ជំពូកទី២៥
នៅខាងលោកីយ៍របស់សាតាំង ឬក៏នៅខាងរបបថ្មីរបស់ព្រះ?
១ អ្វីដែលសម្ដែងឲ្យឃើញជាភស្តុតាងថា លោកអ្នកជាអ្នកនៅខាងរបបថ្មីរបស់ព្រះនោះ?
តើលោកអ្នកជាអ្នកនៅខាងរបបថ្មីដ៏សុចរិតរបស់ព្រះឬ ហើយចង់ឲ្យរបបនេះមកទេ? តើលោកអ្នកប្រឆាំងនឹងសាតាំង ហើយចង់ឲ្យលោកីយ៍របស់វាវិនាសទៅទេ? ចំពោះសំនួរទាំងពីរនេះ អ្នកប្រហែលជាមានប្រសាសន៍ថា ខ្ញុំចង់មែន។ ប៉ុន្តែ តើពាក្យសម្ដីប៉ុណ្ណេះគ្រប់គ្រាន់ទេ? មានពាក្យបុរាណមួយថា សកម្មភាពពោលឮខ្លាំងជាងពាក្យសម្ដី។ ប្រសិនបើលោកអ្នកជឿទៅលើរបបថ្មីរបស់ព្រះមែននោះ របៀបដែលអ្នកដឹកនាំជីវភាពរស់នៅរបស់អ្នក ប្រាកដជានឹងសម្ដែងឲ្យឃើញជាភស្តុតាងចំពោះរឿងនេះ។—ម៉ាថាយ ៧:២១-២៣; ១៥:៧, ៨
២ (ក) តើអ្នកណាជាចៅហ្វាយពីរនាក់ ដែលយើងអាចបម្រើ? (ខ) អ្វីដែលបង្ហាញថា យើងជាបាវបម្រើឬអ្នកបម្រើរបស់អ្នកណានោះ?
២ តាមការពិត ជីវភាពរបស់លោកអ្នកអាចគាប់ចិត្តតែចៅហ្វាយមួយប៉ុណ្ណោះទេក្នុងចំណោមចៅហ្វាយទាំងពីរនាក់ គឺបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ឬក៏អារក្សសាតាំង។ គោលការណ៍ដែលបានចែងមកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ជួយយើងឲ្យយល់អំពីរឿងនេះ។ នេះបានចែងមកថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអី ថាអ្នករាល់គ្នាប្រគល់ខ្លួនធ្វើជាបាវបំរើ នឹងស្ដាប់តាមចៅហ្វាយណា នោះអ្នកជាបាវបំរើរបស់ចៅហ្វាយនោះឯង»? (រ៉ូម ៦:១៦) តើលោកអ្នកគោរពតាមអ្នកណា? តើលោកអ្នកប្រព្រឹត្តតាមចំណង់របស់អ្នកណា? ចម្លើយរបស់លោកអ្នកជាយ៉ាងណាក្ដី ប្រសិនបើអ្នកដើរតាមផ្លូវទុច្ចរិតរបស់លោកីយ៍នេះ លោកអ្នកមិនអាចជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏ពិតបានទេ។
លោកីយ៍របស់សាតាំង—នេះជាអ្វី?
៣ (ក) អ្នកណាដែលព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា ជាចៅហ្វាយរបស់លោកីយ៍នេះ? (ខ) នៅក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋាន តើព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញថា លោកីយ៍នេះនិងពួកសិស្សទ្រង់ខុសគ្នាយ៉ាងណា?
៣ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលហៅសាតាំងជា«ចៅហ្វាយរបស់លោកីយនេះ»។ ហើយសាវកយ៉ូហានក៏បានមានប្រសាសន៍ថា«លោកីយទាំងមូលដេកនៅក្នុងឱវាទនៃមេកំណាច»។ (យ៉ូហាន ១២:៣១; យ៉ូហានទី១ ៥:១៩) សូមកត់សម្គាល់ នៅក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានទៅព្រះ ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលថ្លែងអំពីសាវករបស់ទ្រង់ ជារបស់ផងលោកីយ៍នៃសាតាំងទេ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «ទូលបង្គំអធិស្ឋានឲ្យគេ[ពួកសាវករបស់ទ្រង់] មិនមែនអធិស្ឋានឲ្យលោកីយទេ . . . គេមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ ដូចជាទូលបង្គំក៏មិនមែនជារបស់លោកីយដែរ»។ (យ៉ូហាន ១៧:៩, ១៦; ១៥:១៨, ១៩) ឃ្លានេះសម្ដែងឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ពួកគ្រីស្ទានពិតត្រូវតែញែកខ្លួនចេញឲ្យផុតពីលោកីយ៍នេះ។
៤ (ក) នៅក្នុងយ៉ូហាន ៣:១៦ តើពាក្យ«លោកីយ»បានសំដៅទៅលើអ្នកណា? (ខ) តើអ្វីជា«លោកីយ»ដែលពួកអ្នកកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទត្រូវតែញែកខ្លួនចេញឲ្យផុតនោះ?
៤ ប៉ុន្តែ តើព្រះយេស៊ូវបានសំដៅទៅលើអ្វី នៅពេលដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា«លោកីយ»នោះ? នៅក្នុងព្រះគម្ពីរពាក្យ«លោកីយ»ជួនកាលគ្រាន់តែមានន័យជាមនុស្សលោកទួទៅប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះបានបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដើម្បីប្រទានព្រះជន្មទ្រង់ជាតម្លៃលោះ សំរាប់លោកីយ៍នៃមនុស្សលោកនេះ។ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ប៉ុន្តែ សាតាំងបានចាត់ចែងរៀបចំឲ្យមនុស្សលោកភាគច្រើន បះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ។ ដូច្នេះ លោកីយ៍របស់សាតាំងគឺជាសង្គមមនុស្សដែលបានចាត់ចែងរៀបចំឡើង ដែលមាននៅខាងក្រៅអង្គការដែលមើលឃើញរបស់ព្រះ។ នេះហើយជាលោកីយ៍ ដែលពួកគ្រីស្ទានពិតត្រូវតែញែកខ្លួនចេញឲ្យផុតនោះ។—យ៉ាកុប ១:២៧
៥ តើអ្វីជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយរបស់លោកីយ៍ ហើយតើនេះបានត្រូវតំណាងយ៉ាងណានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ?
៥ លោកីយ៍របស់សាតាំង—សង្គមមនុស្សដែលបានចាត់ចែងរៀបចំរបស់វា—បានត្រូវផ្គុំឡើងពីផ្នែកផ្សេងៗជាច្រើនដែលទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធ។ ផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនោះ គឺជាសាសនាមិនពិត។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ សាសនាមិនពិតបានត្រូវតំណាងជា«ស្រីសំផឹងដ៏ធំ»ឬស្រីផ្កាមាស ដោយមានឈ្មោះថា«ក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ធំ»។ នាងជាចក្រភពទូទៅមួយ ដែលភស្តុតាងបង្ហាញឲ្យឃើញថានាង«មានអំណាចលើស្តេចទាំងប៉ុន្មាននៅផែនដី»នេះ។ (វិវរណៈ ១៧:១, ៥, ១៨) ប៉ុន្តែ តើអ្វីដែលបានបង្ហាញជាភស្តុតាងថា ក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ធំជាចក្រភពទូទៅខាងសាសនាមួយនោះ?
៦, ៧ (ក) តើអ្វីដែលបង្ហាញជាភស្តុតាងថា ក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ធំជាចក្រភពខាងសាសនាមួយនោះ? (ខ) តើសាសនាមិនពិត និងរដ្ឋាភិបាលខាងផ្នែកនយោបាយមានការទាក់ទងជាមួយគ្នាយ៉ាងណា?
៦ ដោយសារ«ស្តេចទាំងប៉ុន្មាននៅផែនដី»ត្រូវបានចែងថា ‹បានសហាយស្មន់› ជាមួយនឹងនាងនោះ ដូច្នេះក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ធំមិនអាចជាចក្រភពទូទៅខាងនយោបាយមួយបានទេ។ ហើយដោយ«ពួកជំនួញ»នៅផែនដី ឈរពីចម្ងាយ ហើយយំទួញទាំងសោកសង្រេងនៅការកំទេចរបស់នាងនោះ នាងក៏មិនមែនជាចក្រភពទូទៅខាងពាណិជ្ជកម្មមួយដែរ។ (វិវរណៈ ១៧:២; ១៨:១៥) ប៉ុន្តែ ដែលថានាងពិតជាចក្រភពខាងសាសនាមួយវិញ នោះបានសម្ដែងដោយសេចក្ដីថ្លែងនៃបទគម្ពីរ ដែលថា«អស់ទាំងសាសន៍បានវង្វេង ដោយសារការមន្តអាគម»របស់នាង។—វិវរណៈ ១៨:២៣
៧ ម្យ៉ាងទៀត ការបង្ហាញឲ្យឃើញជាភស្តុតាងថា ក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ធំជាចក្រភពខាងសាសនាមួយនោះ គឺដោយសារការទាក់ទងរបស់នាងជាមួយនឹង«សត្វសាហាវ»មួយ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ សត្វបែបនេះជាតំណាងរដ្ឋាភិបាលខាងផ្នែកនយោបាយ។ (ដានីយ៉ែល ៨:២០, ២១) ក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ធំត្រូវបានពណ៌នាថា«ជិះនៅលើសត្វសម្បុរក្រហម ដែល . . . មានក្បាល៧ ហើយស្នែង១០»។ ដូច្នេះហើយ នាងបានព្យាយាមប្រើអំណាចទៅលើ«សត្វសាហាវ»ឬពួករដ្ឋាភិបាលលោកីយ៍នេះ។ (វិវរណៈ ១៧:៣) ហើយនេះជាការពិតមួយ ដែលនៅក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រទាំងអស់ សាសនាបានឡូកឡំជាមួយនឹងកិច្ចការនយោបាយ ដោយតែងតែបង្គាប់រដ្ឋាភិបាលទាំងឡាយអំពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ។ នាងពិតជាបានប្រើនូវ«អំណាចលើស្តេចទាំងប៉ុន្មាននៅផែនដី»មែន។—វិវរណៈ ១៧:១៨
៨ តើផ្នែកដ៏សំខាន់មួយទៀតនៃលោកីយ៍របស់សាតាំងជាអ្វី ហើយនេះបានត្រូវតំណាងយ៉ាងណានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ?
៨ ពួករដ្ឋាភិបាលខាងផ្នែកនយោបាយទាំងនេះផ្គុំឡើងធ្វើជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយទៀតនៃលោកីយ៍របស់សាតាំង។ ដូចជាយើងបានកត់សម្គាល់រួចមកហើយ ពួកទាំងនេះបានត្រូវតំណាងជាសត្វនានា នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ (ដានីយ៉ែល ៧:១-៨, ១៧, ២៣) ចំពោះឫទ្ធិអំណាចដែលរដ្ឋាភិបាលដូចសត្វសាហាវទាំងនេះបានទទួលពីសាតាំង នោះបានត្រូវបង្ហាញឲ្យឃើញក្នុងចក្ខុនិមិត្តមួយដែលបានសរសេរឡើងដោយសាវកយ៉ូហាន៖ «ខ្ញុំឃើញសត្វសាហាវ១ឡើងចេញពីសមុទ្រមក ដែលមានស្នែង១០ នឹងក្បាល៧ . . . នាគក៏ឲ្យឫទ្ធិ . . . ដល់សត្វនោះ»។ (វិវរណៈ ១៣:១, ២; ១២:៩) រីឯភស្តុតាងមួយទៀតដែលបង្ហាញថា រាជាណាចក្រឬរដ្ឋាភិបាលទាំងនេះជាផ្នែកនៃលោកីយ៍របស់សាតាំងនោះ គឺឃើញយ៉ាងជាក់ស្តែងពីរឿងដែលសាតាំងបានល្បួងព្រះយេស៊ូវ ដោយប្រគល់ឲ្យរាជាណាចក្រទាំងនេះទៅទ្រង់។ សាតាំងមិនអាចនឹងធ្វើយ៉ាងនេះបានទេ បើវាមិនមែនជាអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់ទាំងនេះនោះ។—ម៉ាថាយ ៤:៨, ៩
៩ (ក) តើផ្នែកផ្សេងទៀតនៃលោកីយ៍របស់សាតាំង ត្រូវបានពណ៌នាយ៉ាងណានៅក្នុងវិវរណៈ ១៨:១១? (ខ) តើផ្នែកនេះធ្វើនិងលើកផ្សព្វផ្សាយអ្វី ដែលបង្ហាញថាសាតាំងគាំទ្រវានោះ?
៩ ផ្នែកដ៏ធំដុំផ្សេងទៀតនៃលោកីយ៍របស់សាតាំង គឺជាប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មដែលល្មោភនិងជិះជាន់ ដែលបានសម្ដែងនៅក្នុងវិវរណៈ ១៨:១១ ជា«ពួកជំនួញ»។ ប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មនេះ លើកផ្សព្វផ្សាយតណ្ហាអញនិយមនៅក្នុងមនុស្ស ដើម្បីឲ្យគេទទួលរបស់ដែលវាបានផលិត ទោះបីគេមិនត្រូវការរបស់ទាំងនោះ ហើយអាចរស់នៅដោយមិនចាំបាច់មានរបស់ទាំងនោះក៏ដោយ។ នៅពេលដំណាលគ្នា ប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មល្មោភនេះបានគរលាក់ទុកម្ហូបអាហារនៅក្នុងឃ្លាំង ប៉ុន្តែបណ្ដោយមនុស្សរាប់លាននាក់ឲ្យអត់ឃ្លានរហូតដល់ស្លាប់ ពីព្រោះពួកគេមិនមានប្រាក់អាចទិញម្ហូបអាហារនោះបាន។ ម្យ៉ាងទៀត គ្រឿងសស្ដ្រាវុធយោធាដែលមានលទ្ធភាពក្នុងការកំទេចគ្រួសារមនុស្សលោកទាំងមូលបាននោះ បានត្រូវផលិតនិងលក់ដើម្បីយកកម្រៃ។ ដូច្នេះ ប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មរបស់សាតាំង ព្រមទាំងសាសនាមិនពិត និងរដ្ឋាភិបាលខាងផ្នែកនយោបាយ ទាំងអស់បានលើកផ្សព្វផ្សាយនូវភាពអញនិយម ឧក្រិដ្ឋកម្ម និងសង្គ្រាមដ៏ឃោរឃៅ។
១០, ១១ (ក) តើអ្វីជាលក្ខណៈសម្គាល់មួយទៀតនៃលោកីយ៍របស់សាតាំង? (ខ) តើមានការព្រមានពីព្រះគម្ពីរណាខ្លះ ដែលប្រឆាំងនឹងការចូលរួមក្នុងលក្ខណៈសម្គាល់នេះ?
១០ សង្គមមនុស្សដែលបានចាត់ចែងរៀបចំមកនៅក្រោមអារក្សសាតាំង ពិតជាអាក្រក់និងពុករលួយក្រៃលែង។ សង្គមនេះប្រឆាំងនឹងក្រិត្យវិន័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ ហើយពោរពេញទៅដោយអំពើអសីលធម៌គ្រប់ប្រភេទ។ ដូច្នេះ លក្ខណៈសម្គាល់មួយទៀតនៃលោកីយ៍របស់សាតាំង អាចថាជា ការរស់នៅដ៏ឥតវិន័យ ជាផ្លូវអសីលធម៌។ ចំពោះរឿងនេះ សាវកប៉ុលព្រមទាំងសាវកពេត្រុស ទាំងពីរនាក់បានព្រមានពួកគ្រីស្ទានឲ្យចៀសវាងនូវការប្រព្រឹត្តខូចអាក្រក់របស់សាសន៍ដទៃ។—អេភេសូរ ២:១-៣; ៤:១៧-១៩; ពេត្រុសទី១ ៤:៣, ៤
១១ សាវកយ៉ូហានក៏បានបញ្ជាក់អំពីការចាំបាច់ចំពោះពួកគ្រីស្ទានក្នុងការការពារនឹងតណ្ហាមិនត្រឹមត្រូវ ហើយផ្លូវអសីលធម៌នៃលោកីយ៍នេះដែរ។ លោកបានសរសេរថា៖ «កុំឲ្យស្រឡាញ់លោកីយ ឬរបស់អ្វីដែលនៅក្នុងលោកីយនេះឲ្យសោះ បើអ្នកណាស្រឡាញ់លោកីយ អ្នកនោះគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតានៅក្នុងខ្លួនឡើយ។ ដ្បិតអស់ទាំងសេចក្ដី ដែលនៅក្នុងលោកីយនេះ គឺជាសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់សាច់ឈាម នឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ភ្នែក ហើយសេចក្ដីអំនួតរបស់ជីវិត នោះមិនកើតមកពីព្រះវរបិតាទេ គឺមកតែពីលោកីយនេះវិញ»។ (យ៉ូហានទី១ ២:១៥, ១៦) សិស្សម្នាក់ឈ្មោះយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា ‹បើអ្នកណាដែលចូលចិត្តចង់ធ្វើជាមិត្រសំឡាញ់នឹងលោកីយ៍ នោះឈ្មោះថា បានតាំងខ្លួនជាខ្មាំងសត្រូវនឹងព្រះវិញ›។—យ៉ាកុប ៤:៤
របៀបចៀសវាងពីការធ្វើជាផ្នែកនៃលោកីយ៍នេះ
១២, ១៣ (ក) តើព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញយ៉ាងណាថា ពួកគ្រីស្ទានត្រូវតែនៅក្នុងលោកីយ៍នេះ? (ខ) តើអាចធ្វើយ៉ាងណាបាន ក្នុងការដែលនៅក្នុងលោកីយ៍ ប៉ុន្តែមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ៍នោះ?
១២ ដរាបណាលោកីយ៍របស់សាតាំងនៅមាន ពួកគ្រីស្ទានត្រូវតែរស់ក្នុងទីនោះ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញអំពីរឿងនេះ ពេលដែលទ្រង់បានអធិស្ឋានទៅព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ថា៖ «ទូលបង្គំមិនសូមឲ្យយកគេចេញពីលោកីយទេ»។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវបានបន្ថែមសេចក្ដីទៀតចំពោះពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ថា៖ «គេមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ»នេះទេ។ (យ៉ូហាន ១៧:១៥, ១៦) តើអាចធ្វើយ៉ាងណាបាន ក្នុងការដែលនៅក្នុងលោកីយ៍របស់សាតាំងប៉ុន្តែនៅតែមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ៍នោះ?
១៣ មែនហើយ លោកអ្នករស់នៅក្នុងចំណោមពួកមនុស្ស ដែលផ្គុំធ្វើជាសង្គមមនុស្សលោក ដែលបានចាត់ចែងរៀបចំមកសព្វថ្ងៃនេះ។ មនុស្សទាំងនេះរួមបញ្ចូលទាំងពួកសហាយស្មន់ ពួកមនុស្សល្មោភ និងពួកអ្នកផ្សេងៗទៀតដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ជួជាតិផង។ លោកអ្នកប្រហែលជាធ្វើការជាមួយពួកគេ ទៅសាលារៀនជាមួយពួកគេ បរិភោគជាមួយពួកគេ ហើយចូលរួមក្នុងសកម្មភាពផ្សេងៗទៀតជាមួយពួកគេដែរ។ (កូរិនថូសទី១ ៥:៩, ១០) លោកអ្នករហូតដល់ទាំងស្រឡាញ់ពួកគេ ដូចជាព្រះដែរ។ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ប៉ុន្តែ ជនគ្រីស្ទានពិតមិនត្រូវស្រឡាញ់អំពើអាក្រក់ជួជាតិដែលមនុស្សលោកប្រព្រឹត្តឡើយ។ គាត់មិនយកតម្រាប់តាមអាកប្បកិរិយា សកម្មភាពឬក៏គោលដៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេឡើយ។ គាត់មិនចូលរួមក្នុងផ្នែកសាសនានិងនយោបាយដ៏ពុករលួយរបស់ពួកគេទេ។ ហើយ នៅពេលដែលគាត់ត្រូវតែធ្វើការជារឿយៗ ក្នុងពិភពពាណិជ្ជកម្មដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតនោះ គាត់មិនចូលរួមក្នុងការធ្វើជំនួញមិនទៀងត្រង់ទេ ឬការបង្កើនទ្រព្យសម្បត្ដិក៏មិនមែនជាគោលដៅដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់គាត់ដែរ។ ដោយគាត់ជាអ្នកនៅខាងរបបថ្មីរបស់ព្រះ គាត់ចៀសវាងនូវការសេពគប់អាក្រក់ជាមួយនឹងពួករស់នៅខាងលោកីយ៍របស់សាតាំង។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៣៣; ទំនុកដំកើង ១:១; ២៦:៣-៦, ៩, ១០) ជាលទ្ធផល គឺគាត់នៅក្នុងលោកីយ៍របស់សាតាំងមែន ប៉ុន្តែនៅតែមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ៍ទេ។
១៤ ប្រសិនបើលោកអ្នកជាអ្នកនៅខាងរបបថ្មីរបស់ព្រះ តើសេចក្ដីបញ្ជាណាក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលលោកអ្នកនឹងត្រូវគោរពតាមនោះ?
១៤ តើចំពោះលោកអ្នកយ៉ាងណាដែរ? តើលោកអ្នកចង់ទៅជាផ្នែកនៃលោកីយ៍របស់សាតាំងឬទេ? ឬក៏ តើលោកអ្នកជាអ្នកនៅខាងរបបថ្មីរបស់ព្រះ? ប្រសិនបើលោកអ្នកជាអ្នកនៅខាងរបបថ្មីរបស់ព្រះ នោះលោកអ្នកនឹងត្រូវតែញែកខ្លួនចេញឲ្យផុតពីលោកីយ៍នេះ ព្រមទាំងសាសនាមិនពិតរបស់វាផង។ លោកអ្នកនឹងធ្វើតាមសេចក្ដីបញ្ជាដែលថា៖ «រាស្ត្រអញអើយ ចូរចេញពីទីក្រុង[ក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ធំ]នោះ»ទៅ។ (វិវរណៈ ១៨:៤) ប៉ុន្តែ ការដកខ្លួនចេញពីក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ធំ ដែលជាចក្រភពទូទៅនៃសាសនាមិនពិត ជាប់ទាក់ទងការច្រើនទៀត គឺមិនគ្រាន់តែបណ្ដាច់ការទាក់ទងជាមួយនឹងអង្គការសាសនាមិនពិតទាំងនោះប៉ុណ្ណោះទេ។ នេះមានន័យទៀតថា មិនត្រូវមានការទាក់ទងទាល់តែសោះជាមួយនឹងពិធីបុណ្យសាសនារបស់លោកីយ៍នេះដែរ។—កូរិនថូសទី២ ៦:១៤-១៨
១៥ (ក) ជាជាងកំណើតរបស់ព្រះយេស៊ូវ តើអ្វីដែលពួកគ្រីស្ទានបានត្រូវបញ្ជាឲ្យធ្វើនោះ? (ខ) អ្វីដែលបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវមិនអាចបានប្រសូតមកក្នុងភាពរងានៃរដូវត្រជាក់នោះ? (គ) ហេតុអ្វីក៏ខែធ្នូទី២៥ បានត្រូវជ្រើសរើសយកជាថ្ងៃធ្វើបុណ្យរំឭកកំណើតព្រះយេស៊ូវអញ្ចឹង?
១៥ សព្វថ្ងៃនេះ បុណ្យណូអែល ជាបុណ្យសាសនាដ៏ធំដុំមួយ។ ប៉ុន្តែ ប្រវត្ដិសាស្ត្របង្ហាញឲ្យឃើញថា នេះមិនមែនជាពិធីបុណ្យដែលបានប្រារព្ធឡើងដោយពួកគ្រីស្ទានពីដើមដំបូងឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់ដល់ពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ ឲ្យធ្វើបុណ្យរំឭកអំពីមរណភាពរបស់ទ្រង់ មិនមែនអំពីកំណើតរបស់ទ្រង់ទេ។ (កូរិនថូសទី១ ១១:២៤-២៦) តាមការពិត ថ្ងៃទី២៥ខែធ្នូមិនមែនជាថ្ងៃខែកំណើតរបស់ព្រះយេស៊ូវទេ។ ថ្ងៃខែនេះមិនអាចជាដូច្នោះបានទេ ពីព្រោះព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា នៅពេលកំណើតរបស់ទ្រង់ ពួកអ្នកគង្វាលបាននៅឯវាលនៅឡើយក្នុងវេលាយប់នោះ។ ពួកគេមុខជាមិនបាននៅទីនោះ ក្នុងរដូវត្រជាក់ដែលរងាហើយមានភ្លៀងផងនោះឡើយ។ (លូកា ២:៨-១២) តាមការពិត ហេតុដែលថ្ងៃទី២៥ខែធ្នូបានត្រូវជ្រើសរើសយកជាថ្ងៃខែសំរាប់ធ្វើបុណ្យកំណើតព្រះយេស៊ូវនោះគឺ ដូចជាសព្វវចនាធិប្បាយសៀវភៅពិភពលោក ពន្យល់ថា៖ «ពួកបណ្ដាជននៃទីក្រុងរ៉ូមបានធ្វើបុណ្យនេះរួចមកហើយ ជាពិធីបុណ្យផ្កាយព្រះសៅរ៍ ជាការធ្វើបុណ្យកំណើតរបស់ព្រះអាទិត្យ»។
១៦ (ក) តើមានថ្ងៃបុណ្យខាងសាសនាដ៏ធំដុំណាទៀត ដែលមានដើមកំណើតពីពួកអ្នកមិនមែនគ្រីស្ទាននោះ? (ខ) តើមានមូលហេតុល្អណាខ្លះ ដែលគ្រីស្ទានពិតមិនធ្វើបុណ្យណូអែលនិងបុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍នោះ?
១៦ បុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍ ក៏ជាបុណ្យខាងសាសនាដ៏ធំដុំមួយទៀតដែរ។ នៅប្រទេសអាមេរិកឡាទីនខ្លះ បុណ្យសប្ដាហ៍បរិសុទ្ធ គឺស្រដៀងនឹងបុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍ដែរ។ ប៉ុន្តែ បុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍នេះ ក៏មិនបានប្រារព្ធឡើងដោយពួកគ្រីស្ទានពីដើមទេ។ បុណ្យនេះក៏អញ្ចឹងដែរ គឺមានដើមកំណើតក្នុងពិធីបុណ្យរបស់ពួកមិនមែនគ្រីស្ទាន។ សព្វវចនាធិប្បាយប៊្រីធែណនីកា បានចែងថា៖ «គ្មានអ្វីណាមួយដែលសម្ដែងឲ្យដឹង អំពីការធ្វើបុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីឡើយ»។ អញ្ចឹង តើជាការសំខាន់ឬទេ ដែលបុណ្យណូអែល និងបុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍មិនមែនជាពិធីបុណ្យរបស់គ្រីស្ទាន ប៉ុន្តែពិតជាមានដើមកំណើតជាមួយនឹងពួកអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះមិនពិតនោះ? សាវកប៉ុលបានព្រមាននឹងការឡូកឡំសេចក្ដីពិតជាមួយនឹងសេចក្ដីមិនពិត ដោយពាក្យថា សូម្បី«ដំបែតែបន្ដិច អាចធ្វើម្សៅទាំងអស់ដោរឡើងបាន»។ (កាឡាទី ៥:៩) លោកបានមានប្រសាសន៍ប្រាប់ដល់ពួកគ្រីស្ទានពីដើមខ្លះថា ជាការខុសចំពោះពួកគេក្នុងការកាន់ថ្ងៃខែ ដែលបានរក្សាទុកមកក្រោមក្រិត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ប៉ុន្តែបានលប់ចោលដោយសារព្រះសំរាប់ពួកគ្រីស្ទាននោះ។ (កាឡាទី ៤:១០, ១១) តើរឹតតែសំខាន់យ៉ាងណាទៅទៀត ចំពោះពួកគ្រីស្ទានពិតសព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងការចៀសឲ្យផុតពីថ្ងៃបុណ្យដែលព្រះមិនដែលទាំងមានព្រះបន្ទូលថាត្រូវតែកាន់ ហើយដែលមកពីសាសនាមិនពិតនោះ!
១៧ (ក) តើមានអ្វីខុសចំពោះថ្ងៃបុណ្យទាំងឡាយ ដែលផ្ដល់កិត្ដិយសដល់មនុស្សល្បីល្បាញឬសាសន៍នានានោះ? (ខ) តើព្រះគម្ពីរបង្ហាញយ៉ាងណា អំពីដំណើរការណ៍ដែលពួកគ្រីស្ទានត្រូវតែប្រតិបត្ដិតាមនោះ?
១៧ ពិធីបុណ្យផ្សេងៗទៀតនៃលោកីយ៍នេះ ផ្ដល់កិត្ដិយសឲ្យពួកមនុស្សល្បីល្បាញ។ រីឯបុណ្យខ្លះទៀតផ្ដល់កិត្ដិយសនិងលើកដំកើងដល់សាសន៍នានា ឬអង្គការទាំងឡាយនៃលោកីយ៍នេះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានព្រមាននឹងការផ្ដល់កិត្ដិយសដោយការថ្វាយបង្គំមនុស្សលោក ឬក៏ការទុកចិត្តទៅលើអង្គការរបស់មនុស្ស ក្នុងការសម្រេចអ្វីដែលមានតែព្រះអាចធ្វើបាននោះ។ (កិច្ចការ ១០:២៥, ២៦; ១២:២១-២៣; វិវរណៈ ១៩:១០; យេរេមា ១៧:៥-៧) ដូច្នេះ ពិធីបុណ្យដែលលំអៀងទៅលើការលើកដំកើងមនុស្សឬក៏អង្គការរបស់មនុស្ស គឺមិនស្របតាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះឡើយ ហើយពួកគ្រីស្ទានពិតនឹងមិនចូលរួមក្នុងពិធីនោះទេ។—រ៉ូម ១២:២
១៨ (ក) តើគ្រឿងវត្ថុអ្វីខ្លះ ដែលមនុស្សលោកបានធ្វើមកដើម្បីផ្ដល់កិត្ដិយសឬក៏ថ្វាយបង្គំនោះ? (ខ) តើក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះសម្ដែងយ៉ាងណា អំពីការឲ្យកិត្ដិយសដោយការថ្វាយបង្គំទៅគ្រឿងវត្ថុបែបនោះ?
១៨ មានគ្រឿងវត្ថុជាច្រើនដែលបានធ្វើមកដោយសារមនុស្ស ហើយប្រជាជនត្រូវបានបង្គាប់ឲ្យផ្ដល់កិត្ដិយសឬក៏ថ្វាយបង្គំវត្ថុទាំងនោះ។ ភាគខ្លះនៃរបស់ទាំងនេះបានធ្វើពីគ្រឿងដែកឬឈើ។ វត្ថុផ្សេងទៀតបានធ្វើពីក្រណាត់ ហើយប្រហែលជាបានដេរឬក៏លាបពណ៌ទៅលើនោះជារូបដែលដូចជាអ្វីមួយនៅលើស្ថានសួគ៌ឬនៅលើផែនដី។ សាសន៍មួយប្រហែលជាចេញច្បាប់មួយដែលចែងថា មនុស្សគ្រប់ៗគ្នាត្រូវតែផ្ដល់កិត្ដិយសដោយការថ្វាយបង្គំទៅគ្រឿងវត្ថុបែបនេះ។ ប៉ុន្តែក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះចែងមកថា ពួកអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់មិនត្រូវប្រព្រឹត្តដូច្នោះឡើយ។ (និក្ខមនំ ២០:៤, ៥; ម៉ាថាយ ៤:១០) តើប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះបានធ្វើយ៉ាងណាក្នុងស្ថានការណ៍បែបនេះ?
១៩ (ក) តើស្តេចនៃក្រុងបាប៊ីឡូនបានបញ្ជាឲ្យបណ្ដាជនគ្រប់ៗគ្នាធ្វើអ្វី? (ខ) តើគំរូរបស់អ្នកណាដែលជនគ្រីស្ទានត្រូវតែធ្វើតាមនោះ?
១៩ នៅក្រុងបាប៊ីឡូនពីបុរាណ ស្តេចនេប៊ូក្នេសាបានសង់រូបមាសយ៉ាងធំមួយ ហើយបានបញ្ជាឲ្យបណ្ដាជនគ្រប់ៗគ្នាក្រាបថ្វាយបង្គំរូបនោះ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា ‹បើអ្នកណាមិនក្រាបថ្វាយបង្គំទេ នោះនឹងត្រូវបោះទៅកណ្ដាលគុកភ្លើង ដែលកំពុងឆេះយ៉ាងសន្ធៅ›។ ព្រះគម្ពីរបានចែងប្រាប់យើងថា យុវជននៃសាសន៍ហេព្រើរ៣នាក់ឈ្មោះ សាដ្រាក់ មែសាក់ និងអ័បេឌ-នេកោ បានបដិសេធមិនព្រមធ្វើតាមសេចក្ដីដែលស្តេចបានបញ្ជាទេ។ ហេតុអ្វីក៏ដូច្នេះ? ពីព្រោះ នេះជាប់ទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំ ហើយការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេ គឺសំរាប់តែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះបានសព្វព្រះហឫទ័យនឹងអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើ ហើយបានសង្គ្រោះពួកគេពីសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ស្តេចនោះ។ ជាការពិត ស្តេចនេប៊ូក្នេសាក៏បានជ្រាបដឹងថា ពួកអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាទាំងនេះគ្មានគ្រោះថ្នាក់ដល់រដ្ឋាភិបាលរបស់ទ្រង់ទេ ដូច្នេះទ្រង់ក៏ចេញច្បាប់មួយ ដើម្បីការពារនូវសេរីភាពរបស់ពួកគេវិញ។ (ដានីយ៉ែល ៣:១-៣០) តើលោកអ្នកមិនកោតស្ងើចនឹងសេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់យុវជនទាំងនេះទេឬ? តើលោកអ្នកនឹងបង្ហាញថា លោកអ្នកពិតជាអ្នកនៅខាងរបបថ្មីរបស់ព្រះ ដោយគោរពប្រតិបត្ដិតាមក្រិត្យវិន័យទាំងអស់របស់ព្រះបានទេ?—កិច្ចការ ៥:២៩
២០ តើមធ្យោបាយផ្សេងៗណាខ្លះ ដែលសាតាំងប្រើដើម្បីធ្វើឲ្យយើងប្រព្រឹត្តល្មើសនឹងក្រិត្យវិន័យព្រះពីរឿងសីលធម៌ខាងសេពមេថុនកម្មនោះ?
២០ ពិតមែនហើយ សាតាំងមិនចង់ឲ្យយើងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាទេ។ វាចង់ឲ្យយើងបម្រើវាវិញ។ ដូច្នេះ វាខំព្យាយាមទាញយើងឲ្យធ្វើអ្វីដែលវាចង់ ដ្បិតវាដឹងថាយើងនឹងទៅជាបាវបម្រើឬក៏ជាអ្នកបម្រើរបស់អ្នកណាដែលយើងគោរពស្ដាប់បង្គាប់តាម។ (រ៉ូម ៦:១៦) តាមមធ្យោបាយផ្សេងៗជាច្រើន រួមទាំងទូរទស្សន៍ ភាពយន្ត សណ្ឋាននៃការរាំរែកខ្លះ និងសៀវភៅអសីលធម៌ សាតាំងជម្រុញលើកទឹកចិត្តមនុស្សឲ្យសេពមេថុនរវាងបុគ្គលដែលមិនបានរៀបការ និងសេចក្ដីកំផិតដែរ។ ចរិយាមារយាទបែបនេះបានត្រូវធ្វើឲ្យឃើញហាក់ដូចជាការធម្មតា រហូតដល់ថាត្រឹមត្រូវទៀត។ ប៉ុន្តែ នេះជាការប្រឆាំងនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ (ហេព្រើរ ១៣:៤; អេភេសូរ ៥:៣-៥) ហើយ អ្នកណាមួយដែលប្រព្រឹត្តតាមចរិយាមារយាទបែបនេះ ពិតជាបង្ហាញថា គេជាអ្នកនៅខាងលោកីយ៍របស់សាតាំងហើយ។
២១ តើមានការប្រព្រឹត្តណាខ្លះទៀត ដែលប្រសិនបើបុគ្គលណាចូលរួមក្នុងការនោះ នឹងបង្ហាញថាគាត់ជាអ្នកនៅខាងលោកីយ៍របស់សាតាំង?
២១ មានការប្រព្រឹត្តជាច្រើនទៀតដែលលោកីយ៍របស់សាតាំងបានធ្វើឲ្យទៅជាការប្រជាប្រិយ ប៉ុន្តែជាការប្រឆាំងនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ ការធ្វើឲ្យប្រមឹកដោយគ្រឿងសុរាជាការប្រព្រឹត្តមួយក្នុងចំណោមនោះ។ (កូរិនថូសទី១ ៦:៩, ១០) ការប្រព្រឹត្តឯទៀតគឺការប្រើគ្រឿងញៀន ដូចជាកញ្ឆា អាភៀន ដើម្បីជាការកំសាន្ត ហើយនិងការប្រើថ្នាំជក់ដែរ។ គ្រឿងទាំងនេះធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់រូបកាយ ហើយក្រខ្វក់ទៀត។ ការប្រើគ្រឿងទាំងនេះ ច្បាស់ជាការបំពានលើសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះ ដែលថា«សំអាតខ្លួនយើង ពីគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលប្រឡាក់ទាំងសាច់ឈាមចេញ ហើយទាំងព្រលឹងវិញ្ញាណផង»។ (កូរិនថូសទី២ ៧:១) ការជក់ថ្នាំក៏ធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខភាពនៃពួកអ្នកនៅជិតដែរ ព្រោះគេស្រូបចូលនូវផ្សែងនោះ ដូច្នេះហើយ អ្នកជក់ថ្នាំបំពានលើក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ ដែលថ្លែងថាគ្រីស្ទានត្រូវតែស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងនោះ។—ម៉ាថាយ ២២:៣៩
២២ (ក) តើព្រះគម្ពីរបានចែងយ៉ាងណា អំពីឈាម? (ខ) ហេតុអ្វីក៏ការចាក់បញ្ចូលឈាម ពិតជាមិនខុសគ្នានឹង«ការបរិភោគ»ឈាម? (គ) តើអ្វីដែលបង្ហាញថា ‹ការចៀសវាងចេញពីឈាម›មានន័យថាមិនត្រូវទទួលយកឈាមទៅក្នុងខ្លួនរបស់លោកអ្នកទាល់តែសោះនោះ?
២២ ការប្រព្រឹត្តមួយទៀតដែលគេនិយមទូទៅក្នុងតំបន់ផ្សេងៗនៃពិភពលោកគឺ ការបរិភោគឈាម។ ដូច្នេះហើយ សត្វដែលមិនបានសម្រក់ឈាមឲ្យបានស្រួលបួលនោះបានត្រូវគេបរិភោគ ឬក៏ឈាមបានត្រូវបង្ហូរចេញមកហើយបានប្រើជាម្ហូបអាហារដែរ។ ប៉ុន្តែព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះបានហាមប្រាមក្នុងការបរិភោគឈាម។ (លោកុប្បត្តិ ៩:៣, ៤; លេវីវិន័យ ១៧:១០) តើការចាក់បញ្ចូលឈាមយ៉ាងណាដែរ? បុគ្គលខ្លះប្រហែលជាគិតថា ការចាក់បញ្ចូលឈាមពិតជាមិនមែនជាការ«បរិភោគ»ទេ។ ប៉ុន្តែ តើមិនមែនជាការពិតទេឬ ពេលណាអ្នកជម្ងឺមិនអាចទទួលម្ហូបអាហារតាមមាត់ គ្រូពេទ្យតែងតែបង្គាប់ឲ្យបំប៉នគាត់តាមរបៀបដូចគ្នានឹងការចាក់បញ្ចូលឈាមដែរនោះ? ព្រះគម្ពីរបានចែងប្រាប់យើងថា គឺឲ្យ«ចៀសវាងចេញ . . . ពីឈាម»។ (កិច្ចការ ១៥:២០, ២៩) តើនេះមានន័យយ៉ាងណា? ប្រសិនបើគ្រូពេទ្យម្នាក់បានប្រាប់លោកអ្នកឲ្យចៀសវាងពីគ្រឿងសុរា តើនេះគ្រាន់តែមានន័យថា អ្នកមិនត្រូវទទួលយកសុរាតាមមាត់របស់អ្នក ប៉ុន្តែអាចចាក់បញ្ចូលទៅក្នុងសរសៃឈាមលោកអ្នកបានឬ? ពិតជាមិនមែនអញ្ចឹងទេ! ដូច្នេះ រឿងនេះក៏ដូចគ្នាដែរ ‹ការចៀសវាងចេញពីឈាម› មានន័យថាមិនត្រូវទទួលយកឈាមទៅក្នុងខ្លួនរបស់លោកអ្នកទាល់តែសោះ។
២៣ (ក) តើការសម្រេចចិត្តអ្វី ដែលលោកអ្នកត្រូវតែធ្វើជាចាំបាច់នោះ? (ខ) តើអ្វីនឹងសម្ដែងពីការសម្រេចចិត្តដែលលោកអ្នកបានធ្វើនោះ?
២៣ លោកអ្នកត្រូវតែបង្ហាញព្រះយេហូវ៉ាថា លោកអ្នកជាអ្នកនៅខាងរបបថ្មីរបស់ទ្រង់ ហើយមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ៍នេះទេ។ ការនេះតម្រូវនូវការសម្រេចចិត្តមួយ។ ការសម្រេចចិត្តដែលលោកអ្នកត្រូវតែធ្វើជាចាំបាច់នោះ គឺជាការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា និងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់។ លោកអ្នកមិនអាចនៅស្ទាក់ស្ទើរ ដូចជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យដើមនោះឡើយ។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៨:២១) សូមចងចាំថា ប្រសិនបើលោកអ្នកមិនបម្រើព្រះយេហូវ៉ាទេនោះ លោកអ្នកនឹងបម្រើសាតាំងហើយ។ លោកអ្នកប្រហែលជាមានប្រសាសន៍ថា អ្នកជាអ្នកនៅខាងរបបថ្មីរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែ តើចរិយាមារយាទរបស់លោកអ្នកសម្ដែងយ៉ាងណា? ជាអ្នកនៅខាងរបបថ្មីរបស់ព្រះ លោកអ្នកត្រូវចៀសវាងនូវការប្រព្រឹត្តទាំងអស់ដែលព្រះកាត់ទោស ហើយការទាំងនោះនឹងមិនមាននៅក្នុងរបបថ្មីដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់ឡើយ។
[រូបភាពនៅទំព័រ២០៩]
តើអ្វីជាលោកីយ៍ដែលព្រះយេស៊ូវមិនអធិស្ឋានសូម ហើយដែលពួកសិស្សរបស់ទ្រង់មិនមែនជារបស់ផងនោះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ២១១]
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ សាសនាមិនពិតបានត្រូវតំណាងជាស្រីផ្កាមាសប្រមឹកម្នាក់ ហើយរដ្ឋាភិបាលលោកីយ៍ដែលនាងជិះនេះជាសត្វសាហាវមួយ
ការរស់នៅឥតវិន័យជាលក្ខណៈសម្គាល់នៃលោកីយ៍របស់សាតាំង។ ប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មដ៏ល្មោភក៏ជាផ្នែកដ៏ធំដុំមួយដែរ
[រូបភាពនៅទំព័រ២១៣]
នៅពេលកំណើតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយសារតែពួកអ្នកគង្វាលបាននៅឯវាលនៅឡើយជាមួយហ្វូងចៀមរបស់ពួកគេក្នុងវេលាយប់នោះ ដូច្នេះទ្រង់ មិនអាចបានប្រសូតនៅខែធ្នូទី២៥ទេ
[រូបភាពនៅទំព័រ២១៤]
ពួកអ្នកបម្រើព្រះបានបដិសេធមិនព្រមថ្វាយបង្គំដល់រូបដែលស្តេចមួយអង្គបានតម្លើងនោះ។ តើលោកអ្នកនឹងធ្វើយ៉ាងណាដែរ នៅក្នុងស្ថានការណ៍ស្រដៀងគ្នានេះ?