«សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»និង«ពួកហ្វូងធំ»
«ខ្ញុំក្រឡេកទៅឃើញមនុស្ស១ហ្វូងយ៉ាងធំ ដែលគ្មានអ្នកណាអាចនឹងរាប់បានឡើយ»។—វិវរណៈ ៧:៩
១-៣. (ក) តើពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏រុងរឿងខាងស្ថានសួគ៌អ្វី? (ខ) តើសាតាំងបានខំព្យាយាមដើម្បីនឹងកំទេចក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយយ៉ាងដូចម្ដេច? (គ) តើមានអ្វីកើតឡើងនៅឆ្នាំ១៩១៩ដែលបង្ហាញថា ការខំខ្នះខ្នែងរបស់សាតាំងក្នុងការធ្វើឲ្យពុករលួយដល់ក្រុមជំនុំជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងបានបរាជ័យនោះ?
ការចាប់ផ្ដើមនៃ«សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»ក្នុងឆ្នាំ៣៣ស.យ.ជាជំហានដ៏ធំមួយនៃការសម្រេចគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (កាឡាទី ៦:១៦) ពួកសមាជិកចាក់ប្រេងតាំងមានសង្ឃឹមជាសត្តនិករវិញ្ញាណដែលមានជីវិតអមតៈ ហើយនិងសោយរាជ្យជាមួយព្រះគ្រីស្ទក្នុងព្រះរាជាណាចក្រសួគ៌ារបស់ព្រះ។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៥០, ៥៣, ៥៤) ដោយមានឋានៈបែបនេះ ពួកគេមានផ្នែកដ៏សំខាន់ក្នុងការធ្វើឲ្យព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានបរិសុទ្ធ ហើយនិងកិនក្បាលមេសត្រូវ គឺអារក្សសាតាំង។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១៥; រ៉ូម ១៦:២០) ដូច្នេះហើយបានជាសាតាំងខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពរបស់វា ដើម្បីនឹងកំទេចចោលក្រុមជំនុំថ្មីនេះ ដោយការបៀតបៀននិងដោយការខំខ្នះខ្នែងធ្វើឲ្យពុករលួយ!—ធីម៉ូថេទី២ ២:១៨; យូដាស ៤; វិវរណៈ ២:១០
២ កាលដែលពួកសាវ័កនៅរស់នៅឡើយ សាតាំងមិនអាចបណ្ដាលឲ្យក្រុមជំនុំនេះបះបោរបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីសេចក្ដីស្លាប់របស់ពួកគេមក ការបះបោរជំនឿបានរាលដាល ហើយមិនអាចទប់បានឡើយ។ ជាទីបំផុតក្នុងទស្សនៈរបស់មនុស្ស ក្រុមជំនុំជនគ្រីស្ទានដ៏បរិសុទ្ធដែលព្រះយេស៊ូបានផ្ដើមឡើងនេះ ហាក់បីដូចជាបានពុករលួយ នៅពេលដែលសាតាំងបាននាំឲ្យមានអ្នកបះបោរជំនឿដ៏ថោកទាប ដែលនៅសព្វថ្ងៃនេះមានឈ្មោះជាពិភពគ្រីស្ទសាសនា។ (ថែស្សាឡូនីចទី២ ២:៣-៨) យ៉ាងណាក៏ដោយ សាសនាគ្រីស្ទានពិតក៏នៅមានដដែល។—ម៉ាថាយ ២៨:២០
៣ ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីស្រូវសាលីនិងស្រងែ ព្រះយេស៊ូបានទាយប្រាប់ថាជនគ្រីស្ទានពិតនឹងលូតលាស់មួយរយៈនៅជាមួយនឹង«ស្រងែ»ឬជនគ្រីស្ទានមិនពិត។ ហេតុការណ៍នេះបានកើតឡើងមែន។ ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលដែរថា នៅក្នុងកំឡុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់«មនុស្សរបស់នគរស្ថានសួគ៌»នឹងញែកចេញពី«ស្រងែ»ម្ដងទៀត។ (ម៉ាថាយ ១៣:៣៦-៤៣) នេះក៏បានឃើញជាពិតមែន។ នៅឆ្នាំ១៩១៩ជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងពិតបានចាកចេញពីសេវកភាពនៃបាប៊ីឡូន។ ព្រះបានទទួលស្គាល់ពួកគេថាជាពួក«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ហើយឈ្លាសវៃ» ហើយពួកគេក៏ផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្រយ៉ាងក្លាហាន។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤, ៤៥-៤៧, ព.ថ.; វិវរណៈ ១៨:៤) ពួកគេភាគច្រើនជាសាសន៍ដទៃ ប៉ុន្តែពីព្រោះតែពួកគេមានជំនឿដូចអ័ប្រាហាំនោះ បើនិយាយឲ្យពិតទៅ ពួកគេជា‹កូនចៅរបស់អ័ប្រាហាំ›។ ពួកគេជាសមាជិកនៃពួក«សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»។—កាឡាទី ៣:៧, ២៦-២៩
«ពួកហ្វូងធំ»
៤. តើក្រុមជនគ្រីស្ទានមួយណាដែលបានលេចចេញឡើង ជាពិសេសនៅទសវត្សនៃឆ្នាំ១៩៣០នោះ?
៤ នៅដើមដំបូង ពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តតាមការផ្សាយនៃពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងទាំងនេះ ក៏បានក្លាយទៅជាអ៊ីស្រាអែលខាងវិញ្ញាណដែរ ជាពួកសំណល់នៃ១៤៤.០០០នាក់ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមខាងស្ថានសួគ៌។ (វិវរណៈ ១២:១៧) ប៉ុន្តែ ជាពិសេសនៅក្នុងទសវត្សនៃឆ្នាំ១៩៣០ ក្រុមមួយទៀតក៏បានលេចខ្លួនឡើង។ ពួកទាំងនេះត្រូវបានសម្គាល់ជា«ចៀមឯទៀត»នៃរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីក្រោលចៀម។ (យ៉ូហាន ១០:១៦) ពួកគេជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅលើផែនដីមនោរម្យ។ បើនិយាយជាអត្ថបដិរូប ពួកគេជាកូនចៅខាងវិញ្ញាណនៃពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំង។ (អេសាយ ៥៩:២១; ៦៦:២២; ប្រៀបធៀបកូរិនថូសទី១ ៤:១៥, ១៦) ពួកគេទទួលស្គាល់ក្រុមជំនុំជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំង ជាអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ហើយឈ្លាសវៃ ហើយដូចពួកបងប្អូនចាក់ប្រេងតាំងរបស់គេ ពួកគេមានសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយមានជំនឿនឹងយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយមានការខ្នះខ្នែងក្នុងការសរសើរព្រះ ហើយសុខចិត្តរងទុក្ខចំពោះសេចក្ដីសុចរិត។
៥. តើតាមរបៀបណាដែលឋានៈនៃពួកចៀមឯទៀតត្រូវបានយល់ច្បាស់ឡើងបន្ដិចម្ដងៗនោះ?
៥ នៅដើមដំបូង ឋានៈនៃពួកចៀមឯទៀតទាំងនេះមិនបានយល់ជាច្បាស់លាស់ទេ ប៉ុន្តែនៅពេលក្រោយមក ការយល់អំពីឋានៈនៃចៀមឯទៀតក៏បានច្បាស់ឡើង។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៣២ ជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តដាស់តឿនពួកចៀមឯទៀតឲ្យចូលរួបរួមក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អ—ជាអ្វីមួយដែលចៀមឯទៀតជាច្រើនកំពុងតែធ្វើហើយនោះ។ នៅឆ្នាំ១៩៣៤ពួកចៀមឯទៀតត្រូវបានដាស់តឿនឲ្យធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក។ នៅឆ្នាំ១៩៣៥ ពួកគេត្រូវបានសម្គាល់ជា«ពួកហ្វូងធំ»នៃវិវរណៈជំពូក៧។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៣៨ពួកគេត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យធ្វើពិធីបុណ្យរំឭកមរណភាពរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ក្នុងឋានៈជាអ្នកសង្កេតមើល។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៥១ពួកមនុស្សដែលមានគំនិតចាស់ទុំក្នុងចំណោមពួកគេត្រូវបានយល់ថា ជាពួក«ចៅហ្វាយ»ដែលនឹងបំរើ«ដូចជាទីបាំងឲ្យរួចពីខ្យល់ នឹងជាទីជ្រកឲ្យរួចពីព្យុះសង្ឃរា»។ (ទំនុកដំកើង ៤៥:១៦; អេសាយ ៣២:១, ២) ក្នុងឆ្នាំ១៩៥៣អង្គការរបស់ព្រះនៅលើផែនដី—ដែលនៅពេលនោះមានពួកចៀមឯទៀតជាច្រើនជាសមាជិក—ត្រូវបានឃើញថាជាក្រុមតូចមួយនៃសង្គមមនុស្សពីផែនដីដែលនឹងមាននៅក្នុងពិភពលោកថ្មី។ នៅឆ្នាំ១៩៨៥គេបានយល់ឃើញថា ដោយសារយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ពួកចៀមឯទៀតត្រូវបានចាត់ទុកជាសុចរិត ដូចជាមិត្តនឹងព្រះ ទាំងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរួចរស់ជីវិតពីសង្គ្រាមអើម៉ាគេដូន។
៦. តើឋានៈនៃពួកចាក់ប្រេងតាំងនិងពួកចៀមឯទៀតនៅសព្វថ្ងៃនេះជាយ៉ាងណាដែរ ហើយធ្វើឲ្យមានសំនួរអ្វីខ្លះ?
៦ មកដល់ឥឡូវនេះ ក្នុងគ្រានៃ«ថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់» ពួក១៤៤.០០០នាក់ជាច្រើនត្រូវបានស្លាប់ ហើយបានទទួលរង្វាន់ខាងស្ថានសួគ៌របស់គេ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១; វិវរណៈ ៦:៩-១១; ១៤:១៣) ឥឡូវនេះពួកជនគ្រីស្ទានដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅលើផែនដី បានផ្សាយដំណឹងល្អសឹងតែទាំងអស់ទៅហើយ ហើយពួកគេចាត់ទុកថានេះជាសិទ្ធិដ៏ល្អក្នុងការគាំទ្របងប្អូនចាក់ប្រេងតាំងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ (ម៉ាថាយ ២៥:៤០) ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងទាំងនេះជាអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ហើយឈ្លាសវៃ ជាផ្លូវដែលអាហារខាងវិញ្ញាណត្រូវបានផ្ដល់មកក្នុងកំឡុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ។ តើពួកចៀមឯទៀតនឹងទៅជាយ៉ាងណា នៅពេលដែលពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងទាំងអស់ បានទទួលរង្វាន់ទៅស្ថានសួគ៌របស់គេ? តើនឹងមានសំវិធានការអ្វីសំរាប់ពួកចៀមឯទៀតនៅពេលនោះ? ការពិនិត្យមើលដោយសង្ខេបនូវប្រទេសអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណនឹងជួយយើងឲ្យឆ្លើយនឹងសំនួរទាំងនេះ។
គំរូនៃ‹ព្រះរាជាណាចក្រដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ›
៧, ៨. នៅក្រោមក្រិត្យវិន័យនៃកិច្ចព្រមព្រៀង តើដល់កំរិតណាដែលអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ ជាព្រះរាជាណាចក្រនៃពួកសង្ឃនិងសាសន៍បរិសុទ្ធនោះ?
៧ នៅពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសសាសន៍អ៊ីស្រាអែលជាសាសន៍ដ៏ពិសេសរបស់ទ្រង់នោះ ទ្រង់បានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយពួកគេ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «បើឯងរាល់គ្នានឹងស្ដាប់តាមអញឥឡូវ ហើយកាន់តាមសេចក្ដីសញ្ញា[កិច្ចព្រមព្រៀង, ព.ថ.]របស់អញ នោះឯងរាល់គ្នានឹងបានដាច់ជារបស់ផងអញ លើសជាងអស់ទាំងសាសន៍ ដ្បិតផែនដីទាំងមូលជារបស់ផងអញ ឯងរាល់គ្នានឹងបានធ្វើជានគរដល់អញ ដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ ហើយជាសាសន៍បរិសុទ្ធឲ្យអញដែរ»។ (និក្ខមនំ ១៩:៥, ៦) សាសន៍អ៊ីស្រាអែលជាប្រជារាស្ត្រដ៏ពិសេសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលមានមូលដ្ឋានទៅលើក្រិត្យវិន័យនៃកិច្ចព្រមព្រៀង។ ប៉ុន្តែ តើតាមរបៀបណាដែលសេចក្ដីសន្យាទាក់ទងនឹងព្រះរាជាណាចក្រដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ ហើយជាសាសន៍បរិសុទ្ធនឹងត្រូវបានសម្រេចនោះ?
៨ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅពេលដែលមានសេចក្ដីស្មោះត្រង់ បានទទួលស្គាល់អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយទទួលទ្រង់ជាស្តេចរបស់គេ។ (អេសាយ ៣៣:២២) ដូច្នេះ ពួកគេជាព្រះរាជាណាចក្រមួយ។ ប៉ុន្តែ ដូចបានបង្ហាញឲ្យឃើញនៅពេលក្រោយមក សេចក្ដីសន្យាអំពី«ព្រះរាជាណាចក្រមួយ»គឺមានន័យសំខាន់ជាងនោះទៅទៀត។ ម្យ៉ាងវិញទៀត នៅពេលដែលពួកគេគោរពតាមច្បាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ពួកគេជាពួកស្អាតបាត ដែលបានញែកចេញពីសាសន៍ដទៃដែលនៅជុំវិញពួកគេ។ ពួកគេជាសាសន៍បរិសុទ្ធ។ (ចោទិយកថា ៧:៥, ៦) តើពួកគេជាព្រះរាជាណាចក្រនៃសង្ឃទាំងអស់ឬ? ក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែល កុលសម្ព័ន្ធលេវីបានចាត់ដោយឡែកសំរាប់កិច្ចបំរើខាងព្រះវិហារ ហើយនៅក្នុងកុលសម្ព័ន្ធនោះ ក៏មានសង្ឃនៃពួកលេវី។ នៅពេលដែលច្បាប់របស់ម៉ូសេបានសម្ពោធន៍ឡើង ពួកប្រុសៗនៃពួកលេវីត្រូវបានយកទៅប្ដូរពួកកូនច្បងនៃពួកគ្រួសារដែលមិនមែនជាពួកលេវី។a (និក្ខមនំ ២២:២៩; ជនគណនា ៣:១១-១៦, ៤០-៥១) ដូច្នេះ បើនិយាយជាអត្ថបដិរូប គ្រួសារទាំងអស់ក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែលត្រូវបានតំណាងក្នុងកិច្ចបំរើព្រះវិហារ។ ការតំណាងតាមរបៀបនេះ ជាការដ៏ជិតបំផុតដែលសាសន៍នោះបានធ្វើជាសង្ឃ។ យ៉ាងណាក្ដី ពួកគេបានតំណាងព្រះយេហូវ៉ាពីមុខសាសន៍ទាំងឡាយ។ ជនបរទេសណាដែលចង់ថ្វាយបង្គំព្រះពិត ត្រូវតែរួបរួមជាមួយសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។—របាក្សត្រទី២ ៦:៣២, ៣៣; អេសាយ ៦០:១០
៩. តើអ្វីដែលបណ្ដាលឲ្យព្រះយេហូវ៉ាបដិសេធចោលព្រះរាជាណាចក្រខាងជើងនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល‹ពីការបំរើជាសង្ឃចំពោះទ្រង់នោះ›?
៩ ក្រោយពីស្តេចសាឡូម៉ូនបានទទួលមរណភាពទៅ ប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះបានញែកចេញពីគ្នា ដែលមានសាសន៍អ៊ីស្រាអែលខាងជើងនៅក្រោមស្តេចយេរ៉ូបូម ហើយសាសន៍យូដាខាងត្បូងនៅក្រោមស្តេចរេហូបូម។ ដោយព្រោះតែព្រះវិហារជាមណ្ឌលនៃការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធនៅតំបន់នៃស្រុកយូដា ស្តេចយេរ៉ូបូមបានតែងតាំងការថ្វាយបង្គំខុសច្បាប់ ដោយរៀបចំរូបចម្លាក់កូនគោសំរាប់តំបន់របស់ខ្លួន។ បន្ថែមទៅទៀត «ទ្រង់ក៏ស្អាងវិហារនៅលើទីខ្ពស់ទាំងប៉ុន្មាន ហើយបានយកមនុស្សពីបណ្ដាជនទាំងឡាយ ដែលមិនមែនជាពូជលេវី តាំងឡើងឲ្យធ្វើជាសង្ឃ»។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១២:៣១) សាសន៍នៅទិសខាងជើងបានធ្លាក់ខ្លួនចូលក្នុងការថ្វាយបង្គំមិនពិត នៅពេលដែលស្តេចអេហាបបានអនុញ្ញាតជាយារបស់ទ្រង់ឈ្មោះ យេសិបបិល ដែលជាជនជាតិសាសន៍ដទៃ ឲ្យស្ថាបនាការថ្វាយបង្គំព្រះបាលនៅក្នុងស្រុកនោះ។ នៅទីបំផុត ព្រះយេហូវ៉ាបានកាត់ទោសនឹងនគរដែលបះបោរនោះទៅ។ តាមរយៈហូសេ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «រាស្ត្រអញ គេត្រូវបំផ្លាញទៅ ដោយខ្វះខាតដំរិះ ដូច្នេះ ដោយព្រោះឯងមិនព្រមទទួលដំរិះ បានជាអញក៏នឹងបោះបង់ចោលឯង មិនឲ្យធ្វើជាសង្ឃដល់អញទៀតដែរ»។ (ហូសេ ៤:៦) មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ពួកសាសន៍អាសស៊ើរបានកំទេចព្រះរាជាណាចក្រខាងជើងនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនោះចោលទៅ។
១០. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះរាជាណាចក្រខាងត្បូងនៃសាសន៍យូដា នៅពេលមានសេចក្ដីស្មោះត្រង់បានតំណាងព្រះយេហូវ៉ានៅចំពោះសាសន៍ជាច្រើននោះ?
១០ ចុះយ៉ាងណាវិញដែរ ចំពោះសាសន៍យូដាខាងត្បូងនោះ? ក្នុងសម័យរបស់ហេសេគាល ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលទៅពួកគេតាមរយៈអេសាយថា៖ «ឯងរាល់គ្នាជាស្មរបន្ទាល់របស់អញ . . . ហើយជាអ្នកបំរើដែលអញបានរើសតាំង ដើម្បីឲ្យបានស្គាល់ . . . ជារាស្ត្រដែលអញបានជបសូនសំរាប់តែខ្លួនអញ ដើម្បីឲ្យគេបានសម្ដែងចេញជាសេចក្ដីសរសើររបស់អញផង»។ (អេសាយ ៤៣:១០, ២១; ៤៤:២១) នៅពេលដែលមានសេចក្ដីស្មោះត្រង់ ព្រះរាជាណាចក្រខាងត្បូងបានប្រកាសដល់សាសន៍ដទៃផ្សេងៗអំពីសិរីល្អរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយទាក់ទាញចិត្តពួកមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ឲ្យថ្វាយបង្គំទ្រង់ នៅឯព្រះវិហាររបស់ទ្រង់ ដែលបានបំរើដោយពួកសង្ឃលេវីពេញតាមច្បាប់។
ពួកជនបរទេសក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល
១១, ១២. ចូរប្រាប់ឈ្មោះជនបរទេសខ្លះៗដែលបានមកបំរើព្រះយេហូវ៉ា ដែលបានចូលរួមជាមួយពួកអ៊ីស្រាអែល។
១១ ចំពោះពួកជនបរទេសដែលបានប្រព្រឹត្តតាមការផ្សាយនេះ សំវិធានការបានធ្វើឡើងសំរាប់ពួកគេក្នុងច្បាប់ដែលផ្ដល់មកតាមរយៈលោកម៉ូសេ—ដែលប្រពន្ធរបស់លោកឈ្មោះសេផូរ៉ាពីស្រុកម៉ាឌាន។ ‹មនុស្សជាច្រើន›ដែលមិនមែនជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានចាកចេញពីប្រទេសអេស៊ីប ហើយបានមានវត្តមាននៅពេលដែលច្បាប់បានផ្ដល់មក។ (និក្ខមនំ ២:១៦-២២; ១២:៣៨; ជនគណនា ១១:៤) រ៉ាហាបនិងគ្រួសាររបស់នាងត្រូវបានសង្គ្រោះពីក្រុងយេរីខូរ ហើយក្រោយមកក៏បានគេទទួលយកចូលក្រុមជំនុំយូដា។ (យ៉ូស្វេ ៦:២៣-២៥) មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ពួកគីបៀនបានចងមេត្រីភាពជាមួយពួកអ៊ីស្រាអែល ហើយក៏បានចាត់ឲ្យធ្វើការងារដែលទាក់ទងនឹងរោងឧបោសថ។—យ៉ូស្វេ ៩:៣-២៧; សូមមើលពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៨:៤១-៤៣; នាងអេសធើរ ៨:១៧
១២ នៅទីបំផុត ពួកជនបរទេសមានមុខងារដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់។ អ៊ូរីជាអ្នកស្រុកយេធើ ដែលជាប្ដីរបស់បាតសេបា បានត្រូវរួមបញ្ចូលក្នុងចំណោម«មនុស្សខ្លាំងពូកែ»របស់ស្តេចដាវីឌ ហើយសេលេកជាសាសន៍អាំម៉ូនក៏រួមបញ្ចូលក្នុងចំណោមនេះដែរ។ (របាក្សត្រទី១ ១១:២៦, ៣៩, ៤១; សាំយូអែលទី២ ១១:៣, ៤) អេបេឌ-មេលេក ជាសាសន៍អេធីយ៉ូពី បានបំរើក្នុងព្រះរាជវាំង ហើយមានសិទ្ធិចេញចូលទីដំណាក់របស់ស្តេចផង។ (យេរេមា ៣៨:៧-៩) ក្រោយពីសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានត្រឡប់ពីការឃុំឃាំងនៃស្រុកបាប៊ីឡូនវិញ ពួកនេធីនិមដែលមិនមែនជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនោះ បានមានភារកិច្ចជាច្រើនក្នុងការជួយពួកសង្ឃ។ (អែសរ៉ា ៧:២៤) ដោយសារតែចំនួននៃពួកជនបរទេសស្មោះត្រង់ទាំងនេះ ឬអាណិកជន ត្រូវបានចាត់ទុកជាការតំណាងនៃពួកហ្វូងធំនៅសព្វថ្ងៃនេះ ស្ថានការណ៍របស់គេគឺជាដ៏ការសំខាន់ណាស់ចំពោះយើង។
១៣, ១៤. (ក) តើពួកអ្នកចូលសាសនាយូដាមានឯកសិទ្ធិនិងភារកិច្ចណាខ្លះ? (ខ) តើពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវចាត់ទុកពួកអ្នកចូលសាសនាយូដាដែលមានសេចក្ដីស្មោះត្រង់យ៉ាងណា?
១៣ ពួកមនុស្សបែបនេះជាអ្នកចូលសាសនាយូដា ជាអ្នកថ្វាយបង្គំដែលបានថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះយេហូវ៉ានៅក្រោមច្បាប់ម៉ូសេ ដែលបានញែកចេញពីសាសន៍ផ្សេងៗជាមួយនឹងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែរ។ (លេវីវិន័យ ២៤:២២) ពួកគេបានថ្វាយយញ្ញបូជា បានចៀសវាងពីការថ្វាយបង្គំមិនពិត ហើយបានចៀសវាងពីឈាម ដូចពួកអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើដែរ។ (លេវីវិន័យ ១៧:១០-១៤; ២០:២) ពួកគេបានជួយសង់ព្រះវិហាររបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន ហើយបានរួបរួមក្នុងការស្អាងការថ្វាយបង្គំពិតនៅក្រោមអំណាចរបស់ស្តេចអេសា និងស្តេចហេសេគា។ (របាក្សត្រទី១ ២២:២; របាក្សត្រទី២ ១៥:៨-១៤; ៣០:២៥) នៅពេលដែលពេត្រុសបានប្រើសោទីមួយនៃព្រះរាជាណាចក្រនៅបុណ្យភិន្ដាកុសឆ្នាំ៣៣ស.យ. «សាសន៍យូដា និងអ្នកចូលសាសន៍»បានឮពាក្យរបស់គាត់។ ប្រហែលជាពួកខ្លះក្នុងចំណោមបីពាន់នាក់ដែលបានជ្រមុជទឹកនៅថ្ងៃនោះ ជាពួកអ្នកចូលសាសនាយូដាដែរ។ (កិច្ចការ ២:១០, ៤១) មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ភីលីពបានជ្រមុជទឹកឲ្យអ្នកចូលសាសនាយូដាម្នាក់ដែលជាសាសន៍អេធីយ៉ូពី—មុននឹងពេត្រុសបានប្រើសោរចុងក្រោយបង្អស់នៃព្រះរាជាណាចក្រជាមួយកូនាលាស និងគ្រួសាររបស់គាត់។ (ម៉ាថាយ ១៦:១៩; កិច្ចការ ៨:២៦-៤០; ១០:៣០-៤៨) យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ពួកអ្នកចូលសាសនាយូដាមិនបានចាត់ទុកជាពួកសាសន៍ដទៃឡើយ។
១៤ យ៉ាងណាក៏ដោយ ឋានៈនៃពួកអ្នកចូលសាសនាយូដានៅក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល គឺមិនមានសភាពដូចពួកជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទេ។ ពួកអ្នកចូលសាសនាយូដាមិនបានបំរើជាសង្ឃ ហើយកូនច្បងទីមួយរបស់គេក៏មិនបានត្រូវតំណាងក្នុងពួកសង្ឃលេវីដែរ។b ហើយពួកអ្នកចូលសាសនាយូដាក៏មិនមានដីជាមរតកក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពួកជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវបានបញ្ជាឲ្យមានចិត្តយោគយល់ដល់ពួកអ្នកចូលសាសនាយូដា ហើយឲ្យចាត់ទុកពួកគេដូចជាបងប្អូនវិញ។—លេវីវិន័យ ១៩:៣៣, ៣៤
សាសន៍ខាងវិញ្ញាណ
១៥. តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា នៅពេលពួកអ៊ីស្រាអែលខាងសាច់ឈាមបានបដិសេធចោលព្រះមេស្ស៊ីនោះ?
១៥ ក្រិត្យវិន័យបានស្ថាបនាឡើងដើម្បីរក្សាពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យបានស្អាតបាតពីសាសន៍ផ្សេងៗដែលនៅជុំវិញពួកគេ។ ប៉ុន្តែក្រិត្យវិន័យនេះត្រូវបានធ្វើឡើងសំរាប់គោលបំណងមួយទៀត។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ក្រិត្យវិន័យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំយើងរាល់គ្នាទៅដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យយើងបានរាប់ជាសុចរិត ដោយអាងសេចក្ដីជំនឿ»។ (កាឡាទី ៣:២៤) ជាការគួរឲ្យស្ដាយណាស់ ដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជាច្រើនមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យក្រិត្យវិន័យដឹកនាំពួកគេទៅព្រះគ្រីស្ទ។ (ម៉ាថាយ ២៣:១៥; យ៉ូហាន ១:១១) ដូច្នេះព្រះយេហូវ៉ាបានបដិសេធចោលសាសន៍នោះទៅ ហើយបានបណ្ដាលឲ្យ«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»កើតឡើង។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ទ្រង់បានអញ្ជើញពួកអ្នកដែលមិនមែនជាសាសន៍យូដាឲ្យបានក្លាយទៅជាប្រជារាស្ត្រពេញលេញក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលថ្មីនេះ។ (កាឡាទី ៣:២៨; ៦:១៦) គឺនៅក្នុងសាសន៍ថ្មីនេះហើយ ដែលសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅនិក្ខមនំ ១៩:៥, ៦អំពីសង្ឃខាងពូជស្តេចបានសម្រេចយ៉ាងអស្ចារ្យនោះ។ តើតាមរបៀបណា?
១៦, ១៧. ក្នុងន័យយ៉ាងណាដែលពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងនៅលើផែនដីជា«ពូជស្តេច»? ជា«សង្ឃ»នោះ?
១៦ ពេត្រុសបានដកស្រង់និក្ខមនំ ១៩:៦ នៅពេលដែលគាត់បានសរសេរទៅពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងក្នុងសម័យរបស់គាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាជាពូជជ្រើសរើសជាពួកសង្ឃហ្លួងជាសាសន៍បរិសុទ្ធជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្ដិ៍អាករនៃព្រះ»។ (ពេត្រុសទី១ ២:៩) តើនេះមានន័យយ៉ាងណា? តើពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងនៅលើផែនដីជាស្តេចឬ? គឺមិនមែនទេ ភាពជាស្តេចរបស់គេគឺនៅអនាគត។ (កូរិនថូសទី១ ៤:៨) យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេជា«ពូជស្តេច» ក្នុងន័យថាពួកគេត្រូវបានជ្រើសរើសសំរាប់ការទទួលឯកសិទ្ធិខាងព្រះរាជាណាចក្រ។ សូម្បីតែឥឡូវនេះ ពួកគេជាសាសន៍មួយនៅក្រោមស្តេចរបស់គេ គឺព្រះយេស៊ូ ដែលត្រូវបានតែងតាំងដោយព្រះមហាក្សត្រ ព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «[ព្រះយេហូវ៉ា]បានប្រោសឲ្យយើងរួចពីអំណាចនៃសេចក្ដីងងឹត ហើយផ្លាស់យើងមកក្នុងនគររបស់ព្រះរាជបុត្រាស្ងួនភ្ងានៃទ្រង់»។—កូល៉ុស ១:១៣
១៧ តើពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងនៅលើផែនដីបំរើជាសង្ឃឬ? ក្នុងវិធីផ្សេងៗ ពួកគេបំរើជាសង្ឃមែន។ ជាក្រុមជំនុំមួយ ពួកគេបំរើមុខងារខាងភាពសង្ឃ។ ពេត្រុសបានពន្យល់អំពីរឿងនេះ នៅពេលដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាបានស្អាងឡើងដូចជាថ្មរស់ដែរឲ្យបានធ្វើជាផ្ទះខាងឯវិញ្ញាណជាពួកសង្ឃបរិសុទ្ធ»។ (ពេត្រុសទី១ ២:៥; កូរិនថូសទី១ ៣:១៦) នៅសព្វថ្ងៃនេះ ពួកអ្នកសំណល់នៃជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងជាក្រុមមួយគឺ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ហើយឈ្លាសវៃ»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧, ព.ថ.) ដូចនៅក្នុងករណីរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល អ្នកណាម្នាក់ដែលចង់ថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា ត្រូវតែធ្វើឡើងដោយទាក់ទងជាមួយពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងទាំងនេះ។
១៨. ជាសង្ឃ តើពួកក្រុមជំនុំជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងនៅលើផែនដី មានភារកិច្ចដ៏សំខាន់អ្វី?
១៨ ម្យ៉ាងវិញទៀត ជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងបានផ្លាស់ជំនួសអ៊ីស្រាអែល ដោយមានសិទ្ធិនៃការធ្វើបន្ទាល់អំពីភាពខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងចំណោមសាសន៍ជាច្រើន។ បរិបទបង្ហាញថា នៅពេលដែលពេត្រុសបានហៅពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងជារាជសង្ឃភាពនោះ គាត់និយាយអំពីការផ្សាយ។ ត្រូវហើយ គាត់បានរួមបញ្ចូលការដកស្រង់មួយនៃសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅនិក្ខមនំ ១៩:៦ ជាមួយនឹងពាក្យរបស់គាត់ទៅពួកអ៊ីស្រាអែលនៅអេសាយ ៤៣:២១ កាលដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាជាពូជជ្រើសរើសជាពួកសង្ឃ . . . ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសំដែងចេញឲ្យឃើញអស់ទាំងលក្ខណៈរបស់ព្រះដែលទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាចេញពីសេចក្ដីងងឹតមកក្នុងពន្លឺអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់»។ (ពេត្រុសទី១ ២:៩) ក្នុងការស្របជាមួយនឹងរឿងនេះ ប៉ុលក៏បាននិយាយអំពីការប្រកាសរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាយញ្ញបូជានៃព្រះវិហារ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាថ្វាយពាក្យ សរសើរ ដោយសារ[ព្រះយេស៊ូ] ទុកជាគ្រឿងបូជាដល់ព្រះជានិច្ច គឺជាផលនៃបបូរមាត់ ដែលថ្លែងប្រាប់ពីព្រះនាមទ្រង់»។—ហេព្រើរ ១៣:១៥
ការសម្រេចខាងស្ថានសួគ៌
១៩. តើអ្វីជាការសម្រេចចុងក្រោយបង្អស់នៃសេចក្ដីសន្យាដែលថា ពួកអ៊ីស្រាអែលនឹងទៅជាព្រះរាជាណាចក្រនៃសង្ឃ?
១៩ ប៉ុន្តែនិក្ខមនំ ១៩:៥, ៦ មានន័យយ៉ាងធំជាងនោះទៅទៀត ក្នុងការសម្រេចសេចក្ដីដ៏រុងរឿងនេះ។ នៅក្នុងសៀវភៅវិវរណៈ សាវ័កយ៉ូហានបានឮពួកសត្តនិករខាងស្ថានសួគ៌បានអនុវត្តតាមបទគម្ពីរនេះ កាលដែលពួកគេសរសើរព្រះយេស៊ូដែលបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនោះថា៖ «ទ្រង់បានត្រូវគេធ្វើគុត ហើយទ្រង់បានលោះយើងរាល់គ្នា ដោយព្រះលោហិតទ្រង់ ចេញពីគ្រប់ទាំងពូជមនុស្ស គ្រប់ភាសា គ្រប់នគរ ហើយពីគ្រប់ទាំងសាសន៍ ថ្វាយដល់ព្រះ ក៏តាំងយើងរាល់គ្នាឡើងជានគរ ហើយជាពួកសង្ឃ ថ្វាយដល់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា ឲ្យយើងបានសោយរាជ្យលើផែនដី»។ (វិវរណៈ ៥:៩, ១០) ជាទីបំផុត រាជសង្ឃភាពនៃព្រះរាជាណាចក្រសួគ៌ារបស់ព្រះ ជាអំណាចគ្រប់គ្រងដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនយើងឲ្យអធិស្ឋានសូមនោះ។ (លូកា ១១:២) ពួក១៤៤.០០០នាក់ទាំងអស់ដែលស៊ូទ្រាំយ៉ាងស្មោះរហូតដល់ចុងបញ្ចប់ នឹងមានផ្នែកមួយនៅក្នុងការរៀបចំព្រះរាជាណាចក្រនោះ។ (វិវរណៈ ២០:៤, ៦) នេះជាការសម្រេចដ៏អស្ចារ្យមែននៃសេចក្ដីសន្យាដែលបានធ្វើឡើងជាយូរមកហើយតាមរយៈលោកម៉ូសេ!
២០. តើមានសំនួរអ្វីទៀតដែលត្រូវតែឆ្លើយនោះ?
២០ តើរឿងទាំងនេះមានការទាក់ទងអ្វីជាមួយនឹងស្ថានការណ៍នៃពួកហ្វូងធំនិងអនាគតរបស់គេ នៅពេលដែលពួកចាក់ប្រេងតាំងបានទទួលរង្វាន់ជាមរតករបស់គេដ៏អស្ចារ្យនោះ? រឿងនេះនឹងត្រូវឃើញច្បាស់ឡើងនៅក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
a នៅពេលដែលសង្ឃនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលត្រូវបានសម្ពោធន៍ឡើង កូនប្រុសៗច្បងនៃកុលសម្ព័ន្ធដែលមិនមែនពួកលេវីនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយមនុស្សប្រុសៗនៃកុលសម្ព័ន្ធលេវីត្រូវបានរាប់ចំនួន។ មាន២៧៣នាក់កូនច្បង ច្រើនជាងពួកមនុស្សប្រុសៗលេវីទៅទៀត។ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជាឲ្យបង់ប្រាក់ប្រាំរៀលចំពោះបុគ្គលម្នាក់នៃពួក២៧៣នាក់ ជាតម្លៃលោះចំពោះការលើសនោះ។
b នៅពេលដែលក្រិត្យវិន័យត្រូវបានធ្វើសម្ពោធន៍ឡើងក្នុងឆ្នាំ១៥១៣ ម.ស.យ. ពួកប្រជាជនមួយហ្វូងដ៏ធំដែលមិនមែនជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលក៏បាននៅទីនោះដែរ ប៉ុន្តែកូនច្បងទីមួយរបស់គេមិនត្រូវបានរាប់បញ្ចូលទេ នៅពេលដែលពួកលេវីត្រូវបានយកទៅប្ដូរនឹងកូនច្បងទីមួយនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនោះ។ (សូមមើលវគ្គទី៨) ដូច្នេះហើយ ពួកលេវីក៏មិនត្រូវបានយកទៅប្ដូរនឹងកូនច្បងនៃពួកដែលមិនមែនជាតិអ៊ីស្រាអែលនោះដែរ។
តើអ្នកអាចពន្យល់បានទេ?
◻ តើឋានៈរបស់ពួកចៀមឯទៀតបានយល់ច្បាស់ឡើងបន្ដិចម្ដងៗយ៉ាងណា?
◻ ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេហូវ៉ាបដិសេធចោលព្រះរាជាណាចក្រនៅទិសខាងជើងនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលពីការបំរើជាសង្ឃចំពោះទ្រង់នោះ?
◻ នៅពេលមានសេចក្ដីស្មោះត្រង់ តើឋានៈរបស់ពួកយូដានៅចំពោះសាសន៍ទាំងឡាយជាអ្វី?
◻ តើឋានៈនៃពួកអ្នកចូលសាសនាយូដាដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែលជាអ្វី?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលក្រុមជំនុំចាក់ប្រេងតាំងបំរើជាព្រះរាជាណាចក្រនៃសង្ឃ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១២]
ជារាជសង្ឃភាព ពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងប្រកាសសេចក្ដីរុងរឿងរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅលើផែនដី
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
សេចក្ដីសម្រេចចុងបំផុតនៃនិក្ខមនំ ១៩:៦គឺអំពីព្រះរាជាណាចក្រ