ជំពូកទី១០២
ព្រះគ្រីស្ទយាងចូលទៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមដោយជ័យជំនះ
នាព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ គឺនៅថ្ងៃអាទិត្យទី៩ ខែណែសាន នោះព្រះយេស៊ូយាងចេញពីភូមិបេថានីជាមួយនឹងពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ និងយាងដើរកាត់ភ្នំដើមអូលីវឆ្ពោះទៅក្រុងយេរូសាឡិម។ នៅពេលបន្ដិចទៀតនេះ ព្រះយេស៊ូនិងពួកសិស្សនឹងមកដល់ភូមិបេតផាសេ ដែលនៅចង្កេះភ្នំដើមអូលីវ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលបង្គាប់សិស្សពីរនាក់ថា៖
«ចូរទៅឯភូមិនៅខាងមុខនោះ អ្នកនឹងឃើញមេលា១ គេចងទុក នឹងកូនវានៅជាមួយគ្នា ចូរស្រាយដឹកនាំវាមកឯខ្ញុំ បើអ្នកណាថាអ្វីឲ្យ នោះត្រូវឆ្លើយថា ‹ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ត្រូវការនឹងវា› រួចគេនឹងឲ្យវាមកហើយ»។
ថ្វីបើមុនដំបូងពួកសិស្សមិនបានយល់ថា សេចក្ដីបង្គាប់នេះទាក់ទងនឹងការសម្រេចនៃបទទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរក្ដី តែក្រោយមក ពួកគេបានដឹងអំពីរឿងនេះ។ ព្យាការីសាការីបានទាយប្រាប់ថា ស្តេចដែលត្រូវសន្យារបស់ព្រះនឹងគង់លើសត្វលាយាងចូលក្រុងយេរូសាឡិម គឺជា «លាជំទង់ ជាកូនរបស់មេលា»។ ស្រដៀងគ្នាដែរ នោះស្តេចសាឡូម៉ូនក៏គង់លើកូនលាដែរ ពេលគេចាក់ប្រេងតាំងទ្រង់នោះ។
នៅពេលពួកសិស្សមកដល់ភូមិបេតផាសេ ហើយទៅស្រាយយកកូនលានិងមេរបស់វា នោះអស់អ្នកដែលឈរនៅជិតនោះពោលថា៖ «អ្នកស្រាយវាធ្វើអី?»។ ពេលពួកសិស្សប្រាប់គេថា សត្វនេះគឺសំរាប់ព្រះអម្ចាស់ បុរសនោះក៏អនុញ្ញាតឲ្យពួកសិស្សដឹកសត្វលាយកមកថ្វាយព្រះយេស៊ូ។ ពួកសិស្សក្រាលអាវធំរបស់ខ្លួនលើខ្នងមេលានិងកូនលា។ តែព្រះយេស៊ូគង់លើកូនលាវិញ។
នៅពេលព្រះយេស៊ូយាងឆ្ពោះទៅក្រុងយេរូសាឡិម នោះមានបណ្ដាជនកាន់តែច្រើនឡើងៗ។ មនុស្សម្នាភាគច្រើនយកអាវធំរបស់ខ្លួនមកក្រាលតាមផ្លូវ រីឯអ្នកឯទៀតកាប់មែកឈើមកក្រាលដែរ។ ពួកគេពោលថា៖ «ស្តេចដែលយាងមក ដោយនូវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ប្រកបដោយព្រះពរ សូមឲ្យបានសេចក្ដីក្សេមក្សាន្តនៅស្ថានសួគ៌ នឹងសិរីល្អនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត!»។
ពេលនោះពួកផារីស៊ីខ្លះដែលនៅក្នុងហ្វូងមនុស្សបានទើសចិត្តនឹងការប្រកាសនេះណាស់ ហើយត្អូញត្អែរដាក់ព្រះយេស៊ូថា៖ «លោកគ្រូ! ត្រូវស្តីបន្ទោសដល់ពួកសិស្សលោកផង»។ តែព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៅពួកគេថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា បើអ្នកទាំងនេះនៅស្ងៀម នោះថ្មនឹងស្រែកឡើងវិញ»។
ពេលព្រះយេស៊ូយាងជិតដល់ក្រុងយេរូសាឡិម ទ្រង់ទតឃើញទីក្រុងនេះ ហើយទ្រង់ព្រះកន្សែងនឹកអាណិតក្រុងនេះ ទាំងមានបន្ទូលថា៖ «ឱឯង ឯងអើយ! នៅថ្ងៃរបស់ឯងនេះ គួរណាស់តែឯងបានស្គាល់សេចក្ដី ដែលសំរាប់ឲ្យឯងបានសុខសាន្តទៅ . . . ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ សេចក្ដីទាំងនោះបានកំបាំងនឹងភ្នែកឯងហើយ»។ ក្រុងយេរូសាឡិមនឹងទទួលទណ្ឌកម្ម ចំពោះការមិនស្ដាប់បង្គាប់ដ៏ចេតនានៃមនុស្សក្នុងក្រុងនេះ។ ដ្បិតព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទាយថា៖
«ពួកខ្មាំងសត្រូវឯង[ពួករ៉ូមក្រោមបង្គាប់ឧត្តមសេនីយ៍ទីតុស] នឹងធ្វើបន្ទាយនៅជុំវិញឯង ព្រមទាំងឡោមព័ទ្ធ ហើយបិទផ្លូវគ្រប់ទិស គេនឹងពង្រាបឯងឲ្យស្មើនឹងដី ព្រមទាំងកូនចៅដែលមានក្នុងឯងផង ឥតទុកថ្មណាមួយឲ្យនៅត្រួតលើថ្មណា»ឡើយ។ សេចក្ដីហិនវិនាសដល់ក្រុងយេរូសាឡិមដែលព្រះយេស៊ូបានទាយ តាមពិតបានកើតឡើងនៅឆ្នាំ៧០ .ស.យ. គឺរយៈពេល៣៧ឆ្នាំក្រោយទំនាយនោះ។
ទើបតែបីបួនសប្ដាហ៍មុននេះ មនុស្សជាច្រើនក្នុងចំណោមបណ្ដាជន បានឃើញព្រះយេស៊ូប្រោសឡាសារឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ឥឡូវនេះ ពួកអ្នកទាំងនេះកំពុងតែប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីអព្ភូតហេតុនេះ។ ដូច្នេះ ពេលព្រះយេស៊ូយាងចូលក្រុងយេរូសាឡិម នោះអ្នកនៅក្នុងទីក្រុងទាំងមូលនាំគ្នាជ្រួលច្របល់។ បណ្ដាជនចង់ដឹងដោយសួរថា៖ «លោកនេះជាអ្នកណា?»។ ហ្វូងមនុស្សឆ្លើយឡើងថា៖ «នេះគឺជាហោរាយេស៊ូវ ដែលមកពីភូមិណាសារ៉ែត ស្រុកកាលីឡេ!»។ ពួកផារីស៊ីពេលឃើញសភាពបែបនេះ ក៏ទួញសោកនូវការបរាជ័យរបស់ពួកគេ ដោយពោលពាក្យថា៖ «លោកីយទាំងស្រុងទៅតាមអ្នកនោះហើយ»។
តាមទម្លាប់របស់ព្រះយេស៊ូ ពេលមកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម នោះទ្រង់តែងយាងចូលទៅព្រះវិហារដើម្បីបង្រៀន។ មានមនុស្សខ្វាក់និងមនុស្សខ្វិននាំគ្នាមករកព្រះយេស៊ូ ហើយទ្រង់ប្រោសគេឲ្យជាទាំងអស់គ្នា! ពួកសង្គ្រាជនិងពួកស្ក្រែបបានឃើញអ្វីដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះយេស៊ូកំពុងតែធ្វើ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ពេលពួកគេបានឮក្មេងប្រុសៗស្រែកនៅក្នុងព្រះវិហារថា៖ «ហូសាណា ដល់ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ!» ដូច្នេះពួកគេមានចិត្តខឹងណាស់។ ហើយពួកគេទូលសួរទ្រង់ថា៖ «តើអ្នកឮពាក្យដែលក្មេងទាំងនេះថាឬទេ?»។
ព្រះយេស៊ូឆ្លើយថា៖ «ឮហើយ តើអ្នករាល់គ្នាមិនដែលមើលសេចក្ដីទេឬ . . . ដែលថា‹ទ្រង់បានធ្វើឲ្យសេចក្ដីសរសើរបានគ្រប់លក្ខណ៍ ដោយនូវមាត់កូនក្មេង នឹងកូនដែលនៅបៅ?›»។
ព្រះយេស៊ូបង្រៀនជាបន្ត ហើយទ្រង់ទតឃើញអ្វីៗទាំងអស់ក្នុងព្រះវិហារ។ មិនយូរក្រោយមកថ្ងៃក៏ជ្រេ។ ដូច្នេះ ទ្រង់និងពួកសាវ័ក១២នាក់ក៏ចេញដំណើរទៅភូមិបេថានីវិញ ដែលមានចម្ងាយជាងបីគីឡូម៉ែត្រ។ ទ្រង់ស្នាក់នៅទីនោះនាយប់ថ្ងៃអាទិត្យ ប្រហែលជានៅផ្ទះឡាសារមិត្តរបស់ទ្រង់។ ម៉ាថាយ ២១:១-១១, ១៤-១៧; ម៉ាកុស ១១:១-១១; លូកា ១៩:២៩-៤៤; យ៉ូហាន ១២:១២-១៩; សាការី ៩:៩
▪ តើនៅពេលណានិងតាមរបៀបណា ដែលព្រះយេស៊ូយាងចូលក្រុងយេរូសាឡិមជាស្តេច?
▪ តើហ្វូងមនុស្សសរសើរព្រះយេស៊ូ មានសារៈសំខាន់យ៉ាងណា?
▪ តើព្រះយេស៊ូមានព្រះទ័យយ៉ាងណា ពេលទ្រង់ទតឃើញក្រុងយេរូសាឡិម? ហើយតើទ្រង់មានបន្ទូលអំពីទំនាយអ្វី?
▪ តើមានអ្វីកើតឡើងពេលព្រះយេស៊ូយាងទៅព្រះវិហារ?