ជំពូកទី១១៣
ចិត្តរាបទាបនៅបុណ្យរំលងចុងក្រោយ
ពេត្រុសនិងយ៉ូហានបានស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះយេស៊ូ ក៏បានមកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីរៀបចំសំរាប់ធ្វើបុណ្យរំលង។ តាមមើលទៅ ព្រះយេស៊ូនិងពួកសាវ័កដប់នាក់ទៀតបានមកដល់នៅពេលរសៀល។ ថ្ងៃកំពុងតែលិចនៅជើងមេឃ កាលព្រះយេស៊ូនិងពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់កំពុងចុះពីភ្នំអូលីវ។ នេះជាថ្ងៃចុងក្រោយដែលព្រះយេស៊ូទតឃើញទីក្រុងពីលើភ្នំនេះ រហូតដល់ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។
មិនយូរប៉ុន្មាន ព្រះយេស៊ូនិងពួកសាវ័កមកដល់ទីក្រុងនេះ និងធ្វើដំណើរទៅផ្ទះដែលនឹងធ្វើបុណ្យរំលង។ ព្រះយេស៊ូនិងពួកសាវ័កឡើងជណ្ដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ធំ ពួកគេឃើញការរៀបចំហើយជាស្រេចសំរាប់ពិធីបុណ្យរំលងដែលមានតែទ្រង់និងពួកសាវ័កនោះ។ ព្រះយេស៊ូបានទន្ទឹងចាំទាំងរំភើបដល់គ្រានេះ ដ្បិតទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ខ្ញុំបានចង់ទទួលទានបុណ្យរំលងនេះ ជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាយ៉ាងអស់ពីចិត្ត»។
តាមទំនៀមទំលាប់ នោះពួកអ្នកធ្វើបុណ្យរំលងនឹងពិសាស្រាបួនពែង។ ជាក់ស្តែង ក្រោយពីទទួលយកពែងទីបី នោះព្រះយេស៊ូអរព្រះគុណ រួចមានបន្ទូលថា៖ «ចូរយកពែងនេះចែកគ្នាផឹក ដ្បិតខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ខ្ញុំមិនផឹកពីផលផ្លែទំពាំងបាយជូរទៀតទេ ដរាបដល់នគរព្រះបានមកដល់»។
ក្នុងពេលបរិភោគអាហារនេះ ព្រះយេស៊ូបានក្រោកឡើង ដោះព្រះពស្ត្រចេញ និងយកកន្សែង ហើយចាក់ទឹកក្នុងផើងមួយ។ ជាធម្មតា អ្នកទទួលភ្ញៀវនឹងចាត់ចែងលាងជើងឲ្យពួកភ្ញៀវ។ ប៉ុន្តែ ដោយព្រោះនៅគ្រានេះ ឥតមានអ្នកទទួលភ្ញៀវទេ នោះព្រះយេស៊ូបានបំរើគេវិញ។ សាវ័កណាម្នាក់ក៏អាចឆ្លៀតឱកាសដើម្បីធ្វើការនេះបានដែរ តែតាមមើលទៅ ដោយព្រោះនៅមានទំនាស់ក្នុងចំណោមពួកគេ ដូច្នេះគ្មានអ្នកណាខ្វល់ទេ។ ឥឡូវនេះ ពួកគេអាម៉ាស់មុខណាស់ ពេលឃើញព្រះយេស៊ូចាប់ផ្ដើមលាងជើងរបស់ពួកគេនោះ។
ពេលព្រះយេស៊ូមកឯពេត្រុស នោះគាត់ទូលប្រកែកថា៖ «ទ្រង់មិនត្រូវលាងជើងឲ្យទូលបង្គំសោះឡើយ»។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «បើខ្ញុំមិនលាងឲ្យអ្នក នោះអ្នកគ្មានចំណែកជាមួយនឹងខ្ញុំទេ»។
ពេត្រុសទូលទ្រង់ថា៖ «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ! បើដូច្នោះ សូមកុំលាងត្រឹមតែជើងទូលបង្គំប៉ុណ្ណោះឡើយ គឺសូមលាងដល់ទាំងដៃទាំងក្បាលផងចុះ»។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលឆ្លើយថា៖ «អ្នកណាដែលងូតទឹកហើយ នោះត្រូវការលាងតែជើងប៉ុណ្ណោះ ឲ្យបានស្អាតទាំងអស់ ឯអ្នករាល់គ្នាក៏បានស្អាតហើយ តែមិនមែនទាំងអស់គ្នាទេ»។ ទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះ ពីព្រោះទ្រង់ជ្រាបថា យូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតកំពុងតែគ្រោងនឹងក្បត់ទ្រង់។
កាលព្រះយេស៊ូបានលាងជើងពួកសាវ័ក១២នាក់រួចហើយ ក្នុងនោះក៏មានជើងរបស់យូដាសដែលជាអ្នកក្បត់ទ្រង់ដែរ ហើយទ្រង់ក៏ពាក់ព្រះពស្ត្រទ្រង់វិញ និងទ្រង់គង់ចុះនៅតុ។ រួចមក ទ្រង់មានបន្ទូលទៅពួកគេថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាយល់ការដែលខ្ញុំទើបនឹងធ្វើនេះឬទេ? អ្នករាល់គ្នាហៅខ្ញុំជាលោកគ្រូ ហើយជាព្រះអម្ចាស់ នោះក៏ត្រូវមែន ពីព្រោះគឺខ្ញុំនេះហើយ ដូច្នេះ បើខ្ញុំ ដែលជាព្រះអម្ចាស់ ហើយជាគ្រូ បានលាងជើង ឲ្យអ្នករាល់គ្នា នោះគួរតែឲ្យអ្នករាល់គ្នាលាងជើង ដល់គ្នានឹងគ្នាដែរ ដ្បិតខ្ញុំបានធ្វើដំរាប់ទុកឲ្យអ្នករាល់គ្នាហើយ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាត្រាប់តាមការដែលខ្ញុំបានធ្វើឲ្យនោះ ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា បាវមិនមែនធំជាងចៅហ្វាយទេ ហើយអ្នកបំរើក៏មិនធំជាងអ្នកដែលប្រើដែរ បើអ្នករាល់គ្នាដឹងសេចក្ដីទាំងនេះ ហើយប្រព្រឹត្តតាមនោះមានពរហើយ»។
នេះជាមេរៀនដ៏ល្អមែនអំពីកិច្ចបំរើដ៏រាបទាប! ពួកសាវ័កមិនគួរចង់បានតែលេខមួយ ដោយគិតថា ពួកគេជាបុគ្គលដ៏សំខាន់ ហើយឲ្យអ្នកដទៃបំរើពួកគេជានិច្ចនោះទេ។ ពួកគេគួរតែធ្វើតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ។ កិច្ចការនេះមិនមែនជាក្បួនរីតិ៍លាងជើងនោះទេ។ តែធ្វើឡើងដោយស្ម័គ្រចិត្ត បំរើដោយឥតរើសមុខ ទោះជាកិច្ចការនោះគឺតូចតាចឬមិនគួរឲ្យចង់ធ្វើក៏ដោយ។ ម៉ាថាយ ២៦:២០, ២១; ម៉ាកុស ១៤:១៧, ១៨; លូកា ២២:១៤-១៨; ៧:៤៤; យ៉ូហាន ១៣:១-១៧
▪ ពេលព្រះយេស៊ូទតមើលក្រុងយេរូសាឡិម កាលទ្រង់ចូលក្រុងនេះដើម្បីធ្វើបុណ្យរំលង តើហេតុអ្វីលើកនេះជាពេលដ៏ពិសេស?
▪ ក្នុងកំឡុងបុណ្យរំលង តើពែងទីប៉ុន្មានដែលព្រះយេស៊ូហុចឲ្យពួកសាវ័ក១២នាក់ ពេលទ្រង់អរព្រះគុណហើយនោះ?
▪ តាមទំនៀមទម្លាប់ តើគេបំរើពួកភ្ញៀវយ៉ាងណា ពេលព្រះយេស៊ូគង់លើផែនដី? ហើយហេតុអ្វីក៏គ្មាននរណាម្នាក់បំរើដូច្នោះក្នុងពិធីបុណ្យរំលង ដែលព្រះយេស៊ូនិងពួកសាវ័កកំពុងតែធ្វើនោះ?
▪ តើព្រះយេស៊ូមានបំណងអ្វីក្នុងការបំរើពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់ ដោយលាងជើងឲ្យពួកគេនោះ?