ជំពូកទី៥
‹ព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃនិងផែនដី›មានតេជានុភាពក្នុងការបង្កើត
១, ២. តើព្រះអាទិត្យបញ្ជាក់ឲ្យឃើញនូវតេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាខាងការបង្កើតដោយដូចម្ដេច?
តើអ្នកធ្លាប់ឈរអាំងភ្លើង នៅពេលយប់ដែលមានធាតុអាកាសរងាទេ? ប្រហែលជាអ្នកលាដៃអាំងភ្លើងឲ្យបាត់រងា ដោយឈរចម្ងាយមិនជិតពេកមិនឆ្ងាយពេកពីអណ្ដាតភ្លើង។ បើអ្នកឈរនៅជិតភ្លើងពេក អ្នកទ្រាំនឹងកំដៅមិនបានទេ។ បើអ្នកឈរនៅឆ្ងាយពេក ខ្យល់ត្រជាក់បក់មកធ្វើឲ្យអ្នករងាវិញ។
២ មានកំដៅម្យ៉ាងដែលជះមកលើស្បែកយើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ប្រភពកំដៅនោះនៅចម្ងាយ១៥០លានគីឡូម៉ែត្រពីយើង!a ប្រភពកំដៅនោះគឺជាព្រះអាទិត្យ។ ហើយព្រះអាទិត្យពិតជាមានថាមពលយ៉ាងខ្លាំងមែន ដែលអាចជះកំដៅមកលើយើងពីចម្ងាយឆ្ងាយយ៉ាងនេះបាន! ប៉ុន្តែ ផែនដីវិលជុំវិញព្រះអាទិត្យដែលជាភ្លើងនុយក្លេអ៊ែដ៏សែនក្ដៅ ដោយរក្សាចម្ងាយមិនជិតពេកមិនឆ្ងាយពេកទេ។ បើផែនដីនៅជិតព្រះអាទិត្យពេក ទឹកលើផែនដីនឹងក្លាយជាចំហាយហួតអស់។ បើផែនដីនៅឆ្ងាយពេកពីព្រះអាទិត្យទឹកនឹងត្រជាក់ពេករហូតដល់ក្លាយជាទឹកកក។ បើមានស្ថានភាពណាមួយដូចខាងលើនេះ នឹងគ្មានភាវៈមានជីវិតរស់សោះនៅលើភពផែនដីយើងនេះ។ ពន្លឺព្រះអាទិត្យគឺមានសារៈប្រយោជន៍ចាំបាច់ចំពោះជីវិតនៅលើផែនដីយើង ហើយក៏ជាថាមពលមានលក្ខណៈស្អាតគ្មានគ្រោះថ្នាក់ អាចប្រើប្រាស់បានភ្លាមៗ ព្រមទាំងជាថាមពលដែលធ្វើឲ្យយើងរីករាយផងដែរ។—សាស្ដា ១១:៧
ព្រះយេហូវ៉ា«បានបង្កើតពន្លឺនឹងដួងព្រះអាទិត្យ»
៣. តើព្រះអាទិត្យជាសាក្សីដែលបញ្ជាក់ហេតុការណ៍ពិតអ្វី?
៣ យ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សភាគច្រើនមើលស្រាលចំពោះព្រះអាទិត្យ ទោះជាជីវិតពួកគេពឹងពាក់ទៅលើព្រះអាទិត្យក៏ដោយ។ ដូច្នេះ ពួកគេមិនបានទាញយកមេរៀនមកពីការគិតពិចារណាអំពីព្រះអាទិត្យទេ។ ព្រះគម្ពីរចែងអំពីព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ទ្រង់បានបង្កើតពន្លឺ នឹងដួងព្រះអាទិត្យ»។ (ទំនុកដំកើង ៧៤:១៦) ពិតណាស់ ព្រះអាទិត្យលើកកិត្ដិយសចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជា«ព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃនឹងផែនដី»។ (ទំនុកដំកើង ១៩:១; ១៤៦:៦) ព្រះអាទិត្យគ្រាន់តែជាវត្ថុធាតុអវកាសមួយក្នុងចំណោមវត្ថុធាតុអវកាសជាច្រើនឥតគណនា ដែលបង្រៀនយើងអំពីតេជានុភាពដ៏ខ្លាំងមហិមារបស់ព្រះយេហូវ៉ាខាងការបង្កើត។ យើងសូមពិចារណានូវវត្ថុធាតុបែបនេះឲ្យបានល្អិតល្អន់ រួចមកសូមបែរអារម្មណ៍មកពិចារណានូវផែនដីនិងជីវិតប្រភេទផ្សេងៗដែលរស់រាននៅលើផែនដីវិញម្ដង។
‹ងើយភ្នែកមើលទៅលើហើយពិចារណា›
៤, ៥. (ក)តើព្រះអាទិត្យគឺខ្លាំងប៉ុនណា? ធំប៉ុនណា? (ខ) តើព្រះអាទិត្យគឺធំប៉ុនណាបើប្រៀបនឹងផ្កាយផ្សេងទៀត?
៤ អ្នកប្រហែលជាដឹងហើយថា ព្រះអាទិត្យរបស់យើងគឺជាផ្កាយមួយ។ ព្រះអាទិត្យមើលទៅធំជាងផ្កាយផ្សេងៗដែលយើងឃើញពេលយប់ ដោយសារវានៅជិតជាងផ្កាយឯទៀត។ តើព្រះអាទិត្យគឺខ្លាំងប៉ុនណាទៅ? ក្នុងស្នូលព្រះអាទិត្យ មានកំដៅដល់ទៅ១៥លានអង្សា។ បើអ្នកអាចខួងស្នូលព្រះអាទិត្យដោយដកយកមួយគ្រាប់មានទំហំប៉ុនក្បាលរុយ រួចដាក់គ្រាប់តូចនោះនៅលើផែនដីយើងនេះ អ្នកនឹងត្រូវឈរចម្ងាយយ៉ាងហោចណាស់១៤០គីឡូម៉ែត្រពីគ្រាប់តូចនោះដើម្បីមានសុវត្ថិភាព! រាល់វិនាទី ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញថាមពលស្មើនឹងការផ្ទុះគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរាប់រយលានគ្រាប់។
៥ ព្រះអាទិត្យមានទំហំធំណាស់ ដល់ម្ល៉េះបានជាភព១.៣០០.០០០ដែលមានទំហំប៉ុនផែនដីយើងនេះអាចត្រូវដាក់ចូលទៅក្នុងព្រះអាទិត្យបាន។ តើព្រះអាទិត្យជាផ្កាយមួយដែលធំខុសពីធម្មតាទេ? មិនមែនទេ! តារាវិទូហៅព្រះអាទិត្យថាជាតារាមធ្យមពណ៌លឿង។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ផ្កាយទាំងប៉ុន្មាន . . . ក៏មានរស្មីខុសពីគ្នាដែរ»។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៤១) ពាក្យដែលវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបណ្ដាលឲ្យប៉ុលសរសេរនោះគឺពិតណាស់។ មានផ្កាយមួយធំសម្បើមណាស់ ហើយបើផ្កាយនោះដាក់ជំនួសព្រះអាទិត្យវិញ វានឹងលាតសន្ធឹងរហូតដល់ផែនដីត្រូវចូលទៅក្នុងផ្កាយនោះ។ មានផ្កាយមួយទៀតដែលធំដូច្នេះ ហើយបើផ្កាយនោះត្រូវដាក់ជំនួសព្រះអាទិត្យ វានឹងលាតសន្ធឹងរហូតដល់ភពសៅរ៍ ជាភពមួយឆ្ងាយពីផែនដីដល់ម្ល៉េះដែលយានអវកាសបានធ្វើដំណើរអស់បួនឆ្នាំទើបដល់ភពនោះ ទោះជាធ្វើដំណើរលឿនជាងគ្រាប់កាំភ្លើង៤០ដងដែលបានបាញ់ចេញពីកាំភ្លើងដៃធុនធ្ងន់ក្ដី!
៦. តើព្រះគម្ពីរចែងយ៉ាងណាឲ្យដឹងថាចំនួនផ្កាយមានច្រើនតាមទស្សនៈមនុស្ស?
៦ អ្វីដែលអស្ចារ្យជាងទំហំផ្កាយគឺជាចំនួនផ្កាយ។ ការពិត ព្រះគម្ពីរបង្ហើបឲ្យដឹងថា ចំនួនផ្កាយគឺច្រើនរកគណនាពុំបានឡើយ និងពិបាករាប់ដូចជា«ខ្សាច់នៅសមុទ្រ»។ (យេរេមា ៣៣:២២) បន្ទូលនេះបញ្ជាក់ឲ្យដឹងថា មានផ្កាយច្រើនណាស់ដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទទេបាន។ យ៉ាងណាមិញ បើមនុស្សដែលសរសេរសៀវភៅព្រះគម្ពីរ ដូចជាយេរេមា បានងើយភ្នែកមើលផ្ទៃមេឃពេលយប់ហើយខំរាប់ផ្កាយដែលពួកគេបានឃើញ ពួកគេនឹងរាប់បានតែជាងបីពាន់ផ្កាយ ដ្បិតបើពេលយប់មានផ្ទៃមេឃស្រឡះល្អ ភ្នែកមនុស្សជាតិអាចមើលឃើញតែជាងបីពាន់ផ្កាយប៉ុណ្ណោះ។ ចំនួននោះអាចត្រូវប្រៀបស្មើនឹងចំនួនគ្រាប់ខ្សាច់ដែលអ្នកអាចក្ដាប់ក្នុងដៃមួយប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ តាមការពិត ចំនួនផ្កាយមានច្រើនលើសលប់ ដូចជាខ្សាច់ទាំងអស់នៅសមុទ្រ។b តើអ្នកណាអាចរាប់ចំនួនច្រើនដូច្នេះបាន?
«ទ្រង់ក៏ហៅរបស់ទាំងនោះតាមឈ្មោះរៀងរាល់តួ»
៧. (ក) តើកាឡាក់ស៊ីមីលគីវ៉េរបស់យើងមានផ្កាយប៉ុន្មាន? តើចំនួននោះគឺច្រើនប៉ុនណាទៅ? (ខ) ដោយឃើញថាតារាវិទូពិបាករាប់កាឡាក់ស៊ីទាំងឡាយនោះ តើនេះបញ្ជាក់អ្វី? តើនេះបង្រៀនយើងអ្វី អំពីតេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការបង្កើត?
៧ អេសាយ ៤០:២៦ ចែងថា៖ «ចូរងើយភ្នែកឯងមើលទៅលើ ហើយពិចារណាពីអ្នកណាដែលបានបង្កើតរបស់ទាំងនេះ ដែលនាំពួកពលបរិវារចេញមកតាមចំនួនដូច្នេះ ទ្រង់ក៏ហៅរបស់ទាំងនោះតាមឈ្មោះរៀងរាល់តួ»។ ទំនុកដំកើង ១៤៧:៤ ចែងថា៖ «ទ្រង់រាប់ចំនួននៃអស់ទាំងផ្កាយ»។ តើ«ចំនួននៃអស់ទាំងផ្កាយ»មានប៉ុន្មានទៅ? សំនួរនោះមិនស្រួលឆ្លើយទេ។ តារាវិទូប៉ាន់ស្មានថា មានជាង១០០.០០០លានផ្កាយក្នុងកាឡាក់ស៊ីមីលគីវ៉េរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ។c ប៉ុន្តែ កាឡាក់ស៊ីមីលគីវ៉េរបស់យើងគឺមួយក្នុងចំណោមកាឡាក់ស៊ីជាច្រើន ដែលកាឡាក់ស៊ីខ្លះមានផ្កាយច្រើនជាងនេះទៅទៀត។ តើមានកាឡាក់ស៊ីប៉ុន្មានទៅ? តារាវិទូខ្លះប៉ាន់ស្មានថាមាន៥០.០០០លានកាឡាក់ស៊ី។ តារាវិទូឯទៀតបានគណនាថា ប្រហែលជាមាន១២៥.០០០លានកាឡាក់ស៊ី។ ដូច្នេះ មនុស្សមិនអាចរាប់ចំនួនកាឡាក់ស៊ីបានផង ចុះទំរាំដល់រាប់ចំនួនផ្កាយរាប់ពាន់លានឲ្យបានច្បាស់លាស់នោះ ពិតជាមិនអាចធ្វើបានទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបពីចំនួនផ្កាយ។ ម្យ៉ាងទៀត ទ្រង់ដាក់ឈ្មោះផ្កាយនិមួយៗទៀត!
៨. (ក) តើអ្នកនឹងពន្យល់អំពីទំហំនៃកាឡាក់ស៊ីមីលគីវ៉េដោយដូចម្ដេច? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ារៀបចំតារាវិថីរបស់វត្ថុធាតុអវកាសនានាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ យើងរឹតតែនឹកស្ញប់ស្ញែងពេលយើងគិតអំពីទំហំនៃកាឡាក់ស៊ីមួយៗ។ មានគេប៉ាន់ស្មានថាកាឡាក់ស៊ីមីលគីវ៉េពីម្ខាងទៅម្ខាងមានទំហំ១០០.០០០ឆ្នាំពន្លឺ។ សូមគិតក្នុងចិត្តអំពីល្បឿនលឿនអស្ចារ្យនៃពន្លឺដែលធ្វើដំណើរ៣០០.០០០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយវិនាទី។ ពន្លឺនោះត្រូវធ្វើដំណើរ១០០.០០០ឆ្នាំដើម្បីឆ្លងកាត់កាឡាក់ស៊ីរបស់យើង! ហើយមានកាឡាក់ស៊ីផ្សេងទៀតធំជាងកាឡាក់ស៊ីរបស់យើងច្រើនដង។ ព្រះគម្ពីរចែងថា ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែ«លាត»ផ្ទៃមេឃដូចជាក្រណាត់។ (ទំនុកដំកើង ១០៤:២) ទ្រង់ក៏រៀបចំតារាវិថីរបស់វត្ថុធាតុអវកាសទាំងនេះ។ តាំងពីលំអងធូលីអវកាសដ៏ល្អិតបំផុត រហូតដល់កាឡាក់ស៊ីដ៏ធំបំផុត អ្វីៗទាំងអស់ធ្វើដំណើរទៅតាមក្រិត្យក្រមធម្មជាតិដែលព្រះបានបង្កើតឲ្យប្រតិបត្ដិតាមនោះ។ (យ៉ូប ៣៨:៣១-៣៣) ដូច្នេះ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានប្រៀបធៀបការធ្វើដំណើរនៃវត្ថុធាតុអវកាសទាំងនេះទៅនឹងរបាំចាក់ក្បាច់ដ៏ស្មុគស្មាញមួយ! ឥឡូវ សូមគិតអំពីព្រះដែលបានបង្កើតគ្រប់វត្ថុទាំងនេះ។ អ្នកពិតជាស្ញប់ស្ញែងកោតស្ងើចក្រៃលែងចំពោះព្រះនេះដែលមានតេជានុភាពមហិមាក្នុងការបង្កើត មែនទេ?
‹ព្រះដែលបានបង្កើតផែនដី ដោយឫទ្ធិតេជះរបស់ទ្រង់›
៩, ១០. បើគិតអំពីទីតាំងនៃប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យរបស់យើង ទំនាក់ទំនងរវាងភពព្រហស្បតិ៍និងផែនដី ហើយទំនាក់ទំនងរវាងព្រះចន្ទនិងផែនដី តើតេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាអាចត្រូវឃើញជាក់ស្តែងយ៉ាងណា?
៩ តេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាខាងការបង្កើតគឺឃើញជាក់ស្តែងនៅលើភពផែនដីដែលជាទីលំនៅរបស់យើង។ ក្នុងសកលលោកដ៏ធំធេងនេះ ទ្រង់បានជ្រើសរើសកន្លែងដាក់ផែនដីយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ណាស់។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រខ្លះជឿថាកាឡាក់ស៊ីឯទៀតប្រហែលជាមិនអាចទ្រទ្រង់ភពដែលមានជីវិតបានឡើយ។ ភាគច្រើននៃកាឡាក់ស៊ីមីលគីវ៉េរបស់យើងក៏មិនបានត្រូវរៀបចំឲ្យទ្រទ្រង់ជីវិតដែរ។ ស្នូលនៃកាឡាក់ស៊ីនេះពោរពេញទៅដោយផ្កាយ។ មានវិទ្យុសកម្មជាច្រើន ហើយមានផ្កាយជាច្រើនធ្វើដំណើរស្ទើរតែប៉ះគ្នា។ នៅជាយកាឡាក់ស៊ីនេះខ្វះខាតរូបធាតុសំខាន់ៗដែលត្រូវការចាំបាច់ដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិត ប៉ុន្តែ ប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យរបស់យើងគឺមិនដូច្នេះទេ។
១០ ផែនដីទទួលប្រយោជន៍ពីគ្រឿងការពារមួយ ដែលនៅឆ្ងាយពីផែនដី តែមានទំហំធំណាស់។ គ្រឿងការពារនោះគឺភពព្រហស្បតិ៍។ ភពព្រហស្បតិ៍មានទំនាញយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារវាមានទំហំធំជាងផែនដីជាងមួយពាន់ដង។ តើនេះបណ្ដាលឲ្យអ្វីកើតឡើង? ភពព្រហស្បតិ៍ទាញចូលឬក៏បំប្លាតនូវវត្ថុផ្សេងៗ ដែលកំពុងតែធ្វើដំណើរហោះកាត់លំហអវកាសយ៉ាងលឿន។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រគណនាថា បើគ្មានភពព្រហស្បតិ៍ទេ ចំនួនវត្ថុពីលំហអវកាសដែលហោះប៉ះទង្គិចនឹងផែនដីនឹងមានច្រើនជាងឥឡូវនេះ១០.០០០ដង។ ផែនដីយើងនេះក៏ទទួលប្រយោជន៍ពីអ្វីមួយទៀត ដែលនៅជិតជាងភពព្រហស្បតិ៍ គឺព្រះចន្ទ។ ព្រះចន្ទមិនគ្រាន់តែជាវត្ថុដែលធ្វើឲ្យពន្លឺចែងចាំងយ៉ាងស្អាតប្លាតមកផែនដីពេលរាត្រីប៉ុណ្ណោះទេ តែព្រះចន្ទក៏ទាញផែនដីឲ្យមានទំរេតជាប់លាប់ជានិច្ច។ ទំរេតនេះធ្វើឲ្យផែនដីមានរដូវជាទៀងទាត់តាមប្រក្រតី ដែលជាលក្ខខណ្ឌមួយទៀតដ៏សំខាន់សំរាប់ភាវៈមានជីវិតនៅលើផែនដី។
១១. តើបរិយាកាសជុំវិញផែនដីបានត្រូវគ្រោងបង្កើតឲ្យធ្វើជារបាំងការពារយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ តេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាខាងការបង្កើត ក៏ជាក់ស្តែងក្នុងរបៀបទ្រង់បានគ្រោងបង្កើតគ្រប់ផ្នែកនៃផែនដី។ សូមពិចារណានូវបរិយាកាសដែលជារបាំងការពារផែនដី។ ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញរស្មីដែលផ្ដល់ផលប្រយោជន៍និងរស្មីដែលអាចសម្លាប់យើងផងដែរ។ ពេលរស្មីដែលអាចសម្លាប់យើងប៉ះនឹងបរិយាកាសស្រទាប់លើ រស្មីនោះធ្វើឲ្យឧស្ម័នអុកស៊ីសែនធម្មតាក្លាយជាឧស្ម័នអូសូន។ រួចមក ស្រទាប់អូសូនស្រូបយករស្មីគ្រោះថ្នាក់ភាគច្រើន គឺហាក់បីដូចជាផែនដីរបស់យើងបានត្រូវគ្រោងបង្កើតដោយមានឆ័ត្របាំងការពារមួយជាប់ជាមួយស្រាប់!
១២. តើវដ្ដទឹកឬចលនាទឹកក្នុងបរិយាកាសបង្ហាញ ឲ្យឃើញនូវតេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការបង្កើតយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ស្រទាប់អូសូនគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយនៃបរិយាកាសដ៏ស្មុគស្មាញរបស់យើង ដែលជាបន្សំនៃឧស្ម័នផ្សេងៗដ៏ល្អបំផុតសំរាប់ការទ្រទ្រង់ភាវៈមានជីវិតនៅលើឬនៅជិតផ្ទៃផែនដី។ ដំណើរការដ៏អស្ចារ្យមួយនៃបរិយាកាសយើង គឺជាវដ្ដទឹកឬចលនាទឹក។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ព្រះអាទិត្យបង្ហួតទឹកអស់៤០០.០០០គីឡូម៉ែត្រគូបពីមហាសមុទ្រទាំងឡាយលើផែនដី។ ទឹកនោះក្លាយជាពពក ដែលខ្យល់បក់ផាត់ទៅឆ្ងាយៗ។ ទឹកបរិសុទ្ធនេះធ្លាក់ជាសណ្ឋានទឹកភ្លៀង ព្រិល និងទឹកកកដែលផ្គត់ផ្គង់ធនធានទឹកដល់ផែនដី។ គឺដូចដែលសាស្ដា ១:៧ ចែងថា៖ «ទន្លេទាំងប៉ុន្មានហូរធ្លាក់ទៅក្នុងសមុទ្រ តែសមុទ្រមិនចេះពេញឡើយ ហើយទឹកទន្លេក៏ត្រឡប់ទៅហូរតាមផ្លូវដដែលវិញទៀត»។ មានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលមានសមត្ថភាពបង្កើតវដ្ដធម្មជាតិមួយដ៏អស្ចារ្យយ៉ាងនេះ។
១៣. តើរុក្ខជាតិនិងដីបង្ហាញភស្តុតាងអ្វី ដែលបញ្ជាក់តេជានុភាពរបស់ព្រះ?
១៣ ពេលណាយើងឃើញភាវៈមានជីវិត នោះយើងកំពុងតែមើលឃើញនូវភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់តេជានុភាពរបស់ព្រះខាងការបង្កើត។ តេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាខាងការបង្កើត គឺជាក់ស្តែងណាស់ ដូចជាពេលយើងមើលដើមឈើម្យ៉ាងដែលខ្ពស់ជាងអាគារដែលមាន៣០ជាន់ ឬក៏រុក្ខជាតិតូចល្អិតម្យ៉ាងដែលមានពាសពេញក្នុងទឹកសមុទ្រនិងនេះជួយផ្គត់ផ្គង់ភាគច្រើននៃឧស្ម័នអុកស៊ីសែនរបស់យើង។ សូម្បីតែដីក៏មានពោរពេញទៅដោយភាវៈរស់មានជីវិត គឺមានដង្កូវ មីក្រូសារពាង្គកាយ និងរុក្ខជាតិជំពូកផ្សិត ដែលភាវៈនិមួយៗធ្វើការជាមួយគ្នាតាមវិធីសាំញ៉ាំដើម្បីជួយរុក្ខជាតិផ្សេងៗដុះឡើង។ ដូច្នេះ គឺសមរម្យណាស់ដែលព្រះគម្ពីរចែងថាដីមានពេញដោយកម្លាំង។—លោកុប្បត្តិ ៤:១២
១៤. តើអាតូមដ៏តូចល្អិតបំផុតផ្ទុកថាមពលអ្វី?
១៤ គឺជាក់ស្តែងហើយដែលថា ព្រះយេហូវ៉ា«បានបង្កើតផែនដីដោយឫទ្ធិតេជះរបស់ទ្រង់»។ (យេរេមា ១០:១២) តេជានុភាពរបស់ព្រះគឺឃើញជាក់ស្តែងសូម្បីតែក្នុងការបង្កើតដ៏តូចបំផុតក៏ដោយ។ ជាឧទាហរណ៍ បើយើងអាចយកអាតូមមួយលានមកដាក់ផ្ទាប់ៗគ្នា វានៅតែគ្មានកម្រាស់ស្មើនឹងសក់មួយសរសៃរបស់មនុស្សទេ។ ហើយទោះបើយើងអាចពង្រីកទំហំអាតូមទាល់តែវាខ្ពស់ដូចអាគារមួយដែលមាន១៤ជាន់ក៏ដោយ ស្នូលវាមានទំហំស្មើនឹងអំបិលមួយគ្រាប់នៅជាន់ទីប្រាំពីរនៃអាគារនោះ។ ប៉ុន្តែ ស្នូលដ៏តូចល្អិតបំផុតនោះ គឺជាប្រភពនៃថាមពលខ្លាំងអស្ចារ្យដែលចេញមកពីការផ្ទុះថាមពលនុយក្លេអ៊ែ!
«ជីវិតទាំងឡាយដែលមានដង្ហើម»
១៥. តើព្រះយេហូវ៉ាបានបង្រៀនយ៉ូបមេរៀនអ្វីដោយបញ្ជាក់អំពីសត្វព្រៃផ្សេងៗ?
១៥ ភស្តុតាងជាក់ស្តែងមួយទៀតដែលបញ្ជាក់ឲ្យឃើញនូវតេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាខាងការបង្កើតគឺថា ផែនដីយើងនេះសំបូរទៅដោយសត្វសព្វបែបយ៉ាង។ ទំនុកដំកើង១៤៨រាយនាមអ្វីៗជាច្រើនដែលសរសើរព្រះយេហូវ៉ា ហើយខ១០រួមបញ្ចូល‹គ្រប់ទាំងសត្វព្រៃនិងសត្វស្រុក›។ ដើម្បីបង្ហាញពីមូលហេតុមនុស្សជាតិគួរកោតខ្លាចព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតនោះ ព្រះយេហូវ៉ាធ្លាប់មានបន្ទូលនឹងយ៉ូបអំពីសត្វផ្សេងៗ ដូចជាសត្វតោ សេះបង្កង់ គោព្រៃឈ្មោល ដំរីទឹក និងក្រពើ។ ហេតុអ្វី? បើមនុស្សចេះខ្លាចសត្វទាំងនេះដែលខ្លាំង គួរឲ្យខ្លាច និងផ្សាំងពុំបាននោះ តើពួកគេត្រូវមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះព្រះដែលជាអ្នកបង្កើត?—យ៉ូប ជំពូក ៣៨ទៅជំពូក៤១
១៦. ស្តីអំពីសត្វស្លាបផ្សេងៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើត តើអ្នកកោតស្ងើចនឹងអ្វីខ្លះ?
១៦ ទំនុកដំកើង ១៤៨:១០ ក៏ចែងអំពី«សត្វស្លាប»។ សត្វស្លាបមានប្រភេទច្រើនយ៉ាងណាស់! ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលប្រាប់យ៉ូបអំពីសត្វអូទ្រីសដែល«មើលងាយ[«សើចចំអក», ព.ថ.]ដល់ទាំងសេះ នឹងអ្នកជិះផង»។ ពិតណាស់ ទោះជាសត្វស្លាបនេះដែលមានកំពស់២,៥ម៉ែត្រហោះមិនបានក៏ពិតមែន តែវាអាចរត់បានលឿនក្នុងល្បឿន៦៥គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង ដោយបោះជំហានម្ដងៗ៤,៥ម៉ែត្រ! (យ៉ូប ៣៩:១៣, ១៨) ម្យ៉ាងវិញទៀត មានសត្វស្លាបមួយប្រភេទឈ្មោះអាល់បាត្រុសដែលហោះហើរលើសមុទ្រស្ទើរតែអស់មួយជីវិតដោយមិនចុះទំឡើយ។ សត្វនេះមានស្លាបប្រវែង៣ម៉ែត្រ ដូច្នេះវាអាចហោះសំកាំងស្លាបយ៉ាងងាយស្រួលណាស់។ សត្វស្លាបនេះអាចហោះម្ដងៗរាប់ម៉ោងបាន ដោយមិនទទះស្លាបទាល់តែសោះ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត មានសត្វស្លាបមួយប្រភេទទៀតឈ្មោះហំមិញប៊ឺតជាសត្វស្លាបតូចបំផុតលើពិភពលោក។ រាងកាយរបស់វាមានប្រវែងត្រឹមតែ៥សង់ទីម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ហើយវាអាចទទះស្លាបបាន៨០ដងក្នុងមួយវិនាទី! សត្វស្លាបទាំងនេះដែលមានរោមប្រែពណ៌ឃើញស្អាតដូចត្បូងអាចហោះសំកាំងនៅនឹងមួយកន្លែងដូចឧទ្ធម្ភាគចក្របាន និងអាចហោះថយក្រោយបានទៀត។
១៧. តើត្រីបាឡែនពណ៌ខៀវមានទំហំប៉ុនណាទៅ? ក្រោយយើងពិចារណាសត្វដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតនោះ តើធម្មតាចិត្តបានជំរុញឲ្យយើងសន្និដ្ឋានដូចម្ដេច?
១៧ ទំនុកដំកើង ១៤៨:៧ចែងថា សូម្បីតែ«សត្វសំបើមនៅក្នុងសមុទ្រ»ក៏សរសើរព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ សូមពិចារណាសត្វមួយដែលមនុស្សចាត់ទុកជាសត្វធំបំផុតដែលធ្លាប់រស់នៅលើភពផែនដី។ សត្វនោះគឺជាត្រីបាឡែនពណ៌ខៀវ។ «សត្វសំបើម»នេះដែលរស់នៅក្នុងសមុទ្រអាចមានប្រវែងដល់ទៅ៣០ម៉ែត្រជាង។ វាអាចមានទម្ងន់ស្មើហ្វូងសត្វដំរី៣០ក្បាល។ សូម្បីតែអណ្ដាតរបស់ត្រីបាឡែនប៉ុណ្ណោះមានទម្ងន់ស្មើសត្វដំរីមួយក្បាលទៅហើយ។ បេះដូងរបស់វាមានទំហំស្មើឡានតូចមួយ។ បេះដូងដ៏ធំនេះលោតប្រាំបួនដងក្នុងមួយនាទី ផ្ទុយពីសត្វចាបហំមិញប៊ឺត ដែលបេះដូងរបស់វាលោតប្រហែលជា១.២០០ដងក្នុងមួយនាទី។ សរសៃឈាមមួយរបស់ត្រីបាឡែននេះគឺធំដល់ម្ល៉េះ ដែលកូនក្មេងម្នាក់អាចវារចូលទៅក្នុងបាន។ ចិត្តយើងពិតជាជំរុញឲ្យយើងពោលដូចដែលទំនុកដំកើងដាស់តឿនជាចុងបញ្ចប់ថា៖ «គួរឲ្យជីវិតទាំងឡាយដែលមានដង្ហើម បានសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។—ទំនុកដំកើង ១៥០:៦
ចូរទាញមេរៀនពីតេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាខាងការបង្កើត
១៨, ១៩. តើភាវៈរស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតនៅលើផែនដីមានច្រើនប៉ុនណា? តើការបង្កើតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនអ្វីដល់យើងអំពីសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់?
១៨ តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វីពីរបៀបព្រះយេហូវ៉ាប្រើតេជានុភាពរបស់ទ្រង់ក្នុងការបង្កើត? យើងនឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តដោយសារភាពសំបូរដោយអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើត។ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានសរសេរថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មានច្រើនប្រការណាស់ហ្ន៎! ផែនដីបានពេញដោយរបស់ដែលទ្រង់បង្កើត»។ (ទំនុកដំកើង ១០៤:២៤) ពំនោលនេះគឺពិតណាស់! អ្នកជីវវិទ្យាបានរកឃើញភាវៈរស់មានជីវិតជាងមួយលានពូជនៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ មានអ្នកឯទៀតដែលគិតថាប្រហែលជាមាន១០លានពូជ ៣០លានពូជ ឬក៏ច្រើនជាងនោះទៅទៀត។ វិចិត្រករជាមនុស្សជួនកាលប្រហែលជាអស់ប្រឌិតញាណ។ ផ្ទុយទៅវិញប្រឌិតញានឬតេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការបង្កើតនូវអ្វីៗដែលថ្មីនិងប្លែកពីគ្នាគឺមិនចេះអស់ទេ។
១៩ របៀបព្រះយេហូវ៉ាប្រើតេជានុភាពរបស់ទ្រង់ក្នុងការបង្កើត បង្រៀនយើងអំពីសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ ពាក្យថា«ព្រះដែលបង្កើត»បង្ហាញថា ព្រះយេហូវ៉ាគឺខុសប្លែកពីអ្វីទាំងឡាយក្នុងសកលលោក ដែលសុទ្ធតែជាអ្វី«ដែលព្រះបានបង្កើតមក»។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ សូម្បីតែរាជបុត្រាតែមួយដែលទ្រង់បានបង្កើតដោយអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ និងដែលបានធ្វើជា«មេជាង»ក្នុងកំឡុងការបង្កើតអ្វីៗសព្វសារពើនោះ មិនដែលត្រូវហៅជាអ្នកបង្កើតឬក៏អ្នកជួយបង្កើតឡើយ។ (សុភាសិត ៨:៣០; ម៉ាថាយ ១៩:៤) ផ្ទុយទៅវិញ រាជបុត្រានេះគឺជា«បងច្បងនៃគ្រប់ទាំងអស់ ដែលព្រះបានបង្កើតមក»។ (កូល៉ុស ១:១៥, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ឋានៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកបង្កើតបានន័យថា ទ្រង់មានសិទ្ធិស្វ័យប្រវត្ដិ ឲ្យកាន់អំណាចគ្រប់គ្រងផ្ដាច់មុខទៅលើសកលលោកទាំងមូល។—រ៉ូម ១:២០; វិវរណៈ ៤:១១
២០. តើក្នុងន័យអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសំរាកតាំងពីទ្រង់បានបង្កើតអ្វីៗលើផែនដី?
២០ តើព្រះយេហូវ៉ាបានឈប់ប្រើតេជានុភាពរបស់ទ្រង់ខាងការបង្កើតទេ? ព្រះគម្ពីរចែងថា ក្រោយព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ចប់ការបង្កើតនៅថ្ងៃទីប្រាំមួយ«ទ្រង់ក៏ឈប់ផ្អាកសំរាកនៅថ្ងៃទី៧នោះ ពីគ្រប់ទាំងការដែលទ្រង់ធ្វើ»។ (លោកុប្បត្តិ ២:២) សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ថា «ថ្ងៃ»ទីប្រាំពីរនេះមានរយៈរាប់ពាន់ឆ្នាំ ដ្បិតថ្ងៃនោះនៅតែបន្តនៅសម័យគាត់ដែរ។ (ហេព្រើរ ៤:៣-៦) ប៉ុន្តែ តើការ«ឈប់សំរាក»នេះបានន័យថាព្រះយេហូវ៉ាបានឈប់ធ្វើកិច្ចការសព្វបែបយ៉ាងឬ? មិនមែនទេ! ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាមិនដែលឈប់ធ្វើការឡើយ។ (ទំនុកដំកើង ៩២:៤; យ៉ូហាន ៥:១៧) ដូច្នេះ ការឈប់សំរាកនេះគ្រាន់តែបានន័យថា ទ្រង់គ្រាន់តែបានឈប់បង្កើតអ្វីៗខាងធម្មជាតិនៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ កិច្ចការរបស់ទ្រង់ខាងការសម្រេចគោលបំណងទ្រង់នៅតែបន្តដោយគ្មានការផ្អាកឡើយ។ កិច្ចការនេះបានរួមបញ្ចូលការបណ្ដាលឲ្យមនុស្សសរសេរបទគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ កិច្ចការរបស់ទ្រង់ក៏បានរួមបញ្ចូលការនាំមកនូវ«ការបង្កើតថ្មី»ដែលនឹងត្រូវពន្យល់ក្នុងជំពូកទី១៩។—កូរិនថូសទី២ ៥:១៧
២១. តើតេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាខាងការបង្កើតនឹងមានអានុភាពអ្វីទៅលើមនុស្សជាតិរហូតដល់ពេលអនន្ត?
២១ ពេលថ្ងៃឈប់សំរាករបស់ព្រះយេហូវ៉ាចប់ នោះទ្រង់នឹងអាចមានបន្ទូលថា កិច្ចការទាំងឡាយរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីគឺ«ល្អប្រពៃ» ដូចដែលទ្រង់ធ្លាប់មានបន្ទូលពេលចប់ថ្ងៃនិមួយៗនៃការបង្កើត។ (លោកុប្បត្តិ ១:៣១) យើងមិនទាន់ដឹងថាទ្រង់នឹងប្រើតេជានុភាពរបស់ទ្រង់ខាងការបង្កើតតាមរបៀបណានៅពេលនោះទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចជឿជាក់ថា យើងនឹងនៅតែមានការអស្ចារ្យក្នុងចិត្តចំពោះរបៀបព្រះយេហូវ៉ាប្រើតេជានុភាពរបស់ទ្រង់ដើម្បីបង្កើត។ រហូតដល់ពេលអនន្តយើងនឹងរៀនកាន់តែច្រើនអំពីព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈអ្វីដែលទ្រង់បង្កើត។ (សាស្ដា ៣:១១) ពេលយើងរៀនកាន់តែច្រើនអំពីទ្រង់ យើងនឹងកោតគោរពទ្រង់កាន់តែខ្លាំងឡើង ហើយចូលទៅកាន់តែជិតនឹងអ្នកបង្កើតដ៏ឧត្តមរបស់យើង។
a ដើម្បីយល់អំពីចម្ងាយនេះឲ្យបានស្រួលជាង សូមគិតអំពីការប្រៀបធៀបដូចតទៅនេះ: បើអ្នកត្រូវបើកឡានចម្ងាយ១៥០លានគីឡូម៉ែត្រ អ្នកត្រូវចំណាយពេលបើកជាង១០០ឆ្នាំ ទោះជាអ្នកបើកលឿនដោយល្បឿន១៦០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង ហើយប្រើពេល២៤ម៉ោងរាល់តែថ្ងៃមិនឈប់ក៏ដោយ!
b មនុស្សខ្លះគិតថាបុគ្គលនៅសម័យបុរាណមានកែវយឹតកំរិតទាបម្យ៉ាង។ ពួកគេវែកញែកថា បើគ្មានកែវយឹត មនុស្សនៅសម័យបុរាណនឹងមិនអាចដឹងថា មានចំនួនផ្កាយច្រើនរាប់ពុំអស់បែបនេះឡើយ។ ការគិតស្មានដោយវែកញែកគ្មានមូលដ្ឋានបែបនេះបង្ហាញថា ពួកគេមិនទទួលស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរឡើយ។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦
c សូមពិចារណាពេលវេលាដែលអ្នកត្រូវការដើម្បីគ្រាន់តែរាប់១០០.០០០លានផ្កាយ។ បើអ្នកអាចរាប់ផ្កាយមួយរៀងរាល់វិនាទីបាន ហើយរាប់ផ្កាយ២៤ម៉ោងរាល់តែថ្ងៃ អ្នកនឹងត្រូវប្រើពេលវេលាអស់៣.១៧១ឆ្នាំ!