សំណួរពីយុវវ័យ
តើខ្ញុំតែងតែតម្រូវឲ្យខ្លួនល្អឥតខ្ចោះឬ?
តើប្អូន
ចង់បាននិទ្ទេសA+គ្រប់មុខវិជ្ជាទេ?
ចេះតែគេចវេះពីការធ្វើអ្វីថ្មីព្រោះខ្លាចធ្វើមិនល្អទេ?
ចាត់ទុកយោបល់ដែលគេឲ្យជាការរិះគន់ទេ?
បើប្អូនឆ្លើយថាមែនចំពោះសំណួរទាំងបីខាងលើ នោះប្អូនតម្រូវឲ្យខ្លួនល្អឥតខ្ចោះហើយ។ ប៉ុន្តែ តើការមានចិត្តគំនិតបែបនោះខុសទេ?
តើខុសទេដែលតែងតែចង់ធ្វើល្អឥតខ្ចោះ?
គឺមិនខុសទេ ដែលប្អូនព្យាយាមធ្វើអស់ពីសមត្ថភាព។ ប៉ុន្តែ សៀវភៅមួយបានរៀបរាប់ថា៖«ការខំធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពនិងការខំប្រឹងធ្វើឲ្យល្អឥតខ្ចោះ គឺខុសគ្នាស្រឡះ។ បើយើងចង់តែធ្វើឲ្យល្អឥតខ្ចោះ នោះយើងកំពុងដាក់សម្ពាធមកលើខ្លួនឯងហើយ។ ហេតុអ្វី? ព្រោះគ្មាននរណាម្នាក់ល្អឥតខ្ចោះទេ ដូច្នេះយើងមិនអាចធ្វើល្អឥតខ្ចោះបានឡើយ»(Perfectionism—What’s Bad About Being Too Good?)។
គម្ពីរក៏យល់ស្របនឹងចំណុចនេះដែរ ដោយចែងថា៖«ព្រោះនៅផែនដី គ្មានមនុស្សសុចរិតណាម្នាក់ដែលតែងតែធ្វើល្អជានិច្ច . . . នោះទេ»។ (អ្នកទូន្មាន ៧:២០) ដោយសារយើងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ ជាការធម្មតាទេដែលយើងមិនអាចធ្វើអ្វីល្អឥតខ្ចោះដូចដែលយើងរំពឹងឡើយ។
តើប្អូនពិបាកទទួលស្គាល់ចំណុចនេះទេ? បើមែន សូមពិចារណាចំណុចបួនយ៉ាងដែលចិត្តគំនិតចង់ធ្វើល្អឥតខ្ចោះអាចមានឥទ្ធិពលមកលើប្អូន។
១. របៀបដែលប្អូនមានទស្សនៈចំពោះខ្លួន។ មនុស្សដែលចង់ធ្វើល្អឥតខ្ចោះបង្កើតខ្នាតតម្រាខ្ពស់ពេកសម្រាប់ខ្លួន ជាលទ្ធផលនាំឲ្យខ្លួនខកចិត្ត។ ប្អូនអាលីស្យាបានរៀបរាប់ថា៖«តាមពិតយើងមិនអាចធ្វើអ្វីៗឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះទេ ហើយបើយើងខំប្រឹងធ្វើឲ្យល្អឥតខ្ចោះ តែមិនសម្រេចដូចអ្វីដែលយើងប៉ង យើងនឹងបាត់បង់ទំនុកចិត្តមកលើខ្លួន ហើយក្រោយមកធ្លាក់ទឹកចិត្ត»។
២. របៀបដែលប្អូនមានទស្សនៈចំពោះយោបល់ដែលគេឲ្យប្អូន។ មនុស្សដែលចង់ធ្វើល្អឥតខ្ចោះចាត់ទុកយោបល់ថាជាការរិះគន់។ ប្អូនយេរេមីបានរៀបរាប់ថា៖«ពេលអ្នកឯទៀតឲ្យយោបល់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ»។ គាត់បានបន្ថែមថា៖«មនុស្សដែលចង់ធ្វើល្អឥតខ្ចោះ មិនចង់ទទួលជំនួយពីអ្នកឯទៀត ហើយក៏មិនចង់ទទួលស្គាល់កម្រិតសមត្ថភាពរបស់ខ្លួនដែរ»។
៣. របៀបដែលប្អូនមានទស្សនៈចំពោះអ្នកឯទៀត។ អ្នកដែលចង់ធ្វើល្អឥតខ្ចោះច្រើនតែរិះគន់អ្នកឯទៀត និងងាយចាប់កំហុសពួកគេ។ ប្អូនអាណាដែលមានអាយុ១៨ឆ្នាំបានរៀបរាប់ថា៖«ពេលយើងតម្រូវឲ្យខ្លួនឯងធ្វើល្អឥតខ្ចោះ យើងក៏តម្រូវឲ្យគេធ្វើដូចយើងដែរ។ ហើយពេលគេធ្វើមិនបានដូចអ្វីដែលយើងចង់ នោះយើងខកចិត្តនឹងពួកគេ»។
៤. របៀបដែលអ្នកឯទៀតមានទស្សនៈចំពោះប្អូន។ បើប្អូនរំពឹងខ្ពស់ពេកពីអ្នកឯទៀត នោះមិនចម្លែកទេដែលគេគេចចេញពីប្អូន។ ប្អូនបេតបានរៀបរាប់ថា៖«ពេលមនុស្សម្នាក់តម្រូវឲ្យអ្នកឯទៀតធ្វើល្អឥតខ្ចោះ នោះធ្វើឲ្យអ្នកដែលនៅជុំវិញខ្លួននឿយហត់ខ្លាំងណាស់ ហើយគ្មានអ្នកណាចង់នៅជិតគាត់ទេ»។
តើមានវិធីប្រសើរជាងទេ?
គម្ពីរចែងថា៖«ចូរឲ្យមនុស្សទាំងអស់ឃើញថាអ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សសមហេតុសមផល»។ (ភីលីព ៤:៥) មនុស្សសមហេតុផលមិនរំពឹងហួសហេតុពេកពីខ្លួនឯងនិងពីអ្នកឯទៀត។
ប្អូននីឡាបានរៀបរាប់ថា៖«ក្នុងជីវិតយើងមានអ្វីជាច្រើនដែលស្មុគស្មាញទៅហើយ អ៊ីចឹងមិនចាំបាច់បង្ខំខ្លួនធ្វើល្អឥតខ្ចោះទេ នេះនាំតែដាក់សម្ពាធឲ្យខ្លួនថែមទៀត»។
គម្ពីរចែងថា៖ចូរ«ដើរជាមួយព្រះនៃអ្នករាល់គ្នាដោយចិត្តសុភាព»។ (មីកា ៦:៨) ក្នុងគម្ពីរ មនុស្សដែលមានចិត្តសុភាពគឺជាមនុស្សដែលចេះទទួលស្គាល់កម្រិតសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន។ គាត់ចេះទទួលស្គាល់ថា កិច្ចការណាគាត់អាចសម្រេចបាន ហើយមានពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការនោះឬអត់។
ប្អូនហេលីបានរៀបរាប់ថា៖«ដើម្បីខ្ញុំអាចសប្បាយនឹងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវមានតុល្យភាពដោយមិនទទួលយកភារកិច្ចច្រើនពេក ព្រោះខ្ញុំដឹងថាអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើគឺមានកម្រិត»។
បើយើងឈប់មានចិត្តគំនិតចង់តែធ្វើអ្វីឲ្យល្អឥតខ្ចោះ តើមានន័យថាយើងធ្វើកិច្ចការណាមួយឲ្យតែរួចពីដៃឬ? គម្ពីរចែងថា៖«អ្វីក៏ដោយដែលដៃរបស់អ្នកអាចធ្វើបាន ចូរធ្វើឲ្យអស់ពីកម្លាំងចុះ»។ (អ្នកទូន្មាន ៩:១០) ដូច្នេះ យើងនៅតែធ្វើកិច្ចការនោះដោយចិត្តឧស្សាហ៍ តែដោយមានគំនិតសមហេតុផលនិងចិត្តសុភាព។
ប្អូនចូស៊ូអាបានរៀបរាប់ថា៖«ខ្ញុំព្យាយាមធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្ញុំអស់ពីសមត្ថភាពតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ទោះជាលទ្ធផលចេញមកមិនល្អឥតខ្ចោះក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែសប្បាយ ព្រោះខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំបានធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំហើយ»។