ជំពូកទី៣៥
សេចក្ដីបង្រៀនដ៏ល្បីបំផុត ដែលធ្លាប់មាន
នេះគឺជាព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏គួរឲ្យចងចាំជាងគេក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រព្រះគម្ពីរដែលមាន៖ ព្រះយេស៊ូគង់នៅលើភ្នំ កំពុងតែប្រទានធម្មទានដ៏ល្បីរបស់ទ្រង់។ កន្លែងនោះគឺនៅជិតសមុទ្រកាលីឡេ ប្រហែលជានៅជិតក្រុងកាពើណិម។ ក្រោយពីចំណាយពេលអធិស្ឋានពេញមួយយប់ នោះព្រះយេស៊ូបានជ្រើសរើសសិស្ស១២នាក់របស់ទ្រង់ឲ្យធ្វើជាពួកសាវ័ក។ រួចមក ទ្រង់ក៏យាងចុះមកកន្លែងដ៏រាបស្មើនៅចង្កេះភ្នំជាមួយនឹងអ្នកទាំងនោះ។
មកដល់ពេលនេះ អ្នកនឹងគិតថា ព្រះយេស៊ូច្បាស់ជាអស់ព្រះកាយពលខ្លាំងណាស់ ហើយទ្រង់ចង់ផ្ទំបន្ដិចផង។ ក៏ប៉ុន្តែហ្វូងមនុស្សដ៏ធំបានមកដល់ អ្នកខ្លះមកពីស្រុកយូដានិងពីក្រុងយេរូសាឡិម ដែលមានចម្ងាយប្រហែលជា៩៦ទៅ១១២គីឡូម៉ែត្រ។ អ្នកខ្លះទៀតមកពីក្រុងទីរ៉ុសនិងក្រុងស៊ីដូនដែលនៅតាមមាត់សមុទ្រនៅទិសខាងជើង។ ពួកគេមកស្ដាប់ព្រះយេស៊ូ ហើយឲ្យទ្រង់ប្រោសពួកគេឲ្យជាពីជំងឺ។ ហើយសូម្បីតែមនុស្សដែលមានពួកបិសាចធ្វើបាបក៏បានមកផងដែរ។ បិសាចទាំងនោះគឺជាទេវតាអាក្រក់របស់សាតាំង។
កាលដែលព្រះយេស៊ូយាងចុះមក នោះពួកមនុស្សឈឺក៏ចូលមកជិតដើម្បីពាល់ទ្រង់ ហើយទ្រង់ប្រោសពួកគេទាំងអស់ឲ្យបានជា។ តាមមើលទៅ ក្រោយមកព្រះយេស៊ូបានយាងឡើងទៅកន្លែងខ្ពស់ជាងទីនោះទៅទៀត។ ព្រះយេស៊ូគង់នៅកន្លែងនោះ ហើយចាប់ផ្ដើមបង្រៀនហ្វូងមនុស្សដែលអង្គុយកន្លែងរាបស្មើនៅពីមុខទ្រង់។ ហើយសូមគិតអំពីរឿងនេះទៅមើល! ឥឡូវនេះ នៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកស្ដាប់ទាំងឡាយ គឺគ្មានបុគ្គលណាម្នាក់ដែលរងទុក្ខដោយជំងឺដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនោះឡើយ!
ពួកបណ្ដាជនមានចិត្តខ្នះខ្នែងចង់ស្ដាប់លោកគ្រូ ដែលអាចធ្វើអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូថ្លែងធម្មទានរបស់ទ្រង់ ច្រើនតែសំរាប់ប្រយោជន៍ដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ដែលប្រហែលជាមកអង្គុយជុំវិញទ្រង់។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ម៉ាថាយនិងលូកាបានកត់ទុកនូវសេចក្ដីបង្រៀននេះ ដើម្បីឲ្យយើងទទួលប្រយោជន៍ដែរ។
ដំណើររឿងរបស់ម៉ាថាយអំពីធម្មទាននេះ គឺមានប្រវែងវែងជាងដំណើររឿងរបស់លូកាប្រមាណបួនដង។ ម្យ៉ាងទៀត ចំណែកអ្វីដែលម៉ាថាយបានកត់ទុក នោះលូកាបានរៀបរាប់ថានោះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលនៅគ្រាផ្សេងដូចជាក្នុងកំឡុងកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់ ហើយនេះអាចកត់សម្គាល់បានដោយប្រៀបធៀបនឹងម៉ាថាយ ៦:៩-១៣ជាមួយនឹងលូកា ១១:១-៤ និងម៉ាថាយ ៦:២៥-៣៤ ជាមួយនឹងលូកា ១២:២២-៣១។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងមិនគួរភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ សេចក្ដីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនគឺមានដូចគ្នាច្រើនជាងមួយដង ហើយលូកាបានសម្រេចចិត្តកត់ទុកការបង្រៀនខ្លះៗតាមកាលៈទេសៈផ្សេង។
អ្វីដែលធ្វើឲ្យសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូមានតម្លៃណាស់នោះ គឺមិនមែនដោយសារតែជម្រៅនៃចំណេះខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគឺរបៀបដែលទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់សេចក្ដីពិតទាំងនេះ តាមវិធីដ៏ស្រួលយល់និងច្បាស់លាស់ទៀតផង។ ព្រះយេស៊ូបានរើសយកបទពិសោធន៍ធម្មតា ហើយប្រើរបស់ដែលមនុស្សស្គាល់ ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកដែលស្វែងរកជីវិតដ៏ប្រសើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះនោះ អាចស្រួលយល់នូវគំនិតរបស់ទ្រង់បាន។
តើអ្នកណាដែលពិតជាមានសុភមង្គល?
មនុស្សគ្រប់គ្នាចង់បានសុភមង្គល។ ដោយជ្រាបអំពីរឿងនេះ នោះព្រះយេស៊ូចាប់ផ្ដើមសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់នៅលើភ្នំ ដោយរៀបរាប់ប្រាប់អំពីអ្នកដែលពិតជាមានសុភមង្គល។ បើយើងគិតទៅ នេះបានទាក់ទាញអារម្មណ៍ពួកអ្នកស្ដាប់ជាច្រើនរបស់ទ្រង់ភ្លាម។ ក៏ប៉ុន្តែ ចំពោះមនុស្សជាច្រើន នោះពាក្យផ្ដើមរបស់ទ្រង់ ហាក់ដូចជាធ្វើឲ្យគេយល់ផ្ទុយពីបន្ទូលរបស់ទ្រង់ទៅវិញ។
ពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូចង់សំដៅទៅលើពួកសាវ័ក ដោយចាប់ផ្ដើមមានបន្ទូលថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដែលជាជនក្រខ្សត់អើយ! អ្នកមានសុភមង្គលហើយ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាបានទទួលព្រះរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នករាល់គ្នាដែលកំពុងតែស្រេកឃ្លានអើយ! អ្នកមានសុភមង្គលហើយ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នានឹងបានឆ្អែត។ អ្នករាល់គ្នាដែលកំពុងតែយំសោកអើយ! អ្នកមានសុភមង្គលហើយ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នានឹងបានត្រេកអរ។ ប្រសិនបើមានគេស្អប់លែងរាប់រកអ្នករាល់គ្នា . . . អ្នករាល់គ្នាមានសុភមង្គលហើយ។ នៅគ្រានោះ ចូរមានអំណរសប្បាយឡើង ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាទទួលរង្វាន់យ៉ាងធំ នៅស្ថានបរមសុខ[«ស្ថានសួគ៌», ព.ថ.]»។
នេះជាពាក្យផ្ដើមនៃសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូតាមកំណត់ហេតុរបស់លូកា។ ក៏ប៉ុន្តែ យោងទៅតាមកំណត់ហេតុរបស់ម៉ាថាយវិញ នោះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលអំពីពួកអ្នកដែលស្លូតត្រង់ ពួកអ្នកដែលមានចិត្តមេត្ដាករុណា ពួកអ្នកដែលមានចិត្តបរិសុទ្ធ ហើយពួកអ្នកដែលចង់មានសន្ដិភាព នោះគឺជាពួកអ្នកដែលមានសុភមង្គល។ ព្រះយេស៊ូកត់សម្គាល់ថា ពួកគេទាំងនេះគឺមានសុភមង្គល ពីព្រោះពួកគេនឹងទទួលបានផែនដីជាមរតក។ ព្រះនឹងមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដល់ពួកគេ ពួកគេនឹងឃើញព្រះ ហើយពួកគេនឹងបានត្រូវហៅជាបុត្ររបស់ព្រះ។
ប៉ុន្តែ អ្វីដែលព្រះយេស៊ូចង់មានន័យអំពីសុភមង្គល នោះគឺមិនគ្រាន់តែជាការសប្បាយឬចេះតែសើច ដូចនៅពេលដែលខ្លួនលេងសើចនោះទេ។ សុភមង្គលពិតគឺមានជំរៅជ្រៅជាង ដែលទាក់ទងភាពស្រួលក្នុងចិត្ត សេចក្ដីស្កប់ស្កល់និងសេចក្ដីពេញចិត្តនៅក្នុងជីវិត។
ដូច្នេះព្រះយេស៊ូបង្ហាញថា អស់អ្នកដែលពិតជាមានសុភមង្គល គឺជាមនុស្សដែលទទួលស្គាល់នូវសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់គេ ហើយមានចិត្តសោកស្ដាយនឹងស្ថានភាពដ៏មានបាបរបស់គេ ហើយបានមកស្គាល់និងបំរើព្រះ។ រួចមក ទោះជាមានគេស្អប់ ឬបៀតបៀនដោយព្រោះធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះក៏ដោយ ពួកគេមានសុភមង្គលពីព្រោះពួកគេដឹងថា ពួកគេកំពុងតែផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ហើយនិងទទួលរង្វាន់របស់ទ្រង់គឺជីវិតជារៀងរហូត។
ក៏ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកស្ដាប់ជាច្រើនរបស់ព្រះយេស៊ូ ដូចមនុស្សខ្លះសព្វថ្ងៃនេះដែរ ជឿថាការរីកចំរើននិងការកំសាន្តរីករាយ គឺជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យបុគ្គលម្នាក់មានសុភមង្គលវិញ។ តែព្រះយេស៊ូជ្រាបថាមិនមែនដូច្នេះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូធ្វើការប្រៀបធៀប ដែលច្បាស់ជាធ្វើឲ្យពួកអ្នកស្ដាប់ទ្រង់ជាច្រើនភ្ញាក់ផ្អើល ដោយមានបន្ទូលថា៖
«វេទនាដល់អ្នករាល់គ្នា ជាអ្នកមាន ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែមានសេចក្ដីកំសាន្តចិត្តក្នុងសម័យនេះ វេទនាដល់អ្នករាល់គ្នាដែលឆ្អែត ដ្បិតនឹងត្រូវឃ្លានវិញ វេទនាដល់អ្នករាល់គ្នា ដែលសើចក្នុងជាន់ឥឡូវនេះ ដ្បិតនឹងកើតទុក្ខព្រួយ ហើយយំសោកវិញ វេទនាដល់អ្នករាល់គ្នា កាលណាមនុស្សទាំងអស់និយាយល្អពីអ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះកាលពីដើម ពួកឰយុកោបានប្រព្រឹត្តនឹងពួកហោរាក្លែងក្លាយយ៉ាងដូច្នោះដែរ»។
តើព្រះយេស៊ូចង់មានន័យយ៉ាងណា? ហេតុអ្វីការមានទ្រព្យសម្បត្ដិ ការឆ្កួតនឹងការកំសាន្ត ហើយការសរសើរពីមនុស្ស នាំឲ្យមានសេចក្ដីវេទនាទៅវិញ? នេះគឺពីព្រោះនៅពេលដែលបុគ្គលម្នាក់មាន គាត់ស្រឡាញ់របស់ទាំងនេះជាខ្លាំង ដូច្នេះការបំរើព្រះដែលនាំឲ្យមានសុភមង្គល នោះឥតមានក្នុងជីវិតរបស់គាត់ទេ។ ទន្ទឹមគ្នានឹងនេះ ព្រះយេស៊ូមិនចង់បានសេចក្ដីថា ការក្រ ការស្រេកឃ្លាន និងទុក្ខសោកធ្វើឲ្យបុគ្គលម្នាក់មានសុភមង្គលនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សក្រខ្សត់បែបនេះ អាចព្រមស្ដាប់នឹងការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ ដោយហេតុនោះហើយគេនឹងទទួលពរជាសុភមង្គលពិត។
បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលសំដៅទៅពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាជាអំបិលនៃផែនដី»។ ប្រាកដហើយ ទ្រង់មិនចង់មានន័យថា ពួកគេជាអំបិលមែនទែនឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អំបិលគឺជាអ្វីដែលបង្ការកុំឲ្យខូច។ នៅជិតអាសនៈឯព្រះវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះមានអំបិលជាច្រើន ដែលពួកសង្ឃបំរើនៅទីនោះ បានប្រើអំបិលនេះដើម្បីនឹងប្រឡាក់តង្វាយ។
ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូគឺជា«អំបិលនៃផែនដី» ក្នុងន័យថា ពួកគាត់មានអានុភាពដែលអាចការពារនិងថែរក្សាមនុស្ស។ ប្រាកដហើយ សារដែលពួកគាត់ផ្សាយ អាចការពារជីវិតរបស់មនុស្សទាំងអស់ ដែលព្រមស្ដាប់សារនោះ! បុគ្គលបែបនេះដែលព្រមស្ដាប់នឹងបណ្ដុះឲ្យគេមានគុណសម្បត្ដិ ដូចជាភាពប្រាកដប្រជា ភក្ដីភាព សេចក្ដីស្មោះត្រង់ ដែលបង្ការភាពអន់ថយខាងវិញ្ញាណនិងខាងសីលធម៌។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សទ្រង់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺនៃលោកីយ»។ គេមិនយកធុងគ្របលើចង្កៀងនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែដាក់នៅលើជើងចង្កៀងវិញ។ ដូច្នេះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «ដូច្នេះ ចូរឲ្យពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា បានភ្លឺនៅមុខមនុស្សលោកយ៉ាងនោះដែរ»។ ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូធ្វើដូច្នេះ ដោយការធ្វើបន្ទាល់សាធារណៈ ព្រមទាំងដោយបំរើជាគំរូដ៏អស្ចារ្យតាមចរិយាប្រព្រឹត្តដែលស្របតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ។
ខ្នាតតម្រាដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់មួយសំរាប់ពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់
ពួកមេដឹកនាំសាសនាចាត់ទុកព្រះយេស៊ូ ជាអ្នកដែលរំលងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ ហើយនៅពេលថ្មីៗនេះ បានគ្រោងរកធ្វើគុតដល់ទ្រង់។ ដូច្នេះកាលដែលព្រះយេស៊ូបន្តថ្លែងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់នៅលើភ្នំ នោះទ្រង់ពន្យល់ថា៖ «កុំឲ្យគិតស្មានថា ខ្ញុំមកដើម្បីនឹងលើកក្រិត្យវិន័យឬទំនាយពួកហោរាចោលឡើយ ខ្ញុំមិនមែនមកនឹងលើកចោលទេ គឺមកនឹងធ្វើឲ្យសំរេចវិញ»។
ព្រះយេស៊ូមានសេចក្ដីគោរពជាទីបំផុតចំពោះក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ ហើយទ្រង់លើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃឲ្យមានសេចក្ដីគោរពដូច្នេះដែរ។ តាមការពិត ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖«ដូច្នេះ អ្នកណាដែលនឹងរំលងបទណាមួយ សូម្បីយ៉ាងតូចបំផុត ក្នុងបញ្ញត្តទាំងនេះ ហើយបង្រៀនមនុស្សឲ្យធ្វើដូច្នោះដែរ នោះនឹងត្រូវហៅជាអ្នកតូចបំផុតក្នុងនគរស្ថានសួគ៌»។ នេះបានន័យថា បុគ្គលបែបនេះនឹងមិនអាចចូលក្នុងព្រះរាជាណាចក្រព្រះបានឡើយ។
ក្រៅពីការឥតគោរពក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ ព្រះយេស៊ូផ្ដន្ទាទោសនឹងអាកប្បកិរិយា ដែលបណ្ដាលឲ្យបុគ្គលម្នាក់ប្រព្រឹត្តខុសគន្លងនោះដែរ។ ក្រោយពីកត់សម្គាល់អំពីក្រិត្យវិន័យដែលចែងថា «កុំឲ្យសំឡាប់មនុស្សឲ្យសោះ»នោះ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលតទៅទៀតថា៖ «សូម្បីតែអ្នកណាដែលខឹងនឹងបងប្អូន នោះក្រែងត្រូវជំនុំជំរះដែរ»។
គឺជាអ្វីដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមែនបើគាត់នៅតែបន្តខឹងពួកម៉ាករបស់គាត់នោះ នេះប្រហែលជាអាចនាំឲ្យគាត់ទៅសម្លាប់គេបាន ដូច្នេះហើយព្រះយេស៊ូបានពន្យល់នូវកំរិតដែលបុគ្គលម្នាក់ត្រូវធ្វើដើម្បីឲ្យទទួលបានសន្ដិភាពក្នុងចំណោមគ្នានិងគ្នា។ ទ្រង់បង្គាប់ថា៖ «ដូច្នេះ បើកាលណាអ្នកនាំយកដង្វាយមកដល់អាសនា ហើយនៅទីនោះអ្នកនឹកឃើញថា បងប្អូនណាមានហេតុអ្វីទាស់នឹងអ្នក នោះត្រូវទុកដង្វាយរបស់អ្នកនៅមុខអាសនា ហើយទៅរកជានឹងបងប្អូនជាមុនសិន រួចសឹមថ្វាយដង្វាយអ្នកចុះ»។
ព្រះយេស៊ូសំដៅទៅក្រិត្យវិន័យទីប្រាំពីរក្នុងក្រិត្យវិន័យដប់ប្រការ ដោយមានបន្ទូលបន្តថា៖ «អ្នករាល់គ្នាបានឮសេចក្ដី ដែលសំដែងពីដើមថា‹កុំផិតឲ្យសោះ›»។ ក៏ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូផ្ដន្ទាទោសនូវទង្វើណាដែលទន់ទោរទៅរកការផិតនោះ។ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា សូម្បីតែអ្នកណាដែលគ្រាន់តែក្រឡេកឃើញស្ត្រី ហើយមានដំរេកសំរើបចង់បាន នោះឈ្មោះថា បានប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិតនឹងនាងនោះ នៅក្នុងចិត្តខ្លួនហើយ»។
នៅទីនេះ ព្រះយេស៊ូមិនគ្រាន់តែមានបន្ទូលអំពីគំនិតដ៏អសីលធម៌នោះទេ ក៏ប៉ុន្តែអំពី‹ការខំក្រឡេកមើល›។ ការក្រឡេកមើលជាបន្តនេះធ្វើឲ្យមានការស្រើបស្រាលខាងតណ្ហា ហើយនេះជាឱកាសដែលអាចបណ្ដាលឲ្យមានការផិតគ្នា។ តើបុគ្គលម្នាក់អាចបង្ការកុំឲ្យរឿងនេះកើតឡើងបានដោយដូចម្ដេច? ព្រះយេស៊ូបង្ហាញឲ្យឃើញនូវការចាត់វិធានការយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ដែលមានជាចាំបាច់ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «បើភ្នែកស្ដាំអ្នកនាំឲ្យរវាតចិត្ត នោះចូរខ្វែះចេញបោះចោលទៅ! . . . ហើយបើដៃស្ដាំអ្នកនាំឲ្យរវាតចិត្ត នោះចូរកាត់ចេញបោះចោលទៅ!»។
មនុស្សជាច្រើនតែងសុខចិត្តលះបង់អវយវៈដែលមានរោគ ដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតរបស់គេ។ ក៏ប៉ុន្តែយោងទៅតាមទស្សនៈព្រះយេស៊ូ នេះគឺសំខាន់ជាងការគ្រាន់តែ‹បោះចោល›អ្វីៗ ដែលមានតម្លៃដូចជាភ្នែកឬដៃមួយនោះទៅទៀត ប៉ុន្តែនេះគឺសំដៅទៅលើការជៀសវាងពីគំនិតនិងការប្រព្រឹត្តអំពើឥតសីលធម៌នោះតែម្ដង។ បើមិនដូច្នេះទេ នោះព្រះយេស៊ូពន្យល់ថា បុគ្គលបែបនេះនឹងត្រូវបោះចូលទៅក្នុងហ្គេហេណា (គំនរសំរាមដែលដុតជិតក្រុងយេរូសាឡិម) ដែលតំណាងសេចក្ដីហិនវិនាសជាអនន្ត។
ព្រះយេស៊ូក៏ពិគ្រោះនូវរបៀបប្រឈមមុខដោះស្រាយ នឹងមនុស្សដែលបង្កឲ្យមានរបួសនិងអ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើងដែរ។ ឱវាទរបស់ទ្រង់គឺមានដូចនេះថា៖ «កុំឲ្យតតាំងនឹងអំពើអាក្រក់ឡើយ បើអ្នកណាទះកំផ្លៀងស្ដាំនៃអ្នក នោះត្រូវតែបែរកំផ្លៀងម្ខាងទៅឲ្យទៀត»។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលនេះមិនបានសេចក្ដីថា បុគ្គលម្នាក់មិនគួរការពារខ្លួនឬគ្រួសាររបស់គាត់ ប្រសិនបើមានការវាយតប់នោះឡើយ។ ការទះមិនមានបំណងដើម្បីធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ខាងរូបកាយទេ ក៏ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ គេធ្វើឡើងដើម្បីមើលងាយ។ ដូច្នេះ អ្វីដែលព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលនោះគឺថា ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់ខំបង្ករឿងឬឈ្លោះប្រកែក មិនថាទះមែនទែនឬដោយពាក្យប្រមាថដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចិត្តក៏ដោយ បើយើងសងសឹកនឹងគេវិញ នោះគឺខុសហើយ។
ក្រោយពីបានសំដៅទៅក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងខ្លួន នោះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖«ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាប់ថា ត្រូវស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ . . . ហើយត្រូវអធិស្ឋាន ឲ្យអ្នកណាដែលធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់អ្នករាល់គ្នាវិញ»។ ព្រះយេស៊ូប្រទាននូវមូលហេតុដ៏មុតមាំចំពោះការធ្វើដូច្នេះ ដោយមានបន្ទូលទៀតថា៖ «ដើម្បីឲ្យបានធ្វើជាកូនរបស់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ព្រោះទ្រង់ធ្វើឲ្យថ្ងៃរបស់ទ្រង់រះឡើង បំភ្លឺទាំងមនុស្សអាក្រក់នឹងមនុស្សល្អ»។
ព្រះយេស៊ូបញ្ចប់ផ្នែកនៃសេចក្ដីបង្រៀនទាំងនេះរបស់ទ្រង់ ដោយដាស់តឿនថា៖ «ដូច្នេះ ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ ដូចជាព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់គ្រប់លក្ខណ៍ដែរ»។ ព្រះយេស៊ូមិនមែនចង់បានន័យថា មនុស្សអាចធ្វើបានគ្រប់ល័ក្ខណ៍ក្នុងន័យមែនទែននោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយយកតម្រាប់តាមព្រះ នោះពួកគេអាចពង្រីកសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះព្រះ និងចំពោះពួកសត្រូវរបស់ពួកគេផងដែរ។ កំណត់ហេតុរបស់លូកាក៏មានបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូនេះដែរ ដែលថា៖ «ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាមានចិត្តមេត្ដាករុណា ដូចជាព្រះវរបិតានៃអ្នក ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណាដែរ»។
សេចក្ដីអធិស្ឋាន និងទំនុកចិត្តលើព្រះ
កាលដែលព្រះយេស៊ូបន្តបង្រៀន នោះទ្រង់ផ្ដន្ទាទោសនូវការលាក់ពុតរបស់មនុស្សដែលអួតអាងថា គេគោរពព្រះ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «កាលណាអ្នកធ្វើទាន នោះកុំឲ្យផ្លុំត្រែនៅមុខអ្នក ដូចពួកមានពុត»ឡើយ។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៀតថា៖ «កាលណាអ្នកអធិស្ឋាន កុំឲ្យធ្វើដូចមនុស្សមានពុត ដែលចូលចិត្តឈរអធិស្ឋាននៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយនៅជ្រុងផ្លូវ ឲ្យមនុស្សលោកឃើញនោះឡើយ»។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បង្គាប់ថា៖ «តែឯអ្នក កាលណាអធិស្ឋាន នោះត្រូវឲ្យចូលទៅក្នុងបន្ទប់ហើយបិទទ្វារ រួចអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់គង់នៅទីលាក់កំបាំងចុះ»។ ព្រះយេស៊ូទ្រង់ផ្ទាល់ក៏ធ្លាប់បានអធិស្ឋាននៅកន្លែងសាធារណៈដែរ ដូច្នេះហើយទ្រង់មិនផ្ដន្ទាទោសនឹងរឿងនេះទេ។ អ្វីដែលទ្រង់បដិសេធមិនទទួលនោះ គឺជាសេចក្ដីអធិស្ឋានដែលសូត្រឡើង ធ្វើឲ្យពួកអ្នកស្ដាប់កោតស្ងើច ហើយដើម្បីទទួលការសរសើរពីពួកគេនោះ។
ព្រះយេស៊ូប្រទានឱវាទទៀតថា៖ «ហើយកាលណាអធិស្ឋាន នោះកុំឲ្យពោលពាក្យឥតប្រយោជន៍ផ្ទួនៗ ដូចពួកសាសន៍ដទៃឡើយ»។ ព្រះយេស៊ូមិនចង់មានន័យថា ការនិយាយម្ដងហើយម្ដងទៀត គឺខុសនោះទេ។ នៅពេលមួយ ក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានប្រើ«ពាក្យផ្ទួនៗ»ជាញឹកញាប់។ ក៏ប៉ុន្តែអ្វីដែលទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យនោះ គឺការនិយាយឃ្លាដែលបានទន្ទេញ«ផ្ទួនៗ» ដោយការសូត្ររាប់គ្រាប់អង្កាំ នោះគេសូត្រធម៌របស់គេដដែលៗ។
ដើម្បីជួយពួកអ្នកស្ដាប់របស់ព្រះយេស៊ូឲ្យចេះអធិស្ឋាន នោះទ្រង់បានប្រទាននូវសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូ ដែលរួមបញ្ចូលសេចក្ដីស្នើសុំប្រាំពីរយ៉ាង។ សេចក្ដីស្នើសុំបីដំបូងគឺការទទួលស្គាល់យ៉ាងត្រឹមត្រូវនូវអធិបតេយ្យរបស់ព្រះ និងគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ នេះគឺជាសេចក្ដីស្នើសុំឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ ឲ្យព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់បានមកដល់ ហើយឲ្យបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានសម្រេច។ សេចក្ដីស្នើសុំបួនក្រោយទៀតគឺសំណូមផ្ទាល់ខ្លួន ដូចជាការសុំអាហារប្រចាំថ្ងៃ ការសុំឲ្យអត់ឱនទោសពីបាប ការសុំកុំឲ្យមានសេចក្ដីល្បួងដែលលើសហួសពីការស៊ូទ្រាំរបស់យើង និងការជួយរំដោះពីអាកំណាច។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលជាបន្តអំពីអន្ទាក់នៃការផ្ដោតអារម្មណ៍ហួសហេតុទៅលើការប្រមូលវត្ថុទ្រព្យ។ ទ្រង់ដាស់តឿនថា៖ «កុំឲ្យប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិទុកសំរាប់ខ្លួននៅផែនដី ជាកន្លែងដែលមានកន្លាត នឹងច្រែះស៊ីបំផ្លាញ ហើយចោរទំលុះប្លន់នោះឡើយ»។ ទ្រព្យសម្បត្ដិបែបនេះមិនគ្រាន់តែអាចបាត់សូន្យទៅប៉ុណ្ណោះទេ ក៏ប៉ុន្តែព្រះមិនចាត់ទុករបស់ទាំងនោះមានគុណប្រយោជន៍ឡើយ។
ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «ត្រូវប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ»។ នេះគឺសម្រេចបានដោយទុកកិច្ចបំរើរបស់ព្រះជាអាទិភាពក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។ គ្មានអ្នកណាអាចយកចេញនូវការសរសើរ ដែលអ្នកបានថ្វាយចំពោះព្រះឡើយ នោះជារង្វាន់ដ៏មានតម្លៃមិនអាចគណនាបាន។ រួចមក ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលបន្ថែមថា៖ «ពីព្រោះសម្បត្ដិទ្រព្យរបស់អ្នកស្ថិតនៅកន្លែងណា នោះចិត្តអ្នកក៏នឹងនៅកន្លែងនោះដែរ»។
ព្រះយេស៊ូប្រទានឲ្យនូវរឿងប្រៀបប្រដូចមួយ ដែលបញ្ជាក់ថែមទៀតនូវអន្ទាក់នៃវត្ថុនិយម ដោយមានបន្ទូលថា៖ «ឯចង្កៀងរបស់រូបកាយ គឺជាភ្នែក ដូច្នេះ បើភ្នែកអ្នកល្អ នោះរូបកាយអ្នកទាំងមូលនឹងបានភ្លឺ តែបើភ្នែកអ្នកអាក្រក់វិញ នោះរូបកាយអ្នកទាំងមូល នឹងត្រូវងងឹតសូន្យ»។ ភ្នែកដែលភ្លឺល្អ គឺដូចជាចង្កៀងមួយរបស់រូបកាយ ដែលបានភ្លឺនៅកន្លែងងងឹតសូន្យសុង។ ក៏ប៉ុន្តែដើម្បីឲ្យឃើញត្រឹមត្រូវ នោះភ្នែកត្រូវតែល្អ គឺថាភ្នែកនោះត្រូវតែតម្រង់ទៅរបស់តែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ភ្នែកដែលស្រវាំងគឺនាំឲ្យស្មានខុស ដោយចាត់ទុកការស្វះស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្ដិសំខាន់ជាងការបំរើព្រះ ជាលទ្ធផលនោះ«រូបកាយអ្នកទាំងមូល»នឹងទៅជាងងឹតសូន្យសុង។
ព្រះយេស៊ូបញ្ជាក់ពាក្យបន្ទូលនេះយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ដោយប្រាប់រឿងប្រៀបប្រដូចដ៏មានអានុភាពនេះថា៖ «គ្មានអ្នកណាអាចនឹងបំរើចៅហ្វាយ២នាក់បានទេ ដ្បិតអ្នកនោះនឹងស្អប់១ ហើយស្រឡាញ់១ ឬស្មោះត្រង់នឹង១ ហើយមើលងាយ១ អ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងគោរពដល់ព្រះ នឹងទ្រព្យសម្បត្ដិផងបានទេ»។
ក្រោយពីប្រទានឲ្យនូវឱវាទនេះ ព្រះយេស៊ូធានារ៉ាប់រងពួកអ្នកស្ដាប់របស់ទ្រង់ថា បើគេទុកកិច្ចបំរើរបស់ព្រះជាអាទិភាពនោះ ពួកគេមិនចាំបាច់ព្រួយនឹងសេចក្ដីត្រូវការខាងសម្ភារៈឡើយ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ចូរពិចារណាពីសត្វស្លាបនៅលើអាកាស វាមិនសាបព្រោះ មិនច្រូតកាត់ ឬប្រមូលដាក់ក្នុងជង្រុកផង តែព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ចិញ្ចឹមវា»។ រួចមក ទ្រង់មានបន្ទូលសួរថា៖ «ឯអ្នករាល់គ្នា តើគ្មានដំឡៃលើសជាងសត្វទាំងនោះទេឬ?»។
បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូចង្អុលទៅផ្កាឈូកនៅក្នុងបឹង ហើយទ្រង់បញ្ជាក់ថា«សូម្បីតែហ្លួងសាឡូម៉ូនក្នុងគ្រាដែលមានគ្រប់ទាំងសេចក្ដីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់មិនបានតែងអង្គ ដូចជាផ្កា១នោះផង»។ ទ្រង់មានបន្ទូលទៀតថា៖ «បើព្រះទ្រង់តុបតែងស្មៅយ៉ាងដូច្នោះ នោះឱមនុស្សមានជំនឿតិចអើយ! តើទ្រង់មិនតុបតែងឲ្យអ្នករាល់គ្នា លើសជាងទៅទៀតទេឬ?»។ ដូច្នេះព្រះយេស៊ូបញ្ចប់ដោយមានបន្ទូលថា៖ «ដូច្នេះ កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយថា តើត្រូវបរិភោគអ្វី ឬស្លៀកពាក់អ្វីនោះឡើយ . . . ឯព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ជ្រាបហើយ ថាអ្នករាល់គ្នាត្រូវការនឹងរបស់ទាំងនោះដែរ។ ចូរស្វែងរកនគរ នឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះ នឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង»។
ផ្លូវដែលនាំទៅដល់ជីវិត
ផ្លូវដែលនាំទៅដល់ជីវិត គឺការធ្វើតាមសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ក៏ប៉ុន្តែ នេះគឺមិនស្រួលធ្វើនោះទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកផារីស៊ីទំនងជាវិនិច្ឆ័យដោយគ្មានចិត្តត្រាប្រណីដល់អ្នកដទៃ ហើយប្រហែលជាមនុស្សជាច្រើនធ្វើតាមតម្រាប់ពួកគេផងដែរ។ ដូច្នេះកាលដែលព្រះយេស៊ូបង្រៀនបន្តនៅលើភ្នំ នោះទ្រង់ប្រទានឲ្យការដាស់តឿននេះថា៖ «កុំឲ្យថ្កោលទោសគេឡើយ ដើម្បីមិនឲ្យមានគេថ្កោលអ្នកវិញ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាថ្កោលទោសគេយ៉ាងណា នោះគេនឹងថ្កោលអ្នកវិញយ៉ាងនោះដែរ»។
ការធ្វើតាមពួកផារីស៊ីដែលមានចិត្តរិះគន់ដ៏ហួសហេតុ គឺអាចមានគ្រោះថ្នាក់។ យោងទៅតាមដំណើររឿងរបស់លូកា នោះព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញនូវគ្រោះថ្នាក់នេះ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «តើមនុស្សខ្វាក់អាចនឹងដឹកមនុស្សខ្វាក់បានឬទេ? តើមិនធ្លាក់ទៅក្នុងរណ្ដៅទាំង២នាក់ទេឬ?»។
ដោយមានចិត្តរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងដល់អ្នកដទៃ ពន្លើសកំហុសរបស់គេ និងរករឿងឈ្លោះប្រកែកគេនោះ គឺជាទោសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ។ ដូច្នេះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលសួរថា៖ «ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យអ្នកនិយាយនឹងបងប្អូនថា ‹ចូរឲ្យអញយកកំទេចពីភ្នែកឯងចេញ› តែមើល! មានធ្នឹមនៅក្នុងភ្នែកខ្លួនអ្នកវិញ អ្នកមានពុតអើយ! ចូរយកធ្នឹមពីភ្នែករបស់ខ្លួនចេញជាមុនសិន នោះទើបនឹងបានឃើញច្បាស់ អាចនឹងយកកំទេចចេញពីភ្នែករបស់បងប្អូនអ្នកបានដែរ»។
នេះមិនមែនមានន័យថាពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូ មិនបានប្រើការវែកញែកយ៉ាងល្អិតល្អន់ក្នុងការមើលមនុស្សឯទៀតនោះទេ ដ្បិតទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «កុំឲ្យរបស់បរិសុទ្ធដល់ឆ្កែ ឬបោះកែវមុក្ដារបស់ខ្លួននៅមុខជ្រូកឡើយ»។ សេចក្ដីពិតពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺបរិសុទ្ធ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺប្រៀបដូចជាកែវមុក្ដា។ ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើបុគ្គលខ្លះ ដែលមានសភាពដូចជាឆ្កែនិងជ្រូក ដែលឥតបង្ហាញនូវការអបអរដល់សេចក្ដីពិតដ៏មានតម្លៃ នោះពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូគួរតែចេញពីមនុស្សទាំងនោះ ហើយទៅរកពួកមនុស្សដែលចង់ស្ដាប់វិញ។
ព្រះយេស៊ូបានពិគ្រោះអំពីសេចក្ដីអធិស្ឋានពីមុន ក្នុងសេចក្ដីបង្រៀននៅលើភ្នំ ឥឡូវនេះទ្រង់បញ្ជាក់នូវតម្រូវការឲ្យតស៊ូអធិស្ឋាន។ ទ្រង់ដាស់តឿនថា៖ «ចូរសូម នោះតែងនឹងឲ្យមកអ្នក»។ ដើម្បីពន្យល់នូវការប្រុងប្រៀបរបស់ព្រះដើម្បីនឹងតបឆ្លើយដល់សេចក្ដីអធិស្ឋាន នោះព្រះយេស៊ូសួរថា៖ «ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើកូនសូមនំប៉័ង តើមានអ្នកណានឹងឲ្យថ្មដល់វា? . . . ចុះបើអ្នករាល់គ្នាដែលអាក្រក់ អ្នកចេះឲ្យរបស់ល្អដល់កូនខ្លួនដូច្នេះ នោះចំណង់បើព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទ្រង់គង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់នឹងប្រទានរបស់ល្អ មកអស់អ្នកដែលសូម តើជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត?»។
បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូប្រទាននូវអ្វីដែលបានក្លាយទៅជាវិន័យដ៏ល្បីមួយស្តីអំពីចរិយាប្រព្រឹត្ត។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ដូច្នេះ អស់ទាំងការអ្វី ដែលអ្នករាល់គ្នាចង់ឲ្យមនុស្សលោក ប្រព្រឹត្តនឹងខ្លួន នោះត្រូវឲ្យអ្នកប្រព្រឹត្តនឹងគេដូច្នោះដែរ»។ ការរស់នៅតាមវិន័យនេះទាក់ទងនឹងការប្រព្រឹត្តដ៏ល្អ ដូចជាការធ្វើល្អដល់អ្នកដទៃ ដោយប្រព្រឹត្តទៅលើគេ ដូចអ្នកចង់ឲ្យគេប្រព្រឹត្តមកលើខ្លួនដែរ។
ផ្លូវដែលនាំទៅដល់ជីវិតគឺមិនស្រួលដើរតាមទេ ដ្បិតសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូបង្ហាញប្រាប់ថា៖«ចូរឲ្យចូលតាមទ្វារចង្អៀត ដ្បិតទ្វារដែលនាំទៅឯសេចក្ដីហិនវិនាស នោះធំ ហើយទូលាយផង ក៏មានមនុស្សជាច្រើនដែលចូលតាមទ្វារនោះ តែឯទ្វារដែលនាំទៅឯជីវិត នោះតូច ហើយចង្អៀតវិញ ក៏មានមនុស្សតិចណាស់ដែលរកផ្លូវនោះឃើញ»។
គ្រោះថ្នាក់នៃការត្រូវបំភាន់គឺមានខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះព្រះយេស៊ូក៏ព្រមានថា៖ «ចូរប្រយ័តនឹងពួកគ្រូក្លែងក្លាយ ដែលគេមកឯអ្នករាល់គ្នា ដោយពាក់រោមចៀមបំប្លែងខ្លួន តែខាងក្នុងរបស់គេ ជាឆ្កែចចកដែលឆ្មក់ស៊ីវិញ»។ សូម្បីតែដើមឈើល្អនិងដើមអាក្រក់អាចស្គាល់បានដោយផ្លែរបស់វា នោះព្រះយេស៊ូកត់សម្គាល់ថា ព្យាការីក្លែងក្លាយអាចស្គាល់បានដោយចរិយាប្រព្រឹត្តនិងការបង្រៀនរបស់គេ។
ព្រះយេស៊ូពន្យល់ជាបន្តថា គឺមិនមែនគ្រាន់តែសម្គាល់ទៅលើអ្វីដែលបុគ្គលម្នាក់និយាយទេ ដែលធ្វើឲ្យគាត់ជាសិស្សរបស់ទ្រង់នោះ ក៏ប៉ុន្តែជាអ្វីដែលគាត់ប្រព្រឹត្តទៅវិញទេ។ មនុស្សខ្លះអួតអាងថាព្រះយេស៊ូជាព្រះអម្ចាស់របស់គេ ក៏ប៉ុន្តែបើគេមិនធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «នោះខ្ញុំនឹងនិយាយដោយត្រង់ថា៖ ‹អញមិនដែលបានស្គាល់ឯងរាល់គ្នាទេ នែ! ពួកទទឹងច្បាប់អើយ! ចូរថយចេញពីអញទៅ»។
នៅទីបំផុត ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលដោយពាក្យបញ្ចប់ដ៏គួរឲ្យចងចាំដែលបំភ្លេចមិនបានចំពោះសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់ដោយថា៖ «ដូច្នេះ អស់អ្នកណាដែលឮពាក្យរបស់ខ្ញុំទាំងនេះ ហើយប្រព្រឹត្តតាម ខ្ញុំនឹងធៀបអ្នកនោះដូចជាមនុស្សប៉ិនប្រយ័ត ដែលសង់ផ្ទះខ្លួននៅលើថ្ម រួចភ្លៀងធ្លាក់មក ទឹកក៏ជន់ឡើង ហើយខ្យល់បក់ប៉ះនឹងផ្ទះនោះ តែមិនបានរលំទេ ពីព្រោះបានសង់នៅលើថ្ម»។
ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូប្រកាសថា៖ «ឯអស់អ្នកណាដែលឮពាក្យរបស់ខ្ញុំទាំងនេះ តែមិនប្រព្រឹត្តតាម អ្នកនោះត្រូវធៀបដូចជាមនុស្សល្ងង់ ដែលសង់ផ្ទះខ្លួននៅលើខ្សាច់វិញ រួចភ្លៀងធ្លាក់មក ទឹកក៏ជន់ឡើង ហើយខ្យល់បក់ប៉ះនឹងផ្ទះនោះ ផ្ទះនោះក៏រលំទៅ ហើយមានការខូចខាតជាធំ»។
នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបញ្ចប់សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់ នោះហ្វូងមនុស្សបានមានចិត្តអស្ចារ្យនូវរបៀបដែលទ្រង់បង្រៀន ដ្បិតទ្រង់បង្រៀនពួកគេដូចជាបុគ្គលម្នាក់ដែលមានអានុភាព មិនមែនដូចពួកមេដឹកនាំសាសនារបស់ពួកគេនោះទេ។ លូកា ៦:១២-២៣, ខ.ស.; ម៉ាថាយ ៥:១-១២; លូកា ៦:២៤-២៦; ម៉ាថាយ ៥:១៣-៤៨; ៦:១-៣៤; ២៦:៣៦-៤៥; ៧:១-២៩; លូកា ៦:២៧-៤៩
▪ តើព្រះយេស៊ូនៅឯណាពេលដែលទ្រង់ប្រទាននូវសេចក្ដីបង្រៀនដែលគួរឲ្យចងចាំនោះ? តើនរណាខ្លះមានវត្តមាននៅទីនោះ? ហើយតើអ្វីបានកើតឡើងមុននឹងទ្រង់ប្រទាននូវសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់?
▪ ហេតុអ្វីក៏មិនជាការចម្លែកដែលលូកា បានកត់ទុកអំពីសេចក្ដីបង្រៀនខ្លះតាមកាលៈទេសៈផ្សេងនោះ?
▪ តើអ្វីដែលធ្វើឲ្យសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូមានតម្លៃម្ល៉េះ?
▪ តើអ្នកណាដែលពិតជាមានសុភមង្គល ហើយហេតុអ្វី?
▪ តើអ្នកណាទទួលសេចក្ដីវេទនា ហើយហេតុអ្វី?
▪ តើតាមរបៀបណាដែលសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូជា«អំបិលនៃផែនដី» ហើយជា«ពន្លឺនៃលោកីយ»?
▪ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូបង្ហាញនូវការគោរពដ៏ជ្រាលជ្រៅដល់ក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ?
▪ តើសេចក្ដីបង្គាប់អ្វីដែលព្រះយេស៊ូផ្ដល់ឲ្យ ដើម្បីបំបាត់ចោលនូវដើមហេតុដែលនាំឲ្យសម្លាប់គេនិងការផិតគ្នានោះ?
▪ តើព្រះយេស៊ូចង់មានន័យយ៉ាងណា ពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូលអំពីការបែរម្ខាងទៀតឲ្យគេទះកំផ្លៀង?
▪ តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដូចជាព្រះគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដែរនោះ?
▪ តើសេចក្ដីបង្គាប់អ្វីស្តីអំពីសេចក្ដីអធិស្ឋាន ដែលព្រះយេស៊ូប្រទានឲ្យនោះ?
▪ ហេតុអ្វីក៏ទ្រព្យសម្បត្ដិនៅស្ថានសួគ៌គឺប្រសើរជាង? ហើយតើអាចទទួលទ្រព្យសម្បត្ដិនោះបានដោយដូចម្ដេច?
▪ តើរឿងប្រៀបប្រដូចអ្វីដែលបានផ្ដល់មក ដើម្បីជួយបុគ្គលម្នាក់ឲ្យជៀសវាងពីវត្ថុនិយមនោះ?
▪ ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា គឺមិនចាំបាច់ព្រួយបារម្ភទេ?
▪ តើព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលយ៉ាងណាអំពីការវិនិច្ឆ័យទោសអ្នកដទៃ? ក៏ប៉ុន្តែទ្រង់បង្ហាញពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា គេត្រូវការប្រើការវែកញែកយ៉ាងល្អិតល្អន់ក្នុងការមើលមនុស្ស តើតាមរបៀបណា?
▪ តើព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថែមទៀតយ៉ាងណាអំពីសេចក្ដីអធិស្ឋាន? ហើយតើខ្នាតតម្រានៃចរិយាប្រព្រឹត្តអ្វីដែលទ្រង់ប្រទានមកនោះ?
▪ ព្រះយេស៊ូបង្ហាញថាផ្លូវដែលនាំទៅដល់ជីវិត គឺមិនមែនស្រួលដើរតាមទេ ហើយថានឹងមានគ្រោះថ្នាក់ពីការបំភាន់ថែមទៀតផង តើតាមរបៀបណា?
▪ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូបញ្ចប់សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់? ហើយតើមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណា?