ជំពូកទី១១
«ពោរពេញទៅដោយអំណរនិងឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធ»
គំរូរបស់ប៉ូលពេលប្រឈមមុខពួកអ្នកដែលស្អប់និងពួកអ្នកដែលមិនព្រមស្ដាប់
មានមូលដ្ឋានលើសកម្មភាព ១៣:១-៥២
១, ២. ហេតុអ្វីការធ្វើដំណើររបស់បាណាបាសនិងសុលមានលក្ខណៈប្លែកពីគេ? ហើយតើកិច្ចការរបស់ពួកគាត់ធ្វើឲ្យពាក្យនៅសកម្មភាព ១:៨ ក្លាយជាការពិតយ៉ាងដូចម្ដេច?
នេះគឺជាថ្ងៃដ៏គួរឲ្យរំភើប សម្រាប់ក្រុមជំនុំក្នុងក្រុងអាន់ទីយ៉ូក។ បាណាបាសនិងសុលបានត្រូវជ្រើសរើសដោយឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធ ពីក្នុងចំណោមពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ និងពួកអ្នកបង្រៀនទាំងអស់ដែលនៅទីនោះ ដើម្បីឲ្យពួកគាត់ទាំងពីរនាំដំណឹងល្អ ទៅប្រាប់ដល់កន្លែងឆ្ងាយៗ។a (សកម្ម. ១៣:១, ២) ពិតណាស់ ពីមុនបុរសដែលមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ធ្លាប់បានត្រូវចាត់ឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយនៅកន្លែងផ្សេង។ ពេលនោះពួកគេបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយនៅកន្លែង ដែលមានគ្រិស្តសាសនារួចហើយ។ (សកម្ម. ៨:១៤; ១១:២២) ប៉ុន្តែ លើកនេះបាណាបាសនិងសុល ព្រមទាំងយ៉ូហានដែលហៅថាម៉ាកុសជាជំនួយការពួកគាត់ បានត្រូវចាត់ឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយនៅកន្លែង ដែលមនុស្សភាគច្រើនមិនទាន់ឮដំណឹងល្អអំពីលោកយេស៊ូ។
២ ប្រហែលជា១៤ឆ្នាំមុន លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ទៅពួកអ្នកកាន់តាមថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីខ្ញុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម នៅតំបន់យូឌាទាំងមូល នៅទូទាំងស្រុកសាម៉ារី និងរហូតដល់កន្លែងឆ្ងាយបំផុតនៅផែនដី»។ (សកម្ម. ១:៨) ការតែងតាំងបាណាបាសនិងសុលឲ្យបម្រើជាសាសនទូត នឹងជួយឲ្យប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូក្លាយជាការពិត!b
ពួកគាត់បានត្រូវ‹ទុកដោយឡែកដើម្បីបំពេញកិច្ចការ› (សកម្មភាព ១៣:១-១២)
៣. ហេតុអ្វីការធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយនៅសតវត្សរ៍ទី១ជាការពិបាក?
៣ សព្វថ្ងៃដោយសារមានរថយន្តនិងយន្តហោះ នោះយើងអាចធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ ក្នុងរយៈពេលតែមួយម៉ោងឬពីរម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ នៅសតវត្សរ៍ទី១មិនមានមធ្យោបាយធ្វើដំណើរបែបនោះទេ។ នៅសម័យនោះ មនុស្សធ្វើដំណើរតាមផ្លូវគោកដោយថ្មើរជើង ជារឿយៗនៅលើផ្លូវរដិបរដុប។ បើដើរពេញមួយថ្ងៃ យ៉ាងច្រើនប្រហែលជាបាន៣០គីឡូម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ នោះធ្វើឲ្យហត់ណាស់!c ដូច្នេះ ទោះជាបាណាបាសនិងសុលរំភើបចិត្តខ្លាំងចំពោះភារកិច្ចថ្មីរបស់ខ្លួនក៏ដោយ ពួកគាត់ប្រាកដជាដឹងថា កិច្ចការនេះតម្រូវឲ្យខំប្រឹងប្រែង និងលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនជាខ្លាំង។—ម៉ាថ. ១៦:២៤
៤. (ក) តើអ្វីបានដឹកនាំឲ្យជ្រើសរើសបាណាបាសនិងសុល? ហើយតើបងប្អូនរួមជំនឿមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះការតែងតាំងនោះ? (ខ) តើយើងត្រូវប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាចំពោះបងប្អូនដែលមានភារកិច្ចក្នុងអង្គការព្រះ?
៤ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធបានផ្ដល់ការណែនាំជាក់លាក់ថា បាណាបាសនិងសុលត្រូវ‹ទុកដោយឡែកដើម្បីបំពេញកិច្ចការ›? (សកម្ម. ១៣:២) គម្ពីរមិនបានប្រាប់ពីមូលហេតុទេ។ ប៉ុន្តែ យើងដឹងថាឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធបានដឹកនាំឲ្យជ្រើសរើសបុរសទាំងពីរនេះ ហើយក៏គ្មានការបញ្ជាក់ថា ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយនិងពួកអ្នកបង្រៀនក្នុងក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ជំទាស់ការជ្រើសរើសពួកគាត់ទាំងពីរឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេគាំទ្រយ៉ាងអស់ពីចិត្តចំពោះការតែងតាំងនោះ។ សូមស្រមៃគិត ពេលបាណាបាសនិងសុលឃើញបងប្អូនមិនច្រណែនពួកគាត់ តែបែរជាតមអាហារនិងអធិដ្ឋាន ហើយ‹ដាក់ដៃលើពួកគាត់ រួចឲ្យចេញដំណើរ› តើពួកគាត់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? (សកម្ម. ១៣:៣) ដូចគ្នាដែរ យើងគួរគាំទ្រអស់អ្នកដែលមានភារកិច្ចក្នុងអង្គការព្រះ និងអ្នកដែលបានត្រូវតែងតាំងឲ្យធ្វើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យក្រុមជំនុំ។ ជាជាងច្រណែនអស់អ្នកដែលមានឯកសិទ្ធិដូចនោះ យើងគួរ«បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងឲ្យតម្លៃខ្ពស់ចំពោះពួកគាត់ ដោយសារកិច្ចការដែលពួកគាត់បានធ្វើ»។—១ថែ. ៥:១៣
៥. សូមរៀបរាប់ព័ត៌មានដែលទាក់ទងនឹងការធ្វើដំណើរផ្សព្វផ្សាយនៅកោះគីប្រុស។
៥ ក្រោយពីបាណាបាសនិងសុលធ្វើដំណើរដោយថ្មើរជើង ទៅដល់កំពង់ផែក្រុងសេលូសៀនៅជិតក្រុងអាន់ទីយ៉ូក នោះពួកគាត់ក៏ចុះសំពៅទៅកោះគីប្រុស ដែលមានចម្ងាយប្រហែល២០០គីឡូម៉ែត្រ។d ដោយសារបាណាបាសជាអ្នកកោះគីប្រុស គាត់ច្បាស់ជាចង់ប្រាប់ដំណឹងល្អដល់អស់អ្នក ដែលរស់នៅទីនោះ។ ពេលពួកគាត់មកដល់ក្រុងសាឡាមីស ដែលស្ថិតនៅឆ្នេរខាងកើតនៃកោះ នោះភ្លាមៗដើម្បីកុំឲ្យខាតពេល «ពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយបណ្ដាំរបស់ព្រះនៅក្នុងសាលាប្រជុំទាំងប៉ុន្មានរបស់ជនជាតិយូដា»។e (សកម្ម. ១៣:៥) បាណាបាសនិងសុលទំនងជាផ្សព្វផ្សាយនៅក្រុងសំខាន់ៗ ពេលធ្វើដំណើរពីម្ខាងទៅម្ខាងទៀតនៃកោះគីប្រុស។ បើមើលតាមផ្លូវដែលពួកគាត់បានធ្វើដំណើរ ពួកគាត់ប្រហែលជាដើរអស់ប្រមាណ១៦០គីឡូម៉ែត្រ!
៦, ៧. (ក) តើស៊ើគាសប៉ូឡូសជាអ្នកណា? ហើយហេតុអ្វីបារយេស៊ូព្យាយាមរារាំងគាត់មិនឲ្យទទួលយកដំណឹងល្អ? (ខ) តើសុលបានធ្វើអ្វី ដើម្បីបញ្ឈប់ការប្រឆាំងរបស់បារយេស៊ូ?
៦ នៅសតវត្សរ៍ទី១ កោះគីប្រុសពេញទៅដោយការគោរពបូជាមិនពិត។ នេះបានបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ ពេលបាណាបាសនិងសុលទៅដល់ក្រុងប៉ាផូស ដែលនៅខាងលិចកោះនោះ។ នៅទីនោះ ពួកគាត់បានប្រទះ«បុរសជនជាតិយូដាម្នាក់ឈ្មោះបារយេស៊ូ ជាគ្រូធ្មប់ និងជាអ្នកប្រកាសទំនាយមិនពិត» ហើយ«គាត់នៅជាមួយនឹងស៊ើគាសប៉ូឡូសដែលជាអភិបាលខេត្តនិងជាអ្នកមានប្រាជ្ញា»។f នៅសតវត្សរ៍ទី១ បញ្ញវន្តរ៉ូមជាច្រើនសូម្បីតែ«អ្នកមានប្រាជ្ញា»ដូចជាស៊ើគាសប៉ូឡូស ច្រើនតែសុំជំនួយពីគ្រូធ្មប់ ឬហោរាសាស្ត្រដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តក្នុងរឿងសំខាន់ៗ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក្ដី ស៊ើគាសប៉ូឡូសចាប់អារម្មណ៍ចំពោះដំណឹងរាជាណាចក្រ ហើយ«ចង់ឮបណ្ដាំរបស់ព្រះខ្លាំងណាស់»។ នេះបានធ្វើឲ្យបារយេស៊ូមិនពេញចិត្តឡើយ។ បារយេស៊ូមានឈ្មោះមួយទៀតគឺអេលីម៉ាស ដែលជាងាររបស់គាត់ មានន័យថា«គ្រូធ្មប់»។—សកម្ម. ១៣:៦-៨
៧ បារយេស៊ូក៏ចាប់ផ្ដើមប្រឆាំងនឹងដំណឹងរាជាណាចក្រ។ តាមពិតមធ្យោបាយតែមួយគត់ ដែលគាត់អាចរក្សាតំណែងដ៏មានកិត្យានុភាពរបស់ខ្លួន ក្នុងនាមជាទីប្រឹក្សារបស់ស៊ើគាសប៉ូឡូស គឺគាត់«ខំបំបែរស៊ើគាសប៉ូឡូសចេញពីជំនឿ»។ (សកម្ម. ១៣:៨) ប៉ុន្តែ សុលមិនព្រមឲ្យគ្រូវេទមន្តនេះ បង្វែរចំណាប់អារម្មណ៍របស់ស៊ើគាសប៉ូឡូសចេញពីសេចក្ដីពិតឡើយ។ ដូច្នេះ តើសុលបានធ្វើអ្វី? កំណត់ហេតុគម្ពីររៀបរាប់ថា៖ «សុលដែលហៅថាប៉ូល បានពេញទៅដោយឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធ ក៏សម្លឹងមើលចំអេលីម៉ាស ហើយនិយាយថា៖ ‹ឱមនុស្សដែលពេញទៅដោយភាពក្លែងបន្លំ និងសេចក្ដីខូចអាក្រក់សព្វបែបយ៉ាងអើយ អ្នកជាកូនមេកំណាច និងជាសត្រូវនៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលសុចរិត តើអ្នកមិនព្រមឈប់ពង្វាងផ្លូវត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាទេឬ? មើល! ដៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅលើអ្នក ហើយអ្នកនឹងងងឹតភ្នែក មើលមិនឃើញពន្លឺថ្ងៃអស់មួយរយៈ›។ រំពេចនោះ អ្វីដែលមើលទៅដូចជាអ័ព្ទបានធ្វើឲ្យភ្នែកគាត់មើលមិនឃើញ រួចគាត់ក៏ងងឹតភ្នែកទៅ ហើយបានដើរវិលវល់រកគេដឹកដៃគាត់»។g តើព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យនេះនាំឲ្យមានលទ្ធផលអ្វី? «លុះអភិបាលខេត្តឃើញអ្វីដែលបានកើតឡើង គាត់ក៏ទៅជាអ្នកជឿ ព្រោះគាត់នឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេហូវ៉ា»។—សកម្ម. ១៣:៩-១២
ដូចប៉ូលដែរ យើងនិយាយការពារសេចក្ដីពិតដោយចិត្តក្លាហាន ទោះជាប្រឈមមុខការប្រឆាំងក៏ដោយ
៨. តើយើងអាចយកតម្រាប់ចិត្តក្លាហានរបស់ប៉ូលយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ ប៉ូលមិនភ័យខ្លាចបារយេស៊ូទេ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងមិនគួរភ័យខ្លាចឡើយ ពេលពួកអ្នកប្រឆាំងព្យាយាមបំផ្លាញជំនឿអស់អ្នក ដែលចាប់អារម្មណ៍ដំណឹងរាជាណាចក្រ។ យ៉ាងណាក្ដី ពាក្យសម្ដីរបស់យើងគួរតែ«ប្រកបដោយភាពសប្បុរសជានិច្ច ដែលប្រៀបដូចជាបានត្រូវបង់អំបិល»។ (កូឡ. ៤:៦) ប៉ុន្តែ យើងក៏មិនចាំបាច់បារម្ភហួសហេតុពេកអំពីជម្លោះដែលអាចកើតឡើង រហូតដល់ធ្វើឲ្យយើងមិនហ៊ានផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកឯទៀត ឬមិនហ៊ានបកអាក្រាតសាសនាមិនពិត ដែលបន្ត«ពង្វាងផ្លូវត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា» ដូចបារយេស៊ូបានធ្វើនោះទេ។ (សកម្ម. ១៣:១០) ដូចប៉ូល សូមយើងផ្សព្វផ្សាយសេចក្ដីពិតដោយចិត្តក្លាហាន និងដោយទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍អស់អ្នកដែលមានចិត្តស្មោះ។ ទោះជាយើងប្រហែលជាមិនឃើញជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ាជាក់ស្ដែងដូចប៉ូលក៏ដោយ យើងអាចប្រាកដថាព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រើឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធរបស់លោក ដើម្បីទាញនាំអស់អ្នកដែលស័ក្តិសមឲ្យចូលសេចក្ដីពិត។—យ៉ូន. ៦:៤៤
«និយាយលើកទឹកចិត្ត» (សកម្មភាព ១៣:១៣-៤៣)
៩. ហេតុអ្វីប៉ូលនិងបាណាបាសជាគំរូល្អសម្រាប់អស់អ្នក ដែលកំពុងនាំមុខក្នុងក្រុមជំនុំនៅសព្វថ្ងៃនេះ?
៩ ទំនងជាមានការផ្លាស់ប្ដូរមួយកើតឡើង ពេលដែលពួកបុរសទាំងនោះចាកចេញពីក្រុងប៉ាផូស ហើយចុះសំពៅទៅក្រុងពើកា ដែលស្ថិតនៅឆ្នេរសមុទ្រអាស៊ីប៉ែកខាងលិច មានចម្ងាយប្រហែល២៥០គីឡូម៉ែត្រ។ នៅសកម្មភាព ១៣:១៣ បានប្រើពាក្យថា«ប៉ូលនិងបុរសទាំងនោះ»។ ដោយសារក្នុងខនោះមានឈ្មោះប៉ូល តែមិនមានឈ្មោះបុរសផ្សេងទៀត តាមមើលទៅនេះបង្ហាញថា ឥឡូវប៉ូលមានតួនាទីជាអ្នកនាំមុខក្នុងក្រុមនោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនមានកំណត់ហេតុថា បាណាបាសច្រណែនប៉ូលឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគាត់ទាំងពីរបន្តធ្វើការជាមួយគ្នាដើម្បីសម្រេចបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ។ ប៉ូលនិងបាណាបាសជាគំរូល្អសម្រាប់អស់អ្នក ដែលកំពុងនាំមុខក្នុងក្រុមជំនុំនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ ជាជាងប្រកួតប្រជែងគ្នាដើម្បីមុខមាត់ គ្រិស្តសាសនិកចងចាំប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូ ដែលថា៖ «អ្នករាល់គ្នាជាបងប្អូននឹងគ្នា»។ លោកបានបន្ថែមទៀតថា៖ «អ្នកណាដែលតម្កើងខ្លួន អ្នកនោះនឹងត្រូវបន្ទាបចុះ តែអ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន អ្នកនោះនឹងត្រូវតម្កើងឡើង»។—ម៉ាថ. ២៣:៨, ១២
១០. សូមរៀបរាប់អំពីការធ្វើដំណើរពីក្រុងពើកាទៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកតំបន់ភីស៊ីឌា។
១០ ពេលទៅដល់ក្រុងពើកា យ៉ូហានដែលហៅថាម៉ាកុស បានចាកចេញពីប៉ូលនិងបាណាបាស ត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ គម្ពីរមិនបានប្រាប់អំពីមូលហេតុ ដែលយ៉ូហានចាកចេញទៅភ្លាមៗនោះទេ។ បន្ទាប់មក ប៉ូលនិងបាណាបាសបានបន្តដំណើរពីក្រុងពើកា ទៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកតំបន់ភីស៊ីឌា ជាក្រុងមួយស្ថិតនៅក្នុងខេត្តកាឡាទី។ ការធ្វើដំណើរនេះមិនងាយស្រួលទេ ដោយសារក្រុងអាន់ទីយ៉ូកមានកម្ពស់ប្រហែល១.១០០ម៉ែត្រពីកម្ពស់ទឹកសមុទ្រ ហើយផ្លូវភ្នំដ៏ចោតនេះក៏ល្បីថា សម្បូរចោរស្ទាក់ប្លន់ដែរ។ ប៉ុន្តែ ការពិបាកមិនមានតែប៉ុណ្ណឹងទេ នៅពេលនោះប៉ូលទំនងជាមានបញ្ហាសុខភាព។h
១១, ១២. ពេលប៉ូលនិយាយនៅក្នុងសាលាប្រជុំនាក្រុងអាន់ទីយ៉ូកតំបន់ភីស៊ីឌា តើប៉ូលបានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ពួកអ្នកស្ដាប់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ នៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកតំបន់ភីស៊ីឌា ប៉ូលនិងបាណាបាសបានចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក។ កំណត់ហេតុចែងថា៖ «បន្ទាប់ពីបានអានច្បាប់និងសៀវភៅរបស់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយចប់ ពួកអ្នកទទួលខុសត្រូវលើសាលាប្រជុំបានចាត់គេឲ្យទៅប្រាប់ពួកគាត់ថា៖ ‹បងប្អូនអើយ ប្រសិនបើមានអ្វីដែលអាចនិយាយលើកទឹកចិត្តបណ្ដាជន សូមប្រាប់មក›»។ (សកម្ម. ១៣:១៥) ប៉ូលក៏ក្រោកឡើងនិយាយ។
១២ ប៉ូលចាប់ផ្ដើមថ្លែងទៅកាន់ពួកអ្នកស្ដាប់ថា៖ «ឱជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិងអ្នកឯទៀតដែលកោតខ្លាចព្រះ»។ (សកម្ម. ១៣:១៦) អស់អ្នកដែលកំពុងស្ដាប់ប៉ូល មានជនជាតិយូដា និងអ្នកចូលសាសនាយូដា។ តើប៉ូលបានធ្វើអ្វីដើម្បីទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ពួកអ្នកស្ដាប់ ដែលមិនទាន់ស្គាល់តួនាទីរបស់លោកយេស៊ូក្នុងគោលបំណងរបស់ព្រះ? ដំបូង ប៉ូលសង្ខេបប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ជនជាតិយូដា។ គាត់ពន្យល់អំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ា«បានតម្កើងបណ្ដាជននេះក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេស្នាក់នៅជាជនបរទេសក្នុងស្រុកអេហ្ស៊ីប» ហើយបន្ទាប់ពីលោកបានរំដោះពួកគេចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប លោកបាន«នៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ លោកបានទ្រាំនឹងការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ»អស់៤០ឆ្នាំ។ ប៉ូលក៏បានរៀបរាប់ដែរ អំពីរបៀបដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានទទួលទឹកដីដែលព្រះបានសន្យា និងរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ា«ប្រគល់ទឹកដីទាំងនោះឲ្យពួកបុព្វបុរសរបស់យើងជាមត៌ក»។ (សកម្ម. ១៣:១៧-១៩) បណ្ឌិតខ្លះនិយាយថា ប៉ូលប្រហែលជាបានលើកខគម្ពីរដែលពួកគេទើបតែអានក្នុងកម្មវិធីថ្ងៃឈប់សម្រាក។ បើដូច្នេះមែន នេះជាគំរូមួយទៀតដែលបង្ហាញថា ប៉ូលស្គាល់អំពីរបៀប«ធ្វើដូចមនុស្សគ្រប់ប្រភេទ»។—១កូ. ៩:២២
១៣. តើយើងអាចទាក់ទាញចិត្តអ្នកស្ដាប់តាមរបៀបណា?
១៣ យើងក៏គួរព្យាយាមទាក់ទាញអារម្មណ៍អស់អ្នក ដែលយើងផ្សព្វផ្សាយដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ ការដឹងថាអ្នកស្ដាប់កាន់សាសនាអ្វី អាចជួយយើងឲ្យជ្រើសរើសប្រធានបទដែលគាត់នឹងចាប់អារម្មណ៍។ បន្ថែមទៅទៀត យើងអាចដកស្រង់បទគម្ពីរដែលអ្នកស្ដាប់ប្រហែលជាស្គាល់។ ការសុំអ្នកស្ដាប់ឲ្យអានពីគម្ពីររបស់ខ្លួន ក៏ប្រហែលជាវិធីមានប្រសិទ្ធភាពដែរ។ សូមស្វែងរកវិធីផ្សេងៗ ដើម្បីបង្កើនចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នកស្ដាប់។
១៤. (ក) ដើម្បីនាំទៅដល់ដំណឹងល្អអំពីលោកយេស៊ូ តើមុនដំបូងប៉ូលបាននិយាយអ្វី? រួចមកតើគាត់បាននិយាយព្រមានបណ្ដាជនយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើបណ្ដាជនមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះសម្ដីរបស់ប៉ូល?
១៤ បន្ទាប់មក ប៉ូលបាននិយាយអំពីពូជពង្សនៃស្ដេចអ៊ីស្រាអែល រហូតនាំទៅដល់‹លោកយេស៊ូដែលជាអ្នកសង្គ្រោះ› និងយ៉ូហានដែលជាអ្នកជ្រមុជទឹកបានមកមុន ដើម្បីរៀបចំផ្លូវសម្រាប់លោក។ រួចមក ប៉ូលបានរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលលោកយេស៊ូបានត្រូវសម្លាប់ ហើយបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (សកម្ម. ១៣:២០-៣៧) ប៉ូលបន្តនិយាយថា៖ «សូមជ្រាបថា តាមរយៈលោកនោះហើយដែលយើងកំពុងផ្សព្វផ្សាយប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីការអភ័យទោសចំពោះអំពើខុសឆ្គង។ តាមរយៈលោកដែរ អស់អ្នកណាដែលជឿក៏រាប់ថាគ្មានទោស»។ រួចមក ប៉ូលបានព្រមានអ្នកស្ដាប់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាត្រូវប្រយ័ត្ន កុំឲ្យអ្វីដែលពួកអ្នកប្រកាសទំនាយបានចែងទុកជាមុន កើតឡើងចំពោះអ្នករាល់គ្នា ‹ឱពួកអ្នកដែលមើលងាយអើយ ចូរមើល ហើយកោតស្ងើចចុះ ហើយចូរបាត់សូន្យទៅ ពីព្រោះខ្ញុំនឹងធ្វើការមួយនៅគ្រារបស់អ្នករាល់គ្នា ជាការដែលអ្នករាល់គ្នានឹងមិនជឿសោះ ទោះជាមានគេរៀបរាប់ប្រាប់យ៉ាងល្អិតល្អន់ក៏ដោយ›»។ ប្រតិកម្មរបស់បណ្ដាជនចំពោះអ្វីដែលប៉ូលបានលើកឡើង គឺពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់។ គម្ពីរចែងថា៖ «បណ្ដាជនចាប់ផ្ដើមអង្វរពួកគាត់ឲ្យប្រាប់រឿងទាំងនេះនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកបន្ទាប់»។ បន្ថែមទៅទៀត ក្រោយពីចប់កិច្ចប្រជុំក្នុងសាលាប្រជុំ «ជនជាតិយូដានិងអ្នកដូរសាសនាជាច្រើននាក់ដែលគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ក៏បានទៅតាមប៉ូលនិងបាណាបាស»។—សកម្ម. ១៣:៣៨-៤៣
«យើងបែរទៅជនជាតិដទៃវិញ» (សកម្មភាព ១៣:៤៤-៥២)
១៥. តើមានអ្វីកើតឡើងនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកបន្ទាប់?
១៥ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកបន្ទាប់ «អ្នកក្រុងសឹងតែទាំងអស់»បាននាំគ្នាមកស្ដាប់ប៉ូល។ នេះបានធ្វើឲ្យជនជាតិយូដាខ្លះមិនពេញចិត្ត ដូច្នេះពួកគេ«ចាប់ផ្ដើមនិយាយប្រឆាំងប៉ូលដោយប្រើសម្ដីប្រមាថមើលងាយ»។ ប៉ូលនិងបាណាបាសប្រាប់ពួកគេដោយក្លាហានថា៖ «ជាការចាំបាច់ដែលយើងប្រាប់បណ្ដាំរបស់ព្រះដល់អ្នករាល់គ្នាមុនគេ។ ប៉ុន្តែដោយសារអ្នករាល់គ្នាកំពុងច្រានចោលបណ្ដាំនោះ ហើយបង្ហាញថាខ្លួនមិនសមនឹងទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ មើល! យើងបែរទៅជនជាតិដទៃវិញ។ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់យើងដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ខ្ញុំបានតែងតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាពន្លឺបំភ្លឺប្រជាជាតិទាំងឡាយ ដើម្បីឲ្យអ្នកធ្វើជាសេចក្ដីសង្គ្រោះរហូតដល់ចុងបំផុតផែនដី›»។—សកម្ម. ១៣:៤៤-៤៧; អេ. ៤៩:៦
«អ្នកទាំងនោះបានញុះញង់គេឲ្យបៀតបៀនប៉ូលនិងបាណាបាស . . . ឯពួកអ្នកកាន់តាមបានពោរពេញទៅដោយអំណរនិងឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធជានិច្ច»។—សកម្មភាព ១៣:៥០-៥២
១៦. តើជនជាតិយូដាមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះសម្ដីដ៏ធ្ងន់របស់ប៉ូលនិងបាណាបាស? ហើយតើពួកគាត់ទាំងពីរបានធ្វើយ៉ាងណាចំពោះការប្រឆាំង?
១៦ ជនជាតិដទៃដែលបានស្ដាប់រឿងនោះ ក៏ត្រេកអរ ហើយ«អស់អ្នកដែលមានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវឲ្យបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ បានក្លាយទៅជាអ្នកជឿ»។ (សកម្ម. ១៣:៤៨) បណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានរីកសុសសាយយ៉ាងលឿនទូទាំងស្រុក។ ប៉ុន្តែ ប្រតិកម្មរបស់ជនជាតិយូដា គឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់។ នេះជាមូលហេតុដែលសាសនទូតទាំងពីរនាក់ប្រាប់ពួកគេថា ទោះជាបណ្ដាំរបស់ព្រះបានត្រូវប្រកាសប្រាប់ដល់ពួកគេមុនគេក៏ដោយ ពួកគេមិនព្រមទទួលស្គាល់មេស្ស៊ីទេ ដូច្នេះពួកគេនឹងត្រូវទទួលការវិនិច្ឆ័យពីព្រះ។ ជនជាតិយូដាទាំងនោះក៏ទៅបញ្ចុះបញ្ចូលពួកស្ត្រីដែលមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះ និងពួកបុរសដែលមានមុខមាត់នៅក្នុងក្រុង «រួចអ្នកទាំងនោះបានញុះញង់គេឲ្យបៀតបៀនប៉ូលនិងបាណាបាស ហើយបានបោះពួកគាត់ទៅក្រៅដែនដីរបស់ពួកគេ»។ តើប៉ូលនិងបាណាបាសបានធ្វើអ្វី? ពួកគាត់«បានរលាស់ធូលីដីពីជើងពួកគាត់ចេញទុកជាការដាស់តឿនពួកគេ រួចបានទៅក្រុងអ៊ីកូនាម»។ តើនោះមានន័យថាគ្រិស្តសាសនារលាយសាបសូន្យនៅក្នុងក្រុងអាន់ទីយ៉ូកតំបន់ភីស៊ីឌាឬ? មិនមែនទេ! ពួកអ្នកកាន់តាមគ្រិស្តដែលបន្តនៅក្រុងនោះ បាន«ពោរពេញទៅដោយអំណរនិងឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធជានិច្ច»។—សកម្ម. ១៣:៥០-៥២
១៧-១៩. តើគំរូល្អរបស់ប៉ូលនិងបាណាបាសបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះ? ហើយហេតុអ្វីការធ្វើដូច្នេះនាំឲ្យយើងមានអំណរថែមទៀត?
១៧ របៀបដែលអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់ទាំងនេះបានប្រព្រឹត្តតបចំពោះការប្រឆាំង ផ្ដល់ឲ្យយើងនូវមេរៀនដ៏មានតម្លៃ។ ទោះជាពួកអ្នកមានអំណាចព្យាយាមបញ្ឈប់យើងពីការប្រកាសដំណឹងល្អក្ដី យើងមិនឈប់ផ្សព្វផ្សាយឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត សូមកត់សម្គាល់ថា ពេលបណ្ដាជនក្រុងអាន់ទីយ៉ូកបដិសេធទទួលដំណឹងពីប៉ូលនិងបាណាបាស នោះពួកគាត់«បានរលាស់ធូលីដីពីជើងពួកគាត់ចេញ»។ នេះមិនមែនជាទង្វើខឹងសម្បារទេ តែជាទង្វើបង្ហាញថាពួកគាត់មិនទទួលខុសត្រូវចំពោះជីវិតរបស់មនុស្សទាំងនោះ។ សាសនទូតទាំងនេះដឹងថា ពួកគាត់មិនអាចសម្រេចចិត្តថាតើមនុស្សឯទៀតនឹងមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះដំណឹងដែលពួកគាត់ប្រាប់ទេ ប៉ុន្តែពួកគាត់អាចសម្រេចថា តើពួកគាត់គួរបន្តផ្សព្វផ្សាយទៀតឬយ៉ាងណា។ ពួកគាត់ពិតជាបន្តផ្សព្វផ្សាយមែន ពេលដែលពួកគាត់បានផ្លាស់ទៅក្រុងអ៊ីកូនាម!
១៨ ចុះយ៉ាងណាពួកអ្នកកាន់តាមដែលបន្តនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក? ពិតមែនថាពួកគេរស់នៅក្នុងតំបន់ដែលមានការស្អប់ខ្ពើម តែអំណររបស់ពួកគេមិនអាស្រ័យលើប្រតិកម្មរបស់មនុស្សឡើយ។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «អស់អ្នកដែលឮបណ្ដាំរបស់ព្រះ ហើយធ្វើតាម ទើបមានសុភមង្គល!»។ (លូក. ១១:២៨) ពួកអ្នកកាន់តាមនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកតំបន់ភីស៊ីឌា បានតាំងចិត្តធ្វើតាមប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូ។
១៩ ដូចប៉ូលនិងបាណាបាស សូមយើងចាំជានិច្ចថា ភារកិច្ចរបស់យើងគឺផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ អ្នកស្ដាប់ដំណឹងរបស់យើងជាអ្នកសម្រេចថា ពួកគេបដិសេធឬទទួលយក។ បើអស់អ្នកដែលយើងផ្សព្វផ្សាយហាក់ដូចជាមិនអើពើ យើងអាចធ្វើតាមគំរូពួកអ្នកកាន់តាមនៅសតវត្សរ៍ទី១។ ពេលយើងឲ្យតម្លៃចំពោះសេចក្ដីពិត ហើយឲ្យឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធដឹកនាំយើង នោះយើងក៏អាចអរសប្បាយដែរ ទោះជាយើងប្រឈមមុខនឹងការប្រឆាំងក៏ដោយ។—កាឡ. ៥:១៨, ២២
a សូមមើលប្រអប់«បាណាបាស‹កូននៃការសម្រាលទុក្ខ›»។
b នៅពេលនោះ មានក្រុមជំនុំដែលនៅឆ្ងាយៗរួចហើយ ដូចជានៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកស្រុកស៊ីរី ចម្ងាយប្រហែល៥៥០គីឡូម៉ែត្រ ភាគខាងជើងក្រុងយេរូសាឡិម។
d នៅសតវត្សរ៍ទី១ បើខ្យល់អំណោយផល សំពៅអាចធ្វើដំណើរបានប្រហែល១៦០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ បើខ្យល់មិនអំណោយផលទេ នោះការធ្វើដំណើរនឹងចំណាយពេលយូរជាង។
e សូមមើលប្រអប់«នៅក្នុងសាលាប្រជុំជនជាតិយូដា»។
f កោះគីប្រុសស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សភារ៉ូម។ ប្រធានរដ្ឋបាលកោះគឺជាមន្ត្រីខេត្ត ដែលមានឋានៈជាអភិបាលខេត្ត។
g ចាប់ពីពេលនោះមក សុលក៏មានឈ្មោះមួយទៀតថាប៉ូល។ អ្នកខ្លះបាននិយាយថា គាត់ប្រើឈ្មោះជាភាសារ៉ូមដើម្បីលើកកិត្តិយសដល់ស៊ើគាសប៉ូឡូស។ ប៉ុន្តែ ដោយហេតុថាគាត់នៅតែប្រើឈ្មោះប៉ូលក្រោយចាកចេញពីកោះគីប្រុស នោះបង្ហាញថាគាត់ប្រហែលជាសម្រេចចិត្តប្រើឈ្មោះជាភាសារ៉ូម ដើម្បីធ្វើ«ជាសាវ័កសម្រាប់ជនជាតិដទៃ»។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់ប្រហែលជានៅតែប្រើឈ្មោះប៉ូល ដោយសារឈ្មោះសុលជាភាសាហេប្រឺ គឺស្រដៀងនឹងពាក្យក្រិច ដែលមានអត្ថន័យអាក្រក់។—រ៉ូម ១១:១៣
h ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ប៉ូលបានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ក្រុមជំនុំកាឡាទី។ ក្នុងសំបុត្រនោះប្រាប់ថា៖ «នៅលើកដំបូង ខ្ញុំមានឱកាសផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នករាល់គ្នា ដោយសារខ្ញុំឈឺ»។—កាឡាទី ៤:១៣