាលទុក្ខនិងការប្រព្រឹត្តដ៏សប្បុរសរបស់ពួកគាត់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំមានការឈឺចាប់ក្នុងចិត្តដែលមិនអាចរៀបរាប់បាន ហើយពួកគាត់បានជួយខ្ញុំឲ្យមានចំណងមិត្តភាពកាន់តែជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។
ខ្ញុំក៏នឹកចាំដែរនូវសម្ដីរបស់បងប្អូនវ័យចាស់មានគំនិតវាងវៃដែលបានឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកជាច្រើន ដែលបាននិយាយច្រើនឆ្នាំមុន។ នេះក៏រួមបញ្ចូលយោបល់របស់បងម៉ាត់ជ៍ ដឹនណឹមដែរ។ មានម្ដងនោះគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «អែលវើ ក្នុងជីវិតរបស់ប្អូនដែលជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ប្អូននឹងប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកជាច្រើន ប៉ុន្តែការល្បងលដែលពិបាកបំផុតប្រហែលជាមកពីអ្នកដែលជិតស្និទ្ធនឹងប្អូន»។ ក្នុងអំឡុងពេលប្អូនរងទុក្ខលំបាកទាំងនោះ សូមចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា។ សូមចាំថាប្អូនបម្រើលោក មិនមែនបម្រើមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះទេ!។ ដំបូន្មានរបស់បងម៉ាត់ជ៍បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ពេលខ្ញុំឆ្លងកាត់គ្រាដ៏លំបាកជាច្រើន។ ខ្ញុំបានតាំងចិត្តថាមិនឲ្យកំហុសប្ដីរបស់ខ្ញុំបំបែកខ្ញុំពីព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។
ក្រោយមក ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅប្រទេសអូស្ដ្រាលីវិញ ដើម្បីអាចត្រួសត្រាយនិងនៅជិតក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើដំណើរតាមផ្លូវសមុទ្រត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានពិភាក្សាគ្នាជាទៀតទាត់និងយ៉ាងសប្បាយអំពីគម្ពីរជាមួយអ្នករួមដំណើរមួយក្រុម។ នៅក្នុងក្រុមនោះ មានបុរសដ៏ស្ងាត់ស្ងៀមម្នាក់ជាជនជាតិន័រវ៉េឈ្មោះអារណឺ ជើដេ។ គាត់បានចូលចិត្តអ្វីដែលគាត់បានឮ។ ក្រោយមក អារណឺបានមកលេងក្រុមគ្រួសារខ្ញុំនិងខ្ញុំនៅក្រុងស៊ីដនី។ គាត់បានរីកចម្រើនយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយបានទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ នៅឆ្នាំ១៩៦៣ អារណឺនិងខ្ញុំបានរៀបការ ហើយពីរឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានសម្រាលកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះហ្គារី។
ពេលប្រឈមមុខនឹងការបាត់បង់មួយទៀត
អារណឺ ហ្គារីនិងខ្ញុំ សប្បាយរីករាយជាខ្លាំងនឹងជីវិតគ្រួសារដែលមានសុភមង្គល។ មិនយូរប៉ុន្មាន អារណឺបានពង្រីកផ្ទះរបស់យើងដើម្បីផ្ដល់កន្លែងស្នាក់នៅដល់ឪពុកម្ដាយវ័យចាស់របស់ខ្ញុំ។ ក៏ប៉ុន្តែ ៦ឆ្នាំក្រោយពីបានរៀបការ យើងរងទុក្ខលំបាកម្យ៉ាងទៀត។ គ្រូពេទ្យបានរកឃើញថា អារណឺមានជំងឺមហារីកខួរក្បាល។ ខ្ញុំបានទៅមើលគាត់នៅមន្ទីរពេទ្យរៀងរាល់ថ្ងៃ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់ទទួលការព្យាបាលរយៈពេលយូរតាមវិធីព្យាបាលដោយប្រើកាំរស្មី។ គាត់បានធូរស្បើយពីជំងឺអស់មួយរយៈពេល ក្រោយមកស្ថានភាពជំងឺរបស់គាត់កាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនទៅៗ ហើយគាត់ដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល។ គ្រូពេទ្យបានប្រាប់ខ្ញុំថាគាត់អាចរស់បានតែប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ប៉ុណ្ណោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ អារណឺបានរួចពីស្លាប់។ នៅទីបំផុតគាត់បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយខ្ញុំបានថែទាំគាត់ឲ្យមានសុខភាពល្អឡើងវិញបន្ដិចម្ដងៗ។ ក្រោយមក គាត់អាចដើរឡើងវិញបាន ហើយគាត់ចាប់ផ្ដើមបំពេញភារកិច្ចជាអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំម្ដងទៀត។ ដោយសារគាត់ជាមនុស្សមានចរិតសប្បាយរីករាយ ហើយចូលចិត្តសើចសប្បាយ នេះជួយគាត់ឲ្យឆាប់ជាសះស្បើយ ហើយធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រួលបន្តថែរក្សាគាត់ជាង។
ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៨៦ អារណឺបានឈឺធ្ងន់ម្ដងទៀត។ កាលនោះ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់អស់ហើយ។ ដូច្នេះខ្ញុំនិងអារណឺបានរើផ្ទះទៅនៅតំបន់ប៊្លូម៉ោនថិនដ៏សែនស្អាតខាងក្រៅក្រុងស៊ីដនី ជាកន្លែងដែលយើងអាចនៅជិតស្និទ្ធជាមួយមិត្តភក្ដិរបស់យើង។ ក្រោយមក ហ្គារីបានរៀបការជាមួយប្អូនស្រីរួមជំនឿម្នាក់ដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់ឈ្មោះខារ៉ិន ហើយពួកគេទាំងពីរនាក់បានសុំឲ្យយើងទាំងបួននាក់រស់នៅផ្ទះជាមួយគ្នា។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក យើងទាំងអស់គ្នាបានរើទៅនៅផ្ទះមួយដែលរំលងតែពីរបីផ្លូវពីកន្លែងដែលខ្ញុំនិងអារណឺធ្លាប់រស់នៅពីមុន។
ក្នុងអំឡុង១៨ខែចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់ អារណឺឈឺក្រោកពីគ្រែមិនរួច ហើយត្រូវការគេថែទាំគាត់ជាប់ជានិច្ច។ ដោយសារខ្ញុំមិនអាចចេញពីផ្ទះបានស្ទើរតែគ្រប់ពេល ហេតុនេះខ្ញុំចំណាយពេលពីរម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃដើម្បីសិក្សាគម្ពីរនិងសៀវភៅដែលមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ។ ក្នុងអំឡុងពេលសិក្សា ខ្ញុំរកឃើញឱវាទដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាអំពីរបៀបស៊ូទ្រាំនឹងស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំ។ បងប្អូនវ័យចាស់ក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើងបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយមកលេងខ្ញុំ ហើយនៅក្នុងចំណោមពួកគាត់មានបងប្អូនខ្លះដែលធ្លាប់ស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកស្រដៀងនឹងខ្ញុំដែរ។ ការមកសួរសុខទុក្ខរបស់ពួកគាត់ពិតជាបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំមែន! អារណឺបានស្លាប់នៅខែមេសា ឆ្នាំ២០០៣ ដោយមានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។
ជំនួយដ៏ប្រសើរបំផុតចំពោះខ្ញុំ
កាលពីនៅក្មេងខ្ញុំមានគំនិតខ្ពង់ខ្ពស់ជាច្រើនដែលតាមការពិតមិនអាចអនុវត្តបាន។ តែក្រោយមកខ្ញុំបានដឹងថា ជីវិតរបស់យើងគឺកម្របានដូចអ្វីដែលយើងរំពឹងទុក។ ខ្ញុំបានពរច្រើនឥតគណនា ហើយក៏បានស៊ូទ្រាំនឹងរឿងខ្លោចផ្សាពីរ ពោលគឺ ប្ដីមុនបានក្បត់ខ្ញុំ រីឯប្ដីក្រោយវិញបានស្លាប់ដោយសារជំងឺ។ នៅចន្លោះពេលនោះ ខ្ញុំបានទទួលការណែនាំនិងការសម្រាលទុក្ខពីប្រភពផ្សេងៗ។ ជំនួយដ៏ធំបំផុតរបស់ខ្ញុំគឺមកពីព្រះយេហូវ៉ាដែលជា«ព្រះដ៏មានព្រះជន្មពីចាស់បុរាណ»។ (ដាន. ៧:៩) ដំបូន្មានរបស់លោកបានមានឥទ្ធិពលមកលើបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ខ្ញុំ និងនាំឲ្យខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ជាច្រើនដែលនាំឲ្យគាប់ចិត្តនៅក្នុងកិច្ចបម្រើជាសាសនទូត។ ពេលបញ្ហាបានកើតឡើង‹សេចក្ដីសប្បុរសនៃព្រះយេហូវ៉ាបានទប់ទល់ទូលបង្គំ ហើយសេចក្ដីកំសាន្តចិត្តនៃទ្រង់បានជាទីរីករាយដល់ព្រលឹងទូលបង្គំ›។ (ទំនុក. ៩៤:១៨, ១៩) ខ្ញុំក៏បានទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការគាំទ្រពីសមាជិកក្រុមគ្រួសារខ្ញុំនិងពី‹មិត្រសំឡាញ់ពិតដែលកើតមកសំរាប់គ្រាលំបាក›ដែរ។ (សុភ. ១៧:១៧) ពួកគាត់ភាគច្រើនជាបងប្អូនវ័យចាស់ដែលមានគំនិតវាងវៃ។
យ៉ូបបានសួរថា៖ ‹តើមនុស្សចាស់ៗតែងមានប្រាជ្ញា ហើយមនុស្សមានអាយុយឺន ទើបមានយោបល់មែនឬ?›។ (យ៉ូប ១២:១២) ពេលខ្ញុំគិតអំពីជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំអាចឆ្លើយថាមែន។ ឱវាទរបស់បងប្អូនវ័យចាស់ដែលមានគំនិតវាងវៃ បានជួយខ្ញុំ ការសម្រាលទុក្ខរបស់ពួកគាត់បានផ្ដល់កម្លាំងចិត្តដល់ខ្ញុំ ហើយចំណងមិត្តភាពដែលខ្ញុំមានជាមួយពួកគាត់ធ្វើឲ្យជីវិតខ្ញុំមានន័យខ្លឹមសារ។ ខ្ញុំមានចិត្តដឹងគុណដែលខ្ញុំបានសេពគប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយពួកគាត់។
ឥឡូវនេះខ្ញុំមានអាយុ៨០ឆ្នាំហើយ ខ្លួនខ្ញុំក៏ជាមនុស្សវ័យចាស់ដែរ។ បទពិសោធន៍ជាច្រើនរបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យខ្ញុំឆាប់យល់អំពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់មនុស្សវ័យចាស់ឯទៀត។ ខ្ញុំនៅតែចូលចិត្តទៅសួរសុខទុក្ខនិងជួយពួកគាត់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏រីករាយក្នុងការសេពគប់ជាមួយមនុស្សវ័យក្មេងដែរ។ កម្លាំងជាច្រើនរបស់ពួកគេជំរុញចិត្តខ្ញុំ ហើយចិត្តរំភើបរបស់ពួកគាត់ក្នុងកិច្ចបម្រើក៏ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចិត្តរំភើបដែរ។ ពេលដែលខ្ញុំដឹងថាប្អូនៗវ័យក្មេងខំមករកខ្ញុំដើម្បីសុំការណែនាំឬជំនួយ ខ្ញុំគិតថាការជួយពួកគេធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអំណរ។
[កំណត់សម្គាល់]
a ហ្វ្រាង ឡាំប៊ឺតជាបងប្រុសរបស់អែលវើបានក្លាយជាអ្នកត្រួសត្រាយដ៏ខ្នះខ្នែងនៅតំបន់ដាច់ស្រយាលនាប្រទេសអូស្ដ្រាលី។
[រូបភាពនៅទំព័រ១៤]
កំពុងផ្សព្វផ្សាយជាមួយជយ ឡេនណុកស៍នៅណារ៉ាន់ដេរ៉ា
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
បងស្រីអែលវើជាមួយសមាជិកក្រុមគ្រួសារបេតអែលនៅប្រទេសស្វីសនៅឆ្នាំ១៩៦០
[រូបភាពនៅទំព័រ១៦]
កំពុងថែទាំអារណឺពេលដែលគាត់ឈឺ