សំណួរពីយុវវ័យ
តើខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីយកឈ្នះអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្ត?
បើយើងយកឈ្នះអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្តតាមរបៀបត្រឹមត្រូវ នោះផ្លូវចិត្តរបស់យើងនឹងប្រសើរឡើងវិញ។
តើប្អូនគួរធ្វើយ៉ាងណា?
សូមពិចារណាបទពិសោធន៍ពីរ។
ប្អូនជេននីហ្វើមានទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់ មិនសប្បាយដូចពីមុនទេ។ រាល់ថ្ងៃនាងយំឥតឈប់ដោយគ្មានមូលហេតុ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ នាងមិនចង់ជួបគេឯង និងមិនសូវចង់ញ៉ាំដែរ។ លើសពីនោះទៅទៀត នាងគេងមិនសូវលក់ ហើយពិបាកផ្ចង់អារម្មណ៍ទៀតផង។ នាងឆ្ងល់ថា៖‹តើខ្ញុំកើតអី? តើខ្ញុំអាចរីករាយដូចមុនទេ?›។
ប្អូនម៉ាកធ្លាប់ជាសិស្សគំរូ តែឥឡូវគាត់លែងចង់ទៅរៀន ហើយចំណាត់ថ្នាក់គាត់ក៏ធ្លាក់ចុះដែរ។ គាត់លែងមានកម្លាំងលេងកីឡាដែលគាត់ធ្លាប់ចូលចិត្តទៀតហើយ។ មិត្តភក្តិគាត់ចាប់ផ្ដើមឆ្ងល់ ហើយឪពុកម្ដាយគាត់ក៏បារម្ភពីគាត់ដែរ។ តើនេះជាអារម្មណ៍ដែលគាត់មានមួយរយៈ ឬមានអ្វីដែលមិនប្រក្រតី?
តើប្អូនឧស្សាហ៍មានអារម្មណ៍ដូចជេននីហ្វើនិងម៉ាកទេ? បើមែន តើប្អូនអាចធ្វើអ្វី? នៅខាងក្រោមមានជម្រើសពីរ។
ក. ព្យាយាមយកឈ្នះអារម្មណ៍នោះដោយខ្លួនឯង
ខ. និយាយប្រាប់មនុស្សពេញវ័យណាម្នាក់ដែលប្អូនទុកចិត្ត
ប្អូនប្រហែលជាចង់ជ្រើសយកជម្រើសក ជាពិសេសពេលប្អូនគ្មានអារម្មណ៍ចង់និយាយ។ ប៉ុន្តែ តើនេះជាជម្រើសឈ្លាសវៃទេ? គម្ពីរចែងថា៖«មានគ្នាពីរនាក់ប្រសើរជាងនៅតែឯង ព្រោះ . . . ប្រសិនបើម្នាក់ដួល នោះបានម្នាក់ទៀតជួយលើកគាត់ឡើង។ ចុះយ៉ាងណាមនុស្សដែលនៅតែឯង តើនឹងបានអ្នកណាជួយលើកគាត់ឡើងពេលគាត់ដួល?»។—អ្នកទូន្មាន ៤:៩, ១០
ឧបមាថាប្អូនវង្វេងនៅក្នុងតំបន់មួយដែលសម្បូរអំពើលួចប្លន់និងហិង្សា។ ពេលនោះយប់ទៀត ហើយនៅគ្រប់ច្រកល្ហកមានមនុស្សចម្លែកកំពុងស្ទាក់ផ្លូវ។ តើប្អូននឹងធ្វើយ៉ាងណា? ពិតមែនថាប្អូនអាចខំរកផ្លូវចេញដោយខ្លួនឯងបាន តែគឺឈ្លាសវៃជាងបើប្អូនសុំជំនួយពីអ្នកណាម្នាក់ដែលប្អូនទុកចិត្ត។
អារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្តប្រៀបដូចជាតំបន់ដែលមានគ្រោះថ្នាក់នោះ។ ប្រហែលអារម្មណ៍នោះអាចបាត់ទៅវិញដោយខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ បើអារម្មណ៍នោះមិនបានបាត់ទៅវិញទេ ហើយធ្វើទុក្ខប្អូនអស់រយៈពេលយូរ នោះល្អជាងប្អូនស្វែងរកជំនួយពីអ្នកឯទៀត។
គោលការណ៍គម្ពីរ៖ «អ្នកណាដែលញែកខ្លួនចេញពីអ្នកឯទៀត . . . គាត់គ្មានចិត្តចង់បានប្រាជ្ញាទាល់តែសោះ»។—សុភាសិត ១៨:១
បើប្អូនជ្រើសយកជម្រើសខដែលជាការនិយាយជាមួយឪពុកម្ដាយឬមនុស្សពេញវ័យណាម្នាក់ដែលប្អូនទុកចិត្ត នោះប្អូននឹងទទួលប្រយោជន៍។ ហេតុអ្វី? ព្រោះពួកគាត់ធ្លាប់ឆ្លងកាត់អារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយក៏ធ្លាប់យកឈ្នះបញ្ហានោះដែរ។ ប្អូនអាចទាញមេរៀនពីបទពិសោធន៍របស់ពួកគាត់។
ប្អូនប្រហែលជានិយាយថា៖‹ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ដូចនេះទេ ដូច្នេះគាត់មិនយល់ឡើយ!›។ ប៉ុន្តែ តើប្អូនប្រាកដទេ? ពិតមែនថាសម័យកាលយុវវ័យរបស់ពួកគាត់មិនដូចសម័យកាលយុវវ័យរបស់ប្អូន តែពួកគាត់ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ដូចប្អូនដែរ។ ហើយពួកគាត់ប្រហែលដឹងវិធីដោះស្រាយ!
គោលការណ៍គម្ពីរ៖ «មនុស្សចាស់តែងមានប្រាជ្ញា ហើយមនុស្សដែលមានអាយុវែងតែងមានការយល់ដឹង មែនទេ?»។—យ៉ូប ១២:១២
ចំណុចសំខាន់៖ បើប្អូននិយាយប្រាប់ឪពុកម្ដាយឬមនុស្សពេញវ័យណាម្នាក់ដែលប្អូនទុកចិត្ត ប្អូនទំនងជាទទួលយោបល់ល្អដែលអាចជួយប្អូនបាន។
ការឆ្លងកាត់អារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្តប្រៀបដូចជាវង្វេងនៅក្នុងតំបន់គ្រោះថ្នាក់មួយ។ ដើម្បីរកផ្លូវចេញ គឺត្រូវការជំនួយ
ចុះបើបញ្ហានោះធ្ងន់ធ្ងរត្រូវទៅជួបគ្រូពេទ្យ?
បើប្អូនមានអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្តរាល់ថ្ងៃ ប្អូនប្រហែលជាមានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយប្អូនត្រូវទៅជួបពេទ្យដើម្បីទទួលការព្យាបាល។ ជំងឺនោះអាចជាជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តដែលមានលើយុវវ័យ ឬអាចជាជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ។
ក្នុងគ្រាយុវវ័យ អាការធ្លាក់ទឹកចិត្តអាចជាអារម្មណ៍ធម្មតាដែលយុវវ័យមានជាទូទៅ តែអាការនោះទំនងជាមានខ្លាំងឡើងនិងញឹកញាប់ជាង។ ដូច្នេះ បើប្អូនមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំខ្លាំង ហើយវាចេះតែមានរហូត សូមប្អូននិយាយប្រាប់ឪពុកម្ដាយអំពីរឿងនេះដើម្បីទទួលការព្យាបាលពីគ្រូពេទ្យ។
គោលការណ៍គម្ពីរ៖ «មនុស្សដែលមានសុខភាពល្អមិនត្រូវការគ្រូពេទ្យទេ តែអ្នកដែលឈឺទើបត្រូវការគ្រូពេទ្យ»។—ម៉ាថាយ ៩:១២
បើពេទ្យពិនិត្យឃើញថាប្អូនមានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ ប្អូនមិនគួរមានអារម្មណ៍ខ្មាសគេទេ។ ជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តដែលមានលើយុវវ័យគឺមានជាទូទៅ ហើយអាចព្យាបាលបាន! មិត្តភក្តិដែលស្រឡាញ់ប្អូននឹងមិនមើលស្រាលប្អូនដោយសារតែបញ្ហានោះឡើយ។
យោបល់៖ សូមអត់ធ្មត់។ ព្រោះជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តត្រូវការពេលដើម្បីជាសះស្បើយ មិនមែនភ្លាមៗទេ។ ហើយថ្ងៃខ្លះប្អូនអាចមានអារម្មណ៍សប្បាយ និងថ្ងៃខ្លះទៀតប្អូនអាចមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ។a
វិធានការដើម្បីមានអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញ
មិនថាប្អូនទទួលការព្យាបាលបែបណាទេ មានវិធីខ្លះដែលប្អូនអាចធ្វើដើម្បីយកឈ្នះអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ។ ជាឧទាហរណ៍ ប្អូនអាចហាត់ប្រាណជាទៀងទាត់ បរិភោគអាហារដែលមានជីវជាតិ ហើយគេងឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់។ វិធីទាំងនេះ អាចជួយប្អូនកុំឲ្យមានអារម្មណ៍ឡើងចុះពេក។ (អ្នកទូន្មាន ៤:៦; ធីម៉ូថេទី១ ៤:៨, កំណត់សម្គាល់) ប្អូនក៏អាចកត់ទុកអារម្មណ៍របស់ប្អូនក្នុងសៀវភៅមួយ ដើម្បីប្អូនអាចដឹងថាថ្ងៃណាប្អូនមានអារម្មណ៍ល្អ ថ្ងៃណាមានអារម្មណ៍មិនល្អ រួចកំណត់គោលដៅយកឈ្នះអារម្មណ៍មិនល្អនោះ។
មិនថាប្អូនកំពុងមានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តយុវវ័យឬកំពុងមានអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្តក្ដី សូមចាំថាបើប្អូនទទួលយកជំនួយពីអ្នកឯទៀត ហើយធ្វើតាមជំហានផ្សេងៗដើម្បីយកឈ្នះអារម្មណ៍បែបនោះ ប្អូនអាចជាសះស្បើយបាន។
បទគម្ពីរដែលអាចជួយប្អូន
«ព្រះយេហូវ៉ានៅជិតអ្នកដែលមានចិត្តខ្ទេចខ្ទាំ លោកជួយអ្នកដែលបាក់ទឹកចិត្ត»។—ចម្រៀងសរសើរព្រះ ៣៤:១៨
«ចូរផ្ទេរបន្ទុកទៅព្រះយេហូវ៉ា នោះលោកនឹងជួយអ្នក លោកមិនព្រមឲ្យមនុស្សសុចរិតដួលចុះឡើយ»។—ចម្រៀងសរសើរព្រះ ៥៥:២២
«ខ្ញុំជាយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នក ខ្ញុំនឹងស្រវាចាប់ដៃស្ដាំរបស់អ្នក ខ្ញុំនឹងនិយាយមកអ្នកថា៖‹កុំខ្លាចឡើយ ខ្ញុំនឹងជួយអ្នក›»។—អេសាយ ៤១:១៣
«កុំខ្វល់ខ្វាយអំពីថ្ងៃស្អែកឲ្យសោះ»។—ម៉ាថាយ ៦:៣៤
ចូរ«អង្វរសុំ . . . យ៉ាងនេះ សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះដែលហួសពីការនឹកស្មាន នឹងការពារចិត្ត»។—ភីលីព ៤:៦, ៧
a បើប្អូនគិតចង់សម្លាប់ខ្លួន សូមស្វែងរកជំនួយភ្លាមៗពីមនុស្សពេញវ័យណាម្នាក់ដែលប្អូនទុកចិត្ត។ ដើម្បីទទួលព័ត៌មានថែមទៀត សូមមើលអត្ថបទតភាគ ដែលមានបួនភាគ«ហេតុអ្វីត្រូវរស់ទៀត?» ក្នុងអត្ថបទពីទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៤។