១១២
ការលិចសំពៅនៅជិតកោះមួយ
មើលហ្ន៎! សំពៅនោះមានគ្រោះថ្នាក់ហើយ! វាកំពុងតែបាក់បែកខ្ទេចខ្ទីអស់! តើអ្នកមើលឃើញពួកមនុស្សដែលបានលោតចូលទឹកនោះទេ? អ្នកខ្លះបានហែលដល់ឆ្នេរសមុទ្ររួចហើយ។ តើនោះជាប៉ុលមែនឬ? សូមឲ្យយើងស្វែងរកពីដំណើរការណ៍ដែលបានកើតឡើងដល់គាត់។
នៅចាំទេ ប៉ុលបានជាប់គុកនៅក្រុងសេសារារហូតដល់ពីរឆ្នាំ។ បន្ទាប់មក គាត់និងអ្នកជាប់គុកខ្លះទៀតបានត្រូវដាក់ក្នុងសំពៅ ហើយក៏ធ្វើដំណើរទៅក្រុងរ៉ូម។ នៅពេលដែលគេទៅក្បែរកោះក្រេត នោះមានខ្យល់ព្យុះដ៏ខ្លាំងមួយ។ ខ្យល់បក់យ៉ាងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ ដែលពួកបុរសមិនអាចកាច់ចង្កូតសំពៅបានឡើយ។ ហើយ ពួកគេពុំអាចមើលឃើញសុរិយានៅពេលថ្ងៃ ឬក៏ផ្កាយនៅពេលយប់ឡើយ។ នៅទីបំផុត ជាច្រើនថ្ងៃក្រោយមក ពួកអ្នកនៅក្នុងសំពៅមានចិត្តអស់សង្ឃឹម ដោយគ្មានអ្នកណាមួយអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតបាន។
បន្ទាប់មក ប៉ុលក៏ក្រោកឈរឡើង ហើយនិយាយថា៖ ‹គ្មានពួកអ្នករាល់គ្នាណាមួយនឹងបាត់បង់ជីវិតទេ ខូចខាតតែសំពៅប៉ុណ្ណោះ។ ដ្បិតនៅយប់ម៉ិញ ទេវតានៃព្រះបានមកប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «ប៉ុលអើយ កុំឲ្យខ្លាចអ្វីឡើយ! អ្នកត្រូវឈរនៅមុខសេសារជាអ្នកគ្រប់គ្រងសាសន៍រ៉ូម។ ហើយព្រះនឹងជួយដល់ពួកអ្នកដែលធ្វើដំណើរជាមួយអ្នកដែរ» ›។
នៅថ្ងៃទី១៤តាំងពីព្យុះចាប់ផ្ដើមមក ប្រហែលជាកណ្ដាលអធ្រាត្រ ពួកកម្មករសំពៅបានសង្កេតឃើញថាទឹកកាន់តែរាក់ឡើងៗ! ដោយពួកគេខ្លាចក្រែងសំពៅប៉ះទង្គិចនឹងថ្មនៅពេលងងឹតនោះ គេក៏បោះយុថ្កា។ ថ្ងៃស្អែកឡើង គេមើលឃើញឆកសមុទ្រ ហើយសម្រេចចិត្តបើកសំពៅឡើងទៅលើគោក។
នៅពេលដែលគេទៅជិតឆ្នេរសមុទ្រ សំពៅប៉ះទង្គិចនឹងគំនរដីខ្សាច់ជាប់នៅទីនោះទៅ។ បន្ទាប់មក ទឹករលកក៏ចាប់ផ្ដើមបោកនឹងសំពៅធ្វើឲ្យបាក់បែកខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ។ នាយទាហានម្នាក់និយាយឡើងថា៖ ‹អស់អ្នកដែលចេះហែល ចូរលោតចុះហែលទៅឆ្នេរសមុទ្រមុនទៅ។ ហើយពួកអ្នកដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មាន ចូរលោតតាមក្រោយគេ រួចចាប់តោងបន្ទះក្ដារពីទូក›។ ពួកគេក៏ធ្វើតាមពាក្យនោះទៅ។ តាមរបៀបនេះ អស់ពួក២៧៦នាក់ដែលនៅលើទូកក៏បានទៅដល់ឆ្នេរសមុទ្រដោយឥតគ្រោះថ្នាក់ បានដូចទេវតាសន្យាមកមែន។
កោះនោះត្រូវគេហៅជាកោះមេលីត។ ពួកមនុស្សនៅទីនោះមានចិត្តល្អណាស់ ពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ថែរក្សាពួកអ្នកដែលមកពីសំពៅ។ នៅពេលដែលអាកាសធាតុបានល្អហើយ គេក៏ដាក់ប៉ុលក្នុងសំពៅមួយទៀត បញ្ជូនទៅក្រុងរ៉ូម។