‹ឯងរាល់គ្នាត្រូវតែបរិសុទ្ធ ដ្បិតអញបរិសុទ្ធ›

‹ឯងរាល់គ្នាត្រូវតែបរិសុទ្ធ ដ្បិតអញបរិសុទ្ធ›

«ត្រូវឲ្យឯងរាល់បានបរិសុទ្ធ ដ្បិតអញនេះ ដែលជាព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងរាល់គ្នា អញបរិសុទ្ធ»។—លេវីវិន័យ ១៩:២

១. តើលោកីយ៍នេះចាត់ទុកមនុស្សណាខ្លះជាបរិសុទ្ធ?

សាសនាធំៗជាច្រើននៃលោកីយ៍នេះ មានបុគ្គលណាមួយដែលគេចាត់ទុកជាបរិសុទ្ធ។ ដូនជីម្នាក់ឈ្មោះធូរីសា ដែលល្បីឈ្មោះនៅប្រទេសឥណ្ឌា ត្រូវគេចាត់ទុកជាបរិសុទ្ធ ដោយសារការបូជាខ្លួនសំរាប់មនុស្សទ័លក្រ។ សម្ដេចសង្ឃកាតូលិក ត្រូវគេហៅថា «ព្រះឪដ៏បរិសុទ្ធ»។ ពួកអ្នករកឃើញក្រុមចលនាកាតូលិកទំនើប ដូចជាលោកអូភូស ដៃ លោកហូសេ មារ៉ា អេស្ក្រីបា ត្រូវពួកកាតូលិកខ្លះចាត់ទុកជា «គំរូនៃភាពបរិសុទ្ធ»។ សាសនាហិណ្ឌូ មានគ្រូបរិសុទ្ធ ឬ បុគ្គលបរិសុទ្ធដែរ។ លោកហ្គាន់ឌី ត្រូវគេលើកជា បុគ្គលបរិសុទ្ធម្នាក់។ រីឯព្រះពុទ្ធសាសនាវិញ មានលោកសង្ឃបរិសុទ្ធជាច្រើន ហើយសាសនាអ៊ីស្លាម មានហោរាបរិសុទ្ធដែរ។ ប៉ុន្តែ តើពាក្យបរិសុទ្ធនេះ មានន័យយ៉ាងណា?

២, ៣. (ក) តើពាក្យ «បរិសុទ្ធ» និងពាក្យ «ភាពបរិសុទ្ធ» មានន័យយ៉ាងណា? (ខ) តើមានសំនួរណាខ្លះដែលត្រូវឆ្លើយ?

^២ ពាក្យ «បរិសុទ្ធ» មានន័យថា «ទី១ . . . ទាក់ទងនឹងឥទ្ធិឫទ្ធិអាទិទេព ពិសិដ្ឋ។ ទី២ គួរទទួលការថ្វាយបង្គំ ឬ ការគោរពសក្ការៈ។ . . . ទី៣ ការរស់នៅស្របតាមប្រព័ន្ធខាងវិញ្ញាណដ៏តឹងរ៉ឹង ឬគោលសីលធម៌សាសនាដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់។ . . . ទី៤ រើសទុក ឬទុកដោយឡែកសំរាប់បំណងសាសនា»។ ពេលប្រើក្នុងព្រះគម្ពីរ ពាក្យបរិសុទ្ធនេះ មានន័យថា «ភាពស្អាតស្អំខាងសាសនា ឬភាពសុទ្ធ; ភាពពិសិដ្ឋ»។ យោងទៅតាមឯកសារយោងនៃព្រះគម្ពីរមួយ Insight on the Scriptures «ពាក្យហេព្រើរដំបូង គឺពាក្យ qoʹdhesh បញ្ចេញឲ្យដឹងនូវគំនិតនៃការញែកចេញ ភាពផ្ដាច់មុខ ឬការធ្វើឲ្យបានបរិសុទ្ធសំរាប់ព្រះ . . . ការបំរើដែលទុកដោយឡែកសំរាប់ព្រះ»។a

^៣ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលត្រូវបានបង្គាប់ឲ្យបានបរិសុទ្ធ។ ច្បាប់របស់ព្រះចែងថា៖ «ដ្បិតអញនេះ គឺព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯងរាល់គ្នា ដូច្នេះចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាញែកខ្លួនចេញ ហើយឲ្យបានបរិសុទ្ធចុះ ដ្បិតអញជាបរិសុទ្ធ»។ តើនរណាជាប្រភពនៃភាពបរិសុទ្ធ? តើឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលដ៏ឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ អាចបានបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច? តើការដាស់តឿននៃព្រះយេហូវ៉ាឲ្យយើងបានបរិសុទ្ធ មានមេរៀនអ្វីសំរាប់យើងនៅសព្វថ្ងៃនេះ?—លេវីវិន័យ ១១:៤៤

របៀបដែលអ៊ីស្រាអែលជាប់ទាក់ទងនឹងប្រភពនៃភាពបរិសុទ្ធ

៤. នៅក្នុងអ៊ីស្រាអែល តើភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ត្រូវបានបង្ហាញឲ្យឃើញជាក់លាក់យ៉ាងណា?

^៤ អ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានៃពួកអ៊ីស្រាអែល ត្រូវតែចាត់ទុកជាបរិសុទ្ធ ហើយត្រូវប្រព្រឹត្តបែបនេះ។ ហេតុអ្វីក៏ដូច្នេះ? ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ផ្ទាល់ជាដើមនិងជាប្រភពនៃភាពបរិសុទ្ធ។ ដំណើររឿងរបស់លោកម៉ូសេដែលស្តីអំពី ការរៀបចំរោងឧបោសថបរិសុទ្ធ សំលៀកបំពាក់ និងគ្រឿងតុបតែង បានបញ្ចប់ដោយពាក្យថា៖ «គេបានធ្វើស្លាកមាសសុទ្ធជាមកុដបរិសុទ្ធ ក៏ឆ្លាក់អក្សរនៅស្លាកនោះដូចជាគេឆ្លាក់ត្រាថា ‹បរិសុទ្ធដល់ព្រះយេហូវ៉ា› »។ ស្លាកមាសសុទ្ធនេះ ត្រូវបានដាក់ភ្ជាប់នឹងសំលៀកបំពាក់របស់សម្ដេចសង្ឃ ហើយនេះបង្ហាញថា លោកត្រូវបានញែកទុកសំរាប់កិច្ចបំរើបរិសុទ្ធពិសេសមួយ។ កាលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលឃើញសញ្ញាឆ្លាក់នេះ ចាំងពីពន្លឺថ្ងៃ នោះពួកគេនឹកដល់ភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។—និក្ខមនំ ២៨:៣៦; ២៩:៦; ៣៩:៣០

៥. តើពួកអ៊ីស្រាអែលដ៏ឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ អាចចាត់ទុកជាបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច?

^៥ ប៉ុន្តែ តើពួកអ៊ីស្រាអែលអាចបានបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច? គឺតាមរយៈទំនាក់ទំនងស្និទ្ធស្នាលរបស់គេជាមួយព្រះយេហូវ៉ា និងការថ្វាយបង្គំសុទ្ធដល់ទ្រង់តែមួយអង្គ។ ពួកគេត្រូវតែមានចំណេះត្រឹមត្រូវអំពី‹ព្រះដ៏បរិសុទ្ធបំផុត› ដើម្បីអាចថ្វាយបង្គំទ្រង់ដោយភាពបរិសុទ្ធ និងភាពស្អាតស្អំខាងរូបកាយនិងខាងវិញ្ញាណ។ (សុភាសិត ២:១-៦; ៩:១០) ដូច្នេះ ពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវតែថ្វាយបង្គំព្រះ ដោយឆន្ទៈនិងចិត្តបរិសុទ្ធ។ របៀបថ្វាយបង្គំណាដែលលាក់ពុត នោះនឹងទៅជាទីស្អប់ខ្ពើមដល់ព្រះយេហូវ៉ា។—សុភាសិត ២១:២៧

ហេតុដែលព្រះយេហូវ៉ាបដិសេធអ៊ីស្រាអែល

៦. តើពួកយូដានៅសម័យលោកម៉ាឡាគី បានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា មកលើតុរបស់ព្រះយេហូវ៉ា?

^៦ ការស្អប់ខ្ពើមនេះ បានឃើញយ៉ាងច្បាស់ កាលដែលពួកអ៊ីស្រាអែល ដោយចិត្តស្ទាក់ស្ទើរ បាននាំយកតង្វាយថោកទាបមកថ្វាយនៅព្រះវិហារ។ តាមរយៈព្យាការីម៉ាឡាគី ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលបដិសេធតង្វាយដ៏ថោករបស់គេថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ‹អញមិនចូលចិត្តនឹងឯងរាល់គ្នាទេ ក៏មិនព្រមទទួលដង្វាយណាពីដៃឯងរាល់គ្នាដែរ›។ . . . ‹ប៉ុន្តែចំណែកឯងរាល់គ្នា តែងតែបង្អាប់ឈ្មោះអញទេ ដោយពោលថា៖ «តុរបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវស្មោកគ្រោកហើយ ឯផល គឺជាអាហារនៅលើតុនោះ ក៏គួរមើលងាយដែរ»។ ឯងរាល់គ្នាក៏ថា «យីះ! ការនេះរអាចិត្តណាស់! ហើយបានធ្វើសូរហ៊ឹះៗដាក់ការនោះ។ នេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ‹ឯងរាល់គ្នានាំយករបស់ដែលប្លន់យកពីគេមក ព្រមទាំងសត្វខ្ញើច នឹងសត្វឈឺផង គឺយ៉ាងនោះដែលឯងរាល់គ្នានាំដង្វាយមកថ្វាយ។ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់សួរថា តើគួរឲ្យអញទទួលពីដៃឯងរាល់គ្នាឬទេ› »?—ម៉ាឡាគី ១:១០, ១២, ១៣

៧. តើពួកយូដាបានប្រព្រឹត្តដោយឥតបរិសុទ្ធអ្វីខ្លះ ក្នុងសតវត្សទីប្រាំ ម.ស.យ.?

^៧ ព្រះបានប្រើម៉ាឡាគីឲ្យប្រកាសបដិសេធនូវអំពើប្រព្រឹត្តអាក្រក់នៃពួកយូដា ប្រហែលក្នុងកំឡុងសតវត្សទីប្រាំ ម.ស.យ.។ ពួកសង្ឃទាំងឡាយមិនបានធ្វើគំរូល្អទេ ហើយអាកប្បកិរិយារបស់គេ ក៏ឥតបរិសុទ្ធដែរ។ រីឯពួកបណ្ដាជនវិញ ដោយយកត្រាប់តាមការដឹកនាំនេះ មិនបានកាន់តាមគោលការណ៍របស់ព្រះទេ រហូតដល់ថ្នាក់លែងលះប្រពន្ធរបស់គេ ដើម្បីឲ្យគេអាចយកប្រពន្ធក្មេងៗដែលមិនជឿព្រះ។ ម៉ាឡាគីបានសរសេរថា៖ « ‹ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ជាសាក្សីពីឯង នឹងប្រពន្ធដែលឯងបានគ្នាពីកាលក្រមុំកំឡោះនោះ ហើយទោះបើនាងជាគូរបស់ឯង នឹងជាប្រពន្ធ ដែលឯងបានចុះសញ្ញានឹងគ្នាក៏ដោយ គង់តែឯងបានប្រព្រឹត្ត ដោយក្បត់ចំពោះនាងដែរ។ . . . ដូច្នេះ ចូរប្រយ័ត ចំពោះវិញ្ញាណរបស់ឯងចុះ កុំឲ្យប្រព្រឹត្តដោយមានចិត្តក្បត់b ចំពោះប្រពន្ធដែលបានគ្នា ពីកាលនៅក្រមុំកំឡោះនោះឡើយ។ ដ្បិតអញស្អប់ការលះលែងគ្នាណាស់› នេះហើយជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»។—ម៉ាឡាគី ២:១៤-១៦

៨. តើទស្សនៈទំនើបនៃការលែងលះគ្នា មានឥទ្ធិពលយ៉ាងណា ចំពោះពួកខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន?

^៨ នៅសម័យទំនើបនេះ ក្នុងប្រទេសជាច្រើន ការទាមទារលែងលះគ្នាអាចធ្វើឡើងដោយស្រួល ហើយចំនួននៃការលែងលះគ្នាគឺរឹតតែមានច្រើនឡើង។ សូម្បីតែក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ក៏មានបញ្ហានេះដែរ។ ជាជាងស្វែងរកជំនួយពីពួកអ្នកចាស់ទុំ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះ ហើយខំធ្វើឲ្យអាពាហ៍ពិពាហ៍បានជោគជ័យ អ្នកខ្លះរហ័សលែងលះគ្នា។ ហើយជាញឹកញាប់ កូនៗតែងតែជាអ្នកដែលទទួលនូវវិបត្ដិខាងផ្លូវចិត្តដ៏ក្រៃលែងនេះ។—ម៉ាថាយ ១៩:៨, ៩

៩, ១០. តើយើងគួរតែគិតយ៉ាងណាអំពីការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ារបស់យើង?

^៩ ដូចជាយើងបានឃើញរួចមកហើយ ដោយសារតែមានស្ថានភាពវិញ្ញាណដ៏ស្អប់ខ្ពើមក្នុងសម័យនៃលោកម៉ាឡាគី ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រកាសផ្ដន្ទាទោសដល់ការថ្វាយបង្គំដ៏រាក់កំផែលរបស់ពួកយូដា ហើយទ្រង់បង្ហាញថា ទ្រង់ទទួលយកតែការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះ។ តើនេះមិនធ្វើឲ្យយើងគិត ដល់គុណភាពនៃការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ារបស់យើងទេឬ ដែលទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់មហាក្សត្រនៃសកលលោក ជាប្រភពនៃភាពបរិសុទ្ធពិតនោះ? តើយើងពិតជាថ្វាយកិច្ចបំរើបរិសុទ្ធទៅព្រះទេ? តើយើងរក្សាខ្លួនយើងឲ្យបានស្អាតស្អំខាងវិញ្ញាណទេ?

^១០ នេះមិនមានន័យថា យើងត្រូវតែធ្វើឲ្យបានល្អគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដ្បិតយើងមិនអាចធ្វើទៅបាន ឬ ថាយើងត្រូវតែប្រដូចខ្លួនយើងទៅអ្នកដទៃឡើយ។ ប៉ុន្តែ នេះមានន័យថា គ្រីស្ទានម្នាក់ៗ គួរតែថ្វាយបង្គំព្រះឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន តាមកាលៈទេសៈរបស់គេរៀងៗខ្លួន។ ដូច្នេះ នេះសំដៅទៅគុណភាពនៃការថ្វាយបង្គំរបស់យើង។ កិច្ចបំរើព្រះរបស់យើងគួរតែល្អបំផុត—គួរជាកិច្ចបំរើបរិសុទ្ធ។ តើអាចសម្រេចការនេះយ៉ាងណាបាន?—លូកា ១៦:១០; កាឡាទី ៦:៣, ៤

ចិត្តបរិសុទ្ធនាំឲ្យមានការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធ

១១, ១២. តើអាកប្បកិរិយាឥតបរិសុទ្ធចេញមកពីណា?

^១១ ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនយ៉ាងច្បាស់ថា អ្វីដែលនៅក្នុងចិត្តនឹងបញ្ចេញឲ្យឃើញ តាមរយៈពាក្យសំដីនិងអំពើ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលទៅពួកផារីស៊ីដែលឥតបរិសុទ្ធ ជាពួកដែលចាត់ទុកខ្លួនជាសុចរិតថា៖ «ពូជពស់វែកអើយ ដែលអ្នករាល់គ្នាអាក្រក់ម្ល៉េះ តើធ្វើដូចម្ដេចនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាពោលសេចក្ដីល្អបាន ពីព្រោះមាត់តែងនិយាយ តាមសេចក្ដីបរិបូរដែលនៅក្នុងចិត្ត»។ ក្រោយមក ទ្រង់បានបង្ហាញថា អំពើអាក្រក់តែងតែចេញពីចិត្តគំនិតអាក្រក់ ឬពីបុគ្គលខាងក្នុង។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «តែឯសេចក្ដីដែលចេញពីមាត់មក នោះមកអំពីចិត្តវិញ គឺសេចក្ដីទាំងនោះហើយ ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សស្មោកគ្រោក ដ្បិតគឺពីក្នុងចិត្តនោះឯងដែលចេញអស់ទាំងគំនិតអាក្រក់ គឺការកាប់សំឡាប់គេ ផិតគ្នា សហាយស្មន់ លួចប្លន់ ធ្វើបន្ទាល់ក្លែងក្លាយ ហើយនឹងជេរប្រមាថ សេចក្ដីទាំងនេះទើបធ្វើឲ្យមនុស្សស្មោកគ្រោកមែន»។—ម៉ាថាយ ១២:៣៤; ១៥:១៨-២០

^១២ នេះជួយយើងឲ្យយល់ថា អំពើឥតបរិសុទ្ធមិនកើតឡើងដោយខ្លួនឯង ឬដោយគ្មានមូលដ្ឋានជាមុននោះឡើយ។ អំពើទាំងនេះជាលទ្ធផលនៃគំនិតអាក្រក់ ដែលបានចាំឆ្មក់នៅក្នុងចិត្ត—ជាចំណង់សម្ងាត់ ហើយអាចជាគំនិតរវើរវាយផង។ ម្ល៉ោះហើយបានជាព្រះយេស៊ូអាចមានបន្ទូលថា៖ «អ្នករាល់គ្នាបានឮសេចក្ដី ដែលសំដែងពីដើមថា ‹កុំផិតឲ្យសោះ› ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា សូម្បីតែអ្នកណាដែលគ្រាន់តែក្រឡេកឃើញស្ត្រី ហើយមានដំរេកសំរើបចង់បាន នោះឈ្មោះថា បានប្រព្រឹត្តសេចក្ដីកំផិតនឹងនាងនោះ នៅក្នុងចិត្តខ្លួនហើយ»។ បើនិយាយឲ្យចំទៅ គឺថាការសហាយស្មន់និងការផិតគ្នាបានចាក់ឫសនៅក្នុងចិត្តរួចទៅហើយ មុននឹងបានប្រព្រឹត្តឡើង។ រួចមក បើកាលៈទេសៈល្អហុចឲ្យ គំនិតឥតបរិសុទ្ធនោះ នឹងទៅជាកិរិយាឥតបរិសុទ្ធ។ ការសហាយស្មន់ ការផិតគ្នា ការប្រតិព័ទ្ធមនុស្សភេទដូចគ្នា ការលួចប្លន់ ជេរប្រមាថ ការក្បត់ជំនឿ នេះជាលទ្ធផលជាក់ស្តែងខ្លះៗនៃគំនិតឥតបរិសុទ្ធ។—ម៉ាថាយ ៥:២៧, ២៨; កាឡាទី ៥:១៩-២១

១៣. តើមានឧទាហរណ៍អ្វីខ្លះ អំពីរបៀបដែលគំនិតឥតបរិសុទ្ធ អាចនាំឲ្យមានអំពើឥតបរិសុទ្ធ?

^១៣ ស្ថានការណ៍នេះ អាចពន្យល់តាមរបៀបផ្សេងៗ។ នៅក្នុងប្រទេសខ្លះ កាស៊ីណូ ដុះចេញឡើងដូចជាផ្សិត ម្ល៉ោះហើយបើកឲ្យមានឱកាសលេងល្បែងច្រើន។ បុគ្គលម្នាក់អាចបែរទៅរកដំណោះស្រាយក្លែងក្លាយនេះ ដើម្បីឲ្យជួយដោះស្រាយបញ្ហាថវិការបស់ខ្លួន។ គំនិតឆបោកនេះ អាចបណ្ដាលឲ្យបងប្អូនម្នាក់បដិសេធចោល ឬបន្សាបគោលការណ៍នៃព្រះគម្ពីរ។c ឧទាហរណ៍មួយទៀត ការស្រួលរកមើលរូបអាសគ្រាម ទោះជាតាមទូរទស្សន៍ វីឌីអូ កុំព្យូទ័រ ឬសៀវភៅក៏ដោយ នេះអាចនាំឲ្យគ្រីស្ទានម្នាក់មានអាកប្បកិរិយាឥតបរិសុទ្ធ។ បើគាត់គ្រាន់តែធ្វេសប្រហែសនឹងអាវក្រោះខាងវិញ្ញាណ នោះគាត់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអំពើអសីលធម៌ ដោយមិនទាំងដឹងខ្លួនផង។ ប៉ុន្តែ ក្នុងករណីជាច្រើន ការធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអំពើបាប ចាប់មានឡើងពីក្នុងគំនិត។ ពិតមែនហើយ ស្ថានការណ៍បែបនេះ ធ្វើឲ្យពាក្យនេះរបស់យ៉ាកុបបានសម្រេច៖ «តែដែលគ្រប់គ្នាកើតមានសេចក្ដីល្បួង នោះគឺដោយសារតែសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួននាំប្រទាញ ហើយលួងលោមទេ រួចកាលណាសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាជាប់មានជាផ្ទៃ នោះសំរាលចេញមកជាអំពើបាប»។—យ៉ាកុប ១:១៤, ១៥; អេភេសូរ ៦:១១-១៨

១៤. តើមនុស្សជាច្រើនបានជាឡើងវិញពីអាកប្បកិរិយាឥតបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច?

^១៤ គួរឲ្យរីករាយដែរ គ្រីស្ទានជាច្រើនដែលបានប្រព្រឹត្តបាបដោយសារភាពទន់ខ្សោយ បានបង្ហាញការប្រែចិត្តពិតប្រាកដ ហើយពួកអ្នកចាស់ទុំអាចជួយជនបែបនេះឲ្យមានវិញ្ញាណឡើងវិញ។ សូម្បីតែមនុស្សជាច្រើនដែលត្រូវបានផ្ដាច់មិត្តភាព ពីព្រោះមិនប្រែចិត្ត ក្រោយមកបានទទួលកំហុសខ្លួន ហើយបានអនុញ្ញាតឲ្យចូលក្នុងក្រុមជំនុំវិញ។ ពួកគេយល់ឃើញថា សាតាំងអាចដេញទាន់គេដោយស្រួល បើគេបណ្ដោយឲ្យគំនិតឥតបរិសុទ្ធ មកចាក់ឫសក្នុងចិត្តរបស់គេ។—កាឡាទី ៦:១; ធីម៉ូថេទី២ ២:២៤-២៦; ពេត្រុសទី១ ៥:៨, ៩

ការពិបាក—ប្រឈមមុខនឹងភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង

១៥. (ក) ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវតែប្រឈមមុខនឹងភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង? (ខ) តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យស្គាល់ភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង?

^១៥ យើងត្រូវតែខំប្រឹងឲ្យស្គាល់ចិត្តខ្លួនយើងដោយឥតលំអៀង។ តើយើងសុខចិត្តប្រឈមមុខនឹងភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង ហើយទទួលស្គាល់ភាពទន់ខ្សោយនោះ រួចខំពុះពារឲ្យបានឈ្នះទេ? តើយើងសុខចិត្តសួរមិត្តស្មោះរបស់យើង អំពីរបៀបដោះស្រាយ រួចសុខចិត្តធ្វើតាមឱវាទនោះទេ? ដើម្បីឲ្យបានបរិសុទ្ធ យើងត្រូវតែឈ្នះគុណវិបត្ដិរបស់យើង។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះសាតាំងដឹងភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង។ វានឹងប្រើកលល្បិចដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់វា ដើម្បីទាញយើងឲ្យធ្លាក់ទៅក្នុងបាបនិងអាកប្បកិរិយាឥតបរិសុទ្ធ។ តាមរយៈឧបាយកលរបស់វា វាព្យាយាមញែកយើងចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យយើងលែងបានបរិសុទ្ធនិងមានប្រយោជន៍ទៀត សំរាប់ការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។—យេរេមា ១៧:៩; អេភេសូរ ៦:១១; យ៉ាកុប ១:១៩

១៦. តើអ្វីជាការប្រយុទ្ធដែលប៉ុលមាន?

^១៦ សាវ័កប៉ុលបានជួបសេចក្ដីទុក្ខលំបាកនិងការល្បងមើលជាច្រើន ដូចបានប្រាប់មកក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅពួករ៉ូម៉ាំង៖ «ដ្បិតខ្ញុំដឹងថា នៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ គឺក្នុងសាច់ឈាមខ្ញុំ គ្មានអ្វីល្អទេ ព្រោះខ្ញុំមានចិត្តចង់ធ្វើល្អជានិច្ច ប៉ុន្តែ រកធ្វើមិនកើតសោះ ខ្ញុំមិនប្រព្រឹត្តការល្អ ដែលខ្ញុំចង់ធ្វើនោះទេ តែការអាក្រក់ដែលខ្ញុំមិនចង់ធ្វើ នោះបែរជាខ្ញុំធ្វើវិញ។ . . . ដ្បិតតាមប៉ែកខាងក្នុង ខ្ញុំត្រេកអរចំពោះក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ តែខ្ញុំឃើញមានអំណាច១ទៀត ក្នុងអស់ទាំងអវយវៈរបស់រូបកាយខ្ញុំ ដែលច្បាំងនឹងអំណាចនៃគំនិតខ្ញុំ ទាំងចាប់នាំខ្ញុំទៅជាប់ក្រោមអំណាចអំពើបាប ដែលនៅក្នុងអវយវៈនៃខ្លួនខ្ញុំទាំងប៉ុន្មានផង»។—រ៉ូម ៧:១៨-២៣

១៧. តើប៉ុលបានឈ្នះការតយុទ្ធនឹងភាពទន់ខ្សោយរបស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?

^១៧ ឥឡូវនេះ ចំណុចសំខាន់ក្នុងករណីរបស់ប៉ុល គឺថាគាត់ទទួលស្គាល់នូវភាពទន់ខ្សោយរបស់គាត់។ ទោះជាមានភាពទន់ខ្សោយនេះក៏ដោយ ក៏គាត់អាចនិយាយថា៖ «ដ្បិតតាមប៉ែក[ខាងវិញ្ញាណ]ខាងក្នុង ខ្ញុំត្រេកអរចំពោះក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ»។ ប៉ុលស្រឡាញ់អ្វីដែលល្អ តែស្អប់អ្វីដែលអាក្រក់។ ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែខំប្រឹងតយុទ្ធ គឺជាការតយុទ្ធដែលយើងគ្រប់គ្នាមានដែរ—ប្រឆាំងនឹងសាតាំង លោកីយ៍ និងសាច់ឈាម។ ដូច្នេះ តើយើងអាចឈ្នះការតយុទ្ធនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ដើម្បីឲ្យបានបរិសុទ្ធ ញែកចេញពីលោកីយ៍នេះនិងគំនិតរបស់វា?—កូរិនថូសទី២ ៤:៤; អេភេសូរ ៦:១២

តើយើងអាចរក្សាឲ្យបានបរិសុទ្ធយ៉ាងណា?

១៨. តើយើងអាចរក្សាឲ្យបានបរិសុទ្ធយ៉ាងណា?

^១៨ ភាពបរិសុទ្ធ ពុំអាចទទួលបានទេ បើចាត់វិធានការធ្វើដោយសើៗ ឬ ដោយមិនតឹងតែងនឹងខ្លួន។ មនុស្សបែបនេះ តែងតែរិះរកពាក្យដោះសារចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់ខ្លួន ហើយព្យាយាមដាក់កំហុសទៅលើអ្នកផ្សេងទៀត។ ប្រហែលជាយើងត្រូវរៀនឲ្យចេះទទួលខុសត្រូវ ចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់យើង ហើយមិនត្រូវធ្វើជាមនុស្សដែលដោះសារថា ប្រវត្ដិគ្រួសារនិងពូជអំបូរបានកំណត់វាសនាអាក្រក់មកលើខ្លួន។ ដើមកំណើតនៃរឿងអ្វីមួយ គឺនៅក្នុងចិត្តរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ។ តើបុគ្គលនោះស្រឡាញ់សេចក្ដីសុចរិតទេ? ចង់បានបរិសុទ្ធទេ? ប្រាថ្នាចង់បានពរពីព្រះទេ? អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់នូវសេចក្ដីត្រូវការភាពបរិសុទ្ធ ពេលគាត់និយាយថា៖ «ចូរថយចេញពីការអាក្រក់ ហើយប្រព្រឹត្តការល្អវិញ ចូរស្វែងរកសេចក្ដីសុខ ហើយដេញជាប់តាមចុះ»។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ចូរឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ឥតពុតមាយា ទាំងខ្ពើមសេចក្ដីអាក្រក់ ហើយកាន់ខ្ជាប់ខាងសេចក្ដីល្អវិញ»។—ទំនុកដំកើង ៣៤:១៤; ៩៧:១០; រ៉ូម ១២:៩

១៩, ២០. (ក) តើយើងអាចចំរើនគំនិតរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនដ៏មានប្រសិទ្ធិភាព បង្កើតលទ្ធផលយ៉ាងណា?

^១៩ យើងអាច «កាន់ខ្ជាប់ខាងសេចក្ដីល្អ» បើយើងមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ា ចំពោះអ្វីផ្សេងៗ ហើយបើយើងមានគំនិតដូចព្រះគ្រីស្ទ។ (កូរិនថូសទី១ ២:១៦) តើអាចធ្វើដូចម្ដេចបាន? ដោយសិក្សានិងជញ្ជឹងគិតពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះជារឿយៗ។ ឱវាទនេះបានឲ្យមកជាច្រើនដងហើយ! ប៉ុន្តែ តើយើងយកចិត្តទុកដាក់ទេ? ឧទាហរណ៍ តើអ្នកពិតជាសិក្សាទស្សនាវដ្ដីនេះ ហើយឆែកមើលបទគម្ពីរ មុនអ្នកមកប្រជុំថ្ងៃនេះទេ? ការសិក្សា មិនមែនមានន័យថា គ្រាន់តែគូសបន្ទាត់នៅក្រោមប្រយោគខ្លះៗក្នុងវគ្គនិមួយៗនោះទេ។ អត្ថបទសិក្សាមួយ អាចស្ទង់មើលត្រួសៗនិងគូសបន្ទាត់អស់ប្រហែល១៥នាទី។ តើនេះមានន័យថា យើងបានសិក្សាអត្ថបទនោះហើយឬ? តាមការពិត ការសិក្សានិងការស្រូបយកផលប្រយោជន៍ពីអត្ថបទនិមួយៗ អាចចំណាយពេលវេលាអស់មួយម៉ោងទៅពីរម៉ោង។

^២០ ប្រហែលជាយើងគួរតែដាស់តឿនខ្លួនយើងឲ្យលះបង់ការមើលទូរទស្សន៍ ហើយចំណាយពេលពីរបីម៉ោងក្នុងមួយអាទិត្យ ដើម្បីរំពឹងគិតឲ្យប្រាកដប្រជាអំពីភាពបរិសុទ្ធនៃខ្លួនយើងផ្ទាល់។ ការសិក្សាទៀងទាត់នឹងចំរើនកម្លាំងខាងវិញ្ញាណដល់យើង ហើយនឹងជួយឲ្យគំនិតរបស់យើង ធ្វើការសម្រេចចិត្តបានត្រឹមត្រូវ—គឺការសម្រេចចិត្តដែលនាំឲ្យមាន«កិរិយាបរិសុទ្ធ»។—ពេត្រុសទី២ ៣:១១; អេភេសូរ ៤:២៣; ៥:១៥, ១៦

២១. តើសំនួរអ្វីខ្លះ ដែលត្រូវឆ្លើយ?

^២១ សំនួរដែលត្រូវសួរឥឡូវនេះគឺ តើគ្រីស្ទានអាចបានបរិសុទ្ធក្នុងសកម្មភាពនិងអាកប្បកិរិយាណាទៀត ដើម្បីឲ្យដូចព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះបរិសុទ្ធនោះ? អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពិគ្រោះអំពីចំណុចដែលគួរពិនិត្យពិច័យនេះ។

[កំណត់សម្គាល់]

a ឯកសារយោងដែលមានពីរក្បាលនេះ បោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិតប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក

b បើចង់បានការពិគ្រោះដ៏ល្អិតល្អន់អំពីអត្ថន័យនៃការ«ប្រព្រឹត្តដោយមានចិត្តក្បត់» សូមមើល Awake! ៨ កុម្ភៈ ១៩៩៤ ទំព័រ ២១ «តើព្រះស្អប់ការលែងលះគ្នាប្រភេទណា»?

c បើចង់បានពត៌មានថែមទៀត អំពីហេតុដែលការលេងល្បែងជាអាកប្បកិរិយាឥតបរិសុទ្ធ សូមមើល Awake! ៨ សីហា ១៩៩៤ ទំព័រ ១៤-១៥ បោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិតប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក

តើអ្នកចាំទេ?

◻ តើប្រភពនៃភាពបរិសុទ្ធ អាចសំគាល់យ៉ាងណា ក្នុងអ៊ីស្រាអែល?

◻ នៅក្នុងសម័យម៉ាឡាគី តើការថ្វាយបង្គំនៃពួកអ៊ីស្រាអែល ឥតបរិសុទ្ធយ៉ាងណាខ្លះ?

◻ តើអាកប្បកិរិយាឥតបរិសុទ្ធ ចាប់ផ្ដើមពីទីណា?

◻ ដើម្បីឲ្យបានបរិសុទ្ធ តើយើងទទួលស្គាល់អ្វី?

◻ តើយើងអាចរក្សាឲ្យបានបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច?