«មុនដំបូងបង្អស់ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នា មានសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត»
«ចុងបំផុតនៃរបស់ទាំងអស់ នោះជិតដល់ហើយ។ . . . មុនដំបូងបង្អស់ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត»។—ពេត្រុសទី១ ៤:៧, ៨
ព្រះយេស៊ូជ្រាបថា ពេលទាំងប៉ុន្មានដែលនៅសល់សំរាប់ទ្រង់ដើម្បីនៅជាមួយនឹងពួកសាវ័កនោះ គឺជាពេលដែលមានតម្លៃពិសេស។ ព្រះយេស៊ូក៏ជ្រាបអំពីអ្វីដែលពួកសាវ័កនឹងជួបប្រទះនៅខាងមុខទៀតដែរ។ ពួកគាត់ត្រូវធ្វើកិច្ចការដ៏មហាធំមួយ តែនឹងទទួលសេចក្ដីបៀតបៀនហើយមានមនុស្សដទៃស្អប់ ដូចអ្វីដែលគេធ្វើចំពោះព្រះយេស៊ូដែរ។ (យ៉ូហាន ១៥:១៨-២០) នៅរាត្រីចុងក្រោយបង្អស់នោះ ព្រះយេស៊ូបានរំឭកពួកសាវ័កម្ដងហើយម្ដងទៀតថា ពួកគាត់ត្រូវតែ «ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក»។—យ៉ូហាន ១៣:៣៤, ៣៥; ១៥:១២, ១៣, ១៧
២ សាវ័កពេត្រុសក៏មានវត្តមាននៅរាត្រីនោះដែរ ហើយក៏បានយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះ។ ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គឺមិនយូរប៉ុន្មានមុននឹងទីក្រុងយេរូសាឡិមបានត្រូវបំផ្លាញចោលនោះ ពេត្រុសបានសរសេរសំបុត្រហើយបានសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើសារៈសំខាន់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ពេត្រុសបានទូន្មានបងប្អូនគ្រីស្ទានថា៖ «ចុងបំផុតនៃរបស់ទាំងអស់ នោះជិតដល់ហើយ។ . . . មុនដំបូងបង្អស់ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត»។ (ពេត្រុសទី១ ៤:៧, ៨) សំនេររបស់ពេត្រុសមានន័យសំខាន់សំរាប់អស់អ្នកដែលកំពុងតែរស់នៅគ្រា «ជាន់ក្រោយបង្អស់» នៃរបបលោកីយ៍បច្ចុប្បន្ននេះដែរ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១) តើការ «ស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត» រួមបញ្ចូលអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ម្ល៉េះឲ្យយើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះចំពោះមនុស្សដទៃ? តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណា ថាយើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនោះមែន?
តើការ «ស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត» រួមបញ្ចូលអ្វី?
៣ មនុស្សជាច្រើនគិតថាសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាអារម្មណ៍ដែលផុសចេញពីចិត្តដោយឯកឯង។ ប៉ុន្តែ ពេត្រុសមិនបានមានប្រសាសន៍អំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបធម្មតាទេ តែគាត់សំដៅទៅលើសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបថ្លៃថ្នូរជាទីបំផុត។ ពាក្យ «ស្រឡាញ់» នៅ ពេត្រុសទី១ ៤:៨ ជាការបកប្រែពាក្យភាសាក្រិច អាហ្គាប៉េ។ ពាក្យនោះបង្កប់អត្ថន័យសំដៅទៅលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលគ្មានអត្តទត្ថភាព ហើយមានមូលដ្ឋានទៅលើគោលការណ៍។ ឯកសារយោងមួយច្បាប់ចែងថា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់ អាហ្គាប៉េ នេះ មិនគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តប៉ុណ្ណោះទេ តែជាការសម្រេចឬតាំងចិត្តធ្វើអ្វីមួយ។ ដូច្នេះ អាហ្គាប៉េ ជាអ្វីដែលយើងអាចបង្ខំខ្លួនឲ្យបង្ហាញបាន»។ មនុស្សយើងមានទំនោរចិត្តបង្ហាញនូវអត្តទត្ថភាព ដូច្នេះយើងត្រូវការសេចក្ដីរំឭកឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ស្របទៅតាមគោលការណ៍ណែនាំពីព្រះ។—លោកុប្បត្តិ ៨:២១; រ៉ូម ៥:១២
៤ នេះមិនបានសេចក្ដីថា យើងត្រូវស្រឡាញ់គ្នាដោយព្រោះជាកាតព្វកិច្ចប៉ុណ្ណោះទេ។ អាហ្គាប៉េ មិនមែនជាគុណសម្បត្ដិដែលគ្មានអារម្មណ៍ឬភាពកក់ក្ដៅឡើយ។ ពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍ថា យើងត្រូវ ‹មានសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត›។a យ៉ាងណាក៏ដោយ ការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់តម្រូវឲ្យយើងខិតខំដែរ។
៥ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងមិនគួរមានកំហិតស្របទៅតាមអ្វីដែលស្រួលធ្វើ ឬបង្ហាញចំពោះមនុស្សមួយចំនួនតែប៉ុណ្ណោះឡើយ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលជនគ្រីស្ទានមាននោះ តម្រូវឲ្យយើង«បើកចិត្តឲ្យទូលាយឡើង» ហើយខំបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ទោះជាពិបាកបង្ហាញក៏ដោយ។ (កូរិនថូសទី២ ៦:១១-១៣) គឺច្បាស់ហើយ យើងត្រូវខំបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តស្រឡាញ់ហើយខិតខំបង្ហាញជានិច្ចនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះ។ គឺជាចាំបាច់ណាស់ ដែលយើងបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ហេតុអ្វី? យ៉ាងហោចណាស់មានមូលហេតុបីយ៉ាង។
ហេតុអ្វីត្រូវស្រឡាញ់គ្នា?
៦ មូលហេតុទីមួយ គឺដោយសារ «សេចក្ដីស្រឡាញ់មកពីព្រះ»។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៧) ព្រះយេហូវ៉ាជាប្រភពនៃគុណសម្បត្ដិដ៏គួរឲ្យចូលចិត្តនេះ ហើយទ្រង់បានបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់យើងជាមុន។ សាវ័កយ៉ូហានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះបានសំដែងមក ឲ្យយើងខ្ញុំស្គាល់ ដោយទ្រង់ចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ឲ្យមកក្នុងលោកីយ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានរស់ដោយសារទ្រង់»។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៩) រាជបុត្ររបស់ព្រះបានត្រូវ ‹ចាត់មក› ដោយចាប់កំណើតជាមនុស្ស ទាំងបានបំពេញកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់ទ្រង់ ហើយបានសោយទិវង្គតលើបង្គោលឈើទារុណកម្មមួយដើម ដើម្បី «ឲ្យយើងរាល់គ្នាបានរស់» ឬឲ្យអាចទទួលជីវិតបាន។ ដោយសារព្រះបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះនោះ តើនេះគួរជំរុញចិត្តយើងឲ្យធ្វើអ្វី? យ៉ូហានប្រាប់ថា៖ «បើព្រះបានស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នាជាខ្លាំងទាំងម្ល៉េះ នោះត្រូវឲ្យយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកដែរ»។ (យ៉ូហានទី១ ៤:១១) សូមកត់សម្គាល់សំនេររបស់យ៉ូហានដែលថា ‹ព្រះបានស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា ជាខ្លាំងទាំងម្ល៉េះ› គឺមិនគ្រាន់តែអ្នក ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែយើងរាល់គ្នា វិញ។ គោលចំណុចនេះគឺជាក់ច្បាស់មិនងាយច្រឡំឡើយថា៖ ប្រសិនបើព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់បងប្អូនដែលរួមជាមួយនឹងយើងក្នុងការថ្វាយបង្គំទ្រង់ នោះយើងក៏គួរស្រឡាញ់ពួកគាត់ផងដែរ។
៧ មូលហេតុទីពីរដែលការស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកជាអ្វីដ៏ចាំបាច់ពេលឥឡូវនេះ គឺដើម្បីជួយបងប្អូនរបស់យើងដែលត្រូវការជំនួយ ដ្បិត «ចុងបំផុតនៃរបស់ទាំងអស់ នោះជិតដល់ហើយ»។ (ពេត្រុសទី១ ៤:៧) យើងកំពុងតែរស់នៅ «គ្រាលំបាកណាស់»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១) ស្ថានការណ៍ក្នុងលោកីយ៍នេះ រួមទាំងមហន្តរាយធម្មជាតិនិងការប្រឆាំងពីអ្នកដទៃ អាចបណ្ដាលឲ្យយើងមានទុក្ខម្នេញ។ កាលដែលយើងរងទុក្ខលំបាកផ្សេងៗ យើងគួរចូលឲ្យកាន់តែជិតគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ ការស្រឡាញ់គ្នាយ៉ាងអស់ពីចិត្តនឹងពង្រឹងចំណងមេត្រីភាពរបស់យើង ហើយនឹងជំរុញចិត្តយើងឲ្យ «ជួយគាំពារគ្នាទៅវិញទៅមក»។—កូរិនថូសទី១ ១២:២៥, ២៦
៨ មូលហេតុទីបីដែលយើងត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកនោះ គឺដោយសារយើងមិនចង់អនុញ្ញាត «ឲ្យអារក្សមានឱកាស» កេងយកប្រយោជន៍ពីយើង «ឲ្យសោះ»។ (អេភេសូរ ៤:២៧) សាតាំងប៉ិនប្រើភាពមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍នៃបងប្អូនយើង ពោលគឺ កំហុស ភាពទន់ខ្សោយ និងទង្វើដ៏ខុសទំនងខ្លះ ដើម្បីធ្វើជាឧបសគ្គឲ្យយើងជំពប់ដួល។ ប្រសិនបើបងប្អូនណាពោលពាក្យដោយឥតគិត ឬប្រព្រឹត្តដោយមិនសមគួរមកលើយើង តើយើងនឹងដកខ្លួនចេញពីក្រុមជំនុំដោយមូលហេតុនេះឬទេ? (សុភាសិត ១២:១៨) យើងនឹងមិនដកខ្លួនចេញទេ បើយើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់អស់ពីចិត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក! សេចក្ដីស្រឡាញ់អស់ពីចិត្តនឹងជួយយើងរក្សាឲ្យមានសន្ដិសុខនឹងគ្នា ហើយឲ្យ «ព្រមចិត្តគ្នា» ក្នុងកិច្ចបំរើព្រះ។—សេផានា ៣:៩
របៀបបង្ហាញថា យើងស្រឡាញ់អ្នកដទៃមែន
៩ ការបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ត្រូវចាប់ផ្ដើមក្នុងរង្វង់គ្រួសារជាដំបូង។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា មនុស្សដែលពិតជាអ្នកកាន់តាមទ្រង់ ត្រូវសម្គាល់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលពួកគេមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៤, ៣៥) សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនគួរសម្ដែងតែក្នុងក្រុមជំនុំប៉ុណ្ណោះទេ តែត្រូវមានក្នុងរង្វង់គ្រួសារ ពោលគឺ រវាងគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយរវាងមាតាបិតានិងបុត្រធីតាជាដើម។ ការមានអារម្មណ៍ ស្រឡាញ់សមាជិកគ្រួសាររបស់យើងគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ តែយើងក៏ត្រូវបង្ហាញ សេចក្ដីស្រឡាញ់នោះដោយការប្រព្រឹត្តល្អៗផងដែរ។
១០ តើគូអាពាហ៍ពិពាហ៍អាចបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកបាន តាមរបៀបណាខ្លះ? ស្វាមីដែលពិតជាស្រឡាញ់ភរិយាតែងពោលពាក្យនិងប្រព្រឹត្តលើនាងដោយសឲ្យឃើញថា គាត់ពិតជាស្រឡាញ់នាងមែន មិនថានៅមុខមនុស្សឯទៀត ឬនៅដោយឡែកពីអ្នកដទៃក្ដី។ ស្វាមីគួរបង្ហាញនូវការគោរពចំពោះភាពថ្លៃថ្នូររបស់នាង ហើយយោគយល់ចំពោះអារម្មណ៍ គំនិត និងទស្សនៈរបស់នាងដែរ។ (ពេត្រុសទី១ ៣:៧) ស្វាមីក៏យកចិត្តទុកដាក់នឹងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់នាងជាជាងរកប្រយោជន៍ខ្លួនឯង ហើយគាត់ខំចិញ្ចឹមនាងព្រមទាំងបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងជំនឿ និងខាងផ្លូវចិត្តរបស់នាងផងដែរ។ (អេភេសូរ ៥:២៥, ២៨) ភរិយាដែលពិតជាស្រឡាញ់ស្វាមីរបស់ខ្លួន នឹង «គោរពស្វាមី» យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ សូម្បី តែនៅពេលដែលនាងមិនពេញចិត្តនឹងទង្វើរបស់គាត់ម្ដងម្កាលក្ដី។ (អេភេសូរ ៥:២២, ៣៣, ខ.ស.) ភរិយាគួរជួយគាំទ្រស្វាមីនាង និងចុះចូលចំពោះគាត់ផងដែរ។ នាងមិនទាមទារច្រើនហួសហេតុពេកទេ តែខំរួមកម្លាំងនិងមានចិត្តគំនិតគាំទ្រស្វាមីក្នុងការផ្ចង់អារម្មណ៍លើរឿងខាងជំនឿ។—លោកុប្បត្តិ ២:១៨; ម៉ាថាយ ៦:៣៣
១១ មាតាបិតាទាំងឡាយអើយ! តើអ្នកអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះបុត្រធីតារបស់អ្នកបានយ៉ាងណា? ការខំប្រឹងចិញ្ចឹមកូនឲ្យអស់ពីចិត្តគឺជារបៀបមួយដែលអ្នកអាចបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៥:៨) ក៏ប៉ុន្តែ បុត្រធីតាត្រូវការអ្វីផ្សេងទៀតក្រៅពីអាហារ សំលៀកបំពាក់និងជម្រក។ ប្រសិនបើយើងប្រាថ្នាឲ្យបុត្រធីតារបស់យើងធំឡើងជាមនុស្សដែលស្រឡាញ់ហើយបំរើព្រះពិត នោះកូនក៏ត្រូវការនូវការបង្ហាត់បង្រៀនអំពីព្រះផងដែរ។ (សុភាសិត ២២:៦) នេះតម្រូវឲ្យយើងឆ្លៀតពេលសិក្សាព្រះគម្ពីរ ទៅផ្សព្វផ្សាយនិងចូលរួមកម្មវិធីប្រជុំជាក្រុមគ្រួសារ។ (ចោទិយកថា ៦:៤-៧) ការបំពេញភារកិច្ចទាំងនេះយ៉ាងទៀងទាត់ក៏តម្រូវឲ្យយើងធ្វើពលិកម្មដែរ ជាពិសេសក្នុងគ្រាលំបាកនេះ។ ការយកចិត្តទុកដាក់ព្យាយាមបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងជំនឿនៃបុត្រធីតារបស់យើង ជារបៀបបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដ្បិតទង្វើបែបនេះបង្ហាញថា មាតាបិតាចង់ឲ្យកូនទទួលប្រយោជន៍ជាអនេកអនន្តមែន។—យ៉ូហាន ១៧:៣
១២ គឺជាចាំបាច់ផងដែរ ដែលមាតាបិតាបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសេចក្ដីត្រូវការខាងផ្លូវចិត្តរបស់បុត្រធីតា។ កូនក្មេងងាយរងគ្រោះថ្នាក់ណាស់ ហើយដោយសារគេមានអារម្មណ៍ខ្ចីនៅឡើយ នោះពួកគេត្រូវឮមាតាបិតាបញ្ជាក់ម្ដងហើយម្ដងទៀតថា កូនជាទីស្រឡាញ់មែន។ ចូរប្រាប់កូនថា មាតាបិតាស្រឡាញ់កូន និងបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងច្រើនឥតរួញរា ដ្បិតការបង្ហាញនោះនឹងពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់កូនថា ខ្លួនមានតម្លៃនិងជាទីស្រឡាញ់របស់មាតាបិតា។ ចូរសរសើរកូនយ៉ាងកក់ក្ដៅហើយស្មោះពីចិត្ត ដ្បិតនេះនឹងជួយឲ្យកូនដឹងថា មាតាបិតាទទួលស្គាល់ហើយអបអរនឹងទង្វើរបស់គេ។ ចូរប្រៀនប្រដៅកូនដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដ្បិតការកែតម្រង់បែបនោះបង្ហាញឲ្យគេដឹងថា មាតាបិតាយកចិត្តទុកដាក់ចង់ឲ្យកូនក្លាយជាមនុស្សបែបណា។ (អេភេសូរ ៦:៤) ការបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្រប់កាលៈទេសៈបែបនេះ នឹងជួយបណ្ដុះឲ្យមានក្រុមគ្រួសារដែលមានភាពជិតស្និទ្ធ ហើយមានសុភមង្គលផង ព្រមទាំងមានសមត្ថភាពទប់ទល់នឹងការបង្ខិតបង្ខំផ្សេងៗក្នុងជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ។
១៣ សេចក្ដីស្រឡាញ់ជំរុញចិត្តយើងឲ្យអត់ទោសដល់អ្នកដទៃពេលដែលគេភ្លាត់ធ្វើខុស។ សូមចាំថា ពេលដែលពេត្រុសដាស់តឿនអ្នកអានថាត្រូវ «មានសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត» នោះ គាត់ក៏បានផ្ដល់មូលហេតុដែលនេះមានសារៈសំខាន់ ដោយថា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងគ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្ត»។ (ពេត្រុសទី១ ៤:៨) ការ «គ្របបាំង» អំពើបាបមិនបានសេចក្ដីថា យើងលាក់ទុកអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ណាឡើយ។ តែគួរគប្បី ឲ្យយើងប្រាប់បងប្អូនដែលទទួលខុសត្រូវក្នុងក្រុមជំនុំ ឲ្យគាត់ជួយដោះស្រាយរឿងនោះ។ (លេវី វិន័យ ៥:១; សុភាសិត ២៩:២៤) ការអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សធ្វើបាបដ៏ធ្ងន់ដែលបញ្ឈឺ ចិត្តឬធ្វើទុក្ខទោសដល់មនុស្សដែលគ្មានកំហុសនោះ ជាអំពើដែលមិនប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយក៏ប្រាសចាកនឹងគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរដែរ។—កូរិនថូសទី១ ៥:៩-១៣
១៤ ក្នុងករណីភាគច្រើន កំហុសនិងទង្វើដ៏ខុសទំនងរបស់អ្នកជឿគ្នីគ្នាគឺជារឿងតូចតាចប៉ុណ្ណោះ។ យើងទាំងអស់គ្នាជំពប់ជាញយៗ ដោយពាក្យសំដីឬការដែលយើងប្រព្រឹត្ត ដែលធ្វើឲ្យខកចិត្តឬឈឺចិត្តនឹងគ្នា។ (យ៉ាកុប ៣:២) តើយើងរហ័សលាតត្រដាងនូវកំហុសរបស់អ្នកដទៃដែលភ្លាត់ធ្វើខុសឬទេ? ទង្វើបែបនេះនាំឲ្យមានការរង្កៀសចិត្តគ្នានៅក្នុងក្រុមជំនុំវិញ។ (អេភេសូរ ៤:១-៣) ប្រសិនបើសេចក្ដីស្រឡាញ់ណែនាំផ្លូវប្រព្រឹត្តរបស់យើង នោះយើងនឹងមិន «និយាយបង្កាច់» បងប្អូនដែលរួមការថ្វាយបង្គំព្រះជាមួយនឹងយើងទេ។ (ទំនុកដំកើង ៥០:២០) បើប្រៀបធៀបទៅនឹងជញ្ជាំងដែលធ្វើពីដីឥដ្ឋដែលជាងបូកហើយលាបកំបោរសឲ្យស្អាតដើម្បីកុំឲ្យឃើញស្លាកស្នាម នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ក៏គ្របបាំងនូវភាពមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍នៃមនុស្សដទៃដែរ។—សុភាសិត ១៧:៩
១៥ សេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងជំរុញចិត្តយើងឲ្យជួយពួកអ្នកដែលពិតជាត្រូវការជំនួយ។ ពេលដែលមានស្ថានភាពកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនទៅៗក្នុងជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ អ្នកជឿគ្នីគ្នារបស់យើងប្រហែលជាត្រូវការជំនួយម្ដងម្កាលក្នុងការផ្គត់ផ្គង់គ្រឿងប្រើប្រាសនិងសម្ភារៈផ្សេងៗ។ (យ៉ូហានទី១ ៣:១៧, ១៨) ជាឧទាហរណ៍ តើមានបងប្អូនណាម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើងបាត់បង់ការងារធ្វើ ឬខ្វះខាតថវិកាទេ? ប្រហែលជាយើងអាចស្នើជួយគាត់បាន តាមកាលៈទេសៈរបស់យើង។ (សុភាសិត ៣:២៧, ២៨; យ៉ាកុប ២:១៤-១៧) តើមានស្ត្រីមេម៉ាយណាកំពុងស្នាក់ក្នុងផ្ទះទ្រុឌទ្រោមមួយខ្នងឬទេ? បើដូច្នេះប្រហែលជាយើងអាចចាត់ការជួយគាត់ជួសជុលផ្ទះ។—យ៉ាកុប ១:២៧
១៦ យើងក៏មិនគួរបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះតែមនុស្សដែលនៅតំបន់ជាមួយយើងប៉ុណ្ណោះឡើយ។ យូរៗម្ដងយើងទទួលដំណឹងអំពីបងប្អូនដែលបំរើព្រះនៅប្រទេសផ្សេងដែលរងគ្រោះដោយព្យុះសង្ឃរា រញ្ជួយដីឬមានស្ថានការណ៍ស៊ីវិលដ៏អស្ថេរភាព។ ពួកគាត់ប្រហែលជាខ្វះខាតជាខ្លាំងនូវអាហារ សំលៀកបំពាក់និងសម្ភារៈផ្សេងៗទៀតដែរ។ ទោះជាពួកគាត់ជនជាតិផ្សេងឬពូជអម្បូរខុសពីយើងក្ដី នោះគឺមិនសំខាន់ឡើយ ដ្បិតយើង «ស្រឡាញ់បងប្អូន» ទាំងអស់របស់យើង។ (ពេត្រុសទី១ ២:១៧) ដូច្នេះ យើងក៏ធ្វើដូចក្រុមជំនុំទាំងប៉ុន្មាននៅសតវត្សរ៍ទីមួយ ដោយពេញចិត្តរួមចំណែកគាំទ្រការរៀបចំណាដើម្បីជួយបងប្អូនយើង។ (កិច្ចការ ១១:២៧-៣០; រ៉ូម ១៥:២៦) ពេលដែលយើងបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់តាមរបៀបផ្សេងៗនេះ យើងក៏ជួយពង្រឹងចំណងមេត្រីភាពដែលធ្វើឲ្យមានសាមគ្គីភាពក្នុងជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ។—កូល៉ុស ៣:១៤
១៧ សេចក្ដីស្រឡាញ់ជំរុញចិត្តយើងឲ្យប្រកាសប្រាប់ដល់មនុស្សដទៃ នូវដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ សូមពិចារណាមើលគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូចុះ។ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ផ្សព្វផ្សាយនិងបង្រៀនមនុស្សដូច្នេះ? ព្រះយេស៊ូ «មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិត» ចំពោះបណ្ដាជនទាំងនោះ ដោយព្រោះភាពក្រខ្សត់ខាងជំនឿរបស់គេ។ (ម៉ាកុស ៦:៣៤) ពួកអ្នកគង្វាលនៅក្នុងសាសនាក្លែងក្លាយមានមុខនាទីបង្រៀនបណ្ដាជននូវជំនឿសាសនាពិត ហើយគួរផ្ដល់ឲ្យបណ្ដាជននូវសេចក្ដីសង្ឃឹមផងដែរ តែពួកអ្នកគង្វាលទាំងនោះមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបណ្ដាជនទេ ហើយបាននាំពួកគេឲ្យវង្វេងទៀតផង។ អាស្រ័យហេតុនេះបានជាព្រះទ័យរបស់ព្រះយេស៊ូដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងមេត្ដាករុណា បានជំរុញទ្រង់ឲ្យជួយសំរាលទុក្ខបណ្ដាជនដោយប្រាប់ដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។—លូកា ៤:១៦-២១, ៤៣
១៨ សព្វថ្ងៃនេះដែរ មនុស្សជាច្រើនមិនបានទទួលការណែនាំអំពីជំនឿសាសនាដ៏ពិតទេ ក៏បានត្រូវនាំឲ្យវង្វេងនិងគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមផង។ បើយើងយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូហើយទទួលស្គាល់កាន់តែច្បាស់នូវសេចក្ដីត្រូវការខាងជំនឿរបស់មនុស្សដែលមិនទាន់ស្គាល់ព្រះពិត នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់និងចិត្តមេត្ដារបស់យើងនឹងជំរុញចិត្តឲ្យប្រាប់ពួកគេអំពីដំណឹងល្អដែលទាក់ទងនឹងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ (ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០; ២៤:១៤) ដោយសារពេលវេលាដែលនៅសល់គឺខ្លីណាស់ហើយ នោះគឺជារឿងបន្ទាន់ជាងមុនៗទៅទៀតឲ្យយើងផ្សាយនូវសារនេះដែលអាចសង្គ្រោះជីវិតមនុស្សបាន។—ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៦
«ចុងបំផុតនៃរបស់ទាំងអស់ នោះជិតដល់ហើយ»
១៩ ចូរចាំមិនភ្លេចថា មុននឹងពេត្រុសបានជូនដំបូន្មានឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកនោះ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចុងបំផុតនៃរបស់ទាំងអស់ នោះជិតដល់ហើយ»។ (ពេត្រុសទី១ ៤:៧) មិនយូរប៉ុន្មានទៀត លោកីយ៍ដ៏អាក្រក់នេះនឹងត្រូវដកចេញហើយមានពិភពលោកថ្មីដ៏សុចរិតរបស់ព្រះរៀបជំនួសវិញ។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៣) អាស្រ័យហេតុនេះបានជាយើងមិនគួរធ្វើព្រងើយកន្តើយសោះឡើយនៅគ្រាឥឡូវនេះ។ ព្រះយេស៊ូបានព្រមានយើងថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាប្រយ័តខ្លួន ក្រែងចិត្តអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែផ្ទុកនូវសេចក្ដីវក់នឹងស៊ីផឹក ហើយនឹងសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយនៅជីវិត នោះលោតែថ្ងៃនោះមកដល់អ្នករាល់គ្នាភ្លាម»។—លូកា ២១:៣៤, ៣៥
២០ បើដូច្នេះ ចូរឲ្យយើង «ចាំយាម» ជានិច្ចចុះ! ហើយប្រុងស្មារតីអំពីគ្រាដែលយើងកំពុងតែរស់នៅនេះ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤២) ចូរឲ្យយើងចេះទប់ចិត្តដើម្បីកុំឲ្យខ្លួនចុះចាញ់នឹងសេចក្ដីល្បួងណារបស់សាតាំងដែលអាចទាញបង្វែរចិត្តយើងបាន។ រីឯលោកីយ៍ដ៏សោះកក្រោះដែលគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់សោះនេះ ចូរទប់ទល់កុំឲ្យវារារាំងយើងក្នុងការបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សដទៃឡើយ។ ហើយសំខាន់បំផុត ចូរឲ្យយើងចូលកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងព្រះពិត ព្រះយេហូវ៉ា ដែលទ្រង់នឹងសម្រេចបំណងព្រះហឫទ័យដ៏រុងរឿងរបស់ទ្រង់ចំពោះផែនដីនេះ តាមរយៈព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះគ្រីស្ទ។—វិវរណៈ ២១:៤, ៥
[កំណត់សម្គាល់]
a នៅពេត្រុសទី១ ៤:៨ សេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរខ្លះចែងថា យើងត្រូវស្រឡាញ់គ្នា «យ៉ាងស្មោះ» ឬ «យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ» ឬក៏ «ដោយយកចិត្តទុកដាក់»។
សំនួរត្រិះរិះ
• មុននឹងព្រះយេស៊ូបានយាងចេញពីសិស្សរបស់ទ្រង់ តើទ្រង់ជូនឱវាទអ្វី? តើអ្វីបង្ហាញថា ពេត្រុសយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃឱវាទនោះ? (វគ្គ១-២)
• តើការ «ស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត» មានន័យអ្វី? (វគ្គ៣-៥)
• ហេតុអ្វីបានជាគួរគប្បី ឲ្យយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក? (វគ្គ៦-៨)
• តើអ្នកអាចបង្ហាញថាអ្នកស្រឡាញ់មនុស្សដទៃបានតាមរបៀបណាខ្លះ? (វគ្គ៩-១៨)
• ហេតុអ្វីបានជាមិនគួរគប្បីឲ្យយើងធ្វើព្រងើយកន្តើយនៅគ្រាឥឡូវនេះ? តើយើងគួរប្ដេជ្ញាចិត្តធ្វើអ្វី? (វគ្គ១៩-២០)
[រូបភាពនៅទំព័រ២៩]
ក្រុមគ្រួសារដែលមានភាពជិតស្និទ្ធគ្នាក៏មានលទ្ធភាពទប់ទល់ នឹងការបង្ខិតបង្ខំផ្សេងៗដែលមាននៅជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ
[រូបភាពនៅទំព័រ៣០]
សេចក្ដីស្រឡាញ់ជំរុញចិត្តយើង ឲ្យជួយពួកអ្នកដែលពិតជា ត្រូវការជំនួយ
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
ការប្រកាសប្រាប់ដល់មនុស្សដទៃនូវដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ គឺជាកិច្ចការជំរុញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់