ទស្សនៈគ្រីស្ទានចំពោះអំណាច
«ដ្បិតគ្មានអំណាចណាទេ លើកតែមកពីព្រះ»។—រ៉ូម ១៣:១
១. ហេតុអ្វីក៏អាចនិយាយបានថា ព្រះយេហូវ៉ាជាអំណាចដ៏មហាឧត្តម?
អំណាចជាប់ទាក់ទងជាមួយនឹងភាពជាព្រះអាទិទេព។ ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ជាព្រះអាទិទេពដែលផ្ដល់អត្ថិភាពឲ្យរបស់ទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក ទាំងជីវនិងអជីវ។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ទ្រង់ពិតជាអំណាចដ៏មហាឧត្តមមែន។ ពួកជនគ្រីស្ទានពិតក៏មានអារម្មណ៍ដូចពួកសត្តនិករសួគ៌ាដែរ ដែលពួកគេប្រកាសថា៖ «ឱព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃយើងរាល់គ្នាអើយ ទ្រង់គួរនឹងទទួលសិរីល្អ កិត្ដិនាម នឹងព្រះចេស្ដា ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក ហើយគឺដោយបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ហើយ ដែលរបស់ទាំងនោះបានកើតមក ហើយមាននៅផង»។—វិវរណៈ ៤:១១
២. នៅជំនាន់ដើម តើអ្នកគ្រប់គ្រងមនុស្សលោកទទួលសារភាពយ៉ាងណា ថាពួកគេគ្មានសិទ្ធិពីកំណើតនឹងត្រួតត្រាលើមនុស្សលោកដូចគ្នានោះ ហើយតើព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់លោកប៉ុនទិស-ពីឡាត់យ៉ាងណាដែរ?
២ នៅជំនាន់ដើម ហេតុដែលអ្នកគ្រប់គ្រងមនុស្សលោកជាច្រើនបានខំព្យាយាមធ្វើឲ្យអំណាចរបស់គេបានពេញច្បាប់ ដោយអះអាងថាខ្លួនគេជាព្រះ ឬជាអាណត្ដិជននៃព្រះ គឺជាការទទួលស្គាល់ដោយតុណ្ហីភាពថា គ្មានមនុស្សលោកណាមានសិទ្ធិពីកំណើតនឹងគ្រប់គ្រងមនុស្សឯទៀតឡើយ។ (យេរេមា ១០:២៣) ប្រភពនៃអំណាចតែមួយដែលមានឡាក់ឋានពេញច្បាប់ត្រឹមត្រូវនោះ គឺជាព្រះយេហូវ៉ា។ ព្រះគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលប្រាប់ លោកប៉ុនទាស-ពីឡាត់ ជាចៅហ្វាយខេត្តជាតិរ៉ូមក្នុងស្រុកយូដា ថា៖ «បើមិនបានប្រទានមកពីស្ថានលើ នោះលោកឥតមានអំណាចលើខ្ញុំសោះ»។—យ៉ូហាន ១៩:១១
«គ្មានអំណាចណាទេ លើកតែមកពីព្រះ»
៣. តើសាវកប៉ុលបានថ្លែងយ៉ាងណាខ្លះអំពី«រាជការ» ហើយតើសេចក្ដីថ្លែងនៃព្រះយេស៊ូវនិងប៉ុលធ្វើឲ្យមានសំនួរអ្វីខ្លះ?
៣ សាវកប៉ុលបានសរសេរទៅពួកគ្រីស្ទានដែលរស់នៅក្រោមអំណាចចក្រភពរ៉ូម ថា៖ «ចូរឲ្យគ្រប់ទាំងមនុស្សចុះចូលនឹងរាជការ ដ្បិតគ្មានអំណាចណាទេ លើកតែមកពីព្រះ គឺព្រះទ្រង់បានតាំងពួកលោកទាំងនោះឲ្យមានអំណាច»។ (រ៉ូម ១៣:១) តើព្រះយេស៊ូវចង់មានបន្ទូលយ៉ាងណា ពេលដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថាអំណាចរបស់លោកពីឡាត់ត្រូវបានប្រគល់ឲ្យគាត់«ពីស្ថានលើ»? ហើយនៅជំនាន់សាវកប៉ុល តើគាត់ចាត់ទុកពួកអ្នកមានអំណាចខាងនយោបាយដែលព្រះបានតាំងឡើងនោះជាយ៉ាងណា? តើព្រះយេស៊ូវនិងប៉ុលចង់មានន័យថា ព្រះយេហូវ៉ាទទួលខុសត្រូវផ្ទាល់ក្នុងការរើសតាំងអ្នកគ្រប់គ្រងនយោបាយម្នាក់ៗនៃលោកីយ៍នេះឬ?
៤. តើព្រះយេស៊ូវនិងប៉ុលបានហៅសាតាំងជាអ្នកណា ហើយតើព្រះយេស៊ូវមិនបានបដិសេធនូវការអះអាងអ្វីរបស់សាតាំង?
៤ តើអាចទៅជាយ៉ាងនេះដូចម្ដេចបាន បើព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលហៅសាតាំងជា«ចៅហ្វាយរបស់លោកីយ» ហើយសាវកប៉ុលបានឲ្យឈ្មោះវាជា«ព្រះរបស់លោកីយនេះ»នោះ? (យ៉ូហាន ១២:៣១; ១៦:១១; កូរិនថូសទី២ ៤:៤) ម្យ៉ាងវិញទៀត កាលដែលសាតាំងល្បួងព្រះយេស៊ូវ វាបានប្រគល់ឲ្យ«អំណាច»លើ«នគរនៅផែនដីទាំងអស់»ទៅទ្រង់ ដោយអះអាងថាអំណាចទាំងនេះត្រូវបានប្រគល់មកឲ្យវាហើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានច្រានចោលនូវការប្រគល់ឲ្យនោះ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនបានបដិសេធថា អំណាចបែបនោះជារបស់ផងសាតាំងឡើយ។—លូកា ៤:៥-៨
៥. (ក) តើយើងត្រូវយល់យ៉ាងណា នូវពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូវនិងប៉ុលអំពីអំណាចរបស់មនុស្ស? (ខ) តើក្នុងន័យយ៉ាងណា ដែលពួករាជការត្រូវ«ព្រះទ្រង់បានតាំងពួកលោកទាំងនោះឲ្យមានអំណាច»នោះ?
៥ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ការគ្រប់គ្រងនៃលោកីយ៍នេះឲ្យទៅសាតាំង ដោយអនុញ្ញាតឲ្យវានៅគង់វង់ ក្រោយពីការបះបោររបស់វា និងបន្ទាប់ពីវាបានល្បួងអ័ដាមនិងនាងអេវ៉ា ហើយបានធ្វើឲ្យពួកគេបះបោរប្រឆាំងនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ដែរនោះ។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១-៦; ប្រៀបធៀប និក្ខមនំ ៩:១៥, ១៦) ដូច្នេះហើយ ពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូវនិងប៉ុលច្បាស់ជាមានន័យថា ក្រោយពីមនុស្សមួយគូដំបូងនៅក្នុងសួនអេដែនបានច្រានចោលព្រះធិបតេយ្យភាព ឬការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ ព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សដែលបែកបាក់នេះ បង្កើតរចនាសម្ព័ន្ធអំណាចដែលនឹងអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេរស់ក្នុងសង្គមដែលមានសណ្ដាប់ធ្នាប់។ នៅពេលខ្លះ ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យអ្នកគ្រប់គ្រងណាមួយធ្លាក់ពីតំណែង ឬរដ្ឋាភិបាលនោះរលំទៅ។ (ដានីយ៉ែល ២:១៩-២១) រីឯអ្នកឯទៀត ទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេនៅកាន់កាប់អំណាច។ ចំពោះអត្ថិភាពរបស់អ្នកគ្រប់គ្រងណាដែលព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ប្រណី នោះអាចនិយាយបានថា «ព្រះទ្រង់បានតាំងពួកលោកទាំងនោះឲ្យមានអំណាច»។
ពួកជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមនិងពួកអ្នកមានអំណាចសាសន៍រ៉ូម
៦. តើពួកជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមចាត់ទុកពួករាជការរ៉ូមជាអ្នកណា ហើយហេតុអ្វី?
៦ ពួកជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមពុំបានចូលរួមកម្លាំងជាមួយនឹងនិកាយសាសន៍យូដា ដែលបានរួមដៃក្នុងសហក្បដហើយបានច្បាំងនឹងពួករ៉ូមដែលកំពុងតែកាន់កាប់ស្រុកអ៊ីស្រាអែលនោះទេ។ ដោយសារតែពួករាជការរ៉ូមមានប្រព័ន្ធច្បាប់ដ៏ត្រឹមត្រូវ ដែលបានរក្សាសណ្ដាប់ធ្នាប់នៅតាមតំបន់គោកនិងតាមសមុទ្រ បានសង់ជលមាគ៌ដ៏មានប្រយោជន៍ ផ្លូវ និងស្ពានជាច្រើន ព្រមទាំងជួយផ្គត់ផ្គង់ដល់សុខុមាលភាពទូទៅដែរនោះ បានជាពួកជនគ្រីស្ទានចាត់ទុកពួកគេជា‹អ្នកបំរើរបស់ព្រះ សំរាប់សេចក្ដីល្អដល់គេ›។ (រ៉ូម ១៣:៣, ៤) ច្បាប់និងសណ្ដាប់ធ្នាប់បានបង្កើតឲ្យមានបរិយាការដែលពួកជនគ្រីស្ទានអាចផ្សាយដំណឹងល្អនៅគ្រប់ទីកន្លែងបាន ដូចជាព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាមក។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) ពួកគេអាចបង់ពន្ធតាមការដកហូតរបស់ពួករ៉ូម ដោយមានសតិសម្បជញ្ញៈដ៏ល្អ ទោះបីជាប្រាក់ខ្លះត្រូវបានប្រើសំរាប់គោលបំណងផ្សេងៗដែលព្រះមិនសព្វព្រះហឫទ័យក៏ដោយ។—រ៉ូម ១៣:៥-៧
៧, ៨. (ក) តើការអានយ៉ាងផ្ទៀងផ្ទាត់នូវរ៉ូម ១៣:១-៧ បង្ហាញឲ្យឃើញអ្វី ហើយតើបរិបទនោះបង្ហាញអ្វីដែរ? (ខ) ក្រោមកាលៈទេសៈណាខ្លះ ដែលពួករាជការរ៉ូមមិនបានប្រព្រឹត្តសមជា«អ្នកបំរើរបស់ព្រះ» ហើយចំពោះករណីនេះ តើពួកជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមប្រព្រឹត្តតាមដំបូន្មានអ្វី?
៧ ការអានយ៉ាងផ្ទៀងផ្ទាត់នូវខគម្ពីរទាំងប្រាំពីរដំបូងនៃព្រះគម្ពីររ៉ូម ជំពូក១៣ បង្ហាញឲ្យឃើញថា ពួក«រាជការ» គឺជា«អ្នកបំរើរបស់ព្រះ» ដែលលើកសរសើរអ្នកណាដែលធ្វើល្អ និងកាត់ទោសអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់។ បរិបទនោះបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកសម្រេចអ្វីដែលល្អនិងអាក្រក់ គឺមិនមែនពួករាជការទេ។ ដូច្នេះហើយ បើសិនជាអធិរាជរ៉ូម ឬអ្នកមានអំណាចនយោបាយណាម្នាក់តម្រូវអ្វីៗដែលព្រះបានហាម ឬក៏ផ្ទុយទៅវិញ ហាមប្រាមអ្វីៗដែលព្រះតម្រូវ អ្នកនោះលែងបានធ្វើជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះទៀតហើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា៖ «ចូរថ្វាយរបស់សេសារ ទៅសេសារទៅ ឯរបស់ព្រះ ចូរថ្វាយទៅព្រះវិញ»។ (ម៉ាថាយ ២២:២១) បើសិនជារដ្ឋរ៉ូមបានទាមទារអ្វីៗដែលជារបស់ផងព្រះ ដូចជាការថ្វាយបង្គំ ឬជីវិតនៃបុគ្គលណាម្នាក់ ពួកជនគ្រីស្ទានពិតបានប្រព្រឹត្តតាមដំបូន្មានរបស់សាវកវិញ ដែលថា៖ «ត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះជាជាងមនុស្ស»។—កិច្ចការ ៥:២៩
៨ ពួកជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមបានបដិសេធមិនព្រមកាន់តាមការថ្វាយបង្គំព្រះអធិរាជ និងសរណវត្ថុបូជា មិនបានបោះបង់ចោលកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានរបស់គេ ហើយក៏មិនបានឈប់ផ្សាយដំណឹងល្អដែរ ម្ល៉ោះហើយបានមានការធ្វើទុក្ខបៀតបៀននោះ។ មនុស្សទូទៅជឿថា សាវកប៉ុលត្រូវបានអធិរាជនីរ៉ូបញ្ជាឲ្យប្រហារជីវិត។ អធិរាជឯទៀត ជាពិសេសឌូម៉ីស្សិន, ម៉ាកឹស អូរីលឿស, សិបធីម៉ីអើស សេវ៉ូរើស, ដេស៊ីអើស, និងដែអូគ្លីសៀន ក៏បានធ្វើទុក្ខបៀតបៀនពួកជនគ្រីស្ទាននៅសម័យដើមដែរ។ នៅពេលដែលអធិរាជទាំងនេះនិងអនុរដ្ឋមន្ត្រីរបស់គេបានធ្វើទុក្ខបៀតបៀនពួកជនគ្រីស្ទាននោះ ពួកគេច្បាស់ជាមិនប្រព្រឹត្តសមជា«អ្នកបំរើរបស់ព្រះ»ទេ។
៩. (ក) តើអ្វីនៅតែជាការពិតនៃពួករាជការ ហើយតើសត្វសាហាវខាងនយោបាយទទួលឥទ្ធិឫទ្ធិនិងអំណាចពីអ្នកណា? (ខ) តើការចុះចូលនៃពួកគ្រីស្ទានចំពោះពួកអ្នកមានអំណាចជាយ៉ាងណាដែរ?
៩ ការទាំងអស់នេះបញ្ជាក់ថា ថ្វីបើពួករាជការ ក្នុងករណីខ្លះ បំរើជា«របៀបរៀបចំរបស់ព្រះ»[ពថ] ដើម្បីរក្សាសង្គមមនុស្សឲ្យមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែជាផ្នែកមួយនៃរបបលោកីយ៍នេះ ដែលសាតាំងជាព្រះនោះ។ (យ៉ូហានទី១ ៥:១៩) ពួកគេជាសមាជិកនៃអង្គការនយោបាយដែលមានពាសពេញពិភពលោក ដែលតំណាងដោយ«សត្វសាហាវ»នៅវិវរណៈ ១៣:១, ២។ សត្វសាហាវនោះទទួលឥទ្ធិឫទ្ធិនិងអំណាចរបស់វាពី«នាគធំ» ដែលជាអារក្សសាតាំង។ (វិវរណៈ ១២:៩) ដោយហេតុនេះហើយបានជាការចុះចូលនៃពួកគ្រីស្ទានចំពោះពួកអ្នកមានអំណាច ជាការដែលមានល័ក្ខខ័ណ្ឌ មិនមែនជាអ្វីផ្ដាច់ការទេ។—ប្រៀបធៀប ដានីយ៉ែល ៣:១៦-១៨
សេចក្ដីគោរពត្រឹមត្រូវចំពោះពួកអ្នកមានអំណាច
១០, ១១. (ក) តើសាវកប៉ុលបានបង្ហាញយ៉ាងណាថា យើងត្រូវតែគោរពពួកអ្នកមានអំណាច ទោះបីជាពួកគេម្នាក់ៗសមនឹងទទួល ឬក៏មិនសមក្ដី? (ខ) តើហេតុអ្វី និងតាមរបៀបណា ដែលយើងអាចអធិស្ឋាន«ឲ្យស្តេច ហើយឲ្យពួកនាម៉ឺនទាំងប៉ុន្មាន»?
១០ យ៉ាងណាក៏ដោយ ការនេះមិនមែនមានន័យថា ពួកគ្រីស្ទានត្រូវតែប្រកាន់យកអាកប្បកិរិយាដែលគឃ្លើន និងរឹងទទឹងចំពោះពួករាជការនោះឡើយ។ ពិតមែនហើយ ពួកបុរសទាំងនេះភាគច្រើនកាន់ឫកពារដែលមិនគួរគោរព ក្នុងជីវិតឯកជនរបស់គេ ឬក៏ក្នុងជីវិតសាធារណៈរបស់គេទៀតផង។ ក៏ប៉ុន្តែ តាមរយៈគំរូនិងដំបូន្មាន ពួកសាវកបានបង្ហាញថា យើងត្រូវតែគោរពពួកបុរសដែលមានអំណាចទាំងនេះ។ កាលដែលប៉ុលបានទៅគាល់នៅពីមុខស្តេចហេរ៉ូឌ អ័គ្រីប៉ាទី២ដែលជាអ្នកស្មន់នោះ គាត់បានទូលទៅស្តេចនោះដោយមានសេចក្ដីគោរពត្រឹមត្រូវ។—កិច្ចការ ២៦:២, ៣, ២៥
១១ ប៉ុលថែមទាំងថ្លែងមកថា ជាការត្រឹមត្រូវក្នុងការអធិស្ឋានឲ្យពួកអ្នកមានអំណាចខាងលោកីយ៍ ជាពិសេស នៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានសុំឲ្យសម្រេចការអ្វីមួយដែលមានអានុភាពដល់ការរស់នៅនិងសកម្មភាពគ្រីស្ទានរបស់យើង។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ដូច្នេះ ខ្ញុំទូន្មានសេចក្ដីនេះជាមុនដំបូងថា ចូរពោលពាក្យអរព្រះគុណ ពាក្យទូលសូម ពាក្យអធិស្ឋាន នឹងពាក្យទូលអង្វរឲ្យមនុស្សទាំងអស់ គឺឲ្យស្តេច ហើយឲ្យពួកនាម៉ឺនទាំងប៉ុន្មានផង ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបាននៅជាសុខសាន្ត ហើយស្រគត់ស្រគំ ដោយកោតខ្លាច ហើយដោយនឹងធឹងគ្រប់ជំពូក ដ្បិតយ៉ាងនោះ ទើបបានល្អ ហើយគាប់ព្រះហឫទ័យ ដល់ព្រះដ៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃយើង ដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានសង្គ្រោះ ហើយឲ្យបានស្គាល់សេចក្ដីពិត»។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:១-៤) អាកប្បកិរិយាប្រកបដោយសេចក្ដីគោរពរបស់យើង ចំពោះពួកអ្នកមានអំណាចបែបនេះ អាចបណ្ដាលឲ្យពួកគេអនុញ្ញាតឲ្យយើងបន្តកិច្ចការរបស់យើងបានតាមសេរី ក្នុងការព្យាយាមជួយសង្គ្រោះ«មនុស្សទាំងអស់»។
១២, ១៣. (ក) តើពេត្រុសបានផ្ដល់ឲ្យដំបូន្មានដ៏សមត្រឹមត្រូវមួយណា អំពីអំណាច? (ខ) តើតាមរបៀបណា ដែលយើងអាចបន្សាប«ពាក្យសំដីចំកួតរបស់មនុស្សខ្លៅល្ងង់»ដែលប្រឆាំងនឹងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានោះ?
១២ សាវកពេត្រុសបានសរសេរមកថា៖ «ចូរឲ្យចុះចូល នឹងគ្រប់ទាំងច្បាប់ នៃមនុស្សលោក ដោយយល់ដល់ព្រះអម្ចាស់ ទោះបើនឹងស្តេច ទុកជាធំបណ្ដាច់ ឬនឹងចៅហ្វាយ ទុកដូចជាអ្នកដែលស្តេចចាត់ចែងផង ដែលលោកទាំងនោះសំរាប់ធ្វើទោសដល់ពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់ ហើយនឹងសរសើរដល់ពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តល្អវិញ ដ្បិតព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ឲ្យបំបាត់ពាក្យសំដីចំកួតរបស់មនុស្សខ្លៅល្ងង់ចេញ ដោយសារកិរិយាល្អ គឺត្រូវចុះចូលទុកដូចជាមនុស្សមានសេរីភាព តែមិនមែនដោយប្រើសេរីនោះ ដើម្បីនឹងបំបិតបំបាំងសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ ត្រូវចុះចូលដូចជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះវិញ ចូររាប់អានដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយស្រឡាញ់បងប្អូន កោតខ្លាចដល់ព្រះ ព្រមទាំងគោរពប្រតិបត្ដិដល់ស្តេចផង»។ (ពេត្រុសទី១ ២:១៣-១៧) នេះជាដំបូន្មានដ៏សមត្រឹមត្រូវមែន! ជាអ្នកបំរើទ្រង់ យើងត្រូវតែចុះចូលទាំងស្រុងចំពោះព្រះ។ ហើយត្រូវឲ្យមានការចុះចូលដែលមានល័ក្ខខ័ណ្ឌនិងប្រកបដោយសេចក្ដីគោរព ចំពោះពួកអ្នកមានអំណាចខាងនយោបាយ ដែលព្រះបានចាត់មកឲ្យធ្វើទោសដល់ពួកមនុស្សអាក្រក់។
១៣ គេបានដឹងថា ពួកអ្នកមានអំណាចខាងលោកីយ៍ជាច្រើនមានការយល់ច្រឡំអំពីស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ការនេះតែងតែបណ្ដាលមកពីការទទួលពត៌មានមិនពិត ពីពួកសត្រូវព្យាបាទរបស់ប្រជារាស្ត្រព្រះ។ ឬក៏ប្រហែលជាអ្វីៗដែលគេបានដឹងអំពីពួកយើង គឺបានមកតាមរយៈសារពត៌មានប្រជាប្រិយ ដែលតែងតែសម្ដែងពត៌មានដោយសេចក្ដីលំអៀង។ ជួនកាល យើងអាចបំបាត់សេចក្ដីលំអៀងនេះបាន តាមរយៈអាកប្បកិរិយាដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីគោរពរបស់យើង ហើយបើអាចធ្វើទៅបាននោះ យើងគួរតែផ្ដល់ឲ្យពួកអ្នកមានអំណាចនូវសាច់រឿងពិតអំពីកិច្ចការនិងជំនឿរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ចំពោះរាជការណាដែលរវល់ យើងអាចឲ្យសៀវភៅស្តើង ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងសតវត្សទី២០នេះ ដែលផ្ដល់ឲ្យសេចក្ដីពន្យល់យ៉ាងខ្លីហើយច្បាស់លាស់។ ចំពោះពត៌មានដ៏ពេញលេញ យើងអាចឲ្យពួកគេនូវសៀវភៅ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា—អ្នកប្រកាសព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ជាឧបករណ៍ដ៏ប្រសើរមួយដែលសមនឹងនៅក្នុងធ្នើរបណ្ណាល័យតាមតំបន់ ឬបណ្ណាល័យជាតិសាធារណៈ។
អំណាចនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារគ្រីស្ទាន
១៤, ១៥. (ក) តើអ្វីជាមូលដ្ឋាននៃអំណាចក្នុងក្រុមគ្រួសារគ្រីស្ទាន? (ខ) ប្រពន្ធគ្រីស្ទានទាំងឡាយគួរតែមានអាកប្បកិរិយាយ៉ាងណាចំពោះប្ដីរបស់គេ ហើយហេតុអ្វី?
១៤ ជាការជាក់ស្តែងណាស់ បើព្រះតម្រូវឲ្យជនគ្រីស្ទានបង្ហាញសេចក្ដីគោរពដល់ពួកអ្នកមានអំណាចខាងលោកីយ៍ តាមរបៀបដូចនោះ ពួកគេក៏ត្រូវតែគោរពដល់រចនាសម្ព័ន្ធអំណាច ដែលព្រះបានស្ថាបនានៅក្នុងក្រុមគ្រួសារគ្រីស្ទានដែរ។ សាវកប៉ុលបានរាយរាប់ប្រាប់យ៉ាងច្បាស់លាស់នូវគោលការណ៍នៃប្រមុខភាពដែលត្រូវមានក្នុងចំណោមប្រជារាស្ត្រនៃព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានសរសេរថា៖ «តែខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងថា ព្រះគ្រីស្ទជាសិរសានៃបុរសទាំងអស់ ឯបុរសវិញ នោះជាក្បាលនៃស្ត្រី ហើយសិរសានៃព្រះគ្រីស្ទ គឺជាព្រះ»។ (កូរិនថូសទី១ ១១:៣) នេះជាគោលការណ៍នៃព្រះធិបតេយ្យភាព ឬការគ្រប់គ្រងដោយព្រះ។ តើនេះទាក់ទងអ្វីខ្លះ?
១៥ ការគោរពដល់ព្រះធិបតេយ្យភាពចាប់ផ្ដើមឡើងនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ ប្រពន្ធគ្រីស្ទានណាដែលមិនគោរពដល់អំណាចរបស់ប្ដីនាង—ទោះបីគាត់ជាអ្នកជឿ ឬអ្នកមិនជឿក្ដី—នេះមិនមែនជារបៀបព្រះធិបតេយ្យភាពទេ។ ប៉ុលបានទូន្មានពួកជនគ្រីស្ទានថា៖ «ហើយទាំងចំណុះគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះគ្រីស្ទ។ ស្ត្រីរាល់គ្នាអើយ ចូរឲ្យចុះចូលចំពោះប្ដីខ្លួន ដូចជាចុះចូលនឹងព្រះអម្ចាស់ដែរ ដ្បិតប្ដីជាក្បាលនៃប្រពន្ធ ដូចជាព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ជាសិរសានៃពួកជំនុំដែរ ក៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់រូបកាយផង ហើយដូចជាពួកជំនុំចុះចូលនឹងព្រះគ្រីស្ទជាយ៉ាងណា នោះត្រូវឲ្យប្រពន្ធចុះចូលនឹងប្ដីខ្លួនក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់យ៉ាងនោះដែរ»។ (អេភេសូរ ៥:២១-២៤) ដូចជាពួកបុរសគ្រីស្ទានត្រូវតែចុះចូលនឹងប្រមុខភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ពួកស្ត្រីគ្រីស្ទានក៏ត្រូវទទួលស្គាល់បញ្ញាក្នុងការចុះចូលនឹងអំណាចប្ដីរបស់គេយ៉ាងនោះដែរ ដែលព្រះបានប្រគល់ឲ្យនោះ។ ការធ្វើយ៉ាងនេះនឹងនាំឲ្យគេមានសោមនស្សយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ហើយសំខាន់ទៅទៀតនោះ គឺទទួលប្រសិទ្ធិពរពីព្រះយេហូវ៉ា។
១៦, ១៧. (ក) តើក្មេងៗដែលត្រូវបានចិញ្ចឹមអប់រំនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារគ្រីស្ទាន អាចធ្វើឲ្យខ្លួនគេខុសពីពួកក្មេងៗនៅសម័យនេះយ៉ាងដូចម្ដេចបាន ហើយតើអ្វីដែលបណ្ដាលឲ្យពួកគេធ្វើដូច្នេះ? (ខ) តើព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូដ៏ប្រសើរយ៉ាងណា ចំពោះពួកក្មេងៗនៅសព្វថ្ងៃនេះ ហើយតើពួកគេត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឲ្យធ្វើអ្វី?
១៦ កូនក្មេងខាងព្រះធិបតេយ្យភាពមានចិត្តរីករាយនឹងបង្ហាញសេចក្ដីគោរពត្រឹមត្រូវដល់ឪពុកម្ដាយរបស់គេ។ ចំពោះក្មេងនៅជំនាន់ថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់នេះ ព្រះគម្ពីរបានទាយប្រាប់ថាពួកគេនឹង«មិនស្ដាប់បង្គាប់ឪពុកម្ដាយ»ទេ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១, ២) រីឯក្មេងគ្រីស្ទានវិញ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា៖ «ក្មេងរាល់គ្នាអើយ ចូរស្ដាប់បង្គាប់ឪពុកម្ដាយ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យយ៉ាងដូច្នោះឯង»។ (កូល៉ុស ៣:២០) ដូច្នេះហើយ ការគោរពដល់អំណាចរបស់ឪពុកម្ដាយ គឺជាការគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះយេហូវ៉ា ហើយនឹងនាំឲ្យមានប្រសិទ្ធិពរពីទ្រង់ផង។
១៧ រឿងនេះត្រូវបានពន្យល់មកទៀតនៅក្នុងករណីព្រះយេស៊ូវ។ លូកាបានសរសេរថា៖ «ទ្រង់ក៏ចុះទៅឯភូមិណាសារ៉ែត ជាមួយនឹងគាត់[ឪពុកម្ដាយរបស់ទ្រង់]វិញ ហើយ[បានបន្តចុះចូលនឹងពួកគាត់,ពថ] . . . ព្រះយេស៊ូវក៏កាន់តែធំ ប្រកបដោយប្រាជ្ញារឹតតែច្រើនឡើង ហើយជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ នឹងចិត្តមនុស្សផង»។ (លូកា ២:៥១, ៥២) នៅគ្រានោះ ព្រះយេស៊ូវមានអាយុតែ១២ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ហើយកិរិយាសព្ទភាសាក្រិកដែលប្រើនៅកន្លែងនេះ បញ្ជាក់ថា ទ្រង់«បន្តចុះចូល»នឹងឪពុកម្ដាយរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះការចុះចូលរបស់ទ្រង់ មិនបានចប់នៅពេលដែលទ្រង់មានវ័យជំទង់ទេ។ ពួកក្មេងៗអើយ បើសិនជាអ្នកចង់បានចំរើនឡើងក្នុងភាពវិញ្ញាណ និងជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះយេហូវ៉ានិងមនុស្សដែលគោរពព្រះ អ្នកត្រូវតែសម្ដែងសេចក្ដីគោរពដល់អំណាចនៅខាងក្នុងនិងខាងក្រៅក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួន។
អំណាចនៅក្នុងក្រុមជំនុំ
១៨. តើអ្នកណាជាប្រមុខនៃក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ហើយតើទ្រង់ផ្ទេរអំណាចទៅអ្នកណាខ្លះ?
១៨ ស្តីអំពីការត្រូវការឲ្យមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ដ្បិតព្រះទ្រង់មិនមែនជាព្រះនៃសេចក្ដីវឹកវរទេ គឺទ្រង់ជាព្រះនៃសេចក្ដីសុខសាន្តវិញ។ . . . ត្រូវតែធ្វើការទាំងអស់តាមបែបគួរសម ហើយដោយលំដាប់លំដោយផង»។ (កូរិនថូសទី១ ១៤:៣៣, ៤០) ដើម្បីឲ្យការទាំងអស់ធ្វើឡើងក្នុងលំដាប់ដែលមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ ព្រះគ្រីស្ទ ដែលជាប្រមុខនៃក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន បានផ្ទេរអំណាចឲ្យទៅពួកបុរសដ៏ស្មោះត្រង់។ យើងអានថា៖ «ទ្រង់បានប្រទានឲ្យអ្នកខ្លះបានធ្វើជាសាវក ខ្លះជាគ្រូអធិប្បាយ ខ្លះជាគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អ ខ្លះជាគ្រូគង្វាល ហើយខ្លះជាគ្រូបង្រៀន ប្រយោជន៍នឹងនាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធបានគ្រប់ល័ក្ខណ៍ឡើង សំរាប់ធ្វើការជំនួយ ហើយនឹងស្អាងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទឡើង . . . តែដោយកាន់តាមសេចក្ដីពិតដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់វិញ នោះឲ្យយើងបានធំឡើង ខាងឯគ្រប់ការទាំងអស់ក្នុងទ្រង់ ដែលទ្រង់ជាសិរសា គឺជាព្រះគ្រីស្ទ»។—អេភេសូរ ៤:១១, ១២, ១៥
១៩. (ក) តើព្រះគ្រីស្ទបានតែងតាំងអ្នកណាឲ្យត្រួតលើរបស់ទ្រព្យនៅផែនដីរបស់ទ្រង់ ហើយតើទ្រង់ប្រគល់អំណាចពិសេសឲ្យអ្នកណា? (ខ) តើមានការផ្ទេរអំណាចអ្វីកើតឡើងនៅក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ហើយតើការនេះតម្រូវអ្វីពីយើង?
១៩ នៅក្នុងគ្រាចុងបញ្ចប់នេះ ព្រះគ្រីស្ទបានតែងតាំងគណៈ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់មានមារយាទ»ឲ្យត្រួតលើ«របស់ទ្រព្យលោកទាំងអស់» ឬផលប្រយោជន៍នៃព្រះរាជាណាចក្រនៅលើផែនដី។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧) ដូចនៅសតវត្សទីមួយដែរ អ្នកបំរើនេះត្រូវបានតំណាងដោយគណៈអភិបាលនៃពួកបុរសគ្រីស្ទានដែលត្រូវបានចាក់ប្រេងតាំង ដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រគល់ឲ្យអំណាច ដើម្បីធ្វើការវិនិច្ឆ័យ និងតែងតាំងអ្នកត្រួតពិនិត្យផ្សេងទៀត។ (កិច្ចការ ៦:២, ៣; ១៥:២) ជាលំដាប់តៗទៅ គណៈអភិបាលផ្ទេរអំណាចទៅគណៈកម្មាធិការសាខា រួចទៅអ្នកត្រួតពិនិត្យតំបន់និងមណ្ឌល ហើយបន្ទាប់មកផ្ទេរទៅពួកអ្នកចាស់ទុំនៅក្នុងក្រុមជំនុំនិមួយៗ ដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានជាង៧៣.០០០ក្រុមជំនុំនៅពាសពេញផែនដី។ ពួកបុរសគ្រីស្ទានដែលប្រកបដោយភក្ដីភាពទាំងនេះសមនឹងទទួលការគាំទ្រនិងសេចក្ដីគោរពពីយើង។—ធីម៉ូថេទី១ ៥:១៧
២០. តើមានឧទាហរណ៍អ្វីដែលបង្ហាញថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មិនសព្វព្រះហឫទ័យនឹងពួកអ្នកដែលគ្មានសេចក្ដីគោរពដល់ពួកជនគ្រីស្ទានដែលមានអំណាច?
២០ ជាការគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការប្រៀបធៀបសេចក្ដីគោរពដែលយើងត្រូវសម្ដែងដល់ពួកអ្នកមានអំណាចក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ជាមួយនឹងការចុះចូលនឹងពួកអ្នកមានអំណាចខាងលោកីយ៍នេះ។ កាលណាបុគ្គលម្នាក់បានប្រព្រឹត្តល្មើសនឹងច្បាប់មនុស្សដែលព្រះពេញព្រះទ័យ ទណ្ឌកម្មដែលតម្រូវមកដោយ«ពួកនាម៉ឺន»នោះ តាមការពិត គឺជាការសម្ដែងសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះ«មកលើអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់»។ (រ៉ូម ១៣:៣, ៤) បើព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យក្រោធ ពេលដែលបុគ្គលណាម្នាក់បំពានលើច្បាប់មនុស្ស ហើយគ្មានសេចក្ដីគោរពត្រឹមត្រូវដល់ពួកអ្នកមានអំណាចខាងលោកីយ៍ តើទ្រង់នឹងមិនសព្វព្រះហឫទ័យយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ ពេលជនគ្រីស្ទានដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនហើយ រំលោភលើគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ ហើយសម្ដែងសេចក្ដីឥតកោតក្រែងដល់ជនគ្រីស្ទានគ្នាឯងដែលមានអំណាចនោះ!
២១. តើយើងនឹងមានចិត្តរីករាយប្រព្រឹត្តតាមដំបូន្មានមួយណានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយតើអ្វីនឹងត្រូវពិចារណានៅក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់នោះ?
២១ ជាជាងធ្វើឲ្យព្រះមិនសប្បាយព្រះទ័យ ដោយសារអាកប្បកិរិយាបះបោរនិងឯកចិត្តរបស់យើង យើងត្រូវតែប្រព្រឹត្តតាមដំបូន្មានរបស់ប៉ុល ទៅពួកគ្រីស្ទានភីលីពថា៖ «បានជា ឱពួកស្ងួនភ្ងាអើយ ចូរបង្ហើយសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នករាល់គ្នា ដោយកោតខ្លាច ហើយញាប់ញ័រចុះ ដូចជាបានស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំជាដរាបរៀងមកដែរ មិនមែនតែកាលខ្ញុំនៅជាមួយប៉ុណ្ណោះទេ សូម្បីឥឡូវនេះដែលខ្ញុំមិននៅជាមួយ នោះក៏ចូរខំប្រឹងឲ្យលើសទៅទៀតផង ដ្បិតគឺជាព្រះហើយ ដែលបណ្ដាលចិត្តអ្នករាល់គ្នា ឲ្យមានទាំងចំណង់ចង់ធ្វើ ហើយឲ្យបានប្រព្រឹត្តតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ ចូរធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយឥតត្អូញត្អែរ ឥតប្រកែក ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានឥតសៅហ្មង ឥតកិច្ចកល ជាកូនព្រះ ដែលរកបន្ទោសមិនបាននៅក្នុងដំណមនុស្សវៀច ហើយខិលខូច ដែលអ្នករាល់គ្នាភ្លឺនៅកណ្ដាលគេ ដូចជាតួពន្លឺនៅក្នុងលោក»។ (ភីលីព ២:១២-១៥) ប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រៀមខ្លួនចុះចូលនឹងពួកអ្នកមានអំណាចជានិច្ច គឺមិនដូចដំណមនុស្សវៀចវេរ ហើយខិលខូច ដែលបាននាំមកលើខ្លួនឯងនូវវិបត្ដិអំណាចនោះទេ។ ម្ល៉ោះហើយបានជាពួកគេទទួលផលប្រយោជន៍ជាច្រើន ដូចជាយើងនឹងឃើញនៅក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
ជាការរំឭកសាឡើងវិញ
◻ តើអ្នកណាជាអំណាចដ៏មហាឧត្តម ហើយហេតុអ្វីក៏អំណាចរបស់ទ្រង់មានឡាក់ឋានពេញច្បាប់?
◻ តើក្នុងន័យយ៉ាងណា ដែលពួករាជការត្រូវ«ព្រះទ្រង់បានតាំងពួកលោកទាំងនោះឲ្យមានអំណាច»នោះ?
◻ នៅពេលណាទើបពួករាជការឈប់ធ្វើជា«អ្នកបំរើរបស់ព្រះ» ប៉ុន្តែតើពួកគ្រីស្ទានអាចអធិស្ឋានឲ្យពួកអ្នកមានអំណាចយ៉ាងដូចម្ដេច?
◻ តើមានរចនាសម្ព័ន្ធអំណាចអ្វីនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារគ្រីស្ទាន ហើយតើព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូដ៏ប្រសើរយ៉ាងណា ចំពោះពួកក្មេងៗនៅសព្វថ្ងៃនេះ?
◻ តើមានការផ្ទេរអំណាចអ្វីកើតឡើងនៅក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ហើយតើការនេះតម្រូវអ្វីពីយើង?
[រូបភាពនៅទំព័រ១១]
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថ្លែងថា៖ «ចូរថ្វាយរបស់សេសារ ទៅសេសារទៅ»