ឯកសារយោងសម្រាប់កិច្ចបម្រើនិងជីវិត កំណត់សម្រាប់កិច្ចប្រជុំ
ថ្ងៃទី៤-១០ ខែកក្កដា
ចំណេះវិសេសពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ | ទំនុកតម្កើង ៦០-៦៨
«ចូរសរសើរព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋាន»
(ទំនុកតម្កើង ៦១:១) ឱព្រះអង្គអើយ សូមស្ដាប់សេចក្ដីអំពាវនាវរបស់ទូលបង្គំ សូមទ្រង់សំកាំងស្ដាប់ពាក្យទូលបង្គំអធិស្ឋានផង។
(ទំនុកតម្កើង ៦១:៨) យ៉ាងនោះ ទូលបង្គំនឹងច្រៀងសរសើរដល់ព្រះនាមទ្រង់ជាដរាប ដើម្បីឲ្យបានលាបំណន់របស់ទូលបង្គំរាល់តែថ្ងៃ។
w៩៩-E ១៥/៩ ទំ. ៩ វ. ១-៤
ហេតុអ្វីត្រូវរក្សាពាក្យសន្យារបស់អ្នក?
ពេលយើងប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះ នោះច្បាស់ជាសេចក្ដីសន្យាដ៏សំខាន់ដែលយើងបានធ្វើ។ ដោយធ្វើតាមជំហាននេះ យើងបង្ហាញថាយើងចង់បម្រើព្រះយេហូវ៉ាជារៀងរហូត។ ទោះជាបញ្ញត្ដិរបស់ព្រះមិនមែនជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ក្ដី តែនៅដំណាលគ្នានោះយើងប្រហែលជាមិនងាយស្រួលធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោករាល់តែដងនោះទេ ដោយសារយើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពលោកដ៏អាក្រក់នេះ។ (២ធី. ៣:១២; ១យ៉ូន. ៥:៣) ប៉ុន្តែពេលយើង«ចាប់កាន់នង្គ័ល» ហើយបានក្លាយទៅជាអ្នកបម្រើដែលបានប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងធ្វើជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូគ្រិស្តជាបុត្ររបស់លោក យើងមិនគួរបែរមើលអ្វីដែលមានក្នុងពិភពលោកនេះ ដែលនៅខាងក្រោយយើងទេ។—លូក. ៩:៦២
ពេលយើងអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា យើងប្រហែលជាបានជំរុញចិត្តឲ្យសន្យាប្រាប់លោកថា យើងនឹងខំយកឈ្នះភាពទន់ខ្សោយណាមួយ ខំបណ្ដុះគុណសម្បត្ដិជាគ្រិស្តសាសនិក ឬបង្កើនប្រសិទ្ធភាពក្នុងផ្នែកផ្សេងទៀតនៃកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ តើអ្វីនឹងជួយយើងឲ្យធ្វើតាមពាក្យសន្យាទាំងនេះ?—សូមពិនិត្យបន្ថែម សាស្ដា ៥:២-៥
សេចក្ដីសន្យាដ៏ស្មោះនេះផុសចេញពីចិត្តនិងគំនិតរបស់យើង។ ហេតុនេះ សូមឲ្យយើងធ្វើតាមពាក្យសន្យារបស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដោយអធិដ្ឋានអស់ពីចិត្ត ហើយបញ្ជាក់ប្រាប់លោកស្មោះនូវការកោតខ្លាច បំណងចិត្ត និងចំណុចខ្សោយរបស់យើង។ ពេលយើងអធិដ្ឋានអំពីពាក្យសន្យារបស់យើង នោះយើងនឹងការតាំងចិត្តកាន់តែខ្លាំងក្នុងការរក្សាពាក្យសន្យាទាំងនោះ។ យើងចាត់ទុកសេចក្ដីសន្យារបស់យើងចំពោះព្រះជាបំណុល។ ពេលដែលបំណុលកាន់តែច្រើន ការសងបំណុលត្រូវធ្វើបន្ដិចម្ដងៗ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ពាក្យសន្យាជាច្រើនដែលយើងបានសន្យាចំពោះព្រះយេហូវ៉ា យើងនឹងត្រូវធ្វើតាមពាក្យសន្យានោះម្ដងមួយៗ។ ប៉ុន្តែ ដោយខំអស់ពីសមត្ថភាពបំពេញតាមពាក្យសន្យារបស់យើងចំពោះលោកជាទៀងទាត់ យើងបង្ហាញថាយើងធ្វើតាមអ្វីដែលយើងសន្យា ហើយលោកនឹងឲ្យពរយើង។
យើងអាចបង្ហាញថាយើងចាត់ទុកពាក្យសន្យារបស់យើងជារឿងសំខាន់ ដោយអធិដ្ឋានអំពីរឿងនោះជារឿយៗ ហើយប្រហែលជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នេះនឹងបង្ហាញបិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌ថាយើងពិតជាមានចិត្តស្មោះមែន។ ការអធិដ្ឋានអំពីនោះនឹងទៅធ្វើជាសេចក្ដីរំលឹកដល់យើង។ ស្តីអំពីរឿងនេះ ដាវីឌបានទុកគំរូល្អដល់យើង។ ក្នុងចម្រៀងមួយ គាត់បានអង្វរព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ឱព្រះអង្គអើយ សូមស្ដាប់សេចក្ដីអំពាវនាវរបស់ទូលបង្គំ . . . ទូលបង្គំនឹងច្រៀងសរសើរដល់ព្រះនាមទ្រង់ជាដរាប ដើម្បីឲ្យបានលាបំណន់របស់ទូលបង្គំរាល់តែថ្ងៃ»។—ទំនុក. ៦១:១, ៨
(ទំនុកតម្កើង ៦២:៨) ជនទាំងឡាយអើយ ចូរទុកចិត្តនឹងទ្រង់ជានិច្ច ចូរអ្នករាល់គ្នាប្លុងចិត្តនៅចំពោះទ្រង់ ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រកសំរាប់យើងខ្ញុំ។ (បង្អង់)
w១៥ ១៥/៤ ទំ. ២២-២៣ វ. ៦-៩
ចូរទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច!
យើងត្រូវតែទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ា
៦ អ្នកប្រហែលជាមានបញ្ហាពិបាកដែលធ្វើឲ្យអ្នកខ្វល់ចិត្ត។ អ្នកបានខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានោះ ហើយអ្នកបានអធិដ្ឋានសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា។ ឥឡូវនេះ តើអ្នកអាចមានចិត្តស្ងប់ដោយសារអ្នកទុកចិត្តថាលោកនឹងជួយអ្នកឬទេ? អ្នកអាចមានចិត្តស្ងប់មែន! (សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៦២:៨; ពេត្រុសទី១ ៥:៧) បើអ្នកចង់មានចំណងមិត្តភាពដ៏ល្អជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា ជាការសំខាន់ដែលអ្នកត្រូវរៀនឲ្យចេះទុកចិត្តលោក។ ប៉ុន្តែ ការធ្វើដូច្នេះគឺមិនតែងតែងាយស្រួលឡើយ។ ហេតុអ្វី? មូលហេតុមួយគឺព្រះយេហូវ៉ាប្រហែលជាមិនតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នកភ្លាមៗទេ។—ទំនុក. ១៣:១, ២; ៧៤:១០; ៨៩:៤៦; ៩០:១៣; ហាប. ១:២
៧ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាមិនតែងតែតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើងភ្លាមៗ? គម្ពីរចែងថាព្រះយេហូវ៉ាគឺជាបិតារបស់យើង ហើយយើងគឺជាកូនរបស់លោក។ (ទំនុក. ១០៣:១៣) ជាឧទាហរណ៍ ឪពុកមិនឲ្យកូននូវអ្វីទាំងអស់ដែលកូនសុំ ឬឲ្យអ្វីនោះដល់កូនភ្លាមៗទេ។ ឪពុកដឹងថាកូនប្រហែលជាឃើញអ្វីមួយភ្លាមចង់បានភ្លាម ហើយក្រោយមកលែងចង់បានវិញ។ ឪពុកក៏ដឹងដែរនូវអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់កូន ហើយគាត់ដឹងថានោះអាចមានឥទ្ធិពលលើអ្នកឯទៀតឬយ៉ាងណា។ គាត់ដឹងអំពីអ្វីដែលកូនត្រូវការ ហើយពេលណាដែលកូនគួរមានអ្វីនោះ។ បើឪពុកចេះតែឲ្យកូនភ្លាមៗនូវអ្វីៗដែលកូនសុំ ឪពុកនោះនឹងក្លាយទៅជាអ្នកបម្រើរបស់កូន។ ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាបិតានៅស្ថានសួគ៌ស្រឡាញ់យើង។ ក្នុងនាមជាអ្នកបង្កើតដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា លោកដឹងនូវអ្វីដែលយើងត្រូវការ ហើយលោកសម្រេចចិត្តថាពេលណាជាពេលល្អបំផុតដែលលោកគួរឲ្យនូវអ្វីដែលយើងសុំ។ ជាការល្អដែលយើងគួរចាំមើលថាព្រះយេហូវ៉ាតបឆ្លើយយ៉ាងណានឹងសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើង។—សូមពិនិត្យបន្ថែម អេសាយ ២៩:១៦; ៤៥:៩
៨ សូមចាំដែរថាព្រះយេហូវ៉ាដឹងអំពីសមត្ថភាពស៊ូទ្រាំរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ (ទំនុក. ១០៣:១៤) ហេតុនេះ លោកផ្ដល់កម្លាំងដែលយើងត្រូវការ។ ពិតមែនតែពេលខ្លះយើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាយើងមិនអាចស៊ូទ្រាំបានទៀតទេ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថាបើយើងរងទុក្ខលំបាកហួសពីសមត្ថភាពស៊ូទ្រាំរបស់យើង នោះលោកនឹង«រៀបចំផ្លូវចេញ»។ (សូមអាន កូរិនថូសទី១ ១០:១៣) យើងពិតជាទទួលការសម្រាលទុក្ខមែន ពេលយើងដឹងថាយើងអាចមានទំនុកចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ាស្គាល់សមត្ថភាពស៊ូទ្រាំរបស់យើង។
៩ បើយើងអធិដ្ឋានសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្តែលោកមិនបានតបឆ្លើយភ្លាមៗទេ សូមមានចិត្តអត់ធ្មត់។ សូមចាំថាព្រះយេហូវ៉ាពិតជាចង់ជួយយើងខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែដោយចិត្តអត់ធ្មត់ លោករង់ចាំពេលដ៏ល្អបំផុតដើម្បីផ្ដល់ឲ្យយើងនូវអ្វីដែលយើងត្រូវការ។ គម្ពីរប្រាប់យើងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់រង់ចាំឱកាស[ដោយចិត្តអត់ធ្មត់]នឹងផ្ដល់ព្រះគុណដល់ឯងរាល់គ្នា» ហើយ«ដើម្បីឲ្យទ្រង់មានសេចក្ដីអាណិតមេត្ដាដល់ឯងពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះដ៏ប្រកបដោយយុត្ដិធម៌។ មានពរហើយ អស់អ្នកណាដែលរង់ចាំទ្រង់»។—អេ. ៣០:១៨
(ទំនុកតម្កើង ៦៥:១, ២) ឱព្រះអង្គអើយ សេចក្ដីសរសើរចាំតែទ្រង់នៅក្រុងស៊ីយ៉ូន នោះគេនឹងលាបំណន់ចំពោះទ្រង់។ ២ ឱព្រះដែលស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋានអើយ អស់ទាំងមនុស្សនឹងមូលមកឯទ្រង់។
តើចំណងមិត្តភាពរវាងអ្នកនិងព្រះយេហូវ៉ាគឺពិតប្រាកដយ៉ាងណា?
១៣ សូមគិតអំពីរឿងនេះ: មុនពេលលោកយេស៊ូមកផែនដី លោកបានឃើញព្រះយេហូវ៉ាតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នកបម្រើលោកនៅផែនដី។ ពេលលោកយេស៊ូនៅផែនដី លោកបានអធិដ្ឋានទៅបិតានៅស្ថានសួគ៌អំពីគំនិតនិងអារម្មណ៍របស់លោក។ មានពេលមួយ លោកបានអធិដ្ឋានពេញមួយយប់។ (លូក. ៦:១២; ២២:៤០-៤៦) បើលោកយេស៊ូបានគិតថាព្រះយេហូវ៉ាមិនស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានទេ តើលោកនឹងអធិដ្ឋានឬ? លោកយេស៊ូក៏បានបង្រៀនអ្នកកាន់តាមលោកអំពីរបៀបអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ បើលោកបានគិតថាព្រះយេហូវ៉ាមិនស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានទេ តើលោកនឹងបង្រៀនពួកគេឲ្យអធិដ្ឋានឬ? លោកយេស៊ូដឹងច្បាស់ថា ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានមែន។ លោកថែមទាំងបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «បិតាអើយ ខ្ញុំសូមអរគុណលោកដែលលោកបានស្ដាប់ខ្ញុំ ពិតមែនតែខ្ញុំដឹងថាលោកតែងតែស្ដាប់ខ្ញុំ»។ ដូចគ្នាដែរ យើងដឹងច្បាស់ថាព្រះយេហូវ៉ាស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើង។—យ៉ូន. ១១:៤១, ៤២; ទំនុក. ៦៥:២
១៤ ព្រះយេហូវ៉ាប្រហែលជាមិនតែងតែធ្វើតាមសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នកតាមរបៀបដែលអ្នកងាយកត់សម្គាល់នោះទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលអ្នកអធិដ្ឋានសុំអ្វីមួយយ៉ាងចំៗ អ្នកនឹងអាចឃើញច្បាស់ជាងថាព្រះយេហូវ៉ាតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នក ហើយលោកនឹងទៅជាបុគ្គលដ៏ពិតចំពោះអ្នក។ បើអ្នកប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាដោយឥតលាក់លៀមអំពីទុក្ខកង្វល់ទាំងអស់ដែលអ្នកមាន នោះលោកក៏នឹងកាន់តែចូលមកជិតអ្នកដែរ។
ប្អូនៗវ័យក្មេង ចូរធ្វើឲ្យសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ប្អូនមានកាន់តែខ្លាំងឡើងដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ា!
របៀបដែលសេចក្ដីអធិដ្ឋាន ធ្វើឲ្យប្អូនស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែខ្លាំង
១០ វិធីទី២ដែលប្អូនអាចធ្វើឲ្យសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ប្អូនមានកាន់តែខ្លាំងឡើងដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្តគឺតាមរយៈការអធិដ្ឋានរបស់ប្អូន។ នៅទំនុកតម្កើង ៦៥:២ យើងអានថា៖ «ឱព្រះដែលស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋានអើយ អស់ទាំងមនុស្សនឹងមូលមកឯទ្រង់»។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលអ៊ីស្រាអែលជារាស្ត្រដែលមានកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងព្រះ សូម្បីតែជនជាតិដទៃដែលបានមកវិហារព្រះយេហូវ៉ាក៏អាចអធិដ្ឋានទៅលោកដែរ។ (១ព. ៨:៤១, ៤២) ព្រះមិនលម្អៀងទេ។ ពួកអ្នកដែលធ្វើតាមបញ្ញត្ដិរបស់លោកមានទំនុកចិត្តថាលោកនឹងស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ពួកគេ។ (សុភ. ១៥:៨) ច្បាស់ណាស់ «អស់ទាំងមនុស្ស»គឺរួមបញ្ចូលប្អូនៗវ័យក្មេងដែរ។
it-2-E ទំ. ៦៦៨ វ. ២
សេចក្ដីអធិដ្ឋាន
អ្នកដែលព្រះស្ដាប់។ «អស់ទាំងមនុស្ស»អាចចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ាជា«ព្រះដែលស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋាន»។ (ទំនុក. ៦៥:២; សកម្ម. ១៥:១៧) បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលជា«មរដករបស់ផង»ព្រះ សូម្បីតែក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេធ្វើជារាស្ត្រដែលបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយលោកក្ដី ជនជាតិដទៃក៏អាចចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈសេចក្ដីអធិដ្ឋានបានដែរ ដោយពួកគេទទួលស្គាល់ថាបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលជាប្រជាជាតិដែលព្រះបានរើសតាំង ហើយទទួលស្គាល់ថាវិហារដែលនៅក្រុងយេរូសាឡិមជាកន្លែងដែលព្រះបានជ្រើសរើសសម្រាប់ជូនគ្រឿងបូជាដល់លោក។ (ចោ. ៩:២៩; ២រប. ៦:៣២, ៣៣; សូមពិនិត្យបន្ថែម អេ. ១៩:២២) ក្រោយមក ក្រោយពីលោកយេស៊ូស្លាប់ លែងមានការបែងចែករវាងជនជាតិយូដានិងជនជាតិដទៃទៀតហើយ។ (អេភ. ២:១១-១៦) នៅផ្ទះរបស់កូនេលាសជាជនជាតិអ៊ីតាលី ពេត្រុសបានទទួលស្គាល់ថា«ព្រះមិនរើសមុខទេ តែនៅគ្រប់ជាតិសាសន៍ លោកពេញចិត្តនឹងអ្នកណាដែលកោតខ្លាចលោកហើយប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិត»។ (សកម្ម. ១០:៣៤, ៣៥) បន្ទាប់ពីនោះមក ជនជាតិលែងសំខាន់ទៀតហើយ អ្វីដែលសំខាន់គឺចិត្តរបស់ពួកគេម្នាក់ៗ ព្រមទាំងអ្វីដែលចិត្តពួកគេជំរុញឲ្យធ្វើ។ (ទំនុក. ១១៩:១៤៥; បរិ. ៣:៤១) អ្នកដែលកាន់តាមបញ្ញត្ដិរបស់ព្រះ ហើយធ្វើ«អ្វីៗដែលលោកពេញចិត្ត» មានទំនុកចិត្តថា«ត្រចៀក»របស់លោកនឹងស្ដាប់ពួកគេ។—១យ៉ូន. ៣:២២; ទំនុក. ១០:១៧; សុភ. ១៥:៨; ១ពេ. ៣:១២
ចូរខំស្វែងរកចំណេះវិសេសពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ
(ទំនុកតម្កើង ៦៣:៣) ដ្បិតសេចក្ដីសប្បុរសនៃទ្រង់ នោះវិសេសជាងជីវិត បបូរមាត់ទូលបង្គំនឹងសរសើរដល់ទ្រង់។
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅទំនុកដំកើង ប៉ែកទីពីរ
៦៣:៣: ‹សេចក្ដីសប្បុរសនៃព្រះ នោះវិសេសជាងជីវិត› ពីព្រោះបើគ្មានសេចក្ដីសប្បុរសពីទ្រង់នោះ ជីវិតយើងគ្មានន័យឬគោលបំណងឡើយ។ យកល្អយើងបណ្ដុះឲ្យមានមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។
(ទំនុកតម្កើង ៦៨:១៨) ទ្រង់បានយាងឡើងទៅឯស្ថានខ្ពស់ ទ្រង់បានចាប់ពួកឈ្លើយនាំទៅជាឈ្លើយ ព្រមទាំងទទួលអំណោយទានសំរាប់ចែកឲ្យដល់មនុស្ស គឺដល់ទាំងមនុស្សបះបោរផង ដើម្បីឲ្យព្រះ ដ៏ជាព្រះយេហូវ៉ាបានគង់នៅជាមួយនឹងគេ។
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅទំនុកដំកើង ប៉ែកទីពីរ
៦៨:១៨—តើអ្នកណាជា«អំណោយទានសំរាប់ចែកឲ្យដល់មនុស្ស»? ពួកគេជាបុរសដែលបានត្រូវចាប់ជាឈ្លើយសឹកក្នុងកំលុងការដណ្ដើមយកស្រុកសន្យា។ ក្រោយមក បុរសទាំងនេះបានត្រូវតម្រូវឲ្យជួយពួកកុលសម្ព័ន្ធលេវីក្នុងកិច្ចការរបស់ពួកគេ។—អែសរ៉ា ៨:២០
ថ្ងៃទី១១-១៧ ខែកក្កដា
ចំណេះវិសេសពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ | ទំនុកតម្កើង ៦៩-៧៣
«រាស្ត្រព្រះយេហូវ៉ាខ្នះខ្នែងក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត»
(ទំនុកតម្កើង ៦៩:៩) ដ្បិតសេចក្ដីឧស្សាហ៍ដល់ដំណាក់ទ្រង់ បានស៊ីបង្ហិនទូលបង្គំ ឯសេចក្ដីត្មះតិះដៀលទាំងប៉ុន្មានដែលគេដៀលដល់ទ្រង់ នោះបានធ្លាក់មកលើទូលបង្គំវិញ។
w១០ ១/១២ ទំ. ១២-១៦ វ. ២-១៧
ចូរមានចិត្តខ្នះខ្នែងចំពោះការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត
២ ចំពោះគ្រិស្តសាសនិកពិតសព្វថ្ងៃនេះ កិច្ចការដែលប្រញាប់ជាងគេបំផុតគឺការផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះនិងបង្រៀនមនុស្សពីប្រជាជាតិទាំងឡាយឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ។ (ម៉ាថ. ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០) ដោយដកស្រង់ពាក្យសម្ដីរបស់លោកយេស៊ូ ម៉ាកុសបានសរសេរថាកិច្ចការនេះត្រូវធ្វើ«ជាមុន» ពោលគឺមុនទីបញ្ចប់មកដល់។ (ម៉ាក. ១៣:១០) ការធ្វើដូច្នេះគឺត្រឹមត្រូវមែន ព្រោះលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ផលដំណាំដែលត្រូវប្រមូលមានច្រើនមែន តែកម្មករមានតិចទេ»។ ការប្រមូលផលដំណាំមិនអាចចាំបានទេ គេត្រូវប្រមូលផលនោះ មុនហួសរដូវ។—ម៉ាថ. ៩:៣៧
៣ ដោយសារការផ្សាយជាកិច្ចការសំខាន់ចំពោះយើង នេះគឺសមឲ្យយើងចំណាយពេលវេលា កម្លាំងនិងយកចិត្តទុកដាក់ឲ្យបានច្រើនបំផុតចំពោះកិច្ចការនោះបើអាចធ្វើទៅបាន។ គួរឲ្យសរសើរមែន បងប្អូនរួមជំនឿជាច្រើននាក់បានធ្វើដូច្នេះ។ បងប្អូនខ្លះបានកាត់បន្ថយកិច្ចការផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីចូលរួមក្នុងកិច្ចបម្រើពេញពេលដូចជាធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ សាសនទូតឬបម្រើនៅបេតអែល។ ជីវិតរបស់ពួកគេរវល់ណាស់។ ពួកគេបានលះបង់អ្វីៗជាច្រើន ហើយក៏មានការពិបាកច្រើនដែរ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ពួកគេបានទទួលពរបរិបូរពីព្រះយេហូវ៉ា។ យើងត្រេកអរជំនួសពួកគេ។ (សូមអាន លូកា ១៨:២៨-៣០) នៅដំណាលគ្នានេះ បងប្អូនខ្លះទៀតមិនអាចធ្វើជាអ្នកផ្សាយពេញពេលបានទេ តែពួកគេចំណាយពេលច្រើនបំផុតដែលពួកគេអាចធ្វើបានក្នុងកិច្ចការសង្គ្រោះជីវិត ដែលរួមបញ្ចូលជួយកូនរបស់ពួកគេឲ្យបានសង្គ្រោះ។—ចោ. ៦:៦, ៧
៤ ដូចយើងបានឃើញហើយ យើងធ្វើអ្វីៗដោយប្រញាប់ ដោយសារយើងដឹងថាមានពេលកំណត់ និងមានទីបញ្ចប់។ យើងកំពុងរស់នៅគ្រាចុងបញ្ចប់ ហើយមានទីសំអាងជាច្រើនពីបទគម្ពីរនិងពីប្រវត្ដិសាស្ត្រដែលបញ្ជាក់ចំណុចនេះ។ (ម៉ាថ. ២៤:៣, ៣៣; ២ធី. ៣:១-៥) ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្មាននរណាដឹងពីថ្ងៃនិងម៉ោងដែលទីបញ្ចប់នឹងមកដល់ទេ។ ពេលលោកយេស៊ូប្រាប់«សញ្ញាសម្គាល់»ដែលបញ្ជាក់ពី«គ្រាចុងបញ្ចប់នៃរបៀបរបបពិភពលោក» លោកបានមានប្រសាសន៍ចំៗថា៖ «គ្មានអ្នកណាដឹងថ្ងៃនិងម៉ោងនោះឡើយ។ សូម្បីតែបណ្ដាទេវតានៅស្ថានសួគ៌ និងបុត្ររបស់ព្រះក៏មិនជ្រាបដែរ។ មានតែបិតាដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ប៉ុណ្ណោះដែលជ្រាប»។ (ម៉ាថ. ២៤:៣៦) បើដូច្នេះ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ បងប្អូនរួមជំនឿខ្លះប្រហែលជាពិបាកនៅតែជឿជាក់ថាទីបញ្ចប់ជិតមកដល់ ជាពិសេសបើពួកគេបានជឿដូច្នេះច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ (សុភ. ១៣:១២) ជួនកាល តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបនេះឬទេ? ស្តីអំពីកិច្ចការដែលព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូគ្រិស្តចង់ឲ្យយើងធ្វើសព្វថ្ងៃ តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យមាននិងនៅតែមានទស្សនៈថាកិច្ចការនេះជាកិច្ចការប្រញាប់?
ចូរពិចារណាអំពីលោកយេស៊ូដែលជាគំរូរបស់យើង
៥ ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ដែលប្រញាប់បំពេញកិច្ចបម្រើព្រះ លោកយេស៊ូគ្រិស្តប្រាកដជាគំរូល្អបំផុត។ មូលហេតុមួយដែលលោកមានការប្រញាប់គឺដោយសារលោកមានកិច្ចការជាច្រើនត្រូវធ្វើក្នុងរយៈពេលតែបីឆ្នាំកន្លះប៉ុណ្ណោះ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី លោកយេស៊ូបានសម្រេចកិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត ច្រើនជាងមនុស្សទាំងអស់។ លោកបានធ្វើឲ្យគេស្គាល់ឈ្មោះនិងគោលបំណងរបស់បិតាលោក ផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ បកអាក្រាតអំពើពុតត្បុតនិងសេចក្ដីបង្រៀនមិនពិតនៃអ្នកដឹកនាំសាសនា ហើយបានគាំទ្រសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ារហូតដល់ត្រូវគេសម្លាប់។ លោកបានធ្វើដំណើរពាសពេញស្រុកអ៊ីស្រាអែលដោយឥតសំចៃកម្លាំងដើម្បីបង្រៀន ជួយនិងធ្វើឲ្យបណ្ដាជនជាសះស្បើយ។ (ម៉ាថ. ៩:៣៥) គ្មានអ្នកណាបានសម្រេចកិច្ចការច្រើនដូចនេះក្នុងរយៈពេលខ្លីដូចលោកយេស៊ូទេ។ លោកបានខំប្រឹងធ្វើកិច្ចការអស់ពីសមត្ថភាពរបស់លោក។—យ៉ូន. ១៨:៣៧
៦ តើអ្វីជំរុញលោកយេស៊ូឲ្យធ្វើកិច្ចការដោយមិនខ្លាចនឿយហត់ក្នុងកិច្ចបម្រើរបស់លោក? យោងទៅតាមទំនាយរបស់ដានីយ៉ែល លោកយេស៊ូប្រហែលជាដឹងថាលោកមានរយៈពេលប៉ុន្មានដើម្បីសម្រេចកិច្ចការរបស់លោក ស្របតាមកាលវិភាគរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ដាន. ៩:២៧) យ៉ាងនេះ ដូចបានរៀបរាប់ខាងលើនេះ កិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់លោកនឹងត្រូវចប់នៅ«ពាក់កណ្ដាលអាទិត្យ»ឬបីឆ្នាំកន្លះ។ មិនយូរក្រោយពេលបណ្ដាជនមកអបអរសាទរលោកយេស៊ូពេលលោកចូលក្រុងយេរូសាឡិមនៅនិទាឃរដូវឆ្នាំ៣៣ គ.ស. លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «គឺដល់ពេលឲ្យកូនមនុស្សទទួលសិរីរុងរឿងហើយ»។ (យ៉ូន. ១២:២៣) ទោះជាលោកដឹងថាលោកជិតស្លាប់ក្ដី លោកមិនផ្ដោតការចាប់អារម្មណ៍ទៅលើរឿងនេះទេ ហើយលោកក៏មិនធ្វើឲ្យរឿងនេះទៅជាមូលហេតុសំខាន់ជាងគេដែលជំរុញលោកឲ្យខំប្រឹងប្រែងធ្វើការដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ នៅគ្រប់ឱកាសទាំងអស់ដែលលោកមាន លោកបានផ្ចង់ស្មារតីទៅលើការធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់បិតាលោក ហើយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សឯទៀត។ សេចក្ដីស្រឡាញ់នោះជំរុញលោកឲ្យប្រមូលនិងបង្រៀនពួកអ្នកកាន់តាមលោក ថែមទាំងចាត់ពួកគេឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយ។ លោកបានធ្វើដូច្នេះដោយសារពួកគេនឹងបន្តធ្វើកិច្ចការដែលលោកបានចាប់ផ្ដើម ហើយនឹងធ្វើការដ៏ធំជាងលោកទៅទៀត។—សូមអាន យ៉ូហាន ១៤:១២
៧ មានព្រឹត្ដិការណ៍មួយក្នុងជីវិតរបស់លោកយេស៊ូ ជាទីសំអាងជាក់លាក់ដែលបង្ហាញថាលោកមានចិត្តខ្នះខ្នែង។ ព្រឹត្ដិការណ៍នោះកើតឡើងពេលលោកទើបចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើរបស់លោក នៅបុណ្យរំលងនាឆ្នាំ៣០ គ.ស.។ លោកយេស៊ូនិងពួកអ្នកកាន់តាមលោកបានមកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម ហើយឃើញមនុស្សនៅក្នុងវិហារ«កំពុងលក់គោ ចៀមនិងព្រាប ក៏ឃើញអ្នកដូរប្រាក់កំពុងអង្គុយនៅទីនោះ»។ តើលោកយេស៊ូបានធ្វើអ្វី? តើការប្រព្រឹត្តរបស់លោកមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើពួកអ្នកកាន់តាមលោក?—សូមអាន យ៉ូហាន ២:១៣-១៧
៨ អ្វីដែលលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍និងធ្វើនៅពេលនោះ បានជួយឲ្យពួកអ្នកកាន់តាមលោកនឹកឃើញអំពីទំនាយដែលដាវីឌជាអ្នកតែងទំនុកតម្កើងបានទាយដែលថា៖ «ខ្ញុំនឹងពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីខ្នះខ្នែងចំពោះកន្លែងគោរពបូជារបស់លោក»។ (ទំនុក. ៦៩:៩, ព.ថ.) ហេតុអ្វី? ពីព្រោះអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើអាចនាំឲ្យលោកមានគ្រោះថ្នាក់និងប្រថុយជីវិតផងដែរ។ យ៉ាងណាមិញ ពួកអាជ្ញាធរវិហារដែលជាពួកសង្ឃ ពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងអ្នកឯទៀត បានអនុញ្ញាតឲ្យមានការលក់ដូរនៅទីនោះដើម្បីពួកគេបានចំណេញកប់ពពក។ ដើម្បីលាតត្រដាងមុខមាត់ពិត និងរារាំងផែនការរបស់ពួកគេ លោកយេស៊ូបានតាំងខ្លួនជាសត្រូវរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនានៅសម័យនោះ។ ដូចពួកអ្នកកាន់តាមលោកបានយល់យ៉ាងត្រឹមត្រូវ ‹សេចក្ដីខ្នះខ្នែងចំពោះកន្លែងគោរពបូជារបស់ព្រះ›ឬសេចក្ដីខ្នះខ្នែងចំពោះការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត បានត្រូវឃើញយ៉ាងច្បាស់។ ប៉ុន្តែ តើចិត្តខ្នះខ្នែងគឺជាអ្វី? តើចិត្តខ្នះខ្នែងខុសគ្នាពីការប្រញាប់ឬទេ?
ការប្រៀបធៀបរវាងការប្រញាប់និងការខ្នះខ្នែង
៩ វចនានុក្រមមួយបានពន្យល់អត្ថន័យនៃពាក្យ«ខ្នះខ្នែង»ថាជា«ការមានចំណង់ខ្លាំងនិងការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងដើម្បីបានអ្វីមួយ»។ ប្រាកដហើយ ពាក្យទាំងនេះបញ្ជាក់អំពីលក្ខណៈនៃកិច្ចបម្រើរបស់លោកយេស៊ូ។ ហេតុនេះ សេចក្ដីបកប្រែគម្ពីរមួយបានបកប្រែខនេះថា៖ «ភក្ដីភាពរបស់ខ្ញុំចំពោះកន្លែងគោរពបូជារបស់លោក ហាក់ដូចជាមានភ្លើងក្នុងខ្លួនខ្ញុំ»។ (Today’s English Version) គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មែនដែលក្នុងភាសារបស់ជនជាតិអាស៊ី ពាក្យ«ខ្នះខ្នែង»មានពីរផ្នែកដែលក្នុងន័យត្រង់បានសេចក្ដីថា«ចិត្តនិងរោលរាល»ហាក់ដូចជាចិត្តកំពុងត្រូវភ្លើងឆេះ។ ហេតុនេះហើយបានជាពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូនឹកឃើញពាក្យរបស់ដាវីឌ ពេលដែលពួកគេឃើញអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើនៅវិហារ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្វីបានធ្វើឲ្យចិត្តរបស់លោកយេស៊ូរោលរាល ហើយជំរុញលោកឲ្យធ្វើដូច្នេះ?
១០ ក្នុងគម្ពីរភាសាហេប្រឺនិងក្រិចដែលជាភាសាដើម ពាក្យ«ខ្នះខ្នែង»ក៏អាចបកប្រែថា«ហួងហែង»ដែរ។ (សូមអាន កូរិនថូសទី២ ១១:២) វចនានុក្រមមួយខាងគម្ពីរបានចែងអំពីពាក្យនេះថា៖ «ជាញឹកញយ ពាក្យនេះបានត្រូវប្រើក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងប្ដីប្រពន្ធ . . . ប្ដីឬប្រពន្ធហួងហែងគូរបស់ខ្លួនដោយចង់បានដាច់ជារបស់ខ្លួនតែម្នាក់។ ដូចគ្នាដែរព្រះមានសិទ្ធិផ្ដាច់មុខទទួលភក្ដីភាពពីពួកអ្នកដែលជារបស់ផងលោក ហើយលោកការពារសិទ្ធិនោះ»។ ដូច្នេះ ចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់ដាវីឌគឺជាការហួងហែង ពោលគឺគាត់មិនអនុញ្ញាតឲ្យមានការប្រកួតប្រជែងជាមួយព្រះយេហូវ៉ាឬឲ្យមើលងាយឈ្មោះរបស់លោក ហើយមានចិត្តប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងចង់ការពារកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្អរបស់ព្រះ ឬធ្វើឲ្យកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់លោកបានល្អឡើងវិញ។
១១ ពេលពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូឃើញអ្វីដែលលោកបានធ្វើក្នុងវិហារ ពួកគេយល់យ៉ាងត្រឹមត្រូវថាពាក្យរបស់ដាវីឌទាក់ទងនឹងលោកយេស៊ូ។ លោកយេស៊ូបានខំប្រឹងធ្វើកិច្ចការមិនគ្រាន់តែដោយសារពេលកំណត់របស់លោកជិតមកដល់ទេ តែដោយសារលោកខ្នះខ្នែងឬហួងហែងចំពោះឈ្មោះរបស់បិតាលោកនិងចំពោះការគោរពប្រណិប័តន៍បរិសុទ្ធ។ ពេលលោកឃើញគេតិះដៀលនិងនិយាយប្រមាថឈ្មោះរបស់ព្រះ នោះលោកខ្នះខ្នែងឬហួងហែងយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ហើយចាត់វិធានការដើម្បីកែតម្រូវ។ ពេលលោកយេស៊ូឃើញមនុស្សរាបទាបត្រូវពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាជិះជាន់និងកេងប្រវ័ញ្ច នោះចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់លោកបានជំរុញលោកឲ្យសម្រាលទុក្ខពួកគេ ព្រមទាំងរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលជិះជាន់គេ។—ម៉ាថ. ៩:៣៦; ២៣:២, ៤, ២៧, ២៨, ៣៣
ចូរមានចិត្តខ្នះខ្នែងចំពោះការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត
១២ សព្វថ្ងៃនេះ ស្ថានភាពសាសនានៅជុំវិញយើងគឺស្រដៀងគ្នាដែរ ហើយក៏អាក្រក់ជាងសម័យលោកយេស៊ូផង។ ជាឧទាហរណ៍ សូមចាំថាអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានបង្រៀនពួកអ្នកកាន់តាមលោកឲ្យអធិដ្ឋានមុនគេបង្អស់ គឺទាក់ទងនឹងនាមរបស់ព្រះ។ លោកបានបង្រៀនថា៖ «សូមឲ្យនាមរបស់លោកបានបរិសុទ្ធ»។ (ម៉ាថ. ៦:៩) តើយើងឃើញថាពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា ជាពិសេសបព្វជិតពិភពគ្រិស្តសាសនាបង្រៀនបណ្ដាជនឲ្យស្គាល់នាមរបស់ព្រះ ហើយធ្វើឲ្យនាមរបស់លោកបានបរិសុទ្ធឬលើកតម្កើងនាមនោះឬទេ? ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានធ្វើឲ្យមនុស្សយល់ខុសអំពីព្រះតាមរយៈសេចក្ដីបង្រៀនមិនពិត ដូចជាលទ្ធិព្រះបីអង្គរួមជាព្រះតែមួយ ព្រលឹងអមតៈ ភ្លើងនរក ហើយធ្វើឲ្យគេគិតថាព្រះជាបុគ្គលអាថ៌កំបាំងដែលគេមិនអាចយល់និងស្គាល់បាន ជាបុគ្គលដែលគ្មានមេត្ដា ហើយថែមទាំងឃោរឃៅទៀតផង។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគេក៏បានធ្វើឲ្យគេតិះដៀលព្រះដោយសាររឿងអាស្រូវនិងអំពើពុតត្បុតរបស់ពួកគេដែរ។ (សូមអាន រ៉ូម ២:២១-២៤) បន្ថែមទៅទៀត ពួកគេបានប្រើគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីលាក់នាមរបស់ព្រះ ថែមទាំងដកនាមនោះចេញពីសេចក្ដីបកប្រែគម្ពីររបស់ពួកគេផង។ ហេតុនេះ ពួកគេរារាំងបណ្ដាជនមិនឲ្យចូលទៅជិតព្រះនិងមិនឲ្យបណ្ដុះចំណងមេត្រីភាពជាមួយលោក។—យ៉ា. ៤:៧, ៨
១៣ លោកយេស៊ូក៏បានបង្រៀនពួកអ្នកកាន់តាមលោកដែរឲ្យអធិដ្ឋានអំពីរាជាណាចក្រព្រះដោយថា៖ «សូមឲ្យរាជាណាចក្ររបស់លោកបានមកដល់។ សូមឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់លោកបានសម្រេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ»។ (ម៉ាថ. ៦:១០) ទោះជាអ្នកដឹកនាំពិភពគ្រិស្តសាសនាតែងតែអធិដ្ឋានសេចក្ដីទាំងនោះម្ដងហើយម្ដងទៀតក្ដី តែពួកគេបានលើកទឹកចិត្តបណ្ដាជនឲ្យគាំទ្រអង្គការនយោបាយនិងស្ថាប័នឯទៀតរបស់មនុស្ស។ មួយវិញទៀត ពួកគេមើលងាយពួកអ្នកដែលព្យាយាមផ្សព្វផ្សាយនិងធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីរាជាណាចក្រព្រះ។ ជាលទ្ធផល មនុស្សជាច្រើនដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រិស្តសាសនិកលែងនិយាយអំពីរាជាណាចក្រព្រះ ហើយក៏លែងមានជំនឿលើរាជាណាចក្រនោះដែរ។
១៤ ក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានទៅព្រះ លោកយេស៊ូបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា៖ «បណ្ដាំរបស់លោកជាសេចក្ដីពិត»។ (យ៉ូន. ១៧:១៧) មុនត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញ លោកយេស៊ូបានបង្ហាញថាលោកនឹងតែងតាំង«ខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណា»ដើម្បីផ្ដល់សេចក្ដីបង្រៀនដែលប្រៀបដូចជាអាហារឲ្យបណ្ដារាស្ត្រលោកបរិភោគ។ (ម៉ាថ. ២៤:៤៥) ទោះបីពួកបព្វជិតពិភពគ្រិស្តសាសនាអះអាងថាពួកគេបង្រៀនបណ្ដាំរបស់ព្រះក្ដី តើពួកគេបានធ្វើកិច្ចការដែលម្ចាស់បានប្រគល់ឲ្យពួកគេធ្វើឬទេ? អត់ទេ។ ពួកគេមានទំនោរចិត្តពន្យល់ថាអ្វីដែលគម្ពីរចែងគឺជារឿងព្រេង។ ជាជាងផ្ដល់សេចក្ដីបង្រៀនដែលប្រៀបដូចជាអាហារដល់ហ្វូងចៀម ដែលនេះនាំឲ្យពួកគេទទួលការសម្រាលទុក្ខនិងការបំភ្លឺ ពួកបព្វជិតទាំងនោះបានបង្រៀនអ្វីដែលពួកអ្នកជឿពេញចិត្តស្ដាប់ ពោលគឺទស្សនវិជ្ជារបស់មនុស្ស។ បន្ថែមទៅទៀត ពួកគេបានបែរចេញពីខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ ដោយកាត់បន្ថយខ្នាតតម្រាសីលធម៌របស់លោកដើម្បីតម្រូវចិត្តមនុស្ស។—២ធី. ៤:៣, ៤
១៥ ដោយសារពួកគេបានអះអាងថាធ្វើអ្វីៗទាំងអស់នេះក្នុងនាមរបស់ព្រះនៃគម្ពីរ នោះមនុស្សស្មោះត្រង់ជាច្រើនបានខកចិត្ត ឬបាត់បង់ជំនឿទាំងស្រុងទៅលើព្រះនិងគម្ពីរ។ មនុស្សទាំងនោះបានក្លាយទៅជាចំណីរបស់សាថាននិងរបៀបរបបអាក្រក់របស់វា។ កាលណាអ្នកឃើញ ហើយឮអំពីរឿងបែបនេះ ដែលកើតឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? ក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើម្នាក់របស់ព្រះយេហូវ៉ា កាលណាអ្នកឃើញគេតិះដៀល ហើយប្រមាថនាមរបស់ព្រះ នេះជំរុញអ្នកឲ្យធ្វើអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើបានដើម្បីធ្វើឲ្យកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់ព្រះបានល្អឡើងវិញ មែនទេ? ពេលដែលអ្នកឃើញមនុស្សស្មោះសរនិងទៀងត្រង់ត្រូវគេបោកប្រាស់និងកេងប្រវ័ញ្ច នេះជំរុញឲ្យអ្នកចង់សម្រាលទុក្ខពួកអ្នកដែលត្រូវគេជិះជាន់ មែនទេ? ពេលលោកយេស៊ូឃើញមនុស្សនៅសម័យលោកដែល«បានត្រូវគេធ្វើទុក្ខ និងទុកចោលឲ្យនៅរាត់រាយដូចសត្វចៀមដែលគ្មានគង្វាល» លោកមិនត្រឹមតែមានចិត្តក្ដួលអាណិតដល់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ តែលោកបាន«ចាប់ផ្ដើមបង្រៀនពួកគេអ្វីៗជាច្រើន»។ (ម៉ាថ. ៩:៣៦; ម៉ាក. ៦:៣៤) យើងមានមូលហេតុត្រឹមត្រូវដើម្បីមានចិត្តខ្នះខ្នែងចំពោះការគោរពប្រណិប័តន៍ពិតដូចលោកយេស៊ូ។
១៦ កាលណាយើងខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ នោះពាក្យរបស់សាវ័កប៉ូលនៅធីម៉ូថេទី១ ២:៣, ៤មានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅជាង។ (សូមអាន) យើងប្រឹងប្រែងក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ មិនគ្រាន់តែដោយសារយើងដឹងថាយើងរស់នៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់ប៉ុណ្ណោះទេ តែដោយសារយើងដឹងថានេះជាបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ។ លោកចង់ឲ្យមនុស្សមានចំណេះអំពីសេចក្ដីពិតដើម្បីពួកគេក៏អាចរៀនគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះនិងបម្រើលោក ថែមទាំងទទួលពរពីលោកដែរ។ យើងចង់ព្យាយាមក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ មិនគ្រាន់តែដោយសារពេលវេលាកាន់តែខ្លីប៉ុណ្ណោះទេ តែដោយសារយើងចង់លើកតម្កើងឈ្មោះរបស់ព្រះនិងជួយមនុស្សឲ្យស្គាល់បំណងប្រាថ្នារបស់លោក។ យើងមានចិត្តខ្នះខ្នែងចំពោះការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។—១ធី. ៤:១៦
១៧ ក្នុងនាមជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា យើងបានទទួលពរដោយសារយើងដឹងសេចក្ដីពិតអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះចំពោះមនុស្សជាតិនិងផែនដី។ យើងមានសមត្ថភាពជួយមនុស្សឲ្យទទួលសុភមង្គលនិងឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមពិតប្រាកដចំពោះអនាគត។ យើងអាចបង្ហាញរបៀបដែលពួកគេអាចមានសុវត្ថិភាព ពេលរបៀបរបបរបស់សាថាននឹងត្រូវបំផ្លាញចោល។ (២ថែ. ១:៧-៩) ជាជាងខកចិត្តឬធ្លាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាហាក់ដូចជាអូសបន្លាយ យើងគួរមានចិត្តសប្បាយដោយសារនៅមានពេលឲ្យយើងខ្នះខ្នែងចំពោះការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។ (មីកា ៧:៧; ហាប. ២:៣) តើយើងអាចបណ្ដុះចិត្តខ្នះខ្នែងបែបនេះតាមរបៀបណា? យើងនឹងពិចារណាចំណុចនេះនៅអត្ថបទបន្ទាប់។
(ទំនុកតម្កើង ៧១:១៧, ១៨) ឱព្រះអង្គអើយ ទ្រង់បានបង្ហាត់បង្រៀនទូលបង្គំតាំងតែពីក្មេងមក ហើយដរាបដល់ឥឡូវនេះ ទូលបង្គំបានសំដែង ពីអស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ ១៨ ឱព្រះអង្គអើយ សូមកុំលះបង់ចោលទូលបង្គំឡើយ ទោះទាំងវេលាដែលទូលបង្គំចាស់សក់ស្កូវហើយផង ដរាបដល់ទូលបង្គំ បានថ្លែងប្រាប់ពីព្រះចេស្ដាទ្រង់ ដល់ដំណមនុស្សជាន់ក្រោយ នឹងពីឥទ្ធានុភាពទ្រង់ ដល់ពួកអ្នកដែលត្រូវកើតខាងមុខ។
w១៤ ១៥/១ ទំ. ២៣-២៤ វ. ៤-១០
ការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាមុនអស់ទាំងថ្ងៃអាក្រក់មកដល់
៤ ប្រសិនបើអ្នកមានបទពិសោធន៍ច្រើនឆ្នាំ សូមសួរខ្លួនអ្នកថា ‹តើខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីក្នុងជីវិតនៅពេលឥឡូវនេះ ពេលដែលខ្ញុំនៅតែមានកម្លាំង?›។ ក្នុងនាមជាគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ដែលមានបទពិសោធន៍ អ្នកមានឱកាសដែលអ្នកឯទៀតមិនមាន។ អ្នកអាចប្រាប់បងប្អូនដែលក្មេងជាងអំពីអ្វីដែលអ្នកបានរៀនពីព្រះយេហូវ៉ា។ អ្នកអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកឯទៀតដោយប្រាប់អំពីបទពិសោធន៍ដែលអ្នកមានក្នុងការបម្រើព្រះ។ ស្តេចដាវីឌបានអធិដ្ឋានសុំឲ្យព្រះផ្ដល់ឱកាសឲ្យគាត់អាចធ្វើដូច្នេះ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ឱព្រះអង្គអើយ ទ្រង់បានបង្ហាត់បង្រៀនទូលបង្គំតាំងតែពីក្មេងមក . . . សូមកុំលះបង់ចោលទូលបង្គំឡើយ ទោះទាំងវេលាដែលទូលបង្គំចាស់សក់ស្កូវហើយផង ដរាបដល់ទូលបង្គំបានថ្លែងប្រាប់ពីព្រះចេស្ដាទ្រង់ដល់ដំណមនុស្សជាន់ក្រោយ នឹងពីឥទ្ធានុភាពទ្រង់ដល់ពួកអ្នកដែលត្រូវកើតខាងមុខ»។—ទំនុក. ៧១:១៧, ១៨
៥ តើតាមរបៀបណាអ្នកអាចចែករំលែកចំណេះដឹងដែលអ្នកបានទទួលអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ដល់អ្នកឯទៀត? តើអ្នកអាចអញ្ជើញប្អូនៗដែលក្មេងជាងអ្នកដែលជាអ្នកបម្រើព្រះឲ្យមកលេងផ្ទះរបស់អ្នកដើម្បីលើកទឹកចិត្តពួកគេឬទេ? តើអ្នកអាចសុំពួកគេឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយជាមួយអ្នក ហើយបង្ហាញពួកគេនូវអំណរដែលអ្នកមានក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឬទេ? អេលីហ៊ូវបាននិយាយថា៖ «គប្បីឲ្យចាស់ៗនិយាយ ហើយគួរឲ្យអ្នកដែលមានអាយុច្រើនបង្រៀនពីប្រាជ្ញា»។ (យ៉ូប ៣២:៧) សាវ័កប៉ូលបានដាស់តឿនស្ត្រីគ្រិស្តសាសនិកឲ្យលើកទឹកចិត្តអ្នកឯទៀតតាមរយៈពាក្យសម្ដីនិងគំរូរបស់ពួកគាត់។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ស្ត្រីវ័យចាស់ត្រូវ . . . បង្រៀនអំពីអ្វីដែលល្អ»។—ទីត. ២:៣
អ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើដើម្បីជួយអ្នកឯទៀត
៦ ប្រសិនបើអ្នកជាគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ដែលមានបទពិសោធន៍ អ្នកមានសមត្ថភាពយ៉ាងច្រើនដើម្បីជួយអ្នកឯទៀត។ សូមពិចារណានូវអ្វីដែលអ្នកដឹងនៅពេលឥឡូវនេះ ដែលអ្នកមិនបានដឹងកាលពី៣០ឬ៤០ឆ្នាំមុន។ អ្នកដឹងអំពីរបៀបអនុវត្តគោលការណ៍គម្ពីរក្នុងស្ថានភាពផ្សេងៗក្នុងជីវិត។ អ្នកច្បាស់ជាមានសមត្ថភាពធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរមានឥទ្ធិពលលើចិត្តរបស់អ្នកឯទៀត។ ប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ អ្នកដឹងអំពីរបៀបជួយបងប្អូនដែលចាប់ផ្ដើមដើរផ្លូវខុស។ (កាឡ. ៦:១) ប្រហែលជាអ្នកបានរៀនអំពីរបៀបត្រួតពិនិត្យសកម្មភាពក្នុងក្រុមជំនុំ ផ្នែកចាត់ចែងសន្និបាត ឬការសាងសង់សាលប្រជុំ។ អ្នកប្រហែលជាដឹងអំពីរបៀបលើកទឹកចិត្តគ្រូពេទ្យឲ្យប្រើវិធីព្យាបាលដែលមិនប្រើឈាម។ សូម្បីតែអ្នកទើបតែបានស្គាល់សេចក្ដីពិតក៏ដោយ អ្នកមានបទពិសោធន៍ដ៏មានតម្លៃ។ ជាឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើអ្នកបានចិញ្ចឹមអប់រំកូន អ្នកនឹងមានបទពិសោធន៍ជាច្រើន។ គ្រិស្តសាសនិកវ័យចាស់ អាចធ្វើជាប្រភពដ៏សំខាន់ក្នុងការលើកទឹកចិត្តរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា តាមរយៈការបង្រៀន ការនាំមុខ និងការពង្រឹងជំនឿបងប្អូនប្រុសស្រី។—សូមអាន យ៉ូប ១២:១២
៧ តើតាមរបៀបណាអ្នកអាចប្រើសមត្ថភាពរបស់អ្នកឲ្យបានពេញលេញជាង? ប្រហែលជាអ្នកអាចបង្ហាញបងប្អូនវ័យក្មេងអំពីរបៀបចាប់ផ្ដើម និងរបៀបដឹកនាំការសិក្សាគម្ពីរ។ ប្រសិនបើអ្នកជាបងស្រីម្នាក់ តើអ្នកអាចណែនាំម្ដាយវ័យក្មេងអំពីរបៀបដែលពួកគាត់អាចបន្តក្នុងសកម្មភាពខាងកិច្ចបម្រើព្រះ ពេលដែលគាត់ត្រូវថែរក្សាកូនតូចៗឬទេ? ប្រសិនបើអ្នកជាបងប្រុសម្នាក់ តើអ្នកអាចបង្រៀនបងប្អូនប្រុសវ័យក្មេងអំពីរបៀបថ្លែងសុន្ទរកថាយ៉ាងរស់រវើក និងរបៀបផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដោយមានប្រសិទ្ធភាពជាងឬទេ? តើអ្នកអាចបង្ហាញពួកគេអំពីរបៀបទៅលេងបងប្អូនប្រុសស្រីវ័យចាស់ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តពួកគាត់ឲ្យមានចំណងមិត្តភាពកាន់តែរឹងមាំជាមួយព្រះយេហូវ៉ាឬទេ? សូម្បីតែអ្នកមិនមានកម្លាំងដែលអ្នកធ្លាប់មានក៏ដោយ អ្នកមានឱកាសដ៏ល្អដើម្បីបង្ហាត់បង្រៀនបងប្អូនវ័យក្មេង។ បណ្ដាំរបស់ព្រះចែងថា៖ «កំឡាំងកាយជាសេចក្ដីអំនួតរបស់មនុស្សកំឡោះ ហើយសក់ស្កូវជាគ្រឿងលំអដល់មនុស្សចាស់»។—សុភ. ២០:២៩
ការបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង
៨ សាវ័កប៉ូលបានប្រើសមត្ថភាពទាំងអស់ដែលគាត់មានដើម្បីបម្រើព្រះនៅពេលដែលគាត់មានវ័យចាស់។ នៅពេលដែលគាត់បានត្រូវដោះលែងពីគុកនៅក្រុងរ៉ូម ប្រហែលជានៅឆ្នាំ៦១ គ.ស. គាត់បានស៊ូទ្រាំអស់ជាច្រើនឆ្នាំនឹងការពិបាកក្នុងកិច្ចបម្រើជាសាសនទូត ហើយបើគាត់ចង់ គាត់អាចរស់នៅមួយកន្លែងដើម្បីផ្សព្វផ្សាយនៅក្រុងរ៉ូម។ (២កូ. ១១:២៣-២៧) បងប្អូននៅក្រុងដ៏ធំនោះប្រាកដជានឹងឲ្យតម្លៃដល់គាត់ បើគាត់បន្តគាំទ្រពួកគេ។ ប៉ុន្តែប៉ូលបានដឹងថាមានសេចក្ដីត្រូវការខ្លាំងជាងនៅប្រទេសផ្សេង។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមកិច្ចការជាសាសនទូតម្ដងទៀត ជាមួយធីម៉ូថេនិងទីតុស ដោយធ្វើដំណើរទៅក្រុងអេភេសូរ បន្ទាប់មកទៅកោះក្រេត ហើយប្រហែលជាទៅតំបន់ម៉ាសេដូន។ (១ធី. ១:៣; ទីត. ១:៥) យើងមិនដឹងថាគាត់បានទៅប្រទេសអេស្ប៉ាញឬមិនបានទៅទេ ប៉ុន្តែយើងដឹងថាគាត់ចង់ទៅទីនោះ។—រ៉ូម ១៥:២៤, ២៨
៩ សាវ័កពេត្រុសប្រហែលជាមានអាយុជាង៥០ឆ្នាំ ពេលដែលគាត់បានរើទៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង។ តើយើងដឹងដូច្នេះយ៉ាងដូចម្ដេច? ប្រសិនបើគាត់មានអាយុស្រករគ្នានឹងលោកយេស៊ូឬចាស់ជាង គាត់ទំនងជាមានអាយុ៥០ឆ្នាំ ពេលដែលគាត់បានជួបសាវ័កឯទៀតនៅក្រុងយេរូសាឡិម នៅឆ្នាំ៤៩ គ.ស.។ (សកម្ម. ១៥:៧) ក្រោយពីកិច្ចប្រជុំនោះ ពេត្រុសបានទៅរស់នៅក្រុងបាប៊ីឡូន គាត់ទំនងជាបានទៅទីនោះដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិយូដាជាច្រើននាក់នៅតំបន់នោះ។ (កាឡ. ២:៩) គាត់រស់នៅទីនោះ ពេលដែលព្រះបានដឹកនាំគាត់ឲ្យសរសេរសំបុត្រទី១របស់គាត់ ប្រហែលជាឆ្នាំ៦២ គ.ស.។ (១ពេ. ៥:១៣) ការរើទៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាងអាចមានការពិបាក ប៉ុន្តែពេត្រុសមិនឲ្យការដែលគាត់មានវ័យចាស់រារាំងគាត់មិនឲ្យទទួលអំណរដែលបានមកពីការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងពេញលេញនោះទេ។
១០ សព្វថ្ងៃនេះ គ្រិស្តសាសនិកជាច្រើននាក់ដែលមានអាយុ៥០ឆ្នាំឬច្រើនជាង ដឹងថាកាលៈទេសៈរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្ដូរ ហើយគាត់អាចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាតាមរបៀបថ្មីបាន។ បងប្អូនខ្លះបានរើទៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង។ ជាឧទាហរណ៍ រ៉ូបឺតសរសេរថា៖ «ប្រពន្ធខ្ញុំនិងខ្ញុំមានអាយុជិត៥៥ឆ្នាំ ពេលដែលយើងដឹងថាមានឱកាសល្អជាច្រើនសម្រាប់យើង។ កូនប្រុសតែមួយរបស់យើងបានឈប់រស់នៅជាមួយយើង យើងគ្មានឪពុកម្ដាយវ័យចាស់ដើម្បីថែរក្សាទៀតទេ ហើយយើងបានទទួលមត៌កបន្ដិចបន្តួចពីឪពុកម្ដាយរបស់យើងដែលបានស្លាប់ទៅ។ ខ្ញុំបានគិតមើលថាផ្ទះដែលយើងលក់អាចសងរួចបំណុលដែលយើងជំពាក់ធនាគារ ហើយអាចឲ្យយើងផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពរហូតដល់ពេលដែលខ្ញុំទទួលលុយចូលនិវត្តន៍។ យើងបានឮថានៅប្រទេសបូលីវីមានមនុស្សជាច្រើនចង់រៀនគម្ពីរ ប៉ុន្តែជីវិតប្រចាំថ្ងៃតម្រូវឲ្យចាយលុយតិច។ ដូច្នេះយើងបានសម្រេចចិត្តរើទៅទីនោះ។ ការសម្របខ្លួនទៅតាមជីវភាពថ្មីគឺមិនមែនជាការងាយស្រួលទេ។ អ្វីៗទាំងអស់គឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ពីជីវិតដែលយើងធ្លាប់មាននៅអាម៉េរិកខាងជើង។ ប៉ុន្តែយើងបានទទួលរង្វាន់ពីការខំប្រឹងប្រែងរបស់យើង»។
(ទំនុកតម្កើង ៧២:៣) នោះអស់ទាំងភ្នំធំតូច នឹងចំរើនសេចក្ដីសុខដល់បណ្ដាជន ដោយសេចក្ដីសុចរិត។
(ទំនុកតម្កើង ៧២:១២) ដ្បិតទ្រង់នឹងជួយពួកក្រីក្រឲ្យរួចក្នុងកាលដែលថ្លែងទុក្ខ ព្រមទាំងពួកកំសត់ ដែលឥតមានអ្នកណាជួយនោះផង។
(ទំនុកតម្កើង ៧២:១៤) ទ្រង់នឹងលោះជីវិតគេ ឲ្យរួចពីការសង្កត់សង្កិននឹងការច្រឡោត ឯឈាមគេនឹងបានវិសេសនៅព្រះនេត្រទ្រង់ដែរ។
(ទំនុកតម្កើង ៧២:១៦-១៩) ដូច្នេះ នឹងមានស្រូវជាបរិបូរនៅក្នុងស្រុក រហូតដល់កំពូលភ្នំ។ ឯគួរស្រូវ នោះនឹងទ្រេតចុះឡើង ដូចជាដើមឈើនៅភ្នំល្បាណូន ហើយមនុស្សនឹងចំរើនឡើងនៅក្នុងទីក្រុង ដូចជាស្មៅនៅដីដែរ។ ១៧ នាមទ្រង់នឹងស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប គឺនឹងមាននៅអស់អំឡុងដែលនៅមានព្រះអាទិត្យភ្លឺតទៅ ហើយមនុស្សទាំងឡាយនឹងបានពរដោយសារទ្រង់ អស់ទាំងសាសន៍នឹងហៅទ្រង់ថា ជាអ្នកមានពរ។ ១៨ សូមក្រាបថ្វាយបង្គំដល់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ គឺជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ជាព្រះតែ១អង្គដែលធ្វើការអស្ចារ្យ។ ១៩ សូមឲ្យព្រះនាមដ៏រុងរឿងរបស់ទ្រង់បានប្រកបដោយព្រះពរ នៅអស់កល្បជានិច្ច សូមឲ្យផែនដីទាំងស្រុងបានពេញដោយសិរីល្អនៃទ្រង់ អាម៉ែនៗ។
w១៥-E ១/១០ ទំ. ១៦ វ. ៣
សំណួរនិងចម្លើយពីគម្ពីរ
តើអ្នកណាអាចបំបាត់ភាពក្រីក្រ?
ព្រះបានតែងតាំងលោកយេស៊ូជាបុត្ររបស់លោកឲ្យគ្រប់គ្រងលើមនុស្សជាតិ។ (ទំនុក. ២:៤-៨) លោកយេស៊ូនឹងជួយអ្នកក្រីក្រ ហើយធ្វើឲ្យលែងមានការជិះជាន់និងអំពើឃោរឃៅទៀត។—សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៧២:៨, ១២-១៤
តើនរណាអាចសង្គ្រោះពួកអ្នកដែលស្រែករកគេជួយ?
នៅពេលខាងមុខនេះនឹងមានពិភពលោកថ្មីមួយដ៏សម្បូរសប្បាយ
១៩ សូមនឹកក្នុងចិត្តម្ដងទៀតអំពីអនាគតដែលមនុស្សសុចរិតអាចមានក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់លោកយេស៊ូដែលឧត្តមជាងសាឡូម៉ូន។ សេចក្ដីសន្យាក្នុងទំនុកទី៧២ថា៖ «នឹងមានស្រូវជាបរិបូរនៅក្នុងស្រុករហូតដល់កំពូលភ្នំ»។ (ទំនុក. ៧២:១៦) ធម្មតាមិនមានស្រូវដុះនៅលើកំពូលភ្នំទេ ដូច្នេះពាក្យទាំងនេះបញ្ជាក់ថាផែនដីនឹងបង្កើតភោគផលយ៉ាងច្រើនដូចនៅ«ល្បាណូន» ដែលតំបន់នោះបានបង្កើតភោគផលយ៉ាងច្រើនសម្បើមក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សាឡូម៉ូន។ សូមគិតទៅមើល! នៅអនាគតនឹងលែងមានអំណត់ លែងមានមនុស្សណាខ្វះអាហារឬអត់ឃ្លានទៀត! នៅទីនោះ មនុស្សទាំងអស់នឹង«ជប់លៀង . . . ដោយម្ហូបមានឱជារសដ៏វិសេស»។—អេ. ២៥:៦-៨; ៣៥:១, ២
២០ តើអ្នកណាគួរទទួលការសរសើរចំពោះពរទាំងអស់នេះ? ជាបឋមគឺព្រះយេហូវ៉ាដែលជាស្តេចដែលរស់ជារៀងរហូត និងជាអ្នកគ្រប់គ្រងសកលលោកទាំងមូល។ តាមពិត យើងទាំងអស់គ្នានឹងច្រៀងរួមគ្នាដោយអំណរនូវឃ្លាចុងក្រោយនៃចម្រៀងដ៏សែនពីរោះនិងគួរឲ្យកក់ក្ដៅក្នុងចិត្តថា៖ «នាមទ្រង់[ស្តេចយេស៊ូគ្រិស្ត]នឹងស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប គឺនឹងមាននៅអស់អំឡុងដែលនៅមានព្រះអាទិត្យភ្លឺតទៅ ហើយមនុស្សទាំងឡាយនឹងបានពរដោយសារទ្រង់ អស់ទាំងសាសន៍នឹងហៅទ្រង់ថា ជាអ្នកមានពរ។ សូមក្រាបថ្វាយបង្គំដល់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ គឺជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលជាព្រះតែ១អង្គដែលធ្វើការអស្ចារ្យ សូមឲ្យព្រះនាមដ៏រុងរឿងរបស់ទ្រង់បានប្រកបដោយព្រះពរនៅអស់កល្បជានិច្ច សូមឲ្យផែនដីទាំងស្រុងបានពេញដោយសិរីល្អនៃទ្រង់ អាម៉ែនៗ»។—ទំនុក. ៧២:១៧-១៩
ចូរខំស្វែងរកចំណេះវិសេសពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ
(ទំនុកតម្កើង ៦៩:៤) ពួកអ្នកដែលស្អប់ទូលបង្គំដោយឥតហេតុ នោះមានច្រើនជាងសក់ក្បាលនៃទូលបង្គំទៅទៀត អស់អ្នកដែលចង់បំផ្លាញទូលបង្គំ គឺជាពួកខ្មាំងសត្រូវ នឹងទូលបង្គំដោយឥតរឿង គេមានកំឡាំងណាស់ គេចាប់ឲ្យទូលបង្គំសងរបស់ដែលទូលបង្គំមិនបានយកសោះ។
(ទំនុកតម្កើង ៦៩:២១) គេបានឲ្យថ្នាំស្ពឹកមកទូលបង្គំសំរាប់ជាអាហារ ហើយកាលទូលបង្គំស្រេក នោះគេយកទឹកខ្មេះមកឲ្យផឹក។
ពួកគេបានរង់ចាំទទួលមេស្ស៊ី
១៧ មេស្ស៊ីត្រូវគេស្អប់ដោយគ្មានមូលហេតុ។ (ទំនុក. ៦៩:៤) សាវ័កយ៉ូហានបានដកស្រង់ពាក្យរបស់លោកយេស៊ូដែលថា៖ «ប្រសិនបើក្នុងចំណោម[បណ្ដាជន] ខ្ញុំមិនបានធ្វើការដែលគ្មានអ្នកណាផ្សេងបានធ្វើ នោះពួកគេគ្មានភាពខុសឆ្គងទេ។ ប៉ុន្តែឥឡូវ ពួកគេបានឃើញ ក៏បានស្អប់ខ្ញុំព្រមទាំងបិតារបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែនេះគឺដើម្បីសម្រេចតាមអ្វីដែលចែងក្នុងច្បាប់របស់ពួកគេថា៖ ‹ពួកគេបានស្អប់ខ្ញុំ ដោយគ្មានមូលហេតុ›»។ (យ៉ូន. ១៥:២៤, ២៥) ជាញឹកញាប់«ច្បាប់»សំដៅទៅលើបទគម្ពីរទាំងអស់ដែលមាននៅសម័យនោះ។ (យ៉ូន. ១០:៣៤; ១២:៣៤) សៀវភៅដំណឹងល្អទាំងបួនបង្ហាញថាលោកយេស៊ូបានត្រូវគេស្អប់ ជាពិសេសដោយមេដឹកនាំសាសនាយូដាតែម្ដង។ បន្ថែមទៅទៀត គ្រិស្តបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពិភពលោកគ្មានហេតុស្អប់[អ្នក]ទេ តែចំណែកខ្ញុំវិញ គេស្អប់ខ្ញុំ ពីព្រោះខ្ញុំបញ្ជាក់ថាការប្រព្រឹត្តរបស់គេគឺទុច្ចរិត»។—យ៉ូន. ៧:៧
ពួកគេបានរកឃើញមេស្ស៊ីហើយ!
១៥ គេនឹងឲ្យមេស្ស៊ីផឹកទឹកខ្មេះនិងស្រាលាយថ្នាំម្យ៉ាងដែលមានជាតិល្វីង។ អ្នកតែងទំនុកតម្កើងបានពោលថា៖ «គេបានឲ្យថ្នាំស្ពឹកមកទូលបង្គំសំរាប់ជាអាហារ ហើយកាលទូលបង្គំស្រេក នោះគេយកទឹកខ្មេះមកឲ្យផឹក»។ (ទំនុក. ៦៩:២១) ម៉ាថាយបានសរសេរឲ្យយើងដឹងថា៖ «ពួកគេយកស្រាលាយជាមួយថ្នាំម្យ៉ាងដែលមានជាតិល្វីងមកជូនលោក[យេស៊ូ]ពិសា ប៉ុន្តែក្រោយពីលោកភ្លក់ហើយ លោកមិនព្រមពិសាឡើយ»។ ក្រោយមក «ម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបានរត់ទៅ . . . យកវត្ថុម្យ៉ាងដែលអាចជក់ទឹកបាន ក៏ជ្រលក់ក្នុងស្រាជូរ រួចដាក់លើដើមត្រែងមួយ ហើយឲ្យលោកពិសា»។—ម៉ាថ. ២៧:៣៤, ៤៨
(ទំនុកតម្កើង ៧៣:២៤) ទ្រង់នឹងនាំទូលបង្គំ ដោយដំបូន្មានរបស់ទ្រង់ រួចនឹងទទួលទូលបង្គំចូលក្នុងសិរីល្អ។
w១៣ ១៥/២ ទំ. ២៥-២៦ វ. ៣-៤
ចូរកុំឲ្យអ្វីរារាំងអ្នកមិនឲ្យទទួលកិត្ដិយស
៣ អ្នកតែងទំនុកតម្កើងជឿជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្ដល់កិត្ដិយសឲ្យគាត់។ (សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៧៣:២៣, ២៤) តើតាមរបៀបណាព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់កិត្ដិយសឲ្យមនុស្សជាតិដែលស្ដាប់បង្គាប់? ព្រះយេហូវ៉ានាំអ្នកបម្រើរបស់លោកដែលមានចិត្តរាបទាបទៅកាន់ភាពរុងរឿងដោយលើកកិត្ដិយសពួកគេតាមរបៀបជាច្រើន។ លោកផ្ដល់ពរដល់ពួកគេដោយឲ្យពួកគេមានការយល់ដឹងអំពីបំណងប្រាថ្នារបស់លោក។ (១កូ. ២:៧) លោកឲ្យកិត្ដិយសដល់ពួកអ្នកដែលស្ដាប់បណ្ដាំរបស់លោក ហើយស្ដាប់បង្គាប់លោក ដោយអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេមានចំណងមិត្តភាពយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយលោក។—យ៉ា. ៤:៨
៤ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានប្រគល់ឲ្យអ្នកបម្រើរបស់លោកនូវកិច្ចបម្រើរបស់គ្រិស្តសាសនិកដែលប្រៀបដូចជាទ្រព្យវិសេសដ៏រុងរឿង។ (២កូ. ៤:១, ៧) ពេលយើងសរសើរព្រះយេហូវ៉ាដោយចូលរួមក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ យើងទទួលកិត្ដិយសពីលោក ហើយយើងជួយអ្នកឯទៀតឲ្យទទួលប្រយោជន៍។ ជាលទ្ធផល ព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថា៖ «អស់អ្នកណាដែលលើកដំកើងអញ នោះអញនឹងដំកើងអ្នកនោះឡើងដែរ»។ (១សាំ. ២:៣០) បុគ្គលបែបនោះមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្អចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយអ្នកបម្រើឯទៀតរបស់ព្រះក៏ទំនងជាសរសើរពួកគេដែរ។—សុភ. ១១:១៦; ២២:១
ថ្ងៃទី១៨-២៤ ខែកក្កដា
ចំណេះវិសេសពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ | ទំនុកតម្កើង ៧៤-៧៨
«ចូរនឹកចាំកិច្ចការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា»
(ទំនុកតម្កើង ៧៤:១៦) ពេលថ្ងៃជារបស់ផងទ្រង់ ហើយពេលយប់ក៏ដែរ ទ្រង់បានបង្កើតពន្លឺ នឹងដួងព្រះអាទិត្យ។
(ទំនុកតម្កើង ៧៧:៦) ទូលបង្គំនឹកឃើញទំនុកដែលធ្លាប់ច្រៀងនៅពេលយប់ នោះទូលបង្គំបានត្រិះរិះក្នុងចិត្ត ហើយវិញ្ញាណទូលបង្គំ ក៏ស្វែងរកសេចក្ដីចំឡើយដែរ។
(ទំនុកតម្កើង ៧៧:១១, ១២) ទូលបង្គំនឹងរឭកពីអស់ទាំងការនៃព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទូលបង្គំនឹកឃើញអស់ទាំងការអស្ចារ្យ ដែលទ្រង់បានធ្វើកាលពីដើម ទូលបង្គំនឹងរំពឹងគិតពីគ្រប់ទាំងការរបស់ទ្រង់ ហើយពិចារណាពីកិច្ចដែលទ្រង់ធ្វើទាំងប៉ុន្មាន។
ចូររំពឹងគិតអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះរសាយរបស់ព្រះយេហូវ៉ា
៣ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែលបានរៀបរាប់នៅវគ្គខាងលើនេះបានជឿជាក់ថា នៅគ្រាលំបាក ព្រះបាននៅជាមួយនឹងពួកគាត់។ យើងអាចជឿជាក់ដូចពួកគាត់ថាលោកនៅខាងយើង។ (ទំនុកតម្កើង ១១៨:៦, ៧) ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាអំណោយបួនពីព្រះយេហូវ៉ាដែលបង្ហាញថាលោកស្រឡាញ់យើង។ អំណោយទាំងនោះគឺ៖ (១) អ្វីៗដែលលោកបានបង្កើត (២) គម្ពីរ (៣) ការអធិដ្ឋាន និង (៤) ថ្លៃលោះ។ ការរំពឹងគិតអំពីអ្វីល្អៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើ អាចនាំឲ្យយើងមានអារម្មណ៍កាន់តែកក់ក្ដៅ និងកាន់តែប្រាកដថាលោកមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះរសាយចំពោះយើង។—សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៧៧:១១, ១២
ចូររំពឹងគិតអំពីអ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើត
៤ ពេលយើងសង្កេតមើលអ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើត យើងឃើញថាលោកស្រឡាញ់យើងខ្លាំងណាស់។ (រ៉ូម ១:២០) ជាឧទាហរណ៍ ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំផែនដីមិនគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យយើងមានជីវិតរស់នៅប៉ុណ្ណោះទេ តែលោកបានផ្ដល់ឲ្យយើងនូវអ្វីផ្សេងៗដែលយើងត្រូវការដើម្បីសប្បាយនឹងជីវិត។ យើងត្រូវការបរិភោគ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាមិនបានបង្កើតអាហារតែប៉ុន្មានមុខប៉ុណ្ណោះទេ លោកបានផ្ដល់ឲ្យយើងនូវអាហារផ្សេងៗដែលធ្វើឲ្យយើងសប្បាយនឹងបរិភោគ! (សាស្ដា ៩:៧) បងស្រីកេតរ៉ឹនចូលចិត្តមើលអ្វីៗដែលព្រះបានបង្កើត ជាពិសេសក្នុងអំឡុងរដូវស្លឹកឈើលាស់នៅប្រទេសកាណាដា។ គាត់និយាយថា៖ «របៀបដែលអ្វីៗទាំងអស់លូតលាស់ឡើងវិញ គឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលកំណត់ដើមផ្កាចាប់ផ្ដើមដុះចេញពីដី ហើយបក្សីផ្សេងៗត្រឡប់មកពីបម្លាស់ទីវិញ រួមទាំងបក្សីតូចម្យ៉ាងដែលមករកថាសដែលមានចំណីនៅខាងក្រៅបង្អួចផ្ទះបាយរបស់ខ្ញុំ។ ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ជាស្រឡាញ់យើង ដោយសារលោកផ្ដល់អ្វីៗជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យយើងសប្បាយរីករាយជាខ្លាំង»។ បិតារបស់យើងស្រឡាញ់អ្វីៗដែលលោកបានបង្កើត ហើយលោកក៏ចង់ឲ្យយើងសប្បាយនឹងអ្វីៗទាំងនោះដែរ។—សកម្មភាព ១៤:១៦, ១៧
w០៤-E ១/៣ ទំ. ១៩-២០
របៀបដែលយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ
ការបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ មិនមែនដូចជាធ្វើលំហាត់សាលានោះទេ។ នៅជុំវិញពិភពលោក អ្នកបម្រើព្រះអាចបញ្ជាក់ថាពួកគាត់មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតចំពោះព្រះ។ ពួកគាត់ស្រឡាញ់ព្រះកាន់តែខ្លាំង ពេលដែលពួកគាត់ស្គាល់បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់លោកកាន់តែច្បាស់ ហើយពួកគាត់កាន់តែស្រឡាញ់លោកថែមទៀត ពេលពួកគាត់រៀនដឹងថាអ្វីដែលលោកស្រឡាញ់ពេញចិត្ត អ្វីដែលលោកស្អប់ និងអ្វីដែលលោកតម្រូវពីពួកគាត់។
ព្រះយេហូវ៉ាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ បានឲ្យយើងនូវគម្ពីរដែលជាបណ្ដាំរបស់លោក ដែលបង្ហាញឲ្យយើងស្គាល់លោក។ តាមរយៈគម្ពីរ យើងរៀនអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រព្រឹត្តក្នុងស្ថានភាពផ្សេងៗ។ ដូចសំបុត្រដែលមកពីអ្នកជាទីស្រឡាញ់ធ្វើឲ្យយើងសប្បាយរីករាយ នោះគម្ពីរក៏ធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តសប្បាយដែរ កាលដែលយើងស្គាល់បុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មីៗរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ជួនកាលពេលយើងផ្សព្វផ្សាយ យើងសង្កេតឃើញថាការរៀនអំពីព្រះមិនតែងតែនាំឲ្យបុគ្គលម្នាក់ស្រឡាញ់ព្រះឡើយ។ លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ជនជាតិយូដាដែលមិនចេះដឹងគុណនៅសម័យលោកថា៖ «អ្នករាល់គ្នាពិនិត្យមើលបទគម្ពីរ ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាគិតថានឹងទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់តាមរយៈបទគម្ពីរទាំងនោះ . . . ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា អ្នករាល់គ្នាគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះឡើយ»។ (យ៉ូន. ៥:៣៩, ៤២) អ្នកខ្លះចំណាយពេលរាប់ឆ្នាំរៀនអំពីការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែមិនសូវមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះលោកទៀត។ ហេតុអ្វី? ដោយសារពួកគេមិនបានរំពឹងគិតអំពីអ្វីដែលពួកគេបានរៀន។ ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះរាប់លាននាក់ដែលសិក្សាគម្ពីរជាមួយនឹងយើង បានឃើញថាពួកគេមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះពួកគេធ្វើតាមគំរូអេសាភដូចជាយើងដែរ។ តើតាមរបៀបណា?
ការរំពឹងគិតដោយមានអំណរគុណ
អេសាភបានតាំងចិត្តបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ទូលបង្គំបានត្រិះរិះក្នុងចិត្ត . . . ទូលបង្គំនឹងរឭកពីអស់ទាំងការនៃព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទូលបង្គំនឹកឃើញអស់ទាំងការអស្ចារ្យ ដែលទ្រង់បានធ្វើកាលពីដើម ទូលបង្គំនឹងរំពឹងគិតពីគ្រប់ទាំងការរបស់ទ្រង់ ហើយពិចារណាពីកិច្ចដែលទ្រង់ធ្វើទាំងប៉ុន្មាន»។ (ទំនុក. ៧៧:៦, ១១, ១២) ដូចអ្នកតែងទំនុកតម្កើងដែរ ពេលដែលបុគ្គលម្នាក់រំពឹងគិតអំពីការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះព្រះនឹងមានកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។
បន្ថែមទៅទៀត ការនឹកឡើងវិញនូវបទពិសោធន៍ផ្សេងៗដែលយើងមានកាលដែលយើងបម្រើព្រះយេហូវ៉ា នោះនឹងពង្រឹងចំណងមិត្តភាពរវាងយើងនិងលោក។ សាវ័កប៉ូលបាននិយាយថា យើងជា«អ្នករួមការងារជាមួយនឹងព្រះ» ហើយចំណងមិត្តភាពដែលអាចដុះដាលកាន់តែធំឡើងរវាងយើងនិងលោក គឺមានតម្លៃណាស់។ (១កូ. ៣:៩) ពេលយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា លោកពេញចិត្តនឹងនោះ ហើយធ្វើឲ្យលោករីករាយ។ (សុភ. ២៧:១១) ដូច្នេះ ពេលយើងសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយលោកជួយយើងឆ្លងកាត់ការពិបាកផ្សេងៗ យើងដឹងថាលោកនៅជាមួយយើង ហើយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះលោកកាន់តែជ្រាលជ្រៅដែរ។
ចំណងមិត្តភាពរវាងមនុស្សពីរនាក់កាន់តែជិតស្និទ្ធ ពេលដែលពួកគេប្រាប់អារម្មណ៍ដែលពួកគេមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ដូចគ្នាដែរ ពេលយើងប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីមូលហេតុដែលយើងប្រគល់ខ្លួនជូនលោក យើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែខ្លាំងចំពោះលោក។ យើងអាចរំពឹងគិតអំពីពាក្យរបស់លោកយេស៊ូ ដែលថា៖ «អ្នកត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នក ឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត អស់ពីព្រលឹង ឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរិះគិត និងឲ្យអស់ពីកម្លាំងកាយ»។ (ម៉ាក. ១២:៣០) ដូច្នេះ តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីប្រាកដថាយើងកាន់តែស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីដួងចិត្ត អស់ពីព្រលឹង អស់ពីសមត្ថភាពរិះគិត និងអស់ពីកម្លាំងកាយ?
ស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីដួងចិត្ត
បទគម្ពីររៀបរាប់អំពីដួងចិត្តសំដៅទៅលើបំណងចិត្ត គំនិត និងអារម្មណ៍។ ហេតុនេះ ការស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីដួងចិត្ត មានន័យថាយើងចង់ផ្គាប់ចិត្តព្រះជាងនរណាទាំងអស់។ (ទំនុក. ៨៦:១១) យើងបង្ហាញថាយើងស្រឡាញ់លោកអស់ពីដួងចិត្ត ដោយបណ្ដុះឲ្យមានបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលលោកពេញចិត្ត។ យើងខំព្យាយាមយកតម្រាប់ព្រះ ដោយ«ស្អប់ខ្ពើមអ្វីៗដែលទុច្ចរិត ហើយកាន់ខ្ជាប់អ្វីៗដែលល្អ»។—រ៉ូម ១២:៩
សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះព្រះ មានឥទ្ធិពលលើអារម្មណ៍របស់យើងចំពោះអ្វីៗទាំងអស់។ ជាឧទាហរណ៍ យើងឃើញថាការងារយើងពិបាកបំពេញនិងស៊ីកម្លាំងយើងច្រើនណាស់ ប៉ុន្តែតើចិត្តរបស់យើងគិតតែអំពីការងារនោះឬ? អត់ទេ។ ដោយសារយើងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីដួងចិត្ត យើងចាត់ទុកការបម្រើលោកជាអ្វីទី១ក្នុងជីវិត។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងចង់ផ្គាប់ចិត្តឪពុកម្ដាយ គូអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងចៅហ្វាយរបស់យើង ប៉ុន្តែយើងបង្ហាញថាយើងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីដួងចិត្ត ដោយផ្គាប់ចិត្តលោកមុនគេបង្អស់។ សំខាន់បំផុត លោកសមនឹងទទួលតំណែងទី១ក្នុងចិត្តរបស់យើង។—ម៉ាថ. ៦:២៤; ១០:៣៧
ស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីព្រលឹង
ក្នុងបទគម្ពីរ ពាក្យ«ព្រលឹង»សំដៅទៅលើបុគ្គលទាំងមូល ហើយក៏សំដៅទៅលើជីវិតដែលយើងមានផងដែរ។ ដូច្នេះ ការស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីព្រលឹង មានន័យថាយើងប្រើជីវិតយើងដើម្បីសរសើរលោក និងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះលោក។
«មើល! នេះគឺជាព្រះនៃយើងរាល់គ្នា»
៦ ពេលអ្នកឈរខាងក្រៅផ្ទះចំពេលថ្ងៃក្ដៅ តើអ្វីត្រូវស្បែករបស់អ្នក? គឺកំដៅព្រះអាទិត្យ។ ប៉ុន្តែ តាមពិត អ្នកកំពុងតែពិសោធនូវតេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការបង្កើត។ តើព្រះអាទិត្យគឺខ្លាំងប៉ុនណាទៅ? ក្នុងស្នូលព្រះអាទិត្យ មានកំដៅដល់ទៅ១៥លានអង្សា។ បើអ្នកអាចខួងស្នូលព្រះអាទិត្យដោយដកយកមួយគ្រាប់មានទំហំប៉ុនក្បាលរុយ រួចដាក់គ្រាប់តូចនោះនៅលើផែនដីយើងនេះ អ្នកនឹងត្រូវឈរចម្ងាយយ៉ាងហោចណាស់១៥០គីឡូម៉ែត្រពីគ្រាប់តូចនោះ ដើម្បីមានសុវត្ថិភាព! រាល់វិនាទី ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញថាមពលស្មើនឹងការផ្ទុះគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរាប់រយលានគ្រាប់។ ប៉ុន្តែ ផែនដីវិលជុំវិញព្រះអាទិត្យជាភ្លើងនុយក្លេអ៊ែដ៏សែនក្ដៅ ដោយរក្សាចម្ងាយមិនជិតពេកមិនឆ្ងាយពេកទេ។ បើផែនដីនៅជិតព្រះអាទិត្យពេក ទឹកលើផែនដីនឹងក្លាយជាចំហាយហួតអស់។ បើផែនដីនៅឆ្ងាយពេកពីព្រះអាទិត្យ នោះទឹកនឹងត្រជាក់ពេករហូតដល់ក្លាយជាទឹកកក។ បើមានលក្ខណៈណាមួយដូចខាងលើនេះ នឹងគ្មានភាវៈរស់សោះនៅលើភពផែនដីយើងនេះ។
៧ យ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សភាគច្រើនមើលស្រាលចំពោះព្រះអាទិត្យ ទោះជាជីវិតពួកគេពឹងពាក់ទៅលើព្រះអាទិត្យក៏ដោយ។ ដូច្នេះ ពួកគេមិនបានទាញយកមេរៀនមកគិតពិចារណាអំពីព្រះអាទិត្យទេ។ ទំនុកដំកើង ៧៤:១៦ ចែងអំពីព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ទ្រង់បានបង្កើតពន្លឺ នឹងដួងព្រះអាទិត្យ»។ ពិតណាស់ ព្រះអាទិត្យលើកកិត្ដិយសចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ជា«ព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ នឹងផែនដី»។ (ទំនុកដំកើង ១៤៦:៦) ប៉ុន្តែ ព្រះអាទិត្យគ្រាន់តែជាការបង្កើតមួយក្នុងចំណោមការបង្កើតជាច្រើនឥតគណនាដែលបង្រៀនយើងអំពីតេជានុភាពដ៏ខ្លាំងមហិមារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពេលយើងរៀនកាន់តែច្រើនអំពីតេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការបង្កើត យើងរឹតតែកោតស្ញប់ស្ញែងចំពោះទ្រង់។
(ទំនុកតម្កើង ៧៥:៤-៧) ទូលបង្គំបាននិយាយទៅពួកអំនួតថា កុំឲ្យអួតខ្លួនឡើយ ហើយទៅមនុស្សអាក្រក់ថា កុំឲ្យដំកើងខ្លួនឲ្យសោះ មិនត្រូវលើកខ្លួនឡើងឲ្យខ្ពស់ ឬនិយាយដោយព្រហើនឡើយ ដ្បិតឯការដំកើងឡើង នោះមិនមែនមកពីទិសខាងកើតឬខាងលិច ក៏មិនមកពីទីរហោស្ថាននោះទេ។ គឺព្រះដែលជាចៅក្រម ទ្រង់បន្ទាបម្នាក់ចុះ ហើយលើកម្នាក់ទៀតឡើង។
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅទំនុកដំកើង ប៉ែកទីបីនិងទីបួន
៧៥:៤, ៥, ១០—ហេតុអ្វីយើងមិនត្រូវមានអំណួត? ព្រះយេហូវ៉ាលើកតម្កើងអ្នកបម្រើដ៏ពិតរបស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែទ្រង់«កាត់អំណាចទាំងប៉ុន្មាននៃមនុស្សអាក្រក់ចេញ»។ ដូច្នេះខទាំងបីនេះព្រមានយើង«កុំឲ្យដំកើងខ្លួនឲ្យសោះ»។ គឺព្រះយេហូវ៉ាទេដែលតម្កើងយើង។ ហេតុនេះហើយឯកសិទ្ធិអ្វីដែលយើងមានក្នុងក្រុមជំនុំត្រូវចាត់ទុកថាមកពីទ្រង់វិញ។—ទំនុកដំកើង ៧៥:៧
it-1-E ទំ. ១១៦០ វ. ៧
ចិត្តរាបទាប
យើងទាំងអស់គ្នាទាំងប្រុសទាំងស្រី គួរចុះចូលនឹងអស់អ្នកដែលនាំមុខ ហើយយើងគួររង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាតែងតាំងឬប្រគល់ភារកិច្ចណាមួយ ដោយសារមានតែលោកទេដែលមានសិទ្ធិធ្វើដូច្នោះ។ (ទំនុក. ៧៥:៦, ៧) ដូចកូនប្រុសខ្លះៗរបស់កូរ៉ាដែលជាពួកលេវី បាននិយាយថា៖ «ទូលបង្គំស៊ូធ្វើជាអ្នកឆ្មាំទ្វារ នៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះនៃទូលបង្គំ ជាជាងនៅក្នុងលំនៅនៃសេចក្ដីអាក្រក់»។ (ទំនុក. ៨៤:១០) ដើម្បីបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តរាបទាបបែបនេះគឺត្រូវការពេលវេលា។ បទគម្ពីរបានលើកឡើងអំពីគុណសម្បត្ដិផ្សេងៗដែលបុគ្គលម្នាក់ត្រូវមាន ដើម្បីអាចទទួលការតែងតាំងជាអ្នកត្រួតពិនិត្យ ហើយបទគម្ពីរក៏បញ្ជាក់ថាបុរសដែលទើបនឹងជឿថ្មីមិនគួរត្រូវតែងតាំងទេ «ក្រែងលោគាត់បែរជាក្រអឺតក្រអោង រួចទទួលការផ្ដន្ទាទោសដូចមេកំណាចបានទទួល»។—១ធី. ៣:៦
(ទំនុកតម្កើង ៧៨:១១-១៧) គេបានភ្លេចអស់ទាំងកិច្ចដែលទ្រង់ធ្វើ ព្រមទាំងការអស្ចារ្យ ដែលទ្រង់បានសំដែងឲ្យគេឃើញដែរ ទ្រង់បានធ្វើការចំឡែក នៅភ្នែកពួកឰយុកោគេ នៅស្រុកអេស៊ីព្ទ ត្រង់វាលសូអាន ទ្រង់បានវែកសមុទ្រ បើកជាផ្លូវឲ្យគេដើរឆ្លងទៅ ក៏បានធ្វើឲ្យទឹកឈរឡើងដូចជាកំផែង នៅវេលាថ្ងៃទ្រង់បាននាំគេ ដោយពពក ហើយវេលាយប់ទាល់ព្រឹក បាននាំដោយពន្លឺនៃភ្លើងវិញ ទ្រង់បំប្រេះថ្មដានៅទីរហោស្ថាន ឲ្យគេបានផឹកទឹកជាបរិបូរ ដូចជាហូរចេញពីទីជំរៅមក ទ្រង់បានធ្វើឲ្យមានទឹកចេញពីថ្ម ហូរចុះមកដូចជាទន្លេ។ ទោះបើយ៉ាងនោះ គង់តែគេនៅតែធ្វើបាប នឹងទ្រង់ទៀត ជាការបះបោរនឹងព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតត្រង់ទីរហោស្ថាន។
w០៤-E ១/៤ ទំ. ២១-២២
តើអ្នកកំពុងផ្ដោតអារម្មណ៍លើរង្វាន់ឬទេ?
ពេលដែលយើងដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះរាស្ត្រលោក នោះផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមដល់យើង។ សេចក្ដីសង្ឃឹមជាគុណសម្បត្ដិមួយដែលសំខាន់ស្មើនឹងជំនឿដែរ។ (១កូ. ១៣:១៣) ពាក្យភាសាក្រិចក្នុងគម្ពីរដែលបានត្រូវបកប្រែថា«សេចក្ដីសង្ឃឹម» បង្កប់អត្ថន័យថា«ការទន្ទឹងចាំទទួលអ្វីដែលល្អ»យ៉ាងខ្លាំង។ ដោយគិតអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមបែបនេះ សាវ័កប៉ូលបានសរសេរថា៖ «យើងចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបង្ហាញចិត្តឧស្សាហ៍ដូចកាលពីដើម ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីសង្ឃឹមយ៉ាងពិតប្រាកដរហូតដល់ទីបញ្ចប់ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាក្លាយទៅជាមនុស្សខ្ជិលឡើយ តែចូរយកតម្រាប់តាមពួកអ្នកដែលបានទទួលសេចក្ដីសន្យាជាមត៌កដោយសារជំនឿនិងចិត្តអត់ធ្មត់»។ (ហេ. ៦:១១, ១២) បើយើងបន្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់ យើងអាចមានទំនុកចិត្តថាយើងនឹងទទួលសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះយ៉ាងពិតប្រាកដ។ មិនដូចក្ដីស្រមៃជាច្រើនរបស់មនុស្សក្នុងពិភពលោកនេះ សេចក្ដីសង្ឃឹមនោះ«មិននាំឲ្យ»យើង«ខកចិត្តឡើយ»។ (រ៉ូម ៥:៥) ដូច្នេះ តើយើងអាចផ្ដោតអារម្មណ៍ជានិច្ចទៅលើសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងទាំងមានទំនុកចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើតាមរបៀបណាយើងអាចផ្ដោតអារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំងទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះ?
ភ្នែកយើងមិនអាចមើលអ្វីពីរយ៉ាងក្នុងពេលតែមួយបានទេ។ នេះស្រដៀងនឹងភ្នែកចិត្តរបស់យើងដែរ។ យើងមិនអាចផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះផងនិងអ្វីក្នុងពិភពលោកផងបានឡើយ។ ការផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីៗដែលមានក្នុងពិភពលោកនេះ ច្បាស់ជាធ្វើឲ្យការផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះអំពីសួនឧទ្យានទៅជាស្រពេចស្រពិល។ មិនយូរក្រោយមក ទិដ្ឋភាពក្នុងសេចក្ដីសន្យានោះនឹងលែងសូវច្បាស់ក្នុងគំនិតរបស់យើង ហើយអាចនឹងសាបសូន្យពីគំនិតរបស់យើងតែម្ដង។ បើកើតឡើងដូច្នោះមែន ពិតជាគួរឲ្យស្ដាយខ្លាំងណាស់! (លូក. ២១:៣៤) ម្ល៉ោះហើយ គឺពិតជាសំខាន់ណាស់ដែលយើងមាន«ភ្នែក»មើលរបស់តែមួយ ពោលគឺយើងផ្ដោតអារម្មណ៍ជានិច្ចទៅលើរាជាណាចក្រព្រះ និងរង្វាន់ជាជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់!—ម៉ាថ. ៦:២២
ការរក្សាភ្នែកឲ្យមើលរបស់តែមួយ គឺមិនតែងតែស្រួលទេ។ ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ យើងជួបនឹងបញ្ហាផ្សេងៗ ការបំបែរអារម្មណ៍ និងការល្បួង ដែលរំខានជីវិតរបស់យើង។ ពេលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពទាំងនេះ តើយើងអាចផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើរាជាណាចក្រព្រះនិងសេចក្ដីសន្យាអំពីពិភពលោកថ្មីផង ហើយនៅតែអាចបំពេញភារកិច្ចដ៏ចាំបាច់ឯទៀតផងយ៉ាងដូចម្ដេច? សូមឲ្យយើងពិចារណាវិធីបីយ៉ាង។
សិក្សាបណ្ដាំរបស់ព្រះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ការអានគម្ពីរជាទៀងទាត់ និងការសិក្សាសៀវភៅផ្សេងៗដែលមានមូលដ្ឋានពីគម្ពីរ ជួយយើងឲ្យផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីដែលទាក់ទងនឹងព្រះ។ ពិតណាស់ យើងប្រហែលជាបានសិក្សាបណ្ដាំរបស់ព្រះអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែយើងត្រូវបន្តសិក្សាថែមទៀត ដូចយើងត្រូវការបរិភោគម្ហូបអាហាររាល់ថ្ងៃដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិតដែរ។ យើងមិនឈប់បរិភោគអាហារ ដោយសារតែយើងធ្លាប់បរិភោគអាហារអស់រាប់ពាន់មុខតាំងពីតូចមកនោះទេ។ ដូច្នេះ ទោះជាយើងយល់បទគម្ពីរច្រើនក៏ដោយ យើងត្រូវតែបន្តក្រេបជញ្ជក់ចំណេះពីគម្ពីរជាទៀងទាត់ ដើម្បីរក្សាជំនឿឲ្យរឹងមាំ ដើម្បីឲ្យសេចក្ដីសង្ឃឹមភ្លឺត្រចះត្រចង់ និងដើម្បីឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងមានកាន់តែខ្លាំងឡើង។—ទំនុក. ១:១-៣
រំពឹងគិតបណ្ដាំរបស់ព្រះដោយមានអំណរគុណ។ ហេតុអ្វីការរំពឹងគិតសំខាន់ចាំបាច់? មានមូលហេតុពីរយ៉ាង។ មូលហេតុទី១ ការរំពឹងគិតអាចជួយយើងឲ្យយល់ច្បាស់អំពីអ្វីដែលអាន ហើយជួយយើងឲ្យមានចិត្តចេះដឹងគុណ។ មូលហេតុទី២ ការរំពឹងគិតជួយយើងមិនឲ្យភ្លេចព្រះយេហូវ៉ា កិច្ចការដ៏អស្ចារ្យរបស់លោក និងសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលលោកផ្ដល់ឲ្យយើង។ ជាឧទាហរណ៍ បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលដែលបានចាកចេញពីស្រុកអេស៊ីប បានឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែកនូវឫទ្ធានុភាពដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេក៏បានយល់ច្បាស់នូវការការពារដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីលោក កាលដែលលោកបាននាំពួកគេទៅដល់ស្រុកដែលលោកសន្យាថាឲ្យពួកគេជាមត៌ក។ ក៏ប៉ុន្តែ មិនយូរក្រោយពីពួកគេនៅតាមផ្លូវដែលនាំទៅដល់ស្រុកដែលព្រះបានសន្យា ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមត្អូញត្អែរ ដែលនោះបង្ហាញថាពួកគេគ្មានជំនឿលើលោកទាល់តែសោះ។ (ទំនុក. ៧៨:១១-១៧) ហេតុអ្វីពួកគេធ្វើដូច្នេះ?
បណ្ដាជនមិនបានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រះយេហូវ៉ានិងសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យដែលលោកផ្ដល់ឲ្យពួកគេទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបែរជាផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការចង់បានភ្លាមៗនូវជីវិតស្រណុកសុខស្រួលនិងការបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងរូបកាយទៅវិញ។ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញឲ្យបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលឃើញសញ្ញាសម្គាល់និងការអស្ចារ្យក៏ដោយ ពួកគេភាគច្រើនបានក្លាយទៅជាអ្នកត្អូញត្អែរដែលគ្មានជំនឿ។ ទំនុកតម្កើង ទំនុកទី១០៦ ខ១៣ចែងថា៖ «មិនយូរប៉ុន្មាន» ពួកគេ«ក៏ភ្លេចកិច្ចការរបស់[ព្រះយេហូវ៉ា]»។ ដោយសារពួកគេមានចិត្តគំនិតបែបនេះ នោះបានបណ្ដាលឲ្យជំនាន់ពួកគេបាត់បង់សិទ្ធិចូលស្រុកដែលព្រះបានសន្យា។
ដូច្នេះ ពេលអ្នកអានបទគម្ពីរឬសៀវភៅជំនួយសិក្សាគម្ពីរ សូមចំណាយពេលរំពឹងគិតអំពីអ្វីដែលអ្នកបានអាន។ ការរំពឹងគិតបែបនេះ គឺសំខាន់ក្នុងការជួយអ្នកឲ្យបន្តរីកចម្រើនខាងជំនឿ និងមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលអ្នកអានទំនុកតម្កើង ទំនុកទី១០៦ដែលបានលើកឡើងនៅខាងដើម សូមរំពឹងគិតអំពីគុណសម្បត្ដិផ្សេងៗរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សូមពិចារណាថាតើព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញចិត្តអត់ធ្មត់និងក្ដីអាណិតមេត្ដាខ្លាំងយ៉ាងណាចំពោះបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែល។ សូមស្វែងយល់អំពីអ្វីៗដែលលោកបានធ្វើដើម្បីនាំពួកគេចូលក្នុងស្រុកដែលលោកសន្យា។ សូមកត់សម្គាល់ថាតើពួកគេបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះយេហូវ៉ាឥតឈប់ឈរយ៉ាងណា។ សូមខំយល់នូវអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយនិងការឈឺចាប់ដែលព្រះយេហូវ៉ាមាន ពេលបណ្ដាជនដែលគ្មានអំណរគុណនេះប្រព្រឹត្តចំពោះលោក ដែលធ្វើឲ្យភាពអត់ធ្មត់និងក្ដីមេត្ដារបស់លោកដល់កម្រិត។ បន្ថែមទៀត ពេលយើងរំពឹងគិតអំពីខ៣០និងខ៣១ ដែលពណ៌នាអំពីជំហរដ៏ម៉ឺងម៉ាត់និងចិត្តក្លាហានរបស់ភីនេហាសចំពោះសេចក្ដីសុចរិត យើងមានទំនុកចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនភ្លេចអ្នកដែលមានភក្ដីភាពចំពោះលោកឡើយ ហើយលោកនឹងឲ្យរង្វាន់ដ៏លើសលប់ដល់ពួកគេ។
ធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។ ពេលដែលយើងធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរ យើងពិសោធដោយផ្ទាល់ថាដំបូន្មានរបស់ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាមានប្រយោជន៍មែន។ សុភាសិត ជំពូកទី៣ ខ៥និងខ៦ចែងថា៖ «ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងដំរង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង»។ សូមគិតអំពីរបៀបរស់នៅដែលប្រាសចាកសីលធម៌របស់មនុស្សជាច្រើន ថាតើនោះបានធ្វើឲ្យពួកគេមានបញ្ហាច្រើនយ៉ាងណាខាងផ្លូវកាយខាងផ្លូវចិត្ត។ អ្នកដែលបណ្ដោយខ្លួនដើម្បីការសប្បាយតែមួយភ្លែត ពួកគេវេទនាអស់ជាច្រើនឆ្នាំ រហូតដល់អស់មួយជីវិតទៀតផង។ ផ្ទុយស្រឡះពីអ្នកទាំងនោះ អ្នកដែលដើរតាម‹ផ្លូវចង្អៀត› ពួកគេពិសោធជាមុននូវរបៀបរស់នៅក្នុងពិភពលោកថ្មី ហើយរបៀបរស់នៅនេះលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យបន្តដើរតាមផ្លូវដែលនាំទៅដល់ជីវិត។—ម៉ាថ. ៧:១៣, ១៤; ទំនុក. ៣៤:៨
ការធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរមិនតែងតែស្រួលទេ។ ជួនកាល ការសម្រេចចិត្តដែលគ្មានមូលដ្ឋានពីគម្ពីរ មើលទៅអាចដោះស្រាយបញ្ហាភ្លាមៗ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងអំឡុងពេលមានបញ្ហាលុយកាក់ បញ្ហានោះអាចទៅជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងកិច្ចបម្រើព្រះ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ អ្នកដែលដោះស្រាយបញ្ហានោះដោយមានជំនឿ ហើយផ្ដោតអារម្មណ៍ជានិច្ចខាងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ពួកគាត់អាចមានទំនុកចិត្តថានៅទីបំផុត «អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះ . . . នឹងមានសេចក្ដីសុខស្រួលវិញ»។ (សាស្ដ. ៨:១២) ម្ដងម្កាល គ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ប្រហែលជាត្រូវធ្វើការថែមម៉ោង។ ប៉ុន្តែ គាត់នឹងមិនធ្វើដូចអេសាវដែលមើលងាយអ្វីដែលទាក់ទងនឹងព្រះ ហើយមិនចាត់ទុកអ្វីទាំងនោះថាសំខាន់សោះនោះឡើយ។—លោ. ២៥:៣៤; ហេ. ១២:១៦
ចូរខំស្វែងរកចំណេះវិសេសពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ
(ទំនុកតម្កើង ៧៨:២) ខ្ញុំនឹងបើកមាត់បញ្ចេញជាសេចក្ដីប្រៀបធៀប ហើយនឹងពោលជាសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងពីចាស់បូរាណ។
ពួកគេបានរង់ចាំទទួលមេស្ស៊ី
ទំនាយជាច្រើនទៀតអំពីមេស្ស៊ី
១៤ មេស្ស៊ីនឹងប្រើឧទាហរណ៍ក្នុងការបង្រៀនរបស់លោក។ អេសាភដែលជាអ្នកតែងទំនុកតម្កើងបានច្រៀងថា៖ «ខ្ញុំនឹងបើកមាត់បញ្ចេញជាសេចក្ដីប្រៀបធៀប»។ (ទំនុក. ៧៨:២) តើយើងអាចដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថាទំនាយនេះសំដៅទៅលើលោកយេស៊ូ? គឺដោយសារម៉ាថាយបានប្រាប់យើង។ ក្រោយពីម៉ាថាយបានរៀបរាប់អំពីឧទាហរណ៍ដែលលោកយេស៊ូប្រើដើម្បីប្រៀបធៀបរាជាណាចក្រព្រះទៅនឹងគ្រាប់ម៉ូស្ដាត និងដំបែ នោះគាត់បាននិយាយថា៖ «លោក[យេស៊ូ]មិនដែលមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេដោយមិនប្រើឧទាហរណ៍ឡើយ។ នេះដើម្បីសម្រេចនូវអ្វីដែលបានត្រូវថ្លែងតាមរយៈអ្នកប្រកាសទំនាយថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងបើកមាត់និយាយជាឧទាហរណ៍ ក៏នឹងប្រកាសប្រាប់ឲ្យដឹងនូវអ្វីៗដែលបានត្រូវលាក់បាំងតាំងពីកំណើតពិភពលោក›»។ (ម៉ាថ. ១៣:៣១-៣៥) ដូច្នេះ ឧទាហរណ៍ឬពាក្យប្រៀបធៀបស្ថិតក្នុងចំណោមវិធីបង្រៀនដ៏មានប្រសិទ្ធភាពដែលលោកយេស៊ូប្រើ។
(ទំនុកតម្កើង ៧៨:៤០, ៤១) ប៉ុន្មានដងហើយ ដែលគេបះបោរនឹងទ្រង់ នៅទីរហោស្ថាន ហើយនាំឲ្យព្រួយព្រះហឫទ័យនៅទីល្ហល្ហេវ គឺគេបានបែរជាល្បងលព្រះវិញទៀត ហើយគេបិទផ្លូវព្រះដ៏បរិសុទ្ធនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។
w១២-E ១/១១ ទំ. ១៤ វ. ៥
គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត
ពេលខ្ញុំរៀនគម្ពីរ ទស្សនៈរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះបានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុង។ ខ្ញុំបានរៀនដឹងថាលោកមិនមែនជាអ្នកបណ្ដាលឲ្យមានអំពើអាក្រក់និងទុក្ខវេទនានោះទេ ហើយលោកផ្ទាល់ឈឺចិត្តណាស់ពេលមនុស្សធ្វើអំពើអាក្រក់។ (លោ. ៦:៦; ទំនុក. ៧៨:៤០, ៤១) ក្រោយមក ខ្ញុំបានតាំងចិត្តមិនធ្វើអ្វីដែលនាំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាឈឺចិត្តទៀត។ ខ្ញុំចង់ធ្វើឲ្យលោកមានចិត្តរីករាយ។ (សុភ. ២៧:១១) ដូច្នេះ ខ្ញុំបានឈប់ផឹកស្រា ឈប់ជក់បារី ហើយខ្ញុំឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌។ នៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៤ ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់។
w១១-E ១/៧ ទំ. ១០
ចូរចូលទៅជិតព្រះ
តើព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍ឬទេ?
បើព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍មែន នោះនាំទៅដល់សំណួរមួយទៀត គឺតើការប្រព្រឹត្តរបស់យើងប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៍របស់ព្រះឬទេ? នោះមានន័យថា តើការប្រព្រឹត្តរបស់យើងអាចនាំឲ្យព្រះសប្បាយរីករាយឬឈឺចិត្តឬទេ? ទស្សនវិទូខ្លះនៅសម័យបុរាណប្រាប់ថា មិនមែនដូច្នោះទេ។ ពួកគេបានវែកញែកថាគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចមានឥទ្ធិពលទៅលើព្រះបានឡើយ ហើយថាលោកច្បាស់ជាមិនអាចមានអារម្មណ៍ទេ។ ប៉ុន្តែ គម្ពីររៀបរាប់ផ្សេងពីនោះ។ គម្ពីរបានបញ្ជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅ ហើយយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងនឹងអ្វីដែលយើងធ្វើ។ សូមពិនិត្យមើលពាក្យដែលបានត្រូវកត់ទុកក្នុងទំនុកតម្កើង ៧៨:៤០, ៤១។
ទំនុកតម្កើង ទំនុកទី៧៨រៀបរាប់អំពីការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះទៅលើបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ។ ក្រោយពីព្រះយេហូវ៉ាបានរំដោះពួកគេពីឲ្យរួចពីការធ្វើជាខ្ញុំបម្រើនៅស្រុកអេស៊ីប លោកបានផ្ដល់ឯកសិទ្ធិឲ្យពួកគេមានចំណងមិត្តភាពពិសេសជាមួយនឹងលោក។ លោកបានសន្យាថាបើពួកគេបន្តគោរពតាមច្បាប់របស់លោក ពួកគេនឹងក្លាយទៅជា«របស់ផង»លោក ហើយលោកនឹងប្រើពួកគេតាមរបៀបដ៏ពិសេសដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់លោក។ បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលបានយល់ព្រម ហើយបានធ្វើជាភាគីក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់ជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ តើពួកគេមានរបៀបរស់នៅស្របតាមអ្វីទាំងអស់ដែលពួកគេបានសន្យាឬទេ?—និក្ខ. ១៩:៣-៨
អ្នកតែងទំនុកតម្កើងបាននិយាយថា៖ «ប៉ុន្មានដងហើយ ដែលគេបះបោរនឹងទ្រង់ នៅទីរហោស្ថាន»។ (ខ៤០) ខបន្ទាប់រៀបរាប់បន្ថែមទៀតថា៖ «គេបានបែរជាល្បងលព្រះ»ម្ដងហើយម្ដងទៀត។ (ខ៤១) សូមកត់សម្គាល់ថាអ្នកតែងទំនុកតម្កើងរៀបរាប់អំពីគំរូនៃការបះបោរប្រឆាំង។ បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលបានបង្ហាញចិត្តគំនិតបះបោរនេះ ពេលនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំមិនយូរក្រោយពួកគេពីបានត្រូវរំដោះចេញពីស្រុកអេស៊ីប។ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមត្អូញត្អែរប្រឆាំងនឹងព្រះ ដោយសង្ស័យលើសមត្ថភាពរបស់លោកថាអាចផ្គត់ផ្គង់ពួកគេបានឬយ៉ាងណា។ (ជន. ១៤:១-៤) ឯកសារយោងមួយដែលអ្នកបកប្រែគម្ពីរប្រើ រៀបរាប់ថាឃ្លា«គេបះបោរនឹងទ្រង់»ទំនងជា«សំដៅទៅលើគ្រាមភាសា ដូចជា‹ពួកគេតាំងចិត្តរឹងប្រឆាំងនឹងព្រះ› ឬ‹ពួកគេនិយាយយ៉ាងដាច់ខាតទៅកាន់ព្រះថា៖ «ទេ»›»។ ទោះជាដូច្នោះក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញក្ដីមេត្ដាដោយអភ័យទោសឲ្យរាស្ត្រលោក ពេលដែលពួកគេបង្ហាញការកែប្រែចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកពួកគេក៏ត្រឡប់ទៅរកការប្រព្រឹត្តដូចពីមុន ហើយបះបោរប្រឆាំងនឹងលោកម្ដងហើយម្ដងទៀត។—ទំនុក. ៧៨:១០-១៩, ៣៨
រាល់លើកដែលរាស្ត្រគ្មានចិត្តស្មោះនេះ បះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះយេហូវ៉ា តើលោកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? ខ៤០ប្រាប់ថាពួកគេនាំឲ្យលោក«ព្រួយព្រះហឫទ័យ»ឬឈឺចិត្ត។ សេចក្ដីបកប្រែមួយទៀត បកប្រែឃ្លានេះថា ពួកគេ«ធ្វើឲ្យលោកកើតទុក្ខ»។ ឯកសារយោងមួយអំពីគម្ពីរពន្យល់ឃ្លានេះថា៖ «អត្ថន័យក្នុងខនេះបញ្ជាក់ថាការប្រព្រឹត្តរបស់ជនជាតិហេប្រឺ នាំឲ្យព្រះឈឺចិត្តខ្លាំង ដូចជាការប្រព្រឹត្តរបស់កូនដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់និងបះបោរប្រឆាំងឪពុកម្ដាយដូច្នោះដែរ»។ ដូចកូនដែលពិបាកប្រដៅធ្វើឲ្យឪពុកម្ដាយឈឺចិត្តយ៉ាងខ្លាំង នោះបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលដែលបះបោរប្រឆាំង ក៏ធ្វើឲ្យ«ព្រះដ៏បរិសុទ្ធនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»ឈឺចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដែរ។—ខ៤១
តើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីពីទំនុកនេះ? គឺពិតជាធ្វើឲ្យយើងមានទំនុកចិត្តណាស់ ដោយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្នកដែលគោរពប្រណិប័តន៍របស់លោក ហើយលោកមិនងាយបោះបង់ចោលពួកគេទេ។ ដំណាលគ្នានោះ គឺពិតជាធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្តណាស់ ដោយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍ ហើយថាការប្រព្រឹត្តរបស់យើងអាចប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៍របស់លោក។ តើការដឹងអំពីរឿងនេះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាមកលើអ្នក? តើនេះជំរុញចិត្តអ្នកឲ្យចង់ធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវឬទេ?
ជាជាងប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងដែលធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាឈឺចិត្ត យើងអាចសម្រេចចិត្តប្រព្រឹត្តសុចរិតដែលនាំឲ្យលោកសប្បាយរីករាយ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត នេះជាអ្វីដែលលោកបានសុំពីអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍លោក ដែលថា៖ «កូនអើយ ចូរឲ្យឯងមានប្រាជ្ញាឡើង ហើយឲ្យចិត្តអញបានរីករាយចុះ ដើម្បីឲ្យអញអាចតបឆ្លើយចំពោះមនុស្សដែលដៀលតិះដល់អញ»។ (សុភ. ២៧:១១) គ្មានអ្វីពិសេសជាងការមានរបៀបរស់នៅដែលនាំឲ្យលោកពេញចិត្តនោះទេ!
ថ្ងៃទី២៥-៣១ ខែកក្កដា
ចំណេះវិសេសពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ | ទំនុកតម្កើង ៧៩-៨៦
«តើអ្នកណាជាបុគ្គលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់អ្នក?»
(ទំនុកតម្កើង ៨៣:១-៥) ឱព្រះអង្គអើយ សូមកុំឲ្យទ្រង់នៅស្ងៀមឡើយ ឱព្រះអង្គអើយ សូមកុំឲ្យសំងំ ឬព្រងើយនៅឲ្យសោះ ដ្បិតមើល ពួកខ្មាំងសត្រូវទ្រង់ គេកំពុងតែអ៊ូអែ ហើយពួកអ្នកដែលស្អប់ទ្រង់ គេធ្វើក្រអឺតក្រអោង គេប្រឹក្សាគ្នាបង្កើតឧបាយទាស់នឹងរាស្ត្រទ្រង់ ហើយគិតគូរគ្នា ទាស់នឹងអស់អ្នកដែលទ្រង់ខាខាំង គេបានថា ចូរយើងកាត់គេចេញ មិនឲ្យធ្វើជានគរទៀតបាន ហើយកុំឲ្យមានសេចក្ដីនឹកចាំពីឈ្មោះអ៊ីស្រាអែលទៀតឡើយ ដ្បិតគេបានពិគ្រោះព្រមព្រៀងគ្នាហើយ គេបានតាំងសញ្ញាទាស់នឹងទ្រង់។
ព្រះយេហូវ៉ាតបឆ្លើយចំពោះការអធិដ្ឋានដែលស្មោះអស់ពីចិត្ត
៧ តើអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងនេះខ្វល់ខ្វាយអំពីអ្វីជាងគេ? គាត់ពិតជាខ្វល់ខ្វាយយ៉ាងខ្លាំងអំពីសុវត្ថិភាពខ្លួននិងក្រុមគ្រួសារគាត់។ ប៉ុន្តែ ក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានគាត់ខ្វល់ខ្វាយបំផុតដែលពួកខ្មាំងសត្រូវមើលងាយនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងការគំរាមកំហែងសាសន៍ដែលជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ សូមឲ្យយើងគ្រប់គ្នារក្សាទស្សនៈដែលបង្ហាញតុល្យភាពដូចគាត់ដែរ កាលដែលយើងស៊ូទ្រាំនៅថ្ងៃចុងក្រោយដ៏ពិបាករបស់ពិភពលោកនេះ។—សូមអាន ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០
៨ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានដកស្រង់ពាក្យរបស់សត្រូវនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែលថា៖ «ចូរយើងកាត់គេចេញ មិនឲ្យធ្វើជានគរទៀតបាន ហើយកុំឲ្យមានសេចក្ដីនឹកចាំពីឈ្មោះអ៊ីស្រាអែលទៀតឡើយ»។ (ទំនុក. ៨៣:៤) ប្រទេសទាំងនោះពិតជាស្អប់រាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះមែន! ប៉ុន្តែ ពួកគេឃុបឃិតគ្នាដោយមានបំណងចិត្តមួយទៀត។ ពួកគេលោភចង់បានទឹកដីរបស់អ៊ីស្រាអែល ហើយអួតថា៖ «ចូរយើងចាប់យកអស់ទាំងទីលំនៅរបស់ព្រះទុកជាកេរ្ដិ៍អាកររបស់យើងចុះ!»។ (ទំនុក. ៨៣:១២) តើសព្វថ្ងៃមានអ្វីដែលស្រដៀងនឹងនេះទេ? ពិតជាមានមែន!
(ទំនុកតម្កើង ៨៣:១៦) សូមគ្របមុខគេដោយសេចក្ដីអៀនខ្មាស ដើម្បីឲ្យគេបានស្វែងរកព្រះនាមទ្រង់ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ។
ព្រះយេហូវ៉ាតបឆ្លើយចំពោះការអធិដ្ឋានដែលស្មោះអស់ពីចិត្ត
ចូរអធិដ្ឋានដើម្បីបញ្ជាក់ថាការគ្រប់គ្រង របស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រឹមត្រូវ
១៦ ព្រះយេហូវ៉ាបានទប់ស្កាត់ការខំប្រឹងកម្ទេចចោលរាស្ត្រទ្រង់នៅទូទាំងផែនដីនា«ជាន់ក្រោយបង្អស់»។ (២ធី. ៣:១) ជាលទ្ធផល អ្នកប្រឆាំងត្រូវអាម៉ាស់មុខ។ ទំនុកដំកើង ៨៣:១៦ បានទាយទុកជាមុនដោយពាក្យថា៖ «សូមគ្របមុខគេដោយសេចក្ដីអៀនខ្មាស ដើម្បីឲ្យគេបានស្វែងរកព្រះនាមទ្រង់ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ!»។ ពីប្រទេសមួយទៅប្រទេសមួយ អ្នកប្រឆាំងគ្មានជោគជ័យសោះក្នុងការបង្ក្រាបសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ នៅប្រទេសទាំងនោះ អ្នកថ្វាយបង្គំព្រះពិតតែមួយបានស៊ូទ្រាំនិងកាន់ជំហរយ៉ាងរឹងមាំ។ នេះបានផ្ដល់សក្ខីភាពដល់អ្នកដែលមានចិត្តស្មោះ ហើយមនុស្សជាច្រើន‹បានស្វែងរកនាមព្រះយេហូវ៉ា›។ នៅប្រទេសមួយចំនួន ដែលពីមុនសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាធ្លាប់ទទួលការប្រឆាំងយ៉ាងសាហាវ ឥឡូវមានមនុស្សរាប់ម៉ឺននាក់ ដល់ទៅរាប់សែននាក់ផងដែលកំពុងតែសរសើរព្រះយេហូវ៉ាដោយចិត្តរីករាយ។ នេះពិតជាជ័យជំនះដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា! ហើយពិតជានាំឲ្យសត្រូវរបស់ទ្រង់ខ្មាសមែន!—សូមអាន យេរេមា ១:១៩
(ទំនុកតម្កើង ៨៣:១៧, ១៨) សូមឲ្យគេត្រូវខ្មាស ហើយភ័យស្លុតជាដរាប អើ សូមឲ្យគេត្រូវស្រឡាំងកាំង ហើយវិនាសទៅ ដើម្បីឲ្យគេបានដឹងថា គឺទ្រង់តែ១អង្គ ព្រះនាមជាយេហូវ៉ា ដែលជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតលើផែនដីទាំងមូល។
តើអ្នកណាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់អ្នក?
ប្រហែលជាអ្នកបានឃើញនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាលើកដំបូង ពេលដែលមានគេបង្ហាញនាមនោះពីទំនុកតម្កើង ៨៣:១៨។ អ្នកទំនងជាភ្ញាក់ផ្អើលពេលអានពាក្យដែលថា៖ «ដើម្បីឲ្យគេបានដឹងថា គឺទ្រង់តែ១អង្គ ព្រះនាមជាយេហូវ៉ា ដែលជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតលើផែនដីទាំងមូល»។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក អ្នកប្រាកដជាប្រើបទគម្ពីរនេះដើម្បីជួយអ្នកឯទៀតឲ្យស្គាល់ព្រះដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ពោលគឺព្រះយេហូវ៉ា។—រ៉ូម ១០:១២, ១៣
២ ទោះជាការឲ្យមនុស្សស្គាល់នាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលសំខាន់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែការស្គាល់នាមរបស់លោកតែប៉ុណ្ណោះគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ សូមកត់សម្គាល់អំពីរបៀបដែលអ្នកតែងទំនុកតម្កើងបញ្ជាក់អំពីការពិតមួយទៀតដែលសំខាន់ចាំបាច់ដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ ពេលដែលគាត់បានពោលថា៖ «គឺទ្រង់តែ១អង្គ . . . ជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតលើផែនដីទាំងមូល»។ ពិតមែនហើយ ព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងសកលលោក។ ក្នុងនាមជាអ្នកដែលបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ព្រះយេហូវ៉ាមានសិទ្ធិតម្រូវឲ្យអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកបានបង្កើតចុះចូលចំពោះលោក។ (បប. ៤:១១) ដូច្នេះ យើងមានហេតុត្រឹមត្រូវដើម្បីសួរខ្លួនថា‹តើអ្នកណាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ?›។ ជាការសំខាន់ណាស់ ដែលយើងពិចារណាអំពីចម្លើយរបស់យើងចំពោះសំណួរនេះឲ្យបានហ្មត់ចត់!
ព្រះយេហូវ៉ាតបឆ្លើយចំពោះការអធិដ្ឋានដែលស្មោះអស់ពីចិត្ត
១៧ យើងដឹងជាប្រាកដថាអ្នកប្រឆាំងនៅតែបៀតបៀនយើង។ យើងក៏បន្តផ្សាយដំណឹងល្អ សូម្បីតែដល់អ្នកប្រឆាំងក៏ដោយ។ (ម៉ាថ. ២៤:១៤, ២១) យ៉ាងណាក៏ដោយ ឱកាសដែលអ្នកប្រឆាំងមានដើម្បីកែប្រែនិងទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ នោះជិតផុតហើយ។ ការធ្វើឲ្យនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានបរិសុទ្ធគឺសំខាន់ជាងការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិទៅទៀត។ (សូមអាន អេសេគាល ៣៨:២៣) កាលណាប្រទេសទាំងឡាយរួបរួមគ្នាដើម្បីកម្ទេចរាស្ត្រទ្រង់ចោល នោះយើងនឹងនឹកចាំពាក្យអធិដ្ឋានរបស់អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងដែលថា៖ «សូមឲ្យគេត្រូវខ្មាស ហើយភ័យស្លុតជាដរាប អើ សូមឲ្យគេត្រូវស្រឡាំងកាំង ហើយវិនាសទៅ»។—ទំនុក. ៨៣:១៧
១៨ អ្នកដែលតាំងចិត្តប្រឆាំងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងវិនាសទៅគួរឲ្យអាម៉ាស់។ បណ្ដាំរបស់ព្រះបញ្ជាក់ឲ្យដឹងថាពួកអ្នកដែល«មិនស្ដាប់តាមដំណឹងល្អ» នោះនឹងត្រូវប្រហារជីវិតនៅឯសង្គ្រាមអើម៉ាគេដូន ហើយទទួល«សេចក្ដីហិនវិនាសអស់កល្បជានិច្ច»។ (២ថែ. ១:៧-៩) សេចក្ដីហិនវិនាសរបស់ពួកប្រឆាំង និងសេចក្ដីសង្គ្រោះនៃអស់អ្នកដែលថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា ជាទីសំអាងដែលបញ្ជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះពិតតែមួយអង្គ។ នៅក្នុងពិភពលោកថ្មីយើងនឹងនឹកចាំពីជ័យជំនះដ៏អស្ចារ្យនោះ។ «មនុស្សសុចរិតនឹងមនុស្សទុច្ចរិត»ដែលត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ នោះនឹងរៀនអំពីកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (កិច្ច. ២៤:១៥) ក្នុងពិភពលោកថ្មី ពួកគាត់នឹងឃើញទីសំអាងជាក់ស្តែងពីប្រាជ្ញាដែលមកពីការរស់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ហើយមនុស្សរាបសាក្នុងចំណោមពួកគាត់ នឹងឆាប់ជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះពិតតែមួយប៉ុណ្ណោះ។
ចូរខំស្វែងរកចំណេះវិសេសពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ
(ទំនុកតម្កើង ៧៩:៩) ឱព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះយើងខ្ញុំអើយ សូមជួយយើងខ្ញុំ ដោយយល់ដល់សិរីល្អនៃព្រះនាមទ្រង់ សូមប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំ រួច ហើយអត់ទោសអំពើបាប របស់យើងខ្ញុំផង ដោយយល់ដល់ព្រះនាមទ្រង់។
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅទំនុកដំកើង ប៉ែកទីបីនិងទីបួន
៧៩:៩: ព្រះយេហូវ៉ាសណ្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើង ជាពិសេសពេលដែលសេចក្ដីអធិស្ឋាននោះទាក់ទងនឹងការញែកព្រះនាមទ្រង់ឲ្យបរិសុទ្ធ។
(ទំនុកតម្កើង ៨៦:៥) ដ្បិតឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទ្រង់ល្អទ្រង់បំរុងតែនឹងអត់ទោស ក៏មានសេចក្ដីសប្បុរសជាបរិបូរ ចំពោះអស់អ្នកណាដែលអំពាវនាវដល់ទ្រង់។
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅទំនុកដំកើង ប៉ែកទីបីនិងទីបួន
៨៦:៥: យើងពិតជាមានចិត្តអំណរដែលព្រះយេហូវ៉ា«បំរុងតែនឹងអត់ទោស»ឲ្យយើង! ទ្រង់ទតមើលជានិច្ចខំរកមូលដ្ឋានសម្រាប់អត់ឱនទោសឲ្យអ្នកធ្វើខុសដែលប្រែចិត្ត។