ជំពូកទី១២
«ទទួលអំណាចពីព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីនិយាយយ៉ាងក្លាហាន»
ប៉ូលនិងបាណាបាស បង្ហាញចិត្តរាបទាបការតស៊ូ និងចិត្តក្លាហាន
មានមូលដ្ឋានលើសកម្មភាព ១៤:១-២៨
១, ២. ពេលប៉ូលនិងបាណាបាសនៅក្រុងលីស្ត្រា តើមានព្រឹត្តិការណ៍អ្វីខ្លះកើតឡើង?
ភាពវឹកវរបានផ្ទុះឡើងក្នុងក្រុងលីស្ត្រា។ បុរសម្នាក់ដែលខ្វិនពីកំណើត កំពុងលោតកញ្ឆេងយ៉ាងសប្បាយរីករាយ បន្ទាប់ពីប៉ូលនិងបាណាបាសបានធ្វើឲ្យគាត់ជាសះស្បើយ។ គ្រប់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ហើយសង្ឃម្នាក់បានយកភួងផ្កាមក ដើម្បីបំពាក់ឲ្យបុរសពីរនាក់នោះ ដែលបណ្ដាជនជឿថាជាព្រះ។ គោឈ្មោលប៉ុន្មានក្បាលកំពុងស្រែករោទ៍ កាលដែលសង្ឃរបស់ព្រះសឺសរៀបចំសម្លាប់ពួកវា។ ពេលឃើញដូច្នោះ ប៉ូលនិងបាណាបាសក៏ស្រែកជំទាស់យ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគាត់ហែកសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់ខ្លួន រួចរត់ចូលទៅកណ្ដាលចំណោមបណ្ដាជន ហើយអង្វរពួកគេកុំឲ្យគោរពបូជាដល់ពួកគាត់។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ពួកគាត់ឃាត់បណ្ដាជនសឹងតែមិនបាន។
២ បន្ទាប់មក ពួកអ្នកប្រឆាំងពីក្រុងអ៊ីកូនាម និងក្រុងអាន់ទីយ៉ូកតំបន់ភីស៊ីឌា ក៏បានមកដល់ទីនោះដែរ។ ពួកគេបង្កាច់បង្ខូចប៉ូលនិងបាណាបាស ហើយអុជអាលបណ្ដាជននៅក្រុងលីស្ត្រាឲ្យប្រឆាំងពួកគាត់។ ឥឡូវក្រុមមនុស្សដែលទើបតែចង់គោរពបូជាដល់ប៉ូល បែរជាមកឡោមព័ទ្ធគាត់ ហើយយកថ្មគប់គាត់ រហូតដល់គាត់សន្លប់បាត់ស្មារតី។ ក្រោយពីបានបញ្ចេញកំហឹងរួច ពួកគេក៏អូសប៉ូលដែលមានរបួសពេញខ្លួន យកទៅទុកចោលនៅខាងក្រៅក្រុង ដោយគិតថាគាត់ស្លាប់ហើយ។
៣. នៅក្នុងជំពូកនេះ តើយើងនឹងពិចារណាសំណួរអ្វីខ្លះ?
៣ តើអ្វីបាននាំឲ្យមានហេតុការណ៍ដ៏គួរឲ្យរន្ធត់ចិត្តនេះ? តើអ្នកផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅសព្វថ្ងៃ អាចរៀនអ្វីខ្លះពីហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើងដល់ប៉ូលនិងបាណាបាស ព្រមទាំងការផ្លាស់ប្ដូរទស្សនៈយ៉ាងឆាប់រហ័សរបស់ពួកអ្នកក្រុងលីស្ត្រា? តើតាមរបៀបណាពួកអ្នកចាស់ទុំអាចធ្វើតាមគំរូប៉ូលនិងបាណាបាស ដែលបានបន្តបំពេញភារកិច្ចខ្លួនយ៉ាងស្មោះត្រង់ ព្រមទាំង«ទទួលអំណាចពីព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីនិយាយយ៉ាងក្លាហាន»?—សកម្ម. ១៤:៣
‹មនុស្សច្រើនសន្ធឹកទៅជាអ្នកជឿ› (សកម្មភាព ១៤:១-៧)
៤, ៥. ហេតុអ្វីប៉ូលនិងបាណាបាសធ្វើដំណើរទៅក្រុងអ៊ីកូនាម? ហើយតើពួកគាត់ធ្វើអ្វីខ្លះនៅទីនោះ?
៤ ប៉ុន្មានថ្ងៃមុននេះ ក្រោមការញុះញង់របស់ពួកអ្នកប្រឆាំងដែលជាជនជាតិយូដា ប៉ូលនិងបាណាបាសបានត្រូវបណ្ដេញចេញពីក្រុងអាន់ទីយ៉ូកតំបន់ភីស៊ីឌា ដែលជាក្រុងរបស់រ៉ូម។ ប៉ុន្តែ ជាជាងធ្លាក់ទឹកចិត្ត បុរសទាំងពីរនេះបាន«រលាស់ធូលីដីពីជើងពួកគាត់ចេញ» ទុកជាការដាស់តឿនដល់អ្នកក្រុងនោះ ដែលមិនព្រមស្ដាប់ព័ត៌មានពីពួកគាត់។ (សកម្ម. ១៣:៥០-៥២; ម៉ាថ. ១០:១៤) រួចមក ប៉ូលនិងបាណាបាសបានចាកចេញដោយសន្តិវិធី ហើយទុកឲ្យព្រះជាអ្នកវិនិច្ឆ័យចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកអ្នកក្រុងនោះ។ (សកម្ម. ១៨:៥, ៦; ២០:២៦) សាសនទូតទាំងពីរនាក់នេះរក្សាអំណរជានិច្ច កាលដែលបន្តដំណើរផ្សព្វផ្សាយតទៅទៀត។ បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរអស់ប្រហែល១៥០គីឡូម៉ែត្រ ទៅទិសខាងត្បូងឆៀងខាងកើត ពួកគាត់បានទៅដល់តំបន់ខ្ពង់រាបមួយសម្បូរទៅដោយជីជាតិ ដែលស្ថិតនៅរវាងជួរភ្នំតារូសនិងជួរភ្នំសុលថាន់។
៥ ដំបូង ប៉ូលនិងបាណាបាសបានឈប់មួយរយៈនៅក្រុងអ៊ីកូនាម ដែលជាមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌ក្រិច និងជាក្រុងដ៏សំខាន់មួយក្នុងខេត្តកាឡាទីរបស់រ៉ូម។a ជនជាតិយូដាច្រើនកុះករដែលមានអំណាច និងមនុស្សមួយចំនួនធំដែលចូលសាសនាយូដា ក៏រស់នៅក្នុងក្រុងនោះដែរ។ ប៉ូលនិងបាណាបាសក៏ចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយតាមទម្លាប់របស់ពួកគាត់។ (សកម្ម. ១៣:៥, ១៤) ពួកគាត់«អធិប្បាយល្អដល់ម្ល៉េះ បានជាជនជាតិយូដានិងជនជាតិក្រិចច្រើនសន្ធឹកទៅជាអ្នកជឿ»។—សកម្ម. ១៤:១
៦. ហេតុអ្វីប៉ូលនិងបាណាបាសអាចបង្រៀនដោយមានប្រសិទ្ធភាព? ហើយតើយើងអាចយកតម្រាប់ពួកគាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៦ ហេតុអ្វីប៉ូលនិងបាណាបាសអាចបង្រៀនដោយមានប្រសិទ្ធភាព? ពីព្រោះប៉ូលមានចំណេះច្រើនអំពីប្រាជ្ញាក្នុងគម្ពីរ។ គាត់បានដកស្រង់យ៉ាងប៉ិនប្រសប់ពីគម្ពីរ អំពីប្រវត្តិសាស្ត្រ ទំនាយ និងច្បាប់ម៉ូសេ ដើម្បីបញ្ជាក់ថាលោកយេស៊ូជាមេស្ស៊ីដែលព្រះបានសន្យា។ (សកម្ម. ១៣:១៥-៣១; ២៦:២២, ២៣) រីឯបាណាបាសវិញ របៀបដែលគាត់និយាយបង្ហាញថា គាត់យកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្នកស្ដាប់។ (សកម្ម. ៤:៣៦, ៣៧; ៩:២៧; ១១:២៣, ២៤) ពួកគាត់ទាំងពីរមិនបាននិយាយដោយពឹងផ្អែកលើការយល់ដឹងរបស់ខ្លួនឡើយ តែនិយាយដោយ«អំណាចពីព្រះយេហូវ៉ា»។ ពេលផ្សព្វផ្សាយ តើយើងអាចយកតម្រាប់សាសនទូតទាំងពីរនាក់នេះយ៉ាងដូចម្ដេច? យើងអាចយកតម្រាប់ពួកគាត់ ដោយស្គាល់ច្បាស់អំពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ ដោយចេះជ្រើសរើសបទគម្ពីរដែលទំនងជានឹងទាក់ទាញចិត្តអ្នកស្ដាប់ ដោយស្វែងរកវិធីដែលអាចសម្រាលទុក្ខអស់អ្នកដែលយើងផ្សព្វផ្សាយ និងដោយផ្អែកលើបណ្ដាំរបស់ព្រះជានិច្ចពេលបង្រៀនអ្នកឯទៀត មិនមែនផ្អែកលើប្រាជ្ញារបស់ខ្លួនទេ។
៧. (ក) តើដំណឹងល្អនាំឲ្យមានលទ្ធផលអ្វីខ្លះ? (ខ) ប្រសិនបើក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកបែកបាក់គ្នាដោយសារអ្នកធ្វើតាមដំណឹងល្អ តើអ្នកគួរចាំចំណុចអ្វី?
៧ ប៉ុន្តែ មិនមែនមនុស្សទាំងអស់ក្នុងក្រុងអ៊ីកូនាម សប្បាយចិត្តចំពោះការផ្សព្វផ្សាយរបស់ប៉ូលនិងបាណាបាសទេ។ លូកាបន្តសរសេរថា៖ «ជនជាតិយូដាដែលមិនជឿ បានញុះញង់និងបង្វិលខួរបណ្ដាជនដែលជាជនជាតិដទៃឲ្យប្រឆាំងបងប្អូន»។ ប៉ូលនិងបាណាបាសបានយល់ឃើញថា ពួកគាត់ត្រូវស្នាក់នៅបន្តទៀតដើម្បីការពារដំណឹងល្អ។ ហេតុនេះ ពួកគាត់‹ស្នាក់នៅក្រុងនោះមួយរយៈ ហើយនិយាយដោយចិត្តក្លាហាន›។ ជាលទ្ធផល «ពួកអ្នកក្រុងនោះបានបែកគ្នាជាពីរក្រុម។ អ្នកខ្លះគាំទ្រខាងជនជាតិយូដា ហើយអ្នកខ្លះទៀតគាំទ្រខាងពួកសាវ័ក»។ (សកម្ម. ១៤:២-៤) សព្វថ្ងៃនេះ ដំណឹងល្អក៏នាំឲ្យមានប្រតិកម្មស្រដៀងគ្នាដែរ។ សម្រាប់អ្នកខ្លះ ដំណឹងល្អនាំឲ្យមានសាមគ្គីភាព រីឯអ្នកខ្លះទៀត ដំណឹងល្អនាំឲ្យបែកបាក់គ្នា។ (ម៉ាថ. ១០:៣៤-៣៦) ប្រសិនបើក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកបែកបាក់គ្នា ដោយសារអ្នកធ្វើតាមដំណឹងល្អ សូមចាំថាការប្រឆាំងច្រើនតែកើតឡើង ដោយសារពាក្យចចាមអារ៉ាម ឬការបង្កាច់បង្ខូច។ ការប្រព្រឹត្តល្អរបស់អ្នកអាចបង្ហាញថា ពាក្យចចាមអារ៉ាមទាំងនោះជាពាក្យមិនពិត ហើយទីបំផុតប្រហែលជាអាចបន្ទន់ចិត្តអស់អ្នកដែលប្រឆាំងទៀតផង។—១ពេ. ២:១២; ៣:១, ២
៨. ហេតុអ្វីប៉ូលនិងបាណាបាសចាកចេញពីក្រុងអ៊ីកូនាម? ហើយតើយើងរៀនអ្វីពីគំរូរបស់ពួកគាត់?
៨ មួយរយៈក្រោយមក ពួកអ្នកប្រឆាំងនៅក្រុងអ៊ីកូនាមបានរៀបគម្រោង ដើម្បីគប់ថ្មសម្លាប់ប៉ូលនិងបាណាបាស។ ពេលសាសនទូតទាំងពីរនេះដឹងអំពីគម្រោងនោះ ពួកគាត់បានសម្រេចចិត្តផ្លាស់ទៅផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ផ្សេងទៀត។ (សកម្ម. ១៤:៥-៧) អ្នកប្រកាសដំណឹងរាជាណាចក្រនៅសព្វថ្ងៃ ក៏ប្រុងប្រយ័ត្នដូចពួកគាត់ដែរ។ ពេលមនុស្សឯទៀតវាយប្រហារយើងដោយពាក្យសម្ដី យើងនិយាយដោយចិត្តក្លាហាន។ (ភី. ១:៧; ១ពេ. ៣:១៣-១៥) ប៉ុន្តែ ពេលយើងឃើញអំពើហិង្សាហៀបនឹងផ្ទុះឡើង នោះយើងជៀសវាងធ្វើអ្វីដែលមិនចាំបាច់ដែលអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតយើង ឬជីវិតរបស់បងប្អូនរួមជំនឿ។—សុភ. ២២:៣
«បែរមក . . . ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ» (សកម្មភាព ១៤:៨-១៩)
៩, ១០. តើក្រុងលីស្ត្រាស្ថិតនៅឯណា? ហើយតើយើងដឹងអ្វីខ្លះអំពីអ្នកក្រុងនោះ?
៩ ប៉ូលនិងបាណាបាសធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅក្រុងលីស្ត្រា ដែលស្ថិតក្រោមអាណានិគមរបស់រ៉ូម។ ក្រុងនេះមានចម្ងាយប្រហែល៣០គីឡូម៉ែត្រ នៅភាគខាងត្បូងឆៀងខាងលិចក្រុងអ៊ីកូនាម។ ក្រុងលីស្ត្រាមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយក្រុងអាន់ទីយ៉ូកតំបន់ភីស៊ីឌា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រុងលីស្ត្រាមិនមានសហគមន៏ជនជាតិយូដាដ៏មានឥទ្ធិពលទេ។ អ្នករស់នៅក្នុងក្រុងលីស្ត្រាទំនងជានិយាយភាសាក្រិច តែភាសាកំណើតរបស់ពួកគេ គឺភាសាលីកៅនា។ ប្រហែលជាដោយសារគ្មានសាលាប្រជុំនៅក្នុងក្រុង បានជាប៉ូលនិងបាណាបាសចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយនៅទីសាធារណៈ។ ពីមុន ពេត្រុសបានធ្វើឲ្យបុរសពិការពីកំណើត ជាសះស្បើយនៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ឥឡូវ ប៉ូលបានធ្វើឲ្យបុរសខ្វិនពីកំណើត ជាសះស្បើយនៅក្រុងលីស្ត្រា។ (សកម្ម. ១៤:៨-១០) ក្នុងករណីអព្ភូតហេតុរបស់ពេត្រុស មនុស្សច្រើនសន្ធឹកបានទៅជាអ្នកជឿ។ (សកម្ម. ៣:១-១០) ប៉ុន្តែ ក្នុងករណីអព្ភូតហេតុរបស់ប៉ូល គឺខុសគ្នាទាំងស្រុង។
១០ ដូចបានរៀបរាប់នៅដើមជំពូកនេះ ពេលឃើញបុរសខ្វិនស្ទុះក្រោកឡើង ហើយចាប់ផ្ដើមដើរ ពួកអ្នកក្រុងលីស្ត្រាដែលកាន់សាសនាមិនពិត បានធ្វើការសន្និដ្ឋានខុសភ្លាមៗ។ ពួកគេចាត់ទុកបាណាបាសថា ជាព្រះសឺសដែលជាប្រមុខនៃព្រះ ហើយចាត់ទុកប៉ូលថា ជាព្រះហឺមេសដែលជាកូនប្រុសរបស់ព្រះសឺស និងជាអ្នកនាំពាក្យរបស់បណ្ដាព្រះ។ (សូមមើលប្រអប់«ក្រុងលីស្ត្រា និងការគោរពបូជាព្រះសឺសនិងព្រះហឺមេស») ប៉ុន្តែ បាណាបាសនិងប៉ូលបានតាំងចិត្តជួយបណ្ដាជនឲ្យយល់ថា អ្វីដែលពួកគាត់បានធ្វើនិងបាននិយាយ មិនមែនដោយអាងអំណាចរបស់ព្រះមិនពិតទេ តែដោយអាងអំណាចរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលជាព្រះពិតតែមួយ។—សកម្ម. ១៤:១១-១៤
‹ចូរអ្នករាល់គ្នាលះចោលការឥតប្រយោជន៍ទាំងនេះ ហើយបែរមកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ ជាព្រះដែលបានបង្កើតមេឃ និងផែនដី›។—សកម្មភាព ១៤:១៥
១១-១៣. (ក) តើប៉ូលនិងបាណាបាសបាននិយាយយ៉ាងណាទៅកាន់ពួកអ្នកក្រុងលីស្ត្រា? (ខ) តើយើងអាចរៀនមេរៀនអ្វីពីសម្ដីរបស់ពួកគាត់?
១១ ទោះជាស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏តានតឹងក៏ដោយ ប៉ូលនិងបាណាបាសនៅតែព្យាយាមគិតវិធីល្អបំផុត ដើម្បីទាក់ទាញចិត្តអ្នកស្ដាប់។ លូកាបានកត់ត្រាអំពីរបៀបដែលដំណឹងល្អបានត្រូវផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាព ដល់ពួកអ្នកដែលមិនជឿ។ សូមកត់សម្គាល់របៀបដែលប៉ូលនិងបាណាបាស បានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នកស្ដាប់។ ពួកគាត់និយាយថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាកំពុងធ្វើដូច្នេះ? យើងជាមនុស្សធម្មតាដូចអ្នករាល់គ្នាដែរ។ យើងកំពុងប្រកាសដំណឹងល្អប្រាប់អ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាលះចោលការឥតប្រយោជន៍ទាំងនេះ ហើយបែរមកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ ជាព្រះដែលបានបង្កើតមេឃ ផែនដី សមុទ្រ និងអ្វីៗទាំងអស់ដែលនៅទីនោះ។ នៅជំនាន់មុនៗ លោកបានអនុញ្ញាតឲ្យប្រជាជាតិទាំងអស់ធ្វើតាមចិត្តខ្លួន។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកបានផ្ដល់ភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថាលោកបានធ្វើល្អចំពោះអ្នករាល់គ្នា ដោយធ្វើឲ្យទឹកភ្លៀងធ្លាក់ពីលើមេឃនិងធ្វើឲ្យមានរដូវដែលសម្បូរភោគផល ហើយឲ្យអាហារជាបរិបូរនិងធ្វើឲ្យចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាពោរពេញទៅដោយក្ដីរីករាយ»។—សកម្ម. ១៤:១៥-១៧
១២ តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះពីពាក្យសម្ដីដែលបំផុសគំនិតទាំងនេះ? មេរៀនទី១ ប៉ូលនិងបាណាបាសមិនបានចាត់ទុកខ្លួនថា ប្រសើរជាងអ្នកស្ដាប់ទេ។ ពួកគាត់មិនធ្វើពុតជាបុគ្គលផ្សេងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគាត់សារភាពដោយចិត្តរាបទាបថា ពួកគាត់ក៏មានភាពទន់ខ្សោយដូចពួកអ្នកស្ដាប់ដែរ។ ពិតមែនតែប៉ូលនិងបាណាបាសបានទទួលឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធ ហើយបានរួចផុតពីសេចក្ដីបង្រៀនមិនពិត ព្រមទាំងបានទទួលសេចក្ដីសង្ឃឹមគ្រប់គ្រងជាមួយនឹងគ្រិស្ត តែពួកគាត់ដឹងថាពួកអ្នកក្រុងលីស្ត្រាក៏អាចទទួលអំណោយដូចនោះដែរ ប្រសិនបើពួកគេស្ដាប់បង្គាប់គ្រិស្ត។
១៣ តើយើងគួរមានចិត្តគំនិតបែបណា ចំពោះអស់អ្នកដែលយើងផ្សព្វផ្សាយ? តើយើងនឹងចាត់ទុកខ្លួនថាប្រសើរជាងពួកគេឬទេ? ពេលយើងជួយអ្នកឯទៀតឲ្យរៀនសេចក្ដីពិតពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ តើយើងធ្វើតាមគំរូប៉ូលនិងបាណាបាស ដោយជៀសវាងស្វែងរកការសរសើរពីមនុស្សឬទេ? បងឆាលថេស រ៉ាសិល ដែលជាអ្នកបង្រៀនដ៏លេចធ្លោម្នាក់ និងជាអ្នកនាំមុខក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៩ និងដើមសតវត្សរ៍ទី២០ បានទុកគំរូល្អស្ដីអំពីរឿងនេះ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «យើងមិនចង់ឲ្យមនុស្សលើកតម្កើងយើង ឬអ្វីដែលយើងសរសេរទេ ហើយក៏មិនចង់ឲ្យគេហៅយើងថា លោកគ្រូឬរ៉ាប៊ីដែរ»។ បងរ៉ាសិលមានចិត្តរាបទាបដូចប៉ូលនិងបាណាបាស។ ស្រដៀងគ្នាដែរ គោលដៅរបស់យើងក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ គឺមិនមែនដើម្បីលើកតម្កើងខ្លួនយើងទេ តែដើម្បីជួយមនុស្សឲ្យបែរមកគោរពប្រណិប័តន៍«ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ»។
១៤-១៦. ស្ដីអំពីអ្វីដែលប៉ូលនិងបាណាបាសបាននិយាយទៅកាន់អ្នកក្រុងលីស្ត្រា តើយើងអាចរៀនចំណុចអ្វីពីមេរៀនទី២និងមេរៀនទី៣?
១៤ សូមពិចារណាមេរៀនទី២ ដែលយើងអាចរៀនពីពាក្យសម្ដីទាំងនោះ។ ប៉ូលនិងបាណាបាសចេះបត់បែន។ ខុសពីជនជាតិយូដានិងពួកអ្នកដូរសាសនានៅក្រុងអ៊ីកូនាម ពួកអ្នកក្រុងលីស្ត្រាមានចំណេះតិចតួច ឬគ្មានចំណេះទាល់តែសោះអំពីគម្ពីរ ឬអំពីទំនាក់ទំនងរបស់ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលជាមួយនឹងព្រះ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី មនុស្សដែលស្ដាប់ប៉ូលនិងបាណាបាស រស់នៅក្នុងតំបន់កសិកម្ម ហើយពួកគេបានទទួលប្រយោជន៍ពីអាកាសធាតុក្ដៅល្មម និងពីដីមានជីជាតិដែលនៅក្នុងតំបន់ក្រុងលីស្ត្រា។ ពួកគេអាចឃើញភ័ស្តុតាងជាច្រើនអំពីគុណសម្បត្តិរបស់ព្រះ ដែលជាអ្នកបង្កើតនៅក្នុងរដូវផ្សេងៗដូចជា រដូវបង្កើតភោគផលជាដើម។ ដូច្នេះ សាសនទូតទាំងពីរនាក់បានប្រើចំណុចសាមញ្ញនេះ ដើម្បីវែកញែកហេតុផលជាមួយនឹងអ្នកស្ដាប់។—រ៉ូម ១:១៩, ២០
១៥ តើយើងអាចបត់បែនដូចពួកគាត់ឬទេ? ទោះជាកសិករប្រហែលជាសាបព្រោះគ្រាប់ពូជដូចគ្នា នៅលើដីច្រើនកន្លែងក៏ដោយ គាត់ត្រូវប្រើវិធីផ្សេងៗដើម្បីរៀបចំដីជាមុនសិន។ ដីខ្លះប្រហែលជាដីផុស ដែលអាចដាំគ្រាប់ពូជភ្លាមៗបាន តែដីខ្លះទៀតប្រហែលជាត្រូវការរៀបចំច្រើនជាងនោះ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ គ្រាប់ពូជដែលយើងសាបព្រោះគឺតែងតែដូចគ្នា ពោលគឺដំណឹងរាជាណាចក្រក្នុងបណ្ដាំរបស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ ដូចប៉ូលនិងបាណាបាស យើងព្យាយាមសង្កេតមើលថា អ្នកដែលយើងជួបក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយមានស្ថានភាពបែបណា ហើយកាន់សាសនាអ្វី។ បន្ទាប់ពីយើងបានដឹងអំពីចំណុចទាំងនោះហើយ យើងអាចប្រាប់អំពីដំណឹងរាជាណាចក្រ ស្របតាមស្ថានភាពនិងជំនឿរបស់បុគ្គលនោះ។—លូក. ៨:១១, ១៥
១៦ យើងអាចរៀនមេរៀនទី៣ ពីដំណើររឿងដែលទាក់ទងជាមួយប៉ូល បាណាបាស និងពួកអ្នកក្រុងលីស្ត្រា។ ទោះជាយើងខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពក៏ដោយ ជួនកាលគ្រាប់ពូជដែលយើងបានសាបព្រោះ ក៏បានត្រូវកញ្ឆក់ ឬធ្លាក់នៅលើផ្ទាំងថ្ម។ (ម៉ាថ. ១៣:១៨-២១) បើរឿងនោះកើតឡើង សូមកុំបាក់ទឹកចិត្តឡើយ។ ដូចដែលក្រោយមកប៉ូលបានរំលឹកពួកអ្នកកាន់តាមនៅក្រុងរ៉ូមថា៖ «ព្រះនឹងវិនិច្ឆ័យយើងម្នាក់ៗ[រួមបញ្ចូលអស់អ្នកដែលយើងបានប្រាប់បណ្ដាំរបស់ព្រះ]»។—រ៉ូម ១៤:១២
«ប៉ូលនិងបាណាបាសបានប្រគល់ពួកគាត់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ា» (សកម្មភាព ១៤:២០-២៨)
១៧. ក្រោយពីប៉ូលនិងបាណាបាសចាកចេញពីក្រុងឌើបេ តើពួកគាត់បានធ្វើដំណើរទៅកន្លែងណាទៀត? ហើយហេតុអ្វី?
១៧ ក្រោយពីបណ្ដាជនបានអូសប៉ូលទៅទុកចោលនៅខាងក្រៅក្រុងលីស្ត្រា ដោយគិតថាគាត់ស្លាប់ហើយ នោះពួកអ្នកកាន់តាមឯទៀតនាំគ្នាមកឈរនៅជុំវិញគាត់ ហើយគាត់ក៏ក្រោកឡើង រួចរកបានកន្លែងស្នាក់នៅក្នុងក្រុងនោះមួយយប់។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ប៉ូលនិងបាណាបាសធ្វើដំណើរចម្ងាយ១០០គីឡូម៉ែត្រ ទៅក្រុងឌើបេ។ ប៉ូលប្រាកដជាធ្វើដំណើរទាំងលំបាកណាស់ ពីព្រោះប៉ុន្មានម៉ោងមុននោះ គាត់ទើបតែត្រូវគេគប់នឹងថ្ម។ ប៉ុន្តែ គាត់និងបាណាបាសនៅតែតស៊ូព្យាយាមទៅមុខទៀត។ លុះមកដល់ក្រុងឌើបេ ពួកគាត់បានជួយ«មនុស្សច្រើនគួរសមឲ្យទៅជាអ្នកកាន់តាម»។ បន្ទាប់មក ជាជាងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវកាត់ ត្រឡប់ទៅលំនៅរបស់ពួកគាត់នៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកស្រុកស៊ីរី «ពួកគាត់ត្រឡប់ទៅក្រុងលីស្ត្រា ក្រុងអ៊ីកូនាម និងក្រុងអាន់ទីយ៉ូក[តំបន់ភីស៊ីឌា]វិញ»។ ហេតុអ្វីក៏ពួកគាត់ធ្វើដូច្នេះ? គឺដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងចិត្ត«ពួកអ្នកកាន់តាម ហើយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យកាន់ខ្ជាប់តាមជំនឿ»។ (សកម្ម. ១៤:២០-២២) ពួកគាត់ពិតជាគំរូល្អណាស់! ពួកគាត់បានចាត់ទុកប្រយោជន៍របស់ក្រុមជំនុំ ថាសំខាន់ជាងសុខទុក្ខរបស់ខ្លួន។ អ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យនិងសាសនទូតនៅសព្វថ្ងៃ ក៏ធ្វើតាមគំរូរបស់ពួកគាត់ដែរ។
១៨. តើការតែងតាំងបុរសណាម្នាក់ឲ្យធ្វើជាអ្នកចាស់ទុំរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
១៨ ប៉ូលនិងបាណាបាសមិនគ្រាន់តែពង្រឹងកម្លាំងចិត្តអ្នកកាន់តាមឯទៀត តាមរយៈពាក្យសម្ដីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏បានតែងតាំង«ពួកបុរសចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំនីមួយៗ»ដែរ។ ទោះជា‹ឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធបានចាត់›ប៉ូលនិងបាណាបាស ឲ្យធ្វើដំណើរជាសាសនទូតនៅពេលនោះក៏ដោយ ប៉ូលនិងបាណាបាសនៅតែអធិដ្ឋាន ហើយតមអាហារ ពេល«ប្រគល់ពួកគាត់[គឺពួកបុរសចាស់ទុំ]ឲ្យព្រះយេហូវ៉ា»។ (សកម្ម. ១៣:១-៤; ១៤:២៣) នៅសព្វថ្ងៃក៏ស្រដៀងគ្នាដែរ មុននឹងលើកឈ្មោះបងប្រុសណាម្នាក់ដើម្បីតែងតាំងជាអ្នកចាស់ទុំ ក្រុមអ្នកចាស់ទុំអធិដ្ឋាន ហើយពិចារណាអំពីបងប្រុសនោះថា មានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់តាមគម្ពីរឬយ៉ាងណា។ (១ធី. ៣:១-១០, ១២, ១៣; ទីត. ១:៥-៩; យ៉ា. ៣:១៧, ១៨; ១ពេ. ៥:២, ៣) រយៈពេលដែលគាត់ធ្វើជាគ្រិស្តសាសនិកមិនមែនជាកត្តាចម្បងទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពាក្យសម្ដីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់ ទើបជាភ័ស្តុតាងបញ្ជាក់ថា គាត់ឲ្យឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធដឹកនាំជីវិតគាត់។ ដូច្នេះ ការធ្វើតាមតម្រូវការក្នុងគម្ពីរដើម្បីបំពេញភារកិច្ចជាអ្នកត្រួតពិនិត្យ ទើបអាចកំណត់ថា បុរសនោះមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបម្រើជាគង្វាលចៀមឬយ៉ាងណា។ (កាឡ. ៥:២២, ២៣) អ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលមានភារកិច្ចតែងតាំងបុរសបែបនោះ។—សូមពិនិត្យបន្ថែម ១ធី. ៥:២២
១៩. តើពួកអ្នកចាស់ទុំដឹងថាគាត់ត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្វី? ហើយតើពួកគាត់យកតម្រាប់គំរូប៉ូលនិងបាណាបាសយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩ អ្នកចាស់ទុំដែលបានទទួលការតែងតាំងដឹងថា ពួកគាត់ត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះ ស្ដីអំពីរបៀបដែលពួកគាត់ប្រព្រឹត្តចំពោះក្រុមជំនុំ។ (ហេ. ១៣:១៧) ដូចប៉ូលនិងបាណាបាស ពួកអ្នកចាស់ទុំនាំមុខក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ ពួកគាត់ពង្រឹងកម្លាំងអ្នកកាន់តាមឯទៀត ដោយពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគាត់។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគាត់តែងតែចាត់ទុកប្រយោជន៍របស់ក្រុមជំនុំ ថាសំខាន់ជាងសុខទុក្ខរបស់ខ្លួន។—ភី. ២:៣, ៤
២០. តើយើងទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងណាពីការអានរបាយការណ៍អំពីកិច្ចការដ៏ស្មោះត្រង់របស់បងប្អូនរួមជំនឿ?
២០ នៅទីបំផុត ប៉ូលនិងបាណាបាសបានត្រឡប់ទៅលំនៅជាសាសនទូត ក្នុងក្រុងអាន់ទីយ៉ូកស្រុកស៊ីរីវិញ។ ពួកគាត់បានរៀបរាប់ប្រាប់«អំពីការជាច្រើនដែលព្រះបានធ្វើតាមរយៈពួកគាត់ ហើយថាលោកបានបើកផ្លូវឲ្យប្រជាជាតិទាំងឡាយអាចមានជំនឿ»។ (សកម្ម. ១៤:២៧) ពេលយើងអានរបាយការណ៍អំពីកិច្ចការដ៏ស្មោះត្រង់របស់បងប្អូនរួមជំនឿ ហើយពិចារណាអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរដល់ការខិតខំរបស់ពួកគាត់ នោះយើងនឹងទទួលបាននូវការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យបន្ត«ទទួលអំណាចពីព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីនិយាយយ៉ាងក្លាហាន»។
a សូមមើលប្រអប់«អ៊ីកូនាម ជាក្រុងរបស់ជនជាតិព្រីគា»។