ជំពូកទី២
សៀវភៅដែលបង្ហាញនូវចំណេះអំពីព្រះ
គឺមានតែព្រះអាទិទេពដ៏ប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នៃយើងតែប៉ុណ្ណោះ ដែលសមនឹងផ្ដល់សៀវភៅបង្គាប់និងណែនាំសំរាប់មនុស្សជាតិ។ ហើយតើអ្នកមិនយល់ស្របទេឬ ថាមនុស្សត្រូវការសេចក្ដីណែនាំនោះ?
២ ជាង២.៥០០ឆ្នាំមកហើយ ព្យាការីនិងអ្នកប្រវត្ដិសាស្ត្រម្នាក់បានសរសេរថា៖ «ដែលដំរង់ជំហានរបស់ខ្លួន នោះក៏មិនស្រេចនៅមនុស្សដែលដើរដែរ»។ (យេរេមា ១០:២៣) សព្វថ្ងៃ សេចក្ដីនេះគឺឃើញថារឹតតែត្រូវពិតមែន។ ដូច្នេះ អ្នកប្រវត្ដិសាស្ត្រ ឈ្មោះ វាល្លាម ហ. ម័កនីល្ល កត់សម្គាល់ថា៖ «ការផ្សងព្រេងនៃមនុស្សលើផ្ទៃផែនដីនេះ គឺបានជួបនឹងវិបត្ដិ ដែលសឹងតែកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់មិនឈប់ឈរ ហើយនិងការរំខានសៅហ្មងដល់របៀបរបបដែលតាំងឡើងនៃសង្គម»។
៣ ព្រះគម្ពីរបំពេញបំណងយើងបានទាំងអស់ ក្នុងការត្រូវការចង់បានសេចក្ដីដឹកនាំដ៏ប្រាជ្ញា។ ពិតមែនហើយ មនុស្សជាច្រើនស្រយុតចិត្ត ពេលគេពិនិត្យមើលព្រះគម្ពីរជាលើកដំបូង។ ព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅធំមួយ ហើយចំណែកខ្លះនៃព្រះគម្ពីរគឺមិនងាយយល់ទេ។ ប៉ុន្តែបើគេឲ្យអ្នកនូវឯកសារផ្លូវច្បាប់ ដែលរៀបរាប់អ្វីដែលអ្នកត្រូវធ្វើ ដើម្បីទទួលកេរ្ដិ៍មរតកដ៏មានតម្លៃ តើអ្នកមិនចំណាយពេលពិនិត្យឯកសារនេះឲ្យបានហ្មត់ចត់ទេឬ? បើអ្នកឃើញថាចំណែកខ្លះនៃឯកសារគឺពិបាកយល់ នោះអ្នកប្រហែលរកជំនួយពីអ្នកណាម្នាក់ដែលមានការពិសោធនឹងរឿងបែបនេះ។ ហេតុអ្វីមិនពិនិត្យមើលព្រះគម្ពីរតាមគំនិតស្រដៀងគ្នាអញ្ចឹងដែរ? (កិច្ចការ ១៧:១១) មានរបស់ច្រើនថែមទៀតដែលជាប់ទាក់ទង ហើយសំខាន់ជាងកេរ្ដិ៍មរតកខាងសម្ភារៈទៅទៀត។ ដូចយើងបានរៀននៅជំពូកមុននេះ ចំណេះអំពីព្រះគឺអាចនាំទៅដល់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។
៤ សូមយើងពិនិត្យមើលសៀវភៅដែលបង្ហាញនូវចំណេះអំពីព្រះ។ យើងនឹងរៀបរាប់ប្រាប់អំពីព្រះគម្ពីរដោយសង្ខេបសិន។ រួចមកយើងនឹងពិគ្រោះមូលហេតុដែលមនុស្សចេះដឹងជាច្រើន ជឿជាព្រះគម្ពីរគឺជាបន្ទូលដែលបណ្ដាលមកពីព្រះ។
តើមានអ្វីនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ
៥ ព្រះគម្ពីរមានសៀវភៅ៦៦ក្បាល ចែកចេញជាពីរចំណែកដែលគេតែងហៅថា សញ្ញាចាស់និងសញ្ញាថ្មី។ សៀវភៅគម្ពីរ៣៩ក្បាលគឺសរសេរភាគច្រើនជាភាសាហេព្រើរ ហើយ២៧ក្បាលទៀតជាភាសាក្រិក។ បទគម្ពីរហេព្រើរដែលមានសៀវភៅលោកុប្បត្តិដល់សៀវភៅម៉ាឡាគី គឺបរិយាយពីការបង្កបង្កើត ព្រមទាំងប្រវត្ដិមនុស្សក្នុងរយៈ៣.៥០០ឆ្នាំដំបូង។ ពិនិត្យមើលព្រះគម្ពីរមួយចំណែកនេះ យើងក៏ជ្រាបអំពីការដែលព្រះទាក់ទងជាមួយពួកអ៊ីស្រាអែល—ចាប់ពីពេលពួកគេបានកើតជាសាសន៍មួយក្នុងសតវត្សទី១៦ម.ស.យ. រហូតចូលដល់សតវត្សទី៥ម.ស.យ.។a បទគម្ពីរក្រិកដែលមានសៀវភៅម៉ាថាយដល់សៀវភៅវិវរណៈ គឺរៀបរាប់អំពីសេចក្ដីបង្រៀននិងសកម្មភាពនៃព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនិងពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ក្នុងសតវត្សទីមួយស.យ.។
៦ អ្នកខ្លះអះអាងថា«សញ្ញាចាស់»គឺសំរាប់ពួកយូដា ហើយថា«សញ្ញាថ្មី»គឺសំរាប់ពួកគ្រីស្ទាន។ ប៉ុន្តែ ស្របតាមធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦ «គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍»ផង។ ដូច្នេះ ការរៀនសូត្របទគម្ពីរឲ្យបានត្រឹមត្រូវ គឺត្រូវរួមព្រះគម្ពីរទាំងមូល។ តាមការពិត ព្រះគម្ពីរពីរចំណែកនេះគឺបង្គ្រប់គ្នាទៅវិញទៅមក សម្រុះបញ្ចូលគ្នាកើតបានជាសាច់រឿងមួយនៃព្រះគម្ពីរទាំងមូល។
៧ ប្រហែលជាអ្នកបានចូលរួមក្នុងពិធីសាសនាអស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយ និងបានឮគេអានខគម្ពីរខ្លះ។ ឬក៏អ្នកប្រហែលបានអានប្រយោគខ្លះដែលដកស្រង់ពីព្រះគម្ពីរខ្លួនឯងផង។ តើអ្នកដឹងថាព្រះគម្ពីរមានសាច់រឿងតែមួយដដែល ចាប់ពីសៀវភៅលោកុប្បត្តិដល់សៀវភៅវិវរណៈនោះទេ? ត្រូវហើយ គឺសាច់រឿងតែមួយសម្រុះគ្នាពីដើមដល់ចប់ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ តើសាច់រឿងនោះជាអ្វី? គឺជាការធ្វើយុត្ដិកម្មថាព្រះមានសិទ្ធិត្រឹមត្រូវគ្រប់គ្រងមនុស្សជាតិ និងការសម្រេចគោលបំណងដ៏ប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយរយៈព្រះរាជាណាចក្រទ្រង់។ ក្រោយមកយើងនឹងរៀនអំពីរបៀបដែលព្រះនឹងសម្រេចគោលបំណងនេះ។
៨ ក្រៅពីរៀបរាប់ប្រាប់គោលបំណងនៃព្រះ ព្រះគម្ពីរក៏សម្ដែងឲ្យឃើញនូវបុគ្គលិកលក្ខណៈនៃទ្រង់ដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ យើងជ្រាបពីព្រះគម្ពីរថា ព្រះទ្រង់ចេះមានអារម្មណ៍ ហើយថាការសម្រេចចិត្តរបស់យើងគឺសំខាន់ដល់ទ្រង់។ (ទំនុកដំកើង ៧៨:៤០, ៤១; សុភាសិត ២៧:១១; អេសេគាល ៣៣:១១) ទំនុកដំកើង ១០៣:៨-១៤ ចែងថា ព្រះ«ទ្រង់មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ហើយនឹងសេចក្ដីអាណិតអាសូរ ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្ដីសប្បុរសដ៏បរិបូរ»។ ទ្រង់ប្រព្រឹត្តនឹងយើងដោយសេចក្ដីអាណិតមេត្ដា ទាំង‹នឹកចាំថា យើងគឺបានត្រូវបង្កើតមកពីធូលីដីប៉ុណ្ណោះ› ហើយនឹងត្រឡប់ទៅជាធូលីដីវិញពេលយើងស្លាប់ទៅ។ (លោកុប្បត្តិ ២:៧; ៣:១៩) នេះជាគុណសម្បត្ដិដ៏ល្អម្ល៉េះហ្ន៎ដែលទ្រង់សម្ដែងចំពោះមនុស្ស! តើមិនមែនជាព្រះបែបនេះទេឬ ដែលអ្នកចង់ថ្វាយបង្គំនោះ?
៩ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញឲ្យយើងឃើញច្បាស់នូវខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ ដែលជួនកាលគឺចែងទុកជាច្បាប់។ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញយខ្នាតតម្រាទាំងនេះ គឺឆ្លុះឃើញក្នុងគោលការណ៍ ដែលបង្រៀនដោយប្រើវត្ថុ។ ព្រះបណ្ដាលឲ្យព្រឹត្ដិការណ៍ខ្លះក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលបុរាណ មានកត់ទុកដើម្បីផលប្រយោជន៍យើង។ រឿងដ៏ត្រង់ឥតលាក់លាមទាំងនេះ បង្ហាញនូវអ្វីដែលកើតឡើង ពេលមនុស្សប្រព្រឹត្តស្របនឹងគោលបំណងព្រះ ព្រមទាំងលទ្ធផលអាក្រក់ពេលពួកគេប្រព្រឹត្តតាមតែចិត្តខ្លួន។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៥:៤; ១១:៤-៦; របាក្សត្រទី២ ១៥:៨-១៥) ការអានរឿងពិតមែនទែនទាំងនេះនឹងមានឥទ្ធិពលលើចិត្តរបស់យើង។ បើសិនយើងខំរកនឹកគិតក្នុងចិត្តអំពីព្រឹត្ដិការណ៍ដែលកត់ទុកទាំងនេះ នោះយើងអាចប្រៀបខ្លួនយើងជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលជាប់ទាក់ទង។ ដូច្នេះ យើងអាចបានផលប្រយោជន៍ពីឧទាហរណ៍ល្អ ហើយអាចជៀសវាងលទ្ធផលអាក្រក់របស់ពួកអ្នកធ្វើខុសវិញ។ ប៉ុន្តែ សំនួរដ៏សំខាន់ជាទីបំផុតនេះ គឺត្រូវតែឆ្លើយសិន គឺថា៖ ដូចម្ដេចយើងនឹងអាចប្រាកដបាន ជាអ្វីដែលយើងអានក្នុងព្រះគម្ពីរគឺពិតជាបណ្ដាលមកពីព្រះមែននោះ?
តើអ្នកអាចទុកចិត្តព្រះគម្ពីរបានឬទេ?
១០ ប្រហែលជាអ្នកបានសម្គាល់ឃើញថា សៀវភៅជាច្រើនដែលផ្ដល់ដំបូន្មានបានក្លាយជាហួសសម័យ ក្នុងរយៈតែពីរបីឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ ចុះចំពោះព្រះគម្ពីរវិញ? ព្រះគម្ពីរគឺចាស់ណាស់ ហើយជិត២០០០ឆ្នាំមកហើយ តាំងពីគេបានសរសេរប្រយោគចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរ។ ដូច្នេះ អ្នកខ្លះយល់ថាព្រះគម្ពីរគឺឥតប្រើការបានទេក្នុងសម័យទំនើបយើងនេះ។ តែបើព្រះគម្ពីរគឺបណ្ដាលមកពីព្រះ នោះដំបូន្មានព្រះគម្ពីរគួរតែទាន់សម័យជានិច្ច ទោះជាព្រះគម្ពីរមានអាយុចាស់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ បទគម្ពីរគួរតែនៅ«មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន ការរំឭកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅដំរង់ នឹងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្ដីសុចរិត ដើម្បីឲ្យអ្នកសំណប់របស់ព្រះបានគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ហើយមានគ្រប់ទាំងចំណេះ សំរាប់នឹងធ្វើការល្អគ្រប់មុខ»។ —ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧
១១ ការពិនិត្យច្បាស់លាស់បង្ហាញឲ្យឃើញថា គោលការណ៍ព្រះគម្ពីរនៅតែមានប្រយោជន៍ ប្រើការបានសព្វថ្ងៃនេះ ដូចកាលដែលគេកត់ទុកជាលើកដំបូងដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ ចំពោះរឿងមនុស្ស ព្រះគម្ពីរសម្ដែងនូវការដឹងយល់យ៉ាងវាងវៃ ដែលតែងមានផលប្រយោជន៍ដល់មនុស្សគ្រប់តំណ។ យើងអាចឃើញការនេះយ៉ាងងាយ ក្នុងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូនៅលើភ្នំ ដែលចែងក្នុងសៀវភៅម៉ាថាយ ជំពូកទី៥ដល់ទី៧។ សេចក្ដីបង្រៀននេះធ្វើឲ្យលោកមហាន់ដាស់ ហ្គាន់ឌី ដែលជាអ្នកដឹកនាំជាតិឥណ្ឌាកាលពីមុន ស្ងើចចិត្តណាស់ ដែលតាមសេចក្ដីរាយការណ៍ថាលោកបានប្រាប់មន្ត្រីជាតិអង់គ្លេសម្នាក់ថា៖ «ប្រសិនបើប្រទេសរបស់លោកនឹងប្រទេសខ្ញុំប្រតិបត្ដិតាមសេចក្ដីបង្រៀននៃព្រះយេស៊ូ ដែលទ្រង់មានបន្ទូលនៅលើភ្នំនោះ បញ្ហារបស់យើងនឹងបានដោះស្រាយរួចមិនខាន ហើយមិនគ្រាន់តែបញ្ហារបស់ប្រទេសយើងប៉ុណ្ណោះ គឺបញ្ហាពេញពិភពលោកក៏ដោះស្រាយរួចដែរ»។
១២ អញ្ចឹងហើយបានជាមនុស្សស្ងើចចិត្តចំពោះសេចក្ដីបង្រៀននៃព្រះយេស៊ូណាស់! ក្នុងសេចក្ដីបង្រៀននៅលើភ្នំ ទ្រង់បង្ហាញយើងនូវផ្លូវដែលនាំទៅដល់សុភមង្គល។ ទ្រង់ពន្យល់អំពីរបៀបសម្រុះសម្រួលការទាស់ទែងគ្នា។ ព្រះយេស៊ូបង្គាប់ឲ្យត្រូវអធិស្ឋានយ៉ាងដូចម្ដេច។ ទ្រង់ចង្អុលប្រាប់អំពីអាកប្បកិរិយាដ៏ឆ្លាតបំផុតចំពោះសេចក្ដីត្រូវការខាងវត្ថុ ហើយប្រទានសុវណ្ណវិន័យសំរាប់ជួយយើងឲ្យបានប្រាស្រ័យល្អរវាងមនុស្សឯទៀត។ របៀបរកសម្គាល់ការក្លែងបន្លំខាងសាសនានឹងរបៀបរកអនាគតដ៏សុខសាន្តបាន ក៏មានបរិយាយប្រាប់ក្នុងសេចក្ដីបង្រៀននេះដែរ។
១៣ ក្នុងសេចក្ដីបង្រៀននៅលើភ្នំ និងក្នុងទំព័រឯទៀតរបស់ព្រះគម្ពីរទាំងមូល ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងនូវអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ និងអ្វីដែលយើងត្រូវជៀសវាង ដើម្បីឲ្យយើងបានចម្រើនប្រសើរឡើងក្នុងជីវិត។ ដំបូន្មាននៃព្រះគម្ពីរគឺមានប្រយោជន៍ណាស់ ដែលបណ្ដាលឲ្យអ្នកអប់រំម្នាក់និយាយថា៖ «ថ្វីបើរូបខ្ញុំជាអ្នកឲ្យឱវាទដល់កូនសិស្សនៅសាលាមធ្យមសិក្សា មានសញ្ញាប័ត្របរិញ្ញាត្រីនិងបរិញ្ញាទោ ហើយទាំងបានអានសៀវភៅជាច្រើនអំពីសុខភាពខាងចិត្តនិងអំពីចិត្តសាស្ត្រក៏ដោយ ខ្ញុំបានរកឃើញថា ដំបូន្មានព្រះគម្ពីរដែលប្រាប់អំពីការផ្សេងៗ ដូចជាការជួយអាពាហ៍ពិពាហ៍ឲ្យបានសម្រេចជោគជ័យ ការការពារកុំឲ្យជនវ័យក្មេងប្រព្រឹត្តបទល្មើសនិងរបៀបរកបានមិត្តទាំងឲ្យនៅបានជាប់ជានិច្ច នោះដ៏ល្អប្រសើរជាងអ្វីៗទាំងអស់ ដែលខ្ញុំបានអាននិងបានសិក្សា នៅមហាវិទ្យាល័យទៅទៀត»។ ព្រះគម្ពីរគឺមិនគ្រាន់តែមានផលប្រយោជន៍ហើយទាន់សម័យប៉ុណ្ណោះទេ គឺថែមទាំងទុកចិត្តជឿបានផង។
ត្រឹមត្រូវនឹងទុកចិត្តជឿបាន
១៤ ទោះបីព្រះគម្ពីរមិនមែនជាសៀវភៅវិទ្យាសាស្ត្រក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរគឺត្រឹមត្រូវតាមវិទ្យាសាស្ត្រជាដរាប។ ជាឧទាហរណ៍ នៅគ្រាដែលមនុស្សភាគច្រើនជឿថា ផែនដីមានរាងសំប៉ែត នោះព្យាការីអេសាយបានថ្លែងអំពីផែនដីថាជា«រង្វង់» (ពាក្យហេព្រើរ ឆួក ក្នុងនេះមានន័យថា«ដុំមូល»)។ (អេសាយ ៤០:២២) គំនិតដែលថាផែនដីជាដុំមូល គឺមិនសូវមានគេទទួលស្គាល់ទេ ទាល់តែដល់ពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំក្រោយជំនាន់អេសាយ។ ថែមទៅទៀត យ៉ូប ២៦:៧—ដែលបានត្រូវសរសេរជាង៣០០០ឆ្នាំមកហើយនោះ—ថ្លែងថាព្រះ«ព្យួរផែនដីនៅទទេធេង»។ អ្នកប្រាជ្ញខាងព្រះគម្ពីរម្នាក់និយាយថា៖ «របៀបដែលលោកយ៉ូបដឹងសេចក្ដីពិតដែលបានត្រូវសម្ដែងបញ្ជាក់ដោយតារាវិទ្យាហើយ ថាផែនដីគឺព្យួរនៅនឹងខ្លួនឯង ក្នុងអវកាសទទេល្ហល្ហេវនោះ គឺជាសំនួរដែលមិនងាយឆ្លើយបានទេដោយពួកអ្នកដែលបដិសេធថា បទគម្ពីរបរិសុទ្ធមិនមែនបណ្ដាលមកពីព្រះ»។
១៥ បែបបទនៃសេចក្ដីរាយការណ៍ក្នុងព្រះគម្ពីរក៏ពង្រឹងការទុកចិត្តរបស់យើងលើសៀវភៅដ៏ចាស់ជរានេះដែរ។ មិនដូចរឿងព្រេងទេ ព្រឹត្ដិការណ៍ដែលប្រាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺមានជាប់ទាក់ទងនឹងមនុស្សនិងពេលវេលាយ៉ាងជាក់លាក់។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៤:២៥; អេសាយ ៣៦:១; លូកា ៣:១, ២) ហើយពួកអ្នកប្រវត្ដិសាស្ត្របុរាណសឹងតែប្រាប់ពន្លើសជានិច្ច អំពីជ័យជំនះនៃពួកអ្នកដឹកនាំគេ ហើយលាក់បាំងការបរាជ័យនិងកំហុសនៃពួកគេ រីឯពួកអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរវិញគឺត្រង់ឥតលាក់លាមទេ ហើយប្រាប់ដោយស្មោះ—គឺប្រាប់ទាំងអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់ខ្លួនផង។—ជនគណនា ២០:៧-១៣; សាំយូអែលទី២ ១២:៧-១៤; ២៤:១០
សៀវភៅទំនាយ
១៦ ទំនាយដែលបានសម្រេចហើយក៏ផ្ដល់ទីសំអាងដ៏ប្រាកដប្រជា ថាព្រះគម្ពីរគឺបណ្ដាលមកពីព្រះ។ ព្រះគម្ពីរមានទំនាយជាច្រើន ដែលបានត្រូវសម្រេចក្នុងគ្រប់សេចក្ដីល្អិតល្អន់។ ប្រាកដហើយ មនុស្សលោកធម្មតាមិនអាចបណ្ដាលឲ្យការនេះសម្រេចបានទេ។ ដូច្នេះ តើអ្វីទៅដែលនៅពីក្រោយទំនាយទាំងនេះ? ព្រះគម្ពីរចែងប្រាប់ផ្ទាល់ថា «ទំនាយមិនដែលមក ដោយបំណងចិត្តមនុស្សទេ គឺជាមនុស្សបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ដែលបានទាយ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» ឬសកម្មពលរបស់ព្រះវិញ។ (ពេត្រុសទី២ ១:២១) សូមយើងពិចារណាមើលឧទាហរណ៍ខ្លះ។
១៧ ការធ្លាក់អំណាចនៃក្រុងបាប៊ីឡូន។ អេសាយ និងយេរេមាទាំងពីរនាក់បានទាយអំពីបាប៊ីឡូនធ្លាក់ក្នុងកណ្ដាប់ដៃនៃពួកសាសន៍មេឌីនិងពើស៊ី។ គួរឲ្យអស្ចារ្យណាស់ ទំនាយរបស់អេសាយអំពីព្រឹត្ដិការណ៍នេះ បានត្រូវកត់ទុកប្រហែល២០០ឆ្នាំមុនបាប៊ីឡូនត្រូវបរាជ័យ! ចំណុចខាងក្រោមនេះនៃទំនាយ ឥឡូវគឺជាព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏ល្បីក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ៖ ការសម្រកទឹកទន្លេអ៊ើប្រាត ដោយបង្វែរទឹកទន្លេឲ្យហូរចូលទៅក្នុងបឹងដែលមនុស្សជីក (អេសាយ ៤៤:២៧; យេរេមា ៥០:៣៨); ការធ្វេសប្រហែសមិនមានការឃ្លាំយាមគ្រប់គ្រាន់នៅខ្លោងទ្វារទន្លេបាប៊ីឡូន (អេសាយ ៤៥:១); និងការវាយដណ្ដើមយកទីក្រុងបាន ដោយអ្នកគ្រប់គ្រងឈ្មោះស៊ីរូស។—អេសាយ ៤៤:២៨
១៨ ការឡើងនិងការធ្លាក់អំណាចនៃ«ស្តេចសាសន៍ក្រេក»។ ក្នុងចក្ខុនិមិត្ត ដានីយ៉ែលបានឃើញពពែឈ្មោលមួយជល់ចៀមឈ្មោលមួយស្លាប់ បំបាក់ស្នែងទាំងពីររបស់វា។ រួចមកស្នែងមួយធំរបស់ពពែក៏ត្រូវបាក់ ហើយស្នែងបួនក៏ដុះឡើងជំនួសវិញ។ (ដានីយ៉ែល ៨:១-៨) សេចក្ដីនេះបានត្រូវពន្យល់ប្រាប់ដល់ដានីយ៉ែលថា៖ «ឯចៀមឈ្មោលមានស្នែង២ដែលឯងបានឃើញ នោះគឺជាស្តេចសាសន៍មេឌី នឹងស្តេចសាសន៍ពើស៊ី ហើយពពែឈ្មោលរោមស្រមូវនោះ គឺជាស្តេចសាសន៍ក្រេកវិញ ចំណែកស្នែង១ធំដែលនៅជាកណ្ដាលភ្នែកទាំង២នោះ គឺជាស្តេចដើមដំបូង ឯដំណើរដែលស្នែងនោះត្រូវបាក់ ហើយមានស្នែង៤ដុះឡើងជំនួស នោះគឺជានគរ៤ ដែលនឹងកើតឡើង ពីសាសន៍នោះ តែមិនមែនមានអំណាចដូចស្តេចដើមនោះទេ»។ (ដានីយ៉ែល ៨:២០-២២) គឺត្រូវតាមទំនាយមែន ប្រហែលពីរសតវត្សក្រោយមក «ស្តេចសាសន៍ក្រេក» អ័លេក្សានត្រុសដ៏ធំបានរំលំចក្រភពស្នែងពីរនៃសាសន៍មេឌី-ពើស៊ីទៅ។ អ័លេក្សានត្រុសទទួលមរណភាពនៅឆ្នាំ៣២៣ ម.ស.យ. ហើយក្រោយមកក៏បានមេទ័ពបួននាក់របស់លោកឡើងកាន់អំណាចវិញ។ ប៉ុន្តែ រាជាណាចក្រក្រោយៗទាំងប៉ុន្មាននេះគឺឥតមានអំណាចខ្លាំងក្លាដូចចក្រភពរបស់អ័លេក្សានត្រុសទេ។
១៩ ជីវិតនៃព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ បទគម្ពីរហេព្រើរមានទំនាយជាច្រើនដែលបានត្រូវសម្រេចអំពីការចាប់កំណើត កិច្ចបំរើ ការសោយទិវង្គតនិងការប្រោសរស់ឡើងវិញនៃព្រះយេស៊ូ។ ជាឧទាហរណ៍ មីកាបានទាយទុកជាង៧០០ឆ្នាំមុនថា ព្រះមេស្ស៊ីឬព្រះគ្រីស្ទនឹងមកចាប់កំណើតនៅបេថ្លេហិម។ (មីកា ៥:១; លូកា ២:៤-៧) អេសាយដែលនៅជំនាន់មីកាដែលនោះ ក៏បានទាយថាព្រះមេស្ស៊ីនឹងត្រូវគេវាយហើយស្ដោះដាក់។ (អេសាយ ៥០:៦; ម៉ាថាយ ២៦:៦៧) មុន៥០០ឆ្នាំ សាការីបានទាយថា ព្រះមេស្ស៊ីនឹងត្រូវគេក្បត់ ដើម្បីប្រាក់៣០ដុំ។ (សាការី ១១:១២; ម៉ាថាយ ២៦:១៥) មុនជាងមួយពាន់ឆ្នាំ ដាវីឌបានទាយប្រាប់អំពីកាលៈទេសៈដែលទាក់ទងនឹងការសោយទិវង្គតនៃព្រះយេស៊ូជាព្រះមេស្ស៊ី។ (ទំនុកដំកើង ២២:៧, ៨, ១៨; ម៉ាថាយ ២៧:៣៥, ៣៩-៤៣) ហើយមុនប្រហែលប្រាំសតវត្ស ទំនាយរបស់ដានីយ៉ែល សម្ដែងប្រាប់នូវវេលាដែលព្រះមេស្ស៊ីនឹងលេចខ្លួនមក ព្រមទាំងកំឡុងពេលនៃកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់ និងគ្រាដែលទ្រង់ត្រូវសោយទិវង្គតផង។ (ដានីយ៉ែល ៩:២៤-២៧) នេះគ្រាន់តែជាទំនាយខ្លះៗតែប៉ុណ្ណោះ ដែលបានត្រូវសម្រេចអំពីព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ អ្នកនឹងឃើញថាមានប្រយោជន៍ជាមិនខាន ដោយអានអំពីទ្រង់ថែមទៀតនៅជំពូកក្រោយ។
២០ ទំនាយជាច្រើនដែលទាយទុកជាយូរមក បានត្រូវសម្រេចរួចហើយ។ អ្នកប្រហែលនឹងសួរថា ‹ប៉ុន្តែ តើនេះមានអ្វីទាក់ទងនឹងជីវិតខ្ញុំ›? បើសិនមានអ្នកណាម្នាក់ប្រាប់អ្នកនូវសេចក្ដីពិតអស់ជាច្រើនឆ្នាំ តើអ្នកស្រាប់តែមិនជឿគាត់ភ្លាមឬ បើគាត់និយាយរឿងអ្វីមួយថ្មី? គឺអត់ទេ! ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់សេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល។ តើនេះមិនគួរធ្វើឲ្យអ្នកទុកចិត្តថែមទេឬ លើសេចក្ដីសន្យានៃព្រះគម្ពីរ ដូចជាទំនាយព្រះគម្ពីរអំពីសួនមនោរម្យលើផែនដី ដែលជិតមកដល់ហើយនោះ? ប្រាកដហើយ យើងអាចទុកចិត្តបានដូចប៉ុលដែរ ដែលជាសិស្សនៃព្រះយេស៊ូនៅសតវត្សទីមួយ ដែលសរសេរថា ‹ព្រះមិនចេះភូតទេ›។ (ទីតុស ១:២) ថែមទៅទៀត ពេលយើងអានបទគម្ពីរហើយអនុវត្តតាមដំបូន្មានបទគម្ពីរផង នោះយើងគឺប្រើប្រាជ្ញាដែលមនុស្សមិនអាចរកបានដោយខ្លួនគេឡើយ ដ្បិតព្រះគម្ពីរគឺជាសៀវភៅដែលបង្ហាញនូវចំណេះអំពីព្រះ ដែលនាំទៅដល់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។
«សង្វាតរក»ចំណេះអំពីព្រះ
២១ ពេលអ្នករៀនសូត្រព្រះគម្ពីរ អ្នកប្រហែលបានរៀនដឹងនូវរបស់ដែលខុសពីអ្វីៗដែលអ្នកបានរៀនកាលពីមុន។ អ្នកប្រហែលជាឃើញថា ទំនៀមទម្លាប់សាសនាខ្លះដែលអ្នកចូលចិត្តយ៉ាងខ្លាំងនោះ មិនផ្គាប់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះផង។ អ្នកនឹងជ្រាបថា ព្រះមានខ្នាតតម្រាសំរាប់ការខុសត្រូវ ដែលខ្ពស់ជាងខ្នាតតម្រាដ៏មានទូទៅក្នុងលោកីយ៍ដ៏មិនចេះហាមឃាត់សោះនេះ។ នេះប្រហែលជាហួសហេតុពេកណាស់នៅពេលដំបូង។ ប៉ុន្តែ សូមឲ្យមានចិត្តអត់ធ្មត់! សូមពិនិត្យមើលព្រះគម្ពីរឲ្យហ្មត់ចត់ ដើម្បីរកចំណេះអំពីព្រះ។ សូមអ្នកបើកចំហចិត្តផង ក្រែងមានដំបូន្មានណាក្នុងព្រះគម្ពីរតម្រូវឲ្យអ្នកកែប្រែក្នុងការគិតគូរនិងការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នក។
២២ បងប្អូនញាតិមិត្តដែលមានបំណងចិត្តល្អ ប្រហែលប្រឆាំងនឹងអ្នកក្នុងការរៀនសូត្រព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់ថា៖ «ដូច្នេះ អស់អ្នកណាដែលទទួលថ្លែងប្រាប់ពីខ្ញុំ នៅមុខមនុស្សលោក នោះខ្ញុំនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីអ្នកនោះ នៅចំពោះព្រះវរបិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដែរ តែអ្នកណាដែលមិនព្រមទទួលស្គាល់ខ្ញុំ នៅមុខមនុស្សលោកទេ នោះខ្ញុំក៏មិនព្រមទទួលស្គាល់អ្នកនោះ នៅចំពោះព្រះវរបិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដែរ»។ (ម៉ាថាយ ១០:៣២, ៣៣) អ្នកខ្លះប្រហែលជាខ្លាច ក្រែងអ្នកនឹងចូលរួមជាមួយសាសនាចម្លែកណាមួយ ឬនឹងក្លាយជាស្លុងគំនិតនឹងអ្វីមួយ។ ប៉ុន្តែ តាមពិតទៅ អ្នកគ្រាន់តែប្រឹងរកចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីព្រះនិងសេចក្ដីពិតនៃទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៣, ៤) ដើម្បីជួយអ្នកឯទៀតឲ្យយល់ការនេះ សូមអ្នកចេះគួរសម កុំឲ្យប្រកែករករឿងពេលអ្នកនិយាយប្រាប់គេ អំពីអ្វីដែលអ្នកកំពុងរៀន។ (ភីលីព ៤:៥) សូមចាំថា មនុស្សជាច្រើនបានត្រូវ«ទាញចិត្តមកបាន» ពេលគេឃើញទីសំអាងដែលបង្ហាញថា ចំណេះព្រះគម្ពីរគឺពិតផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ដល់មនុស្សមែន។—ពេត្រុសទី១ ៣:១, ២
២៣ ព្រះគម្ពីរតឿនយើង៖ «ឲ្យសង្វាតរកទឹកដោះសុទ្ធខាង[ព្រះបន្ទូល]វិញ ដូចជាទារកដែលទើបនឹងកើត»។ (ពេត្រុសទី១ ២:២) ទារកពឹងលើទឹកដោះពីម្ដាយវា ហើយទារកចង់បានទឹកដោះជានិច្ច ពេលវាឃ្លាន។ ឯយើងវិញក៏ស្រដៀងគ្នាដែរ គឺពឹងលើចំណេះពីព្រះ។ សូម«សង្វាតរក»ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ ដោយបន្តការរៀនសូត្ររបស់អ្នកទៅមុខទៀត។ គឺប្រាកដហើយ សូមតាំងទុកជាគោលបំណងរបស់អ្នកដោយអានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ (ទំនុកដំកើង ១:១-៣) នេះនឹងផ្ដល់ឲ្យអ្នកនូវពរដ៏ល្អថ្លៃថ្លា ដ្បិតទំនុកដំកើង ១៩:១១ ចែងអំពីបញ្ញត្តនៃព្រះថា៖ «កាន់តាម[បញ្ញត្ត]នោះក៏មានរង្វាន់យ៉ាងធំ»។
[កំណត់សម្គាល់]
a ម.ស.យ. គឺ«មុនសករាជយើង»ដែលមានន័យត្រឹមត្រូវជាង ម.គ.ស. (មុនគ្រីស្ទសករាជ»)។ ស.យ. មានន័យថា«សករាជយើង» ដែលគេតែងតែហៅថា គ.ស. ជាអក្សរកាត់សំរាប់គ្រីស្ទសករាជ ដែលមានន័យថា «សម័យព្រះគ្រីស្ទ»។
សាកល្បងចំណេះរបស់អ្នក
តើព្រះគម្ពីរខុសប្លែកយ៉ាងដូចម្ដេចពីសៀវភៅឯទៀត?
ហេតុអ្វីអ្នកអាចទុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរ?
តើមានភស្តុតាងអ្វីដែលបង្ហាញប្រាប់អ្នកថា ព្រះគម្ពីរគឺជាបន្ទូលដែលបណ្ដាលមកពីព្រះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
១, ២. ហេតុអ្វីយើងត្រូវការសេចក្ដីណែនាំនៃព្រះអាទិទេពរបស់យើង?
៣, ៤. (ក) តើយើងគួរចាប់រៀនសូត្រព្រះគម្ពីរតាមគំនិតយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងនឹងចាប់ពិនិត្យព្រះគម្ពីរយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥. (ក) តើមានអ្វីនៅក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ? (ខ) តើបទគម្ពីរក្រិកមានអ្វីខ្លះដែរ?
៦. ហេតុអ្វីយើងគួររៀនព្រះគម្ពីរទាំងមូល?
៧. តើអ្វីជាសាច់រឿងនៃព្រះគម្ពីរ?
៨. តើព្រះគម្ពីរបង្ហាញនូវអ្វីខ្លះអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈនៃព្រះ?
៩. តាមរបៀបណាដែលព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងយ៉ាងច្បាស់អំពីខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ ហើយយើងអាចទទួលផលប្រយោជន៍យ៉ាងដូចម្ដេចពីចំណេះបែបនេះ?
១០. (ក) ហេតុអ្វីអ្នកខ្លះយល់ថា ព្រះគម្ពីរគឺចាស់ហួសសម័យហើយ? (ខ) តើធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧ ប្រាប់យើងនូវអ្វីអំពីព្រះគម្ពីរ?
១១-១៣. ហេតុអ្វីយើងអាចនិយាយថា ព្រះគម្ពីរមានប្រយោជន៍សំរាប់សម័យយើងនេះ?
១៤. តើអ្វីបង្ហាញថាព្រះគម្ពីរគឺត្រឹមត្រូវតាមវិទ្យាសាស្ត្រ?
១៥. តើបែបបទនៃសេចក្ដីរាយការណ៍ជួយពង្រឹងការទុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦. តើអ្វីជាទីសំអាងដ៏ខ្លាំងបំផុត ដែលបង្ហាញថាព្រះគម្ពីរគឺបណ្ដាលមកពីព្រះ?
១៧. តើទំនាយអ្វីដែលទាយប្រាប់អំពីការធ្លាក់អំណាចនៃក្រុងបាប៊ីឡូន ហើយទំនាយទាំងនេះបានត្រូវសម្រេចយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨. តើទំនាយព្រះគម្ពីរអំពីការឡើងនិងការធ្លាក់អំណាចនៃ«ស្តេចសាសន៍ក្រេក»នោះបានត្រូវសម្រេចយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩. តើទំនាយអ្វីខ្លះដែលបានត្រូវសម្រេចអំពីព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ?
២០. តើទំនាយដែលបានត្រូវសម្រេចដែលកត់ទុកយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះក្នុងព្រះគម្ពីរនោះ គួរធ្វើឲ្យយើងទុកចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេច?
២១. តើអ្នកគួរធ្វើយ៉ាងណាបើសិនជាសេចក្ដីខ្លះដែលអ្នករៀនពីព្រះគម្ពីរហាក់ដូចជាហួសហេតុពេក?
២២. ហេតុអ្វីបានជាអ្នករៀនសូត្រព្រះគម្ពីរ ហើយតាមរបៀបណាដែលអ្នកអាចជួយអ្នកឯទៀតឲ្យយល់ការនេះ?
២៣. តើតាមរបៀបណាដែលអ្នកអាច«សង្វាតរក»ចំណេះអំពីព្រះ?
[ប្រអប់នៅទំព័រ១៤]
សូមឲ្យមានចំណេះចេះប្រើព្រះគម្ពីររបស់អ្នក
រកចំណេះចេះប្រើព្រះគម្ពីរគឺមិនត្រូវពិបាកឡើយ។ ប្រើមាតិកានៃព្រះគម្ពីរ រៀនឲ្យបានដឹងនូវលំដាប់លំដោយនិងកន្លែងនៃសៀវភៅនិមួយក្នុងព្រះគម្ពីរ។
សៀវភៅក្នុងព្រះគម្ពីរមានជំពូកនឹងខសំរាប់ស្រួលរកស្រង់សេចក្ដី។ ការបែងចែកចេញជាជំពូកបានត្រូវបន្ថែមក្នុងរយៈសតវត្សទី១៣ ហើយអ្នកបោះពុម្ពជាតិបារាំងម្នាក់នៅសតវត្សទី១៦ បានបែងចែកបទព្រះគម្ពីរក្រិកចេញជាខមួយៗ ដែលគេប្រើសព្វថ្ងៃនេះ។ សៀវភៅព្រះគម្ពីរទាំងមូលមុនគេបង្អស់ដែលមានលេខជំពូកនិងលេខខផងគឺបោះពុម្ពចេញជាភាសាបារាំងក្នុង១៥៥៣។
ពេលបទគម្ពីរបានត្រូវស្រង់ក្នុងសៀវភៅនេះ លេខទីមួយគឺជាលេខជំពូក ហើយលេខបន្ទាប់មកគឺជាលេខខ។ ជាឧទាហរណ៍ បទគម្ពីរ«សុភាសិត ២:៥» ដែលស្រង់មកនេះ គឺមានន័យថាសៀវភៅសុភាសិតជំពូកទី២ ខទី៥។ ដោយស្រាវរកអានបទគម្ពីរដែលស្រង់មក នោះមិនយូរទេអ្នកនឹងឃើញថាស្រួលរកអ្នកបទព្រះគម្ពីរជាមិនខាន។
វិធីដ៏ប្រសើរបំផុត ដែលជួយឲ្យយើងបានចំណេះចេះប្រើព្រះគម្ពីរ នោះគឺយើងគួរអានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ដំបូង នេះហាក់ដូចជាពិបាកមែន។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកអានតែបីជំពូកទៅប្រាំជំពូកក្នុងមួយថ្ងៃ តាមតែជំពូកវែងឬខ្លី នោះអ្នកនឹងអានចប់ព្រះគម្ពីរទាំងមូលក្នុងរយៈមួយឆ្នាំ។ ដូច្នេះ ហេតអ្វីមិនចាប់ផ្ដើមអាន ពីថ្ងៃនេះ?
[ប្រអប់នៅទំព័រ១៩]
ព្រះគម្ពីរ—សៀវភៅដ៏ល្អប្លែកមួយ
• ព្រះគម្ពីរគឺជា«ព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦) ថ្វីបើមនុស្សជាអ្នកសរសេរក៏ដោយ គឺព្រះទេជាអ្នកដឹកនាំគំនិតរបស់ពួកគេ ម្ល៉ោះ ហើយព្រះគម្ពីរគឺពិតជា«បន្ទូលនៃព្រះ»មែន។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:១៣, ព.ថ.
• ព្រះគម្ពីរបានត្រូវសរសេរក្នុងរយៈពេលជាង១៦សតវត្ស ដោយមនុស្ស៤០នាក់ដ៏មានប្រវត្ដិខុសប្លែកពីគ្នា ជួយរួមដៃ។ ប៉ុន្តែ សៀវភៅគម្ពីរទាំងមូលគឺសម្រុះគ្នាពីដើមដល់ចប់។
• ព្រះគម្ពីរបានជ័យជំនះលើការជំទាស់ប្រឆាំងច្រើនជាងសៀវភៅណាទាំងអស់។ នៅជំនាន់មជ្ឈិមសម័យ មនុស្សបានត្រូវគេដុតទាំងរស់ ដោយព្រោះតែគេមានបទគម្ពីរ។
• ព្រះគម្ពីរគឺជាសៀវភៅដែលលក់ដាច់ជាងគេបំផុតក្នុងពិភពលោក។ ហើយព្រះគម្ពីរទាំងមូលឬចំណែកខ្លះ បានត្រូវបកប្រែជាភាសាផ្សេងៗជាង២០០០យ៉ាង។ ព្រះគម្ពីររាប់រយកោដិក្បាលបានត្រូវបោះពុម្ព ហើយនៅលើផែនដី សឹងតែគ្រាប់ទីកន្លែងណា ក៏គេអាចរកព្រះគម្ពីរឃើញដែរ។
• ចំណែកដ៏ចាស់បំផុតនៃព្រះគម្ពីរមានកំណត់អាយុតាំងពីសតវត្សទី១៦ម.ស.យ.ម្ល៉េះ។ នេះគឺមុនពេលគេសរសេររ៉ីក-រឺដានៃសាសនាហិណ្ទូ (ភាសាអង់គ្លេស) (ប្រហែលក្នុងឆ្នាំ១៣០០ម.ស.យ.) ឬ«គម្ពីរព្រះត្រៃបិតក»នៃសាសនាព្រះពុទ្ធ (សតវត្សទីប្រាំម.ស.យ.) ឬ កូរាណនៃសាសនាអ៊ីស្លាម (ភាសាអង់គ្លេស) (សតវត្សទីប្រាំពីរស.យ.) ព្រមទាំងនីហូនហ្គីនៃសាសនាស៊ីនតូ (ភាសាអង់គ្លេស) (ឆ្នាំ៧៦០ស.យ.)ផង។
[រូបភាពពេញមួយទំព័រនៅទំព័រ២០]